დავით წიკლაური...საკმაოდ სიმპატიური და გავლენიანი, მოკლედ სკოლაში ეგ იყო და მეორე ლუკა, რომელიც საავადმყოფოში იწვა, არ გიჟდებოდნენ ერთმანეთზე დათო და ლუკა.
-ეს გოგო ვინაა... ჩურჩულით ანიშნა დავითმა ერთერთ გოგონას დირექტორის კაბინეტიდან დაბრუნებულ სანდრაზე,
გოგონა მაშინვე დაბოღმილი დარჩა სანდრაზე, რადგან დავითმა ყურადღება მას მიაქცია
-ვინაა და მკვლელი დასაშინელი ადამიანი.
ეს პასუხი არ მოეწონა დავითს და ახლა ლუკას ერთერთ ძმაკაცს კითხა ვინ იყო ეს გოგონა
-ეს გოგო ვინაა? ყველაზე სასტიკი ადამიანი.
გაუკვირდა დავითს ამ ერთი შეხედვით უცოდველი გოგონას ესეთი დახასიათება და კიდევ უფრო აღეძრა მისი გაცნობის სურვილი.
-ერთი წამით...დაედევნა დათო სკოლის კარებთან მისულს
-გისმენთ(სანდრა)
-შენზე იმდენი ცუდი გავიგე დარწმუნებული ვარ კარგი ადამიანი ხარ(დავითი)
-მადლობა...ძლივს წამოილუღლუღა სანდრამ
-მე დავითი სასიამოვნოა!
-სასიამოვნოა? მიკვირს ლუკას ამბის მერე ვინმეს თუ ესიამოვნა ჩემი გაცნობა...ირონიულად უპასუხა სანდრამ
-ლუკას ამბის მერე? მოუცა სკოლაშიარ დავდიოდი და ვერ გავიგე ბოლომდე რა ხდება(დავითი)
-გთხოვ ამ ამბავს მე ნუ მომაყოლებ(სანდრა)
-კარგი როგოეც გინდა, სკოლის მერე რას აკეთებ?
-მეგობრები უნდა ვნახო(სანდრა)
-ჩემთვის ვერ მოიცლი?
-მმ არვიცი(სანდრა)
-კარგი სხვა დროს იყოს(დავით)
-კარგი(სანდრა)
-ამდროს კი სკოლის ჭიშკართან სანდრამ ბექა შეამჩნია, ეცადა არ შეეხედა მაგრამ უეცრად ვიღაცამ ძლიერად ჩაჭიდა მკლავზე ხელი
-ვერ გამექცევიიიი...ირონიულად ჩაიცინა ბექამ
-მაღიზიანებს შენი ეს ირონია(სანდრა)
-ხოო? შენ ბევრი რამე გაღიზიანებს
-თავიდამანებეე გთხოოოვ...ყვრილით უთხრა სანდრამ
-თავი დაგანებო? ამას ვეხვეწებოდი 3თვის განმავლობაში ექიმებს, პოლიციელებს და ფსიქოლოგებს, ყველას ეგონა რომ რაღაც მჭირდა მაგრამ მეხომ ვიცოდი რომ ეს რაღაც შენი სიყვარული იყო, რომელიც არ იკურნება და ერთადერთი წამალი შენხარ, იციროგორ მინდოდა ერთხელ მაინც მოსულიყავი, საავადმყოფოში იმის მერე რაც შენ გამო ვცადე, 3თვე მარტო იმაზე ფიქრმა გამაძლებინა რომ ერთ დღესაც კარებს შემოაღებდი(ბექა)
-გაჩუმდიი გთხოოვ(სანდრა)
-რატომ? არ მოგწონს სიმართლე?
-რადავაშავეე მე დამანებე რა თავიი
-მანქანაში ჩაჯექი სალაპარაკო მაქ...ეს უთხრა ბექამ ხელი სტაცა და მანქანისკენ მიათრევდა როცა სანდრამ კივილი ატეხა, ორწამში კი ბექა ძირს ეგდო დავითი კი განრისხებული დაყურებდა ზემოდან.სანამ ბექა აზრზე მოვიდა სანდრამ დავითს ხელი მოკიდა და ულანა ეზოში გაიყვანა
-სად მიგყავარ?? (დავითი)
-მინდა იმ არეულობას მოგაშორო(სანდრა)
-რა არეულობას?
ეს თქვა და წინა ეზოდან კივილ წივილის ხმა გაისმა
-აი ამ არეულობას (სანდრა)
-ვინ მოვიდა? (დავითი)
-არვიცი ჯერ(სანდრა)
-ანუ მართალიყოფილა რასაც ამბობდნენ...ჩაილაპარაკა დავითმა
-რას ამბობდნენ?... კითხა გაკვირვებულმა სანდრამ
-დავიჯერო არ იცი?...ეჭვის თვალით ახედა დავითმა
-არაა... მაშინვე მიახალა დაბნეულმა სანდრამ
-რას ამბობენ და იმას რომ ლუკაც ასეთ არეულობაში მოყვა და საერთოდ ყველას ესე ემართება ვისაც შენთან რამე შეეშლება, ყველას ეშინია შენი...
სანდრამ თვალები ძირს დახარა და დიდიხნის ფიქრისმერე თქვა.
-არვიცი უკვე მეთვითონ მეშინია ჩემი, აქამდე არავისთვის მითქვამს მაგრამ დედაჩემს ესროლეს, ჩემს ირგვლივ ყველგან მკვლელობა და სისხლია... რამდენს გადაუჭრია ვენები ჩემ გამო, რამდენი სასიკვდილოდ უცემიათ ჩემ გამო, არმინდა ესეთი ცხოვრება...
ბოლო ფრაზა ტირილით წარმოთქვა და სახეზე ხელებ
აფარებული ჩაიკეცა...
-არ გახვალ და არ ნახავ ვინ არის მოსული?(დავითი)
-სანამ შენ აქ ხარარა(სანდრა)
-მეე რა შუაში ვარ? (დავითი)
-არმინდა შენც ამ ყველაფერში ჩაგითრიო(სანდრა)
-კიმაგრამ როგორ უნდა ჩამითრიო??(დავითი)
-დამიჯერე საკმარისია ჩემ გვერდით მხოლოდ ერთხელ გაიარო რომ უკვე ამ ყველაფრის ნაწილიხარ, ასერომ სანამდროა გაქრი ჩემიცხოვრებიდან.
-კარგი რაა(დავითი)
-იცოდე თითოეული წამი შეიძლება შენთვის საბედისწერო იყოს ასერომ რაც უფრო მალე გამეცლები მით უკეთესი შენთვის(სანდრა)
-რეებს ბოდაავ? წამო რა წავიდეთ(დავითი)
-წადი და წამოვალ ცოტახანში არმინდა ერთად გავიდეთ(სანდრა)
-როგორც გინდა(დავითი)
გაგიჟებული იყო, გამწარებული პლეხანოვზე გავიდა მეგობრების სანახავად, ბავშვობის მეგობრებს არ ვგულისხმობ ეგრედ წოდებულ "ცუდ სასტავთან წავიდა".
მივიდა და გიო, ლაშა, დიმა და სანდრო იქ დახვდა.
-გამარჯობათ(სანდრა)
იქვე ვიღაც უცნობიც იჯდა, მაგრამ მისთვის ყურადღება არ მოუქცევია.
-რა გჭირს ტიროდიი??(გიო)
-აუარაფერი ისეთი(სანდრა)
-მოყევიი(ლაშა)
-აუ ბექა ხო გახსოვთ? ის იყო დღეს ჩემ სკოლასთანმოსული.
-მერე?(დიმა)
-სცენები მომიწყო(სანდრა)
-დამაგაზე ტირიხარ?(სანდრო)
-შენ არიცი რეები მელაპარაკააა, ნამუსზე ამაგდო იმენა ტიპმა ლამის ბოდიში მოვუხადე რომ ვარსებობ და რომ შევუყვარდი მაგაზრ.(სანდრა)
-ეგ არაფერი მივხედავთ(გიო)
-მიხედეს უკვე(სანდრა)
-ვიინ(სანდრო)
-ჩემმა ბიჭებმა ალბათ(სანდრა)
-ალბათ?(დიმა)
-ხო არვიცი ვიღაც იყო მისული და(სანდრა)
-შენც მაგარიხარ რაა(ლაშა)
-მე არ უნდა გამაცნოთ ისე?...იკითხა უცნობა და პირველას მაშინ შეამჩნია სანდრამ
-უიხო ეს სანდრაა ეს კიდე საბა(სანდო)
-სასიამოვმოა(საბა)
-ჩემთვისაც(სანდრა)
ამდროს სანდრას ტელეფონმა დაურეკა...
-ხო(სანდრა)
-......
-რაა რახდება(სანდრა)
-.....
-არვიცი არაფერი(სანდრა)
-....
-აბა ვინ იყოო? (სანდრა)
-...
-ვინ?(სანდრა)
-....
- ლევანი??
-...
-და რაუნდოდა? (სანდრა)
-...
-მეე? სად დავიმალო?
-...
-კაიიი ნუმიყვირიხაარ(სანდრა)
-...
-კაიმიდი(სანდრა)
-...

-მოკლედ უნდა დამმალოთ!... შეშინებულმა თქვა სანდრამ
-რახდებაა(გიო)
-არვიცი
-რაიციი აბა ? (ლაშა)
-ბიჭებმაა გაიგებმა ლევანიო ისო ესო დაიმალე წადი სადმე სანამ მოვაგვარებთო(სანდრა)
-ჩვენ წავედით მოვაგვარებთ ამ ამბავს, საბა შენ სანდრას გაბარებთ(სანდრო)
-რაა თქვენ სად მიდიხართ? (სანდრა)
-ამ საქმეს მივხედავთ, ამის დრო არაა წაიყვანე საბა მალე და წადით აქედან.
სანდრომ სანდრა წყნეთში გააქანა... მთელი ღამე იქ გაატარა ტელეფონს არავინ იღებდა, სანდრო მის დაწყნარებას ცდილობდა.
-სანდროო უბდა წავიდე გამიშვი გთხოვ(სანდრა)
-არსად არ წახვალ... ეხლა უკვე აღელვებულმა სანდრომ სანდრას დაუყვირა, და თითქოს სანდრა გაშეშდა, გონზე ვერ მოდიოდა როგორ გაუბედა ამ ახალ გაცნობილმა ყვირი, მერე სანდრომ ხელი სტაცა...
-გამიშვიიიი იდიოოოტოოო...ყვიროდა და თან ხელებს ურტყამდა სანდროს, სანდრომ ისე მაგრად დაანარცხა დივანზე ლამის ტვიბის შერყევა მიიღო სანდრამ
-შენ ბიჭო ზედმეტები ხო არმოგდის? როგორ მიბედავ(სანდრა)
-რა იყო შეჩვეული ხარ ხელის გულზე ტარებას?...ირონიულად კითხა სანდრომ
-გამიშვიი თორეეემ...(სანდრა)
-მუქარასაც შეჩვეული ხარ აშკარად, მაგრამ იცოდე ჩემთან არაფერი ჭრის(სანდრო)
-შენ ვიმ გეკითხება საერთოდ? (სანდრა)
-რას ქვია მე ვინ მეკითხება? რასაც გეტყვი ის უნდა გააკეთო(სანდრო)
-რა ამბიციურიხარ? მე ყოვეთვის იმას ვაკეთებ რაც მისწორდება და ეხლაც იმას ვიზამ(სანდრა)
-ვერაფერსაც ვერ იზამ, დღეიდან
მე დამიჯერებ ხოლმე(სანდრო)
-ვითომ რატო?(სანდრა)
-ჩემი გოგო გქვია დღეიდან და იმიტო(სანდრა)
-ფუ რა იდიოტი ხარ დამანებე რა თავი(სანდრა)
-თავს არ დაგანებებ და აქედან ფეხს ვერ გადგამ ჩემო გოგო(სანდრო)
გამწარდა სანდრა, პირველად იყო ესეთ დღეში ვერაფერს უშვებოდა, ვერაფრით აშინებდა, საშინლად უშლიდა ეს ყველაფერი ნერვებს, სიტყვებით ძნელია იმის გადმოცემა რას გრძნობდა, ერთროულად ეზიზღებოდა და ამავდროულად საშინლად აგიჟებდა მისი გარეგნობა, უნდოდა მოეკლა, მაგრამ ამავდროულად უნდოდა დანებებულიყო და მას მინდობოდა, ის ხომ ესეთი ძლიერი და მამაკაცური იყო, ეს კიდე უფრო აგიჯებდა, როგორ შეიძლებოდა ეს ნაგავი მოწონებოდა, მაგრამ ფაქტი ერთი იყო ის უზომოდ სექსუალური იყო, საკუთარ თავზე ისე ეშლებოდა ნერვები უნდოდა თავი მოეკლა, მას ხომ არასდროს მოწობდა ბიჭები ვინც მას არ ემორჩილებოდა, არასდროს სიამოვნებდა ვინმე თავისზე ძლიერთან შეხვედრა, არასდროს მიცემდა თავს უფლება "ვინმესი" რქმეოდა, რადგან ის სანდრა იყო და აქ მთავრდებოდა ყველაფერი, არასდროს აპატიებდა თავს იმას რომ ბოლომდე მინდობოდა ვინმეს, რომ ვინმეს ებატონა მასზე, მაგრამ სანდრო ის ისეთი იყო...
-ანუ არ მიშვებ? (სანდრა)
-მოდი ფილმს ვუყუროთ(სანდრო)
-აუტანელიხარრ... ცრემლნარევი ხმით უთხრა ეა და მაშინვე წასკდა ცრემლები... -რა გინდააქ? რა დაგიშავეე? რატო მიკეთებ ამას?...კიოდა სანდრა.
-შენ რა სერიოზულად ტირი?? მოდი ჩემთან პატარა... ეს უთხრა და იატაკზე დამხობილო სანდრა ისე მიიკრა და მიიწება გულზე სუნთქვა შეეკრა, სანდრა მისი სხეულის სიმხურვალეს გრძნობდა, სანდრაც ისე ეკრობოდა თითქოს ვინმე მის წართმევას ცდიკობდა, სანდრო მის თმებში ხელებს ატრიალებდა, ნელნელა სახეზეც გადაუსმევდა ხელს, დროდა დრო ძალიან ნაზად შუბლზე კოცნიდა ხოლმე, კიდე ესეთი ჩახუტება უნდოდა სანდრას, ეხლა ზიზღი ჩაეხშო სანდროს სითბოს, მაგრამ როცა ხმაა ამოიღო ისევ განუახლდა სანდრას ზიზღი.
-მალე შეეჩვევი რომ დამიჯერო(სანდრო)
ეს თქვა და სანდრა მაშიმვე წამოხტა...
-არც იოცნებო იდიოოოტო(სანდრა)
-იცი როგორ მომწონს შენი სიბრაზე? ისეთი საყვარელი და სასაცილოხარ, აი რო გიყურებ იმენა ჩემიხარ(სანდრო)
-მომშორდიი(სანდრა)
-3საათია უკვწ არ დავწვეთ?(სანდრო)
-ბიჭები?(სანდრა)
-ყველაფერი კარგად იქნება... ხელი ჩაკიდა დამეორე სართულზე აიყვანა
-აი აქ დავიძინებთ(სანდრო)
-"თ" არაა! ე დავიძინებ და შენ სადაც გინდა იქ წადი( სანდრა)
-კარგი აქ მე დავიძინებ შენ პირველ სართულზე დივანზე დაწექი... აზრზე ვერ მოვიდა სანდრა რა უთხრა, როცა სანდრომ უკვე კარები მიუკეტა და დაწვა...
რას იზამდა გაგიჟებული სანდრა, პირველ სართულზე დაწვა დივანზე, არ ეძინებოდა ფიქრობდა სანდროზე, ფიქრობდა ბიჭებზე, ლევანიზეც კი ფიქრობდა, ლევანი ხომ იდიალური ბიჭი იყო, უკვირდა აქამდე რატომ არ შეუყვარდა, სანდრო? სანდრო როგორი იყო მისთვის? აი ისეთი... არაა მეც არ ვიცი ეს როგორ ავხსნა...
ამ ფიქრებში იყო გართული როცა სამზარეულოდან რაღაც ხმაურო გაიგო, შეშინებულო ავარდა სანდროსთან და ეგევე ზედ დაახტა...
-სანდროოო მიშველე გთხოვ... აღვიძებდა აკანკალებული და ატირებული სანდრა.
-რახდებაა(სანდრო)
-ქვემოთ რაღაც ხმაური იყო(სანდრა)
-აქ დამელოდე... იარაღი აიღო სანდრომ და ქვემოთ ჩავიდა, სანდრა მის საწოლში შეძვრა, ისეთი თბილი იყო, სანდროს სუნი ასდიოდა, თვალები დახუჭა თუ არა მაშინვე ჩაეძინა, სანდრო სამზარწულოში შევიდა და ქუჩის ძაღლი დახვდა, კარები ღია დარჩენიათ და შემოპარულა, გაეცინა და მაშიმვე ზემოთ ავიდა კარები შეაღო დაიყვირა.
-აუ რა მშიშარა ხ..
და მძინარე სანდრა რომ დაინახა გაშეშდა, ცოტა ხანი გაღიმებულმა უყურა მერე გვერდზე მიუწვა,სანდრას გაეღვიძა სავით და კითხა...
-რა იყო? (სანდრა)
-არაფერი საშიში(სანდრო)
-მე მე... მეშინია... უთხრა ნახევრად მძინარე სანდრამ რომელიც თითქმის ბოდავდა
-ნუ გეშინია მე შენთან ვარ... ეს სიტყვები ისე დამეჯერებლად და იმედიანად უთხრა, ნებისმიერი დაცულად იგრძნობდა თავს ამ შემთხვევაში. სანდრამ უეცრად კანკალი დაიწყო და სანდროს აეკრო, მაშინვე დაუწყნარდა გული მძინარეს, სანდრო კი დიდხანს ტკბებოდა მძინარე სანდრაა ყურებით.