დღეებს თითებზე ითვლიდა თამრო,უკვე 3 დღეში მისი ბავშვობის მეგობარი რომელიც 15 წელია არ უნახავს დაბრუნდებოდა.ის მისი ცხოვრების ყოველდღიურ ნაწილად იყო ქცეული,არ რასებობდა დრე ერთმანეთისთვის არ მიეწეროთ,არ მოეყოლათ განვლილი დღის შესახებ.ყველფერი იცოდა ნიკოზე,რა ფერი მოსწონდა,რა საჭმელი,რა მუსიკა,რა ფილმი,მისი ყოველი ამოსუნთქვა და ჩასუნთქვა.სჯეროა გულწრფელად,გულუბრყვილოდ რომ ის მას იცნობდა,მერა რა რომ არ იცოდა,როგორი გახდა გარეგნულად,მერე რა რომ ის სინამდვილეში თამრო იყო და არა სოფო .......
-არა,რა სულელი ვარ,მე ვარ სულელი,თავიდანვე უნდა მეთქვა,რომ მე ვიყავი,ჩერჩეტო-სარკის წინ პატარა სკამზე მოკალატებულიყო და იდაყვებზე დაყრდნობილი გაბუსული მის თავს უჯავრდებოდა.
-შენ ეგ არ იჯავრო თოჯინა,თუ ისეთია როგორიც ფოტოზე მე მოგევლინები მხნელად,მოდი სულაც ნუ გავამხელთ,რომ შენ წერდი,-თმებში თითები შეუცურა და სიცილით აუბურდა-ესეც შენ-მერე ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე და კარისაკენ გაემართა-თამს საღამოს მოდი რა რეპეტიციაზე,ხომ იცი როგორ ვნერვიულობ და შენ რომ გვერდით მყავხარ უფრო მშიდად ვარ-ყელი მოიღერა და სასაცილოდ დაეღრიჯა
-მოვალ გადარეულო მოვალ-თავადაც ფეხზე წამოდგა და მეგობარს უკან გაყვა ,რომ გაეცილებინა.
-ისე თოჯინა ცოტა თანამედროვედ და თამამად რომ იცვამდე კი არაფერი დაგიშავდება
-მაგალითად,როგორც შენ?-ცხვირი სასაცილოდ მოჭმუხნა და მეგობარს უბწკინა
-ხო რას მიწუნებ,ხომ ხედავ ბიჭები ბუზებივით მესევიან
-ნეტა რა უნდათ?-თამრო მის წვალებს არ ეშვებოდა
-რა უნდა უნდოდეთ ქალბატონო?სიყვარული სითბო და ჩემი გახარება,ხოდა ცოტა შენც დაამოკლე ეგ კაბა,მოეშვი ამ როლინგებს და აი ნახავს შენც არანაკლები თაფლი ხარ-ორივემ გულიანად გადაიკისკისა.
..........................
15 წელი,15 წელია არ უნახავს მისი სამშობლო,მისი ქალაქი,მისი ქუჩები,მისი ეზო და კორპუსი,მისი მეგობრები სოფო და თამრო,მისი ნათესავები,ტრაპზე ჩამომავალმა ღრმად შეისუნთქა ის ჰაერი,რომელიც ამდენი წელია ენატებოდა,ბედნიერებისა და სიხარულის ტალღებმა დაუარა სულსა და სხეულში,ტკბილი ყოფილა ყველაფერი ჩემი,თვალზე ცრემლი მოადგა,ფეხი მშობლიურ მიწას დაადგა რაღაც წამები თავდახრილი დაჩერებოდა,მერე ცალფეხზე ჩაიჩოქა და მარჯვენა ხელის თითები ჯერ ტუჩებთან მიიტანა მერე კი მიწას შეახო.ამის შემხედვარეს გოგის გული სიამაყით აევსი და დაჩოქილ შვილს მხარზე ამაყად დაადო ხელი
-ადე შვილო სამშობლოში ხარ
-მადლობა უფალს-ჩაილაპარაკა ბედნიერმა და დედას მკლავი შემხვია,რომელიც თავისთვის უხმოდ ღიმილიანი სახით ტიროდა.
.......................................

-ვაიმე თამს ქეთინომ იმხელა ყვავილების თაიგული იყიდა ,ნახე თავად კი აღარ ჩანს,მარტო ბუკეტი მოდის-ყურში უჩურჩულა და აეროპორტის ჰოლში მომავალ თაიგულისკენ გაახედა,სადაც სავარაუდოდ დედამისი უნდა ყოფილიყო
-სასაცილო ისაა,რომ გაიხედე დედაჩემიც ყვავლებით მოდის და მგონი არანაკლები ზომისაა-გოგოები ჩუმად აფხუკუნდნენ
-ისეთი გრძნობა მაქვს რომ ნიკო თავაძეს კი არა ბრეტ პიტს ველოდებით
-ან უფრო უკეთესს-უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა თამრომ და მშობლების შესაგებებლად გაემართა.
დიდხანს არ მოუწიათ ლოდინი,მალე გამოჩნდა თავაძეების ოჯახი,წინ გოგი და ლელა მოდიოდნენ,რომელთა შესაგებებლად მაშინვე დაიძრა ორივე ოჯახი,გოგოები კი ცოტა მოშორებით თვალს ადევნებდნენ სიტუაცის ,ერიდებოდათ ახლოს მისვლა,ნიკოც გამოჩნდა,მაღალი,მხარბეჭიანი,წაბლისფერი ტალღოვანი თმით,ოდნავ წამოზრდილი წვერით და ცოტა მოუხეშავი გამომეტყველებით,ჯერ უფროსებს მიესალმა,მერე კი მოშორებით მდგამ მომღიმარი გოგოებისაკენ გაემარტა,მისი ვარაუდით ესენი სოფო და თამრო უნდა ყოფილიყვნენ.
-ვაუ,თოჯინა საერთოდ ვინაა ბრეტ პიტი?-სოფოს ნიკოს შემხედვარე ყბა ჩამოუვარდა და მისკენ მომავალ კაცს გაუღიმა.
თმრო მორცხვად ოდნავ განზე იდგა,როგორც სჩვეოდა ხოლმე,მამაკაცმა მას გვერდი აუქცია და გეზი სოფოსკენ აიღო
-მოდი გამოვიცნობ,შენ სოფო ხარ?-ოდნავ ორჭოფულად მომღიმარი სახით კითხა და ხელი გაუწოდა
"ვერც კი შემამჩნია"-თითქოს რაღაც ჩაწყდა სხეულში და გონებაში თამროს
-კიიი-გადაპრანჩულად გაწელა სიტყვა სოფომ და მორცხვი გოგოსავით გაუღიმა
-სწორედ ისეთივე ლამაზი ხარ როგორც ბავშვობაში,და როგორიც წარმომედგინე-კომპლიმენტებს არ იშურებდა
-მადლობააა-კიდევ ერთი გადაპრანჭული სიტყვა
ოდნავ გვერდზე მიიხედა ნიკომ ,თამრო მორიდებით იდგა და მორცხვად იღიმოდა
-სალამი ნიკო
-თამრო ხო?როგორ გაზრდილხარ-გაუღიმა და ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად,კიდევ ერთი სიმი ჩაუწყდა სულში," მე მხოლოდ გავზრდილვარ?არ გავლამაზებულვარ?"
-მადლობა,მიხარია,რომ დაბრუნდი
-მეც მიხარია.მამა გზაში მეუბნებოდა,რომ თქვენს ოჯახებს რარაც საინტერესო გეგმები ჰქონიათ,ერთი სული მაქვს როდის გავიგებ რა??-ინტერესით მოავლო თვალი ორივეს
-ცოტაც მოითმინე და გაიგებ ,სიურპრიზია-არ გაუმხილა თამრომ
-ბავშვებო წამოდით-საუბარი მერაბმა გააწყვეტინა.
ყველანი მინი ვენში მოთავსდა და აეროპირტიდან ძლივს გამოაღწიეს.ერთ რიგში ნიკო სოფო და თამრო ისხდა.
-აუ აუწიე რა ძია მერაბ,როგორ მომენატრა ქართული სიმრერები,იქაც კი ვუსმენდი მაგრამ შენს ქვეყანაში სხვანაირად ჟღერს
მერაბმაც შეუსრულა თხოვნა და სალონი ქართულმა ხალხურმა მელოდიებმა მოიცვა.
-აბა როგორია ნიუ-იორკი?აქ ჯობია თუ იქ?-სოფო ეცადა საუბარი წამოეწყო და მთელი სხეულით მამაკაცისკენ შეებრუნდა
-ნიუ-იორკი?სოფ მე ლონდონში ვცხოვორბ დაგავიწყდა?
-უი ხო-უხერხულად გაიღიმა-დამავიწყდა,მართალი ხარ ლონდონი-მიხვდა,რომ ჩაიჭრა და მიშველეს თვალებით თამროსკენ მიბრუნდა,რომელიც ფანჯრიდან თბილისის ხედებს ათვალიერებდა
-სოფ იცანი?-ხმადაბლა გადაულაპარაკა ვაჟმა
-რა?
-ეს მელოდია?
-რა მელოდიაა?
-რა გჭირს?როგორ ვერ იცანი?-გულისწყვეტამ გაიჟღერა მის ხმაში
-ეს ნიკოს საყვარელი სიმღერაა-ღიმილით ჩაილაპარაკა თამრომ
-აი თამროს ახსოვს შენ კი არა
-უბრალოდ სხვა რამეზე ვფიქრობდი თორე როგორ არ ვცი,რომ შენი საყვარელი სიმრერაა-კიდევ ერთელ უხერხულად შეიშმუშნა და კბილები ერთმანეთს მაგრად მიაჭირა.
თამრო და ნიკო კი დაბალი ხმით ,ღიღინით აყვნენ ამ უკანასკნელის საყვარელ სიმღერას,გულზე მალამოსავით ელამუნებოდა ყველას ტკბილი ჰანგები
..........................................

პ.ს.მაპატიეთ,რომ ძალიანპატარაა მაგრამ მომდევნო დიდ ტავს დავდებ.
ეს კი ნიკოს საყვარელი სიმღერა