კარების გაღებისთანავე გავშტერდი,როდესაც დავინახე ბევრი,ფერადი ჰელიუმის ბუშტი,ჩემი ბავშვები,ხელში სასმელებით,სხვადასხვა პარკებით და ყველას გაღიმებული სახე.დედაჩემიც მათთან ერთად მოვიდა.ისე გამიხარდა,ისე რომ ვერ აგიღწერთ.ვიკივლე სიხარულისგან და ყველას ჩავეხუტე. ---როგოორ მიყვარხააართ,სუ ჩემებიი-ყველა ერთად ჩამოსულა.ძლივს შემოლაგდნენ სახლში.ანასტასიამ ხტუნვა დაიწყო სიხარულისგან ამდენი ბუშტები და ასევე დემეტრე რომ დაინახა,პირდაპირ მისკენ გაექანა.მე ჯერ კიდევ ვერ გამოვერკვიე,არ მეგონა მართლა არ მოველოდი,მაგრამ ასეთი სიურპრიზები ვის არ უყვარს.ყველას სათითაოდ ჩავეხუტე.
-როგოორ გამახარეეთ-ვყვიროდი ბოლო ხმაზე.
-აბა შენ გეგონა ისე გაგიშვებდით?!-მითხრა ანასტასიასთან თამაშით გართულმა დემემ.
-ნუ აბა რა თქვენ ყოველთვის ორიგინალურები ხართ.
-იასნია-დაამატა ლუკამ და გაიკრიჭა.
-ხოდა ასეე,ხვალ უნდა გაგიფრინდეთ ამერიკაში-ვუთხარი ბავშვებს და ოდნავ დამწუხრებული სახე მივიღე.
-კაი რა ნუუკ ნუ აგვატირებ ეხლა-მითხრა ლიკუნამ და ჩამეხუტა.
-რას წუწუნობთ ამერიკაში მიდის ანტარქტიდაზე კი არა-თქვა ლუკამ სიცილით.
-ოჰ ლუკა შენ და შენი იუმორი რა-დააყოლა სიცილით დემემ.
-რას ერჩი? მშვენიერი იუმორი მაქვს-თქვა ლუკინომ და ჩვენ თვალი ჩაგვიკრა.
-კაი კაი,აბა რა მომიტანეთ-ინტერესით დავიწყე ყურება.
-მმმ,ბევრი სასუსნავები და რაც მთავარია დასალევი-წამოიძახა ნუცამ.
-ოოჰ,რა ძვირფასები მყავხართ-ვთქვი და ყველას გაგვეცინა.მერე ცოტა ხნით ოთახში გავედი და გოგოებიც გამომყვნენ.ლიკუნამ კარები დაკეტა და დაიწყო. -ნუკა ახვლედიანო,დასაკარგო ბიჭი არ არის ცოტნე და ეს შენც კარგად იცი.
-აუ ლიკუ გთხოვ რა ოღონდ დღეს არ გვინდა კაიი-ვუთხარი ხვერწნით,ხასიათის გაფუჭება ნამდვილად არ მინდოდა.
-აბა როდის ნუკა,როდის უკვე გვიანი რო იქნება?!
-რა გვიანი ლიკუნა,მან უკვე გააკეთა თავისი არჩევანი და წავიდა,მორჩა.
-ნუკა როგორ საუბრობ,დავიჯერო ასე ცივი გახდი მის მიმართ,რათქმაუნდა არ მჯერა.
-არა უბრალოდ ძალიან მტკივა და მეტი აღარ შემიძლია,ვცდილობ სხვა რამეზე ვიფიქრო მაგრამ არ გამომდის,რათქმაუნდა ისევ უზომოდ მიყვარს მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს გესმიის?!-ვუთხარი აღელვებულმა და საწოლზე ჩამოვჯექი,არ მინდოდა მეტირა,მაგრამ ცოტათი მაინც ამიწყლიანდა თვალები.
-მე შენი ანერვიულება არც მინდოდა უბრალოდ იმას გეუბნები რასაც ვფიქრობ-მითხრა ლიკუნამ და ახლოს მოვიდა.
-კარგი გეყოფათ,ნუ ტირი ნუკ,შენ ხომ იცი რომ ცოტნეს ძალიან უყვარხარ და დამიჯერე ყველაფერი კარგად იქნება-მითხრა ნუცამ.გოგოები ჩამეხუტნენ. -ოო,რა ამაღელვებელი მომენტის დროს მოვსულვარ-კარი შემოაღო ლუკამ.
-უნდა დააკაკუნო დებილო-უთხრა ნუცამ და დაეჭყანა.
-მაპატიეთ გოგონებო,მეც მიყვარხართ-გაგვიღიმა და გავიდა.
შემდეგ წავიდა სუფრის გაწყობები.ჩავრთეთ მუსიკა და მთელი სახლი ავიკელით.ძაან მაგრა გავერთეთ.ბოლომდეც არ გადაგვითენებია რადგან დილით ადრე უნდა ავმდგარიყავი.ბავშვები რათქმაუნდა ჩემთან დარჩნენ.ძლივს ჩაგვეძინა.დილით ადრე ავდექით.უკვე ყველაფერი ჩალაგებული მქონდა.ბებოს და ტასის ეღვიძათ.დავემშვიდობე,ანასტასიას ძლივს მომაცილეს.
-ტასიი მომენატრები ძაან,მალე ჩამოვალ.
-მეეჩ ნუკა-მითხრა,თავზე ვაკოცე და მთელი ძალით ჩავეხუტე. ბარგი მანქანაში ჩავაწყვე,ბავშვებიც მოთავსდნენ და აეროპორტისაკენ წავედით.20 წუთში უკვე იქ ვიყავით.ძალიან არ მინდოდა ამათი დატოვება და რათქმაუნდა ცრემლები ვეღარ შევიკავე.ბავშვებთან ერთ საათიანი ჩახუტება მქონდა.
-ნუკ აბა შენ იცი,სურათები არ მოიკლო-მითხრეს გოგოებმა.
-ხო ხო სელFი ობამასთან ნუკა-მითხრა ლუკინომ და ჩამეხუტა.
-კაი ხარ ლუკა კაი-თქვა დემემ და გაიცინა-მოდი აქ-მითხრა,მივედი და ჩავეხუტე-ჰე,ჭკვიანად ხო იცი.
-აბა რა,დემე მე ეგ შემეშლება.
-ვიცი ვიცი-მითხრა და თავზე მაკოცა.ბიჭებს ცოტნეზე სიტყვა არ დასცდენიათ,ალბათ მიხვდნენ და არ ჩათვალეს საჭიროდ ამის გახსენება. -დე ჭკვიანად,ძალიან მიყვარხარ და მამას დაუჯერე.
-აბა რას ვიზამ დე-ვუთხარი და მაგრად ჩავეხუტე.ძალიან არ მიყვარს ეს დამშვიდობებები მაგრამ რას ვიზამთ.
-აბა კარგად ჩემო პრინცესა,მაგრად გაერთე-მითხრა დიტომ,ხელში ამიყვანა და დამაბზრიალა.ისეთი სითბო მოდიოდა მათგან ტირილი ამივარდა.როდესაც ზემოთ ავდიოდი,ხელი დავუქნიე და ბევრი კოცნები გავუგზავნე.რატომღაც მეგონა რომ დადიანი მოვიდოდა,მაინც მქონდა იმედად ჩარჩენილი მაგრამ ასე არ მომხდარა,ყოველ შემთხვევაში მე არ მინახავს.ვგრძნობდი რომ ვშორდებოდი და უფრო და უფრო მტკიოდა.დებილივით ვტიროდი და ვერ ვჩერდებოდი.ალბათ ხალხი იფიქრებდა გიჟიაო მაგრამ ასე ხდება ხოლმე როცა ვემშვიდობებით საყვარელ ადამიანებს გაურკვეველი დროით.გავიარე ყველაფერი და თვითმფრინავში,ფანჯრის მხარეს დავჯექი.ცრემლებს ვერ ვაკავებდი.მარტო მგზავრობის სულაც არ მეშინოდა მაგრამ ის ვიცოდი რომ წინ ძალიან დიდი გზა მქონდა გასავლელი.როგორი ლამაზი იყო ზემოდან ჩემი ქვეყანა,მართლაც შეუდარებელი.ალბათ სასაცილოა მაგრამ პატრიოტობის გრძნობაც დამეუფლა,როგორ შეიძლება არ დაგეუფლოს როდესაც ასეთ სილამაზეს უყურებ გარშემო.ძალიან აღელვებული ვიყავი,ავიღე ჩემი ყურსასმენები და გადავეშვი ჩემს სამყაროში.უნდა მოემზადო ნუკა წინ ამერიკა(New York)გელოდება.შემომძახა ჩემმა მეორე მემ.