ფეხები თითქოს მას აღარ ეკუთვნოდა,გეგონებოდა გაქურდესო,თუმცა განა ასე არ იყო! ითამაშეს მის ვნებებზე და შემდეგ დაწუნებული საქონელივით უკან გამოუშვეს! რას იტყოდა მამამისი,თამაზი,როცა მივლინებიდან დაბრუნდებოდა.ნანა ხომ გარეკავდა.რას იტყოდნენ მეზობლები! გოგონას ძლივს ადგა „ტაქსიდან“ და ნაცნობ ქუჩას გახედა.წარმოიდგინა რა მოხდებოდა თუ სიმართლეს აეხდებოდა ფარდა.იმ ღამეს კი ეს აზრადაც კი არ მოსვლოდა.“ღმერთო,არ მჯერა“-გაიფიქრა და პარკში ჩამოჯდა.იმ დღეს დათო იდეალური მამაკაცი ეგონა.ადრე კი ამბობდა, სიყვარულის გარეშე არავის მივიკარებო,მაგრამ ეს ფიქრები იმ მომნეტში სადღაც გაფანტვოდა.გოგონა აღელვებულად აფახულებდა თვალებს და მწვანე ბალახსაც ძლივს უსწრებდა მზერას.
გაახსენდა,როცა პირველ კლასში შევიდა თემაში დაწერა,კონკიასავით შევხვდები პრონცს და ცოლად მომიყვანსო.ათი წლის იყო,როცა უსიყვარულოდ ბიჭს კოცნის უფლებასაც არ მისცემდა,ჩვიდმეტი-თვრამეტის წლისას კი უსიყვარულოდ არანაირი ურთიერთობის არ სჯეროდა,ახლა კი..
ცოტა ხნის წინ ქორწილის პირველ ღამესა და უბიწოებაზე,უცინია კიდეც.სისულელედ მიაჩდა მსგავსი დრადიციები თუ დოგმები.იცოდა,რომ ვერავინ ვერაფერს გაიგებდა,მაგრამ საკუთარი თავმოყვარეობის გამო წუხდა.არ იყო რომანტიკოსი,მაგრამ ეს განა იმას ნიშნავდა,რომ სიყავრულის არსებობის არ სჯეროდა! უბრალოდ მისთვის მიყვარხარ და მსგავსი სიტყვები მოვალეობის მიზნით გამოსათქმელი იყო,რადგან გარშემო ამ ყველაფერს ფასი დაეკარდა,ბიჭები ძალიან ხდებოდნენ გულაჩუყებულები რომანტიკული დრამების ყურებისას და „უბის წიგნაკზეც“ ძალით მიერეკებოდნენ თავიანთ უდრეკ სულებს.
სიმართლე რომ თქვას,ანის შეყვარებულიც აღიზიანებდა რამდენიმე თვის წინ,როცა ძალიან სენტიმენტალურობდა.დაქალს იმასაც კი ეუბნებოდა,ნაძალადევად იქცევა ასეო,მაგრამ კიდევ კარგი,რომ მეგობარი ყურადღებას არ აქცევდა.
„როგორ გამიბედა და ვნებებზე მეთამაშა..განა მე ვუთხარი გავერთოთო?“-საყვედურობდა საკუთარ თავს.მეორე „მეც“ არ აკლებდა,თავად არ ჩაუგორდი ლოგინშიო.ცრემლები თვალებიდან უმისამართოდ სდიოდა და მზერას მხოლოდ მიწას თუ უსწორებდა.ასეთი რაღაც,ასეთი ტკივილი მისთვის ახალი იყო.არ იცოდა ვისთვის გადაეშალა გული,დაქალებსაც ვერ გამოუტყდებოდა სირცხვილისა და დამცირების გამო..ენდობოდა მათ,მაგრამ არ უნდოდა,რომ ვინმე ახლობელს სცოდნოდა ეს.თუნდაც მხოლოდ ანისთვის ეთქვა,ესეც არ შეიძლებეოდა! მას ეს გაანადგურებდა.არ იცოდა სად ენახა საშველი,მაგრამ თავს მაინც იიმედებდა.“გათენდება ხვალინდელი დღე და ყველაფერი სხვაგვარად იქნება..ნელ-ნელა განელდება ტკივილი და მერე აღარც იქნება.“ ეს აზრები მაინც ვერ შველოდა.ბოლოს თავს გამოუტყდა,რომ ეს ყველაფერი ძალიან ესიამოვნა.
ზოგჯერ იმასაც კი ფიქრობდა თავს უარი რატომ უნდა უთხრა იმის გაკეთებაზე,რაც გსიამოვნებსო,მაგრამ ასეთი სიამოვნება! „რომელი ბორდელის ქალი მე ვარ?“-დასცინოდა საკუთარ თავს ფიქრებზე,მაგრამ საკუთარი სასიამოვნო კვნესა და დათოს ჰარმონიული ხმები ჯერ კიდვ ჩაესმოდა ყურში.“არ არსებობს“-შეძრწუნებული წამოდგა სკამიდამ და ისევ ჩაფიქრდა.“წავიდე თუ არ წავიდე“-ეკითხებოდა ყვავილს და ბალახს ყვავილის ყვითელი ნაჭრებით ავსებდა..“ყვითელი ყვავილი ხომ სიძულვილის ნიშანია“-თავში მორიგმა აზრმა გაუელდა და პასუხიც ამოვიდა,კი.ის იყო კი.
შეეცადა გრძნობები მოეთოკვა და არ ეფიქრა არაფერზე.რაც იწყებოდა „ს“ და „ვ“ ასეთი.სახლის კარებთან მივიდა და მაშინვე გახევდა.“იქნებ დედაჩემი და ჩემი და დაბრუნდნენ“-ნერვიულად გაიფიქრა და მხოლოდ მაშინ მოიფიქრა ტელეფონისთვის დაეხედა.უამრავი გამოტოვებული ზარი შენიშნა და გული აუჩქარდა.“არ არსებობს“ გამომეტყველებით შეტყობინებებით გახსნას,ადაც დედამისი გაგიჟებული და დაძაბული ათას რამეს წერდა.თამაზის ზარებიც დაინახა თუ არა უფრო შეკრთა,კიბეები კისრის ტეხით ჩაირბინა და სადარბაზოდან გადიქცა.“რა უნდა ვქნა? რა ვუთხრა“-ფიქრობდა და გული საშინლად უწუხდა.ადვილი არ იყო მისი მშბლების მოტყუება,თან ტელეფონისთვის არ უპასუხია.
ბოლოს გადაწყვიტა,რომ შინ მისულიყო.არ იცოდა იქ რა მოელოდა,მაგრამ მაინც გადაწყვიტა დედასა და დასთან ყოფილიყო.
-ვინ არის?-ანაბელის წკრიალა ხმა ჩაესმა ყურში.დის გახსენებამ ააკანკალდა.იცოდა,რომ დას ძალიან უყვარდა,მისით ამაყობდა და ახლა..რა მოხდებოდა,თუ სიმართლეს ფარდა აეხდებოდა?
-მე ვარ-ნაღვლიანი ხმით თქვა.
-დედიკო,ნიაკო დაბრუნდა-კისკისით გაიქცა ნანასკენ და კარებსიკენ ანიშნა.
-გაუღე მერე-უემოციოდ გაიარა ქალმა დერეფანი,სახეზე კი დაძაბულონა და შიში აკროდა,მაგრამ ანაბელს მაინც ესიყავრულებოდა მთელი დღე და არაფერს აგრძნობინებდა ბავშვს.
კარი გააღო პატარამ და ნიაკოს წაშლილი სახე გამოჩნდა.ბევრი აცადა ემოციების დამალვას,მაგრამ არ გამოუვიდა.განა დედა ვერაფერს მიხვდებოდა!
-ნიაკო-ფეხებზე შემოევია და და გოგონასმ ისევ სისუსტ ეიგრძნო.
-ჩემი გოგო,ჩემ ოთახში უნდა გავიდე-თავზე ხელი გადაუსვა ანაბელს და აჩქარებული ნაბიჯით წავიდა ისე,რომ დედისკენ არც კი გაუხედავს.
-უიმე,შვილო-ნანამ ჩუმად ჩაილაპარაკა,მაგრამ შვილს არ ადევნებია უკან,ვაცადოო,გაიფიქრა და ანაბელს თამაში შესთავაზა.
-როგორ ხარ?-საღამოს ანიმ დაურეკა გოგონას.
-არამიშავს,შენ?-იმ დროისათვის ოდნავ უკეთ გრძნობდა თავს.
-ხვალ ჩამოვალ და შენთან გამოვივლი-ისეთი აღტაცებით თქვა,თითქოს დაქალი საუკუნეა ნანახი არ ჰყავდა.
გოგონა ისევ საკუთარ თავში ჩაკეტილიყო.“არაკაცი..ასე უკანასკნელი ნაძირალაც არ მოიქცევა!“-ტირილი უნდოდა,მაგრამ არ შეეძლო,თითქოს ცრემლთა რესურსი ამოწურვოდა.დაქალი მოაკითხავდა და როგორ უნდა მოქცეულიყო მასთან.იქნებ ეთქვა,რომ გაციებულია,მაგრამ დედამისს როგორ მოატყებს.ნანა მასეთ რამეს არ დაიჯერებს,თან,მგონი,რაღაცას ეჭვობს.
„დედაჩემი..მას ხომ ასე ვუყვარვარ..ჩემი ბრალიცაა..სულელი ვარ!“-ლოგინიდან ადგომას არ აპირებდა და სადღაც ბურუსში გახვეულიყო..
იწვა და ჭერს უყურებდა,არაფერი ადარდებდა და არაფერი უნდოდა იმ მომენტში.მხოლოდ ის მოტვინა,რომ დათო ყველგან წაეშალა და დაებლოკა.ვერ ხვდებოდა რისთვის აკეთებდა ამას,რა მიზანი ჰქონდა ამას,მაგრამ მაინც აგრძელებდა..
„იქნებ გავგიჟდი..ვაკეთებ სისულელეს,როცა ვიცი,რომ არ უნდა მოვიქცე ასე!“-გამალებით უცემდა გული,ყველაფერი სძულდა,არაფრის კეთების სურვილი არ ჰქონდა და არავის ნახვა უნდოდა.
მეორე დღეს ისევ უხალისოდ გაიღვიძა,ლოგინიდან ადგომაც კი ეზარებოდა,როცა ზარის ხმა მოესმა.ისე აღელდა,რომ ლოგინიდან კინაღამ გადმოვარდა და სარკესთან შეხტა.
-მე გავაღებ-ანაბელი კუნტრუშით წავიდა კარისკენ.ის ხომ ძალიან პატარაა,არაფერი ესმის და ბედნეირეა.ბედნიერია,რადგან არ ესმის ცხოვრება,არ იცის მისი სიმწარენი,არც ტკივილი იცის..ცრემლებიც მხოლოდ მაშინ მოდის,როცა დაეცემა და რამეს იტკენს.
-ანი ვარ-დაბლითა ჭრილიდან მოესვა გოგონას ხმა და საკეტი მაშინვე გადასწია.
-ჩემი დიდი გოგო-კისერზე ჩამოეკონწიალა ანის და კოცნა დაუწყო.
-მომენატრე,ჩემი პატარა-მოესიყვარულა ანაბელს და გაკვრივებულმა გადაატრიალ-გადმოატრიალა თვალები,ნიაკო სად არისო.
-თავის ოთახშია.მგონი,ვიღაც უყვარს-გადაიხარხარა ბავშვური გულუბრყვილობით და ანი გაანთავისუფლა,შედი მის ოთახშიო.
-ვინ უყვარს? საიდან იცი?-გაკვირვებული სახით შეეკითხა ანაბელს,თითქოს პატარას სიყვარულის რამე ესმოდა.
-რა ვიცი,ოთახიდან არ გამოსულა და ფილმებში ასე ხდება ხოლმე-მიყრით თქვა ანაბელმა.
-კაი,კაი-ღიმილით ჩაილაპარაკა ანიმ და ნიაკოს ოთახისკენ წავიდა,კარები შეაღო და ნიაკოს დარვრემილი სახით დანახვამ გააკვირვა-რა გჭირს?-გვერდით მიუჯდა გოგონას,რომელიც იმ წუთას ამდგარიყო ლოგინიდან და თვალი ჩაუკრა.
-არაფერი.რას შვრები?-დაქაჩა თვალები და ფეხზე წამოდგა.
-შენმა დამ შეყვარებულიაო-გადაიხარხარა ანიმ.
-ამის გახსენებაზე შენი ვაჟა როგორ არის?-ირონიით ახედა ანის და თმა გაისწორა.
-კარგად არის,მაგრამ კითხვებს რატომ არიდებ თავს..ასეთი ჩაკეტილი როდიდან გახდი?-დაქალს ხელი წაკრა და სიცილი განაგრძო.
-ანი,გეყო,გთხოვ-ახსნა-გარმატებას ბავშვობიდნა ვერ იტანს,ამიტომ არც მაშინ დაუწყია,უბრალოდ გაუღიმა დაქალს.
-კარგი,მაშინ აღარ გკითხავ-გაუღიმა ნიაკოს.
-კინოში წავიდეთ მოდი,მერე სანაყინეში და გავერთოთ.გუშინ მარტო ვიყავი კინოში-გაუღიმა და ხასიათზე მოსვლა სცადა.
-როგორ გამახარე,ნეტა,იცოდა.დღეს შენ მპატიჟობ-აცერცეტდა ანი და სარკესთან თმის შესწორება დაიწყო.
-კარგი-ლოგინის დალააგებას შეუდგა.
ფილმის სანახავად წავიდნენ,მაგრამ სხვა კინოთეატრში.ნიაკომ დაიჟინა და ანიც არ შესწინააღმდეგებია,მაინც შენ იხდიო.
-ერთ კვირაში ჩამოვლენ ნუკა და სალომე-სიხარულით შესძახა ანიმ,როცა კინოდან გამოდიოდნენ.
-მართლა? რა მაგარია-ძალით გაიღიმა და სანაყინესკენ აიღო გეზი.
-ხოდა მერე ერთად ვჭამოთ ბევრი ნაყინი.ამდენ ხანს სოფელში რა უნდათ მაინც ვერ გავიგე-უკმაყოფილოდ ჩაილაპარაკა
-აი,მოვედით.
-მარწყვის ნაყინი და ცივი ყავა-გაიკრიჭა ანი და სკამზე დასკუპდა.
-გახსოვს,როცა პატარები ვიყავით ბაღში როგორ ვერთობოდით ხოლმე,ერთმანეთს ვაჯავრებდით ხოლმე,მაგრამ მაინც კარგი იყო..ეს ყველაფერი ისეთი სასიამოვნო მოგონებებადმ დამრჩა... იცოდა,რომ ჩუმად ვერ იქნებოდა,ამიტომ ძალით გაააქტიურა ბავშვობის წლების ნოსტალგია.“ნეტავ არ მიმიხვდეს..ის ისე კარგად მიცნობს“-ნერვიულად ფიქრობდა და ძლივს უყურებდა დაქალს თვალს.
-მერე კი სკოლა..ამდენი წელი ერთად...ახლა მეორე კურსზე ვართ,რა მალე გადის დრო..
-ჯავახიშვილი სექტემბერში გვეწყება-ამოიხვნეშა და გაიხსენა,რომ ფსიქოლოგიურზე სწავლობ....მე თუ ფსიქოლოგი ვარ..ამის დედაც..“-საკუთარ თავსაც კი ვერ იტანდა გოგონა.
-ჰო,მერე ამდენი კანონები-ანი იურიდიულის სტუდენტია,ოღონდ მოდის გამო არა,არამდე იმიტომ,რომ ეს საქმე უყვარს და დიდი ხანია,რაც იზიდავს.
^^
მეორე დილას ადრე ადგა.ძილი სულ აღარ უნდოდა.თავის ოთახიდან გავიდა და სამზარეულოდან ჰორიზონტს დაუწყო ცქერა.“აღარაფერი მინდა“-გაღიზიანებული ფიქრობდა და ლამის იყო გული ამოეგლიჯა.ანიმ გააწყვეტინა ფიქრები,დედაჩემს საყიდლებზე უნდა გავყვე და გვიან გამოდი ჩემთანო,ამიტომ გადაწყვიტა მთელი დღე ფილმებისთის ეყურებინა.აარჩია რამდენიმე იმ თემაზე,რაც ასე აწუხებდა და ნაუშნიკებით დაუწყო ყურება.“იქნებ მიშელოს“-საკუთარ თავს აღარ საყვედურობდა,უნდოდა დამშვიდებულიყო და სხვა რამეზე გადაეტანა კონცენტრაცია.უკვირდა,რომ ამხელა გოგო ასე დაამცირეს,მაგრამ ეს ხომ არავინ იცოდა!
-ჩემნაირად მაინც არავინაა!-დაასრულა თუ არა ბოლო ფილმი,ნაღვლიანად ჩაილაპარაკა,მსგავსი რამ ვერ ნახა.არც ერთ პერსონაჟს არ ჰქონდა მისნაირი პრობელმა,რაზეც გული დასწყდა და სულელური სტატიების კითხვა დაიწყო.
ცხრა საათი ხდებოდა,როცა ანიმ დაურეკა,გამოდიო.ისე არ უნდოდა გარეთ გასვლა,მაგრამ მაინც დაიყოლია თავი და ოთახიდან გავიდა.
-ანისთან წავალ,დე-თბილად უთხრა დედას და დას თმებზე აკოცა.ნანამ თავი დაუქნია და ანაბელს ანიშნა,კარი დაუკეტე დასო.
იმ დღეს ანის დარჩა.დაქალმა ისე სთხოვა რომ უარი ვეღარ უთხრა.
-რამდენი ხანია,რაც ერთად არ გვიძინია-თბილად ეუბნებოდა ანი და ლოყაზე კოცნიდა.“როგორი საყვარელი,მე კი როგორი სულელი..“-ისევ ვერ იშორებდა ფიქრებს და საკუთარ თავზე გაბრაზებას ვერ უმალავდა ვერც ერთ „მეს“.
კიდევ კარგი ანის მაშინვე ეძინებდა,თორემ მის ფიქრებს ვინ ჩაიტევდა და ან სად ჩაიტევდა! „ეს ყევლაეფრი ისეთი ამაზრზენი...“-თავს ვერ პატიობდა ამ ყველაფერს და ისევ დედაზე ეფიქრებოდა..-„ისე დვიჭერ თავს,თითქოს არაფერი მომხდარა..დედაჩემი მსგავს არაფერს ეჭვობს,თორემ აქამდე მეტყოდა..“-თავის სასარგებლოდ წაიღო ფიქრები გოგონამ.
როგორ უყვარდა ანი,რომლის სუნთქვაც ასე რიტმულად ჩაესმოდა ყურში,მაგრამ იმ მომენტში არაფერი ახსოვდა.“დათო ა..“-მაინც ვერ იოკებდა ბრაზს,რომელსაც სირცხვილისთვისაც ეჯობდა,დამცირებისთვისაც და ქალური სიამაყისთვისაც.
გოგონას ადრე ეცინებოდა მსგავს რაღაცებზე,მაგრამ მას შემდეგ,რაც დათოსთან გადახდა თავს,სულ შეიცვალა.ხასიათი გაუბუქდა,სულ აღარ იყო ისეთი მხიარულ,როგორც უწინ.რაღაც შიში დაუფლებოდა და თავადაც ვერ ხსნიდა რა.არ ესმოდა რა უნდა ყოფილიყო ეს შიში.“მგონი,ვგჟდები“-გაიფიქრებდა ხოლმე და შინაგანი ხმა მთლად მიწასთან ასწორებდა:“უკვე გიჟი ხარ,როგორ მოიქეცი,სულ დაკარგე თავი“.ჩემი ბრალი არ იყოო,თვალებს დააბრიალებდა და გვერდზე გადაბრუნდებოდა,მაგრამ რაღაც უკმარისობასა და სიდებილის შეგრძნნებას თავადაც გრძნობდა.
^^
-ნუკა...სალო-დიდი ხნის უნახავ დაქალებს გადაეხვია და სახეზე ისევ სასიამოვნო ღიმილმა გადაუბინა.
-ჩემი ნიაკო-გოგონები ლოყებს ჯერჯერობით უკოცნიდნენ დაქალს-აი,ანიც გამოჩნდა-გაიქცნენ მეორე დაქალისკენ-ეს ხომ განუყრელი ოთხეულია! ბაღიდან და სკოლიდან მუდამ ერთად არიან.ოთხივე ერთმანეთს ჰგავს,მსგავსი ინტერესესი აქვთ.თანაც ანის გარდა ყველა თავისუფალია.
-ვაჟასაც უნდა გადაკოცნა-ანის შეყვარებულმა ხმა დაიწვრილა და გოგონებს შორიდან ხელი აუწია.
-ოჰ,ესეც-ნიაკომ ჯერ უკამყოფილოდ გაიღიმა,მერე კი ვაჟასკენ წაიწია და გადაეხვია.ვითომ არ მოსწონს დაქალის შეყვარებული,ისე აბრაზებს ხოლმე,მაგრამ მაინც კარგი ურთიერთობა აქვთ,თუმცა,რა გასაჯვირია ნიაკოსნაირ კომუნიკაბელურ გოგონასთვის!
-ვაჟიკო-ნუკა და სალომეც წამოიწივნენ და ბიჭს დააცხრნენ.
-ჩემი ბიჭია-ჩვეულად გასძახა ანიმ,თითქოს შეყვარებულს ვინმე ართმევდა.
-ვაჟიკოს გართობა უნდა-პატარა ბავშვივით დაიწყო ბიჭმა და ნიაკოს მუჯლუგუნიც მიიღო.
-ასე ჩემი პატარა დაც კი არ იძახის.გინდა გაგაცნო,ბალღო?-თვალი ცაუკრა დაქალს და გამხიარულებულმა ვაჟას განმეორებით ჰკრა იდაყვი.
-აუფ,რა მკაცრი ხარ.ვის ოჯახშიც შენ შეხვალ-ახარხარდა ვაჟა.
-გაჩუმდით ყველანი და სადმე წავიდეთ.რას იტყვით?-ერთი ნაბიჯით წან წამოეია ანი და წინადადებით შეხედა მეგობრებს.თვალები გაბრწყინებოდა,იცოდა,რომ ისინი დასთანხმდებოდნენ.
-მოდით,კინოში წავიდეთ-ვაჟას ფილმების გიჟია და ისევ თავისი დაიწყო!
-არ სჯობს პიცა შევუკვეთოთ და ფილმი სახლში ვნახოთ-ნიაკოს არ უნდოდა კონოში წასვლა,დათო არ შემხვდესო.ისეთი წინდახედული გოგონაა,რომ ნებისმიერ შემთხვევას განიხილავს,თან ისიც იცის,რომ ვაჟა სულ იმ კონოში დადის,სადაც დათოს შეხვდა,დათოს,მისი ფიქრების მკვლელს.“ვერ ვიტან..“-ისევ უსიამოვნო ფიქრებმა გადაურბინეს,მაგრამ არ შეიმჩნია და მეგორბებს გაუღიმა,აბა,რას იტყვით ჩემს იდეაზეო.
-ჩვენ გავაკეთოთ,არ სჯობს?-ნუკამ,როგორცკულინარიის მოყვარულმა,შესთავაზა მეგობრებს,რომლებმაც კმაყოფილებით გაჟღენთილი მზერა სტყორცნეს.
^^
-ნიაკო რაღაც შეიცვალა.ვერ ვესაუბრები.ხომ,იცი,მის ასაკში გოგოები როგორ არიან?-დედის ოთახიდან მოესმა ანერვიულებული ხმა და პირველად დაუწყო მშობლის საუბარს მალული მოსმენა.“მთლად დაკარგე თავი..არ ვცდებოდი..“-მეორე „მემ“ ამოსძახა,მაგრამ გოგონამ მაინც განაგრძო თავისი.ეს მნიშვნელოვანიაო,დაიმშვიდა თავი და ოთახის კარს უფრო ააკრა ყური.
-ძვირფასო,მესმის,რომ გესმის..ყველამ გამოვიარეთ მისი ასაკი.ხომ არ აჯობებს,რომ დაელაპარაკო?
-არ ვიცი.ზოგჯერ ისეთი ეჭვები მაწუხებს,რომ ამის შემდეგ მრცხვენია თვალი გავუსწორო ჩვენს ქალიშვილს..-ამოილუღლუღა ქალმა და კარებთან ატუზული ნიაკო კანკალმა აიტანა.“ჩემი რბალია..ვნებებზე მოთამაშე რომ იყო..და მე..“-აზრებს ვერ ალაგებდა ნიაკო,ხოლო თვალზე მომდგარ ცრემლს ძლივს აკავებდა...
____
იმედია,მოგეწონებათ.
ველი შეფასებებს.
მიყვარხართ.