გაბრაზებული მივდიოდი უმისამართოდ ტყეში და სალანძღავ სიტყვებს არ ვიშურებდი
-იდიოტი დამპალი კრეტინი თვითკმაყოფილი იდიოტი არა როგორ გაბედა მერე როგორ მიყურებს ხოლმე დამპალი ფუ მძულს კრეტინი არა მოვკლავ დავახჩობ არ ვაცოცხლებ
გაცოფებული მივაბიჯები ფეხი რომ რაღაცას წამოვკარი და მოწყვეტით დავეცი ყრუდ წამოვიყვირე და წამოდგომა ვცადე მაგრამ ამაოდ
-ცუდათაა ჩემი საქმე_ვთქვი როესაც ჩემს მუხლს დავხედე სისხლი მსდიოდა და მოძრაობისას მტკიოდა ირგვლივ მიმოვიხედე უკივე საკმაოდ ბნელოდა თვალთახედვაც არ იყო გადასარევი აქედან უნდა გავსულიყავი თორემ დავიკარგებოდიი ან უკვე დაკარგული ვიყავი გაჭირვებით წამოვდექი და ფეხის თრევით გავუდექი გზას.მივდიოდი მაგრამ გზა არ მთავრდებოდა არც ნაპირი ჩანდა და არც სინათლე მგონი ავიკარგე ამ ფიქრებში ვიყავი მგლის ყმუილი რომ შემომესმა
-ესღა მაკლდა _აღმომხდა შეშფოთებულს_ცოტნეეეეეეეე ბექაააააა მარიიიიი_გავკიოდი შუა ტყეში და ამაო ველოდი გამოხმაურებას
-ხალხოოო მიშველეთ დავიკარგე_უკვე აცრემლებულმა ამოვიჩურჩულე და იქვე ხის გადაჭრილ კუნძზე ჩამოვჯექი ისევ ის სულის შემძვრელი ყმუილი ისევ ის სულისმომცველი შიში ა ქვითინი ვეღარ შევიკავე ავტირდი შიშისგან მთელი სხეული მიცახცახებდა და ტირილით სულს ვერ ვითქვამდი
-ძალიან გთხოვთ დამეხმარეთ_ვქვითინები მე როესაც ბუჩქებში რაღაც ხმაური გავიგონე უარესად ამიკანკალდა სხეული ეს ნამვილად მგლების ხროვა იყოო თვალის დახამხამებასაც ვერ მოვასწრებდი ისე შემჭამნენ სახეზე ხელები ავიფარე და ბოლო წამების ათვლა დავიწყე
თან უაზრო ვბუტბუტები და აღსასრულს ველდი
-თამთა_ყურთასმენას ის ხმა მიწვდა რომლის მოსმენაც ყველაზე მეტა მინოდა _ღმერთო თამთა როგორ შემაშინე_შიშისგან ხმა ბექასაც გაბზარვოდა თვალები გავახილე და წამიერად ვიგრძენი რომ უკვე უსაფრთხო ვიყავი
-ბექა მე ისე შემეშინდა_ამოვისლკუნე და სლუკუნს ქვითინიც მივაყოლე_მე მე აქ მგლები მერე მე დავეცი მერე დავიკარგე _ვბლუყუნები და ტირილისგან სულს ვერ ვითქვამი
-ჩშ დაწყნარდი ეხლა ჩემთან ხარ_ხელი ჩამავლო წამომაყენა და გულში ჩამიკრა _დაწყნარდი კვე უსაფრთხოდ ხარ ჩემთან ხარ_მიმეორებდა ა გავარვარებულ ბაგეებს არ აშორებდა ჩემს თმასა და შუბლს
-მე მე ძალიან მეშინია
-არასროს არაფრის შეგეშინდეს როცა მე შენ გვერით ვარ _ყურთან მიჩურჩულა და უფრო მჭირ მიმიკრა არ ვიცი რამ მომცა გამბედაობა იმან რომ სიკვილს გადამარჩინა თუ იმან რომ საბოლოოდ გავიაზრე ბექა გოცირიძე უზომო მიყვარდა გაყინული ხელები მაისურში შევუცურე და მის მხრებზე მოვათავსე.ჩამეღიმა როცა საპასუხო გააცახცახა და უფრო მჭირო მომიჭირა წელზე ხელები.თქვენ წარმოიგინეთ და ესეც არ ვიკმარე ჩემზე ორი თავით მაღალ არსებას ავხედე თითქოს მის თვალებში რაღაცას ვეძები რამეს რაც მაგრძნობინებდა რომ არც ის იყო გულგრილი ჩემ მიმართ. არვიცი რა ვიპოვე მის თვალებში ასეთი მაგრამ ფეხისწვერებზე ავიწიე და მის ბაგეებს წავეტანე გაშრა ამას ნამვილად არ ელოდა მაგრამ წამში მოეგო გონს ცალი ხელი მოაშორა ჩემი წელიდან და თმაში შემიცურა რომ უფრო ახლოს მივეზიე მეც გავინთავისუფლე ხელები და მის კისერზე მოვათავსე ამან უფრო გაახელა და კოცნა უფრო გააღრმავა მკოცნიდა ნაზა და ამავროულად მთელი ვნებით აი ისე პირველ კოცნას რომ ეკარება როდადრო როცა ჩემ ბაგეებს მოწყდებოდა ჩემ სახელს ჩურჩლებდა.სიამოვნების წამოძახილი ვერ შევიკავე ნაზად რომ მიკბინა ქვედა ტუჩზე ა მერე ისევ კოცნით მომირჩინა. რას ვგრძნობი? ამის აღწერა უბრალო შეუძლებელი იყოო ეს სულ სხვა სამყარო იყოო არაამქვეყნიური მეგონა მიწაზე კია არა ღრუბლებში მედგა ფეხი. სიამოვნებამ პიკს მაშინ მიაღწია მისი მხურვალე ხელები რომ ვიგრძენი მაისურის ვეშ ტაომ დამაყარა და უარესად ავკანკალდი. ალტერეგო აყეფდა გამლანძღა და წყალს გამატანა შეჩერიო განუწყვეტლივ ჩამძახოდა მაგრამ ეს ჩემ ძალებს აღემატებოდა. ჰაერის უკმარისობა რომ ვიგრძენი მოვწყი ღვთიურ ბაგეებს და იმ წუთს მეორე უკიდურესობას წავაწყდი ახლა რა უნდა მექნა? რა მეთქვა რა გამეკეთებინა? მას ვერ ვუსაყვედურებდი პირველი კოცნა მან კი არ მომპარა მე თვითონ ჩავაბარე
-შენ მე კოცნა მომპარე _ღიმილი შეეპარა ტუჩის კუთხეში ბექას
-ისაა მეე ჰო რავი_სახეში სისხლი მომაწვა და ლოყები ამიწითლდა
-მოპარულს დაბრუნება უნდა და აუცილებლად დავიბრუნებ მაგრამ ახლა არა რადგან გული ისე სწრაფად და ხმამაღლა გიცემს რომ მთელ ტყეში ისმის
-ბექა შენნნნ.._გასალანძღა მოვემზადე მაგრამ ისევ მოწყვეტით მაკოცა ტუჩებში და წამში დამაუმა
-არ გინდა.. ამ წუთებს ნუ გააფუჭებ შენი მწარე ენით_საყვარლად გამიღიმა და ტუჩები შუბლზე მიმაწება. ამაზე წესით უნდა გავბრაზებულიყავი მაგრამ გამეღიმა და გაუაზრებლად შემოვხვიე ხელებიი ასე ვიდექით არ ვიცი რამდენ ხანს. ბოლოს ისევ ბექა მოვიდა გონს
-თამთა
-ჰოო
-წავიეთ ეხლა თორემ მეც არანაკლებად მეშინია მგლების_ჩაეცინა ბექას
-კარგი ხოო_გაბუტულმა გავბუსე ტუჩები
ხელები შემიშვა და გზა გამინათა რომ ფეხი არაფრისთვის წამომეკრა. ნაბიჯი გადავადგი თუ არა ნატკენმა მუხლმა თავი შემახსენა ა წამოვიყვირე
-ვაიიი
-რადაგემართა?_ანერვიულდა ბექა
-იცი? დავეცი და მუხლი ვიტკინე ეხლა კი სიარული მიჭირს
გაეღიმა და ნაჭრის თოჯინასავით ამიტაცა ხელში მკერდზე მიმიკრა და გზა გააგრძელა. კვე მეორედ ვისმენდი მის გულის ცემას ასე ახლოან და სულს მითბობდა ეს ჩემთვის უკვე ყველაზე საყვარელი ხმა. მის მკლავებში ვირწეოდი და ძილი მერეოდა ისე მსუბუქა ვეჭირე თითქოს ხუთი კილო ვყოფილიყავი
-ბექა_წარმოვთქვი თითქმის მძინარემ
-რაა?_ვიგრძენი როგორ გაეღიმა
-მე 48 კილო ვარ
-სულელი ხარ_შუბლზე ვიგრძენი მისი მხურვალე ბაგეები_პატარა სულელი ბავშვ.
სანამ საბოლოო გადავეშვებოი მორფეოსისი სამფლობელოში ყურთასმენას კიევ ერთხელ მისწვდა ჩურჩულით წარმოთქმული სიტყვები
-მინდა მთელი ცხოვრება ასე გატაროო



ღმერთმა იცის რა ვიბოიალე მაგრამ იმდია მოგეწონებათ... გული მწყდება რომ თქვენი აზრი არ ვიცი ისტორიასთან აკავშირებით ველი შეფასებებს