ოთახში შევვარდი და კარები გადავკეტე,დედა ყვიროდა გამიღეო,მაგრამ ისე ვიყავი გაბრაზებული კარები რომ გამეღო ალბათ შუაზე გავგლეჯდი,გული საშინლად მტკიოდა,არავნ მყავდა ისეთი ვინც თავზე ხელს გადამისვამდა და მეტყოდა ყველაფერი მოგვარდება და კარგად იქნებაო. დედაჩემს ჩემი დაც აყვა და ახლა ორივე ერთად ყაყანებდა კარს მიღმა
-გოგო შენ არ გესმის კარები გააღეთქო რო გეუბნებით?-წიკვინებდა მარიკა
-სახლიდან მივდივარ! მაინც არ გავყვები იმ ბებრუხანას ცოლად! თქვენ ვერ გადაწყვეტთ ჩემს ცხოვრებას!-სასწრაფოდ გამოვაღე კარადა აუცილებელი ნივთები ჩავყარე და კარები გავაღე
-ეს რა ჩანთაა?-გაოცებულმა დამხედა დედაჩემმა
-სახლიდან მივდივარ! თქვენ მანც არ გადარდებთ ჩემი ბედი!
-შენი ბედი არ გვადარდებს? ასეთი უმადურ როგორ ხარ გოგო?! ფუფუნებაში ცხოვრება გელის შე უტვინო!
-თუ ასე გიყვარს ეგ ფუფუნება შენ გაყევი ცოლად მაგ კაცს! მე არ გავყვები,მოვკვდებ და არ გავთხოვდები!
-სამწუხაროდ მე ისე არ გამიმართლა როგორც შენ,ისეთივე გარეგნობა არ მაქვს თორემ შენ დამასწრებდი?
-აი სწორედ ეგაა თქვენი პრობლემა,რომ მხოლოდ გარეგნულად აფასებთ ადამიანს და ფეხებზე იკიდებთ მის შინაგან სამყაროს!
ამ დროს მამაჩემმა შემოაღო კარები,ჩანთით ხელში რომ დამინახა თმებში მწვდა და ოთახში შემათრია,ვკიოდი,ვწიოდი მაგრამ ჩემს დასახმარებლად არც არავინ მოსულა,დედა და ჩემი და შორიდან მიყურებდნენ. ძირს დამაგდო და მუხლები გადამისკდა,ისეთი ტკივილი ვიგრძენი აქამდე რომ არასოდეს განმიცდია,იატაკზე ვეგდე და მთელ ხმაზე ვბღაოდი.ახლა მთელი სამყარო მეზიზღებოდა. არვიცი რამდენხანს ვეგდე ასე უგონოდ იატაკზე,თავლები რომ გავახილე სევ იმ პოზაში ვიყავი,თავი ძლივს წამოვწე და ლოგინამდე მივაღწიე. ჩემი ტელეფონი რეკავდა მის თავიც კი არ მქონდა რომ მეპასუხა.როგორც იქნა ამოვაძრე შარვლის ჯიბიდან
-გისმენთ-ძლივს ვუპასუხე სრუტუნით
-ნინა მინდა დღევანდელი საქციელისთვის ბოდიში მოგიხადო
-რომელი ხარ?
-ალექსანდრე ვარ
-ხო არაუშავს,მაგაზე არიდარდო ცოლად მანც აღარ მოგყვები და საერთოდაც არ მოგცემთ უფლებას ჩემს მაგვრად რამე გადაწყვტოთ! არც შენ და არც მხეც მამაჩემს მაგასაც თუ მამა ქვია!-ბოლო ხმაზე ვბღაოდი
-რა მოხდა? რა გატირებს?
-თავი დამანებე ვითომ ძალიან გადარდებთ ვინმეს რა მატირებს! არც იოცნებო იმაზე რომ ცოლად გამოგყვები!-ტელეფონი ლოგნზე დავახეთქე და გულაღმა დავწექი საწოლზე
ცოტახანში ხმაურ გავიგე სასტუმრო ოთახიდან,ვიფქრე ალბათ დედა და მამა ჩხუბობენთქო,მაგრამ კარებზე გასაღების გადატრიალების ხმა რომ გავიგონე კედელს ავეტუზე და საბანი ავიფარე იმ მხეცმა სევ რამე არ მიქნასთქო,შევცდი კარებში ალექსანდრე იდგა და გაფართოებული თვალებით მიყურებდა
-შენ?-პირი დავაღე და ცრემლები შევიმშრალე
-ეს ამ მხეცმა გაგიკეთა?-კბილებში გამოსცრა და მამაჩემს პერანგში ჩააფრინდა
-მე,მე თავი დაანებე რასაკეთებ?-არვიცი რატომ დავიცავი ის არაკაცი
-როგორ გაბედე და ქალს ხელი როგორ დააკარე?!-ღრიალებდა ალექსანდრე
მამაჩემი ცდილობდა თავი ემართლებინა
-ანუ იმის გამო ცემეთ რომ ცოლად გამომყვეს ხომ?! ხოდა მიმყავს ნნა ამ სახლიდან! ახლა კმაყოფილები ხართ? ავასრულოთ თქვენი სურვილები! რამდენად შეაფასებთ თქვენ ქალიშვილს ბატონო გურამ?! 1000 ლარად? თუ მილიონად?!- საფულედან ამოიღო რაც კი ფული ჰქონდა და მამაჩემს შეაყარა სახეში.
-ნინა მივდივართ!-ისე გამომხედა ადგილზე გავიყინე
რომ არ დავიძარი ხელი ჩამავლო სა სუ ძალით წამიყვანა,მანქანაში ისე ჩავჯექი ხმა არ ამომიღია,ფეხშიშველი პიჯამოების ამარა ვიყავი,სიცივეც ვერ ვიგრძენი,ჩემს გადაყვლეფილ მუხლებს და იდაყვებს რომ დახედა თავი გააქნია და საჭეს მაგრად დასცხო მუშტი.
-ეს მოცვი-თავისი პიაკი გამომიწოდა,მეც გამოვართვი და მოვიხვიე,ისეთი სასიამოვნო სუნი ასდიოდა გამაბრუა
-მაგრად გტკივა?-ხელი შემახო გაყინულ ფეხზე,გამაჟრიალა
-არაუშავს,უარესებიც ამიტანია-ცრემლები შევიმშრალე და გავუღიმე-მადლობა ალექ.
-სამადლობელი არაფერია,ყველაზე მეტად მაშინ მეკეტება როდესაც ვხედავ კაცი ქალს სცემს! კაცი კი არა არაკაცები ქვიათ ასეთებს!-გამწარებული ლაპარაკობდა
ხმა ვერ ამოვიღე ტკივლსგან,არ ვიმჩევდი თორემ სულ მაფრთხობინებდა ჭრილობები.
-ჯერ საავადმყოფოშ მივალთ ჭერილობას დაგმუშავებს ექიმი,შემდეგ კი ჩემთან სახლი წავალთ
-შეთან რა გვინდა?-სხარტად ვუპასუხე გაოცებულმა
-აბა შენ რა გგონია იმ არაკაცთან დაგტოვებ?
-მე არ მინდა...
-ვიცი,რომ არ გინდა,მაგრამ მინდა რაღაც შემოგთავაზო
-რა?-ინტერესით შევხედე
-ჯერ მივხედოთ შენ ფეხებს და მერე ვილაპარაკოთ,დრო ბევრი გვაქვს არსად გვეჩქარება.-თბილად გამიღიმა და გზას გახედა
სულ სხვანაირ წარმომედგინა ეს კაცი,მაგრამ სულ სხვანაირი აღმოჩნდა,ველური მამაჩემისგან სრულიად უცნობმა მამაკაცმა გადამარჩინა,მე კიდევ რეები აღარ ვაკადრე.
მანქანა საავადმყოფოს წინ გააჩერა და გადმოსვლაში დამეხმარა
-ვა ალქეს რავა ხარ ძმა-ხელი ჩამოართვა ვიღაც თეთრხალათიანმა მამაკაცმა და გადაეხვია
-კარგად ლევან,შენ როგორ ხარ? პაარა პრობლემა გვაქვს ძმა-თვალი ჩამიკრა და გამიღიმა
ლევანმა ამათვალიერა და მერე ალექსანდრეს გახედა.ჭრლობა დამიმუშავა და გადამიხვია,ცოტა კი მეტკინა მაგრამ ხმა არ ამომიღია.
-კიდევ გტკივა?
-არა ალექს
ლევანს მადლობა გადაუხადა,დაემშვიდობა და წამოვედით
-შენებს რას ეტყვი ასეთ მდგომარეობაში რომ მიმიყვან?
-შენ მაგაზე არიდარდო პატარა ქალბატონო,მოვგვარდებით,მართლა მშობლების ჭკუაზე კი არ დავდივარ-ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა
შემრცხვა როცა გამახსენდა ჩემი სიტყვები და თავი ჩავხარე.მანქანა უზარმაზარი სახლის წინ გააჩერა და გადმოსვლაში დამეხმარა.
-ბატონო ალექსანდრე მობრძანდით-კარები ხანში შესულმა სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა გაგვიღო,თან ცალი თვალით მე ამათვალერა,ალექსმა ყურადღება არ მიაქციოო და კიბეებისკენ მიმითითა.
-ეს შენი ოთახი იქნება,წყალი გადაივლე და დაწექი,ხვალ შენთვის ტანსაცმელებს ვაყიდინებ,ახლა კი დაისვენე,თავზე ხელი გადამსვა და ოთახიდან გავიდა
-ალექს
-რა?
-მადლობა-მეც გავუღიმე,თვითონაც გამიღიმა და ოთახი დატოვა.




________________
ბოდიში ასეთი მოკლე თავისთვის, მაგრამ მეტი ვეღარ მოვახერხე ვეცდები საღამოსაც დავდო გვიანი შემდეგი თავი და კიდევ ბოდიში ბეჭდვითი შეცდომებისთვის.