გათენდა თუ არა მაშინვე დავადექი სვანეთის გზას..მესტიაში გვაქვს დაჩა.ბავშვობაში ვგიჟდებოდი იქ ყოფნაზე,ყველაფერს მერჩივნა ჩემს ბავშვებთან ერთად ქოფნა.ამ სახლთან უამრავი მოგენება მაკავშირებდა.ბავშვობის მეგობრები რომელებთან თამაშიც მთელი დღე არ მბეზრდებოდა,მაგრამ ახლა ჩემთვის წამება იყო მესტიაში წასვლა,რადგან აქ მყავდა ჩემი საუკეთესო მეგობარი რომელიც დავკარგე ეს იყო ის ტკიივლი რომლის სიტყვებიც გადმოცემაც შეუძლებელია ამას ვერ გაიგებ თუ არ შეიგრძენი.ამის გამოცდას კიდევ არავვის ვუსურვებ.უბრალოდ ვისაც გამოცდილი აქვს ის მიხვდება რას ვგრძნობდი ახლა.
მე და ნინია ბაღიდან ერთად მოვდიოდით მას ჩემს მეზობლად აქვს დაჩა და ზაფხულში როდესაც ვისვენებდით მაშინაც კი ერთად ვიყავით. და არ მყავს და ნინია ჩემთვის იყო და უბრაოდ არაბიოლოგიური....ჩვენი არაამქვეყნიური ურთიერთობა დაასრულა იმ საზარელმა შემთვევამ რომელმაც ჩემი ნინია მომტაცა..უბედური შEმთხვევა მოხვდა და ნინია ავარიაში მოყვა და დაიღუპა...
მივდიოდით სვანეთის გზაზე საშინლად წვიმდა და როგორც გარეთ ისე წვიმდა ჩემს გულშიც..მივდიოდი და კადრებად მახსენდებოდა ის დრო რომელსაც ერთად ვატარებდით..როგორ ვთამაშობდით,როგორ დავრბოდით.გავიზარდეთ თუმცა ჩვეულებისამებრ დავრბოდით ეზოში და ისევ ისე ვერთობოდით როგორც ბავშვობაში...ამ ფიქრებში გართული ვიყავი და ვერც კი წარმოვიდგინე როგორ წამომივიდა თვალებიდან ცრემლი,ჩემი ტკივილი რომელიც სულში მქონდა სახეზე აღიბეჭდა..ეს ალბათ იმანაც გამოიწვია,როპმ 3 წელ იყო გასული რაც მე სვანეთში აღარ ვყოფილვარ არც ნინია დაიღუპა...
-კარგად ხარ?
-კი
-აბა რატო ტირი?ასე არ გინდა,რომ მოვდივარ მეც?
-არა
-კარგი,თუ არ გინდა საუბარი შენი ნებაა
გავერთე ისევ მე ჩEმს ფიქრებში..ვცდილობდი წინასწარ შევმზადებულიყავი წარსულთან შესახვედრად მითუმეტეს როცა ნიინიას მშობლებიც ჩემს გვერდით ცხოვრობდნენ და ვგრძნობდი რამდენად მეტკინებოდა მათი სევდით აღსავსე თვალების და სახეზე მწუხარებისგან გამოწვეული ნაოჭების ნახვა..
-რატომ გავჩერდით?
-არ ვიცი,ვნახავ
-მანქანა გაფუჭდა,იყავი მანქანაში არ გამოხვიდე და ვეცდები მე გავაკეთო
-მოიც ამეც გადმოვალ
-არ გინდა გაცივდები
-მიყვარს წვიმა და თან შემილია რამით დაგეხმარო
-რა ჯიუტი ხარ!
დიდხანს ვიწვალეთ.მაგრამ უშედეგოდ..
გადავწყვიტეთ,რომ ფეხით წავსულიყავით შორს აღარ ვიყავით სახლიდან და წავედით..ჩემი გორილა წინააღმდეგი იყო ამ აზრის,მაგრამ იცის რა ჯიუტიც ვარ და უნდა დამნებებოდა..
ხელები გავშალე და თითოეული წვიმის წვეთი შევიგრძენი..
-ვგიჟდები წვიმაზე ვგიჟდებიი!
-თურმე იოსეთი საშინელიც არ ყოფილხარ როგორადაც თავს გვაჩვენებ.
-არაფერს არ გაჩვენებთ.მე ასეთი ვარ ვისთვის როგორ
-კარგი სულ ნუ ცდილობ,რომ ჩხუბი წამოიწყო
სულ გალუმპულები მივედით.მსახური გავგზავნეთ,რომ მანქანა წამნოეღო და ჩვენ ოთახებში შEვედით..ხალათი მოვიცვი და სამზარეულოში ჩამოვედი ყავის დასალევად.ყავა გავიკეთე და იქვე სავარძელში მოვიკალათე და იქვე ჩამძინებია..ლაშას ხმამ გამომაღვიძა
-როგორ ხარ?
-ცოტა სუსტად(გავუღიმე)
-სიცხე გაქვს.ხომ აგგაფრთხილე არ გვინდათქო,მაგრამ შენ ხომ ვერაფერს შეგაგნებინებენ
-არ მიყვარს როცა მეჩხუბებიან
-იმსახურებ!წავალ წამლებს მოგიტან
ლაშამ წამლები მომიტანა დავლიე და ჩამეძინა..დილით ჩემს საწოლში გამომეღვიძა,ვგრძნობდი,რომ სუსტად აღარ ვიყავი და სიცხეც აღარ მქონდა..ფანჯარაში დავინახე,რომ მზეც გამოსულიყო.თბილად ჩავიცვი და ეზოში გავედიდა იმ წამსვე შემომიტიე მოგონებბმაც..ეზოში ვსეირნობდი და თითოეულ ადგილთან რაღაც ისტორია მაკავშირებდა და მახსენდებოდა და აი მივეიდ იიმ ადგილთან რომელიც ყველაზე მეად მიყვარდა ამ სახლში,უფრო სწორად გვიყვარდა მე და ნინიას..ეს იყო ჩვენი საქანელა რომელზეც ხშირად ვკამათობდით ვინ რამდენ ხანს უნდა მჯდარიყო,არა იმიტომ,რომ ამ სახლში მხოლოდ ერთი საქანელა იყო არამედ იმიტომ რომ ორივეს ეს საქანელა გვინდოდა როგრც ჩვეულებისამებრ ხდება ხოლმე ბავშვებს შორის..ჩამოვჯექი საქანელაზე და ვიხსენებდი როგორ ვკმათობდით ხოლლმე..
-არ გინდა მომიყვე რა გჭირს?
ჩამესმა რაღაცნაირად სითბოთი გაჟღენთილი ხმა..
-არ მინდა ამ თემის განხილვა
-დარწმუნებული ხარ?
-ყოველშემთხვევაში ახლა არა
-ლაშა გარეთ უნდა გავისეირნო და მარტო გამიშვებ?
-შენც ხომ იცი,რომ ამას ვერ გავაკეთებ
ავდექი და ქუჩაში გავედი ვისეირნე ყოვლი ადგილი გავიხსენე და მიკვირდა როგორ შევიცვალე ასე Eრთ დღეში რაც ჩამოვედით სულ სევდიანი ვიყავი..გადავწყვიტე,რომ ნინიას მშობლები მენახა ვიაზრებდი ეს რამდენად რთული იქნებოდა,მაგრამ ისე ვერ გავძლებდი,რომ ისინი არ მენახა..როგორც კარი შევაღე უფრო გამიიმძაფრდა ტკივილი,მაგრამ უნდ აგმეძლო ამისტვისაც...
-ნიტა შენ ხარ შვილო?
გამომეგება შავ ძაძებში შემოსილი,ტკივილისგან წაშლილი და საოცრად მტკივნეული მზერით ნინიას დედა..
-როგორ ბრძანდებით? ძლივს ამოვღერღე
-ეჰ,შვილო რა გითხრა..ცრემლი მოერიაა მასაც..უნდა შევძლოთ დედი ამ ტკივილს გავუმკლავდეთ.ჩვენი ასეთ მდგომარეობაში ნახა ნინიასაც არ მოეწონებოდა.უნდა ვიცხოვროტ იმ ბედნიერი წამებით რომელიც მან დაგვიტოვა გასახსენებლად და რაც უფრო ხშირად გავიღიმებთ ის უფრო მეტად ბედნიერი იქნება..ამს მეუბნებოდა და ვგრძნობდი როგორ უჭირდა მას ამ ყოველივეს წარმოთქმა,მაგრამ მაინც ამბობდა და მივხვდი,რომ წარსულს არ უნდა გავექცეთ პირიქით უნდა შევძლოთ მასთან გამკლავება და აი მაშინ ვიქნებით ნამდვლად ძლიერები..ნინიას დედასთან საუბარმა ძალიან იმოქმედა ჩემზე.ასე თბილად მე არვინ არასდროს არ დამლაპარაკებია,რადგან არავი არ ეცაალა ჩემთVის თავის საქმეები იყვნენ ჩართულნი,ჩემთვის ყოველთვის სანატრელი იყო დედასთან საუბარი მას ჩემთვის არასდროს ეცალა და ალბათ ამიტომაც გავიზარდე მე ისეთი როგორიც ვარ..ჩემთვის უცხოა გრძნობების გამოხატვაც კი..
ღამით მისაღებში გამოვედი ლაშასთან საუბარი მომინდა რატომღაც,მაგრამ არ დამხვდა და ძალიან გამიკვირდა მისი ოთახისკენ წავედი და დაინახე,რომ კარი ღია იყო..ფრთხილაად მივედი კართან და დავინახე როგორ ტიროდა ლაშა ხო ტიროდაა..
-რამე მოხდა?
_არაფერი არ შემომხედო,გადი!
მივედი და მეც გვერდით მივუჯექი.გულმა რაღაც სხვაგვარად დამიწყო ფეთქვა,თითქოს მეც მთლიანად განვიცადე ლაშას ტკივლი..მისი ცრემლები როგორ თამამად და მოურიდებლად მოილტვოდნენ მის ღაწვებზე..ისე რომ ვერც კი მივხვდი ისე ჩავეხუტე ლაშას.ვგრძნოობდი როგორ მიჭირდა სუნთქვაც კი მის ხელებში მოყუჟულს.
როცა ცოტა გონს მოვედი დავინახე ლაშას გვერდით ვიღაც გოგოს ფოტო იდო..
წამიერად გავშრი,ხელი ვკარი ლაშას და გამოვედი ოთახიდან..
მეორე დღეს თვალი,რომ გავახილე მოვკარი თვალი როგორ გადათეთრებულიყო ჩემი ეზოს ნაწილი..პატარა ბავშვივით წამოვხტი გადავიცვი და ეზოში ჩავირბინე და დავიწყე თოვლის ზემოთ აყრა,ვიცინოდი და დავრბოდი ეზოში :D ამასობაში მოვკარრი თვალი როგორ იღიმოდა აივანზე გადმომდგარი ლაშა..გაბრაზებულმა შევხედე და მზერა ავარიდე..ეზოში ჩამოვიდა ისიც და გუნდა მესროლა.
-შემეშვი!
-რა დაგემართა?
-არაფერი,იმიტომ არ გინდდოა ხო ვანეთში წამოსვლა,რომ შენი გოგოს დატოვება არ გინდოდა
-ვინ ჩემი გოგოსი?კარგად ხარ?
-ვის გამოც გუშინ ტიროდი
-ის დედაჩემი იყო
ამ სიტყვებმა დამაბნია და უცებ გუნდაც მომხვდა.სიცილი დავიწყე მეც და გუნდა ვესროლე
-გეყოს ლაშა აღარ გვინდა დავიღალე..
-ახლა უნდა წაგაქციო და შენგან თოვლის ბაბუ ავაწყო :D
ლამის მთლი ეზო შემჯოვირბინეთ,ამგარმ როგორ გინდა აჯობო და გექცე შენს პირად მცველს..სახლში,რომ შეევედი ვიგრძენი როგორ დავეშვი სავარძEლში და ამოვისუნთქე მთელი ენრგია დავხარჯე არც გამაჩნდა..
-ალო ნიტ როგორ ხხარ?
-ვა ნუცაა კარგად შენ?
-კარგად გოგო,გინდა ძალიან მაგარი ამბავი გითხრა?
-მოყევიი ეხაა
-ხვალ მე ალექსა და ტასო მოვდივართ სვანეთში
-რაა?
-რა იყო არ გაგიხარდა?
-უბრალოდ გამიკვირდა
არ მესიამოვნა ალექსის წამოსვლა და მითუმეტეს ნუცასი.ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა მაგრამ ფაქტი სახზე იყო,რომ არ მინდოა მათი ჩამოსვლა,რადგან მომწონს მე და ლაშა რომ ვიყავით აქ მარტო..
-კარგი გოგო ხვალ შენთან ვართ.დროებით..
ლაშაა საად ხარ?
-რა მოხდა ნიტა?
-ხვალ ჩემი ბავშვები ჩამოდიან და ჩემებს არ უთხრა რაა
-იმ შემთხვევაში თუ არსად წახვალთ
-კარგი გპირდები...