ყველაფერი გაგრძელდა, მასთან კონტაკტი ისევ განვაგრძე, ამჯერად უფრო დაწყნარებული იყო, გამუდმებით მიმეორებდა იმას რომ ვუყვარდი მაგრამ ხშირად ვეკმათებოდი ანდაც საერთოდ არ ვაქცევდი ყურადღებას, დაბადებისდღე პირველმა მომილოცა, იგივე გავაკეთე მეც მასთან მიმართებაში, მაგრამ ეს სულაც არ ნიშნავდა იმას რომ ბავშვურად არ ვუყურებდი, მის მიმართ არანაირი გრძნობა არ მქონდა და არც მექნებოდა..

უნდა ვაღიარო რომ მანამდე მისი რჩევები ძალიან დამეხმარა, ის რომ არა ემო ვიქნებოდი და ბევრ საშინელებას გავაკეთებდი, მისმა სიტყვებმა "სხვაზე თუარა დედაზე იფიქრე" იმდენად იმოქმედა ჩემზე რომ გადავიფიქრე ყველა საშნელი აზრი..
მაგრამ ამის შემდეგაც ხშირად ვჩხუბოდბით ერთი და იგივე საკითხე, ისევ სიყვარული! იმდენად პატარა იყო ვერ ხვდებოდა რას აკეთებდა ანდაც რას ამბობდა, ვერ ხვდებოდა იმას რომ დიდი ვიყავი მასზე და ეს სიყვარული შეუძლებელი იყო, მაგრამ ეს რომ დავივიწყოთ საოცრად შეეძლო ჩემი დაწყნარება, ასევე ვხედავდი იმას რომ ნელ ნელა მე მემსგავსებოდა, საუბრის მანერით, ხასიათით, ხმით.. თითქოს ჩემს ტყუპს ველაპარაკებოდი, თავს არასოდეს გრძნობდა ჩემთან საუბრით ცუდად, არ მავიწყდება ისიც როდესაც ერთ-ერთი საუბრის დროს იტირა კიდევაც, ვერარ შეიკავა ჩემს ცუდად ყოფნაზე ცრემლები, ჰო აასე ერთად ვტიროდით..

ასევე ზაფხულის ამბავი, მისი ახსნილი სიყვარული მე კი როგორც ყოველთვის ცუდად ვუპასუხე, იმდენად ცუდად რომ ვინანე კიდეც უბრალოდ აზრი არ ჰქონდა, შემდგომ გავიგე რომ გამწარებულს სასიყვარულო განტოლება დაუხევია შეუგროვებია და მისი "ლექსების" რვეულში შეუნახია...

ბოლოს ვეღარ მოითმინა და დამირეკა, მითხრა მომენატრე და ვერ გავძელიოო...
ამის შემდეგ ჩვეულებრივად მიდიოდა დღეები, ყველაფერი ჩვეულ რიტმში იყო, მაგრამ 6 იანვარს მასთან ურთიერთობა გავწყვიტე ჩემი არანორმალური ხასიათის გამო, მან კი ცადა ჩემი ბიძაშვილისგან გაეგო რა მჭირდა, მისი ექაუნთიდან კი მე მივწერე და ვუთხარი რომ გულის მანკი მქონდა..
არვიცი ამ დროს რა დაემართა მაგრამ ღამე მომწერა რომ ოპერაცია გადამრჩენდა, მე კი უდიდესი ცინიზმით გულუბყვილო პატარა ბავშვი ვეძახე, საშინლად დავამცირე, ამის შემდეგ ხმა არ ამოუღია, როდესაც ვიგრძენი რომ ვკარგავდი ასეთ "მეგობარს" ისევ მივწერე, ბოდიში მოვუხადე და მან მაპატია, რამდენი რამე მაპატია უკვე.. მაოცებდა მისი საქციელი..


ამას მოყვა კიდევ ზაფხულის ჩხუბი............

-ვინ ვარ შენთვის ქეთ?
-ძალიან საყვარელი ადამიანი
-მე და საყვარელი? საღოოლ მაგრად გამაცინე..
-ჰო რავი, იცინე კაი
-ისევ ისე ფიქრობ შენ, რომ გიყვარვარ თუ რაღაც?
-ჰო :( :(
-აუუუუ ნუ ბავშვობ რა
-უკაცრავად?
-გოგო მისმინე მაგრად მაბოლებ ან იმდენად პატარა ხარ ვერ ხვდები რამდენად დიდ სისულელეს ამბობ
-გავიზარდე და ვხვდები იმას რომ ამდენი ხნის შემდეგაც მიყვარხარ, ვხვდები იმას რომ შენმა სიყვარულმა უამრავი ნიჭი მაპოვნინა ჩემს თავში, იმასაც მივხვდი რომ გავძლიერდი და ბრძოლის უნარიანი გახდი და შენ თუ ამ სიყვარულის არ გჯერა შენი პრობლემაა, არგაქ უფლება მაშინ გაიგო რას ვგრძნობ, მტკივა თუარა გული, ვათენებ თუარა ღამეებს და ვტირი თუარა შენს ასეთ სისულელებზე....


------

ამ დღის შემდეგ არაფერი მიმიწერია, ისევ მან გამოიჩინა ინიციატივა და მომიკითხა, ცივად მივწერე და მალევე დასრულდა ჩვენი საუბარი,..
რამოდენიმე დღეში ისევ მე დავარღვიე ეს იდელია და ისევ მე მივწერე, ურთიერთობა გათბა თქო ვერ ვიტყვი მაგრამ მისი რჩევები უკვე ნერვებს მიშლიდა, შემაწუხებელი ხდებოდა, და ავუკრდზალე რაიმეს თქმა და რჩევის მოცემა, მივხვდი რომ ეწყინა მაგრამ არ მიცდია რამე შემეცვალა........
----
წლები გავიდა, ქეთა 18 წლის გახდა, მე კი 24 წლის ვიყავი, ისეთი არაფერი ხდებოდა, ვნახულობდით ერთმანეთს, ის ისევ იგივე აზრზე რჩებოდა, ერთ დღესაც დავიბარე მინდოდა მისი ნახვა, ამ დროს ჩემი ძველი შეყვარებული დავინახე და მომესალმა, ეს კი როგორც ჩანს ქეთამ დაინახა და აცრემლებული თვალებით სადღაც წავიდა... ვყვიროდი რომ ეს ის არ იყო რაც მას ეგონა და მინდოდა ქეთასთვის ხელი მეთხოვა და მის გაზრდას კიდევ დავლოდებოდი მაგრამ აღარავინ მისმენდა..

როგორც აღმოჩნდა ქეთა თავის დაქალთან იყო და მათი საუბარიც ასე წარიმართა...
-არ მჯერა, ამდენი ხნის მერე გიომ იმიტომ დაგიბარა რომ ვიღაც გოგოს ჩაუტებოდა?
-ვერც მე ვიჯერებ მაგრამ ალბად ასეა
-ნუ ტირი, ძლიერი გოგოხარ და უნდა დაწყნარდე
-მაპატიე უნდა წავიდე, ჩამეხუტე!!
(ქეთა იმდენად ძლიერად ჩაეხუტა თაკოს, ასე აარასოდეს ჩახუტებია, გამოემშვიდობა და ქუჩაში გავიდა)...
----
დაბნეული, თვალებ ჩაწითლებული, გზაა არეული გოგო დადიოდა თბილისის დიდ ქუჩებში, გზაზე გადასვლისას ის ადგილი დაინახა სადაც პირველად გიო ნახა, უფრო მწარედ აქვითინდა..........
შეჯახება, პულსი...... სასწრაფო, საავამდყოფო..

გიომ გაიკითხა და ბოლოს ის და თაკო საავამდყოფოში ერთად მივიდნენ...
-ეს როგორ გააკეთე? შენგამო ახლა ქეთი სიკვდილს ებრძვის.
-თაკო ეს ის არიყო რაც მან იფიქრა, ხედავ ამ ბეჭედს? მე მისთვის უნდა მიმეცა მაგრამ ვერ მოვასწარი
-რა?
-ჰო...
---
პირველი პალატაში თაკო შევიდა..

-ქეეთ, როგორ ხარ?
-სუსტადვარ, გიო აქაა?
-კი და გარეთ იცდის.. იცი? შენთვის ხელი უნდა ეთხოვა უბრალოდ შენ გაიგე არასწორად
-რა? (ცრემლები წამოუვიდა)
-ჰო, ნუტირი..
-მისმინე, არ ვიიცი რამდენად გადავიტან ამას მაგრამ ტუ რამე დამემართა მიხედე გიოს და არ მისცე უფლება უბედურიი იყოს...
-----
-ქეთ როგორ ხარ?
-ცუდად, მაპატიე ცუდად მოვიქეცი
-არა არა პირიქით, შენ მაპატიე მე არუნდა გამეკეთებინა ასეთი რამ, ამდნეი ხანი არუნდა მეწვალებინე, არ უნდა დამეტანჯე.. მიყვარხარ..
-იცი? შენ ყოველ ჩხუბზე საშინლად ვტიროდი, ახლაც ვტირი მაგრამ ბედნიერებისგან, ყოველთვის რაღაც მართმევდა შენს თავს, ახლაც იგივე მეორდება , სიკვდილი მართმევს შენს თავს, ჩემს სახლში ყველა ჩემი ლექსის კრებულია, და შიგნით წლების წინ დახეული განტოლებაა, რომელიც შენგამო დავწერე, გთხოვ აიღო და გაუფრთხილდე, ის ერთადერთი იყო რაც შენთან მაკავშირებდა, მიყვარხარ გიო და სულ ასე იქნება, რაც მთავარია ბედნიერი მივდივარ ამ ქვეყნიდან მაგრამ გთხოვ ჩემო სიცოცხლე არ იდარდო ჩემზე, არ დაუბდუნდე წარსულს, გთხოვ შექმენი ოჯახი და ბიჭუნას ენდი დაარქვი, ეს ადამიანი ჩვენი გაცნობის მიზეზი იყო და გთხოვ ეს ერთი თხოვნა შემისრულე, ჩემო ბიჭო იყავი ბედნიერი, იმედიმაქვს სხვაც შეძლებს შენს გაბედნიერებას, მაგრამ როგორც მე მიყვარდი ეს სასწაული იყო, ამდენი წელი მხოლოდშენ მიყვარდი, მაპატიე შეცდომები და გახსოვდეს რომ სულ შენს გვერდით ვიქნები!!!

გიომ ვეღარაფერი უთხრა, მხოლოდ ყვიროდა "ქეთი არა, არა ჩემოპატარა არდახუჭო თვალები, ჩემთან დარჩი-ო" მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, ქეთა წავიდა, ცაში გაფრინდა, განადგურებული გიო პალატიდან გამოვიდა, გარეთ საშინლად წვიმდა და ნახევარ მთვარე ანათებდა, როდესაც ქეთაც ცხედარი მიწაში ჩაასვენეს მას ხელზე ბეჭედი ეკეთა, ეს გიომ გაუკეთა მარადიული სიყვარულის გამო..
გზაააბნეული ხან რას აკეთებდა ხან რას, მუდამ მთვრალი დადიოდა, ყოველ ღამე ტიროდა...
-----
წლები გავიდა, 3 წელი გავიდა ქეთას სიკვდილის შემდეგ, გიორგი მაკალათიამ ცოლი მოიყვანა მაგრამისევ ის, ის პატარა გოგონა უყვარდა, ყოველდღე ადიოდა მის საფლავზე და ყვავილები მიჰქონდა, დრო გავიდა და ის უყვებოდაა თავის შვილებს იმ ძლიერ სიყვარულზე რომელიც თავს გადახდა, მის პატარებს "ენდის და ქეთის" ასე ერქვათ მის შვილებს........

პ.ს ესეც დასასრული შეაფასეთ