მოკლედ მინდა მოგითხროთ რეალურ ისტორიაზე. ადრე ვფიქრობდი რომ ასეთი რაღაც მხოლოდ ფილმებში ან სერიალებში ხდებოდა.. ასერომ..

***
პროლოგი:

დრო გადის, მიექანება. დასანანია, რომ დროსთან ერთად საყვარელ ადამიანებს კარგავ. მათი ხმა თანდათან გავიწყდება და თუ სურათმა სახე არ შემოგინახა, მეხსიერებაში თანდათანობით ისიც ქრება...
***

მინდა ავღწერო ბიჭი, საშუალო სიმაღლის, გრეძლი ხვეული თმა, პატარა ცხვირი, პატარა ტუჩები და არაჩვეულებრივი ლურჯი თვალები.
სახელი - ზურა.
ჰო რაღაცნაირად ჟღერს, ერთი შეხედვით თავქარიანი, ბაბნიკი, უსაქმური ბიჭია. სკოლაში ყველაზე სიმპატიური ბიჭის სტატუსით არიან ის და მისი ტყუპისცალი ძმა - თორნიკე. ზურა ისეთია რომელსაც არაფერი ადარდებს, ყოველ შემთხვევაში ასე ჩანს. გულს ვერავინ გაუტეხს, ქვა, ცივი გამომეტყველებით. არაჩვეულებრივი სიცილით. სკოლაში მისი ერთი სიტყვა, გაღიმება და ეგაა. თავისას ისწორებს. გოგოები ფეხ ქვეშ ეგებიან. თორნიკე კი ჩუმჩუმელაა, კაციშვილი ვერ გაიგებს მისი ღიმილის უკან რაიმალება და რა ჩახლართულ გეგმებს აწყობს მის საყვარელ თავში.

რათქმაუნდა როგორც ნომალური სკოლა, არცისე ხშირად ახალ მოსწავლეებს ღებულობს, ამ თავქარიანი ბიჭის, ზურას მიზანი კი ხდება რომ ყველა მათგანს შეაყვაროს თავი, თუმცა სიმართლე რომ ვთქვა და ვაღიარო, რეალურად სერიოზულად გოგოსთვის არასდროს შუხედავს, მითუმეტეს სკოლაში ზედაც არ უყურებს გოგოებს. უბრალოდ ხიბლავს მისი გარეგნობით, რომ ვთქვა თავში აქ ავარდნილი თქო.. არვიცი ზუსტად. მაგრამ ფაქტი ერთია ცხადზე ცხადი, რომ საკუთარი თავი ყველაზე და ყყველაფერზე მეტად უყვარს...
***
ერთი ჩევულებრივი დღე იყო. 202-ე სკოლამ ახალი მოსწავლე მიიღო.სუსტი გოგონა. ისეთი, ლაპარაკის მოყვარული დიდად რომ არ იყო და არც გამომწვევად არ ეცვა. ერთი შეხედვით გეგონებოდათ ყველაფერს ვარდისფერი სათვალიდან უცქერსო და ადვილი მოსატყუებელიაო. ასეც იყო, მაგრამ ეს არ ეხება ვარდისფერ სათვალეს. უბრალოდ გულნატკენი იყო. გარკვეული მიზეზების გამო.
მასწავლებლების გაცნობაში გართულმა მომღიმარმა გოგონამ თვალები კიბეებისკენ გააპარა, როდესაც ზარი დაირეკა, უნებლიედ ტანში გააჟრიალა მარიამს და თვალები დახუჭა.. დერეფანი ბავშვებით აივსო. დიდად არავის დაკვირვებია. ცალი თვალით შეათვალიერა ყველა, შემდეგ თავის საქმეს დაუბრუნდა.
-ვფიქრობ შევეგუები ახალ გარემ...- ჯანდაბა. სიტყვა თითქოს უმნიშვნელო ფაქტმა გააწყვეტინა. მხარი გაკრეს, თანაც ძალიან მაგრად. რომ არა კედელი გოგონა ალბათ იატაკზე აღმოჩნდებოდა. სწორედ ის იყო. ზურა იყო. გოგონას ამაყად ზემოდან უყურებდა და ელოდებოდა ალბათ როდის აწევდა თავს რომ მისი თვალებით ჯადო გაეკეთებინა. (ეს რათქმაუნდა ხუმრობით) მაგრამ ყველაფერი საპირისპიროდ წავიდა. გოგონას ზედაც არ შუხედავს, უბრალოდ ის მატერია დაამახსოვრდა რომელმაც რამის ხელი ამოუგდო. ლურჯი ჟაკეტი, წარწერით „Be With Me…”
ბიჭი დაიბნა. მის ცხოვრებაში პირველად მოხდა ასეთი რამ. ვითომ ამ გოგოსთვის ასეთი უმნიშვნელო დარჩა? ბაგეები ერთმანეთს დააცილა. ზურგით ედგა და თმებს ცალი ხელით იქექავდა. გონებას იხმობდა. ჩაიბურტყუნა ბოდიშიო.. რატო თვითონაც ვერ გაეგო. და იქაურობას მოშორდა.

დღე გოგონასთვის უღიმღამოდ დაიწყო. კლასსში დამრიგებელმა აიყვანა. გზადაგზა ელაპარაკებოდა, მის უკეთ გაცნობას ცდილობდა, მარიამი კი მხოლოდ ღიმილით იფარგლებოდა. სულელი იყო, სულელი. ადიოდა კიბეებზე და საფეხურებს ითვლიდა. გონებაში უამრავ რამეზე ფიქრობდა, ეშინოდა. 16 საფეხური დათვალა. და შემდეგ დერეფანში გაიხედა. ღრმად ჩაისუნთქა როდესაც საბოლოოდ მიხვდა რომელი იყო მისი მომავალი საკლასო ოთახი. შეემზადა. რისთვის კარგად იცოდა, ახალი ცხოვრება უნდოდა, ახალი მეგობრები რაც მთავარია. ის რომ გულნატკენი სწორედ მეგობრის გამო იყო. აღარ უნდოდა ამ თემის გახსენება. გაფითრებულმა როგორც იქნა თავიაწია, წინ ჩამოყრილი თმა ხარბად ამოსუნთქულმა ჰაერმა უარესად აურია. მხრებში გაიმართა და პირველი ნაბიჯი შედგა კლასსში. კლასი მიმოათვალიერა. თითქოს მისი იქ შესვლა ვერავინ შეატყო. კუთხეში ბიჭები კინკლაობდნენ.როგორც სჩვესიათ და რამდენიმე ბილწნარევ სიტყვასაც მოკრა ყური. მერხებზე მოკალათებული გოგონები რაღაცაზე ლაპარაკობდნენ, მხოლოდ ერთი იყო, ბიჭი. ფანჯრის რაფასთან, ხელი ხელზე გადადებული და ფანჯარაში უაზროდ იყურებოდა.
-გაიცანით თვენი ახალი მოსწავლე მარიამი - ეს სიტყვები და ყველამ
მზერა მისკენ გადაიტანა. ამის შეეშინდა მარიამს, მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი და ამოილუღლუღა გამარჯობაო. მაგრამ ისე რომ თვითონაც ძლივს გაიგო. სიჩუმე იყო ჩამოწოლილი ყველა გოგონას აკვირდებოდა, თითქოს გასაკრიტიკებელს უძებნიდნენ. ხმაური იმან დააღვია - რაფასთან მდგარმა ბიჭმა. ყველაზე ბოლოს ის წამოიზლაზნა. მერხებს ერთი ხელის დადებით გადმოახტა და გოგონას წინ აისვეტა. გოგონაზე ორი თავი იყო მაღალი. მარიამმა ახედა და მის ამ ქცევაზე გაეღიმა. ბიჭი ჩვეულებრივი გარეგნობის იყო.მომწვანო მოთაფლისფერო თვალები ჰქონდა და საკმაოდ მაღალი. ხელი გაუწოდა“მე სანდრო მქვიაო“, მარიამმაც ხელი უღიმღამოდ ჩამოართვა:
-ჩემი სახელი უკვე იცი - ცოტა უხეშად მოუვიდა მაგრამ ამაზე არც კი უფიქრია. და ამით პირდაღებული დატოვა მოსაუბრე.
კლასელებმა პირველ რიგში მოუნახეს გოგონას ადგილი, ყურადღების ცენტრში მოაქციეს. გოგონა მორცხვად ჩამოჯდა სკამზე და კითხვებს ელოდა. გაუკვირდა კიდეც რომ არ მიუღია კითხვები. მის გვერდით ერთი გოგო იჯდა ლანა ერქვა. პირველ მოსაუბრედ ის იპოვა. აი მან კი კითხვებით აავსო „საიდან გადმოხვედი?“ „რამდენი წლის ხარ?“ „რატომ გადმოხვედი?“
არადა ლანასს სულაც არ აინტერესებდა ეს ყველაფერი. უბრალოდ როგორც გაირკვა სანდროს მოგზავნილი იყო რომ მარიამის შესახებ მეტი გაეგო. იქიდან გამომდინარე რომ ბიჭი მაშინვე მიხვდა , გოგონა არაფრის თქმას არ აპირებდა. მაგრამ მარიამი ხომ სულელი იყო. ვერც ვერაფერს ვერ მიხვდა. მთელი გაკვეთილები მერხიდან არც ამდგარა და მასწავლებლებს ვითომ ყურადღებით უსმენდა. შეატყო კიდეც როგორ ლაპრაკობდნენ ბიჭები მასზე მაგრამ ეს არაფრად მიაჩნდა და ფიქრობდა რომ ნორმალური იყო. ვინაიდან ახალი იყო იქ.
ერთი კვირა ასე გავიდა არაფერი სერიოზული, უფრო დაუახლოვდა ლანას, ცუდი გოგო ნამდვილად არ ჩანდა. მაგრამ გოგონას რაღაც ღრღნიდა. უღიმღამო გრძნობა იყო, და მხოლოდ ის ფიქრი რასაც ვერ აკონტროლებდა ‘სანდრო’.ყოველდღე მისკენ გაურბოდა თვალები, ვერ გაეგო ეს რისგან იყო გამოწვეული, იმისგან რომ პირველი ინიციატივა სანდროსგან წამოვიდა როგორცვე კლასსში შიყვანეს თუ იმისგან რომ ცხოვრებაში პირველად დარჩა რაღაც მხრივ ბიჭისგან მოხიბლული. მისი გონების ნათელი წერტილი ის იყო. გოგონა ცდილობდა არაფერი შეემჩნია მაგრამ ის ხომ მისთვის ცხადი იყო, ყოველ დღე მოწადინებით ელოდა როდის შემოაღებდა კარებს და ისე დაჯდებოდა ბიჭებთან რომ მარიამს ზედაც არ შეხედავდა. ან თუ შეხედავდა ისიც იშვიათად.მოსწონდა. ცხოვრებაში პირველად მარიამს ბიჭი მოეწონა. კიდევ ერთხელ ვიმეორებ მ ო ს წ ო ნ დ ა! და არაფერი მეტი.
***
-შეუძლებელია, ნუხარ სულელი - საკუთარ თავს ეჩხუბებოდა ბიჭი რომელსაც არასდროს არაფერზე მოშლია ნერვები. თავს ბოლო ხმაზე უყვიროდა. რაღაც სჭირდა ისეთი რომ თვით მისი ტყუპისცალიც ვერ ეხმარებოდა ამის დაძლევაში. რა კი არც თვითონ არ იცოდა.უბრალოდ ერთი და იგივე აზრები და იმედგაცრუება. როგორ გაუბედა ვინმემ რომ დააიგნორა?
-ვინ ხარ შენ რომ...- სიტყვებს თავს ვერ უყრიდა. ფშვინავდა და ნერვების დაოკებას ცდილობდა.
თანაც ყველაზე მეტად იმაზე იშლებოდა ნერვებზე რომ ამ გოგონას ვერსად ხედავდა, ვერც ქუჩაში ვერც სკოლაში. ისიც აკვირვებდა რომ დერეფნებში ‘ტასაობა’ არ უყვარდა.
- მის დედაც ვატირე. მძულს ეგ გოგო. მძულს.
-ბიჭო დაწყნარდი რა.. გოგოები დაილია? *იგ გაქ და გიხარია რა..
ცოტა გონს მოვიდა.’ გოგოები. ჰო გოგოები.’ გაიფიქრა, საწოლზე წამოჯდა. ცოტახანი სახე მოისრისა, შემდეგ ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და ერთს დაურეკა. სახლიდან გავიდა. გოგო იყო. შავგვრემანი, გრძელი თმით და დიდი მკერდით. ბრაზი გოგონაზე დაანთხია და საკუთარი იმ ღამითვე დაიკმაყოფილა. გოგონა იმის კითხვასაც ვერ ბედავდა თუ რატომ იყო ბიჭი ასეთი გაბრაზებული და ასე გამეტებით რატომ *იმავდა მას. უბრალოდ უყურებდა თვალებში და ტკბებოდა. იმ ღამით მოსახდენი მოხდა. . .
შემდეგი დღე შაბათი მოდიოდა. ზურას გეგმებში ეწერა 1. გოგოები 2. გოგოები 3. უბანში ბირჟაობა და ბოლოს ის ვისი სახელიც კი არ იცოდა და სძულდა სულ არაფრის გამო. დღის პირველი ნახევარი მისი გეგმის სამ ნაწილს დაუთმო, ნაშუადღევს ბირჟაზე ჩამოდგა და კარგადაც გაილეშა ძმაკაცებთან ერთად.
სახლში რომ ავიდა ოთახში მიმოყარა ფეხსაცმელი მაისური გადაიძრო და ნახევრად მძინარე მდგომარეობაში აბაზანისკენ გაემართა. თქვენ წარმოიდგინეთ და სულ აღარ ახსოვდა ის გოგო ვის გამოც ასე ეშლებოდა ნერვები. შხაპი მიიღო, ტრუსი ამოიცვა და ის ის იყო რომ უნდა დაწოლილიყო გაახსენდა
-ამის დედაც - ჩაილაპრაკა. თანაც ძალიან ხმამაღლა. პირსახოცი თორნიკეს მიაგდო და კომპიუტერს მივარდა. თორნიკემ წარბები შეკრა და ძმისგან ეს საქციელი ნადვილად არ ესიამონა ასერომ პირსახოცის ‘მოგზაურობის’ შემდეგი გაჩერება იატაკი აღმოჩნდა.ეხლა იფიქრებთ ეს თორნიკე მშვიდი ტიპიაო, უდარდელიო. მაგრამ სიმართლე რომ ვთქვათ ზურაზე ბევრად უარესი იყო. უბრალოდ ეკიდა, და არაფერზე ეშლებოდა ნერვები.
-უნდა მოვძებნო
- ვინ?
- აი ის. ის
- აუ *იგგაქ თქო გეუბნები და არ გჯერა, რას გადაეკიდე მაგ გოგოს
ზურამ ძმის ნათქვამი დააიგნორა და კომპიუტერში გოგონას ძიებას შეუდგა. ვინაიდან რომ არც სახელი იცოდა სკოლის მიხედვით დაიწყო ძებნა. თორნიკე საწოლზე ჩამოჯდა ვითომ ინტერესით უყურებდა მის ფერშეცვლილ ძმას და ეღიმებოდა კიდეც მისი ძმის სულელურ ქცევებზე. ბოლოს როდესაც ზურამ ვერაფერი გააწყო და გოგონა ვერ იპოვა თორნიკეს სიცილი აუტყდა და კარგადაც გადაიხარხარა.
- რა ჯანდაბა გაცინებს!
თორნიკე სიცილს არ წყვეტდა, ძმას უყურებდა და რამის იყო შუაზე გახეულიყო. ბოლოს კი რომ დაწყნარდა უთხრა - მარიამი.
-რა? - ვერმიხდა ზურა.
- მარიამი, ჩაწერე და მიხვდები რა - ესღა უთხრა და საშხაპეში შევიდა.
ზურამ არ დააყოვნა და ძიების ღილაკის შემდეგ ნაცნობი სახე რომ დაინახა მაცდურმა ღიმილმა გადაჰკრა. გოგონას ფოტო გაადიდა. თავისთვის ჩაილაპრაკა მისი სახელი, სკამის საზურგეს მიეყრდნო და გოგონას უყურებდა. უყურებდა და რას გრძნობდა არ იცოდა. მოწონება ნამდვილად არ იყო, მითუმეს არც სიყვარული. ზურა და სიყვარული ერთმანეთისგან შორს იყო.
***
ორშაბათი დილა. მარიამი ისევ თავის ადგილას იყო და კარებს გამალებით გასცქეროდა. გადაწყვეტილი ჰქონდა რომ დღეს ლანას მაინც გამოუტყდებოდა იმაში რომ სანდრო მოსწონდა. ასეც მოიქცა. პირდპაირ მიახალა ასე ასეა და მომწონსო. მართალია ლანა სანდროს ძმაკაცი იყო და ყველაფერს მას ურკვევდა მაგრამ ამჟამად გოგონასთან ახლო ურთიერთობამ გადაჯოკრა და მარიამს ამოუდგა გვერდით. თითქოს რაღაც დარდი მოეშვა გულიდან რადგან ვიღაცას მაინც გაუმხილა რაღაცა. სანდრო აქტიურობა დაიყწო. მარიამს გვერდით უჯდებოდა, ელაპარაკებოდა. გოგონას თვალები უბრწყინავდა. მისი ახალი ცხოვრება მოსწონდა, თანაც როგორ.
მაგრამ ხომ არიცოდა წინ რა ელოდებოდა.
საბოლოოდ გაირკვა რომ სანდროს და მარიამს ერთი გზა ჰქონდათ შინისაკენ. მეტროთი ერთად მგზავრობდნენ ხოლმე. მარიამს სიამოვნებდა სანდროს ყურადღება და ბიჭსაც ასევე. ერთმანეთი მოსწონდათ მაგრამ ეს არცერთმა არიცოდა.
***
-დღეს უნდა ვნახო
- *ლე ხარ. - ჩუმად გადაულაპარაკა თორნიკემ ძმას. ზურამ ჩაიცინა თითქოს დაგეგმილი ჰქონდა რაღაც. გოგონასგან არც არაფრის მიღება უნდოდა, არც მისი ჩაწვენა. უბრალოდ ყურადღება. ყურადღება ეკლდა. დასვენებაც დადგა. მოშიებული კუჭგახვრეტილი, სკოლის სიმპატიური ბიჭები ბუფეტისკენ გაემართნენ. რათქმაუნდა ბევრი ძმაკაცი ყავდათ სკოლაშიც კი და გზად ბევრიც გაიყოლეს. ბუფეტში ჩამოსხდნენ და საჭმელს შეექცეოდნენ, როდესაც ერთერთმა მათგანმა საუბარი მის კლასელებზე ჩამოაგდო.სანდრო იყო.
- მაგარი ბოთე კლასელები მყავს რა. მაგარი ხიხოები არიან, ვერ გაუგებ ვერავის ვერაფერს. გოგოები ხო ქაჯები არიან ხუის მეტზე არაფერზე ფიქრობენ. უზრდელები გინებათმცოდნეები. დიდი ვერაფერი. - თქვა და ლობიანიც გემრიელად ჩაკბიჩა. ზურა ფეხებ გაფარჩხული იჯდა და ყბას საღეჭი რეზინისგან ისე იქნევდა ‘ჩემს მტერს’ (გამოთქმაა ასეთი). დანარჩნებიც საუბრობდნენ რაღაცაზე.
- ერთია კიდევ. ახალია რა. 1თვეა რაც გადმოვიდა და ეგეც დიდი ვერაფერი. პროსტა განსხვავებულია რა. სუსტია და წითური თმა და ეგაა.
ოჰ.. მოესმა? ზურამ მაშინვე გააჩერა ყბა და სანდროს მიაჩერდა. ღიმილმა გადაეკრა სახეზე და ნაგლურად კითხა
-მარიამი?
-ჰო რა ეგაა.
- ჰაჰ კარგი მადლობა.ესღა თქვა და სკამიდან განათებული თვალებით ადგა. თორნიკეს გულმა უგრძნო რომ მისი ძმა რაღაცას აპირებდა და თან გაყვა. ზურა კი თავისთვის ლაპარაკობდა „წითელი. ჰოჰო! რიჟა. ჩემი რიჟა“ ესღა თქვა და კლასსში შევიდა.
როგორც ყოველთვის. როგორც სახელგანთქმული ოროსანი ტყუპები მასწავლებლების ნერვების მოშლით იყვნენ განთქმულნი. როცა უნდოდათ გადიოდნენ გაკვეთილიდან და როცა უნდოდათ შედიოდნენ. თითქოს შენობის მფლობელები იყვნენ. მათთვის შენიშვნის მიცემაც აღარ ღირდა უკვე. იცოდნენ რომ მაინც არ გაუგონებდნენ ამა თუ იმ შენიშვნას ამიტომ არც დირექცია და არც მანდატურები მათთან დროს არ კარგავდნენ.
-აქეთ წამოდი
- მე დაბლა ჩავალ რა მოვწევ - უთხრა თორნიკემ და კიბეებს ჩაუყვა. ზურას აღარაფერი უთქვია და დერეფნის გზას გაუყვა. საკლასო ოთახის წინ გაჩერდა და მდოღედ ამოისუნთქა. პატარაზე გააღო და შეიხედა. დაინახა! ეგ იყო. თავი მერხზე ედო და თვალებიც მინაბული ჰქონდა. ჩანდა რომ გაკვეთილებისგან ასე აღწევდა თავს. თითქოს ზურამ რომ დაინახა ამითაც კი მოიკლა წყურვილი..
***
-დღეს ერთად წავიდეთ უთხრა სანდრომ მარიამს. მარიამს სახე გაებადრა და თავიდაუქნია დადებითი პასუხის ნიშნად. ნელნელა გააგრძელა ჩანთაში წიგნების ჩალაგება და ქურთუკის ჩაცმა. გარეთ ციოდა. თანაც ძალიან. გავიდნენ თუ არა მარიამს სახეზე სუსხი ცივი სიო ეცა და შეიშმუშნა. სანდრომ ჩაიცინა და ცალი ხელი გადახვია. ზემოდან კი გოგონას მკერდს დასცქეროდა თანაც გამალებით. ეს სულელი გოგო კი ვერ ხვდებოდა რომ ქურთუკი შეეეკრა. თუმცა რას იფიქრებდა რომ ამ სკოლაში ამოღებული ზედების ჩაცმა გაფიქრებადაც არ ღირდა.
როდესაც მარიამმა სანდროს გახედა განებივრებულმა სანდრომ თვალები მისი სახისკენ გადაიტანა ამჯერად. შემდეგ მარიამმა სანდროს ხელს დახედა რომელიც მის მხარზე იყო დასვენებული. მეტროში სიცილ კისკისით ჩავიდნენ...
თითქმის ასე ხდებოდა ყოველ დღე. ერთი დაიგივე. სანდრო მარის ეფლირტავებოდა. მარიამიც ეკუკლუცებოდა. ზურა კი.. კაცმა არ იცოდა რას აკეთებდა.

***
-აუ ლაან, მიდი რა კვერცხი შემიწვი. - თხოვნით მიმართა ლანას ლაშამ.ლაშა ვინ არის? ლანას შეყვარებული. 18 წლისაა, რაგბისტი და საკმაოდ ეშხიანი შავთვალება კარგი გუნების ბიჭია. იმ დღეს ლანა ლაშასთან იყო ასული. ლანასაც გაეცინა და მაცივრიდან 6 კვერცხი გამოიღო სიცილით. ტყუპებიც იქვე იყვნენ. იქ რაუნდოდათ? აჰო.. არმითქვამს.ლანა და ტყუპები კარის მეზობლები არიან. მათი მშობლები ზედმეტად ახლოს არიან ერთმანეთთან და ბავშვობიდანვე ერთად უწევდათ ყოფნა. ლანაც დიდი ხანია რაც ლაშასსთან ერთადაა. 8წლიდან ოფიციალურად. არაოფიციალურად 5წლიდან. პირველი კლასიდან რა. ბარემ იმასაც ვიტყვი რომ ლაშა მარიამის ნახევარ ძმა იყო. უბრალოდ სხვაგან ცხოვრობდა. რაც შეეხება ლაშას და ტყუპებს, ჩასახლებულები ყავდა საწყალ ბიჭს. ჭამა უნდოდათ ამასთან ჭამდნენ დალევა უნდოდათ ამასთან სვავდნენ. ბანაობითაც კი ამასთან ბანაობდნენ. ლაშას გაზრდილები იყვნენ ორივე. და სამივე ძმებად მიიჩნევდნენ თავებს. ეგ კიარა ლაშას ზოგჯერ ეგონა ჩემი გაკეთებულები არიანო.. ღადაობა იქეთ იყოს და ზურას საკუთარი ლეპტოპიც კი ჰქონდა ლაშას სახლში.
-ეე ფრთხილად რძალი ხელი არ დაიწვა - თავისებურად გაუარა თორნიკემ ლანას და დინავზე ჩამოჯდა. ლანასაც გაეცინა და უთხრა რომ თორნიკეს საშველი ამქვეყნად არ არსებობდა.
-ბიჭო იმას რასჭირს? - ჰქკითხვა ლაშამ თორნიკეს.
-....ა რა - ჩაილაპარაკა და ლუდის ბოთლი მოსვა.
-კაი რამართლა. ეს ბოლო 1 თვეა ვეღავ ვცნობ. სულ ჩუმადაა და რავირა..
თორნიკემ მხრები აიჩეჩა. ამასობაში ლანაც მოიტანა კერძი დაუდო ლაშას და გვერძე ჩამოუჯდა. ბიჭების ამ ‘....ური’ ლაპარაკით დიდად ვერ გაერთო და ზურასკენ წავიდა. მეორე ოთახში იჯდა და ლეპტოპში რაღაცას მისჩერებოდა. ლანამ ზურა მოიკითხა, გადაკოცნა და სთხოვა ორი წუთი ინტერნეტთან მიმიშვიო. ზურამაც ურეაქციოდ დაუთმო ადგილი და ბიჭებისკენ გავიდა.
ლანამ იდაყვი მაგიდას ჩამოადო. სოციალურ ქსელში დიდი ვერაფერი ვერ ნახა და იფიქრა მოდი ლაშას და ჩემ ფოტოებს ვნახავო.. უპს.. როგორც ჩანს ლეპტოპი არევია, და ზურას ლეპტოპში იქექებოდა. პაპკა იყო.. გული ეწერა და სამი წერტილი.გახსნა და სულ მარიამის ფოტოებიდახვდა. მოიცამოიცა.. ჩაფიქრდა. ვერ მიხვდა ვერაფერს. უბრალოდ ლეპტოპი ჩაკეტა და თავს დაპირდა რომ ამას გაარკვევდა.
გაკვირვებული ადგა და გავიდა ოთახიდან ლანა. პირველ რიგში, ეს ლაშასთვის ჩათვალა საჭიროდ ეთქვა და შემდეგ ის გაარკევვდა ყველაფერს.
-ლაშ ორი წუთი გამოდი- დაუძახა ლანამ მშვიდი ხმით. ლაშამაც ლუდის ბოთლი მაგიდაზე დადო, ადგა და გოგონასკენ გამოვიდა.
-რა იყო რახდება
-აუ,რაღაც ვნახე რა..
-რაიყო რა ნახე?
-ზურას ლეპტოპში შენი დის სურათები აქ - ძლივს დააბოლოვა ლამ და ბაკოს თვალებში შეხედა. ლაშამ წარბები აწია:
-ჩემი და 5 წელია არ მინახავს, შენ რაიცი როგორია?
- ჩემი ახალი კლასელია..
ლაშას გაუკვირდა და ზურას დაუძახა რომ მოსულიყო.
-მოდი საქმე მაქთქო.
- აქ მოდი რა - შესძახა თორნიკემ. ლაშა და ლანა ერთად შევიდნენ ოთახში და დინავზე მოკალათდნენ. უცნაური იყო ეს ყველაფერი, ძალიან უცნაური. ლანამ დაიწყო..
-ზურა, შენ ლეპტოპში ფოტოები ვნახე...
-ჯანდაბა.. - ჩუმად ჩაილაპარაკა ზურამ დათავი ხელებში ჩარგო.
-რა ხდება ზურა იტყვი?- შედარებით მკაცრი ხმით უთხრა ლაშამ. ზურამ ისევ თავჩაღუნულმა გააქნია თავი და თმაში ცალი ხელი შეაცურა და მუხლს დააყრდნო. სიჩუმე იყო. რაღაც არარეალური სიჩუმე. ზურა გრძნობდა. რაღაცას, მწარეს, თან ტკბილს. ტვინი უდუღდა, თითქოს ცხოვრება იმას უკეთებდა რაც არ უნდოდა, ძალიან არ უნდოდა. ბიჭს საკუთარი ხმამაღალი ნერვიული სუთქვაც კი აღიზიანებდა და ამასობაში სიჩუმე თორნიკემ დაარღვია:
-მარიამთან ერთად?
-ჰო.- უთხრა ლანამ. თორნიკემ წარბები აწია და კითხვის ნიშნით გადახედა ძმას. ლაშას საერთოდ ის კითხვა უტრიალებდა ახლა როგორ გამოიყურებოდა მარიამი და მის ძმაკაცთან რა ურთიერთობა ჰქონდა. რათ უნდოდა მარიამის ფოტოები ზურას.
-ზურა რახდება? - უკვე ფეხზე ადგა ლაშა და ისე უთხრა. ზურაც ფეთიანივით წამოხტა
-არმინდა მაგ გოგოზე ლაპარაკი! - დაიღრიალა და სახლიდან გავარდა. თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა, სისხლი უდუღდა, მის თვალებში ზიზღი იყო და მოზღვავებული ძალა რომელსაც ვერ აკონტროლებდა. მუშტი სიმწრისგან გახუნებულ კედელს ორჯერ მიარტყა მთელი ძალით. ბარდიულზე ჩამოჯდა და მძიმედ სუნთქავდა. ხელი მუზლზე დაასვენა და ატყავებული ჩასისხლიანებული ადგილების მეორე ხელით მოფხანვა განაგრძნო. თითქოს სიამოვნებდა ტკივილი. ან ძალა უხმობდა. კვლავ. არც არავის უცდია მასთან ლაპარაკი, იცოდნენ რომ ასეთი ფეთქებადი იყო და ბოლოს ყველაფერს იტყოდა. 3საათის შემდეგ ვითომც არაფერი ისე ავიდა სახლში. ლანა კვლავ იქ დახვდა, დაინახა თუ არა ზურამ მიმართულება შეცვალა რომ თავი აერიდებინა მაგრამ ლანა არ მოეშვა და უკან გაყვა. სამზარეულოში ჩამოჯდა ზურა და სიგარეტს მოუკიდა. ახლა მშვიდი იყო. კვლავ ის რომელსაც ყველაფერი ფეხებზე ეკიდა.
-რა გემართება? - მშვიდად კითხა ლანამ.
ზურამ ნაპასი დაარტყა, სიგარეტი საფერფლეში ჩააქრო და ბოლი ნელნელა გამოუშვა.
-რამემართება?- ნაგლურად წარბებაწეულმა ღიმილით კითხა. ლანას ზურას ცვალებადობა აღიზიანებდა უკვე.
-ვიცი რომ ჩემი კლასელის ფოტოები არაფრის გამო არ გინდა. ვიცი.
-რა გინდა ჩემგან?- არაფრისმთქმელი თვალებით შეხედა ზურამ.
-როგორც ჩვეულებრივ დღეში 4ჯერ იცვლი ხასიათს
ზურას ამაზე ჩაეცინა და ფანჯარაში გაიხედა
-და მაინც რა გინდა?
-მარიამი - მარტო ეს თქვა ლანამ და იქვე სკამზე ჩამოჯდა. ზურა დუმდა და იატაკს მისჩრებოდა. ხან კედელს გახედავდა, ხან იატაკს. ლანაც მეტს არაფერს ეკითხებოდა. ბოლოს როდესაც მიხვდა რომ ზურასგან ვერაფერს ვერ გაიგებდა წასვლა დააპირა მაგრამ ხმამ შეაჩერა:
- მაგ გოგოს რომ ვხედავ გული რაღაცნაირადაა...
***
მეორე დღეს ზურამ ხალისიანად გაიღვიძა, თითქოს ესიამოვნა წინა საღამოს მოხდენილი ამბვავი. სამზარეულოში გავიდა და დედამისს ღიმილით მიესალმა და შუბლზე აკოცა. დედას გაუკვირდა, მისი შვილისგან ასეთი საქციელი მოულოდნელი იყო, ზურა მადუღარასთან მივიდა
-ჯერ კიდევ ცხელია, ფრთხილად - უთხრა დედამისმა და ჩაიდანზე ანიშნა. ზურამ დედამისს ყური დაუგდო და დახლისკენ ზურგით დადგა
-სადაა თორნიკე?
-არ ვიცი, დილით საქმეზე გავიდა იკასთან ერთად, თქვა არ ვიცი როდის მოვალო
ზურამ წარბები აქაჩა და დედამისისთვის პასუხი უნდა ეთქვა რომ მობილური ჯიბეში აუწკრიალდა, ეკრანს დახედა თუ არა უკმაყოფილოფილობა დაეტყო სახეზე
-რა ხდება ზურა? ვინმე გოგო მოგეწონა? - ღიმილით კითხა დედამისმა
-არა დედა, მაცადე ორი წუთით - უთხრა ისე რომ ტელეფონის ეკრანისთვის თვალი არ მოუშორებია, მეორე ოთახში გავიდა და უპასუხა
-რაგინდა?
-დილამშვიდობის ‘ზუუ’
-მორჩი რა თათია, რამე გჭირდება?
-ოო შენ ხო უჟმური ხარ რა
-მალე ეხლა თორე ვთიშავ არმაქ შენთვის დრო.
-მოკლედ სერიოზული საქმე მაქ, ვფიქრობ მოგეწონება 3ზე მუსიკალურთან მოვალ და გამოდი ვილაპარაკოთ
-ლაპარაკისთვის მიბარებ გოგო? - თვალები მოისრისა ზურამ თან სარკეში იყურებოდა.
-წინადადებამაქთქო, მოკლედ დროებით - ესღა თქვა გოგონამ და ტელეფონი გაუთიშა.
-ძუკნა - ჩაილაპარაა თავისთვის ზურამ, საკუთარი თავი კიდევ ერთხელ აათვალიერა სარკეში და აბაზანაში შევიდა, როგორც ყოველთვის სახე საგულდაგულოთ გაიხეხა და აბაზანიდან აწითლებული სახით გამოვიდა. რაღაც დამარბინებელი გამოიღო უჯრიდან და ლოყებზე შეიტყაპუნა. როცა საკუთარი თავის მოვლას მორჩა საათს დახედა, 4ის ნახევარი ხდებოდა, შემდეგ ტელეფონთან მივიდა,
- 6 გამოტოვებული ზარი? თათია სერიოზულად? - თავისთვის ჩაილაპრაკა და მაშინვე სახლიდან გავიდა.
სანამ მუსიკალურთან შეუხვევდა ერთი ღერი გამვლელს გამოართვა და მოუკიდა, თათია იქვე დახვდა, დაინახა თუ არა ზურა მაშინვე მისკენ გაექანა და კისერზე ისეთ დონეზე ჩამოეკიდა ხელიდან სიგარეტი გააგდებინა.
-ცუდი გოგოხარ - ცივად უთხრა ზურამ და თათიას ხელები გააშვებინა.
-მომენატრეე - გოგონა აცანცარებული იყო და ზურას გახალისებასაც ცდილობდა.
-მალე თქვი მეჩქარება - იქვე ჩამოჯდა ზურა და დაგდებულ გადამტვრეულ სიგარეტს მიაშტერდა.
-მოკლედ ჩემი დაქალები წვეულებას მართავენ და იქ უნდა წამოხვიდე
-გოგოებში რამინდა ღადაობ?
-არა უბრალოდ ყველას მისი შეყვარებული მიყავს.. მე კიდევ მეწყვილე არმყავს
ზურას გაეცინა: - დამცინი ხო?
-გთხოვ ეს ერთხელ დამთახმდი
-სანაცვლოდ რას მივიღებ? - კითხვის ნიშნით გახედა ზურამ თათიას
- იცი რასაც!
-კაი შევთანხმდით, მოკლედ 8ისკენ შენთან ვიქნები რა და წავიდეთ მერე -ესღა უთხრა ზურამ და არც კი შეუხედავს მისთვის ისე დატოვა იქაურობა.
***
მარიამის დილა შავთეთრად დაიწყო, ზურგზე მწოლიარემ გაიღვიძა თუარა მაშინვე ჭერს მიაშტერდა, საერთოდ არაფერზე არ ფიქრობდა, საერთოდ. დღეს შაბათი იყო და სავარაუდოდ ფიგურულ სრიალზე წავიდოდა რომ განტვირთულიყო. ასეც მოიქცა, სპორტულად ჩაიცვა, სქელი ნაჭრის აბადოკი ჩანთაში ჩადო და გზას გაუყვა.
მიწისქვეშიდან უნდა მაოსულიყო რომ წინ რაღაცამ ელვის სისწრაფით ჩაურბინა, რამ ვერ დიანახა მაგრამ რაღაც ლურჯი იყო.. ალბათ ზედა ან ქურთუკი. დიდი ყურადღება ამისთვის არ მიუქცევია და დარბაზში შევიდა. ყინულზე დადგა თუარა მოძრაობების კეთებას შეუდგა, ჯერგაურდა, შემდეგ კი ამა თუ იმ ფიგურებს მთელი გრძნობით ხაზავდა ყინულზე.. მერე რა რომ რამდენჯერმე წაიქცა კიდეც.. მაგრამ ეს შველოდა, ცივ გარემოში ყოფნა შველოდა, ტვინს საშვალებას აძლევდა ყველაფრისგან გათავისუფლებულიყო..
***
ზურა 8 საათისთვის უკვე თათიას სადარბაზოსთან იყო. გულში ფიქრობდა რეებს ვაკეთებო და საკუთარი თავისთვის გასამართლებელ საბუთებს ვერ პოულობდა. თათიას ზარი გაუშვა, როგორ იკადრებდა ანგარიში მისთვის შეეხარჯა. თათიამ კი მესამე სართულიდნან გადმოყო თავი: - ამოდი რა, ჯერ არ ჩამიცვამს.
ზურამ თვალები აატრიალა და კიბეებზე მიიზლაზნებოდა. თათიას სახლის კარი ღია დახვა, დაიძახა მაგრამ ხმა არვაინ გასცა და ცალი თვალით შეიჭყიტა, როდესაც მიხვდა რომ სახლში იმ ჩურჩუტი გოგოს გარდა არავინ იყო თამამად გადადგა ნაბიჯები მისი ოთახისკენ და კარებზე დაუკაკუნებლად შევიდა.
-ოუ. - მხოლოდ ეს სიტყვები აღმოხდა ზურას პირიდან როდესაც ნახევრად შიშველი თათია საცვლებში სარკესთან დაინახა. თათიას ჩაეცინა და გაურკვეველი მზერით შეხედა.
-საწოლზე დაჯექი მალევე მოვემზადები და გავიდეთ.
-ჩემს წინაშე აპირებ გამოცვლას? - ცალყბად გაღიმებულმა ჰკითხა ზურამ ,თან მკერს თვალს არ აშორებდა. თათიამ ზურას კითხვა დაუიგნორა და ყვითელ დეკოლტიან კაბაზე მიუთითა,
-ეს ჩავიცვა?
-არა, გამოიცვალე, ყვითელი ეჭვიანობის ფერია. ლურჯი ჩაიცვი.
-მე არ მიყვარს ლურჯი.
-თუ ჩემთან ერთად გინდა იმ რაღაც სულელურ წვეულებაზე წასვლა მოგიწევს.
თათიას სხვა რა გზა ჰქონდა, ლურჯი გრძლმკლავიანი მოკლე მოტკეცილი კაბა გადმოიღო და ამოიცვა.
-შესანიშნავი ხარ!
-კომპლიმენტები ზურა?
ზურას გაეღიმა, მისკენ მივიდა წელზე ხელი მოხვია და ნაზად ეამბორა.
-აი ასე, ზოგჯერ ხომ შეგიძლია საყვარელი იყო?
-კი, შემიძლია, მაგრამ მხოლოდ მაშინ როცა მე მინდა
***
ზურა ღამის 5 საათზე მიადგა საკუთარ სახლს, და იმის გამო რომ საკმაოდ ნასვამი იყო კიბეებზე ფეხების ხმამაღალი ბაკუნით ავიდა. შუქები ჩამქრალი იყო, ბიჭი სამზარეულოში შევიდა, იფიქრა წყალს დავლევო, რომ სიბნელეში სიგარეტის ალი ანათებდა.
-გღვიძავს? - გაკვირვებულმა იკითხა ზურამ, სინათლე აანთო და თორნიკეს მიაჩერდა. ინსტიქტურად ცალი ხელი თვალებზე ჩამოიფარა რადგან უეცარმა განათებამ თვალები ატკინა.
-სად იყავი რაიყო კარგ ნათრევს გავხარ - ცალყბად ღიმილით და ხმადაბლა უთხრა თორნიკემ.
-რა? - წაბარბაცდა ზურა და წარბები აწია. სკამი გამოწია და ჩამოჯდა.
- საროჩკა გაქ გახეული- სიგარეტით მიუთითა თორნიკემ, თითქოს მეორე ხელის ჯიბიდან ამოღება ეზარებოდა. ზურამ საროჩკას ღილებთან დახედა და შემოფხრეწილს თითი ფრთხილად გადაუსვა.
-ჯანდაბა - ჩაილაპარაკა თავისთვის - ეს გოგო ველურია, ხომ ვუთხარი რომ ეს ჩემი საყვარელი საროჩკა იყო.
-ცოტა ჩუმად ილაპარაკე დედას სძინავს - სერიოზულად უთხრა თორნიკემ და მერე სიცილით განაგრძო -ვისთან იყავი რაიყო აქეთ გიხმარა?
-ეგ იუმორი დაბადებიდან გამოგყვა
-ხო შენიც მე მივითვისე - თვალი ჩაუკრა თორნიკემ. – ხო და მართლა, შენი ‘რიჟიკა’ დღეს ვნახე.
წამით ჩაფიქრდა ზურა, შემდეგ კი გაახსენდა და გონებამ სწრაფად დაიწყო სისხლის მიწოდება უჯრედებისთვის, თვალები გადმოკარკლა:
-დაგინახა? რაუთხარი?
-ეი ეი მშვიდად, არა არ დავუნახივარ და არც არაფრის თქმას არ ვაპირებდი
ზურა საზურგეს მიეყრდნო და თავი უკან გადააგდო
-მალე იჩალიჩე რა მაგარი გოგოჩანს - ნიშნის მოგერიებით უთხრა თორნიკემ
-შენ მას თითს არ დააკარებ, გაიგე? - დამარცვლით უთხრა ზურამ და საჩვენებელი თითი წინ აუტრიალა.
-შენ რა მესაკუთხრე ყოფილხარ, ძმაო - ესღა უთხრა თორნიკემ, სიგარეტი საფერფლეს მიაფერფლა და ოთახი დატოვა.
ზურას უნდოდა ეკითხა, ამდროს რატომ ეღვიძა მას,მაგრამ თავი შეიკავა, მიზეზი ისედაც იცოდა..
***
ახალი წელი მოდიოდა. 5 დღეღა იყო დარჩენილი სკოლის საახალწლო არდადეგებამდე და რათქმაუნდა წლის მნიშვნელოვან კარნავლამდე.
ყველა ამ დღესასწაულისთვის ემზადებოდა. მარიამი და ლანაც ასევე, კაბების მაღაზიაში შესაფერის კოსტუმებს არჩევდნენ. თორნიკეც ემზადებოდა. მისთვის ასეათი წვეულებები მიმზიდველი იყო და გოგოების ხელიდან გაშვებას არც აპირებდა.
- საღამოთი წავიდეთ- ამოილაპარაკა თოკომ.
- სად?
- როგორ თუ სად ზურა. ჩამოდი ტყემლიდან -ჩაიცინა- კოსტუმები გვაქვს შესარჩევი.
- მაგ კარნავალზე კოსტუმების გარდა უფრო ძვირადღირებული საქმე მაქვს. - ჩაიცინა ზურამაც და მისი ძმაკაცის ნიკუშას ნომერი აკრიფა. შემდეგ გაარგძელა-
შენ წადი შეარჩიე რამე, მე ლაშას გამოვართმევ.
მეტი აღარაფერი უთქვამს და ტელეფონიც მიიდო ყურზე. ნიკუშამაც არ დააყოვნა და მაშინვე უპასუხა
- რა ხდება ზურა, დილაუთენია ხო მშვიდობა გაქ
- ხვალ მექნება მშვიდობა ხვალ. - ჩაიცინა ზურამ
- ხვალ რა ხდება?
- სკოლის კარნავალი, წამოდი და უყურე როგორ გადურაკდები.
მეტი არცერცს არაფერი უთქვამს. ნიკუშაც სიცილით წამოდგა ფეხზე, ტელეფონი იქვე ტუმბოზე დადო და საშხაპეში შევიდა.
***
8 საათი სრულდებოდა, სკოლის წინ და შინგნით უამრავ ხალხს მოეყარა თავი. ყველას გამორჩეულად ეცვა. გამორჩეული კოსტუმები, გამორჩეული ნიღბები. ლანას მთლიანი სწორი მომწვანო მოჭაობისფრო კაბა ეცვა, სხვადასხვა სახალისო გაფორმებებით და თითქმის ამავე ფერის ნიღაბი. შემოსასვლელში იდგა და მარიამს გულში დაგვიანებისთვის საყვედურობდა. მოსაბეხრებელი ლოდინის დრო თორნიკემ გააყვანინა. შემოვიდა თუარა სკოლაში ლანაასკენ დაიძრა. ისეთი ნიღაბი ეკეთა მხოლოდ თვალები და ნიკაპი უჩანდა. ლანას მარჯვენა ხელი კულტურულად ეთხოვა და ხელზე ეამბორა. ლანასაც გაეღიმა უცნობის ასეთ ჟესტზე და თავი მორცხვად დაუქნია. მერე ყველაფერი თორნიკემ ჩაშალა, ნიღაბი მოიძრო და სიცილი ატეხა. ლანამაც სახე დაასერიოზულა და მსუბუქად დაარტყა მხარზე.
- იდიოტიხარ!
- ეე რძალი უცხოებს სულ ესე უღიმი? დავდნი ბიჭი.
- გეყოფა თორნიკე! შენი ძმა სადაა?
- რავი სახლიდან რო გამოვედი ჯერ კიდევ სააბაზანოში იყო. - აქეთ იქეთ მიმოიხედა და კითხვით მიუბრუნდა: - დაქალი სად დაგეკარგა?
ლანამ თვალები აატრიალა
- რავი იგვიანებს მალე მოვა.
- უკვე მოვიდა და ვაუ მგონი გამომწვევად აცვია. - მზერა კარისკემ ეჭირა თორნიკეს. ლანამაც მას გააყოლა თვალი და მარიამის დანახვისას წარბი აწია. თორნიკესთვის პასუხი უნდა გაეცა მაგრამ გვერდით მიტრიალებულს აღარავინ დახვდა..
მარიამს შავი ბარხატის მოკლე მოტკეცილი კაბა ეცვა, თითქმის გამჭირვალე უზორებით, და ზუსთად ამავე ნაჭრის ნიღაბი. მუქი ფერის ტუჩის კონტურს კი ეს ყველაფერო იდელიაში მოყავდა.
- ეს კაბა სად იშოვე? - სიცილით კითხა ლანამ, მარიამმაც გაიცინა და კიბეებს აუყვმენ ზემოთ. დიდ ჰოლში შევიდნენ და იქვე დასხდნენ. ყველა რაღაცას თამაშობდა.
- მოდით შემოგვიერთდით.
დაიძახა ერთერთმა სკოლელმა. მარიამმაც ადგოლი მოძებნა და სანდროს გვერდით ჩამოჯდა.
- კარგი კაბაა. - თვალი ჩაუკრა სანდრომ და გაუღიმა. მარიამსაც გაეღიმა და თავიდააუქნია მადლობის ნიშნად..
სკოლას მალე ნიკუშა და ზურაც მიუახლოვდნენ.
- დავაგვიანეთ. - თქვა ნიკუშამ და ნიღაბი გაისწორა, მერე ძმაკაცს გადახედა - მხოლოდ შარცალ კოსტუმიატ რატომ წამოხვედი? არც ნიღავი არც არაფერი?
- რასაჭიროა ეს ფორმალურობები. - ხელი აიქნია ზურამ და ცალი ფეხი შეადგა სკოლაში რომ ვიღაცამ გააჩერა. დაცვა იყო.
- მხოლოდ მოსაწვევებით.
- არმაქვს.
- მითხრეს რომ მოსაწვევის გარეშე არავინ შევუშვა.
ზურას ნერვებმა უმტყუნა:
- პატარაობაში რომ გეუბდნებოდნენ არ ჩაიფსაო არ იფსამდი? შენი ა*ვარი დედაც..
დაცვის ბიჭს სსხიდან ფერი გადაუვიდა, როგორცვე მიხვდა რომ შეკავებას აზრი არ ჰქონდა გზიდან ჩამოეცალა.

- სიმართლე თუ მოქმედება მარიამ?
- მოქმედება.
- გვერძე მჯდომთან ერთად გაისეირნე. - მარიამმა მორცხვად გადახედა სანდროსს და პასუხს ელოდა. მანაც არ დააყოვნა და მარიამს ადგომისთვის ხელი გაუწოდა. გვერძე დერეფანში გავიდნენ, ერთი ჭიქა დალიეს და უკან დაბრუნდნენ.
***
მარიამი ჩვეულ რიტმში მისდევდა ცხოვრებას..
ერთ დღეს კლასელებთან ერთად სასეირნოდ იყო გასული.ლაშაც იქვე მაგრამ ტყუპები არა. ლაშამ ლანა დაინახა მაგრამ ლანამ ვერა. შორიდან უყურებდა. მას და მის კლასელებს. კიდევ ერთს, რომელმაც წამების წინ ცხვირწინ ჩაუარა და მზესუმზირის გამყიდველთან მივიდა. გოგონა ჯერ ფეხებიდან აათვალიერა, მოეწონა და წარბი აქაჩა, შემდეგ კი თმებზე შეხედა.. წითელი. წითური, გაიფიქრა და გოგონას სახეზე რომ დააკვირდა მიხვდა. მიხვდა რომ ეს ის მარიამი იყო ვის გამოც რა ხდებოდა კაციშვილმა არ იცოდა და რაც მთავარია მისი ნახევარ და.ლაშამ მაშინვე ტელეფონი ამოიღო და ზურას დაურეკა
-სალაპარაკო გვაქ
-რაზე?
-სადხარ?
-სახლში რა..
-კაი ამოვალ მეთვითონ - ესღა უთხრა ლაშამ და გაუთიშა. კიდე ერთხელ შეხედა გოგონას თავი სინანულით გააქნია და მთაწმინდისკენ აუყვა გზას...

***
როდესაც გოგოები გაიფანტნენ, მარიამი მეტროში ჩავიდა, ყურსასმენები გაიკეთა და ეკსკალატორზე შედგა. ფიქრობდა, რაზე არც იცოდა. ჩავიდა დაბლა და მატარებლის მომლოდინე უკნიდან ვიღაცამ შეაშინა. გოგონამ მაშინვე ყურსასმენები მოიხსნა დ აუკან მიტრიალდა. გულიც გაუსკდა რამის მაგრამ ნაცნობი სახე რომ დაინახა ყველანირმა შიშმა გადაურა. სანდრო იყო. სანდრომ სთხოვა სკამზე ჩამოვჯდეთო. ასე იჯდნენ არაფერს ამბობდნენ. სანდრო გოგონას უყურებდა, მატარებელი მოვიდა. მარიამმა იფიქრა ახლა წავაო მაგრამ გაუკვირდა როცა სანდრო კვლავ ურეაქციოდ იჯდა.
-არმიდიხარ?
-არა შემდეგს გავყვები.
-ა.. კაი. - ესღა უთხრა მარიამმა დათავი ჩახარა. მარიამის მატარებელი მოვიდა. გოგონამ ჩანთა მხარზე მოიკიდა და ის ის იყო უნდა დამშვიდობებოდა სანდრომ რომ ხელით დაიჭირა.
-ამას არა რა.. შემდეგს გაყევი..- გოგონას სანდროს ქცევა გაუკვირდა, ჩანთა თავის ადგილას დააბრუნა და დაჯდა. არცერთი იღებდა ხმას. სანდროც მარიამს უყურებდ აისევ, რაღაცნაირი თვალებით, თითქოს ბიჭს მარიამი მოწონებაზე მეტად მოსწონდა. სიყვარული იყო თუ არა ამას ნამდვილად ვერ ვიტყვი არვიცი მაგრამ ფაქტი სახეზე იყო რომ სანდრო გულგრილი არ ყოფილა მარიამის მიმართ.
მარიამს ტელეფონი ხელში ეჭირა, როდესაც ბებიამისის ზარი შემოვიდა, მარიამმა ტელეფონს ხმა გაუთიშა და სანდროსს ღიმილით ახედა. აბა რაიცის ეხლა ბებიამისმა მეტროში გადის თუ არა ზარი. სანდროსაც გაეღიმა და როდესაც მატარებელი მოვიდა უთხრა
-აი მოვიდა, წადი
- კარგი ხვალამდე.. - ესღა უთხრამარიამმა და ვაგონში შევიდა...

***
- შენ ნორმალური თუ ხარ ბიჭო?- ყვირილით შუვარდა ზურას ოთახში ლაშა. ზურა საწოლზე იყო წამოწოლილი და ლაშას ხმაზე წარბიც არ შესტოკებია, ისევ ისე იწვა, თითქოს არც ესმოდა.
-ბავშვია, დღეს ვნახე პატარა ბავშია. ჩემი დაა გესმის?, შეეშვი, ნუ დაუნგრევ ცხოვრებას. ვიცი ეგ რისთვისაც მოგწონს, თანაც ლანას კლასელია. გესმის??- კარებში იდგა ლაშა და ზურას უყვიროდა მაგრამ ზურა ურეაქციოდ იწვა ისევ. ლაშამ თვალები მოისრისა და ზურას მიუახლოვდა
-შენ რა ყრუ ხარ თუ... -ლაპარაკი შეწყვიტა როდესაც ძმაკაცის აწითლებული ლურჯი თვალები დაინახა, რომლებიც არაფრის მეტყველად მისჩერებოდნენ კედელს.
-რაგჭირს ბიჭო რა მოწიე - მაშინვე პლანზე გაიფიქრა .. ან ბიოზე.. მაგრამ ზურას არაფერი მოუწევია. თავი წამოწია და საწოლზე ჩამოჯდა. თავი ჩახარა.. ლაშამ კი არ აცადა და გააგრძლა
-რაც არ უნდა მოგეწია ეხა უნდა მომისმინო. ყველაფერი ისე არაა როგორც შენ გგონია რა, მოეშვი მაგ გოგოს ნუ ეთამაშები, დაგელია გოგოები? ნუ *ლეობ მოდი გონზე
ლაშა ლაპარაკობდა ერთი და იგივეს იმეორებდა როდესაც ზურამ დაბალ ხმაზე თავჩაღუნულმა ამოიბურტყუნა
-მიყვარს
ლაშამ ლაპარაკი შეწყვიტა, ზურას გახედა და პირდაღებული მიაჩედა.
-რა თქვი ეხლა შენ თუ ააზრებ.
-მიყვარს ლაშა.. მიყვარს! გგონია ეს მე მინდოდა? გგონია მინდოდა? ყველაზე მეტად ამას გავურბოდი და რა?? მძულდა, მთელი არსებით მძულდა ეგ გოგო, ვერვიტანდი, მეგონა რომ მეზიზღებოდა, მაგრამ საკუთარ თავს ვაიძულებდი ასე ყოფილიყო. არმინდოდა გრძნობა გამჩენოდა. გამიგე რა.. - ესღა თქვა და თვალები მოისრისა.
ლაშა ჩაფიქრდა და ღრმად ამოისუნთქა. არ სჯეროდა რომ ზურას შეიძლბოდა ვინმე შეყვარებოდა. ზურა და სიყვარული? კაით რა. დაუჯერებელი იყო თითქოს შეუძლებელი რომ შეუყვარდა. აღიარებაც გაუჭირდა, რაღაც სასწაული მოხდა თითქოს..
მალევე ეს ამბავი თათამაც გაიგო. თორნიკეს არ ეუბნებოდნენ სპეციალურად, რადგან იცოდნენ როგორიც იყო...მისი თავი ახლა ზურას ნამდვილად არ ჰქონდა..მაგრამ რასაჭირო იყო თქმა, იმის გაფიქრებაც რომ მის აზრებს და გამჭრიახობას ჩასწვდებოდნენ შეუძლებელი იყო. მგონი ისედაც ზურაზე ადრე იცოდა, რომ მას მარიამის მიმართ რაღაც გრძნობა ჰქონდა. რაღაც სხვა.. განსხვავებული.

**
ზამთრის არდადეგებიც დაიყწო. მარიამი სახლში იყო თბილად, მეგობრებთან ერთად ნაძვისხეს რთავდა და თავს მუსიკებით იმხიარულებდა. სანდროს იშვიათად თუ იხსენებდა მაგრამ ამბობდა დაჟინებით რომ მოსწონდა ის! თითქოს ამოიჩემაო რა. სახლიდან მარიამი არ გადიოდა. რაუნდოდა გარეთ. დიდაც არც ქუჩებში სიარული არ უყვარდა და სახლში კომფორტი და სიმყუდროვე ერჩივნა.
რას აკეთებდა ამ დროს ზურა? მარიამის სახლის წინ ყოველდღე ორ ორი საათით ადიოდა. მარტო უბირჟავებდა, იმ იმედით რომ მარიამი გამოვიდოდა ან თუნდაც მაღაზიაში გავიდოდა და წამით მაინც მოჰკრავდა თვალს. უცნაური იყო, ბრაზმორეული გოგოებს გოგოებზე იცვლიდა, იმისგან გამწარებული რომ ყოველდღე უფრო და უფრო უცრუვდებოდა იმედი და ტყუილად იყინებოდა ზამთრის სუსხიან დღეებში ერთ ადგილას ორ ორი საათით ანდაც უფრო მეტიც.იმაზე საზიზღარი პიროვნება გახდა ვიდრე აქამდე იყო. აქამდე თუ ორიდე სიტყვას იმეტებდა მისი გოგონებისთვის (და ჰო ამას მრავლობითში ვამბობ რადღან ზოგჯერ სახელებიც კი ერეოდა ) ახლა უხეშად თუ ეტყვის რამეს ისიც ზრდილობის ფარგლებს გარეთ.
ლანამმ რათქმაუნდა ყველაფერი იცოდა.. მაგრამ მარიამს ვერაფერს ეუბნებოდა 1) იმის გამო რომ ზურამ ძალიან სთხოვა. და 2) იმიტომ რომ ლანამ იცოდა მარის სანდროს გარდა არავინ აინტერესებდა.
რაც უფრო ახლოვდებოდა ახალი წელი მით უფრო ციოდა.. მოთოვა კიდეც.. ზურა ქუჩებში დადიოდა, ძმაკაც ძმაკაც. და დღესაც არ აგდებდა გოგოს გარეშე. თოვლში მისი თვალები ულამაზეს ელფერს იძენდნენ...
მარიამი სახლში იჯდა. თითქმის ყოველ კვირა წერდნენ გოგონა და სანდრო ერთმანეთს და ამა თუ იმ თემაზე ლაპარაკობდნენ. გოგონას ერთი სული ჰქონდა 21 იანვარი როდის მოვიდოდა რომ სანდრო ენახა. ხო და ბარემ ვიტყვი. ‘21’ ეს რიცხვი ყველაფერს ნიშნავს მარიამისთვის, ცუდსაც და კარგსაც. უცნაურად მოგეჩვენებათ მაგრამ 21 რიცხვში ყოველთვის რაღაც საშინელება ხდება მარიამისთვის ან ძლიან კარგი. ეს არამხოლოდ რიცხვზეა დამოკიდებული.თითქმის ყველგან თვალებში ეს ციფრი ხვდება და რაღაცნაირი შეგრძნება ეუფლება.. ასეა.. 21 იანვარსაც მთელი გულით ელოდებოდა და სიხარულს ის უმწვავებდა რომ იცოდა ამ დღეს მისთვის სასიხარულო მოხდებოდა. ანუ სანდროს ნახავდა..
31 დეკემბერი.. წუთებიღა ეკლდა 12ის შესრულებას.ამბობენ ჰო... რომ რაც მთელი გულით გინდა ახალ წელს უნდა ჩაიფიქროვო. მარიამი მშვიდად იჯდა სავარძლში წამებს ითვლიდა, რომ ის სურვილი ჩაეფიქრებინა რაც აკვიატებად ჰქონდა ქცეული. და აი გახდა 12იც...
-მინდა სანდროს ვუყვარდე.. - გონებაში ჩაილაპარაკა მარიამმა და შამპანიური მოწრუპა. სანდრო არაფერს აკეთებდა, ძმაკაცებთან იყო და სვავდა, სულაც არ ახსოვდა მარიამი.
ზურას სურვილი კი შემდეგი იყო.. - მარიამმა წამით მაინც შემამჩნიოსო..- სასმლით სავსე ჭიქა ხელში ეჭირა და თხევად სითხეში საკუთარ ანარეკლს დაყურებდა.
-იცი.. სასმელი უფრო გემრიელია, ვიდრე ფიქრები მასზე და შენზე - ისე მიუჯდა თორნიკე გვერდით ვერც გაიგო და მის ამ ნათქვამზე შეიშმუშნა, გაიაზრა რომ ყველაფერი იცოდა ისედაც მან და არაფრის ახსნა არ სჭირდებოდა. შემდეგ ძმას გახედა და ოდნავ გაუღიმა, თორნიკემ თვალი ჩაუკრა დაჭიქა აუწია, ზურამაც იგივე გაიმეორა. ჭიქა ჭიქას მიყვა.. და გათენდა კიდეც.
***
21 იანვარი.
მარიამი სკოლის წინ დადგა.. ღრმად ამოისუნთქა და სკოლაში შეაბიჯა. შემდეგ კლასს აუყვა. შევიდა და სანდრო როგორცვე დაინახა გაეღიმა.. სანდრო მისკენ წამოვიდა და და ჩაეხუტა. მარიამი ამას არ ელოდა და გულს უჩვეული ბაგა-ბუგი აუტყდა... დღე მარიამისთვის არაჩვეულებრივი იყო. 21. ბედნიერი ოცდაერთი. ლანასთან ერთდ იჯდა და სანდროზე ელაპარაკებოდა . ლანას კი შიგნიდან რაღაც ღრღნიდა... მაგრამ მაინც ჩუმად იყო.
ზურა დერეფანში გამწარებული დადიოდა.. უნდოდა ენახა. ის ენახა მაგრამ მარიამი არადა არ გამოდიოდა კლასიდან. პრინციპში რაუნდოდა გარეთ, სანდრო ხომ კლასსში ყავდა. ბიჭი ვერადა ვერ ისვენებდა, რაღა ექნა არ იცოდა, საბოლოოდ მოიფიქრა, ლანას შეტყობინება გაუგზავნა ტელეფონზე, „დასვენებაზე ორი წუთით გამოიყვანე“. ლანამ მალევე ნახა და მარიამს მიუტრიალდა.
-მარი წამო რა გარეთ გამომყევი.
-აუ კაი რა რაგინდა გარეთ..
-წამოდი გამომყევი უბრალოდ
მარიამს აღარაფერი უთქვამს უკმაყოფილოდ ადგა, სანდროს შეხედა ერთხელაც და კლასიდან გამოვიდა. ლანამ მოაჯირისკენ წაიყვანა და ორივე იქ დადგნენ. რაღაცაზე დაიწყეს ლაპარაკი, უფროსწორად ლანა ელაპარაკებოდა რომ როგორმე ცოტახანი გაეჩერებინა გარეთ.
ზურა უკან ედგა.. ოდნავ მოშორებით.. სახეზე უამრავი ემოცია უტრიალებდა და ცისარტყელასავით იცვლიდა ფერებს.. ლანაც ზურას გახედავდა ხოლმე.. და გული ეწვებოდა ძმაკაცის გულისტკივილის გამო.. ზურა მარიამს უყურებდა, მართალია ზურგიდან მაგრამ ესეც საკმარისი იყო მისთვის. „გული ხომ ზურგიდან უფრო ახლოსაა“.. თავისთვის ფიქრობდა და გოგონას პირდაღებული მისჩერებოდა. ბოლოს თვალები მოისრისა.. ლოყები, ნიკაპი, და კედელს მიეფარა.
ლანამ ღრმად ამოისუნთქა, ვეღარ ძლებდა, მარიამისთვის უნდა ეთქვა რომ არსებობდა ბიჭი რომელსაც უყვარდა. სანდროზე მეტად უყვარდა.
-მარი რაღაც უნდა გითხრა
ლანა ნერვიულობდა. როგორ ეთქვა იმ პიროვნებაზე, ვინც მარიამს საერთოდ არ აინტერესებდა. მარიამმა კითხვის ნიშნით შეხედა და ლანაც დაიწყო..
-იცი..- და უცებ ზურა. ლანას მკვლელი როჟით უყურებდა . საჩვენებელი თითი ტუჩებზე აიფარა, და ანიშნა გაჩუმებულიყო. ლანამ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და განაგრძო..
-იცი გუშინ ლაშა ვნახე - ნაძალადევად გაიღიმა. მარიამი არაფრის მეტველად უყურებდა, და უპასუხა..
-ხო კაია, ეგეც ერთს არ მნახავს. - კლასსში შევიდა. ლანა ბოლოჯერ გახედა ზურას და თავი სინანულით გააქნია..
ზურამ თორნიკეს დაუძახა, ლარიანი გამოართვა და ბუფეტში მძიმე ნაბიჟბით ჩაიზლაზნა,თორნიკეც უკან გაყვა. კოკაკოლა და პიცა იყიდეს ორივემ და მწვანე მაგიდებთან მოკალათდნენ. მალევე სანდროც ჩამოვიდა, ხელი ჩამოართვეს და გადაკოცნეს. ზურა გემრიელად შეექცეოდა საჭმელს როდესაც სანდრომ თქვა
-ჩემი კლასელი როა. მარიამი. აი ეგ მომწონს
ზურამ საჭმელი მაგიდაზე დადო. ღევა გააჩერა და ძლივ ძლივობით გადაუშვა ლუკმა მუცელში. გაწითლდა გამწარა. ცალი ხელი მომუშტა, ცალი კი დაბლა.. მაგიდის ფეხს მოუჭირა
-შენ სად იყავი მე რო მაგ გოგოს ვაკონტროლებდი - და ეცადა გაეღიმა, საკმაოდ კარგადაც გამოუვიდა, სანდრომ გაიცინა და თავი გააქნია. ზურამ კისრის ძარღები დაჭიმა სანდროს მოძალადედ გახედა
-ეს შენ დალიე, მადა დამეკარგა. - უთხრა თორნიკეს და კოკაკოლის ბოთლი მუხლებში უხეშად ჩაუგდო. ადგა, კურტკა გაისწორა და ბუფეტიდან გავიდა.
-რა სჭირდა ამას - იკითხა სანდრომ მხრების აჩეჩვით.
-მადა დაეკარგა - უთხრა თორნიკემ ნიშნის მოგერიებით და კოკაკოლა მოსვა. რათქმაუნდა თორნიკე იმაზე ჭკვიანი იყო ვიდრე ერთი შეხედვით ეტყობოდა. კარგადაც იცოდა რაც ხდებოდა, და ფიქრობდა რომ მარიამი მისი ძმისთვის მიუწვდომელი იყო. ფიქრობდა რომ ერთადერთი გოგო იყო ვინც ზურასთან დაწოლაზე უარს იტყოდა. თორნიკეს ისეთი აზრები უტრიალებდა თავში, კაციშვილი რომ ვერც კი გაარტყავდა.

****
დილა ჩვეულებრივ გათენდა. ვინაიდან რომ ჯერ კიდევ ახალი დაწყებული იყო თებერვალი დილით მაინც საკმაოდ ბნელოდა.მარიამს გათიშულს ეძინა სანამ ბებიამ არ შეანჯღრია სკოლაში წასვლის დროაო. თვალები მოჭუტა, გაახსენდა რომ დღეს სანდროს ნახავდა და მაშინვე წამოწია თავი. გარდეროფს მიადგა და ნაცრისფერი სვიტერი შეარჩია. სარკეში საკუთარ თავს შეხედა, ჩაი უცებ დალია და სახლიდან გავიდა..

დილა ზურასთვის უღიმღამოდ ნამდვილად არ დაწყებულა. თებერვლის 11იყო. ზურამ თვალეი დილის 7ზე დაჭყიტა. თორნიკე შეაჯანჯღარა უთხრა რომ რაღაც ისე არ იყო როგორც ფიქრობდა.
-რაგჭირს დაიძინე რა..
-შენ თუ გინდა იყავი მარიამთან უნდა წავიდე. - თქვა ზურამ და საწოლიდან წამოხტა.
თორნიკემ ერთი ამოიფშნიტა, ბალიშზე გვერდი იცვალა და თვალები დახუჭა ისევ. ზურა ტუმბოსთან მივიდა უჯრა გამოაღო და ნაცრისფერი სვიტერი ამოიღო. ამანაც ნაცრისფერი. თორნიკემ როგორცვე ტუმბოს ხმა გაიგო თვალები გაახილა და ჩაილაპარაკა
-ეგ ზედა ჩემია
-დღეს არა - ჩაიცინა ზურამ და გადაიცვა. თორნიკემ თვალები გადაატრიალა საბანი გადაიძრო და ლოგინიდან წამოდგა.
-წოლილიყავი
-წამოგყვები - თვალი ჩაუკრა და მხარზე ძმურად დაუტყაპუნა ხელი. ზურას ცალყბად გაეღიმა და ძმას კმაყოფილი სახით გახედა მაგრამ მალევე დასერიოზულდა
- რა თამაშს თამაშობ?
-ოუ საწადელს მიმიხვდი? - ახარხარდა თორნიკე, მალევე სახე დაალაგა და მშვიდად გააგრძელა - ამყევი თამაშში და გაიგებ - თვალი ჩაუკრა კვლავ.. სარკეში ჩაიხედა, ისედაც დაბალზე გადახოტრილ თმაზე სავარცხელი გადაისვა, რატომ თვითონაც არ იცოდა უბრალოდ ჩვევააქ ასეთი. ზურას სარკეში არც ჩაუხედავს, დაუვარცხნელ დახვეულ თმაზე ქუდი დაიმხო და გარეთ გავიდნენ.
სადღაც ნახევარ საათში მარიამის უბნის ბოლოში იდგნენ დააბირჟავებდნენ. ზურა ამჩნევდა თორნიკეს ნელნელა როგრ ეხუჭბოდა თვალები და ეცინებოდა
-ხო გითხარი წოლილიყავითქო
თორნიკემ თავი შეიფერთხა და წარბის აწევით გახედა ძმას. ზურას აღარაფერი უთქვამს. და აი ისიც, 9ის ნახევარზე მარიამმა უბანი გადაკვეთა და გაჩერებისკენ გაემართა. ტყუპებისკენ არც გაუხედავს. ყურსასმენებში იყო ჩაძირული და ნახევრად ეძინა, მისი თავი კი სანდროთი იყო გამოტენილი. ორივე უხმოდ გაყვნენ, ზურა თვალს არ აშორებდა, მის თმებს დაჟინებით მისჩერებოდა უკნიდან და უკვირდა კიდეც
-რატომ მაინდამაინც წითური, გამომწვევი ფერია
-გიწვევს ძმაო, მაგ გოგოს უნდა რომ ‘გაეკიდო’.
-რას ცანცარებ დარჩენილიყავი სახლში ჯობდა
-კაი თუ შენ არ აპირებ მაშინ შენ მაგივრად ამას მე გავაკეთებ
-ამაზე მერე ვილაპრაკებთ!“ სერიოზულად გახედა ზურამ
-აუცილებლად - ცინიზმით სავსე ხმით ჩაილილინა თორნიკემ.

სკოლას მიუახლოვდნენ. ზურამ დაინახა მარიამი როგორ შევიდა სკოლაში. ამოისუნთქა და თორნიკეს ცალი ხელით დაეყრდნო.
-მოვწიოთ და მეორეზე ავიდეთ რა
-კაი
ზურამ ჯიბიდან მარლბორო შავი გოლდი ამოიღო, ერთი ღერს ტუჩებით წვდა, კოლოფი კი ძმას გაუწოდა. მერ ეისევ იბეში ჩაიდო. თორნიკე გამვლელს მიადგა სანთებელა სთხოვა, და როდესაც ორივემ მოუკიდა სიგარეტს, გამოფენის წინ ბოძებს მიეყრდნენ და ეწეოდნენ. ჩუმად იყვნენ. ვინ რაზე ფიქრობდა ვერ გაიგებდით.
**

სკოლის 45 წუთი მალე მიილია და სკოლაშიც ავიდნენ. ზურა მაშინვე მესამეზე ავიდა. მარიამის კლასისგან არც თუ ისე მოშორებით. თავი ჩაღუნული ჰქონდა. დერეფანში გამვლელი გოგოები ყველა მას უყურებდა ზურა კი არცერთს აქცევდა ყურადღებაც და ამდენითვალი რომ სჭამდა არც კი აწუხებდა. თავი უცებ აწია. დაინახა როგორ გამოვიდა აცრემლებული მარიამი კლასიდან და დაბლა როგორ ჩავიდა. ზურაც უკან გაყვა. არა უფროსწორად ჯერ კლასსში შეიხედა და დაინახა სანდრო კლასელს როგორ ეხუტებოდა. თავი გააქნია და მარიამს გაყვა თუმცა ვეღარ იპოვა. მეორე დასვენებაზე დაინახა ლანას რომ ეხუტებოდა და ტიროდა.. ზურა უკან იდგა. თვალებზე ცრემლები ედგა და სტკიოდა. მარიამის ტკივილი სტკიოდა. და არა ის რომ მარიამი სანდროს გამო ტიროდა... მარტო ეს არყოფილა. ყოველთვის ყოველ დღე ასე ხდებოდა. უყურებდა მარიამ თუ როგორ უყურებდა სანდროს. ზურა ამას ხედავდა და გული სტკიოდა იმის გამო რომ ვერ ამჩნევდა. ფიქრობდა რომ ცხოვრებაში არაფერში გაუმართლა. 21 თებერვლამდე. ისევ 21. მერე ყველაფერი შეიცვალა.

*2 დღით ადრე*
მარიამი მოაჯირთან იდგა თათასთან ერთად და გამწარებული სადროზე ჯავრს იყრიდა. ბავშვებს დააკვირდა დაბლა რაფასთან. არაფრის მეტყველი თვალებით უყურებდა ყველას.უცებ აყალ მაყალი შემოესმა და მარჯვნივ გაიხედა. ბიჭი იყო. რაღაცნაირი.. ლურჯთვალება, გადაპარსული თავით და არაამქყვენიური სიცილით..მარიმ მაშინვე ლანას გაჰკრა იდაყვი
-რა იყო?
-ის..
-ვინ?
- აი ლურჯ ჟაკეტიანი, რომ იცინის..
-ღმერთო არა.. - ჩუმად ჩაილაპარაკა ლანამ
-ვინარის?
-ლაშას ძმაკაცია. თორნიკე ჰქვია
-აქაც ლაშა..თორნიკე.. კაი სახელია. - გაეღიმა მარიამს აღარაფერი უთქვამს და ბიჭის თვალიერება გააგრძელა. ბიჭი ძალიან ხმაურიანი იყო. მისი სიცილი ყველგან ისმოდა. მარიამს სანდრო სულ გადაავიწყდა და მთელი ყურადღება თორნიკესკენ მიმართო.

თორნიკე ლუკას (თავის ძმაკაცს) ეკინკლავებოდა. და ამიტომაც ხითხითებდა ბოლო ხმაზე.თორნიკე იცინოდა. გაჩერდა ოდნავ დაიხარა მუხლებს დაეყრდნო, ღრმად სუნთქავდა სიცილით და ლუკას უყურებდა, მაგრამ უცებ მწველი მზერა იგრძნო მარცხნიდან და გაიხედა სიცილით. მარიამი. ჯანდაბა. თორნიკემ სიცილი გააგრძელა გოგონას თვალებში ჩააშტერდა. მიხვდა ვინც იყო. და მაგრად გაისწორა რომ გოგონამ ის შეამჩნია. თორნიკემ მარიამი მაშინვე მის სიაში ჩაწერა. (მიხვდებით რისთვისაც) გოგონას აგდებული მზერა შეატოვა და იქიდან გავიდა.
***
-პროსტა რამაგარი თვალებიაქვს როგორ მომწონს - ამბობდა მარიამი ბოლო ხმაზე კლასსში და თან იცინოდა. ლანა ვერაფერს ეუბნებოდა, ზედმეტად ჩახლართული იყო ეს სიტუაცია. და ამ დროს სანდროც შემოვიდა კლასსში. სანდროს ყურში ცუდათ მოხვდა სიტყვები „რამაგარი თვალები აქვსო“ ტიპს გაუსწორდა, თავის თავზე მიიღო და კმაყოფილი სახით მერხზე დაჯდა. და მარიამის ყურება გააგრძელა.
-ვის გოგო თორნიკეს?- უცებ კითხრა ლანამ
-ხო - მარიამმაც ხმადაბლა უპასუხა. რაო რაო? რა გაიგო სანდრო,? ყურები დაძაბა თვალები რამის გადმოსცვივდა. მაშინვე მერხიდან ადგა და სულ უკან ფანჯარასთან გადაჯდა. ისიც სკამის ბრახუნით და ხმაურით..
იმდღემ ჩვეულებრივად ჩაიარა. მარიამი მთელი დღე ლანას იმაზე ელპარაკებოდა თუ როგორ მოეწონა თორნიკე. თორნიკე მთელი დღე გასწორებულში დადიოდა. მითუმეტეს რომ გოგოს დაკერვა თავის ძმას დაასწრო. რათქმაუნდა ზურასთვის არაფერი უთქვამს და ძმას მთელი დღე ნაგლურად ექცეოდა მაგრამ დიდი ყურადღება არც ზურას მიუქცევია თორნიკეს ქცევებზე. საკუთარი თავსატეხები ყოფნიდა.
მეორე დღე დასვენება იყო. რომელიღაც დღესასწაული.. ზუსტად არ მახსოვს რა ხდებოდა 20 თებერვალს. მაგრამ სკოლა აშკარად თავისუფალი იყო..
მესამე დღე. 21 თებერვალი.
ისევ იგივე დილა. ადგომა.. ჩაი სკოლა.. მარიამს სკოლაში კვლავ იმედგაცრუება დახვდა. კლასსში შესულს სანდრო შერჩა ხელში როგორ ეხუტებოდა ანის. (ერთერთ) კლასელს. მარიამმა იეჭვიანა. ვერც გაეგო. ამბობდა თორნიკეზე მომწონსო.. მომეწონაო.. თაზოზე ეჭვიანობდა.. ნუ მოკლედ. ჩანთა მაგიდაზე დადო და უხმაუროდ ჩამოჯდა. პირველი მათემატიკა ჰქონდა. როგორც ყოველთვის. და ამ გაკვეთილზე ასევე როგორც ყოველთვის სულ ‘ეძინა’ ხოლმე. ფიქრობდა რაზე არციოცდა. ზარი დაირეკა. მარიამი ზანტად წამოიზლაზნა. ლანას მიადგა და სთხოვა ბუფეტში ჩამომყევიო. ლანამ თავი დაუქნია. ნელნელა ჩაალაგა წიგნები და რვეულები ჩანთაში. სკამიდან ჩამოხსნა კურტკა. მოიცვა და დერეფანში გაყვა მარიამს. მარიამმა ნელნელა ჩაირბინა კიბეები. ჯერ საჭირო ოთახში შეირბინა, შმდეგ კი ბუფეტში ჩავიდნენ ორივე.
კარი მარიამმა გააღო და პირველი შევიდა.
დაინახა ბიჭი. ზურგით იდგა. გამორჩეული იყო. გამორჩეულად ეცვა, ჯერ თმებზე დააკვირდა. უკან ჟელეთი გადავარცხნილი ჰქონდა თმა დ აბოლოში აპრეხილი ხვეული თმა საკმაოდ მკაფიოდ ეტყობოდა. შარვალ-კოსტუმი ეცვა. კოსტუმი აი ისეთი უკან ჩახსნილი რომაა. და ოდნავ გრძელი.. ფეხზე კი all star-ის კედები. მშვენიერი შეხამებაა. გოგონას თვალები გაუშტერდა. ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე. ბიჭი მოტრიალდა. გოგონას მზერა დაინახა. გაშრა გაფითრდა. ხან გაწითლდა ხან გალურჯდა. ცისარტყელას დაემსგავსა. მარიამს მუცელში სასიამოვნო მწველი სითხე ჩაეღვალა თითქოს. მუხლები აუკანკალდა. და გაოცებისგან არც კი იცოდა რა ერქნა. უბრალოდ ფაქტი ერთი იყო, ბიჭს თვალს ვერ წყვეტტა. რაღაც სასწაული დაემართა. ისეთი რაც ცხოვრებაში არასდროს განუცდია. ბიჭი გონს მოეგო. თავი ჩახარა. ღმერთს გუნებაში მადლობა გადაუხადა, ისევ შეხედა გოგონას თვალებში, ჩაეღიმა.. დაიძრა მისკენ.. გვერდი ძალიან ახლოს ჩაუარა. გრილი ადიკალონის სურნელი შეატოვა და იქაურობა დატოვა. ეს ის იყო. ზურა იყო.
***

-ღმერთო ვერ ვიჯერებ! - გაბრწყინებული თვალებით და სიცილთ ეუბნებოდა ლაშას ზურა. რათქმაუნდა ძმაკაცის სიხარული მასაც ახარებდა და ეს ყოველივე ერთი ბოთლი ლუდითაც აღნიშნეს. ზურა დინავზე გადაწვა. ცალი ხელი თავქვეშ ამოიდო ღრმად ამოისუნთქა თვალები დახუჭა და გაიღიმა. პატარა დეტალითაც კი ბედნიერი იყო. გულს უხაროდა რაღაც, თანაც ძალიან...
***
-ლან თორნიკეს თმები როგორ გაზრდია.. რა ლამაზია.. ჯანდაბა..
ლანას ჩაეცინა, დაქალს გახედა და უთხრა:
-სულელო. ეგ ხომ თორნიკეს ტყუპისცალი - ზურაა..
მარიამი ადგილას შეშრა.. ტყუპისცალიო? რატომ არ იცოდა ეს აქამდე? პრინციპში საიდან უნდა სცოდნოდა. გაიხსენა. ის დღე გაიხსენა თორნიკე რომ ნახა.. არა ის უბრალოდ მოეწონა. ზურაზე კი იგივეს ვერ იტყოდა. თავიდან ფეხებამდე რომ აუარა რაღაცამ და ჩამოსცხა. ამას სიტყვებით ვერც აღწერდა. მთელი დღე ჩუმად იყო მარიამი. ხმაც კი აღარ ამოუღია. სახლში რომ მივიდა ჩანთა იქვე მიაგდო და საწოლზე წამოწვა. ჭერს მიაშტერდა და ფიქრობდა. დაახლოებით ასე ნახევარი საათი იწვა და იმ მომენტსიხსენებდა როგორ დაინახა ზურა. როგორ შეხვდნენ მათი თვალები ერთმანეთს. და თუ როგორ ჯობდა ის თორნიკეს! თავი წამოწია. უჯრას მიადგა, რაღაც ცარიელი ბლოკნოტი მონახა და დაიწყო წერა..
„მისი თვალები ისეთია თითქოს რომ უყურებ ზღვაში იძირები, ამოსვლა აღარ მინდა და უბრალოდ სურვილი გაქვს უყურო და დატკბე ამ მშვენიერი პეიზაჟის ცქერით. მაოგნებდა ის ფაქტი რომ ასეთი მშვენიერი არსება ორი იყო. ‘ორი ცალი’.. ორი ტყუპპი. თანაც როგორი დამთხვეა რომ ისინი ბაკოს საუკეთესო მეგობრები იყვნენ. რათქმაუნდა ლანაა მათ იცნობდა მაგრამ როგორ გავარკვიე არის რაღაც მიზეზები რის გამოც სკოლაში არ კონტაქტობენ. „
ბლოკნოტი გვერძე გადადო... ამ დღემ მშვენივრად ჩაიარა იმას თუ არ ჩავთვლით რომ მარიამიმთელი დღე უცნობზე ფიქრობდა.
-მოიცა რა ვთქვი? ანუ სანდროს გარდა ამ ქვეყნად რაღაც დამამახსოვრდა - გაიფიქრა გოგონამ და ღიმილით თავი ბალიშზე დააბრუნა. პრინციპში ვინ იყო ზურა?.. მასზე მარიამს წამითაც არ უფიქრია რაც ზურა დაინახა..
****
მეორე დღე. სკოლა. მარიამი სკოლისკენ გაემართა. გული რაღაც არააქვეყნიურად უცემდა და მარიამის სხეულზე წინ გარბოდა სკოლისკენ. ზურასაც ზუსტად იგივე სჭირდა.
ორი ადამიანი რომლებიც ერთმანეთისთვის იყვნენ შექმნილნი.
ზარი დაირეკა, მარიამი კლასიდან გავიდა, სანდროსთვის არც კი შეუხედავს, და მოაჯირთან დადგა. მშვენიერ სანახაობას შეესწრო.
- მარიამი, მან მე შემამჩნია. - უთხრა ზურამ თორნიკეს, ფიქრობდა რომ დრო იყო ძმისთვის ყველაფერი წესიერად ეთქვა. თორნიკეს გაეღიმა მარიამს ახედა და შემდეგ ისევ მის ძმას მიუბრუნდა ღიმილით.
- მოდი მისმინე. შენზე ადრე მე დამინახა ასე რომ, ჯერ მე ჩავიწვენ და შენ მერე ეჩალიჩე რა
მარიამს ამ სიტყვების გაგონებაზე გული ათას ნაწილად დაეფლითა. მიტრიალდა დაკედელს თვალდახუჭული მიეყრდნო. აანალიზებდა რომ ბიჭებს რომლებიც ტყუპები იყვნენ მისი მორევში ჩათრევა უნდოდათ მაგრამ...
- რათქვი ბიჭო?- ზურამ წარბები შეკრა და ერთი ნაბიჯი თორნიკესკენ გადადგა.
- რაც გაიგე- აგდებულად უთხრა თორნიკემ
- არა შენ ვერ გამიგე. მე ეგ გასართობად არ მინდა სერიოზულად მომწონს.
თორნიკემ წარბის აწევით შეშინებულმა გახედა ძმას. ასეთი ანერვიულებული ზურა არასდროს ენახა ჯერ. ვეღარაფერი უთხრა. მხოლოდ „კაი კაიო“ და ძმას გაერიდა. ზურამ მარიამს ახედა. მიხვდა რომ ეს საუბარი გაიგონა.
- ამის დედაც- ჩაილაპარაკა, ჯიბეებში ხელები ჩაიწყო და იქაურობას მოშორდა.
შმდეგ მარიამი მეტროსკენ წავიდა და დაინახა უკან როგორ მოყვებოდა სანდრო. ნაბიჯებს აუჩქარა
- მარი დამიცადე - დაუძახა სანდრომ
- მეჩქარება - ცივად უთხრა მარიამმა. სანდრო გაჩერდა და უყურებდა გოგონა როგორ გაურბოდა.. რრაღაც ჩასწყდა, გული დასწყდა. ყველაფერი ისე აღარ იყო როგორც ადრე. მარიამი ფიქრობდა და ხვდებოდა რომ სანდროს ცუდათ ექცეოდა მაგრამ თითქოს მისი გული ახლა სხვას ეჭირა და სხვისკენ გახედვის საშვალებას არ აძლევდა, გაფიქრებაზე რომ ლაპარაკიც ზედმეტი იყო.
მარიამს რაღაც ეკლდა. ბიჭი რომელიც მხოლოდ და მხოლოდ 2-3ჯერ ყავდა ნანახი თვალთ მოაკლდა, და ერთი სული ჰქონდა როდის ნახავდა.
ორშაბათი მალევე მოვიდა, გოგონა კლასსში ურექციოდ იჯდა, თათას ვერ ეუბნებოდა რომ ზურამ მასზე ასეთი შთაბეჭდილება მოახდინა, სცხვენოდა თუ რაღაც ასეთი. აბა რა საქციელია ჯერ რომ სანდრო მოსწონდა.. მერე თორნიკესკენ გაექცა თვალები და ბოლოს ზურა დაადგა გულზე. ოდესმე ალბათ ეტყოდა მაგრამ ახლო მომავალში არ გეგმავდა ამას. ჩვეულებრივ იქცეოდა და ლანას კითხა
-ზურა რატომ არ დადის?
-მაგაზე სერიოზულად უნდა გელაპარაკო.
-მიდი რას უცდი - მარიამი აღელდა.
-დამთავრდეს გაკვეთილი და მერე გეტყვი - უთხრა ლანამ და მიტრიალდა მასწავლებლისკენ. მარიამი იმედგაცრუებული დარჩა დ აინტერესი კლავდა, ეშინოდა ვაითუ რამე დაემართა ზურას რო არ დადისო. ზარის დარეკვამდე 15 წუთიღა იყო დარჩენილი. ეს დრო საუკუნესავით გაიწელა ან მარიამს მოეჩვენა ასე. ყოველ ორ წუთში ერხელ ტელეფონის ეკრანს აანთებდა და საათს დახედავდა ხოლმე. სუნთქვა ეკვროდა და ერთ ადგილას ვერ ჩერდებოდა. და აი ნანატრი ზარიც.
-დროზე თქვი
-ზურამ შენზე თქვა რაღაც
-მითხარი რამე ცუდი თქვა?- მარიამი ანერვიულდა ეშინოდა ამ ბიჭის თვალში ცუდათ ხომ არ გამოვჩნდიო.
-მაგ გოგოს რომ ვხედავ გული რაღაცნაირადააო
მარიამს პირი ღია დარჩა. ლანამ ვეღარ მოითმინდა და ისარგებლა ზურას იქ არ ყოფნით. თათ რაღაცას ხვდებოდა მაგრამ მარიამი ყველანაირად ცდილობდა რომ არ შეემჩნია ემოციები. ეს სიტყვები მისთვის შოკირების ტოლფასი იყო. ეგონა ეს რაღაც ერთგვარი ხუმრობა იყო. ამ ამბის გადასახარშად 1 საათზე მეტი დრო დასჭირდა. ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა როდესაც დერეფანში ზურამ შემოუხვია. მარიამი გაშრა თითქოს ადგილზე მიაწებეს. ზურამ ნაბიჯები შეანელა და გაჩერდა. მარიამს უყურებდა. მარიამი ვერ ინძრეოდა. უჭირდა ზურასთვის თვალებში ეყურებინა მაგრამ არადა არ არიდებდა თვალს. ზურასაც უკვირდა. მარიამი მისთვის ერთადერთი გოგო იყო ვინს ბედავდა მისთვის თვალებში შეეხედა, ზურას თვალები უელავდა უკაშკაშებდა, გული კი რაღაც სასწაული სისწრაფით უცემდა.

***
ბიჭბი ბუფეტში იჯდნენ. ჩვეულ დროს და ჩვეულ ადგილებზე. ზურა მაგარ გასწორებულში იყო., თორნიკე ეშმაკურად იყურებოდა როგორც ყოველთვის ისე რომ ვერავინ მიხვდებოდა თავში რა უტრიალებდა. სანდროც იქ იყო ოღონდ დაგრუზული იჯდა.
-აუ ბიჭებო მაგარი დაგრუზული ვარ რა
-რატო რაგჭირს?- ჰქკითხა თორნიკემ
-მარიამი ზედაც აღარ მიყურებს
ზურას გაეღიმა დაჩუმად საკუთარ თავში დარწმუნებულმა ჩაილაპარაკა
-აღარც შემოგხედავს
-რათქვი?
-რაც გაიგე მაგ გოგოს შეეშვები არადა ცუდათ დამთავრდება შენი საქმე - ნიშნის მოგერიებით უთხრა ზურამ და საზურგეს მიეყრდნო.
-რაშენი საქმეა შევეშვები თუ არა?-ზურა ფეხზე წამოდგა. სანდროც წამოდგა. ერთმანეთს ისე უყურებდნენ სადაცაა დაჭამდნენ თვალებით. ზურამ ღრმად ჩაისუნთქა თვალები დახუჭა, ხელი მომუშტა და პირდაპირ ცხვირში დაარტყა. სანდრომ წონასწორობა ვერ შეიკავა და კედელს მიებერტყა.
- მაგაზე უარესი მოგივა თუ იმას არ გააკეთებ რაც გითხარი
სანდრო გაკვირვებული უყურებდა ზურას. ცხვირზე ხელი მოისვა. სისხლი მოსდიოდა. იქ მყოფი ყველა ბიჭი თუ გოგო ამ სანახაობას უყურებდა. ზურას სულ ფეხებზე ეკიდა მაგრამ სანდრო არა, მაშინვე წამოდგა და ჩვარივით გაქრა.

****
-სერიოზულად?
-რა ?- გაკვირვებულმა შეხედა თორნიკეს ზურამ, ბარდიულზე ჩამოჯდა და ცას ახედა.
-ის გოგო
-მარიამი?- უცნაურად გახედა ძმას, შემდეგ კი ისევ ცას ახედა – მაგას არ ჩაიწვენ, სხვა ვინც გინდა ის იხმარე - სიგარეტი ამოიღო, მოუკიდა და ტუჩებით მოქაჩა. შემდეგ ბოლი გამოუშვა და ნახერად ჩამწვარი ძმას გაუწოდა. თორნიკემ ურეაქციოდ გამოართვა და ახლა მის ტუჩებში მოაქცია სიგარეტი.
- კაი რა ზურა, ორი წელია არავინ მოგწონებია, სერიოზულად იქცევი?
-შენი აზრით დრო არაა?-უკმაყოფილოდ მშვიდად უთხრა ძმას
- ჯერ ნინი.. მერე ის ვიღაც სომეხი გოგო რო დაგცინოდით და 1 კვირაც არ გაგაჩერეთ მაგასთან. რათქმაუნდა სერიოზულად არცერთს უყურებდი, ნინ იბავშვობის კანფეტების შეყვარებული იყო. ის კიდე პროსტა მოგწონდა, ან რა მოგეწონა მაგაში, მარტო ჩემი ‘იმის’ სიგრძის ულვაშები ჰქონდა.
ზურამ თორნიკეს სერიოზულად გახედა, შემდეგ ნელნელა ღიმილი შეეპარა სახეზე, მერე თვალები მოჭუტა და კარგად გადაიხარხარა როცა გაახსენდა. თორნიკეც აყვა სიცილში და სიგარეტი ბარდიულის კიდეზე მიაფერფლა. იცინოდნენ, ცოტახანში კი ორივემ შეწყვიტა სიცილი.
-ნინის რაც შეეხება ეგრე არ უნდა მოქცეულიყავი - დაიწყო ზურამ
-მაგრად მახატია ეგ გოგო ხოიცი რა, თან ვთამაშობდით რავიცოდი რო ასე მოხდებოდა
-სახლში მაინც მაკითხავდა ხოლმე - სიცილით უთხრა ზურამ თორნიკეს და მხარი გაჰკრა. ამაზე თორნიკესაც გაეცინა.ზურამ კი განაგრძო..
-ისე როგორი იყო?
-უკეთესებიც მყოლია, მაგრამ პირველის კვალობაზე არაუშავდა - ეშმაკურად უთხრა თორნიკემ და თვალი ჩაუკრა. ზურამ თავი სინანულით და ღიმილით გააქნია და უთხრა
-არ იცვლები არა. იმის მერე.. - სახე მოექუფრათ ორივეს
-არდაიწყო. არ გამახსენო. - თორნიკე მთელი სერიოზულობით ლაპარაკობდა და თან ცდილობდა ყელში გაჩხერილი ბურთი რომელიც მოგონებებისგან გადიდებულიყო ჩაეყლაპა..
ზურას აღარაფერი უთქვია.უბრალოდ ინანა რაც გაახსენა ძმას. ორივე ნნელი ნაბიჯებით გაყვა გზას.
-დღესაც უნდა წახვიდე?- მშვიდად კითხა თორნიკემ
-სად?
-იმასთან, მარიამთან. ეხლა ვხვდები რო სათამაშოდ არ აკითხავდი ხოლმე
-მიყვარს თორნიკე.
-ვიცი, მაგრამ გვიანი არაა
-არც გაიფიქრო. - მკაცრად უთხრა ზურამ - არა დღეს სახლში დავრჩები, ბაკოც გადმოვა და ერთად დავცხოთ.
-ხო როგორც გინდა. -ესღა თქვეს და ორივე სახლში ავიდნენ.

*გადავინაცვლოთ ორი წლით უკან*
- მოიცა დამელოდე- სიცილით ეძახდა თორნიკე ნათიას და თვალებს ჭუტავდა მზის სხივებისგან დასაცავად.
- ადექი ადექი - ნათიაც უცინოდა და თორნიკეს ხელზე ექაჩებოდა რომ აეყენებინა. თორნიკე მშვიდად იღიმებოდა და გოგონას თვალს არ აშორებდა.
- იცი რომ მშვენიერი ხარ?
ნათიას გაეცინა თავი ჩახარა და ლოყები გაუწითლდა, თორნიკე წამოდგა და ნელა ეამბორა გოგონას ტუჩებზე.. ნათიამ თავი გაწია, ენა სწრაფადვე გადაისვა ქვედა ტუჩზე, თორნიკეს ოდნავ მოშორდა და გაჩუმდა.
- რამე მოხდა?
- უნდა გელაპარაკო
- ისევ?...
- არა შენ უბრალოდ არ გესმის.
- გოგონას ჩუმი ხმა ისმოდა
- უბრალოდ ჩემს გვერდით მინდა იყო
- ვიცი, ვიცი თორნიკე..მაგრამ არ შემიძლია. - თავი დაბლა დახარა.. ეცადა ცრემლები არ შეემჩნია..
- რატომ? უბრალოდ მითხარი ნათი..-მისი გრძელი თითები ნიკაპზე მოჰკიდა და თავი ააწევინა.
- ჩემი შეყვარბეული ამის წინააღმდეგია .. დიდი ხანია მინდოდა მეთქვა მაგრამ ვერგითხრი...ამის გაგრძელებას ვეღარ შევძლებ. მან იცის რომ შენ უბრალოდ ჩემი სკოლელი ხარ რომელსაც თითქმის არც ვიცნობ.
- შენ გოგო სულ გაგიჟდი? რა შეყვარებული? ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს შენი შეყვარებული არარის ის გაიგე? არარის.. ტრაკში გაივესოს თავისი პონტის შეყვარბეულობანა. რაც არ უნდა საჭირო იყოს მასთან ყოფნა არ დამტოვო. მის აზრს უსმენ?.. რაც ჩემთან გამოგივლია რაც ჩემთან გაგიკეთებია. ვიცი რომ მას შენთვის თითიც კიარდაუკარებია. მხოლოდ მე ვიყავი ნათია მე! და ასეც იქნება ბოლომდე. უბრალოდ ჩაალაგე საჭირო ნივთები და წავიდეთ აქედან, მხოლოდ ჩვენ ორნი. სადაც გინდა.. მარტონი ვიქნებით, ხელს აღარაფერი შეგვიშლის.
- შენ ვერ დატოვებ ქალაქს. მშობლებს ძალიან უყვარხარ.. .. ამაზე დაფიქრდი. რა ეშველებათ შენს გარეშე..
- მშობლები არ მყავს არა.მშობელი მყავს მხოლოდ, მამაჩემი არაკაცია და ახლა შენც მტოვებ. ბრავო.
- დავრჩებოდი მაგრამ..
- არ წახვიდე..
- არშემიძლია აღარ მინდა შენთან ურთიერთობა - გოგონამ ვეღარ მოითმინა და სიმართლე უთხრა.
- გეხვეწები.. - ყბა უკანკალებდა თორნიკეს და ხელს უფრო და უფრო მაგრად უჭერდა
- თორნიკე...მტკივა..
- ამის დედაშევეცი. უბრალოდ დარჩი - დაიყვირა მაგრამ არ შეშინებია გოგონას. იცოდა მისი ხასიათი და კვლავ ეცადა ამას გამკლავებოდა
- არ შემიძლია. არა
- გავიქცეთ. ერთად წავიდეთ.
- გაგიჟდი? სად უნდა ვიცხოვროთ.. - გოგონა ცდილობდა საფუძვლიანი მიზეზი მოენახა დაშორებისთვის
- აგარაკი ჰქონდათ ჩემს მშობლებს. გასაღებს ავიღებ და იქ წავიდეთ. - აკანკალებული ნერვიულად ლაპარაკობდა. ერთი ხელი თმაზე გადაისვა ნერვიულობისგან, მეორეთი კი კვლავ ნათია ეჭირა
- არა ნუ გიჟდები..
- ფულსაც წამოვიღებ, ყველაფერს რაც გამაჩნია. ვიმუშავებ კიდეც. უბრალოდ გეხვეწები.- ამას არ მოელოდა გოგონა იმ ბიჭისგან რომელიც წინ ედგა. მაგრამ მის ლამაზ თვლაებს ცრემლი სდიოდა. დაუჩოქა და მისი ხელი ტუჩებთან მიიტანა, შემდეგ კი შუბლი დაადო და აქვითინდა. გოგონამ არ იცოდა რა ემართებოდა. ვერაფერს გრძნობდა. არანაირი სევდა. უბრალოდ სინანულს, სხვას არაფერს. ხელები მოადუნა თორნიკემ. გოგონამ დრო იხელთა და დაიძვრინა თავი. ბიჭი თვალებით დაჩოქილი ევედრებოდა დარჩენას. მაგრამ ნათიამ საპირისპირო აირჩია..


***
მარიამი ნელნელა აანალიზებდა რომ გულს საუცხოო ბაგა-ბუგი გაუდიოდა როდესაც ზურას ხედავდა. მისი სახელის ხსენებაზეც კი ცუდათ ხდებოდა, მარტის შუა რიცხვები იყო. თათა მალევე მიხვდა რომ მარიამს ზურას მიმართ გრძნობები ჰქონდა. ყოველ ჯერზე როცა ერთმანეთს ხედავდნენ ან ერთი წითლდებოდა ან მეორე. მარიამისთვის კი ეს სიწითლე საუცხოო იყო. იგი არასდროს არაფერზე არ გაწითლებულა ცხოვრებაში, არც სიცილზე, არც ტირილზე, არც სირბილზე, არც სიცხეზე, არც სიცივეზე. არაფერზე საერთოდ, მაგრამ ზურას დანახვისას ჭარხლისფერი ედებოდა სახეზე. სანდრო? ეგ საერთოდ ვისღა ახსოვდა? ყოველ შემთხვევაზე მარიამს სულაც არ ადარდებდა უკვე სანდროო და 100%ით დარწმუნებული იყო რომ სანდრო არასდროს ყვარებია. დღე დღეს მიყვებოდა, კვირა კვირას, ყოველ დღე უფრო და უფრო უყვარდებოდა ზურა მარიამს, მიუხედავად იმისა რომ არ იცნობდა, მაგრამ როგორც შეეძლო ლანას ყველაფერს უყვებოდა ზურას შესახებ.
ზურაც ასევე. სკოლაში სიარული გაახშირა, იმის გამო რომ მარიამს ნახავდა ხოლმე. უცნაურია არა? ყველას უკვირდა ტყუპების სკოლაში ასე ხშირად გამოჩენა, მაგრამ ძველ ჩვევებს მაინც ვერ გადაეჩვივნენ და როგორც ყოველთვის მეორე გაკვეთილზე მოდიოდნენ და მეოთხეს ან მეხუთეს მერე იპარებოდნენ...

19 მარტი იყო. მარიამი სახლში იჯდა და დღიურს წერდა, ყურსასმენებში სხვადასხვა მელოდიებს უსმენდა და ზურაზე ფიქრობდა. ჩანაწერი გააკეთა
„სამი რამ დაზუსტებით ვიცი: 1) ზურა მიყვარს 2) მისი ნახვა სიგიჟემდე მინდა
3)ზურას რაღაც ნაწილს მაგრამ არ ვიცი რამდენად დიდს მეც ვუყვარვარ“ თავი კალმით მოიქექა, თვალები დახუჭა და ჩაფიქრდა.

ლანადა მარიამი სიცილით ადიოდნენ ზემოთ როდესაც ორივემ შეწყვიტა სიცილი, შესახვევიდნა გამოუხვია ტყუპმა. რომელმა? გრძელი თმა ჰქონდა ლურჯი ტანისამოსი ეცვა და მაცდურად იყურებოდა. ლანამ მაშინვე მარის გახედა და რომ შეატყო რომ დაბნეული იყო უთხრა:
-თორნიკეა
მარიამს სახეზე შოკირება დაეტყო, თორნიკე მათკენ დაიძრა მარიამმა კი არჩია რომ ყურადღება ა რმიექცია და ზემოთ ასულიყო, ასე რომ დატოვა თორნიკე ხახა მშრალი.
-თორნიკე იყო?- ჯერ კიდევ ეჭვით ეკითხებოდა მარიამი თათას.
-კი ეგ იყო.
-wow- ჩაეცინა მარიამს.
-რაიყო?
-1კვირაში ასე თმის გაზრდა? პირველად ვნახე. და ასეთი მსგავსება მითუმეტეს. არ აპირებს შეიჭრას?
-რაიყო გეშინია აგერიოს?- სიცილით უთხრა ლანამ
-არა უბრალოდ ისე ჯობია, და ეგეცაა..
-ნუ გეშინია გეტყვი ხოლმე
გოგონები სკოლაში შევიდნენ, ჩანთები კლასსში დატოვეს და და მეორე სართულზე ჰოლში ჩავიდნენ. პატარების ზეიმი იყო და ვინაიდან ყველა მასწავლებელი იქ იყო ბავშვებმაც გადაწყვიტეს დაბლა ჩასვლა. მარიამს სანდრო გვერდით მიუდგა. ხმაც არ ამოუღია უბრალოდ ასე, ედგა გვერძე და ზემოდან უყურებდა. მარიამი სულაც არ აქცევდა ყურადღებას და თათასთან ერთად იცინოდა და ლაპარაკობდა.
ყველა მოსწავლე პატარებისკენ იყვნენ მიმართულნი როდესაც ერთერთმა გოგომ (ზუსტად არ მახსოვს ვინ) ხმამაღლა ჩაილაპარაკა „ჯანდაბა“ თანაც დამარცვლა „ჯან-და-ბა“ ყველამ მას შეხედა შემდეგ კი მის მზერას გააყოლეს თვალი. შემოსასვლელში ტყუპები იდგნენ. ერთი ერთ კედელს აყუდებული მეორე მეორეს, ერთნაირად ეცვათ ერთნაირი ვარცხნილობა. გაჭრილი ვაშლებივით იყვნენ. ორივე იცინოდა, როგორც ჩანს მხიარულობდნენ იმით რომ ვერავის გაერკვია რომელი რომელი იყო და ამაყობდნენ იმით რომ ტყუპები იყვნენ. მარიამმაც შეხედა მათ, თვალები მოჭუტა და დაიმანჭა
- მარჯვენა - უთხრა ლანას - არა მარცხენა - უცებ გადააკეტა პასუხი. და შემდეგ პასუხის მოლოდინში შეხედა ლანას. ლანამ გაიცინა და უთხრა:
- ხო, მარცხენა.
მარიამმა გაიღიმა და ბიჭებისენ გაიხედა. და აი ისიც, ის მომენტი როცა ბიჭისკენ გაიხედები, ის კი უკვე შენზეა მოშტერებული, მარიამს ღიმილი სახეზე შეაშრა და სახე დაუსერიოზულდა, თვალებს ვერ აშორებდა ზურას, ზურასაც საკმაოდ სერიოზული სახ ეჰქონდა და თვალები უბრწყინავდა, თორნიკე კი იცინოდა, კევს ღეჭავდა და ხალს დამცინავი მზერით უყურებდა, რამდენჯერმე მარიამსაც გახედა დამცინავი მზერით, მაგრამ მარიამს ეს სულაც არ შეუმჩნევია. უყურებდა ზურას და სხეულში სცრიდა, საკუთარი გულის ცემა ესმოდა, ძარღვები ეჭიმებოდა კისერზე და მის გარშემო წესიერად ვერაფერს აღიქვამდა. ბოლოს ზურამ გაიხედა და მარიამმაც თავი დაბლა დახარა. შემდეგ ზურამ თორნიკეს მხარზე ხელი დაადო და ბავშვებში შეირივნენ. 2 კვირის მონატრებულ ტყუპებს მთელი სკოლა ეხვეოდა, მათი დამრიგებელიც კი. მათ დამრიგებელს ნონა ჰქვია, კარგი ქალია, ქართულს ასწავლის მაგრამ ძალიან მკაცრია. ტყუპები ისე უყვარს როგორც საკუთარი შვილები.მაგრამ თუ საქმე გაბრაზებამდ ემივიდა არც მათ არ ინდობს. ქალი დაიბნა და ზურას ეკითხებოდა
- შენ ხომ თორნიკე ხარ?
- არაა- სიცილით უთხრა ზურამ. დამრიგებელმა ჟაკეტზე ხელი მოქაჩა დ ამისკენ მიატრიალა, ზურამ კი დაიყვირასავით:
- ეე მას, ეს ჟაკეტი რომ გამეხიოს ხომ დავიღუპე?
რა ჟაკეტზე იყო ლაპარაკი? “Be With Me”-ს ჟაკეტზე, ჰო. სულ ეს ჟაკეტი ეცვა, იმ დღის მერე. როცა მარიამს მხარი ამოაძრო. (ლამის).
მთელი დღე ასე გაერთნენ ტყუპები, მთელი დღე არა. ჰო. ნახევარი საათი. შემდეგ ზურამ სანდროს შეატყო როგორ დასდევდა მარიამს უკნიდან, თორნიკეს ხელი გაჰკრა თავით ანიშნა რაღაც, თორნიკემაც თავი დაუქნია და მაგ მინიშნების მერე იქიდან სანდროც გაქრა და ტყუპებიც

***
სანდროს ფარული შეტყობინება მიუვიდა რომ სკოლიდანგასულიყო, რათქმაუნდა გავიდა და დაბლა დაუყვა დაღმართს. მალევე ზურა წვდა კისერში და კედელს მიანარცხა, შემდეგ ხელები გაუშვა და ზიზღით უთხრა
-მერამდენედ? მერამდენედ უნდა გაგიმეორო ერთი და იგივე?
სანდრომ შეშინებული გახედა ზურას, შემდეგ მის მომუშტულ ხელს დახედა, შეშინებულმა გახედა და ჩაიბურტყუნა:
-ბოდიში.
ზურას გაეღიმა, ყველანაირად ნაგლი როჟით შეხედა და თავით ანიშნა რომ გასულიყო გვერძე,სანდრომ სიტყვის უთქმელად, შეწინააღმდეგების გარეშე გააგრძელა სიარული, ტყუპები უკან მიყვებოდნენ. მეტრომდე ასე იარეს, მერე ერთი ორჯერ წამოარტყა ზურამ თავში ხელი და ასე სიცილით ჩაუშვა მეტროში. (აბა სანდროს კითხეთ ეხლა ეცინებოდა? მაგრამ სხვა რა გზა ჰქონდა)
***
ერთი თვე ასე გავიდა, სანდრო და ზურა სულ კამათობდნენ. სანდრო ტრაკს ვერ აყენებდა, ზურა უკან არ იხევდა, მაგრამ მარიამმამდე მისვლას ვერ ბედავდა. ყოველდღე გაკვეთილებს აცდენდა და გოგონას კარებთან იყო, კარს ოდნავ აღებდა და კლასსში იჭყიტებოდა, ხან უშტვენდა ხან აკაკუნებდა, მოკლედ ცდილობდა ყურადღება მიექცია და კარგადაც გამოსდიოდა.. 1თვეში გადაწყვიტა რომ მარიამისთვის ყველაფერი გულახდილად ეთქვა. კვირა დღე ასე რომ ლაშასთან ავიდა და დაელაპარაკა რჩევებისთვის...
***
მარიამი რუსთაველზე სეირნობდა, უეცრად გაწვიმდა, ყველამ გარშემო ქოლგა ამოიღო. მარიამმა კოპეპი შეკრა:
- თქვენ რა დამცინით? ყველამ იცოდარომ იწვიმებდა ჩემ გარდა?- გაბრაზებული დაბალხმაზე ელაპრაკებოდა საკუთარ თავს როდესაც სირბილით ვიღაცამ მხარი გაჰკრა და ცალი ნაუშნიკი ჩამოაძრო, ბიჭი გაჩერდა. გოგონას გახედა და გაეღიმა. მიუახლოვდა. მარიამი ქვასავით იდგა. ბიჭს ქვემოდან უყურებდა ეშინოდა თვალებში შეეხედა.
- მგონი არც ისე ცხელა რომ ცივ შხაპუნა წვიმაში იდგე.- გაღიმებულმა ბიჭმა ცას ახედა და პადიეზდისკენ ანიშნა, რომ თავი შეეფარებინათ. მარიამმა თავი დაუქნია, ამოისუნთქა და თორნიკეს უკან გაყვა. ხოხო. სწორედაც თორნიკეს. ეს ზურა არ ყოფილა.
თორნიკე კაპიშონ მფარებული ცას გაყურებდა და ნელნელა როგორ ბნელდებოდა გარემო ატყობდა. შემდეგ მარიამის გაშეშებულ მზერას გახედა. ისიც ცას უყურებდა.
- ხმის ამოღების გეშინია?
- არა - მოკლედ უთხრა მარიამმა
- მგონი ცოტა გადაიღო წამოდი ავტობუსამდე მიგიყვან.
სადარბაზოდან გამოვიდნენ ცოტა ხანი ასე უჩუმრად მიდიოდნენ შემდეგ კი მარიამი გაჩერდა და თორნიკეს მიაშტერდა.
-ეს რა ჯანდაბა იყო?
-რაზე ამბობ?
-გამოჩნდი ისე თითქოს კაი ხნის ნაცნობი იყო და ჩემზე ზრუნავდე.
-კაი რა რძალი, ნუ ხარ მჟავე, წამოდი სანამ გაწვიმებულა
მარიამმა ამოიხვნეშა და ჩუმად ჩაილაპარაკა:
-არ ვარ რძალი!
-მაგასაც ვნახავთ თუ არხარ - ესღა თქვა თორნიკემ და მარიამს ავტობუსისკენ ანიშნა რომელიც უკვე იძვროდა ადგილიდან. გოგონამ პასუხის გაცემა ვეღარ მოასწრო, თორნიკეც ყურებამდე გაღიმებული დარჩა.

***
თორნიკე ისევ თავის გეგმას მისდევდა, როგორ შეეცდინაა მარიამი და როგორ დაეშორებინა ზურასგან.თქვენ წარმოიდგინეთ ისიც კი იკადრა და დაიბრალა მარიამი სერიოზულად მომწონსო. რათქმაუნდა ესეც ზურასგან ფარულად, მაგრამ ძალიან კარგად კი გამოსდიოდა მსახიობობა. მის ძმაკაცს დაუკავშირდა და უთხრა საქმე მაქო, იკაც დათანხმდა და შეხვდნენ.
-ხო აბა გისმენ რამ გაგაჭირვა
-ერთი ღერი გაქ?
-მაგის გამო დამიბარე შე ....ო?- ჩაიცინა იკამ და ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო, თორნიკემაც სიცილით გამოართვა და მოუკიდა, ბოლი გამოუშვა და დაიწყო.
-ესე იგი მისმინე.. ჩვენი სკოლელი როარი მარიამი, ხოიცი რა, პატარა რიჟა. ეგაა იტოკში რა. ჩემ ძმას მოსწონს ბიჭო.
-მერე რა მოხდა. ხან ვინ მოეწონება ხან ვინ.
-კაი რაა ფიცხელ, გოგო მოსწონებია უხმარია გადაუგდია, ბაზარი არაა ტო მარა ამას იმენა 4 თუ 5 თვეა გადაკიდებულია, ამ გოგოსაც მოსწონს პონტებია, კოჭებში ეტყობა.
-მერე შენ რა გადარდებს?
-მეც მომწონს ეგ გოგო, თან სერიოზულად- ესეც ამოაფრქვია მისი ტყუილი და სახე მოისევდიანა.ბიჭი ჩაფიქრდა და თორნიკეს გაკვირვებულმა შეხედა.
-ღადაობ ტო? იმ პონტში თუ მეორე?
-ორივე - ჩაფერფლა სიგარეთი და წკლიპურტით გზაზე გადააგდო. შემდეგ ძმაკაცს მიუბრუნდა.
-მაშინ ესე შანსები არგაქ ხოიცი რა.
-თამამი გოგოა, დღეს ლაპარაკშიც კი ეცადა გამოვეწვიე - ჩაეღიმა თორნიკეს
-მოკლედ რაა რამეს მოგიძებნი, ეხლა წავედი ნუცა უნდა ვნახო და მერე შეგეხმიანები.
-კაი მიდი ძმა.
-ხოდა, მაგ თმებს რას უშვები?
-ზურას არ ვგავარ?- ჩაეღიმა თორნიკეს.
-აჰა გასაგებია კაი. სბოგამ აბა - ხელი აუწიეს ერთმანეთს და ორივე სახლებში წავიდა..
***
-ბიჭო ხვალ აპირებ?
-ხო რა.. როდემდეღა ვიცადო- თავი მოიქექა ზურამ და მშვიდად უთხრა ლაშას.
-ანუ ხვალ ეტყვი რომ გიყვარს თუ რაცაა?- აგდებულად კითხა თორნიკემ. ზურამ თავი დაუქნია. თორნიკემ წარბები აწია, სახე დამანჭა და კომპიუტერს მიუჯდა.. მაშინვე იკას მიწერა
-ბიჭო რამე პონტი გამიჩითე, ეს ჩემისა ხვალ აპირებს ბოდიალს.
-მაგ მარიამს თუ ვინცაა თუ შენი ძმა მოსწონს ხომ იცი რომ შანსები არ გაქ? არ ჯობია რომ აცადო ერთად იყვნენ და მერე მოატყუე ეგ გოგო რა, ბოლო ბოლო იმ დონემდე თუ მივა საქმე რო ბოლომდე გაიხსნას აერევი და ჩაგიწვება.
თორნიკე საზურგეს მიეყრდნო, ნიკაპი და საულვაშე ადგილებზე თითები გადაიტარა, ტუჩზე ენა გადაისვა დაა კბილები ქვედა ტუჩს დააჭირა. თავი გაიქნია და პასუხიც მისწერა.
-მაგდენი ხანი ვერ მოვიცდი.
-აბა რაგიყო სხვა.
-კაიკაი მეთვითონ ვიზამ რამეს.
თორნიკეს თავში ერთმა მშვენიალურმა ნაგავმა იდეამ გაუელვა. მაშინვე ფოტოშოპი გახსნა, დიდი ვერაფერი გაეგებოდა ამ პროგრამის მაგრამ ნათქვამია თუ კაცი მოინდომებს ყველაფერს იზამსო. ხოდა წერილების სცრეენშოთი სამ საათიანი წვალების შემდეგ ძლივს მოხატა. და რა იყო’ მოხატული’? :
• მარიამი: „ გოგო რას შვრები?“
• ნინი: „რავი შენ? იმ ბიჭზე რა ქენი?“
• მარიამი: „ რა უნდა მექნა, დებილია რა ჰგონია რომ მიყვარს და ვატყუებ არადა ვიყენებ რომ სანდრო დავივიწყო“
• ნინი: „ცოდოა“
• მარიამი: „ არარის. მეც ცოდოვარ.“
ეს ცილნაწამი დოკუმენტი დისკზე ჩაწერა და ზურას ჩანთაში ანონიმურად ჩაუგდო. იცოდა რომ ტელეფონი ჩანთაში ეგდო და ძილისწინ მაინც ნახავდა ამას. ხოდა საწოლზე ჩამოჯდა ვითომც არაფერი. თავის მეორე სართულზე აძვრა და კოხტად მოკალათდა. თავქვეშ ხელი ამოიდო და ძმას ელოდებოდა როდის მოვიდოდა. ამაყობდა და გონებაში ერთი და იგივეს იმეორებდა „ტვინი ხარ თორნიკე, ტვინი!“ თანაც ღიმილის ვეღაც იკავებდა. თავის ქებიდან ზურამ გამოაფხიზლა, ხმაურიანად შემოვიდა ოთახში, თორნიკეს არც მიაქცია ყურადღება, მაშინვე ჩანთაში ხელი ჩაყო და ტელეფონს დაუწყო ძებნა, ხელში კი რაღაც მოხვდა, უცნაური რაც მის ჩანთაში არ ეგულებოდა. ტელეფონი სულ გადაავიწყდა და დისკი ამოიღო. ჩამოჯდა და დისკი ორივე მხრიდან შეათვალიერა. მხრები აიჩეჩა და კომპიუტერში შეაცურა. რაღაც ფაილი ამოუგდო და მაუსზე თითი მსუბუქად დააწკაპუნა. ფოტოს მიაშტერდა. კომპიუტერთან ახლოს მიიწია და წაიკითხა. სახიდან ფერი დაეკარგა, ტუჩებზე ფერიც გადდაუვიდა და თვალები გადმოკაკრკლა. მაგიდას ორივე ხელით დაეყრდნო და კიდევ ერთხელ გადაიკითხა. თვალებზე ცრემლები მოადგა. კბილები ერთმანეთს დააჭირა. დისკი გამოიღო და ღრიალით შუაზე გადატეხა, შემდეგ კი მთელი ძალით გაისროლა აივნიდან. მუხლებზე ჩაიკეცა, თმებს მთელი ძალით მოეჭიდა და ტირილს და ღრიალს უმატა. თორნიკე ზემოდან ჯერ კმაყოფილი სახით უყურებდა შემდეგ კი როცა დაინახა მისი ძმა რა დღეშიც ჩავარდა თვალები გაუფართოვდა და გაკვირვებული სახე მიიღო. რაღაცნაირად გული დაემუნჭა. თვალები დახუჭა და გაიფიქრა „ოხ ეს ტყუპისცალი!“ დაბლა ჩავიდა, ზურას მხარზე ხელი დაადო და წამოაყენა.ზურამ უხეშად მოიშორა თორნიკე, ცრემლები მაჯით მოიწმინდა და გარეთ გავარდა. ვერ აზროვნებდა, გონება დაბინდული ჰქონდა. თავში ერთი დაიგივე სიტყვები უტრიალებდა „არ მიყვარს და ვიყენებ“
- არ ვუყვარვარ.. მიყენებს! თავისთვის ჩაილაპარაკა. ხელის კანკალით და ოხვრით ჯიბიდან სიგარეტის კოლოფი ამოიღო, გახსნა და ცარიელი დახვდა. ამოიღრინა, კოლოფი ხელში კანკალით მოჭმუჭნა და ქუჩაში მოისროლა. ფეხზე ბარბაცით წამოდგა, მაღაზიისკენ მივიდა და გამყიდველს თითით აჩვენა რომელი სიგარეტიც უნდოდა. ხმის ამოღება არ შეეძლო. ყელში დიდი ბურთი ჰქონდა გაჩხერილი რომელსაც ვერადა ვერ ყლაპავდა. ხელს ნერვიულად დახლზე აკანკალებდა სანამ გამყიდველი სიგარეტს მიაწვდიდა. 2 წუთშივე მისცა, ბიჭს კარგად დააკვირდა და შეწუხებულმა ჰკითხა:
-შვილო რამე ხომ არ გიჭირს? ხომ კარგად ხარ?
ზურას არაფერი უთქვამს, ჩაწითლებული გავარვალებული თვალებით გახედა თავი დაუქნია და გარეთ გამოვარდა. იქვე კუთხეში ძირს ჩამოჯდა, კედელს თავი ორჯერ მწარედ, მაგრად მიარტყა, თვალებს მაგრად ხუჭავდა კბილებს კბილებზე აჭერდა და ხვნეშიდა. ბოლო ხმაზე უნდოდა რომ ეკივლა და ეღრიალა. შემდეგ ოდნავ დამშვიდდა, ხელის კანკალით გახსნა კოლოფი, ერთი ღერი ამოიღო მოუკიდა, ხელის კანკალითვე მიიტანა ტუჩებთან სიგარეტი და ნაპას-ნაპას წამებში ჩაწვა, ოდნავ მოეშვა, ღრმად ამოისუნთქა, მეორე ღერიც ზუსტად ისევე ჩაწვა. ზედიზედ, მესამე, მეოთხე, მეხუთე, მეექვსე.. ბოლოს ძალგამოცლილმა ფილტვებ დახშობილმა, ცოტა აზრზე რომ მოვიდა სიგარეტი ჯიბეში ჩაიდო. ფეხზე წამოდგა, თავბრუ მაშინვე დაეხვა, გამოსახულებები 360 გრადუსით დაუტრიალდა თვალებში, ძლივს იხედებოდა. ლაშასთან ავიდა, კარებზე დაუწყო ბრახუნი, ვინაიდან ჩაკეტილი ჰქონდა ლაშა.
-გააღე ამის დედაც.. - თავისთვის ჩაიჩურჩულა ზურამ და კარებს თავით მიეყრდნო. მალევე კარები ლაშამ გაუღო ლაპარაკით
- ღამის 1 საათზე რომელი ნორმალური მომივარდება თუ არა შენ!“ კიდევ რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ როდესაც ზურას სახეს შეხედა, მიხვდა რომ რაღაც რიგზე არ იყო და სახლში შეიყვანა, დივანზე დასვა და ჭიქა წყალი მიუტანა.
- ზურა რა მოხდა? - ზურა ხმას არ იღებდა იატაკს მიშტერებოდა და თვალები ოდნავ ჰქონდა გახელილი, სულ აკანკალებდა, ნერვებისგან. ხმას არ იღებდა, უფროსწორად ვერ იღებდა.ლაშა ზურას წინ ჩაიკუზა და ქვევიდან ახედა.
- იტყვი რა მოხდა? ეხა შენი ნერვიულობები არ გვინდა და პრიპატკები რა.. ხოიცი რა გემართება რო ნერვიულობ, ასთმა და ამბები. ხოდა დაწყნარდი და მოყევი რა ხდება რა - მშვიდად უთხრა ლაშამ.ზურამ ამოიხვნეშა, ბაკოს თვალებში შეხედა და დაიყვირა:
- არ ვუყვარვარ! მიყენებს და დავწყნარდე? ამის დედამოვ**ან სულ ფეხებზე მკიდდდია ის *ლე სანდრო მე რა დავაშავე?
ლაშამ თვალები გადაატრიალა, მიხვდა რომ საქმე მარიამში იყო, ზურას ამ მდგომარეობაში ვერაფრის ახსნას ვერ მოსთხოვდა იცოდა რომ აზრი არ ექნებოდა, და აჯობა საღ გონებაზე დალაპრაკებოდა. ბოლოს როგორღაც დაამშვიდა და ჩაეძინა კიდეც ..
13.

***

მარიამი კომპიუტერთან იჯდა და მუსიკებს უსმენდა. მშვენიერ ხასიათზე იყო, რადგან ხვალისთვის სამეცადინო სულაც არ ჰქონდა. ლანამ დაურეკა
-მარი.
-ხო რამოხდა?
-მისმინე.ლაშამ მომწერა.. დიდი ბოდიში რომ აქამდე ვერგითხარი, მაგრამ აღარ მიყვარხარო, და მარიამის თემაც გაირკვაო.. ზურამ ყველაფერი გაიგო საერთოდ ყველაფერი და ახლა ის გაცივდა მარიამის მიმართო, უბრალოდ აღარაფერს აღარ აქ აზრიო.. გაიგო რომ სანდროს დასავიწყებლად იყენებდაო და სულ ფეხებზე ეკკიდაო.. და ბოლოს ნახვამდის აღარ დამიკავშირდეო..
მარიამმა თათას ვეღარაფერი უთხრა. ტელეფონი გაუთიშა, წამით გაშეშებული იიყო უემოციოდ, შემდეგ ცრემლები და ოხვრა. უემოციოდვე ჩაწვა საწოლში არაფრის თავი არ ქჰონდა. დილით უცხო ნომერმა გააღვიძა. ნამძინარევი ხმით უპასუხა
-გისმენთ
-ალბათ გეტყოდა უკვე ლანა ყველაფერს რაც მოხდა, ძალიან ვწუხვარ მე ყველაფერს ვეცადე მაგრამ არაფერი გამოვიდა, ამის სათქმელადღა შემოვედი. კარგად.
მარიამს გააჟრიალა, ხმა ეცნობოდა, ახალ გაღვიძებულზე ვერ გადახარშა, მერე კი გააცნობიერა რომ თორნიკე იყო და ხმის კანკალით უპასუხა
-არა თორნიკე, ყველაფერი ისე არარი როგორც მაგას ჰგონია. შანსი მომცეს ყველაფერს ავუხსნი.
-აზრი არაქ რა. ზურამ თუ ერთხელ დაკარგა ნდობა მერე უკვე ვსო, მორჩა
-არაფერი არ იცით არაფერი. შენ შემხვდი შენ დამელაპარაკე ყველაფერს დეტალებშიგეტყვი შენი სიცოცხლის მხოლოდ 5 წუთს დაგახარჯვინებ ჩემზე. უბრალოდ დამელაპარაკე გთხოვ
თორნიკეს მაცდურმა ღიმილმა გადაჰკრა, იფიქრა რომ ყველაფერი იმაზე სწრაფად ვითარდებოდა ვიდრე ეგონა მოხდებოდა. შეხვედრაო. ამ სიტყვას დაუფიქრდა და მარიამს საპასუხო დაუბრუნა
-შენ მე სულელი გგონივარ? მე ყველაფერი ვიცი! საერთოდ ყველაფერი. ისიც ვიცი რომ მეგობრები დაკარგე, ისიც ვიცი რომ სკოლის პირველი დღიდავ სანდრო მოგწონდა. ყველაფერი ვიცი, ყველაფერი აფსოლიტურად. და ისიც ვიცი რომ კარგი ხანია ზურა გიყვარს, მაგრამ აზრი აღარ აქ რა.
მარიამს სხეულში ცივად დააჟრიალა. ყველა საიდუმლო ამოუტივტივა თორნიკემ. რაღა ექნა. ისევ თავისას მიაწვა.
-უბრალოდ გთხოვ დამელაპრაკე
-მერე მაგის აზრი?
-შემხვდი და ყველაფერს აგიხსნი?
-ხო მარა მერე მაგის აზრი?
-უბრალოდ მჭირდება რა.. გთხოვ.
-კარგი მაგრამ იცოდე რომ მე ვეღარაფერს შევცლი და ვერ დაგეხმარები
-კარგი გამოვალ რუსთაველზე შევხდეთ
-არა მე ჩამოვალ მანდ, ოლიმპიკთან მოდი 3 საათზე
-შესასვლეთან?
-ხო. კარგი წავედი
-შეხვედრამდე
გოგონა უსულოდ იყო საწოლზე წამომჯდარი და ფიქრობდა. რაზე არც იცოდა, უფრო ხვალინდელ დღეზე, შედეგებზე. და ყველაფერზე.
მაშინვა ჩაიცვა, საჭმელს პირი ვერ დააკარა და აუზისკენ ნელი ნაბიჯებით გაუყვა გზას. საათს დახედა ოთხის 5 წუთი იყო უკვე, იფიქრა ცოტა შეაგვიანდებაო, იქვე ჩამოჯდა და კედელს მიადო თავი. ყველა გამვლელს აკვირდებოდა, და ნაცნობიც გამოჩნდა. მაგრამ არა თორნიკე. ნიკა იყო, წინა სკოლელი, მარიამმა დაინახა და ნაძალადევად ჩაეღიმა წამოდგა რომ მისალმებოდა. ერთმანეთი გადაკოცნეს და მარიამი ისევ თავის ადგილს დაუბრუნდა
-ვაა მარი, აქ რას აკეთებ ცურვაზეხარ?“
-არა..
-აბა??
-ნაცნობს ველოდები
-ბიჭს?
-ხო ბიჭს
-მოგწონს და რამე?- მარიამს მწარე სიცილით გაეცინა ამის გაგონებისას.
-ღმერთო არა! - სიცილით უთხრა - უბრალოდ ჩემი მეგობარია.
-ხოო კაია. კარგი წავედი მაგვიანდება - მარიამმა თავი დაუქნია და ფეხზე წამოდგა. სულაც არ ჰქონდა ეხლა ნიკასთან ლაპარაკის თავი, აქეთ იქეთ სიარული დაიწყო, საათს დახედა უკვე ნახევარი იყო. წამით გაიფიქრა რომ აღარ მოვიდოდა თორნიკე, მაგრამ თავი გააქნია და კედელს მიეყრდნო. ხან რას აკეთებდა ხან რას, ვერ ჩერდებოდა, ცრემლებსაც ყლაპავდა. ერთადერთ იმედად თორნიკეღა ყავდა დარჩენილი. რატო არც იციოდა და თითქოს ეს იმედიც ღალატობდა. უკვე 15 ეკლდა როდესაც მარიამი ვიბრაციამ გამოაფხიზლა, ტელეფონს დახედა ლანა ურეკავდა
-ხო ლან - მკვდარი ხმით უპასუხა მარიამმა
-როგორხარ?
მარიამმა ღრმად ჩაისუნთქა
-შენ როგორ ხარ?
-მე.. მეკარგად
-ჰო კაია
-სადხარ?
-აუ..
-მარი სად ხარ?
- თორნიკეს ველოდები
-რას შვრები გოგო? დროზე მაქაურობას მოსცილდი და წადი სახლში
-კარგი კარგი.. მარა რატო?- მარიამი წამოიზლაზნა და ნელი ნაბიჯებით წავიდა სახლისკენ
- რაღაც გავიგე და მაგას ვაფშე ხმაარააქ ამოსაღები რა ნაბი*ვარი ყოფილა ეგ!
-თორნიკე? რატო?
-რატო და… ყველაფერი მაგის გაკეთებულია.
-რაზე ამბობ?
-ზურამ თავის ჩანთაში იპოვა დისკი, სადაც ვიღაცას წერდი შენ რომ ზურა ფეხებზე გეკიდა და იყენებდი მის გრძნობებს
-არა ლან გეფიცები მე არაფერი არავისთვის მიმიწერია
-ვიცი. თორნიკემ გააკეთა ფოტოშოპით. თქვენი დაშორება უნდოდა
-და შენ ეს საიდან იცი?
-ლაშასთან ფბ დარჩა ჩართული და ფიცხელაურს წერდა რაღაცეებს.. ზურამ არ იცის ჯერ. ლაშა შესაფერის მომენტს ეძებს რომ უთხრას. და თორნიკე არ გამოუშვა შენს სანახავად.იმიტომ რომ რამეს იზამდა ეგ უეჩველი
-კაი რა.. რაუნდა ექნა
-მინიმუმ გაკოცებდა.. რავი.-მარიამს ტანში გააჟრიალა, არ ეგონა რომ ასეთი შეიძლებოდა თორნიკე ყოფილიყო. ყველაფერს მიხვდა. ის დღე გაახსენდა მის ჩაწვენაზე რომ იყო ბაზარი და გულში რაღაც ჩასწყდა. ლანასთან მეტი აღარ ულაპარაკია. სახლში ავიდა და ლოგინში შეწვა. ან რას აკეთებდა. უბრალოდ ფიქრობდა…

****
-თორნიკე მოდი აქ - მკაცრად დაუძახა ლაშამ
-ხო რაიყო?- უდარდელად გასძახა თორნიკემ
-ფეისბუქის გამორთვა შენთვის უცხო ხილია?- წარბი აუწია ლაშამ
-აუ..- თორნიკე გაფითრდა, ათასმა ფერმა გადაურბინა სახეზე.
-ხო. ხო. -ლაშა მისკენ დაიძრა. თორნიკეს ორივე ხელი დაუკავა და საპირფარეშოში შეათრია
-რას აკეთებ?
-შენი მზაკვრული ხერხები უნდა მოვსპო.
-კარგი რა! - თორნიკე თავს ვერ იძვრენდა,ლაშა მასზე ბევრად ძლიერი იყო
-ეს შენი გრძელი თმა წარსულ ჩაბარდება! - უთხრა და თმის გადასახორტრი ამოიღო უჯრიდან. თორნიკე თავს არ უჩერებდა და ძალით გადაპარსული აცაბაცად გამოუვიდა, თუმცა როც ამიხვდა რომ ვერაფერს გააწყობდა გაუჩერდა და ახლაუკვე დაბალ ორიანზე გადაპარსა ლაშამ. თორნიკე თავჩახრილი იჯდა. ფიქრობდა რომ მისი საქმე წასული იყო.ლაშა როცა მორჩა თავის საქმეც ადგა და იქიდან გავიდა.
-ზურას ეტყვი?- ჩუმად გასძახა თორნიკემ
ლაშამ ამოიხვნეშა და გახედა, თორნიკე საწყალი თვალებით უყურებდა.
-ეხლა არა, მარა მალე აუცილებლად ვეტყვი.
ვეღარაფერს გააწყობდა. ადგა და იქიდან გასვლა დააპირა
-არსად გახვალ. აქ იქნები შენ დღეს - უთხრა ლაშამ და დივანზე ჩამოჯდა. თორნიკე დაემორჩილა და ისიც დივანზე ჩამოჯდა. წინ სარკეში საკუთარ ანარეკლს მოკრა თვალი, შეათვალიერა საკუთარი თავი და კმაყოფილმა რომ მაინც კარგად გამოიყურებოდა თავი ჩახარა და ჩაიღიმა..
***
მეორე დილა. მარიამი დილით ადგა და სკოლაში წასასვლელად გაემზადა. ჩასიებულ თვალებს ვერაფერი მოუხერხა და თავჩახრილი მიდიოდა. მიდიოდა და გზაში ფიქრობდა როგორ შეხედავდა მას ზურა. ზიზღით? არც კი იცოდა.. სკოლაში სიწყნარე იყო. მხოლოდ თორნიკე დახვდა. ზურა არიყო. თორნიკეს როგორც შეეძლო ზიზღით შეხედა, თორნიკე კი გაურკვეველ მზერას აყოლებდა მარიამს. შიში ან სინანული. რაღაც ამდაგვარი. მარიამი გადაპარსულთავზე მისჩერებოდა და ხვდებოდა რატომაც ჰქონდა იმ პერიოდში თმა გაზრდილი. ამაზე უარესად აეშალა ნერვები და გადაწყვიტა იქაურობას გარიდებოდა, თორემ ვეღარ მოითმენდა და თორნიკეს კარგად გალანძღავდა. მაგრამ შეჩერდა, დაინახა თორნიკემ ტელეფონი როგორ ამოიღო. და უპასუხა
- რაგინდა ზურა.
თორნიკე ძმას უსმენდა შემდეგ კი მარიამს გახედა, შემდეგ ისევ ტელეფონს მიუბრუნდა
- კარგი ჰო. მოვალ -გათიშა, შიშით სავსე თვალებით მივიდა ფანჯარასთან.
- აი სად დამერხა.. - თავისთვის ხმადაბლა ჩაილაპარაკა. ჯერ ერთი ფეხი გადაწია, მერე მეორე. მეორე სართულიდან წყლის მილზე ჩასრიალდა. სკოლის ეზო უცებვე გაირბინა და კედელძე წამებში გადაძვრა. მარიამი კედელს მიეყრდნო. ზურას ნახვა უნდოდა. საშინლად უნდოდა. მიუხედავად იმისა რომ იცოდა შეიძლებოდა ზიზღის მეტივერაფერი დაემსახურებინა. ანდაც მაგაზეც ზედმეტი იყო ლაპარაკი..

***
- ზურა შეგიძლია შენ დარჩე?- მშვიდად უთხრა ლაშამ ზურას როდესაც სკოლაში წასვლა დააპირა.ზურამ მხრები აიჩეჩა და თორნიკეს გახედა მშვიდად. სკამზე ჩამოჯდა. თორნიკე გაშეშებული იდგა. ლაშამ არაფრის მთქმელი მზერით გახედა და თავი აუქნია. თორნიკე გატრიალდა და სკოლაში წავიდა.
- მოხდა რამე?- იკითხა ზურამ თან ხელზე საათის თამაში დაიწყო.
- ზურა უნდა მომისმინო
ზურამ დაბლიდან ახედა კითხვის ნიშნით
- მარიამი..
ზურა სკამიდან წამოდგა, ჟაკეთს ხელი დაავლო და წარბები აწია.
- არმინდა მაგაზე ლაპარაკი
- მოგინდება, დაჯექი. - ლაშა სკამიდან წამოდგა. ზურამ ამოიხვნეშა და ჟაკეტი თავის ადგილას დააბრუნა.
- წამოდი - უთხრა ლაშამ და მეორე ოთახში გაიყვანა, ლეპტოპი აწია და ზურას თვალებით ანიშნა მისულიყო. თორნიკეს ფეისბუქი გაუხსნა და იკას სმს-ები ჩაურთო. ზურა დივანზე ჩამოჯდა და ყურადღებით დაიწყო კითხვა
- საჭიროდ ჩავთვალე რომ..- ზურამ თითი აიქნა და ლაშა გააჩერა ისე რომ ლეპტოპისთვის თვალი არ მოუშორებია.
- ოღონდ ეხლა ლეპტოპი არ დამილეწო.. - ჩუმად ჩაილაპარაკა ლაშამ
ზურამ წაიკითხა და საზურგეს მიეყრდნო. თვალები ლეპტოპზე გაუშტერდა. ლაშამ უყურა, უყურა და ლეპტოპი უკნიდან ჩაუხურა. ზურა მაშინვე ფეხზე წამოხტა და ნაბიჯებით გასასვლელისკენ დაიძრა.ლაშა წინ გადაუდგა და მხრებზე ხელები მოკიდა.
- მოიცადე. მიხვდი ეს რასაც ნიშნავს?
ზურამ მიმოიხედა, ღრმად სუნთქავდა, გავარვარებული თვალებით ლაშას შეხედა და თავი დაუქნია.
- თორნიკეს უნდა დაელაპრაკო- განაგრძო ლაშამ.
ზურამ თვალები მოისრისა და ჩაილაპრაკა:
- მრცხვენია. მრცხვენია ჩემი ძმა რომ არის საერთოდ! - ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო და ყურზე მიიდო.
- ვის ურეკავ? - კითხა ლაშამ. ზურას ხმა არ გაუცია თვალები დახუჭადა თავი გააქნია.
- შე ....ო დროზე მოდი - ლაშამ წარბები აწია სახე დამანჭა და დოინჯი შემოიდო:
- გასაგებია.. - მიხვდა რომ თორნიკეს დაურეკა და არც თუ ისე კარგად დაიწყო მასთან საუბარი.
- დროზე მოეთრიე - ესღა უთხრა ზურამ და ტელეფონი დივანზე მიაგდო. მძიმედ დაეხეთქა სავარძელზე და მაგიდაზე მდგარი ჭიქით წყალი მოსვა. ერთი საათი ორივე ასე სიტყვის უთქმელად იჯდნენ. ზურა ფიქრობდა და აანალიზებდა რომ ნაგავი ძმა ყავდა. არც კი იცოდა მასში თუ იყო რაიმე ადამიანური დარჩენილი..
***
თორნიკე სახლში მივიდა და ზურა ვერსად ვერ ნახა. ძალიან ეძინებოდა მის მეორე სართულზე აძვრა (საწოლზე) დაწვა და მაშინვე ჩაეძინა. დაახლოებით ნახევარ საათში ზურაც გადავიდა სახლში ოთახში შევიდა და ზემოთ მწოლიარე თორნიკეს დანახვისას მაშინვე დაეჭიმა კისერზე ძარღვები. ხელები მომუშტა, მეორე სართულზე აუძვრა და ფეხი ძლიერად დაურტყა საწოლზე
- გაიღვიძე!
საწოლი სამწუხაროდ ჩარტყა. ფიცრები შუაზე გადატყდა და თორნიკეს ზედ დაეყარა.
- შენ *იგ ხომ არ გაქ! - დაუღრიალა თორნიკემ და ნამტვრებისგან გამოკვლევა შეეცადა, ზურა დაეხმარა მაიკის საყელოში წვდა და საწოლიდან გამოაძვრინა. ძმა ამავე პოზიციაში კედელს ააყუდა და დაუყვირა:
- შიგ მე კი არა, შენ და ირაკლის გაქვთ!
- აუ ჩემი..
- რამე გაქვს სათქმელი? - ბოლო ხმაზე უღრიალებდა ზურა. ამ ყვირილზე დედამისი შემოვარდა ოთახში
- ბიჭებო რა უქენით საწოლს! გადით გარეთ დროზე.
ზურამ ქეჩოში დაავლო თორნიკეს ხელი და ქუჩაში გაათრია.თორნიკემ ხელი გააშვებინა. შეიფერთხასავით და შეტევაზე გადავიდა:
- გოგოს გამო? გოგოს გამო ვჩხუბობთ ძმაო? არ გრცხვენია? ის გოგო გირჩევნია შენს სიხლსა და ხორცს?
- თავს ნუ იმართლებ!
- ყველაფერი მაგის ბრალია ყველაფერი! რაც ეგ გამოჩნდა ტვინი აგირია. სულ დაიკიდე ოჯახი!
- სულ დავიკიდე? რა გაგჭირვებია და რაში არ დაგხმარებივარ? შენ კიდე დახმარების მაგივრად პირიქით იქცევი.
- ხარ - უთხრა თორნიკემ. ზურამ ბოლოხმაზე გადაიხარხარა და თორნიკესკენ გადადგა ნაბიჯი..

***
დილა. სკოლაში მარიამი ისევ ჩასიებული თვალებით მივიდა. კაციშვილი ვერ ამჩნევდა მას სევდას,მაგრამ საჭირო არც ყოფილა შეემჩნიათ..
სკოლის კარები გაიღო და შემოვიდნენ. ზურა კოპეპშეკრული, და იქვე ძმაკაცებიც სერიოზულად ხმის ამოუღებლად გადაკოცნა. უკან თორნიკე შემოყვა. წარბი გახეთქილი ჰქონდა. ტუჩი კუთხეში გამსკდარი და თვალი ოდნავ ჩასიებული. კისერზე კი ჩალურჯებული თითები ეტყობოდა. მანაც გადაკოცნა ძმაკაცები
- ბიჭო რა მოგივიდა?- კითხა ერთერთმა, ზურამ თორნიკეს ამაზრზენად გახედა
- თრახში ვიყავით ბიჭები
- მერე რაქენით?
- ვაჯობე - შეეცადა თორნიკეს გაეღიმა
- კი გეტყობა - მხარზე ხელი ცინიკურად დაარტყა ზურამ და სიცილით ჩაუარა გვერდი. თორნიკეს ღიმილი სახეზე შეახმა. მიუხედავად იმისა რომ ზურამ ყველაფერი რაც სიმართლე იყო იცოდა, მარიამს მაინც ისე აუარა გვერდი რომ ზედაც არ შეუხედავს.

მთელი დღე მარიამი მოწყენილი იყო. და თვალებს მაგრად ხუჭავდა. ერთი დაიგივეს უმეორებდ ასაკუთარ თავს „არ იტირო! არა, არ დაანახო მას რომ გტკივა“ საკუთარ თავს ეჩხუბებოდა და თან ინსტიქტურად ლანას ხელზე უჭერდა. მასწავლებლები მარიამს ეკითხებოდნენ რაგჭირსო მაგრამ გოგონა ეუბნებოდა რომ უბრალოდ უძინარი იყო და გადაღლილი. ფაქტიურად ტყუილიც არ გამოუვიდა..
შემდეგ დინჯად გავიდა დერეფანში და გოგონების ხროვას ჩაუარა გვერდი. ყურში რაღაცცუდათმ ოხვდა და გაჩერდა. ისე რომ არც მიბრუნებულა. წარბები შეკრა. და შეეცადა რაც გაიგონა მეხსიერებაში უფრო წმინდად და მკაფიოდ აღედგინა. . . „იმის შეყვარებულია და თაზოს . სულ არ სცხვენია“.. მარიამისთვის ერთგვარი შოკის ტოლფასი იყო. და მოსმენილიდან მისთვის გასაგები მარტო ის იყო რომ გოგონები თაზოს ბოზად მიიჩნევდნენ. ვის შეყვარებულობაზე იყო საუბარი ის არც კი იცოდა.. მაშინვე სკოლიდან გამოვიდა და ელვის სიწრაფით ჩაირბინა დარღმართი. ავტობუსს შეაჯდა და სახლისკენ გაუყვა გზას. მთელი ნახევარი საათი, ანუ პერიოდი სახლამდე იმაზე ფიქრობდა თუ რისგან შეიძლებოდა ეს ყველაფერი გამოწვეული ყოფილიყო. იმასაც კარგად აანალიზებდა რომ პატარა სკოლაიყო და ზედმეტი ერთი სიტყვაც კი წამებში გავრცელდებოდა.
ავტობუსიდან ჩამოვიდა თუ არა მკლავში ვიღაც ძლიერად წვდა და გვერძე გადაათრია. მარიამმა ისტიქტურად წამოიყვირა და ბიჭის სახეს რო შეხედა ‘ვზგლიადი’ ესროლა:
- გული გამიხეთქე!
- რამე მოხდა? - თვალებ გადმოკარკლული, მზრუნველი ხმით კითხა თორნიკემ.
- კი.
- ვიცი რაც არის, წეღან ლანას ველაპრაკე გავიგე კიდევ რაღაცეები, და დაასტოპებს სანდრო.
- ხორა.. არ მინდა ს სახელი მქონდეს.
- რა? ვინმემ თქვა შენზე აო?
- კი.
- კიდე იტყვის ვინმე და არ ვაცოცხლებ ჩემი ხელით მოვკლავ - მარიამს უკვირდა რომ თორნიკე გამოადგა.მითუმეტეს რომ ამ შემთხვევაში მისი ატანაც არ ჰქონდა წარსულში მომხდარის გამო.
- მადლობა. - მარიამმა თავი ჩახარა. ასფალტს დაჟინებით მიშტერებოდა. რაუნდოდა თორნიკეს? რატომ დაყვებოდა მარიამს? რატომ უსტალკერებდა? უეცრად თორნიკე მარიამისკენ დაიხარა. მარიამმა ახედა და თვალებში შეხედა. თორნიკე თვალს არ აშორებდა.ცალი ხელი ნიკაპზე მოკიდა და როცა მიხვდა გოგონა რასაც აპირებდა, ხელი კრა და გაიწია.
- თორნიკე!
თორნიკემ უკან ორიოდე ნაბიჯი გადადგა. თვალები ცალი ხელით მოისრისა და მძიმედ ამოიგმინა. შემდეგ კი თემას დაუბრუნდა.
- ზურამ არ იცის ის ამბავი რაც წეღან მითხარი.
- მგონი არცაა საჭირო გაიგოს.
- ხო. მე ვეცდები მოვაგვარო ყველაფერი. კაი აბა კარგად. - მეტი არაფერი აღარ უთქვია და ფეხაკრეფით მოსცილდა გოგონას.
მარიამი გაკვირვებული დარჩა თორნიკეს გაორებული საქციელით. მხრები აიჩეჩა და სახლისკენ გზას ფეხით გაუყვა. თან ფიქრობდა რომ კარგიც იყო ზურამ ეს რომ არ იცოდა. რადგან ზურა ფეთქებადი იყო. და ნამდვილად არ აწყობდა ამ შემთხევვაში მიძინებულ ვულკანში ასანთის ჩაგდება..
მომდევნო შაბათკვირა მოდიოდა და მარიამს საკმაო დრო ჰქონდა ვარიანტების განსახილად, სამეცადინოდ. და იმის დროც დარჩა რომ მთელი დღე თორნიკეს დალოდებოდა რაიმე სიახლის მოლოდინში. მაგრამ თორნიკე არ ჩანდა...

***
რატომ ეხმარებოდა თორნიკე მარიამს რეპუტაციის (არ)შელახვაში? ეგ არც თვითონ არიცოდა თორნიკემ. დაჯდა და მაგაზე დაიწყო ფიქრი. „ძმაც დავკარგე და ალბათ რძალიც“ ღიმილნარევად ჩაილაპარაკა და ლუდის ქილას თავი მოხადა. მარტო იყო.. და მისთვის სიმარტოვის დროს საკუთარ თავთან ლაპარაკი ჩვეულებაიყო…
- რამინდოდა.. რაჩემი ბრალია.. მეხომ ჩემი ძმის დაცვა მინდოდა - განაგრძო.. ხმას ნელნელა უწევდა და თვალებიც სიმწის ცრემლებისგან ევსებოდა. - არმინდოდა ჩემ ძმას იგივე გამოევლო რაც მე. არმინდოდა სტკენოდა.. არყოფილა ცუდი გოგო.. ღმერთო ძმა მაინც არდავკარგო, ძმა მაინც დამიბრუნე.. - ამასღა იმეორებდა.. ლუდს ნელნელა ცლიდა და კედელს თავით ეყრდნობოდა. შეიცვალა, იმ გოგოს მერე შეიცვალა, თორნიკე შეიცვალა.. მისი ცხოვრება შეიცვალა.
***

სკოლის წინა დღეს მარიამმა თათასგან შეიტყო რომ თორნიკემ თითქმის ყველაფერი მოაგვარა უკვე. ამისგან დამშვიდებულ გოგონას მშვიდად ჩაეძინა.მეორე დღეს ისე ტკბილად ეძინა რომ სკოლაში დააგვიანა, ასე რომ ლანას დაურეკა და უთხრა რომ მეორე გაკვეთილზე შესულიყვნენ ბარემ. გოგონები რუსთაველის გამზირზე სეირნობდნენ. და როდესაც 5 წუთიღა აკლდა ზარის დარეკვას სკოლაში ავიდნენ.
მარიამი შევიდა თუ არა სკოლაში ყველამ მას შეხედა, კიბეებზე გზაც კი დაუთმეს.. დერეფნებში სასირცხვილო ბილიკივით გაუკეთეს, მარიამი კი გაკვირვებული ივლიდა ამ გზას და არც კი იცოდა ასე რატომ უყურებდა ხალხი. მან ხომ იცოდა რომ სანდროს ნაბოდიალები მოგვარდა, და ახლა რაღა ხდებოდა? მარიამი არც ნაბიჯებს აჩქარებდა პირიქით შეანელა მისი ფიქრების გამო. ყველა ყველას რაღაცას უჩურჩულებდა. მარიამს ცოტაარიყოოს რცხვენოდა კიდეც. და როდესაც კლასს მიუახლოვდა ნინა(სკოლის ყური და თვალები. ჭორიკანა და ‘გასიებული ბოჩკა’ ეს რათქმაუნდა ხუმრობით. მხოლოდ თორნიკე ამბობდა ასე) მაშინვე გადაუდგა მარიამს წინ. მკლავზე ხელი ძლიერად დაქაჩა და ფანჯირსკენ წაიყვანა.
-რა ხდება?! - მკაცრად კითხა მარიამმა.
ნინას კეკლუცურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და გაბრწყინებულმა ჰკითხა:
-მართალია?
-რაარის მართალი ?
-შენ და ტყუპი. მართლა ერთად ხართ?
მარიამს ყბა ჩამოუვარდა, სულ გაწითლდა და სიტყვებს ვერ პოულობდა. ან რაიცოდარა ეთქვა. უცბათ ლანა გამოჩნდადა ნინას უთხრა
- კი ერთად არიან - და გაიღიმა, ლანამ მარიამს ხელი გაჰკრა ხელზე რომ ჭკუაზე მოსულიყო.
მარიამმა კითხვის ნიშნით გახედა ლანას. თათამ თავი გააქნია და თვალები აატრიალა.
- რამდენი ხანია ერთად ხართ?
- დიდი ხანია - ისევ ლანამ გასცა პასუხი. მარიამა ნინას გვერდი აუარა და კლასსში სერიოზული ახით შევიდა. ახლა კლასელების კითხვები უნდა აეტანა?! არავისთვის არ შეუხედავს, მითუმეტეს სანდროსთვის რომელიც თვალებით ჭამდა მარიამს. ჩანთა მაგიდაზე დადო, თათას ხელი დაავლო და დერეფანში გაიყვანა
- რა ჯანდაბა ხდება ამიხსნი?- გაბრაზებული სახით უყურებდა მარიამი ლანას, როდესაც წამებში მოლბა და ყურადღება უკანა ფონისკენ გადაიტანა.
- რა..რას უყურებ? - გაუკვირდა ლანას დაშეტრიალდა. ზურა კიბეებთან იდგა. ზურგს თორნიკე უმშვენებდა. თორნიკეს როგორც ყოველთვის ყალბი ღიმილი ჰქონდა აკრული. ზურა როგორც ყოველთვის წარბებ აქაჩული იყურებოდა აქეთ იქით. შემდეგ ქვედა ტუჩს წამებში ენა გადაუსვა და მარიამს შეხედა თუ არა ჭარხლისფერი მოედო სახეზე. დაეჯახნენ, ზურა კედელს მიეყრდნო, არც კი მოტრიალებულა. მისი ზურგი ისეთი მშვენიერი იყო..Be With Me… ‘ისევ?’ გაიფიქრა მარიამმა და მის საყვარელ ჟაკეტს მიაშტერდა. ზურას გადამკიდე სულ დაავიწყდა რომ ლანას რაღაც ჰქონდა ასახსნელი და რომ არა ზარის გამაბრუებელი ხმა ალბათ გონზე კიდევ კარგი ხანი ვერ მოვიდოდა.
- ხხო.. რახდება?
- რაუნდა ხდებოდეს?
- რა შეყვარებული? რა ტყუპი? ან რა ერთად ყოფნა? - მარიამს შიშისგან ის აზრები ამოუტივტივდა ვაითუ მე და თორნიკე გვნახა ვინმემ რომ ვლაპარაკობდით და ჩემი კოცნა რომ სცადაო. მაგრამ ენას კბილი დააჭირა და არაფერი წამოცდა საბედნიეროდ.
- ზურამ და თორნიკემ მთელ სკოლას უთხრეს რომ შენ ზურას შეყვარებულიხარ. ოღონდ გადაწყვიტეთ რომ სკოლის არეალზე არ იკონტაქტოდ.
მარიამმა თვალები დაჭყიდა და დაიჩურჩულა:
- მეკაიფები ხო? ამის გარდა ყველაფერს ველოდი...
- არა. და მაინც რას ელოდი?
მარიამმა თავი გააქნია. ადგილს მიეყინა ვერ აანალიზებდა რა ხდებოდა. ან საერთოდ რაში სჭირდებოდა ზურას ეს ყველაფერი, მაგრამ ფაქტი იყო რომ ეს ყველაფერი მასზე ნამდვილად მოქმედებდა.
გაკვეთილები ჩვეულებრივ მიმდინარეობდა. დასვენებაზე მარიამი ყურადღების ცენტრში ექცეოდა და ერთი დაიგივე კითხვებით შეწუხებული უკვე დაზეპირებულპასუხებს აძლევდა ბავშვებს. დიდ დასვენებაზე საკმაო სიწყნარე იყო. მარიამი მეორე სართულზე იყო ჩასული როცა კლასისკენ მიდიოდა შეატყო რომ მესამეზე ყველა ბავშვი მისი კლასის მიმართულებით მიიწევდა, სხვადასხვა შეძახილებით. მარიამმა ხალხში გზაწვალებით გაიკვლიადა როდესაც კლასს მიუახლოვდა დაინახა ზურა როგორ შევარდა მისს კლასსში. უკან თორნიკე შეყვა. და შემდეგ მარიამი. ზურა ხელით ეჭირა თორნიკეს და ყურში რაღაცას ჩურჩულებდა.
***
- მოვკლავ მაგ ნაბიჭვარს.
- ზურა არგინდა! - უყვიროდა თორნიკე
- რა არ მინდა შენც კაი ....ხარ რა. უნდა გეთქვა!
- არიყო საჭირო
- რაც შენ გააკეთე ამას წინათ არც ეგ არ ყოფილა საჭირო! - ზურაც ყვირილზე გადადიოდა.
- აბა რაუნდა ქნა ეხლა?
- მოვკლავ. და ჩემი ძმა რომ არ ყოფილიყავი შენც მოგკლავდი.
- ხუმრობის გარეშე ზურა
- ვხუმრობ?
- გეგმა გვჭირდება - თორნიკემ მიმოიხედა და მერვე კლასისკენ აიღო გეზი. შეიხედა და გუგას (გვარად ქარცხიას) დაუძახა.
- გუგაა შენი დახმარება გვჭირდება - აგებულად სიცილით უთხრა თორნიკემ. კისერზე ხელი მაგრადმოკიდა და ზურასკენ მიიყვანა. გუგას ტყუპებთან არც თუ ისე კარგი ურთიერთობა ჰქონდა.მათი ჩმორიკი იყო და თუ ყველაფერს არ გააკეთებდა მათთვის ჩალურჯებული მივიდოდა სახლში. ზურამ ამოისუნთქა და დაიწყო.
- ესეიგი. თუთას ხედავ? - ფანჯრიდან გაახედა და თუთისკენ მიუთითა რომელიც თითქმის ფანჯრებში იყო შემოხწეული. გუგამ თავი დაუქნია. ზურამ განაგრძო. . .
- მიხვალ მაგ თუთას მოკრებ. არააქ მნიშვნელობა რაც შეიძლება ბევრს და როგორც გინდა ისე!მაგრამ მოკრებ. შემდეგ დაცვის კაცისკენ წახვალ და თუთას ესვრი. - თორნიკეს ჩაეცინა, ზურასაც ღიმილი ეპარებოდა მაგრამ ეს ჩვეულებრივი ღიმილი არ იყო.რაღაც ბოროტული.. - გამწარდება. ხოიცი არა სტეფანიჩის ამბავი. აიღებს თავის ჯოხს და გამოგეკიდება. შენ შევარდები მეცხრე კლასსში. გესმის? მეცხრეში და არა სადმე სხვაგან. სტეფანჩი შემოგყვება. სიტყვიერად თუ რამეა გაუსწორდი. შემდეგ მე ვიცი.
მხარზე დაარტყა ხელი გუგას ზურამ და უკან დაიწია. თორნიკეც მას მიყვა. გუგა შეშინებული იდგა და აქეთ იქეთუყურებდა.ზურამ წარბები აუწია და გაუღიმა. ‘რაღას უცდიო’ ანიშნა. გუგამ ფანჯარა გამოაღო. თუთა დაკრიფა, ხელში აათამაშა და სტეფანიჩისკენ დაიძრა.
- შე ბებერო ნაბი**ვარო მოდი აბა აქ - დაუყვირა გუგამ და თუთა ესროლა. თორნიკემ სიცილი ატეხა. ზურასაც გაეცინა
- მე ეს ნამდვილად არმითქვამს მისთვის. ყოჩაღ გუგა, ყოჩაღ.
სტეფანიჩი წამოდგა
- შე ლაწირაკო ვის ეუბნები მაგას - და გუგასკენ დაიძრა. გუგამ დერეფანი გაირბინა და და მეცხრე კლასისკენ დაიძრა. უკან დაცვის კაცი მისდევდა, ტყუპები მას გაერიდნენ და გზა მისცეს. ამ სანახაობის მომსწრე ყველა გუგას გაყვა და მეცხრე კლასთან შეიკრიბნენ.
- ეხა იწყება სანახაობა. - სიცილით თქვა თორნიკემ და საყელო გაისწორა. კლასსში გუგა შევარდა თუ არა ბიჭები წამოშალნენ და გვერდში ამოუდგნენ. გუგას უკან სანდრო დაუდგა. ზურა წინ იდგა. სტეფანიჩის უკან და გუგას თვალებით თავს აჭამდა. წინ ერთი ნაბიჯი გადადგა როცა თორნიკე ხელში წვდა და ჩასჩურჩულა.
- დაიწვები. ცოტა დაიცადე - ზურამ თავი გაიქნა მაგრამ თორნიკემ უფრო ძლიერად მოუჭირა ხელი. ის ის იყო ზურას თორნიკესთვის უნდა ეღრიალა რომ ჩხუბი ატყდა გუგას და სტეფანიჩს შორის.სტეფანჩმა ხელით გაიწია გუგასკენ და სილა გაარტყა. თორნიკემ ზურას ხელი გაუშვა და ჩასისინა „დროა!“ ზურა დინჯად დგამდა ნაბიჯებს, მერე რაზგონი აიღო და სტეფანიჩს ისე ჩაუქროლა, ვითომ ვეღარ შეატორმუზა გუგას ზედ გადაახტა და სანდროს მუშტი დაარტყა სახეში. თაზო მაშინვეძირს აღმოჩნდა. ზურამ აქეთ იქეთ მიმოიხედა, ნიკაპზე ხელი მოისვა და აგდებულად უთხა:
-ბოდიში.. ‘ძმაო’
***
გუგას და სტეფანიჩს შორის კვლავ შელაპრაკება იყო. სიტყვიერი. გუგა ატირდა და კლასიდან გავარდა. ზურა კვლავ თაზოსკენ გაიწია მაგრამ ისევ გამოჩნდა ‘ლაიფგარდი’ თორნიკე, ზურას ორივე ხელით ზურგიდან ეცა და კლასიდან გაათრია. სიწყნარემ დაისადგურა. უკვე ხალხიც გაფანტული იყო და ყველა თავის ადგილს უბრუნდებოდა როცა კლავ კარების ხმაური, ზურას წითელი სახე და მოვარვარე თვალებით შემოვარდა კლასსში. სანდროკენ იძვროდა. მარიამი მერხს აეკრო. ეშინოდა რომ რაღაც ძალიან ცუდი მოხდებოდა. ზურას ხელს დახედა. ერთი მომუშტული, მეორეში კი დასაკეცი პატარა დანა მანჟეტთან ერთად ჰქონდა შეკეცილი.მარიამს ძალიან შეეშინდა მაგრამ თორნიკე ზურას წინ გადაუდგა და კლასიდან როგორღაც გაიყვანა..
***
- მოვკლავდი!
- ზურა გეყოფა. - ლაღად ეუბნებოდა თორნიკე
ზურამ ხელი აუქნია თორნიკეს და ბრბოსკენ დიაძრა. ქარცხია კედელთან იყო ატუზული და ტიროდა, მათ გარშემო კი ბიჭები. ზურამ ბიჭებში გზა გაიკვლია გუგასთან მივიდა დაწყნარდიო უთხრა, და იქიდან გამოიყვანა. კლასსში შეიყვანა და უთხრა რომ არ გამოსულიყო.
- აქედან უნდა წავიდე - თმებში მოისვა ხელი ზურამ და თორნიკეს გახედა
- ამის მერე რა.
- არა ეხლა! თორემ შემომაკვდება.
***
მარიამმა თავი გააქნია და დერეფანში გავიდა. გარშემო სიწყნარე იყო. მაგრამ მაინც ბევრი ხალხი. ჭედვა. და ამ ხალხში მარიამიც გაიჭედა. გოგონა უხასიათოდ იდგა და ხალხში თვალებს აეცებდა რომ სადმე ნაცნობ სილუეტს მივარდნილიყო. მაგრამ ზურა არ ჩანდა.
- რა ჯანდაბაა..
თავისთვის ჩაილაპრაკა მარიამმა როდესაც ხელების მოხვევა იგრძნო და მჭიდროდ მოჭერა, გულმა სასტიკი სისწრაფით დაუწყო ძგერა როდესაც ხელებს დახედა. აკანკალებული ოდნავ მოსისხლიანებული ხელები მას ეკვროდნენ. გოგონამ ესყველაფერი სანამ გადახარშა ხალხიც დაიშალა და ისიც, ვინც მას ასე გამეტებით იჭერდა, თითქოს ცოტაც და გახეთქავდა. „მოიცა, ეს ყველაფერი მომელანდა?“ ფიქრობდა თავისთვის მარიამი და იმ ადგილას ისმევდა ხელს სადაც ზურას ხელი ეხვეოდა. ვერაფერი გაეგო, ასერომ ზარი დაირეკა თუ არა მაშინვე კლასსში შევიდა.
***
-ზურა სადხარ აქამდე წავედით რა.. - უკმაყოფილოდ უთხრა თორნიკემ
- ხო მოვდივარ.
ბიჭები სკოლიდან გავიდნენ თუ არა კარებთან დაყენებული ბენტლი დახვდათ. შიგნიდან ფანჯარა ჩაიწია და ლაშამ დაუძახა მათ
- მალე ჩაჯექით აქ გაჩერება არ შეიძლება და თქვენ გამო 50 ლარიანი ჯარიმის თავი ნაღდად არმაქ.
- ხოდა ეგ 50 ლარი მე მომე. - სიცილით უთხრა თორნიკემ და მანქანის კარი გამოხსნა.
ზურა უხმოდ ჩაჯდა უკანა სავარძლებზე და როგორც სჩვევია ფეხები ზევით აწია და წამოწვა. ცალი ხელი თავქვეშ ამოიდო და მანქანის ჭერს მიაშტერდა.
- შენ კიდე ფეხსაცმელი მაინც გაიხადე, ყოველდღე დავიღალე ამ მანქანის რეცხვა წმენდით. - თვალები გადაატრიალა ლაშამ და სარკეში გახედა ზურას. ზურამ ამოიხვნეშა და ფეხსაცმელი მალევე გაიძრო. მთელი გზა არცერთს ამოუღიათ ხმა დ აბოლოს ბაკომ იკითხა:
- რა მოხდა რომელიმემ თქვით ეხლა
ზურა ამ ქვეყანაზე არ იყო, და თორნიკემ დაიწყო:
- სანდროსს თემაა რა.
- რით ვერ დააყენა მაგან?
- აუ რავი ტო.
- მაგის ნომერი მომეცით და გორაზე დავხდეთ. ხვალ თამაში მაქ და ზეგ 4ზე.
ამის მეტი არცერთს არ უთქვია არაფერი და ლაშამაც მანქანა გააჩერა.
- აეე მოვედით - ხელი გადაუტყაპუნა თორნიკემ ზურას, ზურა შეცბუნდა წამოჯდა და ფეხსაცმლის ჩაცმა დაიწყო.
- როგორი სუსტი.. და დაუცველია. - სუნანულით თავისთვის ამოილაპარაკა ზურამ.
- რა? რაზე ამბობ?
- ჰა?.. არა არფერზე.
თორნიკემ მხრები აიჩეჩა და მანქანიდან გადავიდა.

***
- მარიამ რატომ აგვიანებ?
- ესღა მეკლდა.. - ჩუმადჩაილაპრაკა მარიამმა და მასწავლებლის შენიშვნა დააიგნორა.. - ზარი ვერ გავიგე.
- კარგი დაჯექი.
მარიამი დინჯად მიუჯდა მერხს და დაფას უაზროდ მიაშტერდა
- რა ადიკალონის სუნით ყარხარ გოგო - ჩუმად გადასჩურჩულა ლანამ
მარიამმა სახე დამანჩა და თმაზე იყნოსა.
- არ მომეჩვენა ანუ
- რა მოგეჩვენა
- ვიღაცა მომეხვია
- ღადაობ?
- არა!
- და სუნი?
- ადიკალონი
- გოგოებო რას ლაპარკაობთ ასეთს ჩვენც გვითხარით - ჩაერთო ლაპარაკში ფიზიკის აუტანელი მასწავლებელიც
- არაფერს. - მოკლედ მოუჭრა მარიამმა და თვალები გადაატრიალა - მერე გეტყვი.. - გადასჩურჩულა ლანას და მერხზე თავი დადო. ფიქრობდა, თვალებს ხუჭავდა და ყველა კადრს ხელახლა იხსენებდა. ყველა შეხებას, თითოეულ ჟრუანტელს. ზურა ხომ მისი ჟრუანტელის ეპიცენტრი იყო..

***
- სადარის აქამდე
- მოღოღავს ალბათ ეგ *ლე. - კბილებში გამოსცრა ზურამ ბოლო სიტყვა, ჯიბეში ხელები ჩაიწყო და მანქანას მიეყრდნო.
- მე დაველაპრაკები - დინჯად თქვა ლაშამ - თორნიკე შენ ხმა არ ამოიღო.
ზურამ თავი წამოსწია, თორნიკეს გადახედა და გაეცინა. მაგრამ მალევე ეს ღიმილი სახეზე შერჩა როცა ლაშა დაინახა. ლაშასს თავით ანიშნა სანდროსენ და მანქანას მოშორდა. ლაშას ჩაუარა და ხელები მომუშტა.
- შენ რაგითხარი ვერ გაიგე? - ხელი მოკიდა ლაშამ და ყურთან უთხრა.
ზურამ ნესტოებიდან ცხელი ჰაერი ხარბად გამოუშვა და ორი ნაბიჯი უკან გადადგა.
სანდრო 3 ბიჭთან ერთად იყო მოსული. დიდი ბიჭები იყვნენ. ეტყობოდნენ რომ ნავარჯიშებნი მაგრამ თორნიკეს გარდა ყურადღება მათ აღნაგობას არც ლაშამ მიაქცია ყურადღება და არც ზურამ.
- ოთხი სამზე? უსამართლობაა ტოო.. - წამოიძახა თორნიკემ. სანდრომ მას ნაგლად გახედა და ისევ ლაშას გაუსწორა მზერა.ლაშამ დაიწყო..
- ხო ხვდები რატომაც დაგიბარე არა? არანაირი რაზბორკები, დანები და თემები არ გვინდა, თორე არც ჩვენ გვაქ ნაკლები. მშვიდად ვილაპრკებთ და მოვაგვარებთ.
სანდრომ ჩაიცინა და ზურას გახედა
-მის ნაცვლად რო ლაპარაკობ თვითონ რას მიკეთებს?
რაოო? მოესმა ზურას? ჩაფიქრებული თავით ქვემოდან ამოხედა, მის თვალებში ზიზღის მეტი არაფერი იყო სანდროს მიმართ. მშვიდი სახე მაშინვე აერია და გავარვალებული, მძიმე ნაბიჯებითმიუახლოვდა სანდროს.
- გოგოს გამო რეებს აკეთებ ხვდები მაინც?
- გაჩერდები თუ არა? - კითხვა დაუუგნორა ზურამ. თვალებში უყურებდა და თვალს არ აშორებდა. სანდრო მშვიდი სახით იდგა, თითქოს არაფერი ადარდებდა. არც ხმა არ ამოუღია და დამცინავად გაიქნია თავი
- გეკითხები. გაჩერდები თუ არათქო? - უკვე ტონს აუწია ზურამ. სანდრომ კი არ დააყოვნა ზურასთვის გამიზნული მუშტი სახეში გაარტყა. ზურა ოდნავაც არ შეტოკებულა და თავის გაქნევით უთხრა:
- აი ეგ არ უნდა გექნა. არასწორი სვლა იყო შენი მხრიდან. - ისევ ისე ამოხედა სანდროს და სამაგიეროდ ისე მაგრად მოუქნია ხელი რომ ძირს აღმოჩნდა.
- მე გაგაფრთხილეთ.. - წამოიძახა ლაშამ და თორნიკეს გახედა.
- ოპაა..- წარბები აწია თორნიკემ და როგორც სჩვევია უდარდელად ამოილაპრაკა. აქეთ იქეთ მიმოიხედა, სიდენიაზე დაგდებული კასტეტი ხელში აიღო და სანდროსკენ დაიძრა. მაგრამ ერთერთი იმათიანი წინ გადაუდგა. თორნიკემ თვალები გადაატრიალა
- გაიწიე ეხლა ვერ ხედავ რო მივდივარ?
- სერიოზულად? - გაუკვირდ ამეტოქეს და მოდუნდა.
- ხოხო სერიოზულად. - გაიცინა თორნიკემ და კასტეტი ლოყაში გაარტყა. მოიშორა თუ არა მაშინვე ზურას გადაუდგა წინ.
- ეი ეი მოიცათ დაწყნარდით. - ხელებით აჩერებდა მათ და ამასობაში სანდროსთვის გამიზნული მუშტი თორნიკეს მოხვდა. ცოტატი შეუღრინა ზურას და ისევ სანდროსს მიუბრუნდა. შედარებით დაწყნარდა თუ არა სიტუაცია თორნიკემ სახე დაასერიოზულა.
(რას აკეთებდა ამდროს ლაშა? უბრალოდ მანქანას იყო მიყრდნობილი და ტყუპების ‘ტრიუკებზე’ კაიფობდა.)სანდრო გაკვირვებული მისჩერებოდა თორნიკეს, თორნიკეს კი ღიმილიც არ ეპარებოდა სახეზე როცა საკმაოდ ხმამაღლა დაიღრიალა
- შენ ჩემ ძმაზე ხელი აწიე? შე ნაბი*ვარო *ლის გაზრდილო. - ცალი მუშტი მუცელში ამოატყა და შემდეგ კასტეტზე გადავიდა..
- Not bad. - წარბები აწია სანდრომ და თავისთვის ჩაილაპარაკა.
საბოლოოდ ყველაფერი სანდროს კრახით დამთავრდა. მისი სამი მეგობარიც კარგად დაბეჟილი იყო და თვითონ უარესად.
- წადი ეხლა დედიკო გელოდება სახლში არ დაუგვიანო. - დამცინავად უთხრა ზურამ და ის ის იყო მანქანაში უნდა ჩამჯდარიყო რომ სანდროს ხმამ შეაჩერა.
- რამდენი ვეცადე ხედავ? რამდენი. ძმაკაციც დავკარგე და მგონი გოგოც. ცხოვრებაში ყველას უმართლებს, ალბათ ჩემი დრო ჯერ არ მოსულა.
ზურას ასეთი სიბრძნის წარმოთქმაგაუკვირდა, მაგრამ პასუხი მალევე გასცა:
- ალბათ არა, დაკარგე. ორივე დაკარგე.

***
დილით ზურამ ზურგზე მწოლიარემ გაიღვიძა. ჭერს მიაშტერდა. შემდეგ კი საათს გახედა 10ის ნახევარი იყო.
-ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა!!
-აუ რა გაღრიალებს თუ ძმახარ რაა.. - შეიღინა თორნიკემ და უხეში მოძრაობით ბალიში თავზე გადაიფარა. ზურაც ხმაურს არ წყვეტდა, ხან რომელ უჯრას აახმაურებდა ხან რომელს. შემდეგ კი საშხაპეში შევარდა. იქიდან გამოსულს თორნიკე უკვე ჩაცმული დახვდა და წარბები აუწია.
- ჰე წავედით? - თვალ მოჭუტულმა ჰკითხა თორნიკემ.
-რა? შენ სად მოდიხარ?
-გგონია არვიცი მარიამს 10ზე გამოცდა როაქ?
ზურამ გაკვირვებულმა შეხედა და თან იცმევდა. ხმა არცერთს არ მოუღია, ბოლო შტრიხი - სუნამოც დაამატა ზურამ საკუთარ გარეგნობას და ბიჭები სახლიდან გავიდნენ. უბანში უამრავი ძმაკაცი შეხვდათ და თან წაიყოლეს. უეცრად ერთერთმა მათგანმა ზურას ლაპარაკი დაუწყო:
-მაგ გოგოსთან ფრთხილად იყავი . არ მევასება რაღაცა .
-გუგა ძმაკაცი ხარ მარა მარიზე ცუდის თქმას არავის შევარჩენ ! - უკვე ზურასაც მოეშალა ნერვები .
-ბიჭო ჩემი ნაღდი სიყვარაულიაო ამბობ , მარა ეგეც რო ისეთი აღმოჩნდეს ? აი წინას ნაირი! შენ ყველაზე ამბობ მიყვარსო და მერე გოგოებს სათამაშოებივით ისვრი , ერთიც იქნება გოგო თვითონ გისვრის და რო ვაკვირდები ეგ მარი არ იყოს ვინც 'გისვრის' . ისტორიები მეორდება რაა ვაფშე არ შეცვლილხარ . - ტვინში დააარტყა ამაზე ზურას. გუგამ კი განაგრძო:

- და იცი რატო არ გეუბნებოდი ამ ყველაფერს ? რამდენი რამე გადაგხდა თავს ამაზე უარესი , მარა ყველაფერს დროზე გაგებინებდი. ეს რატო არ ვთქვი აქამდე ? განა იმიტორო არ ვნერვიულობ? უბრალოდ ახლა ზედმეტად დაკავებული ხარ მაგ გოგოთი და ძმაკაცებისთვის აღარ გცალია! - ზურა გაშეშებული იდგა, ხმას ვეღარ იღებდა. დანარჩენებიც გუგას უყურებდნენ რომელსაც ნელნელა ხმის იოგების დაძაბვისგან კისერზე ძარღვები დასკდომამდე ჰქონდა - ან ვაფშე რატო ვკარგავ შენთან ლაპარაკში დროს . წადი მარიამს მიხედე. - ესღა თქვა გუგამ და იქაურობას მოშორდა. კაციშვილს ხმა არ ამოუღია. მაინც ყველა ისევ ისე ზურას ედგა გვერდში..მალე სკოლასაც მიადგნენ ბიჭები.
***
-იმედია წელს არ ჩავიჭრები ამ დედააფეთქებულ ექსტერნში თორე მეათე კლასელ *ლეებთან რადაჯდება. - ბუზღუნებდა თორნიკე და ბიოლოგიის წიგნს ინიავებდა.
-მაგის ნიავს გირჩევნია გადაშალო და რამე მაინც გაიგო - სიცილით უთხრა ლაშამ და მაცივრიდან ფორთოხლის წვენი გადმოიღო. ჭიქაში დაისხა მაგრამ ვინ დააცადა. ჭიქა მაშინვე მაგიდიდან აიღო ზურამ და ერთი ამოსუნთქვით დალია.
- მადლობა - ნაგლად ღიმილით უთხრა და თავის ძმას გვერძე დაუჯდა. თორნიკემ წიგნი გადაშალა, ჯერ წარბებ აწეული უყურებდა ილუსტრაციებს. მერე ისევ დახურა გვერდით მოისროლა და დინავზე წამოკოტრიალებულმა, ზურას ფეხები მუხლებზე დაალაგა.
ზურამ სახე შეცვალა და უხეშად მოიშორა ძმის ფეხები.
- აი რაუნდა ეხა ამას, მომისმინე ზურა, ესეიგი განაყოფიერება ვიცი სასწაულად ამ თემაში ტო. - ორივეს სიცილი აუტყდა, მაგრამ თორნიკე რის თორნიკეა თუ არ ჩააშხამა. - ზურა წარმოიდგინე შენ და შენ გოგოს გიჟური სექსი რო გექნებათ უხხ - პირი მოკუმა თორნიკემ და ჩაბჟირებამდე იცინოდა, ბოლოს კი ზურამ მუცელში მუშტი ისე მწარედ ამოარტყა რომ თვალებიდან ნაპერწკლები გადმოყარა თორნიკემ. მერე ორივე დასერიოზულდა.ლაშა ამათზე იცინოდა როგორც ყოველთვის და ტელევიზორში სპორტულ არხს ადევნებდა თვალს. როცა სიწყნარემ დაისადგურა კვლავ თორნიკემ დაარღვია ეს დუმილი:
- არა ისე ზურა მართლა, რამეს რო დააპირებთ მითხარით რა უჩემოდ ეგ არ ქნათ. - თორნიკე სიცილს ძლივს იკავებდა და თვალები ეშმკაურად უელავდა. ზურამ მუჯლუგუნი უთავაზა და პასუხიც გასცა:
- რომც დავაპირო უშენოდაც ვიზავ რამეს, გრუპავოი არმაქ გეგმებში.
- აუ რა *იგ გაქვთ ორივეს, ჩარჩებით და მერე კლასსში ილაპარაკეთ მაგაზე გოგოს წინაშე - ლაშამ უთხრა და ოთახიდან გავიდა.
- ამას ეწყინა ტო მაგის გოგო რო არ აძლევს? - გააგრძელა თორნიკემ თავისი უკბილო ხუმრობები და როც ამიხვდა რომ მის ნათქვამზე არავის ეცინებოდა ისიც გაჩუმდა.
***
21 ივნისი.
მარიამი საშინელ ხასიათზე იყო. ზუსტად ამ დღეს მამამისთან გაუშვეს. ვინაიდან მამამის წელიწადში ისე ნახულობდა, რამე რო იყოს კაცი თითებზე დაითვლიდა დღეებს.
-რატომ მაინც და მაინც დღეს? ხო შეიძლება ხვალ წავიდე რა..
-არა დღეს წადი მოითავე ბარემ, შენი რაღაცეები, რაც გჭირდება წიგნები წამოიღე. - მკაცრად უთხრა ბებიამ მარიამს და ოთახის კარი გაიხურა. გოგონამ ღრმად ამოისუნთქა და სარკეში საკუთარ ანარეკლს მიაშტერდა. დაახლოებით 5 წუთი ასე გაშტერებული იჯდა. შემდეგ კი ტანსაცმელი აარჩია, თმა კოსად აიწია, წინ რამდენიმე დაუმორჩილებელი კულული ჩამოეფანტა, მაგრამ ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ყურს უკან გადაიწია და სახლიდან გავიდა.
მარიამის მამამისთან ვიზიტმა კარგად ჩაიარა, მამასთან ერთად რაღაც კომედიურ გადაცემას უყურებდა და გულიანად იცინოდა. სულ დავიწყებული ჰქონდა რომ დღეს 21 იყო. და ალბათ არც უნდოდა გახსენება მაგრამ უეცრად ტელეფონმა ჯიბეში დაუბჟუილა, მარიამს სიცილი არ შეუწყვეტია ისე ამოიღო ტელეფონი. უცხო ნომრისგან იყო შეტყობინება.. მარიამს სახეზე ფერი გადაუვიდა, სიცილიც და ის კომედიური გადაცემაც სულ დაავიწყდა და სამზარეულოში გავიდა განმარტოების მიზნით.
დიალოგი კი ასე გაგრძელდა:
-„- პრივეტ, როგორ ხარ?
-კარგად მაგრამ რომელიხარ?
-მარიამ?
-ხო მარიამი ვარ, შენ რომელი ხარ
-რავიცი აბა, ჰმ დავფიქრდე?
-თორნიკე?
-არა, ახლოს ხარ.
-მაშინ არ ვიცი
-რა არ იცი გოგო?
-ვინ ხარ არ ვიცი
-ყოჩაღ
-ხასიათზე არვარ, ანთქვი ვინ ხარ ან შემეშვი
-ლანა ვარ
-კაი
-კაიხო, ის ვარ ვინც გინდა რომ იყოს
-ამწამს არავინ მინდა
-დარწმუნებული ხარ?
-არა
-კაია დარწმუნებული თუ არ ხარ
-ლანაა თუ ხარ დაამტკიცე
-კაი კარგად, მალე რაღაც გაგიხარდება, გპირდები, მიყ ვარ ხარ.
-რაა?
-პაკა
-კაი კარგად.“
მარიამი მთელი დღე ამაზე ფიქრობდა. ვინ იყო ის იდუმალი რომელიც სიყავრულში გამოუტყდა? თანაც დაპირდა რაღაცას. მარიამს კი ყველაზე მეტად იმედგაცრუების ეშინოდა.
სახლში მისული გამოშტერებული დაწვა ზურგზე და ჭერს მიაშტერდა. რღმად ამოისუნთქა, თვალები დახუჭა. მის წინ ზურაა გამოსახულება უცებ აეწყო. მარიამს გაეღიმა. და ასე ჩაეძინა კიდეც.

***
1 ივლისი
- ბიჭებო გაიღვიძეთ, თორემ ავტობუსი გაგასწრებთ. - დედა ცდილობდა გაეღვიძბინა ტყუპები, რათა ბანაკში წასულიყვნენ. პირველმა თორნიკემ გაახილა თვალები წამოდგა. ჯერ გარეთ გაიხედა, შემდეგ კი მის ძმას ზურგჩანთა ესროლა
- ადე ადე წავედით ამ საშინელი ქალაქიდან.
ზურას არაფერი უთქვამს უხეშად მოიშორა ჩანთა და საბნის მატერია. ფეხზე წმაოდგა, გაიზმორა და აბაზანაში შევიდა. ამაზობაში თორნიკემ ისაუზმა ყველაფერი წესრიგში იყო. მათ ბაკო წაიყვანდა ავტობუსამდე. მთელი გზა ზურა ხმას არ იღებდა. ავტობუსთან უამრავი ბავშვი იყო შეკრებილი. ბიჭები ერთმანეთს გადაეხვივნენ. მისალმების პონტში, როგორც სჩვევიათ ხოლმე. მერე ზურა ცოტა ხასიათზე მოვიდა მოკლე შორტებში და ტოპებში რომ მოჰკრა გოგონებს თვალი.
- ღამე მაგრად გავერთობით რასიტყვი? - სიცილით ჩასისინა თორნიკემ ზურას ყურში. ზურამაც გაიღიმა და თავი პატარაზე დაუქნია. როცა წინამძღოლმა ბავშვებს ადგილების დაკავება სთხოვა, ზურა მხოლოდ მაშინ გამოფხიზლდა თორნიკეს მიუტრიალდა:
- აი აქვე გზის მეორე მხარეს აფთიაქში გადავივლი თავის ტკივილის წამლებს მოვიმარაგებ. - სიცილნარევად თვალი ჩაუკრა და დაიძრა, მოულოდნელად მოტრიალდა და მოაძახა - ჩემ გარეშე არ გახვიდეთ!
- ჩემთვისაც წამოიღე ძმაო - ცინიკურად მიაძახა თორნიკემ და ავტობუსის კარებთან ჩამოდგა. პირველი გოგოები ადიოდნენ. თორნიკე ყველას თავიდან ფეხებამდე ათვალიერებდა და უღიმოდა. მხოლოდ მაშინ მოვიდა ჩკუაზე როცა ბიჭები დაიძრნენ ავტობუსისკენ. თორნიკემაც სახე დაასერიოზულა, საათს დახედა და გზის მეორე მხარისკენ გაიხედა. ზურა მოდიოდა ვიღაც გოგოსთან ერთად ხელ გადახვეული. თორნიკეს რამის ყბა მოეღრიცა. ზურამ ავტობუსსში გზა ჯერ გოგონას დაუთმო. შემდეგ თორნიკესკენ ღიმლით მიიწია და სამაგიეროდ ჩასისინა:
- ერთით ნოლი, რათქმაუნდა ჩემს სასარგებლოდ. - მხარზე ხელი დაუტყაპუნდა და ორივე ავტობუსსში ავიდნენ თუარა ისიც დაიძრა.
***
დისკოტეკა. ხმაური. ბოლი. ზმამაღალი მუსიკა, და ალკოჰოლური სასმელი, რათქმაუნდა არალეგალურად. ბანაკში ყოველდღე ღამის 11სააიდან 2მდე დისკოტეკა იმართებოდა. რათქმაუნდა ამას ტყუპები არ გამოტოვებდნენ. ზურა გალეშილი მთვრალი დახლთან იდგა, ჭიქით ხელში. ყველა გოგონას ათვალიერებდა და უღიმოდა. თორნიკეს ამისთვის არ ეცალა, დარბაზის შუაგულში გამომწვევად ეცეკვებოდა ერთ გოგოს. ზურას ჩაეცინა ამის დანახვისას, ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო და მოუკიდა. სულ დავიწყებული ჰქონდა რომ ბანაკში იყო. ერთხელ მძიმედ მოქაჩა ტუჩებით მაგრამ მეორე ნაპასის დარტყმა არ დასცალდა. უკნიდან ხელები ვიღაცამ ხითხითით ააფარა თვალებზე.
-ამის დედაც.. - სიცილით შეტრიალდა ზურა და გოგონას სახე დაინახა თუ არა ხელები მოაშორებინა და მაჯით გარეთ გაათრია.
- ნორმალური თუ ხარ, აქ რა ჯანდაბა გინდა? - თითქმის ღრიალით უთხრა ზურამ თათიას.
- ზურა მეტკინა! და რაც შეეხება შენ კითხვას ნუ გავიწყდება რომ ამ ბანაკის სრულფასოვანი წევრი ვარ. - თათიამ გამომწვევად ჩაიღიმა.
- სულ *ლეზე გეტკინა თუ არა.
- მაშინ უფრო მატკინე.. - თათია მისკენ მიიწია, ოდნავ თითის წვერებზე აიწია რომ სიმაღლეში გათანაბრებოდა და მის სასქესო ორგანოს ხელი სწრაფად გადაუსვა. ზურამ სუნთქვა გაახშირა.
- ინანებ - საჩვენებელი თითი ააფრიალა და თათიას პასუხს არც დალოდებია ისე ავიდნენ მესამე სართულზე. რომელიღაც ოთახში შევიდნენ და კარები საგულდაგულოდ ჩაკეტეს...
-მე... მე ძალიან მომენატრე...ძალიან...- თათია ძლივს ამბობდა სიტყვებს.. თვალებს სიამოვნებისგან ვეღარ ახელდა. ზურამ ჟაკეტის ელვა შეუხსნა, და მოწყურებული თვალებით დახედა. ნებართვა არ უთხოვია ისე ჩაეჭიდა თხელ ნაჭერს და ტოპი გადააძრო. ღრმად ამოიოხრა. თათია კი ზურგი ზევით აიწია,ბრიუსჰალტერი რომ გაეხსნა.
-შენი სხეული მომენატრა... მომენატრა თუ როგორ სრულყოფილად მერგები...-ამოიოგმინა ზურამ და ხელის გულები მკერდზე დაადო,ოდნავ მოუჭირა.სიამოვნებისგან ამოიკვნესა გოგონამ.ზურა მისკენ დაიწია. თათიამ იგრძნო მისი გაზრდილი ერექცია,როგორ შეეხო მის მუცელს. ორივე მძიმედ და უკონტროლოდ სუნთქავდნენ.ხელები მკერდიდან მუცელზე ჩაასრიალა,შემდეგ შარვლის შესაკრავთან,რომ გაეხსნა. როგორც კი თითები საცვალში ჩაუცურა,კოცნის დროს ხმაამღლა ამოიკვნესა გოგონამ. თვალსაჩინო იყო ის ფაქტი მკლავზე კუნთები როგორ ამოძრავდნენ,როცა ხელებით საწოლს დაეყრდნო და თეძოების მოძრაობა დაიწყო. თათია კი კვნესის შეკავებას ვეღარ ახერხებდა..
***
- ამის დედავატირე, ვინ რეკავს ამ დილააუთენია. - ამოიგმინა ზურამ, თვალები გაახილა თუ არა დაინახა მის გვერდით მწოლიარე გოგონას შიშველი ზურგი, რომელზეც შავი სწორი თმები გველებივით იყვნენ მიმოფანტულნი. ზურას ჩაეღიმა და საწოლიდან წამოხტა, სკამზე მიგდებულ შარვლის ჯიბეში ტელეფონის ძებნა დაიწყო.
- რაგინდა თორნიკე
- დილამშვიდობის ძმაო.
- ნუ ცინიკოსობ - სიცილით უთხრა ზურამ
- ნუ ვცინიკოსობ კიარა შენ .... ხარ? კაი ერთი ღამე გეყო ოთახში განმარტოება დერეფანში რო მიმაგდე საწოლის გარეშე, მარა შუადღეც მეტისმეტია ძმაო. - ზურამ კედელზე დაკიდებულ საათს შეხედა. პირველი სრულდებოდა. ტელეფონი გათიშა, შარვალი ამოიცვა და კარები გააღო. დერეფანში თავი გაყო თუარა, მარჯვნივ მდგარი თორნიკე დაინახა რომელიც გამწარებული უყურებდა ზურას. ოთახში შესვლა დააპირა მაგრამ ზურამ ხელით გააჩერა
- რას აკეთებ? - წარბებ შეკრულმა ჰკითხა თორნიკემ
- იქ..- ცალი ხელით თმები აიჩეჩა ზურამ. თორნიკემ კარების ჭრილში მოახერხა მისი გამჭოლი მზერის შეწვდენა და როდესაც შიშველი ზურგით მწოლიარე გოგო დაინახა, ძმას ხელი გააშვებინა და ოთახში მხეცივით შევიდა. ზურაც უკან მიყვა. თორნიკეს ჩუმი სიცილი აუტყდა და თათიასკენ ხელს იშვერდა. - ეს? კაი ზურა ღადაობ? ამ გოგოს სერიოზულად ევასები ძმაო.
ამ ხმაურზე თათიას გამოეღვიძა და თავი გადმოატრიალა თუ არა თორნიკე რომ დაინახა მსუბუქად წამოიკივლა. მაშინვე საბნის მატერიას წვდა ხელით და სასირცხვილო ადგილების დაფარვას ცდილობდა.
- შენ აქ რასაკეთებ? ზურა ეს აქ რასაკეთებს? - გოგონას სახე აერია,
-ეი დაწყნარდი. ისეთი არაფერი გაქვს რაც აქამდე არ მინახავს. - უღიმღამოდ თქვა თორნიკემ და საპირფარეშოში შევიდა.
-ჩაიცვი და წადი. - ცივად უთხრა გოგონას ზურამ
-რა? მაგდებ?
-მგონი გასაგებად გითხარი. - ტონი შეეცვალა, თათიამ იცოდა მისი ხასიათი, ამიტომ აღარაფერი უთქვამს. მისგან ზურგით შეტრიალდა და ტანსაცმლის ჩაცმა დაიწყო. რომ მოწესრიგდა კარებისკენ ჩქარი ნაბიჯებით მივიდა, კარები უნდა გაეღო მაგრამ უცებ მოტრიალდა, ზურას თვალებში შეხედა და უთხრა:
-იცოდე, მოვა დრო და ჩემი იქნები. დაიმახსოვრე! - შემდეგ კარები გაიხურა.
-ოჰოო? ეს რა მუქარა იყო? - სიცილით გამოვიდა თორნიკე.
-*იგააქ რა.. - ხელი ჩაიქნია ზურამ და საწოლზე ჩამოჯდა. თორნიკემ ერთი ხელის მოქნევით გადაიძრო მაისური და კარადა გამოხსა..
-კარგდა ხარ? - სიცილნარევად კითხრა ზურამ.
-კი რამე მოხდა? - გაუკვირდა თორნიკეს. ზურა მიუახლოვდა და ზურგზე ხელი გაუტყაპუნა. თორნიკე სიმწრისგან შეხტა და ზურას შეუტრიალდა.
-რამიქენი შე *ლეო!
-მე რა გიქენი? - წარბები აწია ზურამ - მოდი შეტრიალდი და სარკეში შენს ზურგს დააკვირდი. - თორნიკემ ძმას მოუსმინა და სარკეში მისი სხეული რომ დაინახა ნაკაწრების და სისხლის ლაქების მეტი ვერაფერი ვერ ნახა.
-ჯანდაბა.
-ფრჩხილებიანთან ჩალიჩობ? - დოინჯი შემოირტყა ზურამ და ღიმილის დამალვას ცდილობდა
-რომელ ერთს დავაკვირდე ფრჩხილებზე. წინამძღოლს ვეტყვი და რამე ლოსიონს მიჯიგრებს რა, ვეტყვი მზის დამწვრობაათქო.
-რამდენთან იყავი?
-ამ ღამეს 3. - გვერდულად გაიღიმა თორნიკემ. მაისური გადაიცვა და ოთახიდან გავიდა.
***

-აუ მარიამ როგორ მომენატრე
-მეც ლაან,
-ძლივს არ ჩამოხვედი..
-ხოორავი, შენკენ რახდება?
-ლაშა დამემუქრა.
-რაო რამინდაო? - გაეცინა მარიამს
-რადა.. თუ არ შემირიგდები 1 კვირაში შენც და მარიამსაც მოგიტაცებთ ხომ იცი ზურა წინააღმდეგი არიქნებაო.
-ლანა არ დამღუპო შეურიგდი - მარიამმა ცინიზმით ჩაიღიმა და ხელები ჰაერში აწია.
-არარი მაგის გამკეთებელი. - შემდეგ ორივეს გაეცინა, ამაზე აღარ ულაპარაკით და სასეირნოდ გავიდნენ.
***
-აუ ლაშას რამე უნდა ვუშველოთ - ნერვიულოად ეუბნებოდა თორნიკე ზურას.
-ჩვენ რაუნდა გავაკეთოთ, ჯობია არ ჩავერიოთ, მისი საქმის თვითონ იცის.
-ეგრე არა? ისევ ჩემი გასაკეთებელია. აი დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები, მე არ ვიყო თორნიკე მიქაბერიძე თუ მაგას გოგო არ მოვატაცებინო! - თქვა თორნიკემ და ლაშასკენ დაიძრა. ზურა გაკვირვებული დარჩა.. ჯერ გოგოებში გაირა, შემდეგ კი ლაშასთანსთან ავიდა, თან რამდენიმე ბოთლი ლუდიც გაიყოლა.
-შენი ძმა გამაგიჟებს - თვალები აუტრიალა ლაშამ ზურას, ზურას გაეცინა:
-დაგითანხმა?
-ეს ხომ თორნიკეა... ლანას ლიმიტი მივეცი თუარადა მაგის დაქალსაც მივაყოლებთ. - თვალი ჩაუკრა ლაშამ. ზურას ყბა ჩამოვარდა:
- მოიცა ვინ დაქალს? - წარბები შეჭმუხნა.
- მარიამს, დარწმუნებულივარ წინააღმდეგი არხარ. - ზურამ ცალი ხელი თმებში შეიცურა და აიქექაა:
- ხხო რავი..და მერე რა ვქნა?
- რა, რაუნდა ქნა? გოგოებს რას უშვრები ბიჭო - სიცილით გამოვიდა მეორე ოთახიდან თორნიკე, ზურას სახე აერია, იცოდა თორნიკემ ასეთ ‘ხუმრობებზე’ მისი ძმა როგორც ღიზიანდებოდა. ზურას რაც ხელში მოხვდა, ამ შემთხვევაში პატარა ტაბურეტკა, ერთი ხელის მოქნევით გაუქანა თორნიკეს, თორნიკემ წონაწორობის შეკავება ვერ მოახერხა და მაგიდის კიდეს ჩამოარტყა თავი..
- აუ ჩემი.. ვიხუმრე რა *ლე გეტაკა - ლანძღვით ამოიგმინა თორნიკემ და თავიდან წამოსული სისხლი მოიწმინდა. - ვფიქრობ ნაკერები დამჭირდება.
- ხუმრობებს მოეშვი და არაფერი დაგჭირდება თუ შეგახსენო ვინ ცდილობდა საკუთარი ძმის გოგო საწოლში შეეთრია? - წარბები აუწია ზურამ და ლაშას მიუბრუნდა - ლაშა, შენი აზრით შეგირიგდება ლანა?
- მისი გადასაწყვეტია, დრო უკვე მიდის - ჩაიცინა ლაშამ.
თორნიკე ფეხზე წამოდგა, სისხლიან ადგილზე ხელსახოცი მიიდო და ძმას მშვიდად უთხრა:
- ნიკუშას ამბავი არ გამახსენებინო. - ნიშნის მოგერიებით თვალები დაუბრიალა და გავიდა.
***
7 საათი სრულდებოდა, მარიამი საწოლიდან წამოიზლაზნა, ჩანთას ხელი დაავლო და მათემატიკაზე წავიდა, მთელი გზა ერთი და იგივე უტრიალებდა თავში, მოკლედ ყველაფერი მაშინ დაიწყო როდესაც ვიღაცამ მანქანა გაუჩერა, არ იცოდა ვინ იყო, დაბურულ ფანჯრებში ვერაფერს არკვევდა, მაგრამ როდესაც ფანჯარა ჩაიწია მარიამი ყველაფერს მიხვდა.. ზურა იყო. მარიამს უღიმოდა. გოგონა გაშეშებული იდგა, შემდეგ გონს მოვიდა და ფეხს აუჩქარა. ზურამ თვალები გაატრიალა და ჩაახველა. მანქანა ნელნელა მიყვებოდა გოგონას, ბოლოს ნერვები მოეშალა და მათი მოშორება გადაწყვიტა:
-რა გინდათ?
-შენი დაქალები ხომ გიყვარს? - გვერდულად უღიმოდა ზურა. რაღაც ზედმეტად თავდაჯერებული ჩანდა.
-რა? - დაიბნა მარიამი, ვერ გაეგო რა უნდოდათ, რა დაქალი, რის დაქალი.
-ჰოდა ჩაჯექი მანქანაში. დაქალს შეგახვედრებთ.
-რა? - კითხვა გაიმეორა მარიამმა და წარბები აქაჩა.
-ღმერთო, ვითომ ვერ ხვდებოდე, ლანას ხომ იცი 1 კვირა ჰქონდა შესარიგებლად, ჰოდა არ გამოიყენა, რაჭაშია ახლა და გელოდება.
-მე მეგონა ხუმრობა იყო..
-მიდი მიდი აბა ჩაჯექი, ძალის გამოყენება არ მინდა. - მარიამმა აქეთ იქეთ მიმოიხედა, გასაქცევს ეძებდა. ჩვეულებრივ სიტუციაში რომ გეკითხათ არც კი გაიჭირვეულებდა, მაშინვე მანქანაში ჩახტებოდა, მაგრამ ახლა როცა საქმე საქმეზე მიდგა..
ზურა მანქანიდან გადმოვიდა, მარიამს გვერდით მიუდგა და კარი გაუღო, ჯელტმენს კი გავდა მაგრამ 21ე საუკუნეში გოგოს მოტაცება რამდენად არის ჯელტმენის დახასიათება არვიცი. მარიამს იმდენად შეეშინდა, ზურას შესაძლებლობები ვერ გათვალა და მარჯვნივ შესახვევში გაიქცა. ზურა დაშტერდა მაცდურმა ღიმილმა გადაურბინა, ფანჯრიდან თორნიკემ თავი გამოყო და მიაძახა:
-გახსოვს ადრე რომ გითხარი მაგ გოგოს თამაში უნდათქო? მიდი გაეკიდე.
-თამაში დაიწყო მარიამ, ამას ინანებ. - თავი ღიმილით გაიქნია ზურამ და ჩქარი ნაბიჯებით გოგონას დაედევნა. მარიამი ჩიხში გაება. გასასვლელს ეძებდა მაგრამ უშედეგოდ.სამ კედელს შუა იყო მოქცეული. უკან რომ მიტრიალდა მისკენ მიმავალი ზურა დაინახა, სუნთქვა გაუხშირდა, ზურა უახლოვდებოდა, მარიამი უკან იწეოდა, ბოლოს კი კედელს აეკრო. ზურამ ხელები მარიამის გარშემო დააწყო. მისკენ ახლოს მიიწია, გოგონამ ძალაუნებურად თვალები დახუჭა, სუნთქვა გახშირებული ჰქონდა. ზურას გამოსუნთქული მენთოლის ცხელი ჰაერი, რომელსაც სიგარეტის არომატი ერია სახეზე ეცემოდა.
-ახლა ვერ გამექცევი. - მარიამს ხმა არ მოუღია თვალები ოდნავ გაახილა და დიდ გავარვალებულ ლურჯ თვალებს შეეჩეხა. თავისთვის გაიფიქრა ახლოდან რა ლამაზი ყოფილაო.. მაგრამ მიხვდა რომ ახლა ფიქრების დრო არიყო და ბიჭს თვალი თვალში გაუყარა. ხელები ნერვიულობისგან გაუოფლიანდა და მუშტები შეკრა. კანკალებდა, ძალაუნებურად ამას ვერ აკონტროლებდა. რამდენიმე სანტიმეტრიღა აშორებდათ რომ ერთმანეთს შეხებოდნენ.
-ასეთი თვალებით ნუ მიყურებ, ჩემი არ უნდა გეშინოდეს. - რბილი ტონით უთხრა ზურამ მარიამმს - ახლა ხელებს მოგაშორებ, მაგრამ იმედიმაქვს იმდენი ჭკუა გაქვს რომ ხვდები გაქცევას აზრი არ აქვს. ან შენით წამოხვალ ან.. - გაიღიმა ზურამ. მარიამს იმდენად შეეშინდა რომ მანქანამდე გაყვა ჩუმად და ჩაჯდა. გვერძე თორნიკე რომ დაინახა მშველელი თვალებით შეხედა თუმცა თორნიკემ მხოლოდ გაუღიმა და ფანჯრისკენ გაიხედა. ზურა წინა სავარძელზე მოთავსდა. მძღოლს მარიამი აშკარად არ იცნობდა. დაბღვერილი იჯდა, მანქანა დაიძრა თუარა ზურა მარიამისკენ მიტრიალდა:
-იცი ალბათ შენ რატომაც მიმყავხარ.
-ლანას დაქალი ვარ. - ცივად უპასუხა მარიამმა.
-კაი ღადაობ?
-აბა?
-მშვენივრად იცი. - მოკლედ მოუჭრა ზურამ. გოგონას ხმა აღარ ამოუღია, უკმაყოფილოდ შეხედა და ნაუშნიკები გაიკეთა. მერე ჩაეძინა და რომ გაიღვიძა სახლში იყო, თბილისში ისევ. ვერ გაეგო ეს ღადავი იყო? მხოლოდ რომ ადგა წერილი დახვდა პატარა ფურცლის ნაგლეჯზე.
„ შენ არ მემეტები, მაგრამ პირობას გაძლევ კიდევ შევხვდებით. - ზურა“

***
მარიამი ვერ მიხვდა, წერილი რამდენჯერმე გადაიკითხა, თითოეულ ასოს საგულდაგულოდ აკვირდებოდა, თითქოს არქეოლოგი იყო და რომელიღაც უძველესი ტომის კალიგრაფიას შიფრავდა. ვერ გაეგო რა იგულისხმებოდა „არ მემეტები“-ში. თანაც მაინდამაინც ის. მალე გონს მოეგო, მოწესრიგდა. და შემდეგ ლანა გაახსენდა, რომელიც სავარაუდოდ ახლა რაჭაში უნდა ყოფილიყო. მაშინვე ტელეფონი მოძებნა და დაურეკა, გათიშული იყო, ადგილზე ვერჩერდებოდა, იღრინებოდა. მაგრამ კონცენტრირებას ვერ უწევდა მის ფიქრებს. სულ ის კადრები უტრიალებდა რაც რამდენიმე საათის წინ მოხდა მის თავს - მანქანის გაჩერება, ღიმილი, საუბრის ტონი.. უფროსწორად ‘ნაგლი’ საუბრის ტონი.. მისი შეხება, გავარვარებული ლურჯი თვალები, მისი სუნთქვა და იგივე სიტყვები.
ბოლოს საწოლზე წამოჯდა, თმები ნერვიულად აიქექა და ლეპტოპი გახსნა. ლაშასგან იყო მონაწერები. რომ თათა მასთან იყო და კარგად იყო და მარიამს არ ენერვიულა. გოგონამ თავი გააქნია, ისევ ტელეფონს წვდა და ლაშას დაურეკა. ორ ზარზევე უპასუხეს, მაგრამ ეს ლაშასს ხმა არ ყოფილა:
-აუ მარიამ კარგი რა, არადა ბოლო ტურს ვხურავდი უკვე. - აბუზღუნებული ამბობდა თორნიკე
-ლანა სადარის?
-ლაშას ოთახშია სძინავს. - მარიამმა გათიშვა დააპირა როდესაც თორნიკეს ტელეფონი გამოგლიჯეს და ახლა ლაშა დაელაპარაკა გოგონას:
-მარიამ
-გისმენ?
-ლანა გაიღვიძებს და მერე დაველაპარაკები.. თუ გამომყვა, ნუ ხვდები ხო რა პონტშიც.. აი მერე ახალ შეუღლებულებს ხო გვესტუმრები სახლში?
-ამ..კი მაგრამ..
-არავითარი მაგრამ. გთხოვ და გეუბნები. მინდა რომ ჩემი დაიკო ჩემ გვერძე იყოს.ასერომ მოხვალ. ეხლა კიდე გაიღვიძა ამ ქალბატონმა და წავედი.თუ ცოცხალი გადავრჩი მერე დაგიკარვშირდები.
მარიამს აღარაფრის თქმა აღარ დასცალდა, მაშინვე გაუთიშა ლაშამ ტელეფონი. ჯერ კიდევ უჭირდა გაანალიზება, ნუთუ ეს რეალობა იყო..

***
ლანას ღრმად ეძინა, რბილ საწოლში. როდესაც გამოეღვიძა, გვერძე მწოლიარემ ორივე თვალი ერთდროულად გაახილა და იმას შეეჩეხა რასაც არ ელოდებოდა.
-მოსახდენი მოხდა - ნაგლი ღიმილით ეუბნებოდა თორნიკე,ლანამ უეცრად სხვა რაღაც გაიფიქრა, აბა რაუნდა გაეფიქრებინა გაღვიძებულს გვერძე წამოკოტრიალებული თორნიკე რომ დახვდებოდა. მაშინვე შიშისგან წამოიკივლა, თორნიკეს ამაზე სიცილი აუტყდა და უცებ წამოხტა საწოლიდან
-აუ რა კრეტინი ხარ! - დაუყვირა ლანამ. ამასობაში ლაშაცც შემოვია, ლანას ქვემოდან ამოხედა რაღაცნაირი მზერით. თორნიკემ კი ოთახი დატოვა.
-თავს როგორ გრძნობ?
-სად ვარ?
-რაჭაში ლან.
-გაგიჟდი? დედაჩემი გაგიჟდება.
-ეე დაწყნარდი რა, დედაშენმა იცის რო უსაფრთხოდ ხარ.
-ყველაფერი უთხარი?
-ყველაფერი არა.
-და მარიამი..
-დებილი ძმაკაცი მყავს - სიტყვა გააწყვეტინა ლაშამ
-სად არის?
-თბილისში თავის სახლში.
-აქ რისთვის ვარ?
-ლან.. გამომყევი.
ლანას სახე აერია, რაღაც ნაწილს სიგიჟემდე უნდოდა ბაკოსთან ერთად ყოფნა. ქვეცნობიერი კი აკავებდა. თავი უარის ნიშნით გააქნია. ამაზე ბევრი ილაპარაკეს და საბოლოოს ლაშას იმედგაცრუებით დამთავრდა ყველაფერი.
***

მარიამი მეორე დღეს ლანას სანახავად გავიდა. სახლში მარტო იყო ვინაიდან ეზოს კარები გასაღებით ჩაკეტა, მობრუნდა თუ არა შიშისგან შეხტა და მასზე საკმაოდ მაღალ სილუეტს შეხედა.
- ისევ შენ.. - ამოილუღლუღა გოგონამ.ზურა მარიამს დახარბებული უყურებდა, მის სახეზე ვერანაირ ემოციას ვერ წაიკითხავდა ადამიანი. მარიამი ხმას არ იღებდა. თვალები დახუჭა და ქარისგან წამოღებული ჰაერი ხარბად შეისუნთქა. გოგონამ ლოყაზე უხეში, ცხელი ხელის შეხება იგრძნო. ყველა გრძნობა ერთიანად აწვებოდა. როგორ უნდოდა ყველაფერი დაევიწყა და მისთვის ხელები შემოეხვია, მაგრამ ვერ გაბედა. „მაკოცე გემუდარები“ - გონებაში ერთი დაიგივე სიტყვები უტივტივდებოდა მარიამს, ქვედა ტუჩს ნერვიულად იკვნეტდა. ზურა მისკენ ახლოს დაიხარა, მაგრამ მალევე თვალებში შეხედა და განზე გადგა. მარიამი გზას გაუყვა. ზურა გვერძე მიყვებოდა. არცერთი არ იღებდა ხმას.
- როგორ ხარ? - სიჩუმე ზურამ დაარღვია
- რავი.. შენ? - ეცადა მარიამი ურეაქციოდ ეპასუხა მაგრამ მისი ხმა კატის კნავილს უფრო გავდა. ზურამ მხრები აიჩეჩა. მერე მაღაზიასთან მივიდა და კოკაკოლა იყიდა. მოსვა შემდეგ მარიამს გაუწოდა
- გინდა? - მარიამი დაუბღვირა. „მოიცა თავის ნაპირალს მთავაზობს?“ გაიფიქრა უცებ და თავი გაუქნია უარის ნიშნად. არადა გულის სიღრმეში როგორ ძლიერ უნდოდა რომ დაეგემოვნებინა ის შესანიშნავი მიქსი.
- ფეხი მტკივა - უცებ თქვა ზურამ. მარიამს გაუკვირდა, რაშუაში იყო ფეხის ტკივილიო გაიფიქრა. ზურამაც ეს იმიტომ თქვა რომ არიცოდა რა ეთქვა. წინ გადაუდგა. მარიამს გაეცინა:
- არაუშავს ქორწილამდე გაგივლის.
- იქნებ ქორწილი ხვალ მაქვს? - ყურებამდე გაიღიმა ზურა
- ვაა.. კაია ხო დამპატიჟებ? – „საიდან ამდენი გამბედაობა მარიამ!“ ისევ არ ჩერდებოდა ქვეცნობიერი.
- აბა რა, პატარძლად გაწყობს? - ცალი ხელით მიეყრდნო ზურა ხეს და მარიამს თვალებში უყურებდა. გოგონა დაიბნა, ცდილობდა მისთვის თავი აერიდებინა რომ ფიქრებისთვის თავი მოეყარა, მაგრამ ვერ ახერხებდა. ზურასაც ხომ სწორედ ეს უნდოდა.მარიამმა რომ ვერაფერი მოიფიქრა მხოლოდ გაიღიმა. ბიჭმა კი განაგრძო:
-იცი წუხელ სიზმარი ვნახე
-რა სიზმარი?
-ერთი გოგოა, ერთი შეხედვის უბრალოა, მაგრამ რო იღიმის ყველაზე ლამაზია.
მარიამი პომიდორს დაემსგავსა. ეგონა რომ მიწა გაუსკდებოდა და შიგნით ჩაიტანდა. რას უკეთებდა ეს ბიჭი. მარიონეტივით ათამაშებდა. მათ შორის დუმილი ზურას ტელეფონმა დაარღვია, ტელეფონს დახედა თუარა ზურას სახე შეეცვალა. მარიამს სწრაფად დაემშვიდობა და იქიდან წამის მეასედებში გაქრა. მარიამს ნერვები აეშალა. ეს რაიყო? ნამდვილად არ ჰქონდა უფლება როცა უნდოდა გამოჩენილიყო და დიდი არეულობა მოეწყო ან როცა უნდოდა წასულიყო მისი ცხოვრებიდან.
***
ტელეფონი რეკვას არ წყვეტდა. ზურას ნერვები ეშლებოდა, როგორცკი მარიამის თვალს მოეფარა მაშინვე უპასუხა
-უდროო დროს იცი ხოლმე!
-რა იყო იმ ძუკნასთან იყავი არა? - თათიას წიკვინი გაისმა ტელეფონში
-მოდი იქიდან დავიწყოთ რომ აქ ძუკნა მხოლოდ შენ ხარ. და საიდან გაიგე სად ვარ?
-შენი ძმა ვნახე, ისიც შენსავით კარგია.. მაგრამ არა უხეში.
- ხარ და ჩემს პირად ცხოვრებაში არ უნდა ერეოდე! - უხეშად მიახალა ზურამ და გაუთიშა.
თათიამ ტელეფონი ყურიდან ნელა მოიშორა. ზიზღისგან წამოსული ცრემლები მოიწმინდა. ოთახში თორნიკე ისე შემოვიდა ვერც გაიგო, წელს ზემოთ შიშველი იყო მხოლოდ შარვალი ეცვა.
-ჩემი ძმა გიყვარს ხო?
თათია ამ სიტყვებზე შეკრთა,აცრემლებულმა გახედა და თავი დაუქნია. თორნიკე მიუახლოვდა და წინ საწოლზე ჩამოუჯდა.
-კარგი გოგოხარ, მოუკელი ბიჭებში სიარულს. და ვინმე შენც შეგიყვარებს.
-არ მომწონს ასეთი მზრუნველი თორნიკე. - სიცილით უთხრა თათიამ და ხელით მკერდზე მიაწვა.


***

-დათანხმებულიყავი ლაშას.
-იმდენი რამ აქვს გაკეთებული რანაირად ვაპატიო
-თუ გიყვარს აპატიე.
-ჰო ვნახოთ. - გაიღიმა ლანა.
-ახლა წამოდი სადმე გავიაროთ, დღეს შენთან დავრჩები - თვალი ჩაუკრა მარიამმა და ფეხზე წამოდგა
-სად მივდივართ?
-სადმე ბარში, ნაცნობობის პონტში ცოტას დაგვალევინებენ
-კაი აზრია, ნამდვილად მჭირდება

ბარში ხმაური და რია-რია იყო. იქაურობა თინეიჯერებით იყო სავსე. დღეს ყველა სრულ გამოთრობამდე დალევდა ვინაიდან მალე სასწავლო წელი იწყებოდა.
-ახლა რას აპირებ მარიამ? - ლანა ლამის ყვირილით ცდილობდა საერთო ხმაური გადაეფარა.
-შენთან დავრჩები ღამეთქო, ხომ გითხარი.
ლანამ თავი გააქნია, ხალხში გზა გაიკვლია და დახლთან მივიდა. ცოტახანში კი ყვირილით დაბრუნდა მარიამისკენ:
-სასმელი მოვიტანე მარი. - ლანამ იცოდა რომ მარიამს უზომოდ უყვარდა სმა. მაგრამ ამ რაღაც ამოუცნობი სახელწოდების სასმელმა მარიამი გონებიდან გადაიყვანა. ბართან მისული ხვდებოდა რომ სანამ ჯერ კიდევ ფეხზე იდგა ტუალეტში უნდა გასულიყო. ხალხში გაღწევა ეცადა, იქ რათქმაუნდა რიგი იყო, სამაგიეროდ სიჩუმესთან ერთად საამო სიგრილე. ლოდინი ძალიან მოსაწყენი რომ არ ყოფილიყო ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო.. კონტაქტები შეათვალიერა და ერთერთზე გაჩერდა. შემდეგ საათს შეხედა 2 სრულდებოდა. „ალბათ სძინავს მოდი გავაღვიძებ“ - ხითხითით გაიფიქრა მარიამმა, ირონიულად გაიცინა ბოლოს და თითი ღილაკს დააჭირა. ზურამ თითქოს მაშინვე - მეორე ზარზე უპასუხა
-გისმენთ.
-გამარჯობაა - მარიამი სიცილს ძლივს იკავებდა, მისი ქვეცნობიერი კი ცდილობდა ალკოჰოლით გაჟღენთილი სისხლიდან რაიმე სირცხვილის ნატამალიმაინც გამოერია, მაგრამ ამაოდ.
-მარიამ? - აშკარად დაეტყო ზურას რომ არ ელოდა, არ ეგონა, რომ დაურეკავდა. ისე არც მარიამი ელოდა ამას თუ გააკეთებდა. მერე მის ბურანში გახვეულ გონებამდე აღწევს.. „კი მაგრამ საიდან იცის რომ მევარ?“ - საკუთარ თავს შეეკითხა გოგონა.
-როგორ ხარ? - ვეღარაფერო რომ ვერ მოიფიქრა გოგონამ ეს უაზრო კითხვა დასვა.
-მარიამ რა გჭირს? რაღაც უცნაური ხარ.
-უცნაური მე კი არა შენ ხარ. - აი ასეთი გაბედული იყო მარიამი ორი ჭიქა უცნობი სასმელის დალევის შემდეგ.
-მარიამ ნასვამი ხარ?
-მერე რა.
-სად ხარ?
-ბარში.
-რომელ ბარში? - ეტყობოდა რომ გაბრაზდა
-რა მნიშვნელობა აქ.
-მარტო ხარ?
-ლანასთან ერთად.
-სად ხარ? ახლავე მითხარი! - ტონი ისეთი ჰქონდა, ტირანზე ტირანსაც კი შეშურდებოდა.
-შენ ყველაფრის გაკონტროლება გიყვარს.
-მერე მომეცი საშვალება, შენი დედაც! სად ხარ? - ოჰო, ზურამ შეიგინა, ამან უფრო გაამხიარულა მარიამი.
-ღამემშვიდობის - ესღა უთხრა გოგონამ და საკუთარი თავით კმაყოფილმა გაუთიშა. სანამ რიგში იდგა, თავბრუსხვევა არ უჩერდებოდა. ძალიან მთვრალი იყო. თუმცა დათრობა უნდოდა და დათვრა კიდეც. მაგრამ, ალბათ მეტი არ უნდა დაელია, ამას ხვდებდა. „აჰა ჩემი რიგიც მოვიდა, კაბინის თავზე გამოკრული პლაკატი უსაფრთხო სექსის უპირატესბას ადიდებდა. მოიცა ნუთუ მე ზურას დავურეკე? ჯანდაბა! რამ გამაგიჟა? - საკუთარ თავთან ლაპარაკს არ წყვეტდა.
***
დახლთან მარტო მჯდომი ლანა მუსიკას რითმულად ფეხს აყოლებდა, თან სასმლით სავსე ჭიქას თით წრიულად უსვამდა.ჯიბეში ვიბრაცია იგრძნო, არასასიამოვნო გრძნობა იყო. ტელეფონი ამოიღო თუ არა ეკრანის დახედვისას სახე შეეცვალა, შემაღლებული სკამიდან კოხტად ჩამოხტა და გასასვლელისკენ გზა გაიკვლია. გარეთ გასულმა ცივი ჰაერი ჯერ ხარბად შეისუნთქა და შემდეგ ტელეფონს უპასუხა:
-ახლა ძმაკაცების ნომრიდან ცდილობ ჩემს გაკონტროლებას?
-ლანა ზურა ვარ. - თათას გაკვირვებისგან რამის თვალები ჩამოსცვივდა,ლაშა ეგონა.
-ხომ კარგად ხარ?
-მშვენივრად. სად ხარ? -ლანამ აქეთ-იქეთ მიმოიხედა, სახე უხერხულობისგან დაემანჭა და უპასუხა:
-სახლში.
-ნუ მატყუებ, რომელ ბარში ხარ?
-‘სთარ ქლაბში’
-დრო 10 წუთი გაქ, სანამ ლაშა მოსულა შეიფერთხე, ხომ იცი არ მოსწონს ნასვამი რომ ხარ. - სარკაზმით უთხრა ზურამ და ტელეფონი გაუთიშა.
-ნაბი*ვარი - საკმაოდ ხმამაღლა დაილაპარაკა ლანამ და მის წინ გამვლელიც კი შეჩერდა მის ამ ნათქვამზე, ნერვებზე მოშლილმა გოგომ ჯავრი რამის უდანაშაულო გამვლელზე დაანთხია
-რას მომჩერებიხარ? - უხეშად უთხრა, გამვლელმა მხრები აიჩეჩა და გზა განაგრძო.ლანაა ბარში შევიდა და მარიამის ძებნა დაიწყო.
***
-დროზე გამიღე კარი, არ არი ლოდინის დრო! - გაუჩერებლივ მუშტით აბრახუნებდა ზურა ლაშას კარებზე.ლაშა, საცვლებში გაუღო კარი და გაცეცხლებული ზურა რომ დაინახა უთქმელად შემოუშვა. ზურამაც განაგრძო.
- ორი სულელეი ბატი. სულელი! მანქანა მათხოვე, უნდა წავიდე - თვალები დაუბრიალა ზურამ და ლაშას წინ აისვეტა.ლაშამ კითხვის ნიშნით შეხედა და თავი გააქნია
- შანსი არაა. ასეთ მდგომარეობაში მანქანას ვერ გათხოვებ. და ვინ ორ ბატზე ლაპარაკბ თუ ამიხსნი კარგს იზამ.
- შენი შეყვარებული და შენი ძვირფასი დაიკო!
ლაშას ძარღვები დაეჭიმა
-ზურა რა მოხდა?
-ბარში არიან. ნასვამები. ლანა ჭკვიანია იცის სად როგორ უნდა მოიქცეს. მარა დედასგეფიცები თუ ვინმემ მარიამს ნასვამ მდგომარეობაში ვინმე თითსაც კი დაადებს.. - ლაშამ სახის წინ თითი აუფრიალა და გააჩუმა, ტუმბოს მივარდა მაისური გამოიღო გადაიცვა, შარვალი ამოიცვა, ფეხსაცმელი, საკიდზე ჩამოკიდულ გასაღებს ხელი დაავლო და ზურას ანიშნა წავედითო.
-იცი რომელ ბარში არიან?
-ზუსტად არა. სთარქლაბიო თუ რაღაცაო ლანამ. - ხელი აიქნია ზურამ და ფანჯარაში გაიხედა. ლაშამ თავი დაუქნია. იცოდა სადაც იყო ის ბარი და მანქანა ადგილიდან დაძრა.
***
მარიამის ტელეფონი რეკავდა, მოულოდნელობისგან შეხტა კიდეც.
-გისმენთ - მორჩილად ამოიბუტბუტა ტელეფონში, ამას კი ნამდვილად არ ელოდა.
-მოგაკითხავ - მოუჭრა მოკლედ ზურამ და მობილური გაუთიშა.
-მხოლოდ ზურა მიქაბერიძეს შეუძლია, ერთდროულად ასეთი მშვიდი და საშიში იყოს, აშკარად მუქარასავით ჯღერდა! - ისევ თავისთვის ალაპარაკდა გოგონა. გული ამოვარდნაზე ჰქონდა. „მომაკითხავს?“.. „აბა კი როგორ არა!“ ცინიკურად გასწა პასუხი მისმა ქვეცნობიერმა. „არა მატყუებს! მეხომ არ მითქვამს სად ვარ, თვითონ ვერ მიპოვის.“
ხელები დაიბანა და სარკეში საკუთარ ანარეკლს შეხედა. ლოყები უხურდა.. თვალებში ფოკუსი ჰქონდა არეული.. სასმელი..ბართან იმდენ ხანს ალოდინეს ლუდზე რომ მგონი საუკუნე გავიდა, მერე ლანა სადაც დატოვა იქ დაბრუნდა.
-სად იყავი ამდენ ხანს? - კითხა ლანამ
-ტუალეტში, რიგში ვიდექი.
-სულელი ხარ! ვის ურეკავ რო ურეკავ გოგო!
-არარსებობს.. გარეთ გასვლა მინდა, სუფთა ჰაერს ჩავყლაპავ და მოვალ
-ასე მალე დათვერი?
-ხუთი წუთით გავალ და დავბრუნდები.
ხალხში კვლავ გზის გაკვლევას ეცადა. გრძნობდა, გული ერეოდა და თავბრუსხვევა მოღალატურად არ უჩერდებოდა, ფეხზე აშკარად იმაზე უფრო არამყარად იდგა როგორც ყოველთვის. ცივი ჰაერის ჩასუნთქვასთან ერთად, მის გონებამდე მიაღწია, რომ საშინლად მთვრალი იყო.
-მარიამ! - გოგონა ამ ხმაზე შეკრთა, ადგილზე მიიყინა და იმავე პოზიციაში დარჩა. ზურას შეშფოთებულმა გახედა. ზურა დაუნდობელ და სასტიკ მზერას არ აშორებდა. მარიამი ორად მოიკეცა და იქვე, მის ფეხებთან მიწაზე აღებინა. ზურა მაშინვე მასთან გაჩნდა და სახიდან თმა გადაუწია. მერე ავტოსადგომთან ლაშა დაინახა მარიამმა. ლაშამ მარიამს სამაგალითოდ შეხედა და შევარდა ბარში ლანას მოსაძებნად. გოგონამ ამოიოხრა და სახეზე ხელები აიფარა. ცხოვრებაში ერთ-ერთი ყველაზე საშინელი წუთი იყო. როგორც იქნა ბოლოს გაბედა და წამიერი მზერა ზურაზე გადაიტანა. ბიჭი ზემოდან დაყურებდა. მისი სახის გამომეტყველება არაფერს არ ამბობდა.
-მაპატიე..
-პატიებას რისთვის მთხოვ?
-პირველ რიგში იმისთვის რომ დაგირეკე. და მეორე ამ სანახაობას რომ შეესწარი. - თითქმის ამოიჩურჩულა მარიამმა.
-ვის არ მოსვლია - თქვა მშრალად და უემოციოდ - უბრალოდ, საკუთარი შესაძლებლობები უნდა იცოდე,
მარიამს ალკოჰოლისგან და გაღიზიანებისგან თავბრუ ესხმოდა. „ვინ ეკითხება? მე ხომ არ მითხოვია მოსულიყო?“ ისევ საკუთარ თავში ბუტბუტი. დამნაშავე ბავშვივით ექცეოდა ზურა მარიამს, უფროსი რომ ჭკუას არიგებს.
-სახლში წაგიყვან - უთხრა ხმადაბლა
-ლანა უნდა გავაფრთხილო
-ლაშა ეტყვის.
-ვინ?
-როგორი მთვრალი ხარ მარიამ!
-რა? - არაფერი ესმოდა მარიამს.
-ლაშა ჩემთან ერთად იყო შენ რომ დარეკე.
-როგორ მიპოვეთ?
-მოსაცმელი გქონდა?
-კი მგონი
-კარგი რადგან საჭიროა დავბრუნდეთ შიგნით.
ისევ ხმაური და ხალხმრავლობაა. მუსიკა მთელ ხმაზე გუგუნებს. თითქმის ყველას საცეკვაო მოედანზე მოუყრია თავი.ლამა არსად არ ჩანდა, თითქოს სადღაც გაქრა.
- ლანა სად არის? - მორიდებით კითხა ზურას მარიამმა
- ცეკვავს - მარიამმა მოედნისკენ გაიხედა. ლაშა და ლანაც იქ დაინახა. ხმამაღალი და მძიმე მუსიკა პირდპაირ თავში ურტამდა. სუნთქვა ეკვროდა მარიამს. ლანა თავაწყვეტილი ცეკვავდა. ასეთი ანთებული იშვიათად არის ხოლმე, მხოლოდ მაშინ როცა ვინმე ძალიან, ძალიან უყვარს. და ეს იმის მომასწავლებელია რომ ლანას მიმართ მართლაც ძლიერი გრძნობები აქვს. ლაშა იცინოდა და ლანას ხელხს ხვევდა, როგორც ჩანს ლანას ეს მოსწონდა.
ზურამ მარიამს ხელი მოკიდა. „ღმერთო! საცეკვაო მოედნისკენ მივყავარ ჯანდაბა!“ თავის თავში ალაპარაკდა მარიამი. წინააღმდეგობას ვერანაირად ვერ უწევდა, ზურა უღიმოდა, გოგონას მის გარდა გახედვის გასაქანს არ აძლევს. მარიამმა თვალები დახუჭა, გაბედა და ზურას მხარზე თავი ჩამოადო, ხარბად ისუნთქავდა არაჩვეულებრივი ადიკალონის სუნს.. მარჯვენა ხელით ზურგზე ლურჯ პიჯაკს ჩაებღაუჭა. როგორ უნდოდა.. როგორ უნდოდა რომ უფრო მეტი შესძლებოდა. ზურა ნაბიჯებს ცეკვის რიტმულად დგამდა, მარიამიც ძალაუნებურად ყვებოდა. ყველაფერი რაღაც ზღაპრული იყო. აქ ზედმეტად ცხელოდა.. ზედმეტი ხმაური და შუქი იყო.. მარიამს თავბრუ დაეხვა, ზურას მოშორდა. ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს იატაკი ზემოთ, მის სახესთან იწეოდა. უკანასკნელი, რაც პირდაპირ ზურას ხელებში გონების დაკარგვამდე გაიგო, მისი ხმა იყო:
-მარიამ!
***
სიჩუმე იყო. ოთახში სინათლე არ აღწევდა. მარიამი რბილ და თბილ ლოგინში იწვა. თვალი გაახია და როგორცვე გარემო არ ეცნო თავი გიჟივით წამოწია. თავბრუ მაშინვე დაეხვა და ინსტიქტურად ხელი თავისკენ წაიღო. ნელნელა გუშინდელი საღამოს მოგონებები ამოუტივტივდა გონებაში. საერთოდ არ ახსოვდა აქ როგორ მოხვდა. გონებასთან ერთად მთელი სხეული დაეძაბა. ტანზე დაიხედა, მხოლოდ თეთრი მაისური, ლიფი და საცვალი ეცვა. არც ჯინსი. მარიმს თვალები უფრო და უფრო უფართოვდებოდა. გვერძე გაიხედა და ტუმბოზე მდგარი ფორთოხლის წვენი დაინახა. ის ის იყო ხელში აიღო და უნდა მოეწრუპა რომ კარების ხმაურმა გააჩერა. ზურა შემოვიდა, თავისუფალი, ნაცრისფერი სპორტული შარვალი ეცვა და იმავე ფერის მაისური.
-როგორ გეძინა? – ზურა მისკენ დაიძრა და მოურიდებლად კითხა.
-იმაზე უკეთ ვიდრე ვიმსახურებ. საერთოდ არაფერი არ მახსოვს.. – ზურას ამის გაგონებისას ჩაეცინა:
-კარგიცაა.
-აქ როგორ მოვხვდი? – მარიამი ნელნელა იძაბებოდა.
-გონება დაკარგე, და ბარემ ლაშასთან და ლანასთან ერთად შენც წამოგიყვანე. – მარტივად აუსნა ზურამ – ხო და ისე, უკვე მეორედ ჩაგეძინა ჩემთან ერთად მანქანაში. – დაამატა ყველანაირი ემოციის გარეშე, მაგრამ ღიმილის დამალვას ძლივს ცდილობდა.
-ლოგინში ვინ ჩამაწვინა?
-მე. – ზურა მარიამისკენ მიიწია და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა. ისევ ღიმილით.
-ტანსაცმელი ვინ გამხადა?
-მე. – გაუღიმა ზურამ და წარბები აწია.
-ჩვენ?.. – მარიამს ათასი ბინძური აზრი დაუგროვდა თავში. ხელები ლოყებზე და შემდეგ შუბლზე მოისვა.
-გაინტერესებს შენთან სექსი მქონდა თუ არა? – მარიამი ამ კითხვას არ მოელოდა, უფროსწორად ასეთ პირდაპირობას და სიმართლე გითხრათ პასუხის ძალიანაც ეშინოდა. – არა, მაგრამ ღამე მანდ მეძინა. – ხელით მიუთითა მარიამის გვერძე ადგილზე. გოგონამ გვერძე გაიხედა და აშლილი ბალიში რომ დაინახა გულში რაღაცამ თბილად გაჰკრა.
-ეს შენი მაისურია? – მორცხვად კითხა მარიამმა და თავი დახარა
-კი.
-ისე არავის უთქვამს რომ უნებართვოდ გოგოს მოტაცება უკანონობაა?
-ჯერ ესერთი მე არ მომიტაციხარ, და მეორეც შენი ნებართვის გარეშე არაფერს არ გავაკეთებ, ყოველ შემთხვევაში იმას რაც არ გესიამოვნება.
-ჰო რათქმაუნდა! პირდაპირ შუა საუკუნეებიდან გადმომხტარი რაინდი ხარ – სიცილით ირონიულად მიუგო მარიამმა. ზურასაც გაეცინა და გოგონას თვალებში ჩააშტერდა, ცოტახანში ორივე გონს მოვიდნენ და მზერა სხვა საგნებზე გადაიტანეს.
-სახლში უნდა წავიდე – ლოგინიდან წამოდგომა სცადა მარიამმა, მაგრამ როდესაც გაახსენდა რომ საცვლის გარდა არაფერი ეცვა, შერცხვა და ისევ თავის ადგილას დარჩა.
-მოწესრიგდი და გაგაცილებ, და რომ იცოდე შენს ადგილას სხვა რომ ყოფილიყო, სხვას რომ ეცადა მსგავსი რამ რაც გუშინ გამიჩალიჩე კაი 2 კვირა სკამზე დაჯდომა გაუჭირდებოდა. – მაცდურად ჩაიცინა ზურამ
-რას გულისხმობ? – დაიბნა მარიამი
-გავალ დაგტოვებ გაემზადე, თორე მალე თორნიკე მოვა და გავასწროთ ჯობია. – ზურა ადგა გასვლა დააპირა
-მოიცადე.. – კითხვის ნიშნის სახით მოტრიალდა ზურა
-ამ ყველაფერს რატომ აკეთებ?
-რას ვაკეთებ?
-ზრუნავ..
-მსიამოვნებს. – მოკლედ და უემოციოდ უთხრა ზურამ და კარები გაიხურა.
****

წამით რომ გეკითხათ, გოგოები ისეთი ჯიუტები არიან ერთი შეხვედით კაცი ვერაერს იტყვისო, მაგრამ საყვარელ ადამიანთან ძალა ეცლებათ, ან სუსტდებიან, ან ძლიერდებიან. მაგრამ ამ ორიდან რომელიმე უეჭველშია..

ლანას ლაშას მკლავებში გატრუნულს ეძინა. ერთად ძალიან საყვარლები იყვნენ.ლაშა მძინარეს ღიმილით უყურებდა და წინ ჩამოყრილ ჩოლკას ცერა თითით უსწორებდა. მერე ლოყაზე მოეფერა ბოლოს კი ქვედა ტუჩზე გადაუსვა თითი. ლანა შეირხა, სახე დამანჭა და ბოლოს თვალები გაახილა.ლაშა რომ დაინახა ჩაეღიმა. ასე ხმის ამოუღებლად უყურებდნენ ერთმანეთს და ეღიმებოდათ..

***
1 თვის შემდეგ
-ზურა სახლში ხარ? - ურეაქციოდ დაურეკა გუგამ და კითხა
-ხო რაიყო
-ამოვალ შენთან
-კაი.
გუგა 5წუთში ზურას სახლთან იყო. მათ ურეაქციო მზერები გაცვალეს ერთმანეთში. ზურას დიდი ატანა არ ჰქონდა გუგასი, იმ ამბის მერე რაც მარიამზე ცუდად ილაპარაკა. არც გუგას აღარ შეეძლო მუდმივ დამცირებაში ყოფნა და პირდაპირ მიახალა:
-ბიჭო შენ გოგოს დაცილდი?
-რეებს ბაზრობ?- გაკვირვებულმა ჰკითხა ზურამ, მაგრამ თავისი ტყუილების ამბები მალე გაახსენდა და მსახიობის ამპულაც მალევე მოირგო.
-ხო რავიცი
-ერთად ვართ.
-არა რავიცი, იმას სხვა ყავს და.
-რა სხვა კარგად ხარ? - ძარღვები დაეჭიმა, ვერც კი გაიზრა რომ მარიამი შეიძლებოდა სხვა შეხებოდა.
-სხვასთან ერთად დავინახე.. უბრალოდ მინდოდა გცოდნოდა. - ურეაქციოდ, თითქოს სინანულით უთხრა გუგამ და იქაურობს მოშორდა, სახეზე ღიმილი დასთამაშებდა, ერთი სული ჰქონდა ზურა გაეადგურებინა. ზურას სახე აეშალა, თვალები ჩაუწითლდა, ვერაფერს გრძნობდა, ვერც სიბრაზეს გამოხატავდა. უბრალოდ ტელეფნი ამოიღო, და ცოტა დამშვიდებულზე მარიამს დაურეკა.
-გისმენ.
-რაღაც უნდა გითხრა, ის რაც ვაფშე არავინ იცის და მე გეუბნები შენ!
-რა მოხდა?
-არა მისმინე და არ გამაწყვეტინო - სთხოვა ბიჭმა მუდარით, ნერვიულად ცალ ხელს შუბლზე ისმევდა, გოგონას აჩუმებდა რადგან მისი ხმა აზრებს უფანტავდა და გონებას ურევდა. ღრმად ჩაისუნთქა და განაგრძო - რაც თაზოს თემა იყო ყველაფერი ჩემთვის წარსულს ჩაბარდა, ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა გოგო, თითქმის შენნაირი, მაგრამ ნაკლებად პრობლემური და ალბათ ამიტომ ვარჩიე ის. მიყვარხარ ნაპერწკალივით, და არა ისე როგორც მიყვარდი. გთხოვ მაპატიო. - ბიჭი დადუმდა, ყელში დიდი ბურთი ეჩხირებოდა, უნდოდა რომ ამ წამს მის წინ ყოფილიყო მარიამი და ყოველ რეაქციას დაკვირვებოდა მაგრამ საკუთარი სილაჩრით ისევ ტელეფონი არჩია. გოგონა დუმდა ხმას ვერ იღებდა. ისევ ზურამ განაგრძო:
-გთხოვ დამივიწყე, ისე როგორც შემიყვარე. არაფერი არ გამოვა, არ მეგონა ყველაფერი ასე თუ დამთავრდებოდა.

***
ამქვეყნად ყველაფერს აქვს დასასრული, ტკივილსაც ,სევდასაც, ბედნიერებასაც, ცრემლსაც, იმასაც კი რასაც დასაწყისი არ ჰქონია.

მარიამის თავში რომ ჩაგახედათ, ღმერთო რა ქაოსია, რატომ არის ადამიანური ურთიერთობები ასეთი რთული ? ნუთუ არ შეიძლება წავიდეს ახლა ზურასთან, უთხრას რომ უყვარს რომ მჭირდება,
- მე რას ვაკეთებ ? იმ გოგოს ვუთმობ, მერედა ვინ არის ეს გოგო ? რით დაიმსახურა ზურა?
არ კმარა ის რაც გამოვიარეთ ? შენ ! სწორედ შენ იყავი ის გოგო ვინც ზურას მუდამ ხელს კრავდა! - უთხრა სარკის წინ მდგარ საკუთარ ანარეკლს.
***
- ჯანდაბა! ამის დედამოვ**ან! შენი დედამოვ**ან ზურა! - ფეხი მაგრად მიარტყა მანქანის საბურავს ღრიალით ზურამ.
-რა გჭირს ? თავი გააკონტროლე! - ხელი აუქნია თორნიკემ.
-შეყვარებული ყავს გესმის ? ის ა*ვარი მანახა რა ცაა ნეტა მაცოდინა, სადღაც 1თვის წინ ჩემს საწოლში ეძინა და ცივ ნიავს არ ვაკარებდი. ახლა ვიგებ რომ შეყვარებული ყავს? სხვასთან არის?
-მერედა არ აქვს უფლება ბოლოსდაბოლოს ბედნიერი იყოს ? რამდენჯერ უნდა გაუცრუო იმედი მაგ გოგოს, თათიას არსებობა დაგავიწყდა ? შენ არ უნდა იყო გაბრაზებული! ყველაფერი საკუთარ თავს დააბრალე! - ბრაზნარევი ხმით უთხრა თორნიკემ.
-მე კაცი ვარ განსხვავებას ვერ ხედავ? ვერ შევეგუები მარიამის გვერდით სხვა მამაკაცს! თუმდაც გადამიყვარდეს მაინც არავინ იქნება მის ცხოვრებაში გასაგებია? არავინ!
-საშინლად ეგოისტი და მესაკუთრე ხარ!
-ჩემია! დიახაც მესაკუთრევარ, შეიძლება ეგოისტიც. მაგრამ მე ვიყო სირ ი თუ არ გავარკვიო რა ხდება სინამდვილეში! არამგონია იმ ტიპთან რამე აკავშირებდეს.გამოროცხულია, რაღაც ისე ვერ არის!
-სჯობს წავიდე, არ მინდა ხელი დაგარტყა , თუ აქ დავრჩები შეიძლება ვიჩხუბოთ .ნამდვილი *ლე ხარ ძმაო.
-დაახვიე!
თორნიკეს წასვლის შემდეგ ზურა ბობოქრობას რომ მორჩა მაშინვე თათიასთან წავიდა.
-რატომ მოხვედი ? იმ კახპამ გამოგაგდო და გაგახსენდი არა ?
-მარიამს ნუ ახსენებ! ბოლოჯერ გეუბნები მისი სახელის ხსენებას გიკრძალავ!
-შენ მე ვერაფერს ამიკრძალავ ზურა , შენი ყოფილი ძუკნასავით გაუბედავი და უტვინო არ გეგონო! აღარასდროს გაბედო ჩემზე მბრძანებლობა გასაგებია ? - საჩველებელი თითი სახესთან აუფრიალა.
-გგონია ჩემთან ურჩობა გაგივა ? შენ გელაპარაკები გოგო! - დაუღრიალა ზურამ და სახლში დაუკითხავად შევიდა.
-მე არ ვურჩობ ! ერთ მარტივ რაღაცას აგიხსნი - მიუახლოვდა და წინ დაუდგა -არ ვარ სუსტი და დაუცველი გოგო, რომელიც შენს ყვირილზე შიშისგან თრთის, ჩხუბი გინდა ? ვიჩხუბოთ! მიდი დალეწე ყველაფერი, შეიგინე, დამემუქრე მაგრამ იცოდე ვალში არც მე დაგრჩები.
უნდა ვაღიარო, ზურას ყოველთვის მოსწონდა მასში ეს მტკიცე ხასიათი, საშინლად დაუმორჩილებელი იყო რაც მისი დაუფლების სურვილს უასმაგებდა.
ხელი კრა და კედელზე მიანარცხა.
-ვალში არ დამრჩები არა ? ახლა რომ აქვე ამ მაგიდაზე გიხმარო რას გააკეთებ? - მასთან მივიდა და ხელებით სახე დაუჭირა, დიდხანს არ უფიქრია ცხოველივით დაეწაფა მის ტუჩებს, ჰაერში აიტაცა და ფეხები წელზე შემოახვევინა, წინააღმდეგობა არ გაუწევია, კოცნაში აყვა, მაგიდაზე დაწყობილი ნივთები ხელით გადაყარა ძირს და თათია მთელი სხეულით გადააწვინა, მისი ფეხების შუაში მოთავსდა, პერანგი შუაზე გადაუხია, და მკერდზე მაგრად მოუჭირა ხელი, თვითონ ზურას შარვლის შესაკრავს დაეჯაჯგურა, ქამარი გამოგლიჯა, ელვა შესაკრავი სწრაფად შეხსნა და ხელი მგრძნობიარე ადგილას ჩაუყო. ბაგეები ერთმანეთს დააშორა, სიამოვნებისგან ამოიხვნეშა ბიჭმა, თმებში ეცა და მისკენ მიქაჩა.
-ყოველთვის ახერხებ ჩემს გაგიჟებას. - მეტის მოთმენა აღარ შეეძლო, ხელი კრა კარგად რომ გადაწოლილიყო მაგიდაზე!
ჯიბიდან პრეზერვატივის პაკეტი ამოიღო, პირით გახსნა, ხელი შიშველ მუცელზე აუსვა და სწრაფად შევიდა მასში, ხელით მაგიდის კიდეს მოეჭიდა გოგონა. ზემოდ ქვემოდ რითმულად დაუწყო მოძრაობა, დროდადრო მკერდზე, მუცელზე, შიშველ ფეხზე კოცნიდა, უფრო და უფრო მეტი უნდოდა მისგან, სწრაფად დაუჩერებლად ჟიმავდა მაგრამ მაიმც არ მაკმაყოფილებდა ეს.წამში თვალები გაახილა, წინ თათიას სახის ნაცვლად მარიამის სახე დაინახა, თვალები დაჭყიდა, ერთ ადგილას გაჩერდა. თათიამ სიამოვნებისგან ამოიგმინა:
- რატომ გაჩერდი?
ზურა გონს მოეგო, კვლავ რეალობაში დაბრუნდა. თავი გააქნია და გვერძე გადაწვა.ყველანაირი სიამოვნება ჩაშხამდა. „მარიამი, მარიამი“ იმეორებდა გონებაში და ხარბად ცდილობდა ჰაერის შესუნთქვას - „რატომ არ მანებებ თავს! რატომ!“ როგორ უნდოდა ეს ყველაფერი ხმამაღლა საკუთარი თავისთვის ეღრიალა მაგრამ თათიას წიკვინის თავი არ ჰქონდა.
- ადრე გითხარი ჩემთან იქნები ბოლოსთქო - გაიღიმა თათიამ და ზურასკენ ხელი წაიღო რომ თმაზე მოფერებოდა, მაგრამ ზურამ ხელი ჰაერში დაუჭირა და გააჩერა. მერე გიჟივით წამოხტა, იქვე მიგდებული შარვალი ამოიცვა და მეორე ოთახში გავიდა.
უკვე შუაღამე იყო, მთაწმინდაზე კაციშვილის ხმა არ ისმოდა. მთელი თბილისი შესანიშნავად ჩანდა. ფანჯრის რაფაზე ზურა ჩამომჯდარიყო და თავს კედელს მსუბუქად, რიტმულად ურტყავდა.
- სულელიხარ ზურა! ს-უ-ლ-ე-ლ-ი! - დაუმარცვლა საკუთარ თავს, და მალე სიმყუდროვეც დაერღვია.
- ამის გამო ღამეები უნდა გაუთენო?
- შენ როგორ ლაპარაკობ გოგო! მიყვარს ეგ გოგო და დაეტიე შენ ადგილას,
- აღარ გიყვარს! გაგიქრა ის გრძნობა აღიარე ბოლოსდაბოლოს! შენ უბრალოდ თავს იდანაშაულებ .
- გაეთრიე! დაახვიე აქედან , ენა ჩაიგდე სანამ შუაზე არ გადამიხსნიხარ!
- გაისულელე თავი, თუ ეს დაამშვიდებს შენს სინდისს! და თუ ეგრე ძაან გინდა შენ გაეთრიე! ჩემს სახლში ხარ ნუ გავიწყდება.
- შენი დედაც. - ჩაილაპარაკა ზურამ და ოთახიდან გავიდა. სახლიდან გასული კედელს მიეყუდა და სიგარეტი ამოიღო ჯიბიდან. მერე ნელნელა გზას გაუყვა, ლაშას სახლთან გაჩერდა და როგორცვე მიხვდა რომ კარი ღია იყო შიგნით დაუკითხავად შევიდა...
თორნიკე იქ დახვდა. ლაშამ ისეთმა გახედა, ზურამ თვალები გადაატრიალა და კარები მიკეტა:
-ლექცია არ მჭირდება. მანქანა მინდა სადღაც უნდა წამიყვანო.
-ღამე სეირნობები რომანტიკასთან ასოცირდება? - გაეცინა თორნიკეს.
-სად მიდიხარ? - წყნარად კითხა ლაშამ.
-აუუ პროსტა მარიამთან წამიყვანე რაა.. - დაიღრიალა ზურამ და თვალებზე მომდგარი სიმწრის ცრემლების გადაყლაპვას შეეცადა.
-ეხლა? ეძინება ზურა.
-ვიცი. წამიყვან თუ ფეხით წავიდე? - კარის სახელური ჩამოწია და ეცადა მშვიდი ტონით ეთქვა.
-გასაღებს ავიღებ და მოვალ. - დინჯად უთხრა ლაშამ. თორნიკე ზურას უყურებდა და უღიმოდა.
-გიყვარს
-არა!
-აბა მასთან რაგინდა?
-უბრალოდ. უნდა დავრწმუნდე რო მარტოა!
-კაი ზურა, 17 წელია გიცნობ რათ გინდა ტყუილები მითუმეტეს ჩემთან
-ოუუ ამას ის ამბობს ვინც მაგ გოგოს ეჩალიჩებოდა?
თორნიკემ თვალები აატრიალა. ეს პირველი შემთხვევა არ ყოფილა როცა ზურა ასე კბენდა ძმას.

დაახლოებით 20 წუთში მარიამის უბნის ბოლოში გააჩერა მანქანააშამ.
-აქ დამელოდეთ. - თქვა ზურამ და მანქანიდან გადავიდა
-მეც წამოვალ - უპასუხა თორნიკემ მარა ლაშამ თვალები აუბრიალა და მანქანაში დატოვა. ზურამ ჯიბიდან ფანრიანი ნოკია ამოიღო.
-ამის ფანარი რაღაცაში მაინც გამომადგა - ჩაილაპარაკა თავისთვის და ჩაიცინა. როდესაც ეზოს ჭიშკარ მიადგა ამოიხვნეშა, ტელეფონი პირში კბილებით დაიჭირა. გვერძე გისოსებს მოეჭიდა და ჭიშკარზე გადაძვრა. გული უფრ სწრაფად აუძგერდა როდესაც სახლის კარები ღია დაინახა. ფანარი გათიშა და სახლში ფრთხილად შევიდა. აქეთ იქეთ მიმოიხედა, ეზოს განათება საკმაოდ ანათებდა ოთახს, მეორე ოთახში შევიდა ზურა და მძინარე მარიამი დაინახა. სახე მოულბა, ჩაეღიმა, მიუახლოვდა და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა. გოგონას ჩასიებული თვალები როგორცვე დაინახა მაშინვე თავი ხელებში ჩარგო. ბრაზს ერთდროულად მძიმედ უშვებდა ნესტოებიდან. ცდილობდა ჩუმად ყოფილიყო. სტიკოდა მაგრამ ვერ ტიროდა. ცალი ხელი მარიამისკენ მიიტანა, სახეზე უნდა შეხებოდა რომ თითქოს გადაიფიქრა.. მაგრამ ცდუნებას ვერ გაუძლო და უმისამართოდ გაბნეული თმა ცერა თითით ყურს უკან გადაუწია. გოგონა შეირხა და გვერდი იცვალა. ზურაც დიდი ხანი აღარ გაჩერებულა და მანქანაში დაბრუნდა.
***
15 სექტემბერი.
მაღვიძარას ერთი დამაყრუებელი ხმა,რომელიც სადღაც 36 წამს გრძელდება და გოგონა უკვე ფეხზეა. თავი სწრაფად წამოწია და საბანი გადაიძრო.სიცივესთვის ყურადღება არ მიუქცევია,სასწრაფოდ სააბაზანოში შევარდა.თუ იმას გავითვალისწინებთ რომ ახლა რვა საათია და მას სულ რაღაც 30 წუთი ქონდა იმისთვის,რომ სკოლაში წასასვლელად მომზადებულიყო,ნათელია რომ ეს დრო ნამდვილად არ არის საკმარისი შხაპის მისაღებად.ხელ-პირი დაიბანა ტანსაცმელი ამოიცვა და სახლიდან გავარდა. არაფერს არ მოელოდა, მხოლოდ ის იცოდა რომ ზურას ნახავდა და განსაკუთრებული არაფერი. უემოციოდ მიბიჯებდა სკოლისკენ, რომ მიუახლოვდა სიტუაცია შეეთვალიერა ყველა გარეთ იყო. კლასელები გადაკოცნა და იქვე ჩამოდგა. ერთერთ სკოლელს ელაპარაკებოდა როდესაც ‘ბოჩკა’ მარიამთან ახლოს მიიწია და ყურში ჩურჩულით ჩასისინა:
-შენი სიცოცხლე მოვიდა. - მარიამმა თვალების აქეთ იქეთ ცეცბა დაიწყო, გული საგრძნობლად აუძქერდა, ბიჭს ვერსად ხედავდა, საბოლოოდ მიტრიალდა და დაინახა. ზემოთ კიბეებთან იდგა. მარიამს გავარვარებული უყურებდა, ტუჩის კუთხეში ღიმილს დალანდავდა კაცი. სიგარეტს გაშმაგებით ეწეოდა. ხან რგოლებს გამოუშვებდა ხან ღრმა ნაპასებს უტყამდა. მარიამს კი თვალს არ აშორებდა.თავისი ლურჯი თვალები უფრო გალურჯებოდაა, სახედან კი ფერი გადასცლოდა. ცისარტყელას ფერებს იცვლიდა. მარიამს ეშინოდა. ეშინდა რომ ეს ფერები რაღაც არასასურველამდე მიიყვანდა. გოგონას პირი გაუშრა. თავს მოერია და ისევ მიტრიალდა. ლანა უკვე მოსული იყო.
-მოგაშტერდა - ჩაუჩურჩულა მან. მარიამს გაეღიმა, ბოლოჯერღა გახედა ბიჭს რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა და სკოლაში შევიდა. გოგონამ ყველა გადაკოცნა. განსაკუთრებით მაღალ კლასელებთან კარგი ურთიერთობა ჰქონდა. წინა წლიდან მოყოლებული, რატო კი ვერ გაეგო. მასწავლებლებსაც გაუხარდათ მარიამის ნახვა, მაგრამ მალევე გაადავიწყდა ყველას გოგონა როდესაც ტყუპებმა სკოლაში ფეხი შემოდგეს. ყველა მათ მიესია.იცინოდნენ. სიამოვნებდათ ყურადღება. ზურა გოგონებს ეხვეოდა, მარიამი კი ეჭვიანობით სკდებოდა. ატყობდა ნელნელა როგორ იბერებოდა ასერომ კლასსში ასვლა არჩია. რაღაც სხვანაირი იყო. სხვანაირს მოელოდა. თათიაში გაცვალა და ახლა მას აშტერდება? „ეს ბიჭი ვით რატომ იქცევა?!“ საკუთარ თავს ეკითხებოდა მარიამი. მერე ერთი კვირის წინ ლაშამ რაც უთხრა ის გაახსენდა. გაიზრდები და სხვა შეგიყვარდება, მიხვდები რომ ზურა არც კი გყვარებიაო. ამაზე მარიამ სცინიკურად ჩაეცნა და ისე წამოუვიდა თვალებიდან ცრემლები ვერც კი შეატყო.
***
-მიდი გაცუნცულდი კოკაკოლა მომიტანე რა. - მზისგან დასაცავად თვალებს ჭუტავდა ზურა, თან თათიას ეხვეოდა, თორნიკე ამაზრზენად უყურებდა გოგონას. თათია ზურას ნათქვამზე ფეხზე წამოდგა და მაღაზიაში გაიქცა. ბიჭები მალევე მოგროვდნენ ეზოში, ტყუპებმა ყველა გადაკოცნეს.
-შეეშვი იმას? - დაიწყო ერთერთმა.
-ვის? - გაკვირვებულმა კითხა ზურამ
-აბა თათია შენთვის ვინარი?
-შეყვარებული.
-ამან ისევ დაიწყო - ხელი აიქნია თორნიკემ და ძმის საპირისპიროდ წავიდა. ხმა აღარავის ამოუღია. მალე თათიაც დაბრუნდა. ზურამ ყალბად გაუღიმა და კოკაკოლა მოსვა.ბევრნი იყვნენ, საქმე კი ნაკლები იყო. სულ ბიჭები, ერთადერთი გოგო იყო თათია დანარჩენი ბიჭები.
-სიმართლე და მოქმედება გინდათ ვინმეს? - თქვა გიორგიმ და იქვე ჩამოჯდა. ყველა დაეთანხმა ზურამაც გაუღიმა. ყველაფერი ნორმალურად მიდიოდა. ბიჭებმა მოქმედების დროს გოგონას ხან რა ამზრზენობა გააკეთებინეს ხან რა. ყველა მოქმედებას ეუბნებოდა, ზურა კი გამონაკლისი აღმოჩნდა:
-სიმართლე თუ მოქმედება? - წარბის აწევით კითხა ზურამ თათიას და ცხვირზე თითი ჩამოკრა. შეშინებულმა გოგონამ სიმართლეო ჩუმად უთხრა. ზურასაც მაცდურმა ღიმილმა გადაურბინა, ადვილად დაინახავდა კაცი მის თვალებში ჭინკები როგორ ცეკვავდნენ
-ჩემთან სექსი გსიამოვნებს? - ამ კითხვას ბიჭების შეძახილები მოყვა. ზურა გამომეტყველებას არ ცვლიდა, ეცინებოდა მაგრამ თავს იკავებდა და გოგონას დაჟინებით უყურებდა თვალებში, იცოდა რომ ეს მას აბნევდა და ფიქრების ერთად მოყრის საშვალებას არ აძლევდა. თათია პამიდორს დაემსგავსა. და მორცხვად თავი დაუქნია. ზურამაც გამარჯვებულის სახით ყურებამდე ღიმილი და ერთი პატარა კოცნა აჩუქა. თათიას ზურა უყვარდა. არ უნდოდა ასეთი ურთიერთობა, მაგრამ მისთვის ესეც კი საკმარისი იყო რომ მასთან ახლოს ყოფილიყო...
მალე იქაურობას გუგაც შეუერთდა. ზურამ დაინახა თუ არა ღიმილი სახიდან წაეშალა, თითქოს საყრდენი სჭირდებოდა და თათიას მთელი ძალით მოხვია ხელი. გუგამ იქაურები გადაკოცნა ბოლოს ზურამდეც მივიდა, თათიას თავაზიანად გაუღიმა და ხელზე ეამბორა. ამ საქციელზე გოგონას ჩაეცინა და უფრო აეკრო ზურას.
-ზურა, ძმა როგორხარ? როგორ ჩაიარა წლის პირველმა დღემ სკოლაში? კარგად გამოიყურები. - გუგა დამცინავად უყურებდა ‘ძმაკაცს’ და მის გაღიზიანებას ცდილობდა. თუმცა რა იცოდა რომ მიქაბერიძის დაჯახებას ჯობდა კლდეს დაჯახებოდა. ზურას წარბიც არ უტოკდებოდა, სამაგიეროდ შიგნიდან ისეთი რამ სჭირდა მარაბდას ბრძოლა მონაგონი იყო.
-მშვენივრად გუგა, მადლობ. - გაუღიმა ზურამ და ბიჭებს მიუბრუნდა. უკვე ხვდებოდა რაშიც იყო საქმე. 2კვრიანი თვალთვალის შემდეგ ას პროცენტიანი დარწმუნებით რომ მარიამი მარტო იყო და არავინ ეკარებოდა, გუგას მოშორებას აპირებდა ახლა. და მასთან დალაპარაკებას.
-ცოტა ხანი დარჩი, არ მოგაწყენენ. - ცხვირზე აკოცა თათიას და თორნიკეს გახედა. თორნიკე ყველაფერს მიხვდა და თათიას ‘ძიძობაც’ ითავა. ზურამ გუგას თავით ანიშნა გამოდიო და უკან მოუხედავად გაყვა ისიც. მიეფარნენ თუარა სასტავს, ზურამ კედელს ფეხი ააყუდა და მიეყრდნო. ჯიბიდან სიგარეტი ამოიღო, მოუკიდა და შემდეგ კოლოფი გუგას გაუწოდა
-გინდა? - წარბები აუწია და სიგარეტზე ანიშნა. გუგას აბნევდა ზურას ასეთი სიმშვიდე და თეთრდროშობანა, მანაც მხრები აიჩეჩა და უარი უთხრა.
-როგორც გინდა. - ზურამაც იგივე ჟესტი გაიმეორა და კოლოფი ჯიბეში დააბრუნა. გუგა გაკვირვების დამალვას ვერ ახერხება, ზურა კი გულში იღიმოდა, სახეზე სრული სიმშვიდე და სიცარიელე ეწერა.
-გუგა რათ გინდა ეს ყველაფერი?
გუგას ჩაეცინა. მიხვდა რომ ყველაფერი მშვიდად არიყო, თავი მოიქექა და ზურას მიუბრუნდა
-გახსოვს შენ და შენი ძმა რეებს მიკეთებდით? ან რავიცი მომავალში რას გეგმავთ. იცი.. გავიზარდე და.. ცხოვრებაში ყველაფერი ისე არარი როგორც გინდა.
-ორაზროვნად ნუ ბაზრობ ძმურში რა.
-ეგ ვითომ შენი ძმობა არარსებობს.
ზურას მწარედ ჩაეცინა. ბიჩოკი წკლიპურტით მოისროლა და ბოლი გუგას სახეში მიაფრქვია.
-რაგინდა? - წყნარად კითხა ზურამ
-იცი.. ჩემო ძამიკო, სუსტი წერტილი გიპოვე, შემიძლია მარტივად დავაჭირო ამ წითელ ღილაკს თითი და ვსო, აფეთქებული ხარ. - გუგა იღიმოდა. ზურას სახე აერია, მიხვდა რაზეც და ვიზეც იყო ლაპარაკი.
-მარიამს ხელს არ ახლებ! - ტონი გაუმკაცრდა და ხელები ნელნელა მომუშტა. გუგას ჩაეცინა, ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო და ‘ვოისრექორდერი’ (ხმის ჩამწერი) ჩართო, სადაც სკოლაში მარიამის ლაპარაკი იყო ჩაწერილი.
-ეს საიდან გაქვს? - ძარღვები დაეჭიმა ზურას თუმცა თავის კონტროლს ჯერჯერობით ახერხებდა.
-ხომ არ გეცნო ხმა?
-მარიამის ხმა საიდან გაქვს მეთქი! მიპასუხე! - მოთმინების ფიალა მალე ამოიწურა.ცალი ხელი კისერში წაუჭირა და კედელს მიანარცხა. გუგას გაეცინა
-ეი ეი დამშვიდდი. - ხელი გააშვებინა და უკან გაიწია. სიცილს რომ მორჩა განაგრძო - კარგად უსმინე, ღმერთო რა ტკბილი ხმააქვს, პირდაპირ დაგადნობს კაცს.წარმომიდგენია საწოლში რა სასწაულებს მოახდენს.. - თვალები აატრიალა გუგამ. მისი ეს სიტყვები და ზურას მუშტი სახეში ერთი იყო.
-მას ხელს არ ახლებ ნაბი*ვარო! - ერთი წიხლიც კეფის არეში და გუგა უკვე უგონოდ ეგდო მიწაზე. ზურა ხვნეშიდა, გუგას დაგდებული ტეელფონი აიღო და ხმები სასწრაფოდ წაშალა. მარიამის ნომერიც ჰქონია ამ ნაბიჭვარსო, ჩაილაპარაკა და ისიც მიადელეითა. იქვე მიწაზე ჩამოჯდა და საროჩკის 2 ღილი საყელოსთან შეიხსნა რომ სუნთქვა უკეთ შესძლებოდა. მალე თორნიკეც გამოვიდა. ჯერ გუგას შეხედა, შემდეგ თავის ძმას, თავი გააქნია და ზურას ხელი გაუწოდა.
-მოდი ადექი. ყველა წავიდა, სახლში წამოდი. - ზურამ ძმას ახედა, გაუკვირდა კითხვები რომ არ დააყარა ან ცინიზმი, სარკაზმი, რავიცი. თორნიკე ამ შავი იუმორის ყველა სახეობას ათიანზე ფლობდა. მასაც ხმა არ ამოუღია, ძმის მშველელ ხელს დაეყრდნო და წამოდგა. ბოლოჯერ ზიზღით შეხედა გუგას და სახლში შევიდნენ.
თორნიკე ზურას მთელი დღე ეჭვის თვალით აკვირდებოდა. ძმის სახეზე არც ღიმილი, არც სევდა. სიცარიელე იყო. ბოლოს მივიდა და გვერძე მიუჯდა. ზურა გაშტერებული უყურებდა ტელევიზორს და თორნიკესთვის ყურადღებაც არ მიუქცევია.
-იმ გოგოს უყვარხარ.
-ხო ვიცი.
-მერე შენ რეებს აკეთებ აზრზე ხარ?
-რას ვაკეთებ? შენ ართქვი ყველა სახლში წავიდაო? - თორნიკემ თვალები აატრიალა. მიხვდა რომ ზურა თათიაზე ფიქრობდა.
-იმ ბოზს არ ვგულისხმობ.
-ის ჩემი შეყვარებულია. - ჩაეცინა ზურას და ჭიქიდან წყალი მოსვა. მძიმედ ჩაყლაპა და ნელნელა გადაუშვა ყელში.
-შენი საშველი არარი. წავედი მე რძალი ვნახო. - წარბები აქაჩა თორნიკემ წამოდგა და რაც შეეძლო დამაჯერებლად გავიდა ოთახიდან. 5 წუთიც არიყო გასული რომ ზურა წამოეწია.
-არსად არ წახვალ!
-მიკრძალავ?
-კი გიკრძალავ!
-საკუთარ თავს შეხედე! რას დაემსგავსე? დააფასე ეს სიყვარული დააფასე და უაზროდ ნუ იქცევი. შენ არ იცი სიყვარულის ფასი. მე კი ვიცი! როცა საყვარელი ადამიანი გვერდით არ გყავს კვახდები, რკინა ხდები. დამიჯერე არ გინდა ეს რა არ გინდა! - თორნიკე ყვირილზე გადადიოდა და თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა.
-ვისზე ვლაპარაკობთ? - თავი მოიკატუნა ზურამ და ურეაქციოდ შეხედა თორნიკეს. თორნიკე ბოლთას სცემდა. შემდეგ ზურას შეხედა, თავი გაიქნია მივიდა და სახე ხელებით დაუჭირა. შუბლი შუბლზე მიადო და რაც შეეძლო რა ძალაც შესწევდა მთელი ხმით დაუღრიალა:
-იმ გოგოს უყვარხარ! მარიამს უყვარხარ! ინატრე ასე ვინმეს რომ უყვარდე!
ზურას წამით თვალებში ცრემლები ჩაადგა. შემდეგ ძმა მოიშორა და გარეთ გავიდა.
-ჩემს ცხოვრებაში არ უნდა ერეოდე!
***
-რა გემართება ცოტა აზრზე მოდი! - დაუყვირა ზურას ლაშამ და დივანზე ძალით დასვა
-ახლა ლექციები უნდა ვისმინო? - ლაშამ თვალები აატრიალა. მაგიდასთან მიდგმულ სკამს ცალი ხელით სწვდა და მასზე ზურას წინ უკუღმა დაჯდა. ხელები საზურგეს ჩამოადო და წარბებ აწეულმა შეხედა
-ეხა მომისმინე. მარიამი აღარ გიყვარს?
-ისე არა როგორც მიყვარდა.
-და თათია?
-მას იმას ვკადრებ რასაც მარიამს ვერა
-იყენებ.
-არა.
-აბა რას ეძახი შენს საქციელს?
-ვალდებულივარ ვინმეს წინაშე თავი ვიმართლო? დამანებეთ თავი ერთი თუ ძმახარ რა.. - ხელი აუქნია ზურამ, ადგა და სახლიდან გავიდა. ლაშამ ტელეფონი ამოიღო და ლანას გადაურეკა. მოკითხვის და მოსიყვარულების შემდეგ გადასცა რომ მარიამი როგორმე დაეწყარებინა და ეთქვა რომ სხვა მოეძებნა.
რა მარტივია არა?ცხოვრება ხან ერთ ადამიანს წაგართმევს, ხან მეორეს. ანმეგობარს დაგაკარგვინებს. ან იმას ვისაც საერთოდ არ იცნობ. თუ თავს ბედნიერად იგრძნობ ადრე თუ გვიან, თუ იმ დღეს არა, მეორე დღს მაინც მოხდება ისეთი რაღაც რაც ამ ბედნიერებას ათმაგად გაზღვევინებთ. ასეთია ცხოვრება. დაუნდობელი. ჯოჯოხეთი..
მაშინ როცა თენდებოდა დილა, მარიამის დილა იწყებოდა ზურაზე ფიქრით, როგორც ყოველთვის. ის საბანს მაგრა დიხუტებდა და ტიროდა. ყოველ დღე ერთი და იგივე. ზურა კი შემოდგომის წვიმიან ამინდში იდგა და სიგარეტს აბოლებდა, ფიქრობდა უაზროდ. რაზე კი არც თვითონ არ იცოდა. ხან თავის ‘შეყვარებულს’ - თათიას გადაურეკავდა ნახავდა სახლში მიიპატიჟებდა რომელიმე ერთურთს და საკუთარს იკმაყოფილებდნენ. ბიჭი აანალიზებდა რომ სიყავრული სჭირდებოდა და არა ნაშა. მაგრამ როცა ფიქრებში მარიამი ამოუტივტივდებოდა ვეღარ აზრონებდა, ვერც ვერაფერს აანალიზებდა. ქვა და რკინა. მისი ძმის ნათქვამი ახსენდებოდა, მაგრამ ისეთი უტეხი იყო რას აღიარებდა..
ზურამ სკოლაში სიარული გაანახლა, ნელნელა ხვდებოდა რომ ცდუნებას ვერ უძლევდა და მარიამს გამწარებული მოშიებული ცხოველივით აშტერდებოდა..
ერთი დღეც ჩვეულებრივ უაზროდ დაიწყო. მარიამი სპორტის ეზოში იყო და სკამზე იჯდა. ყურსასმენები რათქმაუნდა, და მზეს ეფიცხებოდა. თვალები მინაბული ჰქონდა. რაღაც წვავდა, მაგრამ ეს რაღაც მზე ნამდვილად არ ყოფილა. თავი ოდნავ გადახარა, თვალები მოჭუტვით გაახილა და ზემოთ აიხედა. გაშეშდა, გაფითრდა, მიაშტერდა. ზურა თვალს არ აშორებდა, აი ასე დაჟინებით უყურებდა. ვერცერთმა ვერ გაიგო რატომ მაგრამ ბიჭმა წარბები გაშალა და გაუღიმა, შემდეგ გაუცინა, მარიამს სახეზე სხვადასხვა ფერი დაურბოდა, ცისარტყელას ემსგავსებოდა. ვერ შეიკავა მოწოლილი ემოციები და ძალაუნებურად მასაც გაეცინა. იმ დღეს ცხოვრებაში პირველა დმოხდა ასე რომ ზურას გაპარვის შანსი ჰქონდა და სკოლა არ დატოვა. თორნიკე გაშმაგებული ეხვეწებოდა.
-კაი ეს ერთი გაკვეთილიც და წავიდეთ რა დავიღალე მაგრად - დაღლილი მოაჯირზე შემოჯდა თოკო და ჯიბეში ხურდების ჩხრიალი დაიწყო.
-აი ხო რაიყო 5 წუთიც. - ზურა მარიამს თვალს არ აშორებდა და ისე ელაპარაკებოდა ძმას. თორნიკე ყველაფერს მიხვდა, მარიამს გახედა, შემდეგ ზურას და ჩაეღიმა. იფიქრა ოდნავ წავეშველები და რძალს სტიმულს და იმედს მივცემო. ძმას ცალყბად გაუღიმა, ფეხზე წამოდგა და მარიამსიკენ დაიძრა. სადღაც 2 მეტრის მოშორებით დადგა და ზურას რაც შეეძლო ბუნებრივად დაუძახა:
-კაი რაიყო, წამოდი რა მერეც ნახავ. - მარიამს გახედა, თვალი ჩაუკრა. ზურას ლოყები შეეფარკლა თორნიკეს თავში ხელი წამოარტყა და იქაურობა დატოვეს.
მარიამს მალევე მიუვიდა შეტყობინება.
მესიჯი კი შემდეგი იყო:
„1.მიყვარხარ 2.ჩემი ბედი ხარ 3. ჩემი სიცოცხლის ბოლო სიყვარულიხარ.
-ზურა.“
***

-მე ვიცი ახლა რაც უნდა ვქნათ!
-რა ლან? - შოკირებულმა მარიამმა ძლივს გადააბა სიტყვები ერთმანეთს.
-ორი წუთით დამაცადე ხვალ საღამოს ყველანი სადმე ბაითზე შევიკრიბოთ რა. იქნებ შენ და მაგ დებილსაც გეშველოთ. ჩაიცინა ლანამ და საშას დაუკავშირდა, ლაშას ეგიდეა მოეწონა და ლანას უთხრა რომ თვითონ მოაგვარებდ აყველაფერს. მარიამი ისევ ურეაქციოდ იჯდა. აანალიზებდა რომ შესაძლოა თავისი ბოლობოლლო აეხდინა და ზურას ჩახუტებოდა.
საღამო.
მარიამი ლაშას სახლს მიუახლოვდა. როგორც შეატყო აქ ჩვეულებრივი გასართობის საღამო კიარა დიდი წვეულება იყო მოწყობილი. შიგნით შევიდა თუ არა ლუკა შეეფეთა, საკმაოდ ნასვამ მდგომარეობაში და თვალები მოსა.
-მარიამ,აქ რა ჯანდაბას აკეთებ ?-გაოცებით და ცოტა არ იყოს ბრაზით მითხრა უთხრა და გადაეხვია
-მე... მე ლანას ვეძებ.
-ყველაფერი კარგადაა ? თუ უბრალოდ მოგენატრა ?-გაიცინა.
-უბრალოდ მომენატრა.-გადაწყვიტა ეს პასუხი აერჩია იმ დროისთვის. თვალები აიტრიალა და გაეცინა
-საუკუნეა არ მინახიხარ, სად გმალავდა ზურა ?-გააჯავრა მან და ჩაეხუტა. მარიამმა ლუკა ძლივს მოიშორა. ზურას ხსენებაზე კი ყელში გული მიებჯინა
-წამოდი, ჩვენთან ერთად დაჯექი.ჯერჯერობით მხოლოდ ჩვენ ვართ .- ღიმილით უთხრა მან. მარიამიც მას გაყვა და ჰოლში შევიდნენ. მარიამმა პირველი ლანა დაინახა, რომელიც თვალებით მარიამის დაწყნარებას ცდილობდა, რატო ამას ჯერჯერობით ვერ ხვდებოდა. შემდეგ ლაშა შენიშნა. მერე კი თათია. და სხვა გოგოები რომლებსაც არ იცნობდა. თათიამ გამომწვევად ჩაიღიმა, მარიამს სახიდან ფერი გადაუვიდა მაგრამ ეცადა არაფერი შეემჩნია.
გადაწყვიტა ამის შესახებ არაფერი ეთქვა და ბურგერი და ფრი ეჭამა. მთელი დღეა არ ეჭამა და უკვე გაუსაძლისად შიოდა.ლაქწასმული ფრჩხილების წვალება დაიწყო სანამ საჭმელს პირს დააკარებდა
-წუხელ დიდი და ჯოჯოხეთური წვეულება გამოტოვე მარიამ.-დაასრულა თუ არა ლუკამ,ლუდის კათხა მოიყუდა.
-მართლა ?- გაუღიმა.ყველაზე გამაღიზიანებელი ფაქტი იყო მარიამისა და ზურას ურთიერთობაში რომ არასდროს იცოდა გოგონამ სხვებთან რისი თქმის უფლება ჰქონდა . ვინმე სხვის შეყვარებული,რომ ყოფილიყო და ნორმალური ურთიერთობა ჰქონოდა, ლუკას მართლას ნაცვად სხვა პასუხს გაცემდა.მაგრამ ,რადგან მათი ურთიერთობა, თუ ამას საერთოდ ასე ჰქვია, ნორმალურისგან ძალიან შორს იყო,ჩუმად დარჩა.
ლოყის შიგნიდან ჭამა დაიწყო.
-ყინავდა მაგრამ, თორნიკე ცივ წყალში ჩახტა. ნამდვილი ა.-ამოიფრუტუნა თათიამ. ლუკამ ხუმრობით ხელი გაკრა. მარიამს დიდად არ ესიამოვნა ეს სიტუაცია
-არა,არც ისეთი ცუდი იყო. რა წამსსაც წყალს შევეხე,სხეული ერთიანად მომიდუნდა. - ამ სიტყვებით შემოვიდა თორნიკე ღიმილით და მარიამს პირდაპირ დაუჯდა. უცნაური მზერები გაცვალეს. თორნიკემ კათხა აიღო და მარიამს მიუბრუნდა
-დარწმუნებული ხარ,რომ ლუდი არ გინდა ?
-არა. მადლობა.
როდესაც კითხვა დააპირა გოგონამ თუ რას გულისხმობდნენ ამ ყველაფერში, თათიამ და თორნიკემ უეცარი რეაგირება მოახდინეს.შემოსასვლელ კარს გახედეს და მერე მარიამს შეხედეს. როდესაც უკან შებრუნდა, კართან მდგომი ზურა დაინახა. სწრაფად მოვტრიალდა უკან,გულმა გამალებით დაუწყო ფეთქვა. ერთბაშად ბევრი რამ ხდება:ზურა აქ მოვიდა და თათიაც აქვე იყო, რაც ჭკუიდან შლიდა,სხეულის ყოველივე ნაწილაკს უფორიაქებდა. ლუკაც თათიასთან კარგადაა რაც ძალიან აკვირვებდა
-მარიამ.-გაისმა ზურას გაბრაზებული ხმა, შემდეგ ლაშას გადახედა და თვალებით ანიშნა თათიაზე ეს აქ ვინ დაპატიჟაო. ლაშამაც მხრები აიჩეჩა იმის მიზნით რომ სხვა გზა არ დარჩენოდა და კვლავ საწყის პოზიციას დაუბრუნდა.
მარიამმა ზურას ახედა. ბიჭს სახე ბრაზისგან დაჭიმვოდა. ცდილობდა თავი გაეკონტროლებინა მაგრამ,წამი-წამზე ამოხეთქავდა.
-უნდა გელაპარაკო.-კბილებში გამოსცრა თათიას შემყურემ და მარიამს რბილად უთხრა
-ახლა?-ამოიწრიპინა გოგონამ
-დიახ,ახლავე.-ცივად უპასუხა და მკლავზე ხელი წაავლო.
-კარგი,ახლა უნდა წახვიდე.
-უკაცრავად ?-მისი ერთ -ერთი საყვარელი ფრაზა მოპარა მარიამმა და კითხვის ნიშნით შეხედა.
-სახლში უნდა წახვიდე !
-რომელ სახლში? სადაც შენი ძმაკაცის თქმით ‘მმალავდი’?
სახეზე ფერი შეეცვალა.
-არ გმალავდი.-იცრუა.
-დავიღალე ამ ტყულებით და საიდუმლოებებით ზურა. ყოველ ჯერზე,როცა ვფიქორბ,რომ ჩვენ ყველაფერს კარგად...
- უბრალოდ ველოდებოდი...-აზრები ერთმანეთში ერეოდა. მისი ლურჯი თვალების მიღმა ხედავდა მარიამი, როგორ გაემართა შინაგანი ბრძოლა. თვალებს ოთახში უაზროდ აცეცებდა. მისი პანიკა უფრო აშინებდა.
-ასე ვეღარ გავაგრძელებ ხომ იცი ?
-ვიცი.-ამოიოხრა და ხელი ნამიან თმებზე გადაისვა.
-შეგიძლია სახლში წახვიდე და მერე ვისაუბროთ ამაზე? იმის გარეშე.- თვალები აატრიალა ზურამ და თათიაზე ანიშნა. მარიამმა თავი დაუქნია დამჯერი ბავშვივით. ვერ იტანდა ასეთ მდგომარეობაში რომ აგდებდა ბიჭი მაგრამ ახლა სხვა გზა ჰქონდა?თავი დაუქნია..
-მარიამი მიდის.-შეატყობინა მან იქ მყოფებს.
-ასე მალე ?-ჩაიცინა თათიამ. ყველამ შემაჩნია როგორ დაეჭიმა ზურას მხრები.
-ჰო.-უპასუხა.
-მოიცა,რა ?- წამოიძახა თათიამ. დიდი სიამოვნებით გაატარებდა მარიამი დარჩენილ ცხოვრებას ისე რომ ეს ძუკნა აღარ ენახა კიდევ ერთხელ. სრულიად კმაყოფილი იქნებოდა.
- მარიამი მიდის თქო - შეუღრინა ზურამ.
-well…well…well…-გრძელი ფრჩხილები მაგიდაზე დააკაკუნა,-ძალიან საინტერესოა.-თქვა მან და ზურას შეხედა.
-თათია!-ზურამ გააფრთხილა. მარიამი დაიფიცებდა,რომ ზურას სახე მთლიანად პანიკას მოეცვა.
-ცოტა ღრმად ,რომ შეტოპე ვერ ამჩნევ ?-წარბი მაღლა აზიდა გოგონამ
-თათია,ღმერთის სახელს გეფიცები ,თუ არ მოკეტავ...-დაემუქრა ზურა,
-რაზე ლაპარაკობ ? რაზე შეტოპა ღრმად ?-თავი ვერ შეიკავა მარიამმა და თათიას კითხა.
-მარი,გარეთ გადი.-უბრძანა ზურამ მაგრამ,ყურადღება არ მიაქცია გოგონამ.
-არა! რაზე ლაპარაკობ ? მითხარი !-დაუყვირა მარიამმა.
-მოიცა... შენ აზრზე ხარ, ხომ ასეა ? -სიცილი დაიწყო,-ვიცოდი ! ნიკუშას ვუთხარი ,რომ იცოდი ყველაფერი მაგრამ,არ დამიჯერა.ზურა, ნიკუშას საკმაოდ ბევრი ფულ გმართებს !- სიცილით თავი უკან გადააგდო და ფეხზე წამოდგა.თორნიკემ განგაშის ღილაკს თით დააჭირა და თათიასკენ წაიწია რომ მოეკეთინა. მაგრამ დაქოქილს რას გააჩერებდა
ზურასს სახეზე ფერი აღარ ედო,თითქოს მთელი სისხლი გამოწოვეს სხეულიდანო. გაუბედურებული და საცოდავი სახე ქონდა. მხრები ჩამოეყარა და სევდიანი,ჩამქარლი თვალებით იყურებოდა. თითქოს ყველაფრის იმედი გადაეწურაო... თითქოს დანებდა და სხვა გზა აღარ აქვსო... თავი გასკდომაზე ქონდა მარიამს, ვერაფერს ხედავდა. ძალიან დაბნეული იყო. ლუკას, ლანას და ლაშას გახედა, ყველანი ზურაზე იყვნენ ფოკუსირებული, ლანაა კი ეხვეწებოდა მარიამს რომ იქიდან წასულიყო
-რა ვიცოდი ?-ხმა უკანკალებდა.ზურა ისევ მკლავში წვდა და მისი გარეთ გაყვანა სცადა მაგრამ,უხეშად გამოგლიჯა. თათიას წინ აისვეტა.
-თავს ნუ ისულელებ,ვიცი,რომ იცი. რა გააკეთა ? ფული შენ გაგიყო ?
-მარიამ.- ჩამქრალი ხმით უთხრა ზურამ. ისევ იგრძენო მისი გაყინული თითები მკლავზე. მაგრამ უხეშად გამოწია ხელი.
-მითხარი ! თქვი რაზე ლაპარაკობს !-ზურას დაუყვირა და ცრემლებით აევსო თვალები.
ზურამ პირი გახსნა მაგრამ,ისევ დაკუმა. სხვა დროს ალბათ მის ასეთ თვალებს ვერ შეხედავდა, ასეთ ტკივილიანს და უიმედოს.... მაგრამ,ახლა მარიამიც არანაკლებ მდგომარეობაში იყო.
-ღმერთო ჩემო,შენ რა მართლა არ იცი ? ამის დედაც. ყველამ ადგილები დაიკავეთ და მოემზადეთ სანახაობისთვის !-ცინიზმით წარმოთქვა თათიამ.
-თათია,არ გინდა.-პირველად დაილაპარაკა ამ ხნის განმავლობაში თორნიკემ.
-დარწმუნებული ხარ,რომ გინდა გაიგო პრინცესა ?-ბოროტულად გაუღიმა თათიამ . ყურში სისხლის მოძრაობის ხმა ესმოდა უკვე მარიამს.
-მითხარი!- მან ოდნავ გაიქნია თავი.
-ვფიქრობ ზურამ უნდა უთხრას .-ჩაიხითხითა და ენა კბილებზე გადაიტარა. ხმაზე გააჟრიალა.
-მიდი ზურა,უთხარი .-ღიმილით უთხრა თათიამ და ლუდი მოსვა.
-მე... მე გარეთ გეტყვი.-ძლივს გასაგონი,ჩამწყდარი ხმით უთხრა ზურამ გოგონას და თვალები მოისრისა..
ყველაფერი ისე სწრაფად მოხდა ვერაფერს აანალიზებდა მარიამი, მათ შორის ვერც ზურას ჩამქვრალ თვალებს. არ იცოდა რა ხდებოდა მაგრამ,ის დანამდვილებით იცოდა,რომ მასთან არსად წასვლა არ უნდოდა.
-არა,აქ მითხარი, მათ წინაშე. ასე ვერ მომატყებ !-ცივად უთხრა. სადაც იყო გული ამოუვარდებოდა ან გაუსკდებოდა. იხუთებოდ უჰაერობისგან. დანამდვილებით იცოდა,რომ რაც არ უნდა ეთქვა ამისთვის მზად არ იყო...
-მაპატიე.-ამოილუღლუღა.
-მარიამ ,უნდა დაიმახსოვრო,რომ ეს იქამდე მოხდა სანამ გაგიცნობდი.-თვალებით პატიებას ევედრებოდა.
-მითხარი !- საკუთარ თავს ვერ ცნობდა მარიამი. სხეული დამბლა დაცემულივით უკანკალებდა
- ის დღე.. შენ რომ სკოლაში მოხვედი პირველად.. ძალიან გავღიზიანდი -ენის ბორძიკით ამოილაპარაკა. თვალები დახუჭა,აზრებს ალაგებდა და კონცენტრაციის მოხდენას ცდილობდა. მარიამზე განადგურებული იყო და ეს მხოლოდ იმ მომენტში შეამჩნია.
არა ! გულზე თითქოს ძალიან დიდი ლოდი ეკიდა და ქვევით ექაჩებოდა ორგანოს. „ეს არ ხდება ! ეს ახლა არ ხდება ! ეს ჩემს თავს არ ხდება !“ უმეორებდა მარიამი საკუთარ თავს
-განაგრძე.-უთხრა თათიამ. ზურამ ღრვაძლიანად. ზუსტად იცოდა ყველამ რომ იმომენტში მარიამი რომ არ ყოფილიყო იქ ალბათ ცემით ამოხდიდა სულს.
- შენ მე ყურადღება არ მომაქციე და მააგზე გავმწარდი.. მერე ვიღაცას იდეა მოუვიდა
- ვის მოუვიდა იდეა ?- გააწყვეტინა თათიამ.
-მე,მე მომივიდა.- დაბალი,ტკივილნარევი ხმით თქვა ზურამ. თვალებს წამითაც არ აშორებდა.
-ეს... სასაცილო იქნებოდა... სანაძლეოს დადება...თუ ვინ დაგკერავდა პირველი - თავი დაბლა ჩახარა. მისი სიტყვების დასრულებისთანავე თვალებიდან ცრემლები წამოცვივდა გოგონას.
-არა.-ამოისლუკუნა და უკან დაიხია.
ეგონა გული შუაზე გაუპეს,გაუნადგურეს. ეგონა სხეული ათას ნაწილად დაუჩეხეს, სული გაუნადგურეს და წაბილწეს. ეგონა იმ წამს დედამიწა გაჩერდა და თავზე დაემხო ყველაფერი. შეურაცხყოფა,იმედგაცრუება,ტკივილი,დამცირება,გულის ტკენა... - ყველაფერს ერთბაშად განიცდიდა...
აზრები ერთმანეთში ერეოდა. თითქოს განზრახ,ყველა ‘მესიჯი’ ერთბაშად ამოუტივტივდა გონებაში :
„მისგან თავი შორს დაიჭირე.“
„ფრთხილად იყავი.“
„ზოგჯერ გგონია,რომ ვიღაცას იცნობ მაგრამ,სინამდვილეში ეს სულაც არაა მასე.“
„მაგრამ,მარიამ, რაღაც უნდა გითხრა.“
„შენ არ მემეტები“

თორნიკეს, ლანას და ზურას გაფრთხილებებიც კი საკუთარ თავზე... ყოველთვის რაღაცას გრძნობდა,რომ ყველაზე დიდი საიდუმლო არ იცოდა.
და....
ახლა გაიგო, თუმცა ერჩივნა მომკვდარიყო. ხმამაღლა ქვითინს ვერ წყვეტდია. ვერავის და ვერაფერს ხედავდა,სხეული უსუსტდებოდა,ცრემლები ახრჩობდა,თვალთ უბნელდებოდა. ნელ-ნელა საერთოდ ვეღარაფერი იგრძენო...
***
ოთახში ჰაერი ჩაიხუთა,დამძიმდა... წამით გაიაზრა,რომ ჟანგბადის უკმარისობის გამო სპაზმები დაეწყო. რამდენი მინიშნება, რამდენი მიზეზი იყო მაგრამ,ზურას ძალიან ყავდა დაბრმავებული.
აქამდე რატომ მიიყვანა ?
-შენ იცოდი ?-ლანას მიუტრიალდა. ზურას მეტს ვეღარ შეხედავდა.
-მე.. მე ბევრჯერ დავაპირე თქმა მარ.- სინანულის ცრემლები გაუკრთა თვალებში ლანას
-რამდენიმე დამამტკიცებელი შეტყობინების ან შენი რეაქციის მერეც კი არ მჯეროდა რომ მოიგო.- ხმადაბალი ხითხითით თქვა თათიამ. შოუსგან აშკარა სიამოვნებას იღებდა.
- მოგებაში რას გულისხმობთ?
- მას შენ უნდა შეეთრიე მის ლოგინში ნუ სულელობ - ისევ სიცილით თქვა თათიამ
გოგონამ იცოდა, რომ ახლა რამეს უნდა ამბობდეს,სულერთია რას მაგრამ,ხმა ჩამწყდარი ქონდა. ირგვლივ ყველა და ყველაფერი მოძრაობდა. ხალხი ჭამდა და სვამდა,სულაც ვერ ამჩნევდნენ 10 ნაბიჯის მოშორებით მდგარ მეამიტ გოგონას,რომელსაც გული ათას ნაწილად დაუმსხვრიეს და საშინლად დაამცირეს. ვერ იჯერებდა,რომ დრო ისევ მოძრაობდა,როცა თავჩაღუნულ თორნიკეს და მტირალ ლანას გახედა... მერე კი ყველაზე აღმაშფოთებელს- მასზე მიშტერებულ ზურას.
-ძალიან ვწუხვარ მარიამ...-მისკენ მიიწია ზურა. მას კი ნაბიჯის გადადგმაც არ შეეძლო.
-იცი, ცოტა არ იყოს ერთი რაღაც დრამატულია,რაშიც ყველა უნდა დამეთანხმოს.იმას ვგულისხმობ,რომ ბოლოს როცა ჩვენი სკოლის წვეულებაზე მოხვედი და ითამაშე, შენმა კლასელმა ვინმესთან ერთად უბრალოდ გასეირნება დაგავალა. ზურა და ნიკუშა კი ცდილობდნენ ის ‘ვინმე’ თავად ყოფილიყვნენ. ბოლოს სანდრომ გაიმარჯვა,-ისევ სიცილით აგრძელებდა თათია -მერე იმ ღამეს ზურა ჩემს ოთახში გამოცხადდა, ხომ მართალი ვარ ზურა? თანაც არყით ! ვიფიქრე,რომ მთვრალი იყო ! თუმცა.. შევცდი -მისი სიცილი უარესად უტოკებდა ნერვებს. იცოდა რაღაც ცუდ დასასრულთან მიდიდოდა. რის თქმასაც აპირებდა საბოლოოს მოუღებდა ბოლოს.
-მაგრამ,სინამდვილეში მას იმ ღამეს უნდა მოეგო ნიძლავი. საკმაოდ თავდაჯერებული იყო მაგრამ,ნიკუშა ფიქრობდა,რომ ასე მალე არ დანებდებოდა,რაშიც მეც ვეთანხმებოდი მაგრამ, შენ იმაზე ადრე მიეცი ზურას,ვიდრე წარმოვიდგენდი. კარგია,რომ სანაძლეოში ფული მეც არ დამიდია! -თათიას ხმა და ზურას თვალები იყო ის,რასაც მხოლოდ ოთახში ხედავდა და ესმოდა.ეს ხომ ტყული იყო. ტყუილი დააბრალა, ცილი დასწამა გამოიყენა.
- მატყუარა ხარ! - ვეღარ მოითმინა მარიამმა და ძლივს ძლივობით წამროთქვა სიტყვები რომლებიც ზურამ შემდეგ კი თათიამ და დანარჩენებმა გაიგეს.
თავი ასე არასდროს უგრძვნია. ასეთი დიდი ტკივილის განცდა თუ შეეძლო ოდესმე არ ეგონა. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ზურა თამაშობდა, ეს ყველაფერი მისთვის თამაში იყო! ღიმილი,სიცილი, თითოეული ‘მე შენ მიყვარხარ’, ნუთუ არ არის ეს ყველაფერი მტკივნეული?! მას ყველა ნაბიჯი დაგეგმილი ქონდა,თითოეული ღამე, თითოეული დეტალი და ამის შესახებ ყველამ ყველაფერი იცოდა მარიამის გარდა, თათაც კი ყველაფრის აზრზე იყო !
-ბედნიერი უნდა იყო,რომ საკმაოდ კარგ თანხაზე გაგცვალეს. ანუ რაღაცად ღირხარ ... ისე ნიკუშამ რამდენჯერმა სცადა თამაშიდან გასვლა მაგრამ...მერე ზურამ თქვა რომ გაგანადგურებდა. თანაც ისე დამაჯერებლად.-სიცილით დაასრულა თათიამ.
-მოკეტე!-ყველა გააოცა თორნიკესს ყვირილმა. მარიამი რომ დამბლადაცემულივით არ ყოფილიყო, ნამდვილად გაიკვირვებდა ისიც - უკვე საკმარისი მიიღო და უთხარი! შეეშვით!
- გთხოვ რამე მითხარი ყველაფერს აგიხსნი -კიდევ ერთი ნაბიჯი გადადგა ზურამ. თვალებით ევედრებოდა,რომ ხელი არ ეკრა მისთვის.
როგორც იქნა ტვინმა მოახერხა პირთან დაკავშირება :
-არც კი გაბედო და არ მახსენო! ეს როგორ გამიკეთე ? შენ... შენ... არ შემიძლია !-თავში ენრაოდენობით სიტყვა უტრიალებდა მაგრამ,ვერცერთის თქმას ახერხებდა - და არ ვიზავ ,იმიტომ,რომ შენც ზუსტად ეს გინდა !-მისი სიტყვები უფრო მტკიცედ გაისმა ვიდრე თავს შინაგანად გრძნობდა. სინამდვილეში კი შიგნეულობა ეწვებოდა,გულში თითქოს ცხელ შანთებს უყრიდნენ. ზურას თითქოს მისი ასეთი რეაქციის ეშინოდაო... ტუჩის ცალი კუთხე ძალით აზიდა ზევით და თავი ჩაღუნა.
-ვიცი,რომ არასწორად მოვიქეცი და ყველაფერი ავურიე...და მოვიტყუე
-აურიე ? აურიე ?-ყვირილზე გადავიდა გოგონა-რატომ,უბრალოდ მითხარი რატომ? რატომ მე?
-იმიტომ,რომ შენ იმ მომენტში იმედები გამიცრუე! -გულწრფელად უპასუხა,თვლები აუწყლიანდა. ნაზი,დაბალი ხმით ესაუბრებოდა-და თანაც არ გიცნობდი მარიამ. რა ვიცოდი თუ შემიყვარდებოდი...-მისმა ბოლო სიტყვებმა სრულიად საპირისპირო რეაქცია გამოიწვია მარიამში ვიდრე ჩვეულებრივ იწვევდა.
ყელში გაჩხერილ ბურთს ვეღარ იჩერებდა. ნაღვლის გემოსაც კი გრძნობდა.
-ავადმყოფი ხარ ! გიჟი ხარ !-დაიყვირა და კარს მივვარდა. ზურა გახევდა. მარიამის ყოველი სიტყვა და ქმედება გულში ეკალივით ესობოდა. ტკივილისგან თვალებს ხუჭავდა.
ეს უკვე მეტისმეტი იყო გოგონასთვის. პატარა მკლავზე ხელი მოხვია ზურამ მაგრამ გველნაკბენივით, ინსტიქტურად უხეშად გამოწია უკან. მარიამმა გაარტყა.ძლიერად.
მის თვალებში უეცრად ჩამდგარმა ტკივილმა საოცარ მაგრამ,ამავდროულად არასასურველ კმაყოფილების შეგრძნებას დააუფლა.
-შენ ყველაფერი გაანადგურე ! ის მოიტყუე რაც არ ყოფილა! ეს იმისთვის იყო,ვისაც ნამდვილად ვეყვარებოდი,ვეყვარებოდი გულწრფელად და მთელი გულით. ეს მისი იყო! ვინც არ უნდა ყოფილიყო იგი.. შენ კი მოიტყუე და მიისაკუთრე ფულის გამო ? შენი გულისთვის ურთიერთობა გავიფუჭე რამდენ მეგობართან. ყველა დავკარგე შენს გამო,ვისაც კი ოდესმე ვუყვარდი, ვინც ასე არასდროს მატკენდა გულს ,როგორც შენ ქენი ! ამაზრზენი ხარ !-ცივი,ბოროტული ხმით უთხრა შეძებისდაგვარად გოგონამ.
-მე მიყვარხარ მარიამ! ყველაფერზე მეტად ...თქმას ვაპირებდი,ვცდილობდი მათ არ ეთქვათ არაფერი. მინდოდა,რომ ამის შესახებ არასდროს გაგეგო. ამიტომაც ჩამოგშორდი,ყველა დავითანხმე,რომ არაფერი ეთქვათ შენთვის,არასოდეს ! მალევე ვაპირებდი ამის თქმას.-ამოილუღლუღა.
-შენ რა.... ღმერთო ჩემო ზურა! რა ჯანდაბა დაგემართა ? ფიქრობ,რომ ხალხის დარწმუნება იმაში,რომ ჩემთვის არაფერი ეთქვათ კარგი საქციელია ? იფიქრე,რომ რახან ტკბილად და თბილად დამელაპარაკებოდი ამას ასე იოლად დავივიწყებდი და გაპატიებდი ?ამიტომაც მიყურებდი ასე ჯიუტად გუშინ? ღმერთო ჩემო, ავადმყოფი ხარ !-წარმოთქმულ სიტყვებს კონტროლს ვეღარ უწევდა. ეგონა ჭკუიდან იშლებოდი ისე აკანკალებდა ნერვიულობისგან.
-ამიტომაც გაგცვალე თათიაზე!-დაიყვირა ზურამ
თითოეულ დეტალს უკვე სხვანაირად ხედავდა მარიამი. ხედავდა რეალური თვალით და არა იმით,რომლითაც ზურა აიძულებდა დანახვას. სახლში ყველა მათ უყურებდა. თავი ძალიან პატარად,დამცირებულად და გატეხილად იგრძნო. ხმას ვერ იღებდა.ამის ძალა არ შესწევდა მაგრამ, რა უნდა ეთქვა რო? არაფერი ჰქონდა სათქმელი... თავს ვერანაირად გაიმართლებდა.
-ფულს რა გაუკეთე ?
ირგვლივ ხელმეორედ მიმოიხედა მარიამმა.
-მე...-დაიწყო. თვალს ვერ უსწორებდა. მაგრამ ხმის ტონიდანაც ნათლად ჩანდა,რომ საშინელ ტკივილს განიცდიდა. ჰმ,არაჩვეულებრივი მსახიობი ყოფილა!
-მითხარი !-ტირილნარევი ხმით უთხრა მარიამმა.
-ძალიან ბევრჯერ დავაპირე თქმა ამის შემდეგ როცა გავაანალიზე,რომ მხოლოდ სანაძლეოთი აღარ შემოიფარგლებოდა ჩემი ქცევები, მივედი ნიკუშასთან და ნიძლავიდან გამოვედი, ის ფული მივეცი რაც არც კი წამიგია, იმიტომ რომ შეგშვებოდა. და ეს ამბავი ჩვენ ორის გარდა არავის ეცოდინებოდა. მან კი ისე გააკეთა რომ ახლა ყველამ იცის რომ შენ ჩემთან... - სიტყვა გაწყვიტა, თმები ხელით მოიქექა და გააგრძელა - იმ დღეს როცა მთვრალმა დამირეკე და მე სახლში წამოგიყვანე, წამითაც არ მიფიქრია რომ ხელს დაგაკარებდი, მაგრამ ნიკუშამ დაინახა როგორ შემოგიყვანე სახლში..მიყვარხარ. მთელი ამ ხნის განმავლობაშიც მიყვარდი გეფიცები ! ვიცი,რომ რაც გავაკეთე არანაირი გამართლება არ აქვს მაგრამ,უნდა მაპატიო. ჩვენ მოვაგვარებთ ყველაფერს მარიამ...-მის სიტყვებზე გაეცინა გოგონას, გულწრფელად გაეცინა მიუხედავად იმისა,რომ ცრემლები ღვარღვარად ჩამოდიოდა ლოყებზე. მაინც გაეცინა... ჭკუას კარგავდა უკვე ... როგორც ფილმებშია სრულიად სხვანაირად ვითარდება მოვლენები : შუა სახლში დგას და ტირის,ხელი თმებში აქვს წავლებული და ქაჩასვ, უკვე სრულიად ვეღარ აკონტროლებს საკუთარ ემოციებს ,წინადადებასაც კი ვეღარ აბოლოვებს...
-გაპატიო ?-ისევ გაიცინა. -მთელი ცხოვრება გამინადგურე ეს ხომ იცი ? რა თქმა უნდა იცი. შენ ხომ ამას ნიკუშას დაპირდი ,არ გახსოვს ? ეს იყო შენი გეგმა მთელი ამ ხნის მანძილზე და გილოცავ ზურა,წარმატებით განახორციელე! ახლა რა უნდა ვქნა?რა უნდა მოგცე ? ფული ? თუ ახალი სათამაშო გიპოვნო?
- მარიამ გთხოვ. იცი,რომ მიყვარხარ ! ვიცი,რომ იცი! წაგიყვან სახლში. გთხოვ , და ყველაფერს გეტყვი .
-სახლში წამიყვან? ძიძა ნამდვილად არ მჭირდება -კარისკენ გაიწია გოგონა
-რა გავაკეთო ? ყველაფერს გავაკეთებ.-შეევედრა. ისევ თვალებში უყურებდა, მზერა წამითაც არ მოუშორებია. დაიკუზა. დაიბნა გოგონა და როცა გაანალიზა რას აკეთებდა,უკვე მის წინ დაჩოქილიყო.

-არაფერი. ვერაფერს ვერ გააკეთებ.-პირდაპირი მნიშვნელობით უთხრა და მძულვარედ შეხედა. რომ ცოდნოდა რისი თქმა ატკენდა გულს ისე,როგორც მას მატკინა ბოლო რამდენიმე წუთის განმავლობაში, დაუფიქრებლად გაუმეორებდა ძალიან ბევრჯერ,რომ შეეგრძნო როგორია სულ რაღაც ორიოდე წუთში გულის ნაწილებად დამსხვრევა და სიცოცხლის სურვილის წართმევა.
ისარგებლა ზურას მუხლებზე დგომით და სახელურს ეცა. იმ წამსვე,როდესაც კარი გამოაღო და გარეთ გასვლა დააპირა ვიღაცას შეეფეთა. აიხედა და ნიკუშა დალანდა რადგან მხედველობის უნარიც წართმეოდა.
მზერა მარიამიდან ზურაზე გადაიტანა და თვალებში გამოესახა,რომ ყველაფერს მიხვდა.
-მაპატიე.-მისი სიტყვები არაფრად ჩააგდო. ზურა კარისკენ დაიძრა. სასწრაფოდ უნდა გაშორებოდა მარიამი ამ სახლს *მას.
ცივმა ქარმა სახიდან თმა გადაუწია. ესიამოვნა. იმედი ქონდა,რომ სუსხი შინაგან ცეცხლს გაუნელებდა.
როცა ზურამ გაანალიზა,რომ მარიამი მიდიოდა, სირბილით წამოვიდა მისკენ, მარიამმ ნაბიჯებს აჩქარა და ავტობუსში ავარდა. დღეს უკვე მეორედ დაინახა როგორ დაეცა ზურა მუხლებზე და სახე ხელებში ჩარგო...
***
მარიამი მეორე გაჩერებაზევე ჩამოვიდა. არ შეეძლო ასეთ მდგომარეობაში სახლში მისვლა, უბრალოდ იქვე პატარა სკვერში ჩამოჯდა სადაც კაციშვილის ჭაჭანება არ იყო და ცრემლებს გზა დაუთმო. ფიქრებში გართულმა ვერც კი გაიგო რაღაც სილუეტი როგორც ჩამოუჯდა გვერდით, მხოლოდ მაშინ მიხვდა როდესაც მისი მძიმე ხელი იგრძნო მხარზე. ახედა და თორნიკეს შეშინებულ თვალებს შეეჩეხა.
-ეს 1 თვეზე მეტხანს გაგრძელდა.- ჩუმად ამოილაპარაკა თორნიკემ და მარიამის დამშვიდებას ეცადა. -ვიცი. გამუდმებით მოდიოდა და ბოდიშს იხდიდა,ითხოვდა დამატებით დროს.სანაცვლოდ კი თანხას დააკლებდა და 800 ლარს არ აიღებდა. უცნაური იყო. უბრალოდ ვფიქრობდით,რომ მოგებით ზედმეტად იყო შეპყრობილი,თავისი შესაძლებლობების დამტკიცება უნდოდა. როდესაც ლანამ გაიგო ამის შესახებ,საშინლად გაცოფდა და უნდოდა ზურა გამოსულიყო თამაშიდან ,მაგრამ ეს არ გააკეთა. მთელი დღეები მხოლოდ ამაზე ლაპარაკობდა ზურა. ვაღიარებ თავიდან ამან ნაწილობრივ მეც შემიპყრო, ოღონდ სანეძლეოს გარეთ - თამაშ გარეთ ვანხორციელებდი გეგმებს... პირველად რომ დაგელაპარაკე პანიკამ მოიცვა და გაბრაზდა.მე მომმვარდა და მითხრა,რომ თავი შენგან შორს დამეჭირა. მაგრამ მე მხოლოდ გავიცინე,მეგონა მთვრალი იყო და ისიც მეგონა რომ, ერთადერთი გოგონა იყავი ვინც ზურასთან დაწოლაზე უარს იტყოდი-წამით თორნიკემ თხრობა შეწყვიტა და სახეზე შეხედა მარიამს.
მარიამმა იმის ნიშნით რომ გაეგრძელებინა ლაპარაკი თავი დაუქნია და თორნიკემაც განაგრძო.
-არ ვიცოდი ასე შორს თუ მიდოდა ყველაფერი და ასე ღრმად შეტოპავდა ზურა. ნიკუშას და მის გარდა ერთადერთი ვიყავი ვინც შეესწრო, ერთ დღეს როგორ შემოვარდა ზურა ოთახში და ნიკუშას ღრიალით მივარდა რომ ხელს არ დაგაკარებდა და თვითონაც გამოდიოდა ამ თამაშიდან. ნიკუშას ამაზე გაეცინა და რათქმაუნდა უკან არ დაუხევია, ზურასაც სხვა გზა რომ არ ჰქონდა უთხრა რომ იმ 800 ლარს შეაგროვებდა როგორმე და გადაუხდიდა, ოღონდაც ყველაფერი მორჩენლიყო და ეს ამბავი წარსულის ზარდახშაში ჩაკეტილიყო.
-ფული სად იშოვა? - სლუკუნით ხმადაბლა ამოილაპარაკა მარიამმა
-ლაშა დაეხმარა, ხომ იცი რაგბიდან ხელფასს ურიცხავენ და. - მხრები აიჩეჩა თორნიკემ და სევდიანად შეხედა გოგონას.
- ყველაფერი მომიყევი, გთხოვ - შეევედრა გოგონა
- ვერ ვიჯერებდი, რომ შეუყვარდი, მე კი არა ვერავინ იჯერებდა.საბოლოოდ რომ დავრწმუნდი რომ ჩემს ძმას შენს მიმართ რწფელი გრძნობები ჰქონდა, შეგეშვი. და ახლა მგონი არც ისე ცუდი თანამოსაუბრენი ვართ. - ამაზე თორნიკემ გაიღიმა, რამაც მარიამის გაღიმებაც შეძლო. - ახლა წადი, ადი სახლში, ცივა.
მარიამმა თავი დაუქნია, არც შეუხედავს მისთვის ისე გაუყვა გზას. თვალებიდან ცრემლები მოსდიოდა და თითქოს სუსხი ქარიც არ შველოდა ამ ცხელ სითხეს განელებაში...
***
-შენი პრინცესა გაგექცა, ადექი წამოდი - მიუახლოვდა თათია ძირს დამხობილ ზურას და მხარზე ხელი დაადო.
-მომშორდი! - უხეშად დაუღრიალა ზურამ, ხელი აუქნია და სახლში შევიდა. მიმოიხედა, -სად არის თორნიკე?
- მეგონა შენ გამოგყვა - თქვა ლაშამ და მხრები აიჩეჩა. ზურა შეიშმუშნა და ზემოთ ავიდა. ოთახში განმარტოვდა.ლანაც ვერ გრძნობდა თავს ნამეტანი კომფორტულად და ზურას აყვა. კარებზე დაუკაკუნა და ისე შეიხედა.
-შეიძლება?
-მოდი.. - ძალიან მშრალად ამბობდა სიტყვებს ზურა.
-ვიცი, ჩემსა და შენს შორის დიდად მეგობრული ურთიერთობა არ ყოფილა მაგრამ ახლა გვერდში უნდა დავუდგეთ ერთმანეთს.. - უთხრა ლნამ საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა დამხაზე ხელი გადაუსვა. ზურამაც სახე დამანჭა და სევდიანად შეხედა.
- ვურეკავდი და არ იღებდა. - უიმედოდ ამოილაპარაკა ლანამ
- ვიცი რომ კარგად იქნება. - დაუყოვნებლივ წამოაწია პასუხი ზურამ და წარბები შეკრა.
- ასეთი დარწმუნებული ნუ ხარ მაგაში.. - შემდეგ არცერთს არ ამოუღია ხმა. ორივე ასე იჯდა.დაბლიდან ხმამაღალი მუსიკის ხმა დაგუბულად აღწევდა, ხელის შემშლელი ფაქტორი არც ეს აღმოჩენილა. სიმყუდროვე მხოლოდ ერთმა რამემ დაურღვიათ, კარები გაბრწყინებული თვალებით შემოაღო თათიამ. ზურამ ვეღარ მოითმინა, გაახსენდა მარიამის გულნატკენი, უიმედო ცრემლიანი თვალები და ახლა თათიასი რომელიც გაბრწყინებული თვალებით, სიცილით აგრძელებდა ცხოვრებას. დაბლა ჩახრილი თავი ნელნელა წამოწია. ფეხზე გიჟივით წამოხტა, კისერში ცხოველივით ეცა და კარებზე ააყუდა.
- როგორ ბედავ! და აქ როგორ ხარ! - ზურა კბილებს ერთმანეთს ჭერდა და თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. თათია კი უკვე გაწითლებული სახით სიცილს არ წყვეტდა
- რატომ არ მომკლავ ზურა? - გამომწვევად შეეკითხა - შენ ხომ დამემუქრე.
- შენი მოკვლა ჩემი მხრიდან ძალიან კეთილი საქციელი იქნებოდა! - დაუღრიალა ბოლო ხმაზე. კედელს მიარტყმევინა თავი და შეეშვა. ლანას შეხედა და თვალებით ანიშნა გასულიყო. ლანაც მაშინვე წამოდგა და ზურას მიუბრუნდა. ჩუმად ჩაილაპარაკა:
- რამე სისულელე არ გააკეთო! - ზურამაც თავი დაუქნია და თათიას პირისპირ ოთახში მარტო დარჩა. გოგონას მაცდურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე და საროჩკის პირველი ორი ღილი შეიხნსა, ზურას მიუახლოვდა. ბიჭმა ზიზღით შეხედა და გამოეცალა:
-ოუ საყვარელო რა გჭირს. მოდი გავერთოთ ცოტა. - საწოლზე წამოჯდა და ზეწარს ცალი ხელი გადაუსვა. - როდის აქეთია ჩემზე უარს ამბობ.
- ახლა მაგას მირჩევნია თვალები დავითხარო ვიდრე შენთან გავერთო! - დაუყვირა ზურამ იმწამსვე. თათიას ამაზე ჩაეცინა და იერიში აუღო:
- დავიჯერო ასეთ სიმპათიურ თვალებს გაიმეტებ?
- შეწყვიტე! - ბოლოჯერ დაუღრიალა ზურამ, მოთმინების ფიალა ამოეწურა, მივარდა და სახეში მუშტი გაარტყა. თათია მაშინვე საწოლზე განენთხა. ზურას ყურადღებაც არ მიუქცევია. მეორე მუშტი გასასვლელში კარებს მიარტყა და იქაურობა დატოვა.
**
-ლაშა? - ლანას უეცრად წამოსცდა მის სახელი როდესაც ჰოლში ნინისთან ერთად დაინახა. ლაშამ აშკარად ვერ გაიგო ლანას ხმა და ნინის ტუჩებში აკოცა. ესღა ეკლდა ლანას, გული ათას ნაწილად გაეპო. ხვდებოდა რომ ლაშა ნასვამი იყო, მაგრამ ამ დონემდე? კედელს მიეფარა და ცრემლებს თავისუფლება მიანიჭა. მიხვდა რომ იქაურობას უნდა გასცლოდა, გარეთ გავიდა თუმცა თორნიკეს შეეჩეხა.
-რძალი? შენ რაღა გჭირს? - გაკვირვებულმა, უარესი შიშით კითხა თორნიკემ
-რა მჭირს არა? რა მჭირს? შენ ძმაკაცს გადაეცი რომ უდიდესი ა!- ესღა უთხრა და გამოეცალა. თორნიკე აზრზე არ იყო რა ხდებოდა თუმცა სახლში შესვლისთანავე ყველაფერს მიხვდა, ლაშასკენ დაიძრა, შუა კოცნის დროს ხელი მოკიდა ქეჩოში და გაწია. ლაშამ რამის მუშტი დაარტყა თუმცა თავის შეკავება შეძლო. თორნიკე ნინის მიუტრიალდა:
-უი, ბოდიში რომ შუა ზასაობის დროს ხელი შეგიშალეთ თუმცა, დარწმუნებულივარ ამას სხვასთანაც გააკეთებ. - გოგონამ ვეღარაფერი უთხრა და იქაურობას გაეცალა.
-რა ჯანდაბას აკეთებ! - მიუტრიალდა თორნიკე ნახევრად მაგიდაზე განთხმულ ლაშას. - ჩემი ძმის იონებიც მეყოფა შენ მაინც რა გემართება!
-ეჭვიანი ძმაკაცის როლს ნუ თამაშობ - სიცილით უთხრა ლაშმ
-ლანამ დაგინახა. - ეს სიტყვები და ლაშას სიცილის სახეზე შეშრობა ერთი იყო. ხმა ვერ ამოიღო, ვეღარც ვერაფერი ვერ კითხა. ამასობაში მეორე სართულიდან კიბეებზე ბრახუნით ჩამოვიდა ზურა. თორნიკემ ისეთმა შეხედა ზურამ ვეღარ მოითმინა და მასაც მუშტი უთავაზა
-დავიმსახურე?
-კი! - დაუღრიალა ზურამ. თორნიკემ გახეთქილ ტუჩზე ხელი მოსვა და სისხლი ჭიქაში ჩააფურთხა.
-ამას მე კი არა შენ უფრო იმსახურებ! რა დაგემართათ თქვენ ორს! - ლაშა და მისი ძმა გვერდიგვერდ დააყენა და ისე ელეპარაკებოდა, მშობელი რომ 5 წლის ბავშვს რაიმეს გაფუჭებისას ტუქსავს ხოლმე.
-ჩვენ სამიდან ყველაზე ცუდი და ამაზრზენი მე ვიყავი! ახლა თქვენს თავს შეხედეთ. ყველაზე კარგი მე დავრჩი. ცოტა აზრზე მოდით. - ბოლო სიტყვები კბილებში გამოსცრა და ოთახიდან გავიდა.
***
მარიამი სახლში ჩვეულებრივ მდგომარეობაში შევიდა, მაგრამ როდესაც გაანალიზა რომიქ მის გარდა არავინ იყო, საკუთარი ოთახისკენ სირბილით წავიდა, კარბეი მიიჯახუნა და ძირსვე ჩაიკეცა. ცრემლებს უფლება მისცა მის ლოყებზე გზა გაეკვლიათ. ტიროდა და უნდოდა მთელი დარდი გაექარწ....ბინა თუმცა არ შეეძლო საყვარელი ადამიანისგან მიყენებული ჭრილობების განკურვნა. მისი გული სამუდამოდ დაეპყრო და ვერანაირი სიძულვილი სიყვარულს ვერ აქარწ....ბდა.
მეორე დღეს ჩასიებული თვალებით გაიღვიძა, საათს რომ შეხედა შუადღის 2 სრულდებოდა. მიხვდა რომ წუხანდელი უძილობა საკმაოდ აენაზღაურებინა. ხალათი მოიცვა და სამზარეულოში გავიდა. იქ ლანა დახვდა.
-მე ვიცი.მას უნდა,რომ ბედნიერი იყო.
-ლანა არ გინდა...-გააფრთხილა მარიამმა ჯერ კიდევ ნაწყენ დაქალს.
-უბრალოდ მან არ იცის ბედნიერს რა გხდის. მას უნდა რომ ის ბენდიერება თვითონ იყოს მიუხედავად იმისა,რომ ასე არაა.
-მაპატიე.
-მარიამ,შეწყვიტე ! უბრალოდ მინდა დავრწმუნდე,რომ კარგად ხარ.-თბილად უთხრა და ჩაიხუტა.
-არ ვარ.- აღიარა მარიამმა და სიმწრის ცრემლები წასკდა თვალებიდან. მალევე გამოეცალა და მეგობარს თვალებში შეხედა.
- არ ვარ დარწმუნებული და შენ? - ლანამ მხრები აიჩეჩა, მარიამმა გარშემო მიმოიხედა
- ბებიაჩემი სადარის?
- ერთი საათის წინ სამსახურში წავიდა.
- და შენ აქ იყავი?
- შემოვიხედე გეძინა და არ გაგაღვიძე.
- რისი თქმა გინდოდა?
- ვიცოდი,რომ გულს გატკენდა. უბრალოდ არ ვიცოდი როგორ...- მარიამს შეეძლო დაზუსტებით ეთქვა როგორი გაბრაზებული იყო იმ წამს ლანა. უცნაური სანახავი აღმოჩნდა რადგან ის ყოველთვის მშვიდი და გაწონასწორებულია. -შენ ზედმეტად კარგი ხარ მისთვის მარიამ.ის ნაძირალაა!
-ჩემს თავს ვერ ვპატიობ ასეთ სისულელეს. მის გამო ყველაფერი დავთმე,ახლა კი არაფერი მაბადია... დედამიწის ზურგზე ყველაზე ცუდი გრძნობაა, როცა გიყვარს ის ადამიანი,რომლისგანაც საპასუხო გრძნობას ვერ იღებ.
-ამაზე მე ნუ მეუბნები-ლანას სიტყვები მეხივით გავარდა. მარიამს უცნაურად ეჩვენა და კითხვის ნიშნით შეხედა მეგობარს. ლანა, შეამჩნია მისი რეაქცია და სახე მაშინვე შეცვალა:
-არაფერია. მოდი სხვა რამეზე ვისაუბროთ.
გოგონების საუბარი უაზროდ გაიწელა, მალე ლანაც მოუყვა რა სპექტაკლი ნახა და სახლში დაბრუნდა. მარიამი იწვა და ფიქრობდა, უფროსწორად ცდილობდა ზურაზე არ ეფიქრა თუმცა ეს უშედეგო იყო. ფიქრობდა ალბათ ზურას როგორ ვძულდი როცა მაშინვე არ მივაქციე ყურადღებაო.. მაშინ კი როდესაც ბუფეტში პირველკლასელივით მივაშტერდი საბოლოოდ გაიმარჯვა ჩემზე და ცხოვრებაც გამინადგურაო... ალბათ როგორ ამაყობს თავისი თავით,რომ ამხელა ტკივილი მომაყენა. არ მესმის რატომ განაგრძობდა და ტოპავდა ასე ღრმად. ალბათ იმიტომ,რომ დაენახებინა როგორი სულელი ვარ,დაემტკიცებინა თავისი შესაძლებლობები და სიამაყე.. ამ ფიქრებში სულაც ვერ გაიგო მარიამმა რომ სახლში ბებოც მოუვიდა. მას თბილად დაელაპრაკა როგორც ყოველთვის და არაფერი აგრძნობინა.
2 თვე ისე გავიდა სახლიდან არ გასულა მარიამი. ცუდად იყო და ამას ბებიაც ატყობდა. სკოლა ფეხებზე დაიკიდა, ლანამ მალევე შემოირიგა და ტელეფონით კონტაქტობდნენ. არაფერი უნდოდა. სრულიად გამოფიტული იყო. არც თორნიკე სხმიანებია, არც ზურა. ფიქრობდა რომ ეს ამბავი უბრალოდ ასე გაატარა და ახლაც კი თათიას ეხვეოდა. მალევე უცხოეთიდან დარეკეს და უთხრეს მარიამს რომ მისი ვიზა მზად იყო, მალე წავიდოდა დედამისთან და უკვე მასზე იყო დამოკიდებული აქ, დაბრუნებოდა თუ არა.
***

2 თვის შემდეგ.

მარიამი გარეთ გავიდა ამდენი ხნის მერე და ისეირნა. საკმაოდ ციოდა უკვე და ბოლო წლის ბოლო დღეც იყო.სახლში ასულმა ელექტრონული შეტყობინებები გადაამოწმა, ალბათ გულმა უგრძნო რომ რაღაც იქნებოდა, და არც შემცდარა.. ახალ წლამდე 4 საათით ადრე, მარიამის საფოსტო შეტყობინებებში ზურას სახელმა გაიჟღერა, მარიამს კი ამის მერე ხმა საერთოდ ჩაუწყდა და სიტყვების გადაბმა ერთმანეთზე უჭირდა..
"ჩემი წარსული ხარ თავს ვერ ვიკავებ რომ გიყურებ, ლამის არის ყელში გამეჩხიროს ბურთი. მინდა თავი მოვიკლა, სადმე გადავხტე მარა ვერ ვიკლავ, ალბათ იმის ბრალიაა რომ ყველაფერი ისე არ მოხდა შენთან როგორც მე მინდოდა და ალბათ იმის ბრალიცაარი რო ჯერ კიდევ მიყვარხარ არ ვიცი ეს რანაირი სიყვარულია არც ბედნიერება მოაქვს და არც მტოვებს არ ვიცი ამას რა ჰქვია მაგრამ ის ვიცი რო იშვიათია, არაა ხშირი. ბედი გვეთამაშება. არც ერთად ვართ დ ავერც ვივიწყებთ ერთმანეთს.. ოხ, ნეტავ იცოდე როგორ მინდა მოვიდა ჩაგეხუტო ხოლმე? შეიძლება ძალია რომ ვერ მოვითმენ მოვიდე და ჩაგეხუტო სულ 5 წამით და წავალ მერე არ შეგაწუხებ. არ დაიჯერო რო არ მიყვარხარ სულ ოდნავაც არ გამნელებია გრძნობა. სიყავრულიც მკლავს და ვნებას, ასე არავისთან არ ვყოფილვარ.. ჩემი აუხდენელი ოცნება ხარ.
- ზურა“
გოგონას ცხელი ცრემლები ჩამოუგორდა ლოყებზე. აანალიზებდა ეს სიტყვვები რას ნიშნავდა. შემდეგ ისიც გაანალიზა რომ რამდნეიმე თვე არ ენახა, კუთხეში მიწყობილ ჩემოდნებს გახედა და იმასაც მიხვდა რომ კიდევ დიდი ხანი ვერ შეძლებდ ამის ნახვას. ამაზე უფრო აქვითინდა. საკუთარ თავს უნდა მორეოდა. ის ურთიერთობა მთავრდებოდა და დამთავრდა რაც არასდროს ყოფილა. ფიქრებიდან ტელეფონის ხმამ გამოაფხიზლა, ლანა ურეკავდა, უთხრა რომ 5 წუთში მასთან იქნებოდა და შემდეგ აეროპორტში გააცილებდა.
***
-წავედი ლაშა საღამოს დაღლილი ვიქნები და არ გამოხვიდე ტყუილად - გაუღიმა ლანამ და ლაშას ნაზად აკოცა დამშვიდობების მიზნით. თორნიკეს ამ ჟესტზე გაეღიმა, ლანა კარისკენ დაიძრა, უნდ აგამოეღო თუმცა გაღება გარედან დაასწრეს. ოთახში ზურა შემოვიდა.
-საით ლან? - უემოციოდ კითხა. ლანამ ლაშას გახედა, უთხრა რომ არაფერი თქვაო და ზურასაც მიუტრიალა:
-სახლში დავიღალე. - მხრები აიჩეჩა ბიჭმა და გოგონა გაატარა. ბიჭები დაჯდნენ და ფეხბურთს ერთად უყურებდმემ. სამივეს ხელში ლუდი ეჭირა კათხებით და გაშმაგებულები შესცქეროდნენ ტელევიზორს. ყოველი გოლის გატანას შეძახილები და სასმლის ჩაცლა მოყვებოდა. როცა ყველაფერი დამთავრდა ახლა კომედიის ყურებას შეუდგნენ. ზურა წამოდგა, საპირფარეშოში გავიდა. იქ მთელი დრო ფიქრში დაყო და სახე შეცვლილი გამოვიდა.
-რამოგივიდა? - კითხა ლაშა
-ლანა სახლში არ წასულა ხო?
-არა. - ჩუმად თქვა ლაშამ და ტეელვიზორს მიუბრუნდა
-მითხარი რა ხდება! არ გამოგდის ტყუილები და სიმართლის დამალვა. რამე უჭირს მარიამს?
-სერიოზილად ძმაო? - სიცილით ჩაება თორნიკე - თვეებია მაგ გოგოს სახელი არ გიხსენებია, მეგონა რაიმე რეკორდს ამყარებდი. იმედები გამიცრუე.
ზურამ ძმას ისე ღვარძლიანად გახედა, მიახვედრა რომ ხუმრობების დრო არ იყო.
-არარის საჭირო რომ იცოდე ზურა. - ამოიხვნეშა ლაშამ. ზურა კი მის ლეკვის თვალებს არ აშორებდა. ლაშამაც ვერ გაუძლო ამას და ყველაფერი უთხრა
-უკვე გვიანია მაგრამ..
-რამოხდა ლაშა? ჩკუიდან ნუ მშლი დროზე თქვი! - ხელში ცარიელი ჭიქა აიღო და მაგიდაზე ძლიერად დაახეთქა.
-მარიამი.. ლანამ ის გააცილა. უცხოეთში წავიდა. სამუდამოდ. - ბოლო სიტყვები ძლივს თქვა. ხვდებოდა ესზურასთვის როგორი მტკივნეულიც იქნებოდა და არც შემცდარა. მაშინვე დაინახა როგორ ჩაუქრა მის ძმაკაცს თვალები. როგორ მიეყრდნო საზურგეს. სახეზე შიში გამოესახა. ნებისმიერი მიხვდებოდა იმ წუთას ზურას რომ მარტოობის შეეშინდა. სახე სრულიად აერია. წარბები შეჭმუშნა. თვალებში წყალი ჩაადგა. მშვიდად იჯდა. მხოლოდ გახშირებული სუნთქვა არღვევდ ამის ფიზიკურ იდელიას.უცბად გიჟივით წამოხტა. არცერთისთვის არ შეუხედავს ისე დაავლო მანქანის გასაღებს ხელი და გარეთ გავარდა.
-ამის დედაც! მანქანას დამილეწავს! - დაიღრიალა ლაშამ და უკან გაყვა. არც თორნიკე ჩამორჩენილა. მოასწრეს და მანქანაში ჩაუჯდნენ.
-ზურა დამსვი! ასე მანქანას ვერ გაატარებ. - ბევრი ხვეწნის მერე ზურამ ადგილი მაინც დაუთმო ლაშას და გვერძე გადაჯდა. ყოველ 5 წუთში უმეორებდა რომ ჩქარა ეტარებინა ლაშას კი უკვე 120ზე დაყავდა მანქანა.
-უფრო ჩქარა!
-აზრი არაქ ზურა ვერ ვიასწრებ - მოილუღლუღა თორნიკემ და საზურგეს მიეყრდო. ზურამ არმიაქცია ძმის სიტყვებს ყურადღება და გზას გახედა. ზუსტად 20 წუთში აეროპორტში იყვნენ. ზურა მაშინვე შიგნით შევარდა და ფრენების განრიგების დაფას შეხედა. ვერაფერს არკვევდ ასეთი ანერვიულებული. ლაშამ ლანა დაინახა მეორე მხარეს და მისკენ წავიდა. ლანას მისი ნახვა გაუკვირდა. შემდეგ როცა ზურა დაინახა როგორ აცეცებდა აქეთ იქეთ თვალებს ყველაფერს მიხვდა.ლანას ცრემლნარევი თვალები ჰქონდა
-წავიდა.. - ჩუმად ამოილუღლუღა გოგონამ და ლაშას მიეხუტა. - ზუსტად 5 წუთის წინ გაფრინდა..- ლაშამ მაგრად მიიხუტა და თვალები დახუჭა, ლანას ამშვიდებდა ზურგზე ხელს უსმევდა და ფშვინავდა.მალევე ზურასკენ გაიხედა. მუხლებზე დამხობილი თმებში წაეჭიდა ხელები და ცრემლად იღვრებოდა. თორნიკე კი მის დამშვიდებას ცდილობდა, ვითომ უდარდელი, მაგრამ მასაც ჩამოუგორდა რამდენმე წვეთი თვალიდან. უკანასკნელი რამაც თათაც და ყველა იქ მყოფი შეაკრთო. 17 წლის ბიჭის განწირული ღრიალი იყო:
-ის წავიდა! მან სამუდამოდ დამტოვა!


***
ცხოვრებაში ხომ არსებობს ისეთი ადამიანი რომელიც მთელი ცხოვრება გვახსოვს მიუხედავად იმ დიდი ტკივილისგან რაც მისგან დაგვრჩა.. ასეც ხომ ხდება რომ მის სახეს, თვალებს ვერ ვივიწყებთ..ხომ არიან ისეთი ადამიანი რომელთან ყოფნისას ერთი მთლიანობა იქნება და შენგან მისი წასვლა სიკვდილის ტოლფასია.. როცა არ გჭირდება სიტყვების თქმა იქ სადაც საჭიროა, როცა თვალებით აგებინებ რომ სიგიჟემდე გიყვარს.. ასეთი ადამიანიც ხომ არსებობს..
მერე წლები გადის და მაინც მასზე ოცნებებს ვებღაუჭებით, გვინდა ჩვენი გულიდან, გონებიდნა გავაგდოთ მაგრამ არა, ჩვენი სხეულის რაღაც ნახევარი ჯერ კიდევ მისი ხმით არის სავსე... როცა დადიხარ და ათას ადამიანში ეძებ მის თვალებს, მის ხმას, მის სურნელს.. უეცრად კი ქვეცნობიერი საიდანღაც ამოგძახებს და ყველანაირ იმედს გადაგიწურავს: „ნუ ეძებ. ის აქ არ არის“
-------------------------
ეს არის ისტორია რეალურ ამბავზე. გთხოვთ ყველამ დააკომენტაროთ თქვენი აზრი. <3