ყოველ ადამიანში არსებოს ბოროტი ძალა,რომელიც მის დამონებას ცდილობს,ზოგჯერ ეს ძალა ძალიან ძლიერია და სამუდამოდ იმონებს ადამიანს.
ახლა 2018 წელია,პროგრესის ეპოქა,მე ჯეინი მქვია და 18 წლის ვარ,მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ მსგავსად ჩემი თანატოლებისა მეც ბედნიერი ვარ.მამა 5 წლის წინ გარდამეცვალა და დავრჩით მე დედა და ჩემი უფროსი ძმა.დედა მეორედ გათხოვდა და მამინაცვალმა ჩვენი ნამდვილი მამის ადგილი დაიკავა. დედა ფილთან ბედნიერი იყო ამიტომ,მე და ჩემი ძმა პოლი,იძულებულები ვიყავით აგვეტანა.ფილი საკმაოდ ცუდი პიროვნება იყო,შურიანი და სიმდიდრის მოყვარული.სწორედ ამიტომ მოიყვანა დედაჩემი ცოლად,რადან მამის სიკვდილის მერე დიდი ქონება დაგვრჩა.ზაფხულის არდადეგები ახლოვდებოდა და მე და პოლს იმედი გვქონდა რომ ამ ზაფხულს ერთად დავისვენებდით.გადავწყვიტეთ ბიძიასთან წავსულიყავით ქალაქ გარეთ,ბიძაჩვენი ჯარში მსახურობდა,უფროსი გენერალი იყო,მხოლოდ ის შემოგვრჩა მამაჩვენი მოგონებიდან,მთელი ამ წლის მანძილზე ყოველთვის ზრუნავდა რომ,მამის დაღუპვით გამოწვეული სევდა და ტკივილი როგორმე გაენელებინა.მალე მის სახლსაც მივადექით და შევამჩნიეთ რომ მარტო არ იყო.ძალიან გაგვიკვირდა რადგან ბიძია ბენს არასდროს ყოლია განსაკუთრებული მეგობარი.ჭიშკარი შევაღეთ და ვიღაც,ჯარის სამოსში გამოწყობილი ახალგაზრდა კაცი შევამჩნიეთ.
-ოჰოო მათ ვის ვხედავ,კიდევ კარი ჩამოაღწით,რამდენი ხანია გელოდებით-შესძახა ბენმა როცა დაგვინახა
-რა ვქნათ ბიძია კოლეჯიდან,ახლა გავთავისუფლდით,ძალიან გვენატრებოდი
-მეც შვილო
მხუვალე მისალმების შემდეგ,გაირკვა რომ ეს ბიჭი,ბიძაჩვენის გაზრდილი იყო,მაიორი ალექსი.რომელიც წელს ბენთან ერთად ატარებდა შვებულებას.რამდენიმე დღე გავიდა და ალექსს ძალიან კარგად შევეწყვეთ,ისეთი მხიარული და ჭკვიანი იყო,მომ ნამდვილად არ ველოდი ჯარისკაცისგან ამას.დროს ძალიან მხიარულად ვატარებდით.ყოველდღე ვამჩნევდი რომ,ალექსი ჩემს მიმართ გულგრილი არ იყო.სიმართლე უნდა ითქვას მეც ძალიან მომწონდა,მამაჩემი პატარაობაში იარაღის ხმარებას მასწავლიდა,მაგრამ როცა ბიძაჩემს ვთხოვე სასტიკი უარი მითხრა,ძალიან ეშინოდა რომ რამე არ მომეწია.ალექსისაც ვთხოვდი მათხოვეთქო მარა არც ის თხოვნიდა.
-აუუ ლექსს ცოტა ხნით მათხოვე,გეხვერწები,ვიცი სროლა
-ვერა ჯეინ,კუთვნილი იარაღის სხვაზე თხივება არ შეიძლება
-აუ გამოდი რა ამ ჯარის კანონებიდან.
-ვერათქო და მორჩა.
მერე გავიქცეოდი გაბრაზებული,და ტბათან ვჯდებოდი,ვიცოდი ალექსი მომაკითხავდა,ამიტომ თავი დავხარე ვითომ ვტიროდი,გავიგონე როგორ მომიახლოვდა,ამოიოხრა რა აიარაღი გამომიწოდა
-მხოლოდ ერთხელ ისროლე,და მეტჯერ აღარ მთხოვო იცოდე
-აუუ რა კაიი ხარ.
იარაღი გამოვართვი და ზემოთ ავწიე,ჩახმახს გამოვკარი და ტყვია გავარდა.გადავტენე და ალქსის დაუბრუნე
-კარგი იარღია
-აბა როგორ.
ალექსიმ იცოდა რომ მამა დამეღუპა,ისიც იცოდა რომ მამინაცვალს ვერ ვიტანდი,მაგრამ არასდროს შეუმჩნევია ეს.
-ჯეინ მალე ალბათ ისევ უკან მომიწევს დაბრუნება
-ძალიან ცუდია,მაგრამ ჩამოგაკითხავ ხოლმე გპირდები
-იცოდე ამ დაპირებას კარგად დავიმახსოვრებ
-აუცილებლად. მერე ალექსი ჩემკენ გადმოიხარა და შუბლზე მაკოცა,არ ველოდი მეგონა ტუჩებში მაკოცებდა
-რა იცით ეს ამ ბიჭებმა შუბლზე კოცნა,პატარა ბავშვი კი არ ვარ.
ალექსიმ გაიღიმა და არც უკითხია ისე მაკოცა ტუჩებში,თითქმის ძალით მკოცნიდა,მაგრამ მომწონდა.მერე ჩამეხუტა და ასე ვისხედით მზის ჩასვლამდე ტბასთან.
სახლში რომ დავბრუნდით,ბიძია ყველაფერ მიხვდა და ალექსს გადაულაპარაკა
-რიგითო,პატაკი გაქ ჩასაბარებელი.ალექსს გაეღიმა და თანხმობა მიცა.მთელი ზაფხული მიიწურა და სახლში წასვლის დრო მოვიდა,ძალიან მიჭირდა სახლში დაბრუნება.და უფრო მეტად ალექსისთან განშორება
-ნუ ნერვიულობ პატარა მალე შევხვდებით,სულ ჯარში კი არ ვიქნები
-მაინც დიდი დროა,არ მინდა ამდენი ხანი მარტო ვიყო
-იმედია დამელოდები,და ვინმეს მოკვლა არ მომიწევს
-ჰმმ დარწმუნებული ნუ იქნები.
- ძალიან მიყვარხარ
-მე უფრო ძალიან. ბიძიამ სახლი ჩაკეტა,და სხვადასხვა გზით წავედით,მე და პოლი სახლში,ხოლო ბილი და ალექსი ბანაკში.
სახლში ყველაფერი ძველებურად იყო,ისეთი მომაბეზრებელი იყო ფილი,რომ ვცდილობდი სახლში გვიანობამდე არ მოვსულიყავი,როცა მარტი ვრჩებოდი სულ ალექსის ნათქვამზე ვფიქრობდი,რომ რაც არ უნდა დამჭირვებოდა ის ჩემს გვერდით იქნებოდა.ასეთ ფიქრებში გავიდა რამდენიმე თვე და ამ ხნის განმავლობაში მთელი ქვეყანა პანიკამ და ავადმყოფობამ მოიცვა. "კანიბალიზმი",ადამიანი ცოცხლად ჭამა,ეს იყო დაავალებულთა სიმფტომები,ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა,ზოგი ამბობდა რომ დედამიწის აღსასრული ახლოვდება,ზოგიც ამბობდა რომ ეს ყველაფერი ადამიანთა ცდები შედეგი იყო,ყველგან ქაოსი და არეულობა სუფევდა.ხოლო ამ ქაოსში ძალიან ძნელი იყო თავის გადარჩენა...