უბრალოდ მიმტანი (თავი 8)
თითქოს ვგრძნობდი, რომ სულელურად ვიქცეოდი, ასე რა მადარდებდა? რამ გამანაწყენა და რამ დამწყვიტა გული? გაგა ხომ არაფერს დამპირებია... საკუთარ ემოციებს ვერ ვაკონტროლებდი... ნუთუ ესეც სტრესის ბრალია? ნერვებს ვერ ვთოკავდი, ხმამაღლა ვქვითინებდი... საკუთარ ხმაში და ფიქრებში ჩაძირულმა, ვერ გავიგე ოთახის კართან როგორ მოვიდა ვიღაც... მხოლოდ კარის გაღების ხმაზე ავწიე თავი და კიდევ ერთი შოკი მივიღე... მაგრამ ეს სიხარულისგან იყო გამოწვეული. გაღებულ კარში ნია იდგა.გაფართოვებული და შიშჩამდგარი თვალებით მიყურებდა... -ღმერთო, ელი... გაოგნებულს ყბა ჩამოუვარდა. -ნია...- მხოლოდ სახელის თქმა მოვასწარი და ახლა ხმამაღლა ავტირდი. ნიამ ჩემთან მოირბინა და ჩამეხუთა. მილებში ახლართულმა, ხელები გაჭირვებით შემოვხვიე და უარესად ავბღავლდი. მისი ნახვა იყო სრული პიკი... საერთოდ ჩავიკარგე ცრემლების სამყაროში და თითქოს გზა ამებნაო, ვეღარ გამოვდიოდი... გაუჩერებლად, სულმოუთქმელად ვტიროდი... - ჩუ, დაწყნარდი, ჩემო კარგო, ჩემო საბრალო...- ქვითინებდა ისიც... მისი ნუგეში უარესად მხდიდა... იქამდე ვტიროდი, სანამ ცრემლი არ დამიშრა... გადავიღალე ემოციებისგან და ძილბურანში წავედი... -ნია...- ამოვიკვნესე... - აქ ვარ საყვარელო,- თავზე ხელის გადასმა ვიგრძენი... -არ წახვიდე... გთხოვ... შენც არ მიმატოვო... -ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამოვთქვი სათქმელი და დამეძინა. იგივე ოთახში გამეღვიძა... აშკარად საღამო იყო ან ღამე. ფანჯრებიდან სიბნელე ჩანდა... ოთახში მარტო ვიყავი... ისევ ეს მარტოობის აუტანელი შეგრძნება... წოლისგან და უძრაობისგან მთელი ზურგი ამტკიებოდა. კარი გაიღო და გაგა შემოვიდა... რაგაც უცნაური ვიგრძენი მის დანახვაზე, თითქოს გულიდან მოჭერილი მარწუხები მომხსნესო. სუნთქვა გამიადვილდა... -გაიღვიძე?- მგონი არ ელოდა... -თავს როგორ გრძნობ? -ნია სადაა?- ჩემს ხმაში თითქოს შიში ჟღერდა. ასე არ მინდოდა, ეს ჩემდა უნებურად ხდებოდა. მისი არ მეშინოდა... ან უბრალოდ, ვიცოდი, რომ არ უნდა შემშინებოდა, მაგრამ ჩემი ხმა სხვას ამბობდა... სადღაც მიმალულ შიშს გამოხაავდა... ტკივილი დავინახე გაგას თვალებში... -დიდხანს გელოდა და რომ არ გაიყვიძე წავიდა. ხვალ ისევ მოვა_დამამშვიდა . ხმას არ ვიღებდი. ჩემი გეშინია?- მკითხა მოელოდნელად... -შენი მადლიერი ვარ...- ვცადე პიდაპირი პასუხისთვის თავი ამერიდებინა... -მე ეს არ მიკითხავს...- თვალებში მიყურებდა. დავიბენი. ჩემდა უნებურად საწოლში ცქმუტვა დავიწყე. ყველა ძვალი ერთდროულად მეტკინა. ყრუდ წამოვიკვნესე... _რა გჭირს- ჩემსკენ სწრაფად გადმოდგა ორი ნაბიჯი, თუ არა მაშინვე შიშნარევი თვალებით მივაჩერდი და ადგილზე გაიყინა. თვალებში სევდა, სინანული, ტკივილი, სითბო, თანაგრძნობა ედგა... მზერა გამიშტერდა მასზე. ისიც უძრავარ იდგა და თვალებში ჩამჩერებოდა. არ ვიცი, ასე უაზროდ ერთმანეთის თვალებში მობოდიალენი რამდენ ხანს ვიყავით გაშეშებულები, მაგრამ ზურგის ტკივილმა კიდევ შემახსენა თავი... შუბლშეკრულმა თვალი მოვწყვიტე. -რა..?_ სიტვის დასრულება ვერ შეძლო, რადგან ზუსტად მაშინ დავუძახე მეც... -გაგა...- მეც გავჩუმდი... სიტყვის დათმობა გადავწყვიტე... -მითხარი- გამიღიმა, კეთილი ნება დამანახა... -ბეჭები წოლისგან ძალიან მეტკინა, დამოუკიდებლად წამოჯდომა კი არ შემიძლია... _ ვუთხარი და თხოვნის თვალებით მივაშტერდი... - და გინდა დაგეხმარო? -გადაამოწმა გაგამ. - აჰაამ...- თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად... ძალიან ნელა მომიახლოვდა. ისე რომ მისი ყველა მოძრაობა დამენახა. ბალიში აიღო, ცალი ხელით მე წამომსვა ძალიან ფრთხილად და უკან მოხერხებულად დადებულ ბალშზე მიმასვენა... ჯერ ტკივილი ვიგრძენი, მოძრაობისგან გამოწვეულ, მაგრამ გაგას შეხებამ სულ გადამავიწყა ველაფერი. კანკალი ამივარდა. დენის დარტყმა ისევ ვიგრძენი... ისეთივე ძლიერი როგორც ადრე, ბარში... ბალიშს მიმაყრდნო თუ არა სწრაფად მომშორდა. ძალიან მინდოდა ჩემი კანკალი შიშისთვის არ მიეწერა, მაგრამ მან სწორედ ეს იფიქრა. -ჩემი გეშინია.- ეს უკვე კითხვა აღარ იყო. ამაში თითქოს დარწმუნდაო, ჩემი რეაქციის დანახვის შემდეგ. გაბრუნდა და კარისკენ წავიდა. -გაგა!- დავუძახე. შემობრუნდა...-მადლობა... ხმა არ ამოუია ისე დატოვა ოთახი. სულელი ვიყავი ასე არ უნდა მოვქცეულიავი... ასე უბრალოდ არ უნდა გამეშვა... კარი გაიღო და ოთახში ასე 16-17 წლამდე გოგობა შემოვიდა, ლანგრით ხელში. -საღამო მშვიდობის- გამიღიმა_ მე ლიკუნა ვარ. აქ ვმუშაობ... უფრო სწორად ბებოს ვეხმარები, გაგამ მითხრა გაიღვიძა და ბულიონი აუტანეო. სანამ არ შეჭამს არ მოეშვაო. -ისე სწრაფად მიაყარა სიტყვის ჩაკვეხება ვერსად შევძელი. -დიდი მადლობა, -გამეღიმა, ძალიან საყვარელი იყო. -შენ ელი ხარ ხო? ვიცი, გაგამ მითხრა ელი ქვიაო..._თავადვე გასცა პასუხი საკუთარ კითხვას. -გაგამ კარგად ივახსმოსო და მერე ექიმია მოსული და გადაეცი უნდა გასინჯოსო. -აქაა ექიმი?- ვიკითხე. ბულიონის სურნელმა ცხვირზე მომიღიტინა. -კი აქაა._ კაბინეტში არიან, საუბრობენ. მოკლედ. ლიკუნას ტიტინში ბულიონი ბოლომდე ჩანამთავრე. მიყვებოდა სკოლაზე, მეგობრებზე, ოჯახზე. ვუსმენდი და გული სიხარულით მევსებოდა. მე ხომ მის ასაკში საშინელი ტრაგედიის გადატანა მომიხდა... ის ისეთი ლაღი იყო, უსიცოცხლო ადამიანს სიცოცხლეს მოანდომებდა. დადებითად დამმუხტა. ასე ტიტინით დატოვა ოთახი და დამიბარა გაგას ვეტყვი და ამოვლენ ახლავეო. მართლაც რამდენიმე წუთში შემოაღეს კარი. ჯერ გაგა შემოვიდა, მერე ახალგაზრდა კაცი შემოყვა. რომელიც გულთბილად მიღიმოდა. - საღამო მშვიდობის. -მომესალმა ექიმი.- მე პეტრე ვარ ბურდული, შენი ექიმი. -გამარჯობა. მივესალმე. -აბა როგორ ხარ? მოვედი რომ სახვევები გამოგიცვალო და ჭრილობაც დავამუშაო... გაგა გარეთ დაგველოდე თუ შეიძლება.- მიმართა გაგას. მან თავი დაუკრა პეტრეს , ერთი გადმომედა და გავიდა. ისევ სევდა მის თვალებში... ისევ ტკივილი... და ეს ჩემი ბრალი იყო... მგონი... ექიმი სასიამოვნო ადამიანი აღმოჩნდა. ლაპარაკ ლაპარაკში ისე გადამიხვია ჭრილობა _დაბეჟილობები ვერაფერი გავიგე,მხოლოდ ფეხის გული ამეწვა ძალიან, როცა მისუფთავებდი ჯერ შეუხორცებელ ჭრილობას. გაგას გასძახა როცა მორჩა გადახვევას, ისიც შემოვიდა. კართან დადგა და ხელები გულზე დაიკრიფა. როგორც ჩანს ცდილობდა არ მომახლოვებოდა. გული დამწყვიტა ამან... პატარ_პატარა დარიგებები მომცა, ზედმეტი მოძრაობებისგან თავი უნდა შემეკავებინა, ჯანსაღად მეკვება , დანატოვარი ვიტამინები დამელია დღეში სამჯერ და დამოუკიდებლად ადგომა არ მეცადა. ხვალ კიდევ შემოვივლიო დაიბარა. დავემშვიდობეთ ერთმანებს და წავიდა. გაგამ გააცილა. ოთახში მალე შემობრუნდა. -უკვე გვიანაა არ გეძინება?- მკითხა შორიდან. დისტანციას იცავდა. დაწოლაში მოგეხმარები.- მითხრა და თანხმობას დაელოდა. -კარგი.- ნება დავრთე. მომიახლოვდა. შემეხო თუ არა ისევ ავიბურდე გრძნობებში... ისევ შეკავებული სუნთქვა... არეული თავგზა... როგორ დამაწვინა ვერ მივხვდი. როცა მომშორდა მერე გავიაზრე, რომ უკვე ვიწექი და პლედიც მოეხურებინა ტანზე... თვალებში შევხედე, ისიც არეული ჩანდა. თვალებ ამღვრეული მიყურებდა. -დილი ნების, ელი._ მითხრა ბოლოს და გაბრუნდა კარისკენ. -გაგა! - გაუაზრებლად წამოვიძახე მისი სახელი. გაჩერდა... შემომხედა...-შენი არ მეშინია, პირიქით თავს დაცულად ვგრძნობ... -ის ვუთხარი რაც პირზე პირველად მომადგა და ეს სიმართლე იყო. გამიღიმა. სიხარული დავინახე მის თვალებში. ჩემსკენ წამოვიდა, მომიახლოვდა, გადმოიხარა და შუბლზე მაკოცა... გამაჟრჟოლა... -მინდა მენდობოდე, ჩემი გჯეროდეს, ჩემი იმედი გქონდეს, მხარში დგომის და შენი დაცვის უფლება მომცე, მიინდა შენი სიყვარულის უფლება მქონდეს... -დაიხარა და შუბლზე კიდევ ერთხელ მეამბორა. *** ბავშვებოოო, ახალი თავი დავდე და ... შეფასებებს ველოდები გულის ფანცქალით... სად ხართ აბააა... |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
