დაუფიქრებლად გადავატრიალე საკეტი და კარი თვითონ გაიღო!
სიბნელეში ძლივს გავარჩიე ადამიანის შავი სილუეტი. უცნობი სახში დაუპატიჟებლად შემოვიდა. ორი ნაბიჯი გადადგა და ჩემს წინ გაჩერდა. კაპიშონი გადაიხადა და თავგადახოტრილ თავზე ხელი გადაისვა თითქოს თმა გაისწორა! გაბრაზებული ხმით მითხრა :

-რატო? –უცნობი
-რა? –გაკვირვებული და ერთდროულად შეშინებული ხმით ვიკითხე. ვიფიქრე კაფეში არ მისვლის მიზეზს მეკითხებოდა მაგრამ ჩემთვის გასაკვირი კითხვა დამისვა :

-რატო გეშინია ჩემი? –უცნობი. თვალებში შემომხედა და პირველად დავინახე მისი გასაოცრად ლამაზი ღია თაფლისფერი თვალები! აქამდე ალბათ ვერასდროს ვიტყვიდი თაფლისფერ თვალებზე სიტყვა ლამაზს, მაგრამ მისი თვალები იმდენად ღრმა და საინტერესო იყო, რომ ერთი წუთით მის თვალებში დავიკარგე, მაგრამ ისევ მისმა მკაცრმა, მაგრამ ამავე დროულად თბილმა ხმამ გამომაფხიზლა :

-პასუხს ველოდები! –უცნობი
-რომელ ნორმალურ ადამინას არ შეეშინ... –შემაწყვეტინა
-სიყვარულის ეშინიათ? –უცნობი
-.......... –ვერაფერი ვუთხარი გატრიალდა და წავიდა. ერთხანს კიდე ვიდექი ღია კარით, თითქოს ისევ მის თვალებში ვიყავი დაკარგული.
გონს, რომ მოვედი კარი დავხურე, ზალაში შევედი და დივანზა დავჯექი. დავჯექი, მაგრამ გონებაში ისევ იქ ვიდექი და უცნობი ისევ ჩემს წინ იდგა მკაცრად მელაპარაკებოდა მე კი ისევ მის თვალებში ვიყავი დაკარგული! ნელნელა ვხვდებოდი, რომ მიყვარდებოდა ადამინი, რომელიც შესაძლებელია სამუდამოდ დავკარგე. პირველი რაც მომაფიქრდა ელენესთვი დამერტეკა, მაგრამ ანგარიში გამომელია და გადავწყვიტე სკაიპით დამერეკა. ნოუთბუქი ჩავრთე და სკაიპი გავხსენი, 12 გამოტოვებული ზარი დამხვდა დედასგან. ძალიან კარგად ვიცოდი, რომ ეხლა დედასთან ლაპარაკის თავი არ მქონდა, მაგრამ ვიცოდი, რომ დედა ძალიან ინერვიულებდა და გადავწყვიტე ძალები მომეკრიბა და დამერეკა, მაგრამ დედამ დამასწრო :

-გოგო სად ხარ დაკარგული, როდესაც არ უნდა დამერეკა ყოველთვის არ იღებდი! –გაბრაზებულმა და ანერვიულებულმა მითხრა დედამ
-დედა კაი ნუ ნერვიულობ არ მეცალა ვმეცადინეობდი –ვიცოდი, რომ ტყუილით საქმეს ვაუარესებდი, მაგრამ ეხლა ნამდვილად ვერ ვანერვიულებდი დედას, თან ვიცოდი, რომ ანერვიულებულს შეეძლო ჩამოსვლაც გადაეწყვიტა.
-კარგი მომიყევი როგორ ხარ? –დედა
-კარგად დე, თქვენ როგორ ხართ? მოგწონთ იქაურობა? –მე
-კი დედიკო, შენი ძმა მალე მუშაობას იწყებს! –დედა
-ვაა მაგარია! –მე. კიდევ დიდი ხანი ვილაპარაკე დედასთან, მაგრამ მერე, მაინც გადავწყვიტე ელენესთვის დამერეკა :

-ვიცი გვიანია, მაგრამ რომ არ დამერეკა არ შემეძლო! -მე
-არაუშავს! მიდი მალეე მომიყევი! –ელენე
-მემგონი შემიყვარდა! -უცბათ მივახალე ელენეს
-რაააა? რა მაგარიაააააა ! –ელენე
-რა არის გოგო მაგარი?! შემიყვარდა ადამიანი, რომელიც მემგონი სამუდამოდ დავკარგე! –მე
-რა რატოო? –ელეენ

ყველაფერი მოვუყევი ელენეს! რათქმაუნდა ელენე გამიბრაზდა და მკაცრად მითხრა, რომ ხვალ დილისაქეთ მასთან ვყოფილიყავი!
დილით ადრევე გავედი ელენესთან, და როდესაც მივედი პირდაპირ ვთხოვე :

-აუ გეხვეწები მაღაზიებში წავიდეთ და იქ მეჩხუბე რა! –ღიმილით ვუთხარი
-კარგი წამო! წამო! მეც მინდოდა რაღაცეების ყიდვა! ჩხუბს დიდად არ ვაპირებდი უბრალოდ ვიცი რომ ჩემი აზრი შენთვის მნიშვნელოვანია და ამიტომაც რაღაც მინდა, გითხრა მაგრამ ჯერ მაღაზიებში გავიაროთ! –ელენე. გამიხარდა ელენესგან ასეთი სიტყვების გაგონება, რადგან მეგონა, რომ ელენე ძალიან გაბრაზებული დამხვდებოდა! მაღაზიებში არაფერი უთქვამს, დიდი ხანი ვიარეთ რაღააცეები ვიყიდეთ და ელენემ შემომთავაზა კაფეში დაჯდომა! ტაქსი გავაჩერეთ, ჩავჯექით და წავედით 15 წუთში კაფესთან ვიყავით ფული გადავიხადეთ ტაქსი გავუშვით და კაფეში შევედით. ორივემ ყავა ცეზარი და ფრი შევუკვეთეთ და ელენემ დაიწყო :

-კმაყოფილი ხარ შEნი საქციელით? –გამბრაზებული ხმით მითხრა ელენემ
-ახლა ნამდვილად არა –მორცხვად ვუთხარი
-მერე რას აპირებ? –ელენე
-რას უნდა ვაპირებდე?? –ახლა უკვე გაბრაზებულმა ვუთხარი
-არ გინდა როგორმე დაეკონტაქტო? –ელენე
-მეტი საქმე არ მაქ ვიღაცას დავეკონტაქტო, ელენე ბიჭია და თუ საჭიროა დამეკონტაკტება! აღარაფერი მინდა ! –გაბრაზებული ავდექი ფული გადავიხადე და წამოვედი! საღამოსკენ სახში მარტო ჩემ ფიქრებთან ერთად ვიჯექი და არ ვიცოდი რა მექნა იმიტომ რომ რაღაც აუღწერელი გრძნობა შიგნიდან მანადგურებდა. არვიცი რა დამემართა, მაგრამ საკმაოდ გვიანი იყო როცა სასეირნოდ წასვლა გადავწყვიტე! კურტკა შემოვიცვი დად ა პირდაპირ სპორტულებში და ბოტასებში გადავწყვიტე დაბლა ჩასვლა. მუსიკას ვუსმენდი და 12ის 43 წუთისთვის უკვე თითქმის ყველა პარკი მოვიარე, ბოლოს სახლში, რომ ვბრუნდებოდი ერთერთ პარკში შEყვარებული წყვილი შევამჩნიე, საყვარლად იჯდნენ ბიჭს ხელი ქონდა გოგოზე გადახვეული და პარკს, რომ გავცდი მხოლოდ მაშინ მივხვდი, რომ ნაცნობი ჟაკეტი დავინახე. მიუხედავად იმისა, რომ მუსიკა საკმაოდ ხმა მაღლა მქონდა აწეული, მაინც გავიგე ვიღაცის ყვირილი. უცნობი და ის გოგო საკმაოდ ხმამაღლა ჩხუბობდნენ, გოგომ უცნობს ხელი გაარტყა, უცნობი გამოტრიალდა და ჩემკენ წამოვიდა. ძალიან ნაწყენი ვიყავი და რატომღაც ვთვლიდი, რომ უცნობი ღირსი იყო, ალბათ არც ერთ ადამინს არ მოსწონს როცა ატყუებენ! უკან გავიხედე ის ისევ უკან მოდიოდა მაგრამ ახლა უკვე ახლოს იყო. სადარბაზომდე გამომყვა და სადარბაზოსთან ახლოში ჩამოჯდა. კიბეები ავირბინე სახლში შევედი და ფანჯრიდან გადმოვიხედე და დავინახე მისი სახე აღმოჩნდა, რომ ეს ჩემი უცნობი არ ყოფილა. უეცრად კარში ზარი გაისმა, კართან მივედი და კარი გავაღე, არც კი ვიკითხე ვინ იყო. კარი, რომ გავაღე დავინახე გადახოტრილი თავი :


-არ უნდა იკითხო პატარა ვინ არი? მე რო არ ვყოფილივიყავი მერე? –უცნობი
-აქ რა გინდა? – ვინანე რომ ასე უხეშად ვიკითხე
-შენი ნახვა მინდოდა – უცნობი
-ხი მნახე ახლა წადი! –გულში ძალიან მიხაროდა ამ სიტყვების გაგონება
-რა ცუდი მასპინძელი ხარ რა იყო? არაუშავს მე გასწავლი მასპინძლობას! – თქვა და დაუპატიჟებლად შემოვიდა სახში. მიხედ მოიხედა და სამზარეულოში შევიდა!

-მემგონი არ დამიპატიჟებიხარ! –მე
-არაუშავს, არ მეწყინა პატარა! –ღიმილით მითხრა
-კარგი იჯექი ხელს არ მიშლი! –ვუთხარი და კარი დავხურე
-ყავას არ დამალევინებ? –უცნობი
-იცი რა შენს თავხედობას საზღვარი არ აქვს! არც კი გიცნობ შენ კიდე სახლში შემომივარდი ყავას მთხოვ?! –მე
-კარგი მოდი გავიცნოთ ერთმანეთი! იმედია იგივე შეცდომებს არ იმეორებ და ჭკვიანი გოგო ხარ! –უცნობი გადავწყვიტე ჩემი თავისთვის გადამებიჯებინა და ცEმი სახელი ვუთხარი :
-კატო ! –მე
-გოგა –თქვა და გამეღიმა

ცოტახანი არაფერი მგვითქვამს მაგრამ სიჩუმე გოგამ დაარღვია:

-ყავას ეხლაც არ დამალევინებ პატარა? –გოგა
-ნალექიანს დალევ თუ უნალექოს? -მე