- ერთი კოლოფი სობრანიე მომეცით.
უთხრა გამყიდველს და ფული გადაუხადა, დაელოდა თავის შეკვეთას როდისმიიღებდა..
( რას აკეთებ ელენეე !!!)) შეუღრინა გონებამ..
- მადლობთ.. სობრანიე აიღო და გამოვიდა..
პარკში ჩამოჯდა და დიდხანს მიშტერებოდა მის მუხლებზე დადებული სიგარეტის კოლოფს..
( ერთი ამისიცოო) გაბრაზებულმა გაიფიქრაა და სიგარეტს გაუკიდა..
პირველ ნაპასზე ხველება აუტუდა მერეკი ისე გააბოლა თითქოს მწეველი ყოფილიყო...
რაღაც გულზე მოეშვა თითქოს..
- ელენე ნუცუბიძე ღამის 1 საათზე ქუჩაშიი.. თანაც სიგარეტით ხელში?
მოესმა ნაცნობი ხმა..
მობეზრებულად გადახედა.. სიგარეტი ფეხით გასრისა და ახალ ღერს გაუკიდა..
- მე ხომ გითხარი ღამე არ გამოხვიდე თქო?
- არავინ გეკითხება..
- ზუსტადაც რო მეკითხება..
ქურთუკი გაიხადა და ელენეს მიაწოდა:
- ჩაიცვი, ცივა..
- მერე შენ?
საყვარლად ახედა და ქურთუკი გამოართვა
- მე შენი ყურებით გავთბები..
ახლა ელენემ გაიხადა თავისი თხელი ჟაკეტი და ერეკლეს მიაწოდა..
- ანუ ქურთუკები გავცვალეთ?
- ეგრე გამოდის..

გვერდით მიუჯდა და ელენეს ჟაკეტს ოდნავ გაუსვა ცხვირი
(საოცარი სუნია) ჩაიბუტბუტა და სიგარეტი ამოაძვრინა ჯიბიდან..
- არ მოწიო!
- ჰაჰჰაჰ.. შენ თუ ეწევი?
- შენ არ მოწიო
- მაშინ არც შენ
- ჩემთვის აზრი აღარაქვს..
შენ არ უნდა მოწიო..
- რასქვია აზრი აღარაქვს?
- არმინდა რო მოწიო.. და ვსო..
მეჩემი გითხარი და რაც გინდა ისგააკეთე..
სიგარეტი უკანვე ჩააბრუნა ჯიბეში და ახლა ელენეს სიგარეტს დასწვდა.. ისიც შეინახა და ღერი რომელიც ელენეს თითებს შორის ქონდა გადატეხა და გადააგდო..
- არ მოწიო!
უთხრა და ელენეს შეხედა..
ხმას არცერთი იღებდა.. ელენე გზას უყურებდა და მომხდარზე ფიქრობდა..არ უნდოდა საშინლად სახლში წასვლა, იქ მისვლას ყველაფერი ერჩია..
სანდროს ჩხუბი გაახსენდა, ლოყაზე უნებურად მოისვა ხელი და გააანალიზა რომ იმ ბჭის გვერძე იჯდა და იმ ბიჭის ქურთუკი ეცვა რომლის გამოც ძმას ეჩხუბა..

უნებურად ცრემლე გადმოუგორდა, და მოიწმინდა.. ამას მეორე მოჰყვა, მეორეს მესამე და ვეღარ გაჩერდა..
- ელენე მოხდა რამე?
თბილი ხმით ჰკითხა და თავი თავისკენ მოატრიელებინა..
ეს ის თბილი ერეკლე იყო, რომელოც არასდროს უნახავს ელენეს..
- არაფერი ერეკლე.
- არგინდა ლაპარაკი?
- ერეკლე ჩამეხუტე
გაუაზრებლად წამოისროლა ელენემ დაპირზე ხელი აიფარა მაგრამ უკვე ერეკლეს მკლავებში იყო..

- ერეკლე.. მეე.. მეე..
სიტყვებს ძლივს წარმოთქვამდა, ერეკლეს ჩახუტებით გამოწვეული რაღაც აუხსნელი გრძნობა თუ შეგრძნება მთელ სხეულს დაუფლებოდა.. სუნამოს შერეული სიგარეტის სუნიი, რაღაც საოცარ სურნელებად მოეჩვენა და ხარბად შეისუნთქა ერეკლესსუნი.. მერე მიხვდა რასაც აკეთებდა, რა მომენტშიც იყო გააანალიზა და ვინმეს რომ დაენახა ეს მის მდგომარეობას უფრო დაამძიმებდა.. ერეკლეს მოშორდა და ქურთუკი გაიხადა.. ო როგორ არ უნდოდა ახლა სახლში წასვლა.. ფეხები უკან რჩებოდა, იქნებ ეთქვა ერეკლესთვის? არა, უცხო ბიჭს თავის პრობლემებს ვერ ეტყოდა..
- ერეკლეე.. მე უნდა წავიდე.. მადლობაათუ.. მოკლედ ღამე მშვიდობიშ
- მიგაცილებ.. ისე რომ ვერავინ დაგინახავს !
- დაგვინახავენ
- უკან გამოგყვები.. ოღონდ დავინახო რო სახლში მიხვალ..
- კარგი..
ფეხის კანკალით შეჩერდა სადარბაზოსთან და მოშორებით მდგარ ერეკლეს გახედა:
- მადლობა..
- ელენე..
- გისმენ
- კიდე ერთხელ გთხოვ რაღაცას..
- გისმეენ
- ასე გვიან გარეთ აღარ გამოხვიდე რა.. გეხვეწები.. დამიჯერე.
- ერეკლე მე გვიან მიყვარს პარკში ჯდომა.. დიდიხანია ასე ვაკეთებდა, ასეუცბად ვერშეველევი.. ასე რომმ..
- არარის აუცილებელი შუაღამეს გამოხვიდე..
8ზე უკვე ღამეა..
- კარგი.. ღამე მშვიდობის..


სახლში ისე შევიდა მდივანზე მჯდომი ოჯახის წევრებისკენ არც გაუხედავს, არაფერი უთქვამს ოთახში შევიდა..
ტანზე გამოიცვალა და ლოგინში შეგორდა.. დიდხანს იწრიალა, თუმცა ვერ დაიძინა..
პლედში ჩაიფუთნა და აივანზე დაჯდა. მუსიკები ჩართო.. ყველაფერს აკვირდებოდა.. ასე დაათენდა თავზე და მთელიღამის უძილო მხოლოდ მაშინ მიხვდა, რომ ეძინებოდა.. იფიქრა სკოლაში არწავალო და ლოგინში დაწვა.. გემრიელად წაუძინებდა თიკო როარ დაადგომოდა თავზე:
- ელენე დააგვიანებ
- არმივდივარ
- რაა?რატოომ?
- გუშინ გავათენე და მეძინება
- დაგეძინა მერე.. დროზე ჩაიცვიი.. მე მიგიყვან, რო დავრწმუნდე მიხვედი თუ არა..
- დედაა არმივდივარ!
ხმას აუწია ელენემ და გვერდი იცვალა
- ვის უყვირი შეენ??
აყვირდა თიკო..
- არ ვყვირი..
- შენ ძალიან მიეჩვიე ენის ტლიკინს და მევიციი.. დროზე ადექი !! მეორედ აღარ მათქმევინო
- გადი დაა გამოვალ !!!
დავიყვირე ხმამაღლა და ბალიში კედელს გავუქანე..
" რა გემართება ელენე" დაიძახა გონებამ მაშინ როცა სახე ამეწვა..
"ჩემ სახეზე ტკლაცატკლუცი მოწონთუ რატო მირტყავს ყველა მე!! " კვლავ განაგრძობდა გონება..
თუმცა ბეჭდიანმა ხელმა ცხვირი მაგრად ამატკია და სისხლმაც არ დააყოვნა..
აბაზანაში შევედი, კოპებ შეკრული, განადგურებული სახით, რომელიც ამბობდა " ყველა მძულხართ ! ნეტა მოვკვდე ! "
ასეთივე სახით წავედი სკოლაში.. არავისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია, ბავშვების ძახილს არ გამოვხმაურებივარ.. სადღაც გადაკარგულში სულ ბოლო მერხზე დავჯექი მარტო, რომელიც კედელთან მივაჩოჩე.. ჩემი მერხიანად ყველას მოვშორდი და თავი ჩანთას დავადე..
რახდებოდა ჩემთავს? როგორ შეიცვალა ასე ერთბაშად ყველაფერი.. მხოლოდ მამას ცემა მაკლია სრულყოფილად რომვიგრძნო თავი.. უნებურად ცრემლები წამომივიდა.. დამძიმებული ვიყავი, რაღაც ზიზღს ვგრძნობდი.. ვიცოდი რომ კიდევ ერთ დღეს სახლში ვეღარ ავიტანდი.. პირველად გავაღიზიანე სანდრო, პირველად ავუწიე ტონს დედასთან და პირველად გამაწნასილა დედაჩემმაც და სანდრომაც.. ასე რო ვეღარ გავაგრძელებდი ვიცოდი.. ტირილი უნდა შემეწყვიტა და რამე მომეფიქრებინა.. გენიალირმა აზრმაც მალე გამიელვა.. გადავწყვიტე მამაიდაჩემთან წასვლა.. წავიდოდი და აღარც დავბრუნდებოდი.. ნუცუბიძიდან საკმაოდ მოშორებით ცხოვრობდაა.. ის ერთადერთი დასანუკვარი მამიდა (მაია) იყო.. რომელსაც ვიცოდი რომ გულწრფელად ვუყვარდი.. მხოლოდ 12 წლისამ ვნახე პირველად რადგან უცხოეთში ცხოვრობდა.. თუმცა ერთიანად მოვახერხე დაკარგული წლების ანაზღაურება და შეყვარება..
ვივოდი მასაც ძალიან ვუყვარდი, საკუთარი შვილივით.. და ყველაზე მეტად ეს მახარებდა.. ვიცოდი ჩემით არ შეწუხდებოდა.. არასდროს !!!!!!!
ქმარს საზღვარგარეთ ხშირად უხდებოდა გასვლა სამსახურის გამო.. ხშირად თვეებიც.. და ახლა სწორედ იქ იყო.. პატარა ნიკოლოზთან და ძიძასთან ერთად იყო ახლა.. ისიც სულ სამსახურში იყოო.. სარეკლამო კომპანიაში მუშაობდა და უფრო ხშირად დატვირთული იყო..
ერეკლესთვის არც შემიხედავს. მხოლოდ მას ვერ შევხედავდი "ყველანი მძულხართ" სახით.. მეკი ცუდ ხასიათზევიყავი და ყველამძულდა ამიტომ არშემიხედავს.. არც თვითონ გამოუთქვამს დალაპარაკების სურვილი..
სკოლის შემდეგ სახლში წავედი და საჭირო ნივთები ჩავალაგე.. თუმცა დედაჩემის ნახვას ვერ ავცდი და მაშინ მოვიდა როცა ჯერ კიდწვ ვალაგებდი..
- რახდწბა აქ ?
ხმა არ გამიცია.
- ა ხდება აქ !!!! ელენეე ნუცუბიძე !!
- ვერ ხედავ?
- ახსნას ველოდები
- მგონი მიხვდი უკვე
- გელოდები !! - დაიწივლა
- მივდივარ
- რას შვები? - ამაზე უკვე გაცეცხლდა
- მ ი ვ დ ი ვ ა რ !!!!!!!!!!! - დავუმარცვლე
- სად???
- სახლიდან !!!
- შენ სუ გააგიჟდიი??? ამიხსენიიი ერთიიი როგორ ჭკუაზე ხარ?? სად ჯანდაბაში მიდიხარ ნეტაა !! თავს რო ბევრის უფლებას აძლევდა ძალიან დიდობ თუ ხვდებიი???
მთელ სახლში მისი ყვირილის ხმა ისმოდა..
პასუხი არგამიცია..
- დროზე ნივთები ამოალაგეე.. სანამ ყველაფერი გადაგიყარე და გაკვეთილები ისწავლე..
- არაფერს ამოვალაგებ და არაფერს ვისწავლი.. შენ არ გეკითხები..
- იცოდე წყობლეებიდან ნუ გამომიყვან ელენე თორე.. !!!
- თორე რაა??? დამარტყაამ ???
- ელენეე დაფიქრდიი რას აკეთებ !!!! დიდი გგონია შენი თავი??
ჩანთებს ხელი მოვკიდე და მისაღებში გავედი..
- ელეეენეეეეეეეე !!!!
დაიყვირა და უკან მომყვა..
- სანდროს ვფიცავააარრრრ !!!! სანდროოს ვფიცავაარ !! მე თუუ აქ მოვიდე კიდეეე !! ხოიცი რო ასეც მოვიქცევი.. ყელშიი ამოხვედით.. გავიგე როო არ გიყვარვარრრ !! რო სანდრო გიყვარსს !! კიბატონო გოყვარდეს არ გიშლიი.. სანდრო ვის არ უყვარს.. მე გაგეცლებით საშვალებას მოგცემ მშვიდად იცხოვრო..
სანდრო მომიკვდეს მე თუ აქ მოვიდე..
- სისულელეს ნუ ამბოობ!!! დაფიქრდი რას აკეთეეებ !!!
ანერვიულდა თიკო.. იცოდა მე თუ სანდროს დავიფიცებდი რაც არუნდა მომხდარიყო ავასრულებდი..
სიტყვის უთქმელად წამოვედი..ლიფტით დაბლა ჩამოვედი.. ჩანთები სადარბაზოში გამოვიტანე და გიოს ნომერი ავკრიფე..
- გიო შეგიძლია მოხვიდე და მამიდაჩემთან გამიყვანო?.
- რა ხმა გაქ?? მოხდა რამე??
- მოხვალ?
- ეხლავე გამოვალ.. 5 წუთში მანდვარ..
ბევრი არმიცდია. მალე გააჩერა მანქანა ჩემწინ.. ჩამეხუტა.. ჩანთები მანქანაში ჩავაწყვე და ჩავჯექი..
- ელემე რას აკეთებ?? რა მმოხდა??
- სანდროო მერე გეტყვი კაი??
- ეს ჩანთები..
- გიო გთხოოვ..
მამიდაჩემის ბინებამდე ჩუმად ვიყავით.. ხმას არცერთი ვიღებდით..
მანქანა გააჩერა და საწყალი თვალებით შემომხედა..
- გიო გეფიცები.. ხვალ დაგირეკავ და ყველაფერა მოგიყვები..
- არ დამირეკავ.. გამოგივლი და მნახავ გაიგე?
- ჰოო.. გპირდებიი..
მანქანიდან გადმოვედით, ჩანთები სადარბაზოში შევიტანეთ და გავჩერდი:
- იყავი.. ლიფტით ავიტან..
- ვნერვიულობ ელენე შენზე.
- ვიციი გიო..
- თუ რამე.. ხოიცი რო ჩემი იმედი ყოველთვის უნდა გქონდეს.. რაც არ უნდა იყოს დამირეკე..
- ვიციი ვიცი.. მადლობა რო მომიყვანე..
- არ გრცხვენია გოგო?? ჩემი დაიკო ხარ შეენ !! ყველაზე მაგრად მიყვარხარ
- მეც მიყვარხარ..
ჩავეხიტე და ლიფტში მივიმალე..
მაიას კარის წინ ავიტუზე ჩანთებით და ვფიქრობდი ზარი დამერეკა თუ არა.. როგორციქნა გავბედე.. მაინც ვნერვიულობდი მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი მაიას გავახარებდი..
- გამარჯობა - კარი გააღო ძიძამ
- გამარჯობა მაია სახლშია?
- შემოდი.. ოთახშია და დავუძახებ..
მისაღებში ავიტუზე და ველოდი როდის გამოჩნდებოდა მაია..
- ელეეეე
- მამიი...
- შემოგევლე მამიდაა.. რამდენი ხანია არ მოსულხარ.. როგორ მომენატტრე ჩემო სიხარულო
- მეეც მაიაა მეეც..
- ნეტა იცოდე როგორ გამახარეე მამიი..
- ვიცი..
როგორც იქნა ხვევნაკოცნა დავამთავრეთ და მაიამ ჩემი სევდიანი სახე დასიებული თვალები და ჩემოდნები რომ დაინახა დასერიოზულდა..
- რამოგივიდა მამი?
- წამოვედი..
- მოდი დაჯექი მამიდას ლამაზო და მომიყევი რახდება..
- უბრალოდ წამოვედი..
- კაი მამიდა არ ინერვიულო.. წამოდი შენ ოთახში და დაისვენე.. ხვალ ნუ წახვალ სკოლაში.. იყავი სახლში დამშვიდდი ყველაფერი გააანალიზე.. და საღამოს რომ მოვალ ვილაპარაკოთ კაი მამი??
- კაიი...
ოთახში შევედი და ჩემოდნები კარებთან მივაწყვე..
მაიამ მარტო დამტოვა და ნიკოლოზთან გავიდა..
მყუდრო ოთახი იყო.. არც ნათელი იყო და არც ბნელი.. დიდი ფანჯარა ჰქონდა, სადაც თეთრი ფარდა ეკიდა შავი კანტებით.. ოთახიც შავ-თეთრ ფერებში იყო გაწყობილი..
თეთრი კედლები იყო.. ერთი კუთხეე, მარცხენა მხარის კედელი სადაც საწერი მაგიდა იდგა შავი იყო.. და რაღაც სურათი ეკიდა..
ოთახმა მომხიბლა, განსხვავებული იყო.. ძალიან შეცვლილიყო აქაურობა.. ეს კედლები ვარდისფერი იყო, ვარდისფერი ფარდებით.. პატარა საწოლი იდგა.. და კედლებზე თაროები სადაც სულ ჩემი სათამაშოები ეწყო..
ეს მეორე სახლი იყო სადაც მაია ცხოვრობდა და ორივე სახლში იყო ჩემი ოთახიი.. ყოველთვის იყო ჩემი ადგილი..
ჩემი ოთახი სხვა იყოო.. მაგრამ ამასაც არაუშავდაა.. მომწონდაა.. მარტო ყოფნისთვის, წერისთვის, კითხვისთვის შესანიშნავი იყო...
საწერ მაგიდაზე მდგარ " სანათს" ორჯერ ჩამოვკარი ხელი და ავაწკაპუნე.. საწოლზე გავიშხლართე ღონე მიხდილი და დამეძინა...

დილით არავის გავუღვიძებივარ.. 11ზე ავდექი და ჰოლში გავედი, სიწყნარე იყო.. არავინ ჩანდა..
სამზარეულოში შევედი, წყალი ავავსე და გამოვცალე.. მაცივარზე მაგნიტით მიმაგრებული წერილი ჩამოვხსენი და წავიკითხე..
( მამი სამსახურშიი წავედი, ნიკოლოზი ბაღშია, ძიძა ბაღიდან გამოიყვანს და სახლში 4ისთვის იქნებიან.. მე შეილება შემაგვიანდეს.. შენ არინერვიულოო.. მიყვარხარ ! გკოცნი ! )
ვგიჟდები ამ ქალზე.. გავიფიქრე და წერილი ურნაში ჩავაგდე..
მადა არ მქონდა.. ლოგინი ავალაგე, გამოვიცვალე, მერე ბარემ ოთახსაც მივხედე.. მერე დალაგებამ გამიტაცა და მთელი სახლი "შემომელაგა"..
ჩაი გავიკეთე და ლეპტოპი ჩავრთე..
ცოტახანს ვიბოდიალე სოციალურს ქსელებში.. მერე გადავწყვიტე კინოსთვის მეყურებინა.. თუმცა მომწყინდა და გამოვრთე..
მერე მომინდა რამე გამომეცხო დაა ბევრი ფიქრის შემდეგ შოკოლადიანი ალადიკები გადავწყვიტე..
ნახევარ საათში მოვამზადე, სამზარეულოც მივალაგე და "წავალ წავუმეცადინებ" თქო და ოთახში შევედი..

ბოლო გაკვეთილის ბოლო ფრაზაც გადავაბულბულე და კარიც აწკრიალდა..
ნიკოლოზი იყო თავის ძიძასთან ერთად..
ცოტახანს ერთად ვითამაშეთ, მერე აივანზე დავჯექი და ყურსასმენები გავიკეთე.. "system of down - B. I. O " ჩაირთო.. თავს მშვიდად ვგრძნობდი, არავინ მაწუხებდა, არავინ მეჩხუბებოდა.. მაგრამ ის მაწუხებდა რომ არც კი გავხსენები ვარ ჩემებს.. იქნებ სად ვიყავი..
ასე ვთქვათ ამ სახლში სრული სიმშვიდე და ბედნიერება ვიპოვე თუმცა ერეკლე მენატრებოდა.. უკვე ბინდდებოდა, გარეთ ყინავდა, სუსხიანი ნოემბერი იყო.. ქარი ზუზუნებდა.. ნოემბერი იყო მაგრამ არ თოვდა.. რატომ არ თოვდა ? ხომ შეიძლებოდა მოეთოვა? მაგრამ არ თოვდა.. ყოველთვის ყველაფერი ოსე ხო ვერიქნება როგორც ჩვენ გვინდა..
სახლში შევედი.. მაიაც მოვიდა..
- ოგორ არის ჩემი გოგო?
- მშვენივრად.. დაიღალე?
- ჩემი თანამშრომლების ყურებით უფრო ვიდრე მუშაობით..
- ჰაჰჰაჰა
- რას აკეთებდი სახლში?
- საინტერესოს არაფერს.. უი იციი ალადიკევი გაგიკეთეე..
- მართლა?? ჩემი მარჯვე.. ეხლა ნიკუშას დავხედავ და მერე ჩაი დავლიოთ.. თან შენ რო გიყვარს ის შოკოლადები გიყიდე და პატარა საჩიქარი მოგიტანე..
- აუუ მანახე რააა..
- პარკში გახვეული რაღაც მომაჩეჩა და ოთახისკენ წავიდა..
როცა პარკი გადავწიე და ცისფერი ყრდა დავინახეე. ავწივლდი
" ჯონ გრინი - ბედის ვარსკვლავის ბრალია"
გავიქეცი და მაიას უკნიდან შევახტიი..
- აუუ მადლობაა მაიკოოო.. როგორ მინდოდაა.. ძალიან დიდი მადლობა..
- ვიცოდი რო გაგიხარდებოდაა
- ოქრო ხარ ოქროო !!
ახალი წიგნით გახარებული კარგ ხასიათზე დავდექი..
უცბად გიომ გამიელვა თავში და გამახსენდა რომ უნდა მენახა.. ალბათ გამიბრაზდა.. გავიფიქრე და სამზარეულოში გავედი...

^^^
- ბიჭოო რა უნდა ქნა?
- რაგინდა რო ვქნა?
- ეეეე ! ელენეზე გეუბნები
- არაფერი ტოო.. რაუნდავქნა..
- არ უნდა ნახო..
- არვიცი რაა.. გუშინ რო ტიროდა და დავინახე შენ ძმობას ვფიცავარ ლამის მეც ვიტირე ტო.. ვერ გავბედეისვლა, ვერაფრის კი5ხვა გავბედე..
არადა როგორ მინდოდა მისვლა, ჩახუტება..
- შეენ ძმაო აღარ ხუმრობ.. მგონი მაგრად გევასება
- რა მე ვასება .. რა მევასებაა მიყვარსს !
- დაგერხაა ძმმააოო
- დიდი ხანია ვიციი..
- გამაცანი რა ძმობას გაფიცებ..
- დაიცა რა თუუძმახარ..
- პროსტა შენ ძმობას ვფიცავარ.. რაგაგიკეთა მასეთიი?? პირველად გხედავ ტოო გოგოზე რო ეგრე ნაზად და რაღაცნაირად ლაპარაკობდე..
- რა გოგოა ჩემი ელენე შენ არიცი.. ანგელოზია მართლა.. ეგეთი მე ჯერ არსად შემხვედრია.. რო ვხედაავვ, თავიდან ფეხებამდე მივლის ხოლმე ძმობას ვფიცავარ... პროსტა რამემართება ვერ გეტყვი..
ახლოს თუმივედი?? იმენაა ვჭედავ ტოო.. რასაც ქვიაა დედა მე****ებბაა..
- ეე ერეკლეე შენ მართლა დაგენძრა ძმაოო...


***
ვერ მოვიითმინე და წიგნის წაკითხვა დავიწყე..
- რა გქვია?
- ჰეზელიიი
- გვარიც მითხარი
-ჰეზელ გრეის ლანკასტერი..
წინადადება ჩავამთავრე და იმ წუთს მოსული მესიჯი გავხსენი
" როგორ ხარ"
ერეკლე იყო ტანშიი დამიარა.. წიგნი დავხურე და გვერძე მივდე.. სულ დამავიწყდა შენი ჰეზელ გრეისიც და ავგისტუსიც..
"კარგად შენ? ^_^ " - გავუგზავნე პასუხი და სახიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი..
" მეც.. "
პასუხი აღარ გამიგზავნია.. ვიფიქრე ჩვენი საუბარი დასრულდა თქო და ასეც მოხდა...
(შენ ხო ბედი არგაქვს, მიგეწერა რამე ) გავიფიქრე და დავწექი..
საწოლში ვწრიალებდი, ვერ ვიძინებდი.. ნახევარი საათის შემდეგ ისევ განათდა ტელეფონის ეკრანი..
" ვნერვიულობდი შენზზე"
" რატო?"
" იმდღეს სკოლაში.. "
" ხო.. არაფერია.. კარგად ვარ"
" მომენატრე.."
აქვე მოყვა მეორე მესიჯიც
" თუმცა ჯობია არ გნახო"
" რატო?"
" შენ, რომ გხედავ მერხევა.."
წავიკითხე და მთელი სახე ღიმილმა გამიპო.. ნიკოფსიიდან დარუბნდამდე ვიკრიჭებოდი..
" :D "
" ნუ იცინი.. ერთხელაც თავს ვერ შევიკავებ.. დაა.."
" და??..."
" დაა... ჩაგეხუტები.. ვაფშე დავიკიდებ ყველას და ჩაგეხუტები.. შენი ნახვა მინდა ელენეე.. არშემიძლია უშენობა.. ბანალირიაა ტოო... მარაა... ოოოხხხ ამიის დედა მო*** რაგამიკეთეე.. თავს ვერ ვცნობ"
" აჰჰაააჰა რა სულელი ხარ"
" იცინე შენ და მე მართალს გეუბნები"
" ხვალ სკოლაში მოვდივარ"
" აუუ მართლა ტოო??? აუ ხვალამდე როგორ გავძლოო?? ნეტა მალე გათენდეს.. აუუ ვაფშე მაგიჟებ ტოო შენ თავს ვფიცავარ"
" ერეკლე ღამე მშვიდობის"
" ტკბილი ძილი.. მიყვარხარ !!"
ასეთი სასიამოვნო მიმოწერის შემდეგ როგორ შემეძლო ტკბილად არ დამეძინა??
" რა არის სიყვარულიი?? სიყვარული თვითონ ღმერთია.. და როცა გიყვარს ღმერთი შენშია"
წარმოვთქვი ბუტბუტით ოღონდ რატომ ვთქვი არვიცი..
მართლაც რა არის სიყვარული?? ქვია კი სიყვარული იმას რასაც ერეკლეს მიმართ ვგრძნობ?? არაა.. სიყვარული უფრო სხვა.. მაგრამ რაა?? მიყვარს კი ერეკლე??
იქნებ მიყვარს???



@@@@@@@@@@
მოკლედდ.. რაღაც უაზრობაა მგონიი.. სტიმულიმეკარგება და რავქნა რაგავაკეთო.. ნუ პასიურობთ რაა.. მოგწონთ თუუ არაა?? იქნებ არ ღირს რო გავაგრძელოო??