მერე შემომხედა საერთოდ არ მოველოდი ასეთ შემოხედვას.
-იცოდე თავი დამანებე
მზერა მესროლა.მე გავბრაზდი თუმცა მისი სახე მაინც შევათვარიელე არ ვიცი რატომ მაგრამ ასეთი ჩვევა მაქვს როცა ბიჭს ვუყურებ პირველ რიგში ტუჩებს ვაკვირდები და მერე თვალებს.წარმოგიდგენიათ ორივე ერთნაირად ლამაზი და გამორჩეული იყო.
მისმა უნიკალურობამ გული დამწყვიტა ამ ბიჭთან შანსი არ მქონდა
ახლა ჩემს გარეგნობაზე მოგიყვებით და მიხვდებით რატომ.არც ცისფერი თვალები მაქვს არც ქერა ვარ ,არც ფეხები მეწყება ყურებიდან,ჩემზე ვერც ‘’შხვართს’’ ვერ იტყვი.ნორმალური სიმაღლე მაქვს და სწორი ფეხები ,ნაცრისფერი თვალები თითქოს შიგნიდან ფერი ამოუჭამიათო,და მოვარდისფრო ტუჩები.ხედავთ? იმ ბიჭთან რომელსაც ცისფერი თვალები აქვს წითელი ტუჩები და ქერა თმა ახლოს ვერ მივალ.მასზე ოცნებაზე ფიქრს თავი დავანებე და ჩემთვისაც კი მოულოდნელი რამ გავაკეთე ჩემს ადგილას სხვა დავსვი და ადგილი გავუცვალე ეტყობა ვერ დავაკვირდ ვის გვერძე მოვხვდი ხმა რომ ამოიღო მივხვდი კიდევ უფრო მაგარ შარში ვიყავი საბა იყო ჩემი ‘’თაყვანისმცემელი’’.
აღარავის ვაქცევდი ყურადღებას ფიქრებით სამი წლის წინანდელ ამბებს ვიხსენებდი როგორი ბედნიერი ვიყავი როცა ჩემი ძმა და მამა ცოცხლები იყვნენ.იმ საშინელ ავიაკატასტორფამდე რა კარგად ვიყავით რა კარგად ვერთობოდით როგორი ბედნიერი დღეები გვქონდა. ჩემი ძმა მუდამ მკბენდა და მამწარებდა მაგრამ მაინც არ ვუბრაზდებოდი.
ეს ავარია საშინელება იყო ერთი წლის შემდეგ კი...გახსენება ძნელია. ჩემი ერთადერთი სიყვარული, ჩემი ცხოვრება ლუკა გარდაიცვალა ბარში სადაც იყო მოხდა ჩხუბი და დაჭრეს.სიკვდილის წინ მე დამინახა ჩემი ხელი ეჭირა სანამ გული გაუჩერდებოდა.
ვერც კი გავიგე როგორ დავიწყე ტირილი თურმე თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით მომდიოდა და რამდენიმე ხელი სახეზე მეხებოდა.არადა ემოციების დაფარავა კარგად შემეძლო ეს როგორ დამემართა??საშინელებაა ალბათ იმ ბიჭის შემოხედვა უკვე ბოლო წვეთი აღმოჩნდა.
-მია გამოფხიზლდი გთხოვ
ლიზის სახე გავარჩიე.
-მია მია კარგად ხარ?(შაი)
-წყალი მოიტანეთ გონზე ვერ მოდის (საბა)
ცოტა ხანს ვდუმდი მერე გამოვფხიზლდი.
-კარგად ვარ
ჩემი ხმა ვერ ვიცანი.
-როგორც იქნა მია კინაღამ გავგიჟდი
ეს თქვა შაიმ და ისე ჩამეხუტა კინაღამ გამჭყლიტა
-ეხლა თუ გამგუდავ კარგად ვეღარ ვიქნები (მია)
სიცილი დაიწყეს სიტვაცია განიმუხტა.
ახლაც ემოციების დაფარვა მომიწია ძალიან მრცხვენოდა მაგრამ არ ვიმჩნევდი.ესეც პირველი დღე ახლა ყველას მტირალა გოგოდ დავამახსოვრდები.
-მია რა დაგემართა??
ამ ფიქრებში ვიყავი როცა ლიზიმ ეს კითხვა დამისვა
-ლუკა
მიმქრალი ხმით აღმომხდა.
გოგონები ჩამეხუტნენ.შეიძლება სხვები ვერ მიხვდნენ მაგრამ მათ იცოდნენ რას განვიცდიდი და როგორ დეპრესიაში ვიყავი მთელი სამი თვე,სამი თვე ეს ჯოჯოხეთი იყო მუდამ ტირილი მინდოდა და ხელის გატოკებაც კი ტკივილს მგვრიდა.ერთი შეხედვით მხიარული და ცოტა ცერცეტა გოგოს შთაბეჭდილებას ვტოვებდი თუმცა ჩემს სულში რომ ჩაეხედათ აზრი შეეცვლებოდათ თუმცა ერთი საიდუმლო მაქვს ჩემს სულში არასდროს არავის ვახედებ იქამდე მისასვლელად რაღაც ვირტუალური ლაბირინთი შევვქმენი რომლის გავლაც შეუძლებელია და იკარგები ამიტომ ვერ შედის ვერავინ მე ამით ვამაყობ რადგან იმის გააზრება რომ ვიღაცას შეუძლია ჩემი ბნელი მხარეები დაინახოს ცუდად მხდის.
როცა უკვე ტირილიც შევწყვიტე და კანკალიც გარშემო მიმოვიხედე.ის ბიჭი არ დამხვდა კიდევ კარგი.
მასწავლებელმა საპირფარეშოში თავის მოსაწესრიგებლად გამგზავნა რა კარგია რომ მაკიაჟს ვერ ვიტან და არ მისვია.
მივდიოდი სკოლის დერეფანში და უცბათ მოულოდნელი რამ მოხდა ძლიერმა ხელებმა კედელთან მიმიმწყვდიეს.მინდოდა მეკივლა თუმცა ხელი პიზე ამაფარა.ვიცანი ‘’ის ბიჭი’’ იყო.
-რატომ იტირე?? (ის ბიჭი)
-გიჟო გადარეულო ამას ისე ვერ მკითხავდი?რა გულს მიხეთქავ? (მია)
-მეტყვი?? (ის ბიჭი)
-გამიშვი სუნთქვა მიჭირს (მია)
გამიშვა.
-არაფერი უბრალოდ რაღაც მომაგონდა და.. (მია)
-და იმ რაღაცას ლუკა ერქვა?
-მერე შენ რა ?? (მია)
-არაფერი (ის ბიჭი)
მერე წავიდა.კლასში ფეხების კანკალით შევედი მეშინოდა ისევ ავღრიალდებოდი მაგრამ გავიმარჯვე არ მიტირია.იმ დღეს ის ბიჭი აღარ მინახავს.
აი მეორე დღეს კი იმ ბიჭთან მომიწია დაჯდომა სახელიც კი არ ვიცოდი მასწავლებელმა დაინიჟა იქ უნდა იჯდეო და მეც ვერ შევეწინააღმდეგე.
პირველ გაკვეთილზე სია ამოიკითხეს:
-ლუკა გავაშელი
-ვარ (ის ბიჭი)
ლუკა.ლუკა ქვია გამიელვა ტკივილმა და ინსტიქტურად ხელი მკერდზე მივიბჯინე.ახლა ცუდად არ უნდა გახდე მია უნდა გაიღიმო ვუმეორებდი ჩემს თავს .რაღა ახლა გამახსენდა ლუკა?? რატომ რატომ ამდენი ხანია მის გამო არ მიტირია თითქმია ორი წელი და ახლა ნებისყოფა აღარ მაქვს.ვიგრძენი თვალები ცრემლებით ამევსო და თავი დავხარე თმები გაშლილი მქონდა და რომც მეტირა კარგად ვერ დაინახავდნენ.
შემორჩენილი ძალებით ცრემლები რომლებიც ჯებირების გარღვევას აპირებდნენ შევაკავე და თავი მაღლა ავწიე.
გაკვეტილები მოსაწყენი იყო ერთი თვე მე და ლუკა არ ვსაუბრობდით გამარჯობა-საც კი არ ვეუბნებოდი გამწარებული და გულნატკენი ვერაფერზე ვფიქრობდი.
როცა ჩემი მამა და ძმა დაიღუპნენ დედჩემმა ქმარი და შვილი დაკარგა მერე მეც დავკარგე კიდევ ერთი ძვირფასი ადამიანი და დედას გვერდში ვერ დავუდექი სამი თვის შემდეგ კი მუდამ დედა გვერდში ვიდექი ეს მშველოდა და ცრემლებს მიკევებდა.და აი ახლა ქვეცნობიერმა მკითხა
-როდემდე უნდა ითამაშო ძლიერი გოგოს როლი??
მართალი პასუხი არ მაქვ ამას სიცოცხლის ბოლომდე ვერ გავაკეთებ ეს აშკარაა.
ამ ერთი თვის განმავლობაში მხიარული მიას თამაში დავიწყე.ვიყავი ჩემს უსაყვარლეს მეგობრებთან, მარის სანახავადაც დავდიოდით. მერე როგორც იქნა გამოჯანმრთელდა ისევ ერთად შევიკრიბეთ და . მეორე დილით თავი მიგუგუნებდა .სარკეში რომ ჩავიხედე ჩემი ტავი ვერ ვიცანი დასიებული სახე მქონდა.
-ეუჰ რა წავა სკოლაში ასეთი სახით
აღმომხდა შეწუხებულს.
-უნდა წავიდეთ აუცილებლად დღეს ტესტებს ვწერთ ხო იცი არა??
ლიზიც არანაკლებ შეწუხებული და დასიებული იყო.
-აე სანდროო გაიღვიძეე (მია)
-დამაცა რაა (სანდრო)
-უნივერსიტეტში არ მიდიხარ??
-რა მინდა იქ??მაინც არ ვსწავლობ და..
-ხო კარგი.არ იცი როგორ უნდა მოვიშოროთ ეს დასიებები სახეზე???
-რაა
თვალები დააჭყიტა სანდრომ და სემომხედა .
-აჰა კიდევ კარგი გნახეთ ზალიან სასაცილოები ხართ.
სიცილი დაგვაყარა სანდრომ და სხვებიც გააღვიძა რა თქმა უნდა დაგვცინეს.
მოვრჩით მხიარულებას და როგორღაც სკოლაში წავედით.
ლუკა გვერძე იჯდა როგორც ყოველთვის ყურადღება არ მივაქციე.
შუა გაკვეთილზე გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა ესრა მაკლდა რაა
-მას გავალ გთხოვთ
შეწუხებული სახით შევხედე თვალებში.
-კარგი გადი.
რასაც ქვია გავფრინდი რაა.
მოვწესრიგდი .დერეფანში გამოვედი და ისევ ლუკა გამომიხტა
-რა გჭირს??(ლუკა)
-დავთვერი დაა.. (მია)
-ააააააააა-დამცინა რა თქმა უნდა
მე კი გაბრაზებული შევბრუნდი კლასში.