ამის გარდა მართლა ყველაფერს წარმოვიდგენდი...
რამის სათქმელად გაღებულ პირს ვმუწავდი და გაუგებარ ბგერებს წარმოვთქვამდი...
ბოლოს როგორც იქნა მოვაბი თავი და ერთი სიტყვა ძლივს წამოვილუღლუღე
-შეენ?
აშკარად ვერ დავმალე გაოცება და ზიზღი, რომელმაც ამდენი წლის მერე კიდე ერთხელ გამახსენა თავი...
5... მთელი 5 წელი გავიდა ამ ამბიდან...
მაშინ სულ ბავშვი ვიყავი, მაგრამ მაინც კარგად მესმოდა ის ტკივილი რასაც დედაჩემი განიცდიდა....
ტკიოდა და მეც მტკიოდა.. აი ის იყო ბოლო წელიწადი, როცა დედასთან ერთად გავატარეთ მე და ლუკამ...
15 წლის ვიყავი როცა მამამ მიგვატოვა და როცა დედაჩემი გარდაიცვალა...
დიდი დრო დამჭირდა ამ ყველაფრის გასააზრებლად... ლუკამ ჩემთან შედარებით ადვილად გადაიტანა, თუმცა არც 20 წლის ბიჭისთვის იყო ეს ადვილი გადასატანი...
იმ დღის შემდეგ მამა მხოლოდ ერთხელ ვნახე და ისიც მოვალეობის მოხდის მიზნით იყო მოსული....
თუმცა ლუკა იმდენად შეცვლილი ამ ამბების მერე მამა ახლოსაც არ მომაკარა...
ბოლო სიტყვები კი ნათლად მახსოვს რაც მამამ თქვა გასვლის წინ...
"-მალე, ძალიან მალე დადგება ის დღე როცა მე და შენ, ნიტა... მე და შენ პირისპირ დავრჩებით და მოგვიწევს ერთმანეთის მოსმენა... ძალიან მალე...."
ზუსტად ხუთი წელი გავიდა მის მერე და არცერთხელ არ გამოჩენილა მამა...
ეხლა როცა 20 წლის ვარ და მივხვდი ყველაფერს ნამდვილად არ მაქ სურვილი მისი ზღაპრების მოსმენის..
მაშინ?
მაშინ ყველაფერზე ვიყვავი წამსვლელი ოღონდაც რამე ეთქვა... რაიმე უბრალო მიზეზი იმისა რო დამნაშავე არ იყო, მაგრამ ყველა საბუთი მის წინააღმდეგ იყო...
-გახსოვს ბოლო სიტყვები?
წართმეული ხმით მკითხა და მეც გამოვერკვიე ფიქრებიდან და მწარე რეალობას დავუბრუნდი...
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და სხვა მხარეს გავიხედე...
ნამდვილად არ მინოდა მისთვის მეყურებინა....
დედამ მითხრა სიკვდილის წინ, რომ დედამიწაზე ორადორ ადამიანს ქონდა ისეთი იშვიათი მწვანე ფერის თვალეები როგორიც მე...
"-ნიტა, დე... დედამიწაზე მხოლოდ და მხოლოდ ორადორი ადამიანია, რომელსაც ესეთი მწვანე თვალები აქვს... ერთი შენ ხარ და მეორე მამაშენი... რაც არ უნდა მოხდეს და მომხდარიყო, ის მამაშენია და ყოველთვის გვერდით ედექი... აუცილებლად იქნება მიზეზი თუ რატომ გააკეთა ეს..."
ბოლო სიტყვები უკვე იმდენად ჩუმად თქვა რომ თითქმის წარმოუდგენელი იყო იმის გაგება..

თვალები ცხელი სითხით ამევსო, რომელმაც მალევე იპოვა გზა და თვალებიდან ლოყაზე გადმოინაცვლა და უსასრულოდ გაქრა....
არაფრის თქმის სურვილი არ მქონდა, უბრალოდ ადგომა და სახლში წასვლა მინდოდა....
ზურგშექცევით ავდექი და უკანმოუხედავად გავიქეცი... დიდხანს მესმოდა მამაჩემის ხმა, რომელიც ჩემ სახელს იძახდს და უბრალოდ მოსმენას მთხოვდა...
მაგრამ პრინციპებიც არა, სხვა რამ მაკავებდა... სხვა რამ არ მაძლევდა უფლებას დავრჩენილიყავი და ბოლომდე მომესმინა ზღაპრისთვის თუ რეალობისთვის არ აქ მნიშვნელობა....
სადარბაზოსთან მისულმა საბოლოოდ მოვიშორე მლაშე სითხე სახიდან და სუნთქვის დარეგულირება ვცადე..
ნელა ავიარე ცხრა სართული დს მეთვითონ მიკვირს რატომ გადავწყვიტრ ფეხით ასვლა, როცა ლიფტი შესანიშნავად მუშაობს და თანაც ის ხუთი თეთრიც არ მეირდება...
კარებთან მისულმა გარკვევით გავიგე ბიჭების სიცილი და ტუჩის კუთხეში ჩამეღიმა....
ყველაფრის მიუხედავად ეს ხუთი ყოველთვის ახერხებენ ჩემ გამხიარულებას....
დაბადებიდან მათთან ერთად ვარ და ლუკასგან არაფეით გამოვარჩევ ...
ლუკა, ნიკა, ტატო, გიო და ბექა...
ეს ხუთნი არაინ ჩემთვის ყველაფერი...
ამათი შიშით ვერცერთი ბიჭი ვერ ბედავდა ჩემთან ახლოს ჩავლას, რაც ცოტა არა კარგად მიშლიდა ნერვებს... ამის გამო რამდენჯერ გვიჩხუბია და რამდენჯერ დევრიგებულვართ სათვალავი ამერია...სახლის კარები შევაღე და გეზი მაშინვე სააბაზანოსკენ ამიღე, რომ ჩაშავებული თვალები გამეწმინდა...
-ნიტა კარგად ხარ?
წყლის ხმაში მაინც გარკვევით გავიგე ლუკას შეშფოთებული ხმა და მის მზრუნველობაზე გამეცინა...
-კი ლუ გამოვალ ეხლავე...
-ეეეე ეგრე ნუ მეძახი მასე მხოლოდ
-რა მხოლოდ
სააბაზანოს კარები გამოვგლიჯე და და პირდაპირ თვალებში ჩავხედე გამომცფელი მზერით...
-რა მხოლოდ?
-ხო რა მხოლოდ?!
-აუ ნიტა კაი რა უნდა გამომეკიდო ეხლა სიტყვებზე? წამო ეხლა ბიჭები ნახე და რატო იტირე მაგას მერე მეტყვი...
-რაა? საიდან გაიგე.... კი მაგრამ ... მოიცა... რაა?
პატარა ბავშვივით ავბლუყუნდი და სათქმელს თავი ძლივს მოვუყარე...
-წამო წამო..
ხელი გადამხვია და რასაც ქვია ოთახიდან გამათრია....
-ბიჭებს გაუმარჯოს...
ხელის აწევით მივესალმე და ნიკასა და გიოს შორის ჩავეხეთქე...
-ნიტას გაუმარჯოს..
მხარზე ხელი დამკრა ტატომ და საფირმო სიცილით გაიცინა...
-მეტკინა ველურო....
შეწუხებული ხმით ვთქვი და ნატკენ ადგილას ხელის სმა დავიწყე...
-პრასწი კრასოტკა
ჩვეული ხუმრობების ხასიათზე იყო და კიდე ერთხელ აროხროხდა...
-ჩუმად შე*ემა ტელეფონი მირეკავს...
ხელის კვრით გააჩერა ბექამ ტატო და სენსორს ხელი გადაუსვა..
-ხო... არა არ ვარ.... ძმაკაცთან... ამო ტო.... არა რა ტეხავს მისამართს მოგწერ....
-აუ ლუკა ნიტა , ხო არ ტეხავს ჩემი მამიდაშვილი რო ამოვიდეს?
მესიჯი რომ გააგზავნა მერე შემოგვხედა მე და ლუკას და უკვე არა საჭირო კითხვა დასვა...
-კი ტეხავს...
გაეხუმრა ლუკა და თვალი ჩამიკრა...
-გვიანია 10 წუთში აქ იქნება
მხარზე ხელი დაკრა ბექამ ლუკას და თვალები სასაცილოდ ააფაფხურა...
კიდე ბევრი მაცინეს ბიჭებმა... მუცლის ტკივილამდე ვიცინოდი, ცრემლები კი ღაპაღუპით მდიოდა...
სრული სიჩუმე ჩამოვარდა როცა მარებზე გაბმული ზარის ხმა გაისმა...
ნუ რა თქმა უნდა კარის გაღება მე მომიწია, აბა იკიდან რომელი იყო საჯდომის ამწევი და აქამდე მომსვლელი...
კარები გავაღე და აი ეს იყო ნამდვილი ბედის ირონია და არა მამაჩემის ნახვა ამდენი ხნის მერე.....

იმედია მოგეწონებათ ღიირს გაგრძელება?