დილით წამოვხტი თუ არა, ქარბორბალასავით დავიწყე სირბილი. ვაგვიანებდი "ბიბლუსში".
სამზარეულოში გავვარდი, ყავა გავიკეთე და საძინებელში გამოვიტანე. თან ვსვამდი და თან ვიცვამდი. გიჯივით გავვარდი ქუჩაში და სამსახურის გზას გავუყევი სწრაფი ნაბიჯით. მაღაზია ჩემს უბანშია და არ მჭირდებოდა ტრანსპორტი. 5 წუთში ადგილზე ვიყავი. ვერ ვიტან დაგვიანებას.
მთელი დღე უაზროდ გავლიე. აქამდე თუ სამუშაო საათებში წიგნებიდან არ ვყოფდი თავს ან გვერდით მარკეტიდან დაცვის თანამშრომლის, ლაშას მოგერიებით ვიყავი დაკავებული, ახლა ერთ წერთილს მიშტერებულმა დავაღამე.
რაც უფრო ახლოვდებოდა საღამო, მით უფრო მემატებოდა ნერვიულობა. არ ვიცოდი, რას მიქადდა დღევანდელი საღამო. ვნახავდი თუ არა "ჩემს" ბიჭს. ან იქნებ ისევ კოკას "ჯოჯოხეთური" სამეული დამატყდეს თავს?
-ელიი... კარგად ხარ?- უკვე მეასედ მკითხა ლაშამ.კარიდან თავი სასაცილოდ შემოეყო.
-კი, კარგად ვარ.-მეც მეასედ ვუპასუხე იგივე.
-ვინმემ გაწყენინა?- ჩამეძია.
-არა,ლაშა საიდან მოიტანე? იცოდე, სამსახურიდან გაგიშვებენ, ასე ხშირად რომ ტოვებ შენს ადგილს?-დავაშინე გაბეზრებულმა.
მაღაზიაში კლიენტი შემოვიდა და ლაშამაც გაიხურა კარი, როგორც იქნა...
სახლში რომ მივედი, ნია წასული დამხვდა. დილანდელი ჩემი დანატოვარი "ქაოსი" ჩაუწყნარებია. ყავა გავიკეთე და მეორე სამსახურისთვის დავიწყე მზადება.
კლუბშიც დროულად მივედი. ტატო მხიარულად დამხვდა. გოგონებიც გასახდელში კისკისებდნენ.
-შენი გუშინდელი "უნიფორმა" კარადაშია, თუ ისევ მისი ჩაცმა გინდა. თუ არა და მოდი ჩემთან ახალს მოგცემ.- დანახვისთანავე მითხრა ელენემ.
- ახალი მირჩენია.- გავუცინე მეც და ფორმა გამოვართვი. ძნელია მათთან ხასიათზე არ მოხვიდე, წუთში გამახალისეს.
მთელმა საღამომ კარგად ჩაიარა. ხალხი ბევრი იყო, მაგრამ არა ის, ვინც გულით მინდოდა. საბედნიეროდ, არც კოკას ხილვის ბედნიერება მქონია.
სამუშაო საათების დასრულების შემდეგ, ტატომ ვისკიანი ჭიქები დაგვინაწილა.
-გაგვიმარჯოს.- წამოიძახა ლიზამ. ჭიქები ერთმანეთს მივაგებეთ და მოვიყუდეთ.
-ამისთვის ძალიან პატარა ვარ.- წამოვიძახე ხველებით. ვისკის სიმაგრემ ლამის დამახრჩო. თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე.
-ოო, კარგი რა...-დამტუქსა ტატომ და წლიანი ჭიქა მომაწოდა. სულმოუთქმელად დავლიე.
-ასე თუ გავაგრძელე, მალე ღვიძლი დამეშლება.- ვითომდა ვიხუმრე თავის კანტურით.
-გეყო რა, შეირგე...- იდაყვი მომკრა ქეთიმ.


ასე გრძელდებოდა ერთი კვირა. არ გამოჩენილა არც "ჯოჯოხეთური სამეული" და არც "ჩემი" ბიჭი. ვცდილობდი მათ თავიდან ამოგდებას, მაგრამ როგორ გინდა ასე უბრალოდ დაივიწყო "ჩემი" სიმპატური ბიჭის სახე, ხმა, აღნაგობა... დავივიწყო ის მუხტი, რაც მისი შეხებისას ვიგრძენი? ადვილი სულაც არაა. თუმცა ვცდილობდი...
გავიდა კიდევ სამი დღე უცვლელად. აი, მეოთხე დღეს კი, ლანგრით მაგიდებს შორის მორბენალი გავშეშდი. კოკა ისევ იმ მაგიდასთან იჯდა, სადაც წინა ვიზიტზე და ხელით თავისთან მიმიხმო.
ვიგრძენი ფერი როგორ წამივიდა. მისი მაგიდისკენ წავედი, მაგრამ ვგრძნობდი, ფეხები უკან მრჩებოდა.
-რას ინებებთ? -ახლოსაც არ ვიყავი ნორმალურად მისული, ისე შევძახე. ხელები ერთმანეთს ჩავკიდე კანკალის დასაფარად.
-ახლოს მოდი ძვირფასო, ცუდი მომსახურებისთვის უნდა დაგსაჯო.-მითხრა ცინიკურად და ამათვალიერა. -შენი წინანდელი ჩაცმულობა უკეთესი იყო.- აღნიშნა წარბის აწევით.
-კარგიი...-ჩავიცინე ნერვიელად. - მაგიდას სხვა გოგონა მოემსახურება, ორი წუთი მოიტმინეთ და აიგებს შეკვეთას.-გამობრუნება დავაპირე, რომ უცებ წამოვარდა ფეხზე და ხელი ჩამავლო ხელში.
-არა. მაგიდას შენ მოემსახურები. უკარებასავით ნი იქცევი გოგო და ვისკი მომიტანე მალე. იცოდე, შეკამათება არ გაბედო, თორემ ენას ამოგაცლი პატარა ქალბატონო. ხედავ? არც შენი გმირია აქ, რომ დაგიცვას...- გული ჩამწყდა ამის გაგონებაზე. კოკამ ჩემი სახის დანახვისთანავე ჩაიქირქილა ნიშნის მოგებით და სახეში საკუთარი ამონასუნთქი მომაფრქვია.
გულის რევის შეგრძნება გამიჩნდა. ხელი გამიშვა თუ არა, არეული ფეხით ტატოს დახლისკენ გავაბოტე.
-ტატოო.-შევძახე ხმამაღლა. მერე კი ხმის გაკინტროლება ვცადე.- შეიძლება ჩემი მეოთხე მაგიდა ქეთის გავუცვალო?
-რატომ?- გაკვირვებული ტონი მაშინვე დაუსერიოზულდა, როგორც კი კოკა დაინახა. -ქეთიი...- გასძახა გოგონას და მოსვლისთანავე მიახალა.- ელის მეოთხე მაგიდა შენ გადაიბარე, კოკა მოვიდა.
ქეთიმ თვალები აატრიალა.
-აუუ, რა ჯანდაბა უნდა, ვიცოდე მაინც რა... ვერ ვიტან ხომ იცი მაგ ნაბი*ვარს.- აბუზღუნდა.
-მიდი გოგო ,ნუ დუდღუნებ_ დატუქსა ტატომ. მეც ბოდიშის თვალებით გადავხედე და თხოვნაც დავურთე ზედ.
-ხო კარგი, კარგი. ნუ მიყურემ ასეთი საცოდავი თვალებით. ხელი მომითათუნა და "მე მას მოვდრეკ"გამომეთყველები წავიდა კოკას მაგიდისკენ.
ტატოსკენ შევბრუნდი მადლობის სათქმელად, მაგრამ ის ტელეფონზე ლაპარაკობდა და ჩემთვის არ ეცალა:
- კი აქაა... ის არა... დაწყნარდი... ქეთი... კარგი, მოდი...-ტელეფონი გათიშა.
მაგიდებს შორის დავდიოდი და ვცდილობდი კოკასკენ არ გამეხედა, რომლის მზერას სულ ვგრძნობდი.
შეკვეთა ავიგე მეორე მაგიდიდან, დახლთან მივედი და ტატოს გადავეცი.
ლოდინის დროს მარჯვნიდან დაჯინებული მზარა ვიგრძენი. თავი შევაბრუნე და ნერწყცი სასულეში გადამცდა. ხველება ამივარდა.თუმცა, ამას ვინ ჩიოდა? ჩემს გვერდით ხომ ის იდგა... "ჩემი" ბიჭი...

აი, ბავშვებო, მესამე თავიც დავდე. ვერ დაგპირდებით თქო კი გითხარით, მაგრამ რა დამაძინებდა თქვენი თხოვნა რომ არ შამესრულებინა? ცოტა გვიან კი ვდებ და ცოტა პატარა თავია მაგრამ...
დიდი მოუთმენლობით ველი თქვენს შეფასებებს. იმედია მოგეწონებათ.
გთხოვთ, დავაიგნოროთ ბეჭვდითი შეცდომები. ფაქტიურად მძინავს კლავიატურაზე.