როცა გავიგე ერეკელს საფრთხე არ ემუქრებოდა მის მეგობრებს დავურეკე მისი მდგომარეობა ავუხსენი და სოფლის სახლში დავბრუნდი ორივეს ბარგი ჩავალაგე საბარგულში ჩავდე და ისევ საავადმყოფოში დავბრუნდი.
-მარი როგორ ხარ?-მკითხა აკომ რომელიც ეს ეს იყო პალატიდან გამოვიდა.
-არამიშავს შენ როგორ ხარ?-
-რავი ვარ-
-რაშვრება ვაჟბატონი?-
-მარის ნახვა მინდაო და შეხვალ?-
-არა ურჯულო დეგენერატია!სანამ ექმმა არ მითხეა მდგომარეობა სრაბილურიო იქმდე ვერ დაშვიდდი არადა ვაფეთხილებდი არ მიიღო წამლები მეთქი.მთელი სახლი გადავქექე და ყველაფერი გადავყარე და ამან ისევ იგივე ქნა!შეაყარე კედელს ცერცვი!-
-ჩვენც სულ ამაზე ვეჩხუბებით მაგრამ რაც ის ბავშვი ჩააკვდა ხელში საოპერაციო მაგიდაზე მაგის მერე წავიდა ხელიდან ჩემი ბრალი იყოო გაიძახის მაგრამ პოტენციურად არიყო ბავშვის გადარჩენის შანსი.ბავშვი გარდაიცვალა ამან კიდე სმა და ნარკოტიკების მოხმარება დაიწყო.არადა არიყო ასეთი!-სასოწარკვეთილი მესაუბრებოდა აკო და მეც გაკვირვებული ვუსმენდი.
-მე არცკივიცოდი ეს ყველაფერი.არც ის თუ ერეკლე ექიმი იყო-.
-ხო რა 26 წლის იყო მაშინ ახალი დაწყებული ჰქონდა მუშაობა აქამდე გერმანიაში მუშაობდა და სწავლობდა-დანანებით ჩაილაპარაკა იკამ და იმედიანი თვალებით შემომხედა-
-მარი გთხოვ სულ ცოტათი მაინც თუ მცემ პატივს ნახე უბრალოდ ინახულე გელოდება-
-კაგრამ მე რატო მელოდება?-
-ვერ ხვები რომისთვის სულერთი არ ხარ?-
-როგორთუ სულერთი არ ვარ?-
-ეჰ მარი დანარჩენს თვითონ შენი ქმარი გეტყვის დანარჩენი მე არ მეხება-
-კარგი აკო შევალ მასთან-
-ხვალ გაწერენ დილით და თბილიში დავბრუნდეთ-

***
პალატის კარი შევაღე თუარა მაშინვე შევმჩნიე ამ ბოლო საათება როგორი გავლენა მოუხდენია ერეკელეზე.თვალის უპეები ჩაშავებია,სახე ერთიანად გაფითრებია.როცა მნახველში მე ამიცნო ტუჩის კუთხეში ოდნავ გაეპარა ღიმილი.მე მასთან მოშორებით სავარძელში მოვთავსდი და თვალების ცეცებას მოვყევი.სიჩუმე იყო არცერთი არაფერს ვამბობდით თუმცაკი სათქმელი ბევრი იყო.მე მაგალითად მინდოდა კანასკნელი სიტყვებით გამელანძღა და მერე გემრიელად მიმებეგვა!
-ბოდიში-ამოიხრიალა მან გაკვირვებით დავაკვესე თვალები.
-უკაცრავად?-
-ბოდიში მარი ასე არუნდა მოვქცეულიყავი-
-მადლობა ღმერთს თუ ნანობ!იმედია სახლში დაბრუნებისთანავე იგივეს არ გაიმეორებ!ხოლო ბოდიში არაფერს ცვლის!-
-კარგი-
-თავზეხელაღებული იდიოტი ხარ!-
-შენ თავდაჯერებული პრინცესა-
-ბრმა და ცინიკოსი ხარ ერეკლე!ვერც კი ამჩნევ როგორ ტკენ საყვარელ ადამიანებს გულს შენი არაადეკვატური საქციელით!ბრმა და იდიოტი ხარ რომ ჯერ მანერვიულებ გულს მიხეთქავ ვფიქრობ რომ მოკვდეს რამეშველება!ვფიქრობ,ვფიქრობ და ვხვდები ეს ფიქრები ჭკუიდან შემშლის!შენკიდე ბოდიშს მიხდი!ცუდი ბიჭი ხარ ერეკლე ძალიან ცუდი!-უკვე ვეღარ ვლაპარაკობდი მის სიტყვებს არ დავლოდებივარ აცრემლებული გამოვედი პალატიდან და კაფეში ჩავედი.იმედია დაფიქრდება ჩემს სიტყვებზე და გონს მოეგება თორემ მომიწევს ჩემი გადაწყვეტილების შესახებ მასაც ვაცნობო.სანამ ჯერაც მაქვს ძალა გავეყრები სანამ გვინ არაა და წავალ.დამღალა ვიღაცის ბრძანებების შესრულებამ ცხოვრებაში ერთხელ მეც მინდა მოვიქცე ისე როგორც სრულფასოვაანმა ადამიანმა.ინგლისში წავალ და სწავლას იქ განვაგრძობ,მერე ყველაფერი დალაგდება და მწყობრში ჩადგება.

***
-ისევ ბრაზობ ჩემზე?-მკითხა საჭესთან მჯდომმა ერეკლემ და ცალყბად გამომხედა.
-თუ ისევ გააგრძელებ მაშინ მე წავალ დარაც გინდა ის ქენი-
-რასქვია წახვალ?-
-გავეტრებით შენ შენი გზით წახვალ მე ჩემით-
-გოგო რას ბოდავ-აყვირდა ერეკლე და მანქანა მკვეთრად დაამუხრუჭა.
-არაფერს უბრალოდ შესაძლო მოვლენების შესახებ გაფრთხილებ შემდეგში მოულოდნელი რომ არ იყოს.
-არაფერიც არმოხდება მე არ ვაპირებ გაყრას-
-მე კიდევ ვაპირებ!-
-გოგო ნუ გამაგიჟებ რატომ ცდილობ მწყობრიდან გამომიყვანო?-
-ისე ხო სულ მწყობრში ხარ რაა-
-აუ ტო ეს ვინააა-
-მარიამი ვარ ყიფიანი!
-ყიფიანი?-ჩაიცინა ერეკლემ-
-ხო ეს ჩემი ქმრის გვარია მალე ისევ მესხი ვიქნები!-
-არასოდეს!თან კარგად ჟღერს მარიამ ყიფიანი.
-მესხმა რადააშავა ვითომ?-
-არც არაფერი მაგრამ მე ესე უფრო მომწონს-მანქნა დაქოქა და გზა განაგრძო.სახლში მისვლამდე არცერთს არ ამოგვიღია ხმა.სახლში დედამთილი, მული და მაზლის ცოლი და მისი პაწაწინა სოფო შემოგვეგებნენ.აი ნამდვილი ოჯახი მარიამ!ცრემლები მადგებოდა მათ რომ ვხედავდი ყველა ცდილობდა როგორმე ესიამოვნებინათ ჩვენთვის.
პატარა სოფოსთან ძალიან დავახლოვდი სულ ერთად ვთამაშობდი მერე ერეკლე დამცინოდა შენც ბავშვი ხარო.თუმცა რაა ცუდი თუ ბავშვის ეთამაშები?პასუხად გემრიელად შევუბდღვერდი ხოლმე ერეკლეს და ისიც ხარხარებდა ჩემს ისბრაზეზე.
სახლში მისვლიდან საათნახევარში ბიჭებიც მოვიდნენ და გაგვახალისეს მერე ქეთიც მოვიდა და იმდეხანს ვეხუტე სანამ ერეკლემ თავისი გარყვნილი ენა არ ჩარია.
-ზეგ რბოლა ტარებაო ლეომ შემოგითვალა და ვწლოდებითო.-გადმომცა ქეთიმ ლეოს დანაბარები.და მეც სიხარულით დავთანხმდი რასაც ერეკელს გაბრაზებული სახე მოჰყვა.
-მარი გამომყევი ერთი წუთით!-მითხრა ერეკლემ და კიბეზე ავიდა მეც დამჯერი გოგოსავით უკან გავყევი.
-რამოხდა ერეკლე?-
-რატომ დასთნხმდი?-
-რას?-
-რბოლაში მონაწიეობას?-
-მინდოდა და იმიტომ.პრობლემაა რამე?-
-არის პრობლემა არ მინდა მონაწილეობა მიიღო!!-
-რატომ ვითომ?-
-აი ამიტომ-მითხრა და ბაგეზე დამაცხრა.