დილით საშინელი თავის ტკივილით გავიღვიძე..საათს ავხედე 2სრულდებოდა,ოთახს თვალი მოვავლე ანი ვერსად დავინახე ამიტომ მისი ხალათი მოვიცვი და სამზარეულოში გავედი.
-როგორ გეძინა?_მომესმა ზურგს უკან ალექსანდრეს ხმა და მისი მწვავე მზერა ვიგრძენი ის კი ვერ მოვტვინე,რომ ხალათის ამარად ვიყავი.
-კარგად შენ?_ვუთხარი და გავუღიმე.ყავა დავისხი და ოთახში ასვლას ვაპირებდი,მაგრამ
-მე მთელი ღამე შენზე ფიქრში გავატარე..იმაზე ვფიქრობდი,რომ არ ჩამოვსულიყავი რა მოხდებოდა.იმას ვხვდები,რომ შენს გარეშე ვერ გავძლებ!
-ანი და ანდრია სად არიან?_ჩემი ჭკუით თემა შევცვალე.
-3დღით ბათუმში წავიდნენ..ძალიან მენატრებოდი ლიზა..არ ვიცი შენს გარეშე როგორ გავძლებ.მეც 4დღეში უნდა წავიდე მიჭირს შენი დატოვება.ჩემთან ერთად ხომ ვე..
-არც იფიქრო!შენ ისევ მიდიხარ,ისევ მტოვებ ისე როგორც ადრე მოიქეცი._სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული რომ მის კლავებში მომაქცია და ტავის დაძვრენა ვეღარც მოვახერხე.
-მიყვარხარ ლიზა! მიყვარხარ! ეს არ არის ბავშჰვური გატაცება.ვიცი რო შენც გიყვარვარ..მითხარი.
-მეც,მეც მიყვარხარ!_ის დაეწაფა ჩემს ბაგეებს,მაგრამ თავი მალევე გავინთავისუფლე და ანის ოთახში ავვარდი,კარი ჩავკეტე და შხაპის მიღება გადავწყვიტე.
15წუთში ისევ სამზარეულოში ჩავედი.ალექსანდრე კი ვერსად შევნიშნე მხოლოდ წერილს მოვავლე თვალი: ,,საღამოს 8ზე გამოგივლი მზად იყავი"
დილით საშინელი თავის ტკივილით გავიღვიძე.. საათს ავხედე 2სრულდებოდა,ოთახს თვალი მოვავლე ანი ვერსად დავინახე ამიტომ მისი ხალათი მოვიცვი და სამზარეულოში გავედი.
-როგორ გეძინა?_მომესმა ზურგს უკან ალექსანდრეს ხმა და მისი მწვავე მზერა ვიგრძენი ის კი ვერ მოვტვინე,რომ ხალათის ამარად ვიყავი.
-კარგად შენ?_ვუთხარი და გავუღიმე. ყავა დავისხი და ოთახში ასვლას ვაპირებდი,მაგრამ
-მე მთელი ღამე შენზე ფიქრში გავატარე.. იმაზე ვფიქრობდი,რომ არ ჩამოვსულიყავი რა მოხდებოდა. იმას ვხვდები,რომ შენს გარეშე ვერ გავძლებ!
-ანი და ანდრია სად არიან?_ჩემი ჭკუით თემა შევცვალე.
-3დღით ბათუმში წავიდნენ..ძალიან მენატრებოდი ლიზა..არ ვიცი შენს გარეშე როგორ გავძლებ.მეც 4დღეში უნდა წავიდე მიჭირს შენი დატოვება.ჩემთან ერთად ხომ ვე..
-არც იფიქრო!შენ ისევ მიდიხარ,ისევ მტოვებ ისე როგორც ადრე მოიქეცი_სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული რომ მის კლავებში მომაქცია და თავის დაძვრენა ვეღარც მოვახერხე.
-მიყვარხარ ლიზა! მიყვარხარ! ეს არ არის ბავშვური გატაცება.ვიცი რო შენც გიყვარვარ..მითხარი.
-მეც,მეც მიყვარხარ!_ის დაეწაფა ჩემს ბაგეებს,მაგრამ თავი მალევე გავინთავისუფლე და ანის ოთახში ავვარდი და კარი ჩავკეტე. საშინელი თავბრუსხვევა ვიგრძენი.წამოვწექი, რამოდენიმე წუთი ესე ვიყავი.. ალექსანდრეს შეხებამ ცუდად გამხადა. წამოთ ყველაფერი გაქრა ჩემს გარშემო,თითქოს ღრუბლებში დავფრინავდი..ყველაფერი ერთად ვიგრძენი,მაგრამ შემრცხვა,ამის შემდეგ თვალებში როგორ ჩავხედო!მალევე გამოვერკვიე ამ ფიქრებიდან და ისევ სამზარეულოში ჩავედი.ალექსანდრე კი ვერსად შევნიშნე მხოლოდ წერილს მოვავლე თვალი: ,,იმედი მაქვს მაპატიებ ჩემს აგვარ საქციელს,თავი ვეღარ შევიკავე! დღეს 8ზე შენს კორპუსთან გამოგივლი,მზად იყავი." სიტყვები გააზრებულიც არ მქონდა სახლიდან გავვარდი და სახლში წავედი.
მისულს მალევე ჩამეძინა..6ხდებოდა როცა გავიღვიძე..ავდექი და აბაზანას მივაშურე. წყალი გადავივლე,მუსიკები ჩავრთე და ცოტათი დავმშვიდდი..გულის სიღრმეში კი მაინც ის წუთები მახსენდება რამაც გამაბედნიერა. ჩემს მოწესრიგებაში 8საათიც გახდა. თმები დავისწორე და შევიკარი,წელში გამოყვანილი ვარდისფერი კაბა და თეთრი ფეხსაცმელები ჩავიცვი და ფანჯრიდან გადავიხედე,ალექსანდრე რომ შევნიშნე ეგრევე სახლიდან გავედი.
-ულამაზესი ხარ! ამის თქმა არასდროს მომბეზრდება ლიზა.
-შენც კარგად გამოიყურები_გავუღიმე და მანქანაში ჩავჯექი.
გზაში ხმა არ ამოგვიღია..სიჩუმეს მხოლოს სიას-Elastic heart არღვევდა.ალექსანდრემ სიჩქარეს შეუნელა და ცალი ხელით ატარებდა,მეორე ხელი კი მე მომკიდა და ყოველ წამს მაკვირდებოდა. მალევე მივედით დანიშნულ ადგილას. რათქმაუნდა ადგილი არ მეცნო..ირგვლივ რამოდენიმე ლამპიონი ენთო და რამოდენიმე მეტრში ლამაზი რესტორანი ანათებდა. რათქმაუნდა ჩვენს იქ წავედით. ძალიან გამიკვირდა,როცა იქ ჩვენს გარდა ვერავინ ვერ შევნიშნე..
-აქ დავდეთ წამოდი_მიმითითა ერთ მაგიდაზე,რომელიც ლამაზად იყო გაწყობილი,მხოლოდ ორი ადამიანისთვის.
დავსხედით,სანდრომ შამპანიური ჩამოასხა..მთელი დღე მიღიმოდა,ხელზე მეფერებოდა და თვალები უციმციმებდა. ძალიან მაინტერესებდა რა იყო ამის მიზეზი ის რომ მე მასთან ერთად ვიყავი? ის რომ ამდენი ხნის შემდეგ ისევ მხედავს და ისევ შეუძლია ჩამხედოს თვალებში?
ამ ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამომიყვანა..
-ლიზა რაზე ფიქრობ?
-რა? არა არაფერზე.
-შემომხედე!_თავი მაღლა ავწიე და გავუღიმე.
-შენ რო გიყურებ იცი რა მემართება? შენ რო მიღიმი იცი რა მემართება? შენ რო გეხები იცი რა მემართება? ამ სამყაროს ვწყდები,თითქოს აქ არვარ! ლიზა მიყვარხარ! გაღმერთებ! მინდა რო სულ ჩემს გვერდით იყო! არასდროს მიგატოვებ სულ აქ მეყოლები მარცხნივ. შენ ჩემი ანგელოზი ხარ!
-მე?მე არვიცი რა ვთქვა_დავიბენი,ამ სიტყვებმა გული ამიჩქარა.
-მოდი თვალები დახუჭე!
-კი მაგრამ რატო?
-დახუჭე მიდი_ფეხზე ამაყენა და ხელი მომკიდა. სანამ არ გეტყვი ხოიცი არ უნდა გაახილო!
-აჰაჰ ხო ვიცი_ხელი გამიშვა და მანიშნა არ გავნძრეულიყავი.მეც უსიტყვოდ დავემორჩილე.
-სამ დათვლაში გაახილე!
-ერთი,ორი და სამი!
თვალების გახელა და შოკში ჩავარდნა ერთი იყო! ჩემს წინ იდგა ალექსანდრე 100ვარდით ხელში. აქედან 99წითელი და ერთი თეთრი იყო. ადგილს მოვწყდი და სანდროსკენ მთელი სისწრაფით გავექანე..დიდი ხანი ვიყავით ესე ჩახუტებული და ვტკბებოდით ამ მომენტით,რომელმაც ესე გამაბედნიერა.