გაოგნებული ვიყავი, თავში ათასი კითხვა მიტრიალებდა. ვინ იყო ის? ან საიდან იცოდა რომ გვირილები მიყვარს? ეს ახლო მეგობრების გარდა არავინ იცის. ვითომ ნიკა? არაა... ნიკა არ იქნება, ასეთი რაღაც არასდროს გაუკეთებია. ჩემი რომელიმე თაყვანისმცემელი? მაინც ვინ? ... კარზე ზარია. ოთახიდან გამოვარდი პირდაპირი მნიშვნელობით. კარებთან მდგარმა დედამ კი გაკვირვებით შემომხედა მერე მიბრუნდა და კარი გააღო. სიჩუმე, არავინაა. ოთახში შევედი და დავჯექი. ხელში თან გვირილების დიდი თაიგული მეჭირა.
მობილურზე მესიჯი მომივიდა. ამ ხმამ შემახტუნა. ტელეფონს ხელი დავტაცე და მესიჯი სწრაფად გავხსენი. ისევ ის უცნობი ნომერი იყო. "ეხლა შენ გააღე კარები" და კარზე ზარია.
-მე გავაღეეებ!-დავიძახე და კარებთან გავედი. დიდი ხანი ვფიქრობდი და ხელი სახელურზე მქონდა გაჩერებული. ზარმა მეორედ დარეკა. "ნეტა ვინაა..." ვფიქრობდი და თან ვყოყმანობდი გამეღო თუ არა კარი. კარის სახელური ნელა ჩამოვწიე და ჩემსკენ გამოვწიე. თვალები ნელა გავაჭყიტე გარეთ და რას ვხედავ.
-გოგაა?-წამოვთქვი ეჭვნარევი და გაკვირვებული ხმით. გული სასწაულად მიცემდა. ლამის ამოვარდნილიყო. არ ვიცი რატომ მაგრამ...
-ხო რა მოხდა არ გაგიხარდა ჩემი ნახვა?-ნაწყენი ხმით მითხრა მონატრებულმა, დიდი ხნის უნახავმა ბიძაშვილმა.
-არა რათქმა უნდა გამიხარდააა!! როდის ჩამოხვეედიიიი?-ეს ვთქვი და მაგრად ჩავეხუტე-დეეე გოგა ჩამოვიდააა...
ყველა გამოვიდა და სიხარულით შეხვდნენ, მე კი ის ფიქრი არ მშორდებოდა და ცოტა ხნის მერე ოთახში შევედი, ცუდად ყოფნა მოვიმიზეზე. ვფიქრობდი, ვფიქრობდი, ვფიქრობდი, მაგრამ რაზე? ფიქრზე... ვფიქრობდი ფიქრზე... ვფიქრობდი იმაზე თუ რაზე ვფიქრობდი იმ წამს... ისევ მესიჯი მობილურზე, ისევ ის უცხო ნომერი... ან საერთო ვინც გინდა იყოს ჩემი ნომერი საიდან აქვს... მესიჯი გავხსენი და წაკითხვას შევუდექი... "რადგან არავინ მაცდის ამას მაშინ მირჩევნია სხვა გზას მივმართო... აივანზე გამოდი <3" ეს მესიჯი გამიკვირდა... გოგა გამოვრიცხეთ... ახლა ყველაზე მეტად ის მაინტერესებდა ვინ იყო აივანზე ან რა იყო... სწრაფი ნაბიჯით წავედი აივნის კარამდე. კარი გავაღე და დავინახე ვიღაც. ვიღაც... ხო ვიღაც უცნობი... სახეს ვერ ვხედავდი... სახეს დიდი, დიდი გვირილების თაიგული უფარავდა. მივუახლოვდი რომ თაიგული დაბლა ჩამომეწია და დამენახა მისი სახე. მაგრამ მისმა ბოხმა და სასიამოვნო ხმამ გამაჩერა.
-შეჩერდი, ჯერ ეს ბარათი აიღე თაიგულში რომ დევს და წაიკითხე! მერე მაინტერესებს მოგინდება თუ არა გვიილების თაიგულის მოშორება ჩემი სახიდან...
ღმერთო საიდან მეცნობაეს ხმა?! ვისი ხმაა... ვისი ხმაა... აუუუუუუუუ....... აირია ყველაფერი... ყველანაირი ფიქრი და კითხვა გაქარწყლდა... ვეღარ ვფიქრობ... აღარ შემიძლია დავხატო სლუეტი და წარმოვიდგინო ვინ აკეთებს ამეებს... ბარათი ავიღო? და რა წერია ამ ბარათში ისეთი რომლითაც აღარ მომინდება მისი სახის და მისი ვინაობის გაგება?... ბარათი უნდა გავხსნა... ნელა ავიღე ბარათი და უკან შევბრუნდი და ხმამაღლა კითხვა დავიწყე "მიყვარხარ აან... ძაან მიყვარხარ ეს არ დაივიწყო" უკან მივბრუნდი და.... და? რა? არაფერი... მხოლოდ გვირილების თაიგული იდო დაბლა და ზედ შავი სათვალე იყო დადებული. მუხლებზე დავეცი და თაიგული ხელში ავიღე... მერე მოვიფიქრე ავდექი და გადავიხედე აივნიდან, მაგრამ არავინაა. ღმერთოო... რამდენი კითხვა დატოვაა... ვინაა? რატომ მოვიდა? ისეთია ვისაც მე არ ვიცნობ, იმიტომ რომ ამ მომენტისათვის არავინ არ მყავდა თაყვანისმცემელი... იმიტომ რომ არ მიყვარდა როცა ვინმე თავისი გრძნობებით მაწუხებდა... ამიტომ სულ გოგა მიგვარებდა საქმეებს. ეს ვინაა? ახალი?? მაგრამ ასეარავინ მოქცეულა.. ეს თითქოს, თითქოს ძალიან სასიამოვნოა. მაგრამ არ მომწონს რომ არ მიმხელს ვინაობას... ღმერთო რამდენი კითხვაა... დასვენება მჭირდება .. აღარ შემიძლია...
აივნიდან გამოვედი ოთახში, მბილური ავიღე და მარის მივწრე რომ სალაპარაკო მქონდა და აუცილებლად უნდა ამოსულიყო... ძალიან ცუდადვიყავი... მისგან კი მხოლოდ მოკლე და კონკრეტული მესიჯი მივიღე "მოვდივარ!" საწოლზე დავწექი და ამასობაში ჩამეძინა...zZ
.....................................
აბააა?? :D რას იტყვით? კაია მგონი )) კიდევერთხელ მადლობა მკითხველს... ნუ გამაკრიტიკებთ იმის გამო რომ თავი პატარაა... <3 ვცდილობ რაც შეიძლება მეტი ინტრიგა ჩავდო... შემდეგში უფრო დიდი თავი იქნება გპირდებით <3 ველოდები თქვენს კრიტიკას <3 მიყვარხართ ყველაააააა <3
<3 სიყვარულით ბუზგუ <3