წვიმდა, ისეთი ამინდი იყო როგორც განწყობა ...უშენო დღეებს დავათრევდი და უკანასკნელს ვიკრებდი ძალას...სადღაც ჩემს ირგვლის,ჯერ არ გადაფრენილ მერცხლებს სციოდათ.ისევ წვიმდა,და ყველაფერი შენ იყავი,სულ შენ...სულ ყველა.
მივდიოდი ჩვენთვის ნაცნობ ქუჩაზე და მტკიოდა თითოეული შენთან გატარებული დღე მტკიოდა,ნეტავ არ გამეშვი იმ დღეს,ახლა ხომ ასე არ ვიქნებოდით შენ შენთვის, მე ჩემთვის.თუმცა იმას მიწაზე ვერავინ წაშლის რასაც უფალი გადაწყვეტს ცაში. მიყვარდი ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მიყვარდი,გაღმერთებდი შენში ღმერთი ვიპოვე.იმ დონემდე მიყვარდი,რომ დაბრმავებული ვიყავი შენი სიყვარულით. გარშემო შენს გარდა ვერავის ვამჩნევდი,ყველა ქრებოდა ირგვლი და დედამიწა შენს გარშემო იწყებდა ბრუნვას.
პირველად,რომ დაგინახე სამყარო გაქრა ისეთი გრძნობა გამიჩნდა,თითქოს თავიდან დავიბადე.სულ სხვა მარიამი ვიყავი.გოგო ვიყავი რომელსაც დანახვისთანავე მოეწონე,ისეთი სერიოზული,იყავი სკოლაში,რომ დაგინახე. ფანჯარასთან იდექი იმ წამს მინდოდა მოვსულიყავი და ჩაგხუტებოდი.მეთქვა,რომ ჩემში ყველაფერი არიე.მე თვითონაც ვერ ვხვდებოდი რა მემართებოდა,დაახლოებით სამი კვირა ჩემთვის,ჩუმად გადევნებდი თვალს მაშინ ჩემთვის მიყვარდიი არავინ იცოდა ჩემს გარდა.ახლაც ჩემთვის მეყვარებოდი,მაგრამ გაგიცანი...გაგიცანი და ყველაფერი იმაზე ცუდად წარიმართა ვიდრე წარმომედგინა...
ყველაზე მეტად მეშინოდა შენთან ახლოს ყოფნის.
-საშინელი გრძნობა ხო?! -მკითხა მოულოდნელად დაქალმა.
-არა,როგორი გრძნობა იცი?! თან მაგარი გრძნობა და თან საშინელი.რატომ იცი?! ერთი მხრივს მასთან ხარ.უფროსწორად გგონია, რომ მასთან ხარ და ასე უფრო კარგად გრძნობ თავს.მეორე მხრივ კი საშინლად გტანჯავს ის ფაქტი,რომ არ შეგიძლია მიხვიდე ჩაეხუტო და ა.შ თუმცა იმასაც აანალიზებ,რომ ოღონდ შორს გყავდეს და კარგად იყოს ვიდრე ახლოს და ცუდად...
მართალია იმასაც არ ვაღიარებდი,რომ მენატრებოდი ძალიან თუმცა ყველა ხვდებოდა ჩემს ირგვლივ...
ცხოვრებაში პირველად,რომ შეგიყვარდება და ისიც მალევე წავა შენი ცხოვრებიდან ამაზე მეტი საშინელება რა უნდა იყოს?!
საშინელი დეპრესია დამეწყო,სახლში ჩავიკეტე თითქმის 6თვე ჩემს ოთახში ვიყავი გამოკეტილი არც საჭმელს ვჭამდი,არც დაქალებს და ძმაკაცებს ვნახულობდი.ყველა გაქრა ჩემს ირგვლივ.
ვხვდებოდი,რომ ამით ბევრს ვერ მივაღწევდი თუმცა იმის ძალაც კი არა შემწევდა, რომ გარეთ გავსულიყავი ისევ საზოგადოებაში ვყოფილიყავი.ამით ვცდილობდი იმ საშინელ რეალობას გავქცეოდი რაც ოთხი კედლის მიღმა ხდებოდა.
ის ცხოვრებდა მე კი უიმისოდ ვეღარ ვძლებდიი.
ზუსტად ორჯერ გადამარჩინეს სიკვდილს,ორივეჯერ დაქალმა დამინახა უგონო მდგომარეობაში მყოფი.ვიცოდი,რომ ყველას ვტკენდი თუმცა ჩემიც არავის ესმოდა.
უბრალოდ სიკვდილი მინდოდა და მეტი არაფერი.

(ბავშვებო ჩემი პირველი ისტორია რომელსაც სერიოზულად ვუყურებ.ჩემთვის ერთ-ერთი გამორჩეული ისტორია რომელიც მიყვარს ყველაზე მეტად... შემიფსეთ ძალიანაც ნუ გამაკრიტიკებთ დამწყები ვარ... )