გაყინული ტერფები ერთმანეთს გქვუხახუნე და საწოლიდან წამოვდექი.ფეხშიშველი გავედი სამზარეულოში ჩაიდანი გაზქურაზე შემოვდე და მაცივარზე გაკრული დღევანდელი დღის გეგმას გადავხედე.
•დარეკე დედასთან.
•დააკვირდი სამიზნეს.
•ვითომ შემთხვევითობა.
•არდაგავიწყდეს რომ უნდა შეხვდე გეგის!
უკმაყოფლილომ მოვცილდი მაცივარს კარადიდან ჭიქა გამოვიღე და ჩაის პაკეტი ჩავაგდე.მალევე დაიეყო ჩაიდანმა წუილი ერთიანად გათოშილმა ჩაის ჭიქას შემივხვიე თითები და ჰოლში გავედი.მადილაზე დაყრილი ქაღალდებიდან ერთერთი ავიღე რომელზეც სახლის გეგმა იყო მოხაზული.ინტერესით გადავავლე თვალი თითოეულ დეტალს და კმაყოფილი გავიშოტე სავარძელში.მერეღა გამახსენდა რომ დედასთან მქონდა დასარეკი ტელეფონი მოვიმარჯვე და დაველოდე როდის მიპასუხებდა ეკა.
-მანო დედიკო შენ ხარ?სულ დაგავიწყდი შვილო?-სწრაფად მომაყარა დედამ.
-კარგი რა დე ხომ იცი დრო სულ არ მაქვს-ვუპასუხე დათრგუნულმა.
-მომენატრე მანო როდის ჩამოხვალ დედიკო?-
-არვიცი დედა ყოველშემთხვევაში სავარაუდოდ რამოდენიმე თვე.საქმე ბოლომდე უნდა მივიყვანო-მივუგე ჩაფიქრებულმა.
-მაინც არ იშლი არა შენსას მანონი?-დაიქუხა დედაჩემის ხმამ.
-არფინდა დედა მაინც გავაკეთებ იმას რასაც სწორად მივიჩნევ.და საერთოდ ეს თემა ტელეფონით განსახილველი არ არის აშკარად-მივახალე გაბრაზებულმა.
-არაცითარი მაგრამ!ახლა უნდა გავთიშო ეკა სამსახურის საძებნელად წავიდე-სწაფად ვუთხარი და ტელეფონი დივანზე მივაგდე."დავიღალე"ამოვიგმინე სასომიხდილმა და ცხელი სითხე მოვსვი.
ფეხზე წამივდექი დასვრილი ჭურჭრლი ნიჟარაში ჩავდე და საძინებელში გავედი.სწრაფად მივიღე შხაპი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე.საბოლოოდ ჯინსის ვიწრო შარვალი და შავი მაისური ჩავიცვი.ჩემს საყვარელ ყელსაბმს ხელით მოვეალერსე და ნახევრად მშრალ თმაზე ხელი ჩამოვისვი.თმას არასოდეს ვიშრობდი ფენით იმიტომ ჩემი ზამბარისებური შავი თმა უარესად ფუშფუშდება.სარკეში ჩავიხედე და უნებურად დავისვი ლურჯ თვალებზე ხელი."როგორ გგავარ" ამოვიგმინე და ჩუმი ცრემლები ხელის გულით მოვიშორე.


***
მანქანის კარები დინჯად გავხსენი და სარდაფისმაგვარ შენობაში მედგრად შევაბიჯე.შავი ობმოდებული კარები ჭრიალით შევაღე.
-გეგი მოვედი-გავძახე და დივანზე დავჯექი.ნესტის სუნი იყო ირგვლივ სიგარის სუნიც საგრძნობლად იგრძნობდა.ოთახი დიდი იყო კედლებთან ობობის ქსელები იყო დაკიდებლი.იატაკი სტიანი იყო და ყოველ მოქმედებაზე ჭრიალებდა და ახლაც ვიგრძენი რომ ვიღაც მიახლოვდებოდა.
-მანო მოსულა-შესძახა დაბალმა ჩაოიტკუნებულმა კაცმა.
-გამარჯობა გეგი-ფეხზე წამოვდექი მე.-ჩამოვიდა?-ინტერესით ვკითხე მე.
-ჩამოვიდა მაგრამ იმაზე ძვირი დამიჯდა ვიდრე შევთანხმდით დაა...-
-ნებისმიერ თანხას გადავიხდი არაა პრობემა-მოუთმენლად შევაწყვიტინე კაცს.
-შარში ყოფ თავს გოგონი-გამაფრთხილებლად დამიქნია კაცმა თითი.
-ეს უკვე შენ არ გეხება!რამდენი გინდა?-
-15 000$-ხელები დაისრისა კაცმა-
-კარგი საღამოს გამოგიტან თან არვატარებ ამხელა თანხას აქ 8 000$ მაქვს და დაგიტოვებ-კაცს ფული მივაწოდე.
-კარგი დანარჩენი საღამოს მომიტანე.კაცმა გასაღების ასხმულა ამოიღო ჯიბიდან და კედელში ჩაშენებული მენტალის კარადა გახსნა.
-გამომართვი-ხელში მომაწოდა შავი ყუთი.მეც კმაყოფილმა გამოვართვი და შენობა დავტოვე.საბარგულში საიმედოდ ჩავმალე ყუთი და საჭეს მივუჯექი.მანქანა ტყეში გავაჩერე პატარა ნიჩბით ერთერთ ხესთან ორმო გავთხარე ყუთის შესანახად,მანამ ყუთი გავხსენი და კამაყოფილმა ჩავიცინე.

***
სახლში დაღლილი მივედი და დავიძინე.რთულ მომენტში მუდამ მშველიდა ჩემი საწოლი ანდაც წყლის ჭავლი.ძლილშიც კი მოუსვენრად ვბორგავდი და დაფეთებულმა ვჭყიტე თვალები.საათი 7:58-ს გვიჩვენებდა სწრაფად მოვირგე სპორტულები და სახლიდან გავედი.რამდენჯერმე შემოვუარე წრე უზარმაზარ სახლს და ყოველი დეტალი დავიმახსოვრე.მერე სწრაფად გავეცალე ტერიტორიას რამე რომ არ ეეჭვათ და პარკში დავიწყე სეირნობა.ისე შემომეპარა ბავშვობის მოგონებები რომ ვერც კი შევამჩნიე რომ უკვე ვტიროდი.ფიქრებიდან პატარა გოგონას ტიტინმა გამომიყვანა.
-თქვენც იმიტომ ტირით რომ დედიკომ მიგატოვათ?-მკითხა თვალებ ჩაწითლებულმა თმაკულულა გოგონამ.
-არა პატარვ,უბრალოდ ბავშვობა გამახსენდა.შენ რატომ იტირე?-ვკითხე ბავშვს.
-მე დედიკომ მიმატოვა-ამოიტირა ბავშვმა და ბუთქუნა ხელები თვალებზე აიფარა.ამწამს ისე მომინდა მენუგეშებინა რომ მთელი ძალით მივიხუტე გულძე და კალთაში ჩავისვი.
-ნუ იტირებ დაბრუნდება ახლა მითხარი სად ცხოვრობ და წაგიყვან-ვუთხარი ბავშვს და თმაზე ხელი გადავუსვი.
-არმჭირდება მე ისეთი დედა-ამოისლიკუნა ბავშვმა.
-მოდი ახლა შევთანხმდეთ კაი?გინდა ჩემთან წამოდი გუშინ უგემრიელესი შოკმანჟე გავაკეთე და ერთან მივირთვათ,მერე კი სახლში წაფიყვან პატარავ.-
-კარგი,მიყვარს შოკმანჟე-ტუჩები გაილოკა ბავშვმა.-მე ეკო მქვია შენ?-დაიწყო ტიტინი გოგონამ.
-მე მანო ვარ-გავუღიმე ბავშვს და შოკმანჟე დავუდგი წინ.
-რამდენი წლის ხარ მანო?-განაგრძო ეკომ დაკითხვა რაზეც მე მეცინებოდა.
-22 შენ?-
-7-ს გავხდები მალე-გაიჯგიმა პატარა და მადიანად შეექცა ჩემს შოკმანჟეს.
იმდენი რამ მიამბო პატარა გოგონამ რომ ცრემლები წამსკდა.ტიტინისგან გადაღლილს დივანზე ჩაეძინა მეც საძინებლში გავიყვანე და პლედი დავაფარე.მერე გამახსენდა რომ მის ოჯახს უნდა დავკაშირებოდი.მამას სახელი დაგვარი მითხრა ვატო დადეშქელიანი.საძიებელ სისტემაში ჩავწერე და ვიპოვე კიდეც ადრესატი ნომერი ამოვწერე და სასწრაფოდ დავრეკე.
-გისმენთ-კაცის ბოხი ხმა გაისმა ტელეფონში.
-გამარჯობა მინდა გითხრათ რომ ეკო ვიპოვე სკვერში და შეგიძლიათ მოაკითხოთ-გავიგონე როგორ ამოისუნთქა კაცმა ათასი მადლობა მიხადა და მისამართი ჩაიწერა.დაახლოვებით ნახევარ საათში კარზე ზარიც დაირეკა.ხელში მაღალი ათლეტური აღნაღობის სიმაოატიური მამაკაცი შემრჩა.
-ვატო დადეშქელიანი-ხელი გამომიწოდა მან.
-მანო დიასამიძე-მონუსხულმა ჩავაცურე მის ტორებში ხელი.


მითხარით ღირს თუ არა გაგრძელებაა???