ალბათ ფიქრობთ.....“იქნებ ეს ისტორიაც ბანალურიაო“- მაგრამ იმედი უნდა გაგიცრუოთ მეგობრებო... ეს ისტორია გენიაურია....
************
-მისის კოლინზ!!!-მკაცრად გაიჟღერა დირექტორის ხმამ დერეფანში...-სასწრაფოდ გამომყევით!-ისევ მკაცრად მიმართა შავგვრემან გოგოს და ზურგი აქცია... თუმცა გოგო ერთი სანტიმეტრითაც არ განძრეულა, კედელს მიშტერებოდა და როგორც ყოველთვის ... შეშლილის ღიმილი დათამაშებდა სახეზე...-მისის კოლინზ!-ისევ გაკვეთა ჰაერი ქალის ხმამ და უძრავ მდგომარეობაში მყოფს მიაჩერდა...-დაცვა სარდაფში წამოათრიეთ!-ამჯერად დაცვას მიაჩერდა და თეთრ დერეფანში გაუჩინარდა...
იყო ბევრი ღრიალი, წივილი , კივილი, თუმცა არანაირი ცრემლი მხოლოდ და მხოლოდ შეშლილის ღიმილი... ალბათ იფიქრებთ ასეთი უგრძნობი როგორ იყოო მაგრამ იყო... ცხოვრებამ გახადა ასეთად... თუმცა ალბათ კარგიცაა როცა საგიჟეთის თეთრ კელებში ხარ გამომწყვდეული ჯობია უგრძნობი იყო ვიდრე, გაუსაძლის ტკივილს გრძნობდე... ხო მანაც ეს გზა არჩია არჩია ყოფილიყო უგრძნობი ვიდრე დატანჯულიყო და ამ საგიჟთს გიჟათ ექცია...
ლბატ იფიქრებთ თუ გიჟი იყოო რაღა გიჟად ქცვა უნდოდაო... კი თქვნ მართლები ხარ გიჟი იყო მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ მათთვის ვინც შშლილდ თვლიდა... მხოლოდ მათთვის ემტებოდა შეშლილის ღიმილი.....
***********
როგორციქნა წამლის ზემოქმედებიდან გამოვედი... ფართოდ მოვათვალიერე ოთახი და ისევ და ისევ ეს თეთრი კედლები... იცით ადრე მიყვარდა თეთრი თუმცა ახლა ვერ ვიტან... რაც ამ დაწყევლილ ადგილას მომიყვანეს მას შემდეგ შემძულდა თეთრი აქ ხომ ყველაფერი თეთრია...
სამწუხაროა იცით.. თეთრს ყოველთვის სიწმინდესთან ვაკავშირებდი ამ ადგილს კი სიწმინდის არაფერი ეტყობა ეს უფრო დემონურ შენობას გავს.. რომელშიც ყველა დემონია მეც დემონი ვარ... ალბათ...
გორგოლაჭებიანი ლოგინიდან მკვეთრად წამოვიწიე ადგომას ვაპირებდი... მაგრამ ხელბორკილმა არ გამიშვა... ფუ შენი ისევ დამაბეს... ყოვლთვის ასე აკეთებენ როცა ვუძალიანდბი შემდეგ კი მთელი კვირა მაჯების ტკივილი მტანჯავს,
უცბად თეთრი კარი გაიღო და ფიდსი შემოვიდა... როგორც ყოველთვის თავის საზიზღარ ღიმილის არ იშურებს ჩემთვის... ოოოო ღმერთო როგორ მეზიზღება... არც მე ჩამოვრჩი და ირონიული ღიმილი მივაგებე...
-გამარჯობა შეი...-საზიზღრად წარმოთქვა ჩემი სახელი...- იცი შენსა საბედნიეროდ ხვალიდან შენი ექიმი აღარ ვიქნები... ოხ როგორ მწყდბა გული რომ ვეღარ გაწამბ... თუმცა არაუშავს ჩემს მაგივრად სხვა უფრო საშიში მოდის...-ყურში ამაზრზენად მიჩურჩულა და კარისკენ გაიხდა სადაც.. თეთრ ხალათში გამოწყობილი ახალგაზრდა ბიჭი გამოჩნდა...- მისტერ მალიკ აიი ეს ისაა რომ გეუბნებოდით... ნამდვილი გიჟია, მასთან ფრთხილდ თუ არ იქნებით შეიძლება რამე დაგიშავოთ..- კიდვ აპირბდა საუბრის გაგრძლებას მაგრამ თთრხალათიანმა ხელის აწევით გააწყვეტინა...
-გადი ლორა თავად გავარკვევ!- ბრძანებითი კილოთი მიმართა ფიდს...
-მაგრამ მი...- ისევ დაიწყო ფიდსმა თუმცა ამჯერად ღრიალით გააწყვეტინა...
-ვერ გაიგე რა გითხარიიი??? - ფიდსში შიშისგან შხტა... ჰაჰ არ მეგონა ასეტი გავლენა თუ ქონდა როგორც გაირკვა მისტერ მალიკს...- ახლავე მარტო დაგვტოვე- ისვ დაიღრიალა... წინადადება დამთავრებული არ ქონდა რომ ფიდსი კარში გაუჩინარდა...
-აბა... აბა აქ ვინ გვყავსს- თეატრალურად წარმოთქვა მალიკმა და დოსიეს გადახედა...-ჰმმმ შეი კოლინზი...-კითხვა აღარ გაუგრძელბია დოსიე თავის ადგილას დააბრუნა და ცემსკენ წამოვიდა... იცით უცნაურია მაგრამ თითქოს შიშის გრძნობა დამეუფლა თუმცა ეს რათქმაუნდა შინაგანად სახზე კი მხოლოდ შეიშლილის ღიმილი დამთამაშებდა...
მოიწია და ჩემს საწოლზ ჩამოჯდა ცემს პირდაპირ...
-აბა შეი... იმედია დამჯერი გოგო იქნები...- საზიზღრად გამიღიმა... და ხელი სახეზ ჩამომისვა- მითხარი ხომ იქნები არა?- თითი ტუჩზე გადამატარა და კითხვაზე პასუხს დაელოდა ჩემგან კი მხოლოდ სახეში შეფურთხბა დაიმსახურა თავისთავად შეშლილის ღიმილთან ერთად...
-ოუ ოუ ასე ვერ დავმეგობრდებით- თიტქოს მწუხარებით წარმოთქვა და ნიკაპზე ხელი მომიჭირა, ცალი ხლით კი სახე გაიწმინდა...-მომისმინე პატარავ არ მინდა რამე დაგიშავო.. მაგრამ შენ მაიძულებ...- ისევ ეს თეატრალურობა... ოო უკვე ვერ გიტან მალიკ...-ახლა კი მშვიდად დაიძინებ...- წამალი პირში ძალით ჩამტენა წყალი დამალევინა და თეთრი ოთახის თეთრი კარიც გაიხურა....
თავი #2
ყველის წვამ გამაღვიძა... ლოგინზე წამოვჯექი, ჰმ როგორც სჩანს ხელბორკილი მომხსნეს, მაჯა ხლით დავიზილე და ფეხზე წამოვდექი, თეთრ კართან მივედი და რამდენჯრმე დავაბრახუნე...
-რა გინდა?-უხშად მომმართა დაცვამ და სმომიბღვირა... ოოო როგორ მაღიზიანებენ...
-წყალი მინდა...-მეც უხეშად ვუპასუხე... და ისევ ჩემი ლოგინისკენ წვედი
-ეგდ მანდ!-დაიღრინა დაცვამ და ექთენბის კაბინეტისკენ წავიდა... ცოტახანში თეთრი კარი გაიღო და ისევ მალიკის იდიოტუი ღიმილი...
-აიღე- წყალი გამომიწოდა და ჩემს ოგინზ ჩამოჯდა... უხეშად გამოვგლიჯე ხელიდან ჭიქა და მთლიანად გამოვცალე... ო ღმრთო როგორ მტკივა ყელი, შწუხებულმა ხელი დავიზილე ჭიქა იქვე სკამზე დავდე და ჩემს ლოგინზე მოვკალათდი... მალიკი ამ დროის განმავლობაში ყველა ჩემს მოძრაობას აკვირდებოდა...
-აქ რატომ ხარ შაი???-ჩემი სახელი უცნაურად წარმოთქვა და მომაჩერდა... -რამე ცუდი გააკეთე?- ისევ მკითხა...
-ვფიქრობ ჩემმს მკურნალმა ექიმმა დაწვრილებით უნდა იცოდეს ჩემი ბიოგრაფია...-ირონიულად გავუღიმე და თმის ბოლოები ხეით ავათამაშე...-თანაც არანაირი სურვილი მაქვს შენ გულწრფელად გსაუბრო...-ისევ ირონია...
-დამიჯერე შენი ბიოგრაფიის წაკითხვის გარდა უამრავი საქმე მქონდა- მანაც ირონიით მომიგო...
-ხოდა ახლა ნუ ინტერესდები...-შეშლილის ღიმილით გავუღიმე... მან კი თვალები გადაატრიალა და ცემტან უფრო ახლოს მოიწია, თავი გვერძე გავაბრუნე არ მინდოდა შემხბოდა...თმა ყურს უკან გადამიწია და ლოყაზე შემეხო გვარვარებული ტუჩებით, უმალ ვჭყიტე თვლები და მის მოელვარე თვალებს შევხედე... ღმერთო ეს რა მეხუმრებ?
-გაიწიე!-კბილებში გმოვცერი დ ხელის კვრით მოვიშორე...
-ოჰ შაი შაი...-ირონიულად ჩილაპარაკა და გაიღიმა...- ნახევარ საათსი საუზმის დროა სე რომ მოემზადე და დაცვა გამოგიყავნს...-კილო წამსვე შეცვალა ბრძანებითით და ოთახი დატოვა.
ოოო ღმერთო როგორ მეცნობა მისი თვალები, მისი მოკაშკაშე თვალბი ნუთუ სადმ ნანახი მყავს? ოოო არამგონი მასჰინ ვერ დავივიწყებდი...
წარსული:
-რიკ ვერ გაიგე სასწრაფოდ მჭირდება!- ჩავყვირე მობილურში...
-შაი ში დამშვიდდი... მისმინე მე მისმინე...-მესმოდა მისი ხმა რომელიც ჩემს დმშვიდებს ცდილობდა...-კონცენტრირებ ჩემს ხმაზე მოხდინე გესმის? შაი ხმა გამეცი... შაი- ისევ მესმოდა რიკის ხმა, თუმცა ხმას ვერ ვიღებდი, ნელ-ნელა ვიგრძენი როგორ მომეკეცა მუხლები და სააბაზანოს კედელთან ჩავიკეცე.....
********
როდესაც თვალები გავახილე ჩემს ოთახში ლოგინზე ვიწექი, ნელა წამოვწიე თავი მაგრამ როდესაც ტკივილმა შემაწუხა ისევ დავდე, ამჯერად თავის უწევლდ მივატრიალე თავი მეორემხრეს... იქ კი სავარძელში მჯდომი რიკი დავინახე, თავი ქონდ ჩაქინდრული შესაბამისად ვერ გიგო რომ გამოვფხიზლდი...
-რიკ-ხმა ჩახლეილმა დავუძახე, ცოტა ხნში კი ყელის წვაც ვიგრძენი- რიკკ!- შევეცდე უფრო ხმამაღლა დამეძახა და გმომივიდა...
-ღმერთო ჩემო პატარვ...- სახეზე მომკიდა ხელი დ ფრთხილდ შემეხო შუბლზე ტუჩებით...-როგორ შემაშინე ჩემო პატრავ... ჩემო პატრავ...-იმეორებდა ერთიდაიგივეს და მთელს შუბლს და თვალებს მიკოცნიდა...
-რიკ... რა მოხდა?- ცუმად დავიჩურჩულე და აწყლიანებული თვალებით ავხედე...-რა დამემრთა?-ისევ დავიჩურჩულე...
-ლომკა...-მანაც ჩახლეჩილი ხმით ჩაიჩურჩულა...-შენ ხომ შემპირდი???-მის ბარიტონში მკვეთრად შევნიშნე წყენა, იმედგცრუებ, წუხილი...-მლიკი რომ არა მოკვდებოდი...
-რიკ...-ოთახში ბიჭმ შემოყო თავი... და გაკვირვებული მომაჩერდა...- ჰეი შენთვის საუბრი არ შეიძლება...-დამტუქსავი ხმით მითხრ და წამლების აღება დაიწყო კომოდიდან...
-შაი გაიცანი ეს ზეინ მალიკია მან გდაგარჩინა...- გიღიმა რიკმა და ზეინს გახედა...-ის ფქსიქიატრია თუმცა ამ საქმეშიც გაეგება ცოტა რაღაც... მოკლედ მას უნდა ვუმადლოდეთ შენს სიცოცხლეს...
-არა რას ამბობ რიკ შენ ჩემთვის ოჯახზე მეტი ხრ ასე რომ შენთვის და შენი ახლობლებისთვის ყველაფერს გვაკეთებ....-გაიღიმა ზეინმა და მე გმომხედა...
********
აი საიდან მახსოვს მისი თვალები... ნამდვილად ისაა, ოო არა შაი შენ რა მოგონებები გაიხსენე? ჰმმმმ ეს ცუდია, ხომ დიფიცე რომ წარსულს არასდროს შეეხებოდი???-ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც თეთრი კარი დაცვამ ხმაურით გააღო და მითხრა რომ წავყოლოდი...
სასადილო ოთახში შევედით როცა მალიკი შევამჩნიე... მისთვის გვერდი უნდ მევლო როცა მისი ხმა გავიგე...
-ვიცი რომ გხსოვარ....
-მახსოვხარ.....