მეორე დღეც გათენდა, მშვიდი და ლამაზი დილა ტელეფონის ზარმა გააფუჭა, რათმაუნდა ეს ნატა ოყო, სულ დამავიწყდა რომ საღამოს მასთან უნდა დამერეკა.
- დღეს იქნები სკოლაში?
- კი, ჩავიცვემ და ახლავე წამოვალ
ტელეფონი გავთიშე, ჩავიცვი და სამზარეულოში გავედი ყავის გასაკეთლებლად, ამ დროს კი კარებზე ზარი გაისმა
- ჩემი დაიკო, როგორ მომენატრე გინდა მე წაგიყვან სკოლაში
- არა ჩემით წავალ დემე მიყვარხარ და დროებით
ჩანთა ავიღე და ქვემოთ ჩავედი, მთელი გზა გუშინდელ დღეზე ვფიქრობდი ისევ ის მწვანე თვალები და გამოხედვა რომელმაც ერთ ადგილას გამაშეშა. უეცრად მხარზე ვიღაცის ხელი ვიგრძენი, ძალიან შემეშინდა
- მოიცა ანამარია, როგორ ხარ?
ეს ვაკო იყო, ბიჭი რომელსაც სამი წელია ვუყვარდი, ყოველი მისი საქციელი ძალიან მაღიზიანებდა დამღალა იმის ახსნით რომ არ მომწონდა, მაგრამ ამის გაგება არასდროს არ სდომებია.
- კარგად ვიქნები ძალიან კარგად თუ ამ მშვენიერ დილას შენი საქციელით არ გამიფუჭებ.
- კარგი რა რატომ გამირბიხარ? რამდენი ხანია შენთან დალაპარაკებას ვცდილობ
- შენ სულ გაგიჯდი ხომ ვერ გაიგე რომ თავი უნდა დამანებო, შემეშვი გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან
ეს ყველეფერი უკვე ზედმეტი იყო, აღარაფრის მოსმენა აღარ მინდოდა ამიტომ გიჟივით გავიქეცი.
- რომ იცოდე როგორ მახარებს შენი დანახვა ჩემო ანამარია.
- წამოდი კლასში ავიდეთ.
- რა ბზიკი გეტაკა რა დაგემართა?
- გზაში ვაკო შემხვდა, უკვე ცუდად მხდის მისი საქციელები, მეცოდება მარა იმის გამო რომ მეცოდბე ვერ შევიყვარებ, არ მინდოდა რომ გული მეტკინა მისთვის მაგრამ უკვე ყოველგვარ სღვარს გადააბიჯა.
ლაპარაკში ზევით ისე ავედით ვერც მივხვდი, კლასში შევედით ამ დროს ზარიც დაირეკა. კლასში არც დათო და არც მისი ძმაკაცები არ ჩანდნენ, ძალიან გამიხარდა და ვიფიქრე დღე მშვიდობიანად ჩაივლიდა. პირველი გაკვეთილი ძალიან მოსაწყენი და უაზრო აღმოჩნდა და აი ნატას ხმაც მომესმა.
- პრივეტ სასტავ.
- ვა დათო, მეგონა დღეს არ მოხვიდოდი როგორ ხარ?
- მაგარი საკაიფოდ ნატაშკა, შენ როგორ ხარ? შენი აუტანელი დაქალი როგორ ხასიათზეა?
კიდევ ეს უაზრო იუმორი, ვცდილობდი თავი შემეკავებინა.
- სხვათაშორის მაგ აუტანელ გოგოს ანამარია ჰქვია და ჯობია ეს წოდება შენს მართლაც აუტანელ ძმაკაცს უბოძო.
ამ დროს კლასში ის მწვანეთვალება ბიჭი შემოვიდა.
- ვა ვა რა ზუსტ დროს მოხვედი ძმაკაც, სწორედ ახლა გახსენებდნენ (დათო).
- მართლა? რა სასიამოვნოა ტო, დარწმუნებული ვარ ეს ანამარია იქნებოდა, მას ხომ აგიჟებს ჩემი მწვანე თვალები.
- ძალიან მეცოდები, საკუთარ თავში ზედმეტად დარწმუნებული ერთი სულელი ბიჭი ხარ, რომელსაც ჰგონია რომ სამყარო მხოლოდ მის გარშემო ტრიალებს.
თავი ვეგარ შევიკავე, თავში რა აზრიც მომივიდა ყველაფერი ვუთხარი მანკი ამდროს ტაშის დაკვრა დაიწყო
- ბრავო ბრავო მართლაც მშვენიერი გამოსვლა იყო რაც მთავარიაა დამაჯერებელი
ძალიან გავბრაზდი ამიტომ კლასიდან გამოვედი, ისკი უკან გამომყვა
- არ მითხრა რომ გეწყინა, მოიცადე ლამაზო
- მე შენი ლამაზი არ ვარ გესმის და საერთოდავ თავი დამანებე
- კარგი მაშინ მახიჯო
- მადლობთ მადლობთ და მადლობთ ახლაკი გთხოვ თავი დამანებე იდიოტო
- მე ლუკა მქვია
არაფერი აღარ მითქვამს და კლასში დავბრუნდი. ლუკა ლუკა და ლუკა გონებაში მხოლოდ ეს სახელი მიტრიალებდა, მისი მწვანე თვალები მართლაც მაგჟებდა, მინდოდა რომ მასთან ჩვეულებრივ მელაპრაკა მარა ყოველთვის ერთმანეთის გაბრაზებას ვცდილობდით, მეგონა სულ ასე გაგრძელდებოდა მაგრამ თურე ვცდებოდი.