სამსახურიდან გადაღლილი დავბრუნდ. მიუხედავად მშობლების წინააღმდეგობისა თან ვმუშაობ და თან ვსწავლობ, ისინი ყოველთვის თვლიდენ, რომ მუშაობა სწავლაში ხელს შემიშლიდა და არიყო ჩემი მუშაობის აუცილებლობა რადგან ოჯახში ყველა მუშაობს. მამაჩემი დავით დანელია ერთ-ერთი მსხვილი ბიზნესმენია, დედაჩემი ადვოკატია, ჩემი ორი ძმა სანდრო და ამიკო ერთ პროფესისა გაყვნენ-ორივე არქიტექტორია, მე? მე კი თინი დანელია, თსუ-ს მესამე კურსის სტუდენტივარ... ვწავლობ საერთაშორისო ურთიორთობებზე და პარალელურად ვმუშაობ imagine sity-shi მიუხედავად ჩემი მშობლების მძიმე და დატვირთული გრაფიკის გამო არასდროა დამიწუწუნია რომ ჩემთვის არასდროს ეცალათ, პირიქით ყოველთვის მეხმარებოდნენ და ცდილობდნენ ჩემთვის დროის მაქსიმუმი დაეთმოთ.. უარი ვთქვი კერძო სკოლა სწავლებაზე, რადგან თავი არავიზე მეტი მგონია და სწავლა თუ მინდა საჯაროშიდაც კარგად ვისწავლიდი... ხომ ხედავთ დღეს უკვე სტუდენტივარ.. თავს აღარ მოგაბეზრებთ და მივუბრუნდეთ ისევ სამსახურს.
სამსახურიდან მოსულმა ძლივს გავაღე სახლის კარი და მისაღებში გადამწვარი სახით შევედი
-ზდაროვა თინიკო-მომესალმა ბექა. ბექა ამიკოს და სანდროს ძმაკაცია, რომელიც ყოველთვის ნერვებს მიშხამავს როგორც თვითონ ამბობს "მოფერებითი" სახელით...
-ერთხელაც იქნება ბექა მაგის გამო შემომაკვდები-მოჩვენებითი სიმკაცრით ვუთხარი.
-კიი კიი როგორ არა მაგ "ერატ დღეს" 21 წელია ველოდები - გამომაჯავრა თავისი გეალიანი ენით
-ჰოო ჰოო დაეოლოდეე.-არც მე ჩამოვრჩი და ენა გამოვუყავი
-კარგით მორჩით, საუბარში თაზო ჩაება.
-მე ჩემს ოთახში ავალ და მოგვიანებით შემოგიერთდებით ბავშვებო.. - გადაღლილი ხმით მივმართე ჩემი და ჩემი ძმების საერთო მეგობრებს.
-რა გჭირს თინი სახეზე ფერი არ გადევს. მოხდა რამე? ცუდად ხომარ ხარ?-აღელვება ვერ დამალა სანდროს შეყვარებულმა თეონამ..
-არა რძალო, უბრალოდ დავიღალე
-დარწმუნებული ხარ, რომ უბრალოდ დაიღალე?- ნერვიულობას არც ჩემი საუკეთესო დაქალი ჩამორჩა..
-რაიყოთ ხალხნო, უბრალიდ დაიღალა, უნივერსიტეტი, სამსახური, სახლი ჩვენ..-ჩემი მხარე დაიჭირა ბერდომ
-კარგი კარგი ოთახში ადი და თუ რამე გინდოდეს დამიძახე, კარგი?- შუბლზე მაკოცა აკომ სა კიბისკენ მიბიძგა..
სწრაფად ავირბინე კიბეები და ოთახში შევედი. გამოვიცვალე და ლეპტოპი ჩავრთე, ხვალ უნიში პროექტის პრეზენტაცია მაქვს და კიდევ ერთხელ გადავავლე თვალი, რომ არაფერი შემშლოდა. ცოტა ხანი სოციალურ ქსელში შევიხეხე, ისევ უაზრობა, ის იყო ოთახიდან გამოვდიოდი, რომ FB ხმა გავიგონე, სწრაფად გავხსენი და ვიღაც ანდრია გულბანი დამატებას მთხოვდა, მეც დავიმატე, ჩემი რა მიდიიოდა, რამოდენიმე წამში კი მომწერა კიდეც
-როგორ ხარ?(ანდრია)
-კარგად შენ?
-მეც(ანდრია)
ეს იყო ჩვენი დიალოგი, უცნაურად ჩამეცინა, არმესმის ასეთი ადამიანების," ვითომ მომიმითხა".. ჩემთვის გავიფიქრე და მისაღებში დავბრუნდი..მინდოდა თეკლესთვის ეს ამბავი მომეყოლა, ამიტომ ყავა მოვიმიზეზე და თეკლაც ჩემთან გავიტყუე, რამიდწნიმე წუთის წინ მომხდარ "ინციდენტზე" ვესაუბრე და ბევრიც ვიცინეთ..
-აი როგორ მაინტერესებს ვინაა - ხელები არტისტულად გაშალა თეკლემ
-კაი რაში გაინტერესებს ვიღაც დარეხვილი იქნება- მონოტონურად ჩავილაპარაკე მე.
-კაიგავიდეთ ეხლა თორე მაგარი ტეხავს რა.
-კაი.
მისაღებში შესული არვიყავი, რომ ანკამ იყვირა
-თინი სისხლი!!!!!
-რა სისხლი ყველამ ჩემსკენ მოიხედა
მე? მე ამ დროს ვერაფერს ვამბობდი, ერთადერთი რაც ყურში მომხვდა სანდრის განწირული ყვირილი იყო, მთხოვდა თვალები არ დამეხუჭა. შემდეგ არაფერი მახსოვს, ბურუსი და სიბნელე, როგორ ვერ ვიტან სიბნელეს
.......
თვალები რომ გავახილე მივხვდი. რომ ჩემს ოთახში ვიყავი. აკოს გავხედე, რომელსაც ატირებული თეკლა გულში ჩაეკრა, სანდრო სულ სხვაგან დაფრინავდა, ჩემს განადგურებულ მეგობრებს შევხედრ და ჩემი თავი შემძულდა, როგირ ვანერვიულე.
-თინი, დედიკო, როგორ ხარ? -ახლაღა შევამჩნიე დათო და დეა .. დავითს უდიდესი ტკივილი გამოხატვოდა სახეზე, დეა კი ცრემლებს ვერ იკავებდა. ცხოვრებაში პირველად ვინატრე სიკვდილი, რადგან მათ განადგურებულ სახეებს ვერ ვუყურებდი..
-კარგად ვარ დეე ნუ ღელავ..
-არა კარგად არ ხარ.-ხმამაღალი სიტყვით გამოვიდა თეკლა. უკვე მივხვდი რის თქმასაც აპირებდა ამიტომ შეწინააღმდეგენა ვცადე.
-თეკლა გაჩუმდი..
-არა თინი მთელი ერთი წელი ვჩუმდებოდი და ახლა წყალს არა ჩავიგუბებ. აქამდე მჯეროდა რომ რამეს მოიმოქმედებდი მაგრამ მთელი წელი მშვიდად ეგუები ამ პროცეს. იქნებ რა გჭირს.
-მოიცადეთ, რა ერთი წელი, რის ერთი წელი, თეკლა შვილო გამარკვიე რა ხდება?-ახლაღა ამოიღო ხმა დავითმა
-არაფერი მაა კარგადვარ..
-ნუ ჯიუტობ თინი, მთელუ ერთი წელია სახეზე ფერი არ გადევს, გული ხშირად მიგდის. ამ ყველაფერს ბოლო პერიოდში გახშირებული სუნთქვა და სუსხლდენა დაემატა.. რამე რომ დაგემართოს ჩემი ბრალი იქნება, ვიცოდი და არ ვთქვი, მიდი რა ექიმთან. მთელი ერთი წელი ვიცადეთ მაგრამ არაფერი. გთხოვ.. -ბოლო სიტყვები ატირებულმა წარმოთქვა და ატირებული აკოს მიეკრა.
-მოემზადეთ-მშვიდად წარმოთქვა სანდრომ.
-სად მივდივართ?-შიში შემეპარა ხმაში
-საავადმყიფიში-მშვიდ ტონს ინარჩუნებდა სანდრო.
-არა სანდრო გთხოვ, არა- ცრემლები ამოვაყოლე ჩემს სიტყვებს.
-მოემზადეთთქო!-ამჯერად ტონს ოდნავ აუწია.
-არა არ წამი... - სიტყვა ვერ დავასრულე, რომ მოთმინებადაკარგულმა აკომ იღრიალა:
-რა არა გოგო, რა არა, სრულ ჭკუაზე ხარ? ერთი წელი, მთელი ერთი წელი ყოფილხარ ასეთ მდგიმარეობაში , იქნებ ავად ხარ, მერე ჩვენ? ჩვენ რა გვეშველება უშრბოდ? შეხედე დედას, როგოტი განადგურებულია, მამაჩვენსაც კარგად დააკვირდი, მისი ერატადერთი პრინცესას გამო როგორ დარდობს, აქეთ შემობრუნდი და ატირებულ თეოს თეკლას და ანკას შეხედე, ამ სვანებს შეხედე ბერდოს, ბექას და დანიელს, რომელიც აქამდე ხნას არიღედნენ, ხედავ რა დღეში არიან? და ბოლოს მე და სანდროს შემოგვხედე, როგორ შეიძლება ასე მოგვექცე ... ჩვენ ხომ ყველაზე მეტად გვიყვარხარ- ბოლო სიტყვებში ცრემლი გაურია და ჩემს წინ საწილთან ჩაიმუხლა
-გთხოვ, წამოდი საავადმყოფოში რა, გთხოვ.. შემდეგ შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.
-კარგი, წამოვალ.
საავადმყოფოში ყველა თბილად დამხვდა არიქა დავით დანელიას და დეა არღვლიანის ქალიშვილია პაციენტი და არაფერი დავაკლოთო. გამოკვლევებმა ბევრი დრო წაიღო.. ანალიზები ავიღე თუარა ექიმმა სახლში წასვლის უფლება მოგვცა, იღონდ სწორი კვება დამინიშნა და ანალიზების პასუხისთვის ორ კვირაშუ დაგვიბარა.
-დავით, შეგიძლია ცოტახანი დარჩე?
-კიი როგორ არა, -იარეთ თვენ და მეც მალე მოვალ-შუბლზე აკოცა თინის და კაბინეტში შებრუნდა.
-რა ხდება გიორგი, რამე სერიოზულია?
-ვფიქრობ მასეა დავით..
-პირდაპირ საქმეზე გადადი, გთხოვ, -შიში გაერია დავითის სიტყვებს.
-კარგი, ვფიქრობ თინის სიმსივნე აქვს, ეს მხოლოდ ჩემი ვარაუდია, ვნახოთ რას აჩვენებს ანალიზები. და თუ ანალიზებმა ყოველივე ეს დაადასტურე, უნდა ვილიცით რომ კეთილთვისებიანი აღმოჩნდეს, ანუ მეორე სტადიის დასაწყისი, მაგრამ რაღაც მეეჭვება, ვშიშობ რომ თინის მეოთხე სტადიის დასაწყისი აქვს და ამას მისი სიმპტომრბიც ადასტურებენ. თუმცა ანალიზებმა შესაძლოა სიმსიმნე არც აჩვენოს..
-გიორგი. და თუ ასე აღმიჩნდა რამდენი ხანი იცოცხლებს ჩემი თინიკო?
-ვწუხვარ, მაგრამ ყველაზე დიდი 6 თვე, 6 თვეს გარანტირებულს, მაგრან არვიცით ექვსი თვის მერე რა იქნება...


ჰაიჰაიაჰაი ბავშვებოოო.. ეს ჩემი პირველი ისტორიაა,, გთხოვთ შეაფასოთ, და არ დაუშუროთ თქვენი კომრნტარები, რათქმაუნდა კრიტიკაც მისაღებია, ღიირს კი გაგრძელება?? აქედანვე გეტყვით, არვიციი ამ ისტორიას ჰრფი ენდით დავასრულებ თუ არა,, მაგრამ არამგონია ეგრე დავასრულოო. მადლობაა ყვრლას..