ოხ შეყვარებულიც ყოლია, პრინციპში რატომაც არა. ძალიან მაინტერესებს ვინ უძლებს. ერთმანეთი მხოლოდ ერთხველ ვნახეთ და უკვე ამაწიოკა და შეყვარებულს რასუზავს შიშით არც კი წარმოვიდგენ.
ამ მაქსიმუმ ორი საათის განმავლობაში იმდენი რამ მოხდა რომ სულ დამავიწყდა მისი გარეგნობის აღწერა. მაღალია დაახლოებით ნიკაპამდე ვწვდები, შავი გადახოტრილი თმა და ძალიან მუქი ლურჯი თვალებიაქვს. სწორი ცვირი და ნორმალური ტუჩები.
ჩემს ოთახში შევედი ფილმი ჩავრთე და შუა ფილმში ალოე ძალიან მომინდა. ეხლა საწოლიდან აფხეკვა და ჩემი მაღაზიაში ჩასვლა წამებაა მაგრამ ძალიან მინდა. ნუ დიდი რიგების და გამყიდველთან თხუთმეცუტიანი მონოლოგის შემდეგ იმაზე თუ რამდენ ალოეს ვსვამ როგორც იქნა ამოვედი სახლში. მაგრამ ბედი ხოგინდა ბოთლი ისე მაგრად იყო შეკრული რომ ვერ გავხსენი ვეწვალე ვეწყვალე მარა ვერა. ვცდილობ ვცდილობ აი მგონი ცოტაც რო უნდა გაიღოს ოთახის სახელური ჩამოვწიე. თან ბოთლს ვეჯაჯგურები მარა არა და არა.
-ოო რადაემართა ამ ბოთლს!!
-დაგეხმარო?
გული გადამიტრიალდა მუცელში ჩამივარდა ამომივარდა და ყელში ისე გამეჩხირა რო ხმა ვერამოვიღე
-ისა... მე... შემთხვევთ... ოთახი ამერია მაგრამ თუ გამიხსნი მადლობას გეტყვი
ეხლა კი მივეცი თავს უფლება რომ ამეხედა. და რამ ამახედა? რამინდოდა?პირსახოც შემოხვეული დგას და მიყურებს რამე როარ ეფიქრა იმწამსვე თვალებში შევხედე.
-ანუ თუ გაგიხსნი მადლობას მეტყვი?
მე უბრალოდ თავი დავუქნიე. ჩემკენ წამოვიდა. გადადგა ერთი, გადადგა ორი, და უკვე ძალიან ახლოსაა. ბოთლი გამომართვა და გახსნა, ერთი ხელის მოსმით. მე კი ამდროს ვცდილობდი სხვაგან გამეხედა.
-მადლობა? (დაჩი)
-ბატონო? ა ხო.. მადლობა
ცოტახანი უყურა ბოთლს და მერე მე შემომხედა
-აუ დავლევ რა..
-კაი რა..
-კაი რამოხდა გიყიდი
-ყიდვა რაშუაშია ეხლა მინდა
-გთხოოოვ
-ოო კაი კაი
ამასთან წუწუნის თავი არმქონდა. კარებისკენ წავედი მაგრამ იქვე გავჩერდი. ირონიული სახით შემოვუტრიალდი
-მადლობა? (მე)
ჩაიცინა. და ისევ ამომხედა
-მადლობა
ოთახში შევედი თავით ბალიშზე დავემხე. ფილმი აღარ მინდოდა გადამინდა. ტელეფონი და ნაუშნიკები მოვიმარჯვე და ბალიშზე თავდამხობილი ვუსმენდი. თან ვბრაზობდი. ჯერ იმწამის მოსული იყო და უკვე დაიწყო ჩემი გამწარება. როგორ ზრუნავ ჩემზეო, დაკაკუნება არ გასწავკესო, მერე ჩემი ალოე დამილია, თავხედია რა, ემეორედ უფროსწორად მეოთხედ აღარ მოვუთმენ არაფერს, საერთოდ ვიღაც უცხოებს ამდენ თავხედობას არვუთმენხოლმე. ჩემი საყვარელი მუსიკა ჩაირთო. ჩუმად სიმღერა დავიწყე. მხარზე ვიღაცა შემეხო
-აუ გიო რაგინდა?
თავი არც ამიწევია.
ამდროს ნაუშნიკი გამომაძრეს.
-რაგინდა?!!- დავიყვირე და წამოვჯექი.
და აი სიურპრიზიც რა გიო რის გიო გაკრეჭილი დაჩი შემრჩა. ვაიმე რათეტრი კბილებიაქვს რაიყო.
-რასუსმენ? (დაჩი)
-აქ რაგინდა?
-კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ
-კითხვაზე კითხვით ნუგპასუხობ კიარა. თავხედი ხარ. ჯერ დღეს მოხვედი და უკვე ძალიან ნერვებს მიშლი.ჩემოთახში კიდე არგაქ უფლება რო შემოხვიდე.
საწოლზე ალოე დამიგდო,
-ამის მოსატანად შემოვედი, როცა ვიღაცას რაღაცას ვპირდები ვასრულებ. -საწოლიდან ადგა- ხო და მალე წავალ არინერვიულო
გაბრაზებული გავარდა გარეთ და კარები ისე მოაჯახუნა ლამის ჩამოიღო.
ღამე იმის ფიქრში ვერდავიძინე რო მგონი ძალიან ბევრი მომივიდა. ეს ზედმეტი იყო მაგრამ სიტყვებს უკან ვერწავირებდი. დილას როგორც ყოველთვის ექვსზე ავდექით მე და გიო და სარბენად წავედით. რვაზე სახლში მოვედით, გადავივლე და ქვემოთ ჩავედი ინდოდა დაჩისთვის მენახებინა რო არაფერზე არვწუხდი და ალოეც დავლიე. სინამდბვილეში კი ძალიან ვწუხდი და ალოეც ტვალეტში ჩავასხი. მაგრამ ასე თუ ისე დაჩი აქ არდამხვდა. დედამ თქვა რო დილით ადრე წავიდა. გიოს დაველოდე და სკოლაში წავედით.
-დღეს გაქ ფეხბურთი? (მე)
-კი ორჯერ
-ორჯერ რასნიშნავს
-ანუ პირველი და სკოლის მერე
-პირველზე როგორ წახვალ გაკევთილი არგაქ?
-მუსიკა მაქ და მიშვებს ნანა (მუსიკის მასი)
-ა კაი მაშინ მე მერე მოგაკითხავ და ერთად წავიდეთ
-ხო კაი
გოგოებს შევხვდი და კლასში შევედით. ნეტა ვიცოდე ხელოვნებისთვის რატო ხარჯავენ ერთ გაკეთილს. ხელოვნება ძალიან მიყვარს მაგრამ არა როგორც საგანი. მთელი 11 წლის განმავკლობაში არავის არაფერი არ გვისწავლია. მასწავლებელიც მიჩვეულიდა და სულ ტელეფონზე თამაშობს. შესვენებაზე გიო ამოვიდა. როგორც წესი არამოდის ხოლმე თავიდან ძალიან შემეშინდა ვიფიქრე რამე ხოარ მოხდა თქო მაგრამ რო გაიღიმა დავწყნარდი.
-რაიყო? (მე)
=ჩვენთან ფეხბურთზე ვიღაც შემოვიდა. აიი ძაან მგარა თამაშობს პროსტა ყველას აჯობა დღეს მოსულმა. ვიღაცეები მაგრამ გაბრაზდბნენ იმმიტორო მწვრთნელმა კაპიტნად დანიშნა. ნუ მოკლედ. მერე შესვენებაზე კალათბურთი ითამაშა და ისეთები ჩაატარა აქაც ყვეკა გააგიჟA. ვიფიქრე გავიცნობ თქო და მმივედი
-მერე?
-დაჩი
-რადაჩი
-ის იყო
-რაა??
-ხო
-აქ რაუნდა?
-რავიცი მე
-სადაა?
-ბუფეტში
ეგრევე ბუფეტში გავიქეცი.
ოჰ გაუცნია უკვე ბიჭები. და არამარტო ბიჭები
-დაჩი! (მე)
როგორც ჩან ისევ გაბრაზებულია იმიტო რო იცინოდა და როდამინახა დასერიოზულდა
-რაგინდა?-თან როგორც ხედავთ ძალიან აგდებულად მიპასუხა
-ერთი წუთIთ გამომყევი
ცოტახანი მიყურა მიყურა და ბოლოს ადგა და გამომყვა
-აქ რაგინდა? (მე)
-სკოლაში?
-არა ბაღში
-ნინი რაუნდა მინდოდეს სკოლაში?
-18ის არ ხარ?
-7ის შევედი
-ანუ მეთომეტეში ხარ?
-კი
ცოტახანი მიყურებდა.
-რანაირად მიყურებ? (მე)
-რანაირად?
-თითქოს ეხლა აქ მარტო რო ვიყოთ მიმახრჩობდი.
ახარხარდა და ისევ მისი თეთრი კბილები..
-შენი დახრჩობა რო მინდოდეს ძილშიც მშვენუვრად მიგახრჩობდი
ისევ სიცილი აუტყდა. ვცდილობდი სერიოზული სახე მიმეღო მაგრამ მერე მეს გავტყდი. არყოფილა ისეთო როგორსაც ვფიქრობდი.
-მაპატიე(მე)
-რისთვის
-გუშინდელისთვის.. უბრალოდ გაბრაზებული ვიყავი
-რატო ალოე რო დაგილიე??
გაეცინა
-არა უბრალოდ... მოკლედ ისეთი მეგობარი არსოდეს მყოლია რო ყველაფერს გავუმხელდი, სულ ჩემთან ერთად იქნებოდა, ნუ მოკლედ საუკეთესო მეგობარი, სანამ მოხვიდოდი ვიფიქრე რო გოგო იქნებოდი და ერთ სახლში ცხოვრება დაგვაახლოვებდა და დავმეგობრდებოოდით.
-მაგრამ ჩვენც შეგვიძლია მეგობრები ვიყოთ
-არ შეგვიძლია
-რატო
დასერიოზულდა
-აი მაგალითად შეხედე. ამ სკოლაში მხოლოდ ერთი გავეთილია რაც ხარ.
-და შესვენება-გამაყვეტინა
-ხო და შესვენება და უკვე ყველა გიცნობ, ყველა გიცინის და ხელს გიქნევს. მეკიდე 11 წელია აქ ვსწავლობ და მხოლოდ რამოდენიმეს ვიცნობ
-ალბათ არ გინდა რო გიცნობდნენ
-შეიძლება ესეცარის
ამდროს ზარი დაირეკა ერთმანეთს დავემშვიდობეთ და ჩვვენ ჩვენი სკლასისკენ წავედით
გაკვეილები რომ დამთავრდა, გიოს გავუარე. დაჩიც თან=მაშობდა და მართლა გავგიჟდი ისე მაგარი იყო. სანდროც დავინახე, მააც დამინახა და ხხელი დამიქნია, მეც გავუცინე.
გიო მოვიდა რაღაცაზე ძალიან გაბრაზებული იყო როგორც ჩანდა
-რაიყო (მე)
-არაფერი
-მითხარი
-არაფერითქო
გასახდელში შევიდა, ამდროს დაჩი მვიდა
-სახლში მიდიხარ?
-კი
-წაგიყვან
-არ მინდა იყოს
-აუ რაიუტიხარ ტო..!!!
-ნამდვილად.
გაეცინა და ისიც გასახდელში შევიდა
როგორც იქნა ორივე გამოეტია. დაჩი მანქანისკენ წავიდა. მანქანაც ყოლლია რაენაღვლება. გიოც მანქანისკენ წავიდა და უკან ჩაჯდა, დაჩიმ კი სიგარეტს მოუკიდა. მე დამტოვეს ესსე.
-არმოდიხარ? (დაჩი)
ერთი ღრმად ამოვისუნთქე და მანქანისკენ წავედი.
-ოღონდ ეგ საზიზღრობა დაგააგდე (მე)
-არეწევი?
-არა
-ყველა შენხელა გოგო ეწევა დაჟე ბევრად პატარებიც
-მე ყველა არვარ
-ნუ ეგ ხო
სიგარეტი მოისროლა და მანქანაში ჩაჯდა. მე ჩადომა დავაპირე როცა უკნიდან სანდრომ დამიძახა
-ნინიი!!
-ხოსსანდრო
-როგორ ხარ? კარები მივხურე და მივვეყუდე
-კარგად შენ?
-რავი მეც მისმინე თუ გცალია დღეს წამო გავისეირნოთ და ჭელიბონები ვჭამოთ.
-არ მოდიხარ? (დაჩი)
ცოტახანი ვიფიქრე
-არა
-რასნისნავს არა
მანქანიდან გადმოვიდა და ჩვენთან მოვიდა
-დაჩი (დაჩი) ხელი გაუწოდა
-სანდრო
-რასნიშნავს არმოდიხარ?
-უნდა გავისეირნოთ და ჭელიბონები უნდა ვჭამოთ. (სანდრო)
-ჭლიბონი სახლშიც აქვს (დაჩი)
-რაიყო დაჩი ამიერიდან შენ უნდა გკითხო სად წავალ?
მიყურა
-რაც გინდა ის გიქნია.
წავიდა და მანქანაში ჩაჯდა. ცოტა მეწყინა მაგრამ არუშავს გადამივლის, სამაგიეროდ აქ მივხვდი რო ჩვენ ორის მეგობრობა ვერ შედგებოდა.