*თორნიკე:
-მოეთრიე აქ!
დამიძახა ლუკამ, როცა გაიგო, რომ სახლში მივედი.
-რა გინდა?
-მე რა მინდა? კიდევ მე? რას ქვია ბერიძეს არ მოკლავ ?!
-ლუკა.. არ მინდა ამაზე ლაპარაკი.. მაინც ვერ აგიხსნი ვერაფერს.. უბრალოდ იცოდე, რომ მე მას ხელს არ დავაკარებ !
-იმიტომ რომ ანასტასიას მამაა?
-ჰო !
დავუყვირე და ჩემი ოთახისკენ წავედი, დაძინება მინდოდა..
-ორ კვირაში..
მომაძახა..
-რა?
მივუბრუნდი..
-ორ კვირაში ვახტანგი ღონისძიებაზე მიდის დაცვის გარეშე..
-არ მოვკლავთქო, ლუკა!
-ფუი შენი ! ვიღაც გოგოს გამო მამის საფლავზე დადებულ ფიცს ფეხებზე იკიდებ არა? ფუი შენი..
არ დავასრულებინე, ვერ მოვითმინე და სახეში გავარტყი..
-ანას აღარასდროს დაუძახო, გემის??
ძირს დაგდებულს ზემოდან დავაჯექი და სახე ხელებით დავუჭირე.. ცხვირიდან წამსკდარი სისხლი ცერა თითით მოვწმინდე..
-არც ანას და არც მამამისს არ გაეკარო ! მოგკლავ ლუკა!
წამოვდექი და უკანმოუხედავად შევედი ოთახში.. ახლა უკვე ლუკაზეც ვნერვიულობდი.. საშინლად იყო დაბოღმილი ბერიძეზე.. ის იმ გრძნობას ვერ იპოვიდა, რაც ზიზღს გადაუფარავდა.. ჯანდაბა, ხელიც არ აუკანკალდებოდა ისე მოუკლავდა ანას მამას ! მაგრამ არა, ამის უფლებას არ მივცემ ! მასვე მოვკლავ ! ანასტასიას ცხოვრებას არ დავანგრევინებ !
ლოგინზე დავეხეთქე, მთელი ღამის უძინარს უცებვე ჩამეძინა..
*ანასტასია:
„ნინ, ქალიშვილ ანასტასიას მიესალმე..“
მივწერე ნინის, ვიცოდი, ყველაფერს მიხვდებოდა.. რამდენიმე წუთში ზარი შემოვიდა მისგან..
-რა????
იყვირა ტელეფონში..
-დიახ, დიახ..
სიცილით ვპასუხობდი..
-შერიგდით? ვაიმე, როდის ?
-ნარკოტიკი რომ გავიკეთე, მან წამიყვანა.. მასთან სახლში.. რო გამოვფხიზლდი, ცოტა ჭკუა ვიხმარე და გავაგიჟე ასე ვთქვათ..
გადავიხარხარე, მასაც გაეცინა..
-ანუ გახვრეტილი დაიარები?
-ფუ,ნინი!
-რაგინდა, სიმართლეს გეუბნები..
გაიცინა.
-მოკლეთ ანა, ახლა უნდა გავიქცე და მერე მოგიყვები მაგაზე რაღაცეებს, შენ სექსი მარტო ფეხების გაშლა კი ნუ გგონია.
-ნინი მაშინებ.
-კაი გოგო, ისეთი არაფერი. გავიქეცი ახლა.
გამითიშა.. ამ ბოლო დროს უცნაურად იქცევა, მაგრამ ეგ არაფერი.. ნინი ხომ ნინია, მისგან არაფერია გასაკვირი..
თორნიკეს მივწერე, უკვე მენატრებოდა..
„ყველაფერი კარგადაა, მამა არ მოსულა.“
პასუხის მოლოდინში ვიყავი, როცა კარი მაკამ შემოაღო..
-მამაშენი მოვიდა.
გული ამიჩქარდა, მუცელი ამტკივდა..
-რამე უთხარი?
-საქმე აქვს.
მითხრა და გავიდა. ჯანდაბა, ნუთუ მაკამ გამცა?? არა, არა..ეს რთულად დასაჯერებელია, მაგრამ რომ ენერვიულა? ჯანდაბა მაკა!
-ჩემი ქალიშვილიც ჩამობრძანებულა.
ღიმილით მითხრა მამამ. ჟრუანტელმა დამიარა.. ქალიშვილი, რა უშნოდ მესმოდა ყურში.. მეგონა, რომ ყველაფერი იცოდა და პატარ-პატარა მინიშნებებს მაძლევდა.
-მეზრდება ჩემი პრინცესა.
მომეშვა, მივხვდი რაზეც უნდა ესაუბრა.. მასთან მივედი და კალთებში ჩავუჯექი.
-ზეგისთვის რას ვგეგმავთ?
-მმ.. არვიცი მა.. მირჩევნია ფული მომცე.
-დაქალუკები კაფეში წახვალთ?
მეცინებოდა მამაჩემზე.. როგორ ცდილობდა რომ ცოტათი მაინც ყოფილიყო თანამედროვე.
-ჰო მა, სადმე დავსხდებით.
-კარგი ჩემო გოგო, როგორც გინდა.
დამჭკნარ კანზე ვაკოცე და წამოვდექი.
-ანა, მოდი ერთი წუთით.
დამიძახა მაკამ.
-კიდევ ერთხელ განმეორდება ასეთი შემთხვევა და გეფიცები, ყველაფერს ვეტყვი !!
-აუ მაკა. ხო აგიხსენი..
-ანასტასია, სისულელეს გააკეთებ! მერე ტირილი არ გიშველის ! ვერ წარმოიდგენ ბიჭები როგორები არიან ! ვითომ ძალიან უყვარხარ, შენზე მზე და მთვარე ამოსდით, ჩაგიგორებენ ლოგინში და მორჩა!
გულში რაღაც გაიკაწრა.. გამახსენდა, რომ თორნიკეს პასუხი არ მოუწერია.
ტელეფონს კიდევ ერთხელ დავხედე, არაფერი.. ავნერვიულდი..
-ანა?
მაკაც შეშინებულმა შემომხედა.ყველაფერს ხვდებოდა.
-დამშვიდდი მაკა, დამშვიდდი.. მიყვარს..
-ანასტასია!!!!
დაიკივლა..
-ჩუუუუ..
სახეზე ხელი ავაფარე..
-რა ხდება?
დაიძახა მამამ..
-არაფერი მა.
ვუპასუხე და ისევ მაკას მივუბრუნდი.
-გთხოვ, ხმა არ ამოიღო, გევედრები. არ გვქონია სექსი.
მოვატყუე.. ვიცოდი, მაკასთან ტყუილის მეტი არაფერი გაჭრიდა..
-არ მატყუებ?
სახეზე ფერი დაუბრუნდა, თავი დავუქნიე.
-გთხოვ ანა, სისულელე არ გააკეთო.
-არა, არა.
სწრაფად მოვშორდი, ისევ მივწერე თორნიკეს.
„თორნიკე?“
ისევ არ უპასუხია.. მართლა ვნერვიულობდი.. ვიცოდი,თორნიკე არ მატყუებდა, მაგრამ მაინც მღრღნიდა ეჭვის ჭია.
„დავურეკო?“
ვეკითხებოდი საკუთარ თავს..
„არა, არა.. სისულელე იქნება..
ნუთუ მომატყუა.. არა ანა, შეუძლებელია.. ის ხომ ისეთი თბილი იყო.„
ვიმშვიდებდი თავს, მაგრამ აშკარად ვგრძნობდი ნერვიულობას..
ოთახში ავედი.. ვცდილობდი დრო გამეყვანა და ვფიქრობდი იმ შესაძლო ვარიანტებზე, რომლის გამოც შეიძლებოდა თორნიკეს არ მოეწერა..
ტელეფონი აზუზუნდა, სწრაფად მივვარდი..
„მაპატიე პატარავ მეძინა..”
ამოვისუნთქე.
„არაუშავს.“
„ანუ ყველაფერი კარგადაა ჰო?“
„კი“
„მაშინ გაემზადე და მოგაკითხავ”
„კარგი“

თორნიკეს სვიტერი ჩავიცვი, ვიცოდი, ესიამოვნებოდა.. ღია ფერის შორტი ამოვიცვი და კეტებით ჩავირბინე კიბეებზე..
-მე წავალ, კარგ კაფეს შევარჩევ..
მოვიტყუე და კარებისკენ გავიქეცი.
არავის არაფერი უთქვამს, მამა მენდობოდა,მაკა კი ხმას არ ამოიღებდა.
„მე გარეთ ვარ”
მივწერე თოკოს.. არ უპასუხია, მივხვდი მოტოციკლზე იქნებოდა.. რამდენიმე წუთში გზაჯვარედინთან შავი მოტოციკლი დავლანდე, მისკენ გავიქეცი.
მისვლისთანავე მომიპრუწა ტუჩები, გამეცინა და ვაკოცე.. მერე უკან მივუჯექი.. ჩაფხუტს აღარ მაძლევდა, არც მჭირდებოდა.. მას ვენდობოდი და უკვე აღარაფრის აღარ მეშინოდა.. მშვიდად ვიყავი მიკრული ზურგზე მხოლოდ იმიტომ, რომ მისი სითბო მეგრძნო..
მაღალსართულიან შენობასთან მალევე გავჩერდით..
-ფეხით უნდა ავიდეთ..
წინასწარ გამაფრთხილა, თვალები გამიფართოვდა..
-თუ ძალიან დაიღლები, მე აგიყვან..
დამამშვიდა და ლოყაზე თბილი კოცნა დამიტოვა..
კიბეებს ერთად ავუყევით, მე წინ გამიშვა.. თავიდან, უბრალო ჯელტმენობას მივაწერე, მაგრამ მერე შევამჩნიე, რომ თორნიკემ რამდენჯერმე წარმოთქვა „უჰჰ“.. გაკვირვებული მივბრუნდი, ხარხარი ამიტყდა, როცა შევამჩნიე, რომ ჩემს საჯდომს იყო მიშტერებული..
-უნამუსო ხარ აბაშიძე!
სიცილით ვუთხარი..
-რა ჩემი ბრალია.
თავი გაიმართლა.
-მაგას ჯობია, ამიყვანო, დავიღალე..
ხელები გავშალე და გავეკრიჭე..
-ზურგზე მომახტი..
მიბრუნდა, შევასკუპდი..
-კომფორტულად ხარ?
-ძალიან.
კისერში ვაკოცე.. გზა გავნაგრძეთ..
სანამ ზემოთ ავაღწიეთ, ჩამობნელდა კიდეც..
გამეღიმა, როცა სახურავზე პლედი და სანთლები დავინახე..
-რა ლამაზია..
აღტაცება ვერ დავმალე..
-მოგეწონა?
-ძალიან!
ზურგიდან ჩამოვხტი, წინიდან დავუდექი და ნაზად ვაკოცე.. გაეღიმა..
-გიხდება ჩემი სვიტერი..
-ვიცი.
გავუცინე და პლედზე წამოვწექი..
-არა, არა, ჯერ აქ მოდი..
ხელი გამომიწოდა და წამომაყენა.. მერე ზუსტად სახურავის წვერთან დამაყენა და უკნიდან მომეხვია.. ერთი ნაბიჯი იყო საკმარისი გადასავარდნად, მაგრამ არ მეშინოდა.. მე ხომ თორნიკეს ვყავდი მიხუტებული.. მე ხომ ის მიცავდა..
განცვიფრებული ვუყურებდი პეიზაჟს და უბრალოდ ვტკბებოდი.. მაგრამ პეიზაჟით არა,თოკოსთან სიახლოვით.. ვაკვირდებოდი მანქანებს, რომლებიც აქედან გაცილებით პატარა ჩანდა და ხალხს, რომლებიც მანქანებზე უფრო პატარები იყვნენ.. აი, ჭიანჭველებივით.
მზე მაღალი სართულების უკან იყო დამალული, წითლად.. ყველაფერი სხვანაირი იყო.. უფრო ლამაზი, ვიდრე ქვემოთ.. უფრო სუფთა, ვიდრე ქუჩებში.. უფრო ფერადი, ვიდრე თორნიკეს გარეშე
-თორნიკე..
-გისმენ.
მიპასუხა.. ახლაღა შევამჩნიე, რომ თორნიკე საერთოდ არ უყურებდა ქალაქს.. თავი ჩემს კისერში ედო და ჩემი კანით სუნთქავდა..
-მე შენ უბრალოდ ძალიან, ძალიან მიყვარხარ..
ჩურჩულით წარმოვთქვი და მისკენ მივბრუნდი.. უკან დაიხია..
-შენ კიდე ჩემი პატარა ანგელოზი ხარ.. ჩემი სიხარული.. ცხოვრება, სიცოცხლე, ბედნიერება
მიპასუხა თბილად და ასეთივე თბილი კოცნებით დაფარა მთელი სახე
ალერსს რომ მოვრჩით, პლედზე გადავინაცვლეთ.. თავი მის გულზე მედო და ცას ვუყურებდი.. ხმას არცერთი არ ვიღებდით, ერთმანეთის გულისცემას ვუსმენდით.. გვსიამოვნებდა
-მაზეგ რბოლაა.. ხომ წამოხვალ?
სიჩუმე დაარღვია.
-რათქმაუნდა..
-გიორგიც იქნება..
ვხვდებოდი საუბარი საინთკენ მიჰყავდა.. აინტერესებდა რას ვაკეთებდით მე და მონრო მარტო
-თორნიკე.. შენს გარდა არავინ და არაფერი მაინტერესებს..
წამოვიწიე და თვალებში ჩავხედე..
-ვიცი პატარავ.. შენ გენდობი.. აი გიოს კი საერთოდ არა..
-არაფერი გაუკეთებია.. ზედმეტადაც კი არ შემხებია.. უბრალოდ სახლში მიმიყვანა
-სწორედ ეგ მაშინებს.. იცის, რომ ჩემთვის ბევრს ნიშნავ.. შენი თავის წართმევას შეეცდება..
-არ გამოუვა..
გავაწყვეტინე, მინდოდა სცოდნოდა, რომ ის ერთადერთი იყო ჩემთვის
-კარგი პატარავ..
გამიღიმა, რითაც მანიშნა, რომ აღარ ნერვიულობდა.. თავი ისევ მის გულზე დავაბრუნე..
-თორნიკე
-გისმენ.
-ტატუ მოვიფიქრე..
-მართლა? კარგია.. რას დაიხატავ?
-დავიწერ
-რას?
-შენს სახელს..
გულისცემა აუჩქარდა..
-რატომ?
-სიგიჟემდე მიყვარხარ და იმიტომ..
განვუმარტე, წამოვიწიე და ვაკოცე

***
-თორნიკე.
მორცხვად ვუთხარი, როცა მოტოციკლს მოაჯდა..
-გისმენ..
ღიმილით გამომხედა..
-ისა.. მეც მინდა ვცადო..
გაუბედავად მივანიშნე მოტოციკლზე..
-ტარება?
მკითხა, თავი დავუქნიე.. პატარა ბავშვივით ვირწეოდი, თითქოს ტკბილეულს ველოდებოდი.. გაეცინა..
-იცი რას გიზამ რომ დამიმტვრიო?
-რას?
-ყველაფერს დაგიკოცნი, რომ არაფერი აგტკივდეს.
წამოდგა, სახე ხელებში მოიქცია და ნაზად მაკოცა, მერე მომშორდა..
-მიდი.
გავეკრიჭე და მოტოციკლს მოვაჯექი.. ხელი საჭეს მოვუჭირე..
-მოიცა, უჩემოდ აპირებ წასვლას?
გაიცინა და უკან მომიჯდა..
-თეორიულად მაინც იცი მართვა?
სიცილით მეკიტხებოდა..
-მოიცა, შენ უნდა დამცინო?
თვალები დავაწვრილე და გავხედე..
-რა სისულელეააა..
ლოყაზე მაკოცა..
შევბრუნდი, ხელები წინ გადმოწია და ჩემს ხელებს მოეჭიდა..
-აი, ასე..
მითხრა და საჭე გადამატრიალებინა, ძრავა ამუშავდა.. ხმა ნელ-ნელა იმატებდა..
-იცოდე, თავიდანვე ბოლომდე არ გადაატრიალო, მოვკვდებით..
-მერე მაგას რა ჯობია, ერთად დავიხოცებით..
გადავიხარხარე, მაგრამ თორნიკეს აშკარადა არ მოეწონა ეს ხუმრობა..
-გთხოვ, ეგ აღარ გაიმეორო
კისერში მაკოცა და ხელები მუცელზე გადაანაცვლა..
-ახლა შენით სცადე, და რაც ყველაზე მთავარია, არ იჩქარო..
თავი დავუქნიე და მის მითითებებს მივყევი.. ვიკივლე, როცა მოტოციკლი დაიძრა
-აჰჰაჰ, დამშვიდდი პატარავ, უბრალოდ მივდივართ..
იცინოდა და კისერში მკოცნიდა..
-თორნიკე, ყურადღებას მიფანტავ და რაიმეს შევასკდებით!
ვკიოდი, მაგრამ არ ვიცოდი როგორ გავჩერებულიყავი, შესაბამისად, გზას ვაგრძელებდი.
-ანა, იცი რა ნელა დავდივართ? კუმ რომ ვერ გაგვასწროს, დავცინებ..
ისევ იცინოდა და მიღიტინებდა..
-თორნიკე, გაჩერება მასწავლეეე !!
ცოტაც და ისტერიკებში ჩავვარდებოდი,თორნიკე სიცილით კვდებოდა
-აღარ გაკოცებ არასდროს ! არ გაგეკარები საერთოოოოდ!!
დავიყვირე, თოკო უცებ გაჩერდა, ხელები ხელზე მომკიდა და ძრავა გამორთო
-დამპალო !
შევბრუნდი და დავუბღვირე..
-ისეთი საყვარელი ხარ, გაბრაზებაც არ გამოგდის..
ისევ იცინოდა..
-არ გაკოცებთქო, ვირო!
-არა?
დასერიოზულდა.
-არანაირად !
მოტოციკლიდან წამოვდექი..
-დარწმუნებული ხარ?
ისიც წამომყვა, იდაყვში მწვდა, მისკენ მიმაბრუნა და წელზე მოხვეული მეორე ხელით მიმაჯახა მის სხეულს..
-ჰო!
ჯანდაბა, მინდოდა მკაცრად გამომსვლოდა, მაგრამ მაინც ამიკანკალდა ხმა..
-აი მე კი მგონია, რომ ახლა, როცა შენს უტკბილეს ტუჩებს დავეწაფები, ძალიან თბილად და ვნებიანად მიპასუხებ..
ცალყბად გამიღიმა და მაკოცა.. მართალი იყო, წინააღმდეგობის გაწევა შეუძლებელი იყო.. მოჭერილი ხელი მოადუნა და ორივე ხელი სახეზე გადმოიწანა.. თმები ისე გადამიწია, არ გაჩერებულა, მაგრად მიჭერდა.. ისე, თითქოს ეშინოდა რომ გავექცეოდი..
კოცნა იყო ტკბილი, თბილი, ჯადოსნური, დაუვიწყარი.. ისეთივე, როგორიც თორნიკეს ყველა კოცნა..
-ხომ არ მიმატოვებ?
ვკითხე, როცა ტუჩები ერთმანეთს დაშორდნენ..
-არასდროს!
მკაცრად მიპასუხა, ეტყობოდა, რომ არ ესიამოვნა..
_________________________________________
-ჯეს, ხვალ არ მეცლება..
მითხრა, როცა მოტოციკლიდან გადავედი და საკოცნელად დავიხარე..
-რატომ?
მეწყინა
-მოტოციკლი უნდა შევაკეთოთ რბოლისთვის, ძრავა გავაუმჯობესოთ..
-კარგი.. და.. ის.. არც ზეგ?
ველოდი, რომ მეტყოდა: „როგორ არ მეცლება, ზეგ ხომ შენი დაბადების დღეა-ო“, მაგრამ შევცდი..
-სავარაუდოდ, არც ზეგ..
ეს პასუხი კიდევ უფრო მეწყინა.. აღარაფერი მითქვამს, თავი დავუქნიე,ცივად ვაკოცე და სახლში შევედი.. არც შეუჩერებივარ, არც ის უთქვამს რომ მომწერდა.. არც ის რომ მოვენატრებოდი..
-ანა
დამიძახა მამამ სახლში შესვლისთანავე.. გული ისევ აფართხალდა, ისევ შემეშინდა, რომ მაკა რამეს იტყოდა..
-ფიზიკაზე რატომ არ იყავი დღეს?
გაბრაზებული ჩანდა, მაკას გავხედე
-სულ გადამავიწყდა
-პროექტი? შენი მეგობარი არ შეგეხმიანა?
-სიცხე ჰქონდა
გამიკვირდა, ასე ოსტატურად არასდროს მომიტყუებია მამაჩემი..
-კარგი, შემდეგი გაკვეთილი არ გააცდინო.. და დედაშენმა დარეკა?
-მართლა?? მერე??
სახე გამიბრწყინდა, რაც ამერიკაში წავიდა, იმის მერე აღარც გვილაპარაკია..
-ჩამოსვლას ვფიქრობო..
-ჩემს დაბადების დღეზე??
გახარებულმა წამოვიყვირე..
-ჰო,- გამიღიმა მამამ..
სიხარულისგან ტაში შემოვკარი.. მერე დავფიქრდი..
-ანუ მიხდით?
-არა, არა.. დედაშენი სავარაუდოდ საღამოს ჩამოვა, ამიტომ ოჯახი შევიკრიბებით..
-კარგი..
თავი დავუქნიე და კიბეებს ავუყევი..
-ანა, სულ შენს ოთახში ხარ.. რამე ხომ არ ხდება?
ჯანდაბა მაკა, ენას ამოგაგლეჯ!
-არა მამა, არაფერი..
გავუღიმე და კიბეები ავირბინე.. ისევ თორნიკეზე ფიქრებმა მოიცვა გონება.. რატომ მომექცა ასე ცივად? მანამდე ხომ ისეთი თბილი იყო, ისეთი საყვარელი
*მეორე დღე*
ტყუილად ველოდი თორნიკეს ზარს.. არც კი მოუწერია.. მეგონა, რომ მოსაღამოვებისკენ მაინც მოიცლიდა ერთი ტექსტური შეტყობინების ასაკრეფად, მაგრამ არა.. ყველა ტელეფონის ხმაზე გული ხტუნვას იწყებდა, მაგრამ ისევ მის ადგუილს უბრუნდებოდა, როცა ნინის სახელს დაინახავდა..ნინი ვნახე, რაღაც-რაღაცეები მასწავლა, მაგრამ საერთოდ არ ვიყავი აჟიტრებული.. ისე მაკლდა, წამით ვიფიქრე ნარკოტიკსაც გავიკეთებთქო, მაგრამ გადავიფიქრე.. თუმცა, მე ხომ ყოველდღე ვიკეთებდი ნარკოტიკს.. არა, არც ჰეროინს და არც სხვა რომელიმეს.. ჩემს ნარკოტიკს თორნიკე აბაშიძე ერქვა
-გოგო, მისმენ??
ნინიმ ხელი აიქნია..
-კი, კი..
-ანუ ხვალ არაფერი ხო?
-არა. დედაჩემი ჩამოვა და ვსო..
-კარგი.. რა გჭირს დღეს?
-თორნიკეს
-ოპაა.სექსის მერე ილაპარაკეთ?
-კი სახურავზე ვიყავით, მისი მოტოციკლის ტარების უფლებაც კი მომცა..
-აბა იჩხუბეთ რამეზე?
მხრები ავიჩეჩე, ისევ დავხედე ტელეფონს, ამაოდ..
-დაღამდა უკვე, წავიდეთ რა..
-იცოდე, თორმეტ საათზე მე ვიქნები პირველი !
სიცილით გამაფრთხილა, თავი დავუქნიე.. გზაჯვარედინამდე ერთად მივედით, მერე ნინიმ შეუხვია, მე კი სახლთან მივედი.. შესვლამდე, კიდევ ერთხელ დავხედე ტელეფონს.. გულმა ვერ გაუძლო და მივწერე:
„მენატრები“
რატომღაც პასუხს ველოდი.. რა სჭირდებოდა რამდენიმე ასოს აკრეფას? არაფერი.. უკვე საშინლად მეშლებოდა ნერვები, ვეჭვიანობდი.. სად იყო? იმისთვის არ ცალია, რომ ერთი სიტყვა: „მეც“ მომწეროს?? ათი სრულდებოდა.. ორ საათში ჩვდმეტი წლის გავხდებოდი, ჩემს შეყვარებულს კი ამის შესახებ არაფერი ახსოვდა..
მაკა სამზარეულოში ფაცი-ფუცობდა.. ისე აკეთებდნენ, როგორც ყველა წელს.. ადრე დამაწვენდნენ და ზუსტად თორმეტ საათზე ტორტით ხელში შემოაღებდნენ კარს, თან სადღესასწაულო სიმღერასაც იმღერებდნენ.. ადრე სულ მიხაროდა, ახლა კი ერთადერთი, ვისი დანახვაც გამიხარდებოდა, თორნიკე იყო.. მესიჯიც მესიამოვნებოდა, ერთადერთი სიტყვა: „გილოცავ“..
-ანა, არ იძინებ?
დაიწყო მამამ
-მა, ვიცი რასაც აპირებთ..
გავუღიმე და მივუჯექი
-ცუდ ხასიათზე ხარ?
-ცოტა.. და გთხოვთ, არ მინდა ეს ტორტი.. ხვალ შევინახოთ, დედასთვის
მამამ შეწუხებულმა შემომხედა..
-ყველაფერი კარგადაა, უბრალოდ რატომღაც ხასიათზე არვარ..
განვუმარტე.
-დავიბან და დავიძინებ
მამას შუბლზე ვაკოცე და ოთახში ავედი.. პირსახოცი, პერანგი და საცვლები შევიტანე.. დაიქუხა.. ჯანდაბა, ოღონდ ქუხილი არა !!
შეშინებული გამოვვარდი სააბაზანოდან და ცას გავხედე.. გაწვიმდა..
სიმღერებს ბოლომდე ავუწიე იმისთვის, რომ ქუხილის ხმა გადაეფარათ.. დასაბანად შევედი.. გადავივლე, ცოტა ხანი წყალშიც ვინებივრე და პირსახოცმოხვეული გამოვედი ოთახიდან.. სულელო ანა.. რატომღაც მეგონა, რომ თორნიკე საწოლზე წამოგორებული დამხვდებოდა.. სულელო
საკუთარ თავზე ვიყავი გაბრაზებული.. თმები საშრობით შევიმშრალე, პერანგი გადავიცვი და ლოგინში შევწექი.. საათს გავხედე, რამდენიმე წუთში ტკბილ თექვსმეტ წელს დავემშვიდობებოდი.. ერთი წლით გავიზრდებოდი..
-თორნიკე. როგორ მინდა აქ იყო..
ჩავიბურტყუნე ჩემთვის და ტელეფონი ავიღე გამოსართავად, დაძინებას ვაპირებდი და არ მინდოდა ნინის ზარს გავეღვიძებინე.. მაგრამ მერე იმედის ნაპერწკლებმა მიტხრეს, რომ შეიძლებოდა თორნიკეს მოეწერა.. ან დაერეკა.. არ გამოვრთე, ტუმბოზე დავდე და სიმღერები გამოვრთე..
ჯანდაბა, ზუსტად მაშინ დაიქუხა ! შეშინებული ჩავძვერი ტელეფონში, აიპოდში სიმღერები ჩავრთე და თვალები მაგრად დავხუჭე.
*თორნიკე:
ჯანდაბა! წვიმაღა მაკლდა !
-ანაა, ჩემო გოგო, მალე გამორთე შუქი რომ ამოვძვრეე, გავიწუწეეე..
ვლაპარაკობდი ჩემთვის და წინ და უკან დავდიოდი..
ანასტასიას ოთახის მხარეს ვიდექი, მის დაწოლას ველოდებოდი.. კიდევ კარგი დათუნია შეფუთული მყავდა და არ დასველდებოდა.. საჩუქარი რომ გამფუჭებოდა, გავგიჟდებოდი..
-ანა, მალეე.. სიგიჟემდე მენატრები, მალე დაწექიიი..
გრძნობებს ვეღარ ვიტევდი, ამიტომ ხმამაღლა ვყვიროდი მათ.. სულ გავიწუწე, ერთი წერტილიც კი აღარ მქონდა მშრალი.. იმედია შეფუთვაში წყალი არ ჩავიდოდა..
-როგორც იქნა !
წამოვიყვირე, როცა მის ოთახში შუქი ჩაქვრა.. წესით, მის დაძინებას უნდა დავლოდებოდი, მაგრამ ასეთ წვიმაში აქ დგომა შეუძლებელი იყო.. პლუს ამას,ანას ქუხილის ეშინოდა, ალბათ საბანშია ჩამძვრალი და სიმღერებს უსმენს.. ჩემი საწყალი გოგო..
ჯერ დათუნია შევაგდე აივანზე, მერე მეც გადავძვერი და ფრთხილად ჩამოვწიე სახელური.. ჯანდაბა, დაკეტილია ! მაგრამ, მე ესეც გავითვალისწინე.. უკანა ჯიბიდან მავთული ამოვიღე და კარს ჩხაკუნი დავუწყე.
ანასტასია:
შუქი ჩავაქვრე თუ არა, ტელეფონი განათდა.. ყურსასმენებიი გამოვიღე, იმ იმედით დავხედე, რომ თორნიკე იქნებოდა.. ნინი იყო.
-გისმენ..
-გილოცაააააააააააააავ !!
დაიყვირა ტელეფონში, გამეცინა..
-ჰომ ვარ პიირველიიი???
ისევ ყვიროდა..
-დამშვიდდი ნინ, რა გაყვირებს.. კი, პირველი ხარ..
-ჩამეზარდა ხელებში გოგ..
რაღაცას მიყვებოდა, მაგრამ შევამჩნიე როგორ ამოვარდა აივანზე რაღაც დიდი, შემეშინდა..
-ნინიი.
-რაიყო, რა ხდებაა??
შესინებულმა მიპასუხა..
-კარებთან ვიღაც არის..
კარებს ვაკვირდებოდი.. ფარდების გამო, მიჭირდა რაიმის დანახვა, თან ბნელოდა..
-რომელ კარებთან??
-აივნის..
-ვაიმე, გუდიანო მოვიდა და წაგიყვანს..
გადაიხარხარა...
-არა ნინ, შემოაგდეს რაღაც..
-ანა, ბომბია, გაიქეცი !!
ისევ იცინოდა, ნერვები მომეშალა..
-ნინ, წავედი მე, დავიძინებ..
-გეწყინაა?
-არა, არა.. მეძინება უბრალოდ..
-კარგი მიდი, ტკბილი ძილი..
-შენც..
ტელეფონი ტუმბოზე დავაბრუნე.. აღარაფერი ისმოდა, ცოტა არ იყოს დავმშვიდდი და დავწექი კიდეც, მაგრამ უცებ კარები აჩხაკუნდა.. შეშინებული წამოვვარდი, ნელა მივუახლოვდი კარებს.. მინას ყური მივადე, სიჩუმე.. ალბათ ძლიერი წვიმის ბრალი იყო.. ფარდები გადავწიე და სიბნელეში რაიმის დანახვას შევეცადე, ამაოდ..
*თორნიკე:
ჯანდაბა აბაშიძე, იდიოტი ხარ ! მანქანაში ტატუს გასაკეთებელი მოწყობილობები დამრჩა.. ისევ გადავძვერი და ამ წვიმაში ხელმეორედ გავილუმპე.. სავარძლები სულ დავასველე.. ჩანთა გადავიკიდე და ისევ ხეზე დავიწყე აძრომა, რამდენჯერმე ჩამოვსრიალდი, ხელები სულ გადავიტყავე.. მაგრამ ანასთვის ღირდა, ვიცოდი, მაკოცებდა და ყველაფერს მომირჩენდა..
დიდი წვალების შემდეგ, მოვახერხე და აივანზე ავძვერი.. დათუნია შევამოწმე, წესით, მშრალი უნდა ყოფილიყო.. კარის სახელური ჩამოვწიე და ოთახში შევიჭყიტე.. საბანში იყო ჩამძვრალი, სიმღერების ხმა არ მესმოდა.. ალბათ ჩაეძინა..
ჩანთა კარებტან დავტოვე, დათუნიასთან ერთად ლოგინს მივუახლოვდი და შეფუთვის გახსნა ფრთხილად დავიწყე.. არ მინდოდა ცელოფნის ხმას გაეღვიძებინა, მერჩივნა მეკოცნა, მიმელოცა და ისე გაეხლია თვალები.
*ანასტასია:
ჯანდაბა ! კარები როგორ არ შევამოწმე..
საბნიშ ქვეშ ვკანკალებდი, რაღაც ხრაჭუნებდა.. ძალიან, ძალიან ვიყავი შეშინებული..
ჩაახველა.
აი აქ კი ყველაფერი დალაგდა.. სახე გამებადრა და თავი ნელა ამოვწიე საბნიდან.. როგორ ვერ მივხვდი..
ჩემი ბიჭი ზურგით იდგა და რაღაც შეფუთვის გახსნას ცდილობდა.. მოძრაობებზე ეტყოოდა, რომ ფრთხილობდა.. გამეღიმა.. არ დავიწყებია, ჩემთანაა.. წამოვჯექი და ყურება დავუწყე.. ა თვალები გამიბრწყინდა, როცა დავინახე როგორ ამოაძვრინა შეფუთვიდან დიდი, ფუმფულა დათვი..
ისევ ჩაახველა.. ახლაღა შევნისნე, რომ მთლიანად სველი იყო..
-თორნიკე
წამოვვარდი და მასთან მივედი..
-ჯანდაბა, გაგაღვიძე?
შეწუხებული მიყურებდა..
ქურთუკის გახდა დავუწყე..
-სულ სხველი ხარ..
-რა დროს ეგააა !! გილოცაააავ !!
ჩახუტება უნდოდა, მაგრამ ტანზე დაიხედა.
-ჰომ, ჯობია ჯერ გავიხადო..
გაეცინა..
-მანამდე დათუჩას ჩაეხუტე..
დათუნია გამომიწოდა, გავეკრიჭე და გამოვართვი.. ხელებში ძვლივს მეტეოდა, თითქმის ჩემი სიმაღლის იყო..
-იმდენს ნუ იზამ, რომ ვიეჭვიანო
მიტხრა ჩემი გაღიმებული სახის დანახვისას.. გამეცინა, დათუნია ლოგინზე დავაწვინე და გახდაში დავეხმარე.. მერე პირსახოცი მივაწოდე
-მე მეგონა შენ გამამშრალებდი..
მითხრა საწყლად, მაგრამ გამომწვევადაც.. გამეღიმა, პირსახოცი გამოვართვი და შემშრალება თმებიდან დავიწყე..
-სხვათა შორის, ერთადერთი ხარ, ვისაც ჩემს თმებთან მიკარების უფლება აქვს..
გამეღიმა.
-ჰო?
მხრებიც შევუმშრალე და გულ-მკერდზე გადავედი..
-დიახ.. და ჩემი მოტოციკლის ტარებაც მხოლოდ შენ შეგიძლია.. ლუკასაც არ ვაკარებ..
ამ სიტყვებმა კიდევ უფრო გამახარა, ფრთები შემასხა..
ქვედა ტუჩს ვკბენდი, რომ ძალიან არ გამღიმებოდა..
უცებ,თორნიკე წელზე ხელი მომხვია და ისე ძლიერად მიმაჯახა მის სხეულს, პირსახოცი გამივარდა..
-იცი, მგონი სველი უფრო სექსუალური ვარ..
წარბები აათამაშა..
-თორნიკე
ხმამაღალი სიცილის შესაჩერებლად, პირზე ხელები ავიფარე..
-რაიყო არა?
იგივე ტონით განაგრძო საუბარი, თან ლოყებზე მკოცნიდა და აქა-იქ მკბენდა
-ისეთი ხარ, ისეთი, შეჭმა მინდება..
თამაშში მეც ავყევი..
-ჰმ, ჰო?
ქმედებები უფრო გაათამამა და მაისური გადამაძრო.. ახლა მკერდის დაკოცნას შეუდგა..
-ჰო.
სუნთქვა ნელ-ნელა მიხშირდებოდა.. ისევ მინდოდა მისი გავხმდარიყავი, მაგრამ მეშინოდა, რომ ხმას გაიგებდნენ.. მასთან ხომ შეუძლებელი იყო კვნესის შეჩერება..
-თორნიკე
გავიწიე.
-რა ხდება პატარავ?
შეშინებულმა შემომხედა.
-ძალიან, ძალიან მინდა სექსი.. მაგრამ ხმას გაიგებენ..
-პატარავ, აბაზანაში? ჩემი მეგობარი ცუდადაა.
თვალებით მანიშნა ქვემოთ, გამეღიმა.. მასთან მივედი, ხელები ყელზე მოვხვიე და თეძოებზე შემოვახტი
-ამ ქმედებას თანხმობად მივიღება
გამიღიმა და კოცნა გააგრძელა.. სააბაზანოში გადავინაცვლეთ, კედელს ვიყავი აყუდებული, თითებს თორნიკეს თმებში ვხლართავდი და ვხვნეშოდი.. მკერდს მიკოცნიდა, რძისფერ კანზე შინდისფერი ლაქები დამიტოვა.
-ახლა შენში შემოვალ
თითქოს გამაფრთხილა, თავი დავუქნიე.. ტრუსი ისევ ჩემზე იყო, შემოხვეული ფეხების გამო, მისი გახდა გართულდა, ამიტომ ის უბრალოდ სხეულიდან მომგლიჯა.. ამის შემდეგ არ დააყოვნა და სწრაფად შემოვიდა ჩემში..
ვხვდებოდი, რომ იმ ხმების გაკონტროლებას ვერ მოვახერხებდი, რომლებსაც თორნიკეს ქმედებები იწვევდა.. ფრჩხილებს მაგრად ვაჭერდი კანსში, ტუჩებიც სულ დავიკბინე.. მინდოდა ეკოცნა, მაგრამ თორნიკე მთლიანად იყო გადართული ბიძგებზე.. თვალდახუჭული გმინავდა დაოხრავდა.. ეს ყველაფერი უფრო სასიამოვნო იყო, ახლა მხოლოდ სიამოვნებას ვგრძნობდი, არანაირი ტკივილი.. იმასაც ვიაზრებდი, რომ ჩემი საყვარელი ადამიანი იყო ჩემში და ეს კიდევ უფრო დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა..
-ჯანდაბა !
თავი ვერ შევიკავე და წამოვიყვირე, როცა რაღაც განსხვავებული ვიგრძენი.. ყველა კუნთი დამეჭიმა, გავოფლიანდი.. ყველა სიამოვნება ერთ წერტილში მოიყარა, დამბურძგლა, დამაჟრიალა..
-უფრო ძლიერად..
ცოტაც და ვიკივლებდი, არ მინდოდა გაჩერებულიყო, პირიქით ! მინდოდა უფრო ღრმად, უფრო მაგრად შემოსულიყო ჩემში.. კვნესის შეჩერებას აღარც ვცდილობდი, ხმამაღლა ვხვნეშოდი და თორნიკეს სახელს ვიმეორებდი.. ის ბარძაყებზე ძლიერად მიჭერდა ხელებს, ცოტაც და კანს ამომგლეჯდა.. ბოლო, ძალიან ძლიერი ბიძგით შემოვიდა ჩემში და ასე რამდენიმე წამი გაჩერდა.. ამ დროს, ზურგიტ დავიწყე ზემოთ-ზემოთ ასვლა, თორნიკე მიჭერდა და წასვლის საშუალებას არ მაძლევდა
-ცოტაც
ყრუდ, ბოხი ხმით მითხრა და მისკენ ჩამომქაჩა.. ისევ ისეთივე ბიძგი მომარტყა, წინ წამოწეული ტავი კედელს მივაბჯინე და წამოვიკივლე, ვიგრძენი როგორ გავჭერი ფრჩხილებით კანი..
-ჯანდაბა !
დაიყვირა თორნიკემ და ბიძგი გაიმეორა.. ორთავე ორგაზმის პიკს ვიყავით მიღწეულნი, პირის დამუწვას ვერ ვახერხებდი, ვერც თვალებს ვახელდი.. ის აღარ მოძრაობდა, ისევ ჩემში იყო ღრმად, ძლიერად მაწვებოდა..
როგორც იქნა, თბილი სითხე ვიგრძენი, რომელიც პრეზერვატივში ჩაიღვარა.. თორნიკემ ხელები მოადუნა და ფეხების ჩამოშვების საშუალება მომცა, კუნტები მიკანკალებდა, ფეხქვეშ მიწას ძვლივს ვგრძნობდი.. ღრმად ვსუნთქავდი და ვცდილობდი ამჯღვრეული გამოსახულებები დამელაგებინა..
ყველა ორგანო ბეთქავდა, თითქოს ერთი კიარა, ასი გული იყო მთელს ორგანიზმში მიმოფანტული, ეს გულები კი საოცრად სწრაფად ბაგა-ბუგობდნენ..
თბილი ხელები ვიგრძენი სახეზე, ნაზად მაკოცა ტუჩებზე და შუბლი შუბლზე მომაჭირა..
ისიც ღრმად სუნთქავდა, გულისცემას მთელი სხეულით ვგრძნობდი, აჩქარებული ჰქონდა..
ახლა არცერთს არ გვაწყენდა გადავლება.. დუშკაბინაში შევედით და თბილი წყალი ერთმანეთზე ჩახუტებულებმა გადავივლეთ..
მერე ერთმანეთი გავამშრალეთ და ლოგინში შევწექით.. მხარ-თეძოზე ვიყავით წამოწოლილები,თორნიკე თითებს შიშველ კანზე მისრიალებდა და თვალებში მაკვირდებოდა.. გამომეტყველება არცერთს არ გვეცვლებოდა, თითქოს, ერთმანეთის თვალებს შევისწავლიდით.. ვიწექით უზმოდ, მშვიდად, ბედნიერად.. მერე ჩვენს შორის მანძილს ვეღარ გავუძელი, მივჩოჩდი და ჩავეხუტე, მანაც გადმომხვია მისი ძლიერი, თბილი მკლავი.. მოკუნტული ვიყავი, მისი სიახლოვით ვთბებოდი..
-მე კიდევ ერთი საჩუქარი მოგიტანე..
დაიჩურჩულა, თავი წამოვწიე:
-რა?
ვკითხე ღიმილით..
-ჩანთაშია.
თვალებით აივნის კარისკენ მიმანიშნა, გადავბრუნდი, ჩანთას მოვკარი თვალი
-რა არის?
-ახლავე..
ლოყაზე კოცნა დამიტოვა, კარებთან შიშველი მივიდა და ჩანთა გახსნა..
სიცილი ამიტყდა, როცა შავი ზონარი დავინახე..
-წესით ეს სექსამდე უნდა მომეცა, მაგრამ ვერ გავუძელი..
გამიცინა და ტრუსი მომიტანა, ფეხებზე წამომაცვა..
-ამას ვერ ჩავიცმევ.
ფეხები შევატყუპე.
-გთხოვ პატარავ.. ჩემი ხათრით
ბავშვურად მთხოვა, ფეხები ერთმანეთს დავაშორე..
ნელა ამომაცვა, სასქესო როგანოსთან გაჩერდა, ჯერ მაკოცა და მერე დაფარა შავი მატერიით.. გამეღიმა, თეძოები წამოვუწიე იმისთვის, რომ ჩაცმა გამარტივებოდა, მაგრამ მან ეს ქმედება სულ სხვანაირად გაიგო.. ტრუსი ჩამიწია და კოცნა გააგრძელა..
-თორნიკე
გამეცინა
-მოგეწონება პატარავ..
აღარაფერი მითქვამს, მას მივენდე.. თვალები გამიფართოვდა, როცა მისი ენა ვიგრძენი ჩემში, ბაგეები მისით დაშორდნენ ერთმანეთს, კვნესა ვერ შევაჩერე..
-თორნიკე, გაიგებენ..
აკანკალებულმა ვუთხარი, ყურადღება არ მომაქცია, ტავისი საქმე გააგრძელა.. სხვა რა გზა მქონდა, ემოციებს მუჭში ვატევდი და საწოლს ვურტყამდი.. ის ალერსს განაგრძობდა.. ამ ყველაფერს ჭკუიდან გადავყავდი, ცუდად ვხდებოდი.. რამდენჯერმე თავი ვერ შევიკავე და ხმამაღლა ამოვიხვნეშე..
-გთხოვ
ვთხოვე, როცა სასქესო ორგანო ხელებით გაწია და ენა უფრო ღრმად შემოყო.. მსიამოვნებდა, მაგრამ ვიცოდი, კვნესა გარდაუვალი იყო..
-კარგი. მაგრამ იცოდე, არ დამიმთავრებია..
თავი წამოწია და ტრუსიც ამომიწია.. ამოძვრა ზემოდან დამაწვა და ტუჩებზე მეამბორა..
-გრძნობ?
მკითხა, გაკვირვებისგან წარბები შევჭმუხნე..
-რას?
-შენს გემოს..
ისევ მაკოცა, დამაჟრიალა
-იცი როგორი ხარ? საოცარი !
ისევ განაგრძობდა ჩემს კოცნას, მერე უცებ გაიწია..
-სად გინდოდა ტატუ?
-აი აქ.
ხელი თეძოს ძვალს დავადე.. გაეღიმა, გადაძვრა და ჩანთა ლოგინთან ახლოს მოიტანა.. თვალები გამინათდა, როცა ნემსი ამოიღო...
-ახლა მიკეთეეებ???
გახარებულმა ვკიტხე..
-ჰო.
თავი ამაყად დამიქნია..
-მიყვარხარ !
გახარებულმა წამოვიყვირე და კისერზე მოვეხვიე, მთელი სახე დავუკოცნე.. ის თვალდახუჭული ტკბებოდა ჩემი ალერსით..
-ანა, მგონი მეორედაც მოგვიწევს სექსი..
სიცილიტ მიტხრა, უცებ მოვშორდი და დავწექი..
-დაიწყე..
ტრუსის ზოლი ოდნავ ჩავუწიე..
-ჰმ, რას იხატავდი? აღარ მახსოვს?
ეტყობოდა, რომ მატყუებდა..
-შენს სახელს აბაშიძე.
გავუღიმე..
-და რატომ ვიხატავო, რა მითხარი?
იგივე ტონით მკითხა.
-იმიტომ, რომ სიგიჟემდე მიყვარხარ..
ისევ გავუმეორე.. არასდროს არ მომბეზრდებოდა მისთვის სიყვარულში გამოტყდომა..
-ცოტათი მწარეა, ხომ იცი?..
თავი დავუქნიე..
თორნიკემ ჯერ კანი დამიმუშავა, მერე ადგილი მოზომა და დაიწყო..
-ძალიან მტკივაააა.
ტკივილს ვერ ვითმენდი.
-ხელს მოგკიდებდი პატარავ, მაგრამ ორივე მჭირდება.. თმებზე მომეჭიდე..
თავი ახლოს მოწია, ხელები თმებში ჩავავლე..
-ეგრე ძალიანაც ნუ მომქაჩავ, არ გამომივა..
გამიცინა და დასამშვიდებლად კოცნა დამიტოვა მუცელზე..
რამდენიმე წუთში ყველაფერი დამტავრდა..
-მოგწონს?
მკითხა ღიმილით..
-ძალიან !
მეც გავუღიმე და ხელი წავიღე შესახებად..
-აპ, აპ ! არ შეიძლება..
თითი გააქანა და ჩანთიდან რაღაც საფენი ამოიღო..
-ცოტა ხანი გქონდეს, ინფექცია არ შეგეჭრას..
მითხრა და საფენი ტატუზე დამაფარა..
მერე ხელსაწყოები ჩანტაში ჩაალაგა და ისევ გვერდით მომიწვა, დავამთქნარე.
-დაიღალე სიხარულო?..
-ჰო..
თავი დავუქნიე..
-დავიძინოთ, მე შენთან ვიქნები.. ჩემო დიდი გოგო..
ბოლო სიტყვებზე გამეღიმა..
-ტკბილი ძილი..
მის გულზე მოვკალათდი..
-ის გითხარი რას გისურვებ?
ყურში ჩამჩურჩულა, უარის ნიშნად, ტავი გავაქანე..
-სულ ჩემთან ყოფნას..
ისევ ყურში მითხრა და იქვე მაკოცა.


ესეც თქვენი უდიდესი თავი ;დ