სამი დღე გავიდა. კიედევ სამიმტანჯველი დღე ივანეს მშობლებისთვის. ისინი ხედავენ როგორ ეცლებათ შვილი ხელიდან. დღითი დღე უფრო და უფრო ხშირხშირად სჭირდება მათ შვილს ელექტროშოკი. მათთვის ცხვრებას აზრი ეკარგება. უკვე აღარც ტირიან, აღარც იცინიან, არც იღიმიან და არც ბედნიერები არიან. მათი ყოველი დღე სიცარიელითაა სავსე. ხო ზუსტად ასე. ,,სიცარიელით სავსე'' უცნაურად ჟღერს მაგრამ ასეა. არაფერია თუ არა სიცარიელე. რძნოენ ტკივილს მაგრამ ვერ ხედავენ ტირილის აზრს. უნდათ ყვირილი მაგრამ ვერ ხედავენ მნიშვნელობას უნდათ სიკვდილი მაგრამ ამაში გამოსავალს ვერ ხედავენ. ივანე თითქოს მძინარე წევს რეანიმაციის საწოლზე. მაგრამ მძნარესგან განსხვავებით შეერთებულია ათობით სადენზე და ელექტრო მოწყობილობაზე. დედამისი კვლავ რეანიმაციის კართან დგას და მინის ფანჯრიდან უყურებს სასიკვდილოდ განწიულ შვილს. ხელები მკერდთან ატანილი და გადაჯვარედინებული აქვს, მხრებში გაშლილია, ფეხები მყარად და გამართულად უდგას იატაკზე და თავაწეული არაფისმთქმელი მზერით გაჰყურებს ოთახ. უეცრად მხარზე შეხებას გრძნობს თუმცა ადგილიდან არ იძვრის , სახის მიმიკაც კი არ ეცვლება. ისმის მისი მეუღლის ხრინწიანი ხმა თან ცოლს ეხვევა :
-ყველაფერი კარგად იიქნება
ნატალი დუმს არაფერსიმჩნევს თითქოს არც კი ესმის და ვერც კი ხედავს.
-ასე ნუ იქცევი. ხომ გითხარი ყველაფერი კარგად ქნება
-შენც იცი რომ არაფერი კარგად არ იქნება და შენც იცი რომ ეს შენი ბრალია. შენ მოკალი ჩვენი შვილი შენ მოკალი ! -ნატალის არც ხმის ტონი შეუცვლია არც ბრაზი და აღელვება დაყობია. მშვიდად დაბალი ხმით ისე რომ არც კი მიუხედავს ქმრისკენ ისე მიახალა ყველაფერი. შემდეგ შემობრუნდა და გასასვლელისკენ წავიდა. კართან მისული ქმრის ხმამ შეაჩერა
-ეს ასე არ არის ! ნუაპარაკობ მასზე როგრც მკვდარზე! ჩემი ბიჭი ცოცხალია ცოცხალი! მალე გაიღვიძებს და სახლში წამოვა ! -ალექსანდრეს ხმა უკანკალებდა, ცრემლები ასწრებდა, ნატალი კი უემოციოთ გავიდა გასასვლელში.
ერთი კვირის შემდეგ ეკა და ნინი ისევ მივიდნენ საავადმყოფოში ეკას კონსულტაციაზე. ნინი ამოვიდა ეხოსკოპიისკაბინეტიდან სწრაფად ავიდა მეორე სართულზე გაიარა დერეფანი და რეანიმაციის ოთახს მიადგა. მივიდა და ფანჯარაში ინტერესით შეიხედა.
-გამაჯობა ახაგაზრდა-მესმა ხმა რმელიც მისი ზურგს უკან მდგარ ადამიანს ეკუთნოდა. მობრუნდა და მაღალი კაცი დაინახა.
-გამარჯობა.... მე ... მე უბრალოდ -ნინი დიაბნა არიცოდა რა ეთქვა
-მე მისი მამა ვარ -და თვალებით რეანიმაციის კარისკენ ანიშნა.
-მე ნინი ვარ
-მისი მეგობარი ხართ ?
-არა მეე....
-ალბათ შეყვარებული
-არა არა მე უბრალოდ ... იცით მე ... მას არ ვიცნობ. უბრალოდ ბოლოს რომ მოვედი საავადმყოფოში ერთი ალიაქოთი დამხვდა და ექიმებს რომ გამოვყევი ყველა აქ მოდიოდა . მერე მიმსი ანკეტა წავიკითხე და...
-გასაგებია. ყველაფერი გასაგებია. -ალექსანდრე შებრუნდა და სკამისკენ გაემართა
-შეიძლება რაღაც გკითხოთ?
-ალბათ გაინტერესეს რატომ არა ?-ნინის ცოტა არ იყოს შერცხვა იმისგამო რომ მიუხვდნენ რისი კითხვაც სურდა
-დიახ. უბრალოდ იცით ის ხომ ასეთი ახალგაზრდაა.
-ხო... იცი ?! მე ამაზე არვსაუბრობ მაგრამ შენ კეთილი გოგონა ჩანხარ და გენდობი.
იმ ღამეს ივანე შინ არ მოვიდა. მე და დედამისი გიჟბს ვგავდით, გამთენიისას დაბრუნდა ნასვამი. რომ ვკითხე სად იყავიმეთქი მეგორებთანო, გავბრაზდი და კატეგორიულად ვუთხარი არჩევანი გაეკეტებინა ოჯახს და მეგობრებს შორის . მენ მიპასუხა რომ არჩევას სიკვდილი ერჩია. აივნის კარი ღია იყო.... ის იქით წავიდა ... დაა.. ვერ მოვასწარი... მე ვერ მოვასწარი... რამდნეიმე წამით ადრე რომ მივსულიყავი... ჩემი ბრალია... ყველაფერი ჩემი ბრალია...-ალექსანდრეს ტირილი აუვარდა . ნინი მივიდა მის წინ მუხლებზე დადგა და თავზე ხელი დაადო.
-დამშვიდდით ველაფერი კარგად იქნება. ახლა კი მომიტევეთ უნდა წავიდე. მადლობთ. -ადგა და სწრაფად წავიდა. დარჩა ალექსანდრე კედლებთან მარტო. ამის შემდეგ ნინი აღარ გამოჩენილა. გავიდა რამდენიმე თვე. მერე რა მოხდა თქვენც კარგად იცით. ივანე კომიდან გამოვიდა. ალექსანდრე რეანიმაციიდან გამოსულ ექიმს აჩერებდა ცდილობდა რამე გაეგო მაგრამ უშედეგოდ. ბოლოს თავად დაუძახა ექიმმა.
-გილოცავთ. ის კომიდან გამოვიდა. თუმმცა როგორც ვვარაუდობდით მისი შესაძლებლობები შეიზღუდა.
-რას გულისხმობთ-ნატალის ხმაში მოუთმელბა ეტყობოდა
-იმას რომ თქვენი შვილი დამოუკიდებლად ვეღარ შეძლებს სიარულს. უფრო ნათელი რომ იყოს გეტყვით რომგრძნობა წაერთვა მარცხენა ხხელში და ფეხებში.
ეს ამბავი მეხის გავარდნასავით იყო მოწმენდილ ცაზე. თითქოს გამოიდარა თითქოს ყველაფერი ფერადი იყო და უცებ ცა თავზე დაეცაათ. ეს კოშმარს გავდა. ნუთუ 22წლის ახალგაზრდა ბიჭი რომელიც აუკეთესო სტუდენტი იყო და მეცნიერებათა დოქტორი გახლდათ ეტლით ივლიდა. ე წარმოუდგენელი საშნელება იყო. ალექსანდრე პალატაშ შევიდა.
-შვილო როგორ ხარ
-არაჩვეულებრივად.-ივანეს ხმაში ცინიზმი გამოიკვეთა და ირონიით გაიღიმა
-ვიცი თავს ცუდად გრძნობ მაგრამ გპირდები ყველაფერს გავაკეთებ რომ დაგეხმარო.
-უკვე ვეღარ დამეხმარები.
-ტანსაცმელს ჩაგილაგებ. ექიმმა გაგწერა.
-არ გინდა მეთვითონ ახლავე ავგები და თავად მივხედავ.-ივანემ გაიცინა. მაგრამ ეს სიცილი სულაც აღარ იყო ირონიული. პირიქით. გულწრფელს გავდა. ,,ნუთუ ასე მალე შეეგუა'' გაიფიქრა ალექსანდრემ . მაგრამ ეს ფიქრიი ფიქრადვე დაოვა და შვილის ნივთები მოაგროვა. მძღოლს დაურეკა და სსახლში წაიყვანა