ფეხზე ძლივს ვიდექი(ნია რასაკეთებ გავიფიქრე)"ურჩხული" მომიახლოვდა და მაისური თავზე ჩამომაცვა თვალებში ჩამხედა და მითხრა
-შენ რა ეგეთი ნაბ***ი გგონივარ?
შემდეგ მკლავებში მომკიდა ხელი და საწოლთან დამაჯინა თვითონაც ჩამოჯდა,ჩემი თავი ხელებში მოიქცია თვალებში ჩამხედა და განაგძო
-ნია იცი რო ძალიან მინდიხარ,მაგრამ ეგრე არშემემიძლია.შენზე არადროს ვიძალადებ ეგეთი ნაგავიც არვარ!
იცი პირველად სავადმყოფოში გნახე,მაშინ ოპერაციას იკეთებდა ჩემი ძმაკაცი,როცა დაგინახე არვიცი რავიგრძენი,საცოლე მყავდა და მასთან არვგრძნობდი თუნდაც მესამედს რაც შენი დანახვისას ვიგრძენი, ამიტომ დავშორდი მას.არვიცი რაგრძნობა იყო ეს.სულ შენზე ვფიქრობდი თავს ვერაფერს ვუხერხებდი და დავიქირავიე კაცი,რომელიც შენზე ყველაფერს გაიგებდა შენი თითოეული წამი და წუთი უნდა მცოდნოდა, ამიტომ სურათებს გიღებდა.გავიგე ქმარი გყავდა და მასზეც გავიგე ყველაფერი,გავიგე რასაც საქმიანობდა და იმასაც მივხვდი, რომ შენ ეს არ იცოდი ის შენ არ გიმსახურებდა.
მერე პრობლემები შეექმნა დიდძალი ფული დაჭირდა და ჩემს მეგობარს გამოართვა,ჩემი მეგობარი თხოულობდა თავის ფულს და იმ ნაბი**რს არქონდა იმდენი და გადაწყვიტა ხალხი დაექირავებინა და მოეკლა ის.
თავიდან მინდოდა მომეკლა ის ნაბ***რი,მაგრამ ეგეთ ტკივილს ვერმოგაყენებდი გესმის არშემეძლო,შემდეგ მინდოდა ციხეში ჩამელპო ის ნაგავი,მაგრამ ისე გააკეთა ყველაფერი, მასზზე ეჭვი არავის აეღო.მერე გადავწყვიტე მომეტაცა და შენს ნაცვლად გამეცვალა.ვალი მართლა ქონდა იმ ნაგავს მაგრამ მაგდენი არა რამდენიც გითხარი იმიტო მოვთხარე 2მილიონი ვიცოდი მაგდენი არგექნებოდა.მინდოდა მიმეთვისებინე "სხვისი ციოლი მიმესაკუთრებინა",იმ ღამეს ოფისში მინდოდა გამეგო რისი გამკეთებელი იყავი და რო მითავაზე "წიხლი"(იცინის)ტკლივილის მიუხედავად მიხაროდა,მიხაროდა თავის დაცვა რომ შეგეძლო,თან სულით ისეთი ძლიერი ხარ მიკვირდა ესეთი სუსტი არსება ესეთი ძლიერი როგორ იყო.
ამ გრძნობას სიყვარულს ვერ დავარქმევ რაც შენსმიმართ განვიცდი ეს სიყვარულზე მეტია ნია.ვიცი სადისტი ვარ გაიძულებდი ბევრ რამეს, უხეშათ გექცეოდი,მაგრამ ამავდროულად მაზოხისტიც ვარ იმიტომ რომ ამით მეც ძალიან მტკიოდა გული,მერე გადავწყვიტე ცოლად მომეყვანე ,რატომღაც მეგონა ცოლად რო მოგიყვანდი ჩემგან წასვლა აღარმოგინდებოდა.გეფიცები, შენს"ყოფილ"ქმარს ერთხელაც რომ ჰქონოდა მცდელობა ,შენი აქედან წაყვანის, გეფიცები გაგიშვებდი,მაგრამ შენც ნახე,რომ პირიქით იყო ყველაფერი.
ეხლა... ეხლა კი აღარ შემიძლია კიდევ ვუყურო შენს ტანჯვას.ორ კვირას მოგცემ მეტს ვერა, გადაწყვიტე მაინც აწონ-დაწონე ყველაფერი,თუ კი გადაწყვეტ, რომ დავშორდეთ, დავშორდეთ. მე ვეღარ დაგაკავებ და გაგშორდები გპირდები.
მართალია სიკვდილის ტოლფასია ჩემგან შენი გაშვება.....
ხმა გაებზარა ადგა და ზურგით შეტრიალდა ცრემლები მოიწმინდა რომ არდამენახა.
გაგიშვებ!
(იმ წუთას ის იყო"ურჩხული"თუ მე ვეღარ გამეგო,იმწუთას ისეთი რაღაც ვიგრძენი რაც არასდროს მიგრძვნია)
_თათას დაურეკავ! ბარგი ჩაალაგე (მის ხმაში სევდა და დიდი ტკივილი ირეოდა )
თათა 2საათში მოვიდა,გაბრიელი ჩემს ოთახში შემოვიდა თვალებში მიყურებდა ,მის თვალებში სევდა და დიდი ტკივილი იყო.მომიახლოვდა და მხურვალედ მაკოცა, ზურგი მაქცია და მითხრა:
-ნია წადი! მალე წადი!სანამ გადავიფიქრე.
ბარგი ავიღე და ქვევით ჩავედი გულში, რაგაც ჩამწყდა.მეც ძლიან მიმძიმდა მასთან განშორება,მაგრამ უნდა წავსულიყავი, დაფიქრება მჭირდებოდა.
თათასთან გადავედი საცხოვრებლად,სამსახურს დავუბრუნდი გადიოდა დღეები, სამსახურზე გადამქონდა ყურადღება და გულს ვაყოლებდი,მაგრამ გაბრიელზე ყოველდღე მეფიქრებოდა,მახსენდებოდა მასსთან გატარებული წუთი და წამი, მიმძიმდა უიმისობა,ვხვდებოდი როგორ მაკლდა(ვფიქრობდი რამდენჯერ შეეძლო ძალით ჩემთან ყოფნა,მაგრამ არ გააკეთა, მაშინაც კი ,როცა მე...ის დავაფასე იმ დროს დავაფასე) მინდოდა მისვლა ორი კვირის მერე,მაგრამ ვერგავბედე ვერ შევძელი.ვხვდებოდი როგორ"შემიყვარდა"დიახ"ის ურჩხული შემიყვარდა"ისე როგორც არავინ და არასდროს.
ბაჩო არცკი მახსენდებოდა, მივედი იქ, იმ სახლში,ვიგრძენი რომ ყველაფერი უცხო იყო,ძალინ ბევრი ნივთი იყო ჩემი. მივედი და წამოვიღე,რაც ძალიან მიყვარდა და ძვირფასი იყო ჩემთვის.ის "საქონელი"სახლში არდამხვდა.
გადიოდა და გარბოდა დღეები,სამსახურში შვებულება მომცეს, თათამ დაჩა იყიდა,ტბისპირა სახლი,ულამაზესი მყუდრო ადგილი იყო.იქ დამპატიჟა ვისვენებდი, ერთხელაც ტელეფონმა დარეკა,ბარბარე იყო.
_ბარბარე რახდება ხომ მშვიდობაა?
ბარბარეს ნამტირალევი,გაბზარული ხმა რო გავიგონე ლამის გავგჟდი
_თათა რა მოხდა?
_გაბრიელი!ნია გაბრიელი აღარარი ავარიაში მოყვა.
ტელეფონი ხელიდან გამივარდა.
არა!ოღნდ ეს არა! მუხლებში ჩავიკეცე და იმხელა ვიყვირე ჩემი ხმა მეთვითონ ვეღარვიცანი,ვტიროდი მოვთქვამდი ვერაფრით ვერმაწყნარებდნენ ის ღამე ტირილში გავათენე.
დილით გარეთ გამოვედი ჰაერი აღარმყოფნიდა,მახსენდებოდა ყოველი წამი და წუთი გაბრიელთან გატარებული, თვალებიდან ცრემლები თავისით მომდიოდა.გული ძალიან მტკიოდა.
ტბისპირას ახლოს მივედი არვიცი ამდროს რამეზე თუ ვფიქრობდი.უბრალოთ გონება გავთიშე.
ხელები გავშალე და 10წლიანი კოშმარული სიზმარი,გაუთვითცნობიელებლად რეალობაში მოვიყვანე.ტბაში გადავეშვი,ჰაერი აღარ მყოფნიდა და ვხვდებოდი როგორ ვეშვებოდი ფსკერისკენ........