როგორც აქ ყოფნის ყოველ ღამეს ახლა იმ ნაცრისფერ თვალებს ვხედავდი სიზმარში,როდესაც ნელ-ნელა ყველაფერი გაქრა და გამომეღვიძა. რაღაც უცნაური ხმა ჩამესმა და თვალები ნელა გავახილე. ხმა ისევ ისმოდა.საწოლიდან წამოვდექი და ფანჯარასთან მივედი.იქ კი...იქ თემო დამხვდა.ჩემ გაკვირვებულ სახეზე გაეღიმა და ხელით მანიშნა გამოდიო. როგორც ყოველთვის ახლაც დაჰიპნოზებული გავედი ეზოში. გზაში ვფიქრობდი თუ რა მოხდა რამდენიმე წამის წინ და უბრალოდ,სულელურად მეღიმებოდა. თემო ტყის პირას დამხვდა თავი ჩაღუნული ქონდა და ვფიქრობ ფიქრებით საკმაოდ შორს უნდა ყოფილიყო. ხელები ჟაკეტის ჯიბეებში ჩავყავი და წინ ავესვეტე. მას ჯერ კიდევ ვერ შევემცნიე. მეც დრო ვიხელთე და მისი ნაკვთების შესწავლა დავიწყე. ვუყურებდი და საოცარი სურვილი მკლავდა რომ თითოეულ ნაკვთს ხელით შევხებოდი.
მის თვალებს ვაკვირდებოდი,როდესაც უცებ ამომხედა და ადგილზე გამაშრო.
-შავტუხა...-დაიჩურჩულა და ჩემკენ წამოვიდა. ისე ახლოს იდგა ჩემთან მისი სუნთქვა სახეზე მეფრქვეოდა.დავინახე როგორ წამოირო მარჯვენა ხელი ჩემკენ და როგორ გადამიწია სახეზე ჩამოვარდნილი ჩემი შავი თმა ყურს უკან.შემდეგ ხელი სახეზე მომისვა და თვალებში ჩამაჩრდა. არ ვიცი რას ეძებდა იქ,მაგრამ რამოდენიმე წუთის შემდეგ ისე რომ ვერც გავაცნობიერე ხელი წელზე შემომხვია და საკუთარ სხეულზე თვალის დახამხამებაში ამიკრო.
მართაც შევწყვიტე სუნთქვა რამდენიმე წამი.მისი სუნთქვა უკვე მფეთქავ არტერიაზე მეცემოდა და უბრალოდ მავიწყებდა ყველაფერს.უდიდესი სიამოვნებისაგან თვალები მიმელულა და კვლავ მისი ნაცრისფერი თვალები დავინახე.სწრაფად ვჭყიტე თვალები ღრმად ამოვისუნთქე და რაც შემეძლო მაგრად მოვხვიე ხელები.
-რომ იცოდე რა სუფთა ხარ, რა უმანკო-ცურჩულებდა ის და თმაზე მეფერებოდა. რომ არა მისი ძლიერი მკლავები ვიცი დიდი ხნის გართხმული ვიქნებოდი მიწაზე.
მისი სურნელი რაღაც საოცრება იყო... არ ვიცი რა სურნელი იყო ეს, ვერც ვერაფერს მიამსგავსებდი.ეს უბრალოდ იყო მისი სურნელი.სურნელი,რომელიც მკვდარსაც გამაცოცხლებდა.
ერთხელკიდევ მომიჭირა ხლეები მთელი ძალით და შემდეგ ნელ-ნელა შემიშვა.ისევ მის წინ ვიყავი ატუზული და დამფრთხალი შევცქეროდი თვალებში. თითქოს რაღაც შეცვლილიყო იქ.ხო,თუნდაც აი ის პატარა ყვითელი წერტილი,რომელიც აქამდე არ შემინიშნავს.
ნელა დაიხარა ჩემკენ და ჩემ კისერში ჩარგო თავი. ვიიგრძენი როგორ შეეხო მისი ცივი ბაგეები ჩემ ყელს და მთელი სხეულით და სულითაც კი გამაკანკალა.
-ახლა შედი შავტუხა და თბილად დაიფარე.-მიჩურჩულა მან და ხლეები საბოლოოდ შემიშვა.მე კიდევ ერთხელ შევხედე თვალებში,მოვბრუნდი და წამოვედი. საძინებელში ჩუმად შევიპარე და საწოლში შევწექი,მოვიკუნტე და გამეღიმა. მის ნაკოცნ ადგილს დიდი მოწიწებით შევახე თითები და ჩემდა უნებურად ამეტირა,მაგრამ ბედნიერებისაგან.

ყველაფერი არეულია ჩემ თავში ვერაფერს ვხვდები გარდა იმისა რომ ეს უცნაურობით აღსავსე ყოველი წამი ტკივილამდე მაბედნიერებს.
მაგრამ რა იქნება როცა დამთავრდება ჩემი აქ ყოფნის დღეები?! მერე ჩემი ბედნიერება გაქრება.ისევ დავბრუნდები ჩემ ჯოჯოხეთში და იქ ისევ უნდა ვიყო კაცთმოძულე.რაღა თქმა უნდა მამის ზეგავლენით.
მამამ რომ გაიგოს ეს ყველაფერი... ღმერთო ჩემო მან რომ გაიგოს...
მომკლავს, ნამდვილად მომკლავს.
მთელ სხულში შიშმა დამიარა. ვიგრძენი რომ უკვე შორს მქონდა შეტოპილი,ეს რა თქმა უნდა ჩემი გადმოსახედიდან თორემ ვიცი სხვა გოგოებისთის ეს საერთოდ არაფერია.
ნელ-ნელა უკვე შიშის და ჩემი ცხოვრების სიბრალულის ცრემლები მომდიოდა თვალებიდან. არ მახსოვს ტირილში როდის ჩამეძინა.
როცა გავიღვიძე უკვე შუა დღე იყო.საძინებელში მარტო ვიყავი. მალევე მოვწესრიგდი და გარეთ გავედი. მარო ბებია ეზოში იჯდა და აშკარად ეტყობოდა რომ ძალიან ნერვიულობდა,თანაც საგარეო ტანსაცმლით იყო და ცოტა გამიკვირდა.
-ანო რა ხდება?-ვკითხე შეშინებულმა ანოს,რომელსაც ცოტა მოწყენილი სახე ქონდა.
-ბებოს დის ქმარი არის ცუდად და ბებო სამეგრელოში მიდის.-მითხრა ანომ.
მე ცოტა ავნერვიულდი. გული დამწევა მარო ბებიას აცრემლიანებული თალები რომ დავინახე.
20 წუთში მარო ბებიას ახლობელმა მოაკითხა და წაიყვანა. ჩვენ კი დავრჩით რაღაც გაუგბრობაში. არ ვიცოდით რა გვექნა , ფაქტიურად მარტო ვიყავიტ რაჭაში,ტუმცა ყველაფერი მაშინ გაქრა,როდესაც ეზოს ჭიშკარი გეგიმ შემოხსნა საკმაოდ სერიოზული სახით.
ორივე მაგრად ჩაგვიკრა გულში და ჩაგვკოცნა. შემდეგ ერთი გადმოგვხედა,ალბათ ამიხვდა ჩემსას მივაღწიეო ისეთი სახეებით ვიყავით და მერე გაიცინა.
-მიდიტ ახლა მოკიდეთ თქვენ ბარგს ხელი და გადავედით ჩემთან-სასაცილოდ გაიჯგიმა და ორივეს სახლისაკენ გვიბიძგა.
ნახევარ საათში უკვე გეგის სახლის კართან ვიყავით. ეზოს კარი შევაღეთ თუ არა ჰამაკში მჯდარი გაღიმებული თემო მომხვდა თვალში,მეც გამეღიმა და თავი დაბლა დავხარე.
საღამომდე დრო ხალისიანად გავიყვანეთ. ყოველ წუთას ვგრძნობდი თემოს დაჯინებულ და თავისებურ მზერას.
საკმაოდ გვიან წავედით დასაძინებლად მე და ანოს ოთახი თემომ დაგვითმო. საძინებელში შესულს თემოს სუნმა თავბრუ დამახვია.
-ანო გრძნობ?-ამოვიჩურჩულე მე
-რას?-გაიკვირვა ანომ.
-სულ თემოს სუნრელია-თვალები მივლულე მე და კიდევ უფრო ღრმად შევისუნთქე ჰაერი.
-ვაიმე...-დაიჩურჩულა ანომ და თავი გაიქნია.
მან უკვე ყველაფერი იცოდა,აი სულ ყველაფერი.
საღამურს ვიცვამდი,როდესაც უცებ სკმაზე გადაკიდული თემოს ჯაკეტი მომხვდა თვალში. გავიხედე და ანო სააბაზანოში იყო შესული. ჯაკეტი ხელში ავიღე და გულში ჩავიკარი. ვუსუნე და მას კიდევ უფრო გამძაფრებულად ასდიოდა თემოს სუნი. ისევ გამაკანკალა.
-გადავირევი ახლა-გავიხედე და ანო კარის ჩარჩოს იყო მიყუდებული და ცალი ხელი შუბლზე ონდა მიდებული.
-შენ კი არა მე გადავირიე უკვე-გამეღიმა მე. ჯაკეტი თავის ადგილას დავაბრუნე და საწოლში შევწექი.
ანოც გვერდით მომიწვა. აშკარად ეტყობოდა რომ გაოგნებული იყო. მე გამეღიმა და მასთან მივჩოჩდი ,მაგრად მოვხვიე ხელები და ცხვირზე ვაკოცე.
არაფერი გვითქვამს უბრალოდ სათქმელი არაფერი იყო. ის მიხვდა უკვე რა ხდებოდა ჩემში.
შუაღამისას კარის ხმამ გამომაღვიძა.ყურადღება არ მიმიქცევია ისევ გავაგრძელე ძილი.წელზე უცხო ხელები რომ ვიგრძენი გამაცია.შემდეგ ცხელი ტუჩები კისერში და ის სურნელი. მისკენ ფრთხილად გადმოვბურნდი.განა ვერ მივხვდი თუ ვინ იყო,მაგრამ გადმობრუნებულს მართლაც თემო რომ დამხვდა ელდა მეცა.
-აქ რას აკეთებ?-დავიჩურჩულე მე და წამოდგომა ვცადე.
-ჩუ...-თითით მანიშნა და უცებ მისკენ მიმწია და კვლავ ზედ ამიკრო. მე თავი მის მკერდზე მედო და ვუსმენდი თუ როგორ ფეთქდა მისი გული.
-თემო ხომ იცი რომ ეს არ შეიძლება-ავხედე მას.
ერთხანს მიყურა და შემდეგ. შემდეგძალიან ნელა და ნაზად ვიგრძენი როგორ შეეხო მისი ტუჩები ჩემსას.ნაზად დამიკოცნა ორივე ბაგე და კვლავ ფრთხილად მომშორდა. თვალებში ჩამხედა და გამიღიმა.
-არც ეს შეიძლებოდა-გავიგე მისი ჩურჩული.
მე არც კი ვიცი როგორ ვიყავი. ტუჩები საოცრად მიბუჟდა. ვგრძნობდი ერ კიდევ შემორჩენილ მომწარ გემოს,რომელიც სავარაუდოდ სიგარეტის უნდა ყოფილიყო.
ვხვდებოდი და ვაანაიზებდი რომ ახლა,ამ წამს თემომ მომპარა პირვლი კოცნა. კოცნა რომელსაც მხოლოდ ოცნებებში წარმოვიდგენდი.ხმას ვერ ვიღებდი.
საერთოდ ბოლო დროს საუბარიც კი მიჭირდა.სამაგიეროდ სულ ვფიქრობდი, სულ ფიქრებში ვიყავი. ადრე თუ ყველაფერში გარკვეული ვიყვი ახლა ყველაფერი ამერია თავში. უკვე აღარაფერი აღარ ვიცი. მართლაც ლიან დაბნეული ვარ. მხოლოდ ორი რამ არ მავიწყდება ;
1) რომ თუ მამამ მ ყველაფერს გაიგბს უბრალოდ ყველაფერი საბოლოოდ დასრულდება.დასრულდება ჩემი სიცოცხლე.
2) ამ წამს მე ბედნეირი ვარ.

არასდროს განმეცადა ასეთი ბედნიერება და ესეც გამოვცდა,ვნახე რა არის ნამდვილი ბედნიერება.
გავთბი ქურთუკის გარდა სხვა რამითაც,უფრო სწორად სხვა ვიღაცით.
მაგრამ მე მეშინია. ძალიან მეშინია. მეშინია რომ დარჩენილი დღე არ მეყოფა რომ დავტკბე ბედნიერებით რომელსაც თემო ქვია და რომ როცა დავბრუნდები მე უსაშველოდ მომენატრება.
მაშინებს მისი სიჩუმე. მისი ქცევები. არ შემიძლია წინასწარ განვსაზღვრო რას დააპირებს ის.
ახალი ოცნები გამიჩნდა: ჩაცუტება,კოცნა, შემოხედვა,შეხება,ხმის გაგონება-ეს ყველაფერი მხოლოდ და მხოლოდ თემოსი.
მაგრამ რაც არ უნდა იყოს,როგორც კი თვლაბეს დავხუჭავ და მის ნაცრისფერ თვალებს წარმოვიდგენ ყველაფერი მავიწყდება ამქვეყნიურიც და იმქვეყნიურიც.
არ მინდოდა დაძინება. მინდოა მთელი ღამე დამეგდო ყური მისი გულის ცემისათვის.


მოკლედ ისეთი დაღლილი ვარ არ ვაპირებდი დღეს დადებას,მაგრამ ერთმა პარაზიტმა შემიტყუა სკუპეში და დამაშანტაჯა და ჰა დავდე პატარა თავი. ძალიან გთხოვთ მომიტევოთ შეცდომები ამ ერთხელ.მართლა ძალიან დაღლილი ვარ და მეძინება... მადლობა რომ კითხულობთ . შემდეგი მართა დიდი იქნება. აქ 1000 სიტყვააა.
ბოლოში შანტაჯის ამსახველი ფოტო მასალა.. იმედია ადმინისტრაცია ამ ერთხელ დადებს...

და იმედია ტერო არ მომკლავსსსს