ოპერაცია დიდხანს გაგრძელდა, როგორც იქნა ყველაფერი მწყობრში ჩამიყენეს, ამ დროის მანძილზე კი ვნახე დედა და მამა, მაგრამ მათ არ ქონდათ ბოხი ხმები, ისინი ისეთი საყვარლები იყვნენ, ანგელოზებს გავდნენ, ამას კლინიკურ სიკვდლს ეძახიან, ისინი მეუბნებოდნენ რომ მათ არ უნდოდათ წავსულიყავი სადმე, ეს ჩემი ქვეცნობიერი და ვიღაც კაცის სულია, ის ქალი კი მევარ, მე ვიცინი და მე ველაპარაკები ჩემს თავს ისე რომ ამას ვერც კი ვხვდები.. მათი ჩახუტება ვიგრძენი, მათი სითბო..

ნარკოზიდან გამოსვლის შემდეგ გაუთავებლად ვფიქრობდი მათ სიტყვებზე, ბოხი ხმა ისევ ჩემთან იყო, ისევ იცინოდა, ისევ ხარხარებდა..
ამდროს კი მათე შემოვიდა..

-როგორხარ?
-არამიშავვრს..
-ეს რატომ გააკეთე? სულ გამოშტერდი ანამარია?
-მე არმინდოდა ეს... ეს მათ უნდოდათ... (ამ დროს ბოხი ხმა ისევ ჩამესმა, არ გაბედო და უთხრა მას სიმართლე..)
-ვის ანა ვის??
-არავის, ცუდად ვარ ვერ ვაზროვნებ,, მე უბრალოდ დედა და მამა მინდოდა..
-იმდენად პატარა აღარ ხარ რომ ვერ ხვდებოდე რას აკეთებ..
-დამშვიდდდი რა, კარგად ვიქნები.. გადი უნდა დავიძინო..
-კარგი

მინდოდა დამეძნა მაგრამ ვერ ვახერხებდი, ეს ხმა უფრო და უფრო მაგიჯებდა, უფრო უმატებდა სიცილს, რომ ვეღარ მოვითმინე ვიკივლე, საშინლად ვიკივლე..
ექიმები შემოვიდნენ, დამამშვიდებელი ვენაში, ნელნელა ხმა წყდებოდა, სიცილი ნელდებოდა და ჩამეძინა..


****
სახლში მალე გამწერეს, საბდნიეროდ უკვე უკეთ ვიყავი და ასე თუ ისე მათემაც მიიწვიწყა ეს ამბავი..
ქალის ხმა აღარ მესმოდა, მაგრამ კაცი? კაცი არ მეშვებოდა, სულ მაფრთხილებდა რომ მოვკვდებოდი, მაფრთხილებდა რომ მასთან მივიდოდი.. მეშინოდა საშინლად მეშინოდა მაგრამ ვცდილობდი ამ ხმისთვის ყურადღება არ მიმექცია..

მხოლოდ მაშინ ავყევი ისევ მას როდესაც მათე ახსენა..

-პატარა გოგონა რატომ აღარ მელაპარაკები? თუ გინდა მათეზე გადავიდე?
-შეეშვი მას შეეშვი, არგაბედო,არ დაელაპარაკო, არაფერი დაუშავო..
-მაშინ მოგიწვს მელაპარაკო, და ჩემი რჩევები გაითვალისწინო
-რაგინდა! ვინხარ! რას მერჩი..

ამდროს ხმა შეწყდა. მათე შემოვიდა..

-ვის ელაპარაკებოდი?
-ამმ მეგობარს..
-კი მაგრამ როგორც კი შემოვედი გაჩუმდი.......
-ეს იმიტომ რომ ბიჭისთვის არასასიამოვნო თემაზე ვლაპარაკობდით..
-გასაგებია, თავს უკეთ გრძნობ?
-ჰო უკეთ ვარ..
-კარგი

ოთახიდან გასვლის შემდეგ ქალის სუსტი სიცილი შემომესმა, ნუთუ მე ვიყავი, მე ვიცინოდი.. მართლაც ვგიჯდები..

სკოლაში წასვლისას, იგივე გზაზე ისევ გავიგონე მისი ხმა..

-პატარა სკოლაში გაგვიანდება..
-რაგინდა? გთხოვ მომეშვი
-არ მოგეშვები, არ ვაპირებ დავასრულო რაც დავიწყე..
-რა გინდა ჩემგან..
-დღეს, ისევ იმ ხიდთან მიდი
-რატომ?? არაა აღარ მივალ
-მაშინ მომიწევს მათეს ყველაფერი ვუამბო..
-შეეშვი მას.. მივალ!!!

****
ისევ 12 სააათი, ისევ ხიდი, მხოლოდ მე და კაცის სული..

-რატომ მომიყვანე?
-ხედავ იმ ნანგრევს?
-კი
-მანდ ჩავარდნენ შენი მშობლები, გინდა აგიღწერო როგორ?
-არ მინდა..
-საღამო იყო, წვიმა, ქარიშხალი.....................................

ის გაანაგრძნობდა თხრობას, მე კი ყველაფერი წარმოვიდგინე.. მაშინ როდესაც ვიყვირე გაჩუნდითქო დაამატა "დამუხრუჭების ხმაც იყო" და ამდროს მანქანამ დაამუხრუჭა..
გადმოვიდა გოგო, რომელიც ცუდად იყო, სისხლიანი ღებინება ჰქონდა, მინდოდა რამით დავხმარებოდი მაგრამ არ შემეძლო..
ამდროს ხმა უფრო გაძლიერდა, უფრო ხშირად სუნთქავდა და იძახდა "სისხლი, სისხლი, მოეშვი მას, ის იტყუება, შეეშვი პატარა, გთხოვ პატარა სახლში წადი"
მაგრამ ეს ბოხი აღარ ყოფილა, ეს ჩემი ნამდვილი მამიკოს ხმა იყო, ჩემი ნამდვილი მამიკოსი..
ამდროს ავდექი და დავიყვირე" მამა მიშველე"!
ეს იმდენად ძლიერი კივილი იყო მთელი გული ამომივარდა და სწრაფად სახლისკენ წავედი.. ოთახში შევედი და ცხარე ცრემლებით ავტირდი....

----

მორიგე დღე, ისევ სუსტი სიცილი შემდეგ კაცის ბოხი ხმა, ამ ყველაფერს ვეღარ ვითმენდი და მხოლოდ ერთი გზა მქონდა, მათესთვის ყველაფერი მეთქვა..
როდესაც მისი ოთახისკენ მივდიოდი ძლიერ ტკივილს ვგრძნობდი, ასევე გაბრაზებული ხმა ჩამესმოდა, მაგრამ კარი მაინც შევაღე..

-ანამარია რამე მოხდა?
-საქმე მაქვს?
-რა საქმე?
-ცუდად ვარ ძალიან
-რატომ?
-სულიერად მიჭირს ცხოვრება, სულები მელაპარაკებიან, მაგიჯებენ, მშლიან ჭკუიდან, ზუსტად მათი დავალებით გადავხტი ხიდიდან!

სწრაფად წამოდგა, ჩემოდანი გადმოიღო და ბარგის ჩალაგება დაიწყო..

-მათე რას აკეთებ?
-შეშლილიხარ, სისულეების მოსმენას არ ვაპირებ! გერმანიაში ვბრუნდები!
-რა? მარტო მტოვებ? ამხელა განსაცდელს მარტო როგორ გავუმკლავდე
-ფსიქოლოგთან მიდი, მე ვერ დავრჩები, სამუშაო მაქვს !!!

ყველანაირად ვეცადე მომებრუნებინა, ვცდილობდი აზრი შემეცვალა მისთვის მაგრამ უშედეგოდ, ისევ მკაცრი სიცილი, მათეს წასვლა და კარის ძლიერი დაკეტვა..

რამოდენიმე დღე მისი წასვლის შემდეგ საერთოდ არ მძინებია, არ შემეძლო თვალი მომეხუჭა, კაცი თავისთვის ლაპარაკობდა, მე კი დღე და ღამე გაუჩერებლად ვტიროდი, 1 კვირის შემდეგ ტელეფონზე ზარია, აღებისაც კი მეშინოდა მაგრამ როდესაც "მათე" მირეკავდა დავმშვიდდი..

-გისმენ
-როგორ ხარ?
-როგორც დამტოვე
-კიდევ იმეორებ მაგ სისულელეს?
-არაა სისულელე, ეს შენთვისაა სიგიჟე
-მიდი ფსიქოლოგთან..
-მივალ, მაგრამ არაა ეს შენი საქმე, მაპატიე უნდა წავიდე მეძახიან...

ლოგინიდან ავდექი, ცავიცვი და ყველაზე კარგ ფსიქოლოგთან წავედი, როგორც იქნა ჩემი ჯერი დადგა..

-აბა რა გაწუხებს?
-იცით? სულები მელაპარაკებიან
-რა?
-ჰო ისინი მაკონტროლებენ და ცდილობენ ცუდი რამ ჩამადენინონ
-ნუ დაელაპარაკები მათ!
-კი მაგრამ
-არავითარი მაგრამ, უბრალოდ არ დაელაპარაკო, ახლა კი წადი და კარგად გამოიძინე..

ამ საუბრის შემდეგ მივხვდი რომ არც მას არ სჯეროდა ჩემი, ისევ მარტო ვიყავი, ამ ქვეყნად არავინ მყავდა, მხოლოდ ჩემი თავი რომლის იმედი საშინლად არ მქონდა..
სახლში მიმავალ გზაზე ისევ მომესმა ხმა..

-ხედავ? შენი ბოდვის არავის სჯერა
-ვიცი, და მართალიცაა, შენ მე რა უნდა დამიშავო? ერთი უბრალო სული ხარ, ხორცი არ გაქვს რომ რამე ცუდი გამიკეთო, ახლა ისეთი დროა ადამიანი უფრო საშიშია ვიდრე სული! მე შენი არ მეშინია!
-ზედმეტები მოგდის ჩემო გოგო, ნუ გავიწყდება რომ შენზე დიდი ზეგავლენის მოხდენა შემიძლია!! მიფრთხილდი სიკვდილის შვილო!!

საუბარი შეწყდა, სახლი კარის გაღებაც კი მეშინოდა, მზარავდა ის ფაქტი რომ ქალის სიცილი შემეგებებოდა, მზარავდა ის ფაქტი რომ იგივე უნდა გაგრძელებულიყო რაც გუშინ, გუშინწინ და იმისწინ...

ჩემს ოთახში შესვლის შემდეგ მათესთან დავრეკე

-ვიყავი ფსიქოლოგთან
-რაო?
-გიჯი ხარო
-რა გინდა მერე მართალია, დღეს თავის ტკივილები მაქვს, არ ვიცი რა მჭირს
-მიხედე თავს კარგი?
-კარგი...

როგორც კი გავთიშე ისევ მამაკაცი დამელაპარაკა..

-ანუ მათე ცუდადაა, მალე მიაკითხავს სიკვდილის ანგელოზი, მაგ ფაქტსაც უნდა შეეგუო!
-რა? რას ამბობ? არა არმოხდება ეგ! შენ ჩემი გაგიჯება გინდა, გინდა ჭკუიდან შემშალო, არ დაგიჯერებ!
-შენი გადასაწყვეტია, მაგრამ მე გაგაფრთხილე!!!

-------
პს. მოგწონთ? იაქტიურეთ რა..
ხვალ დავდებ დასასრულს