გამარჯობა, მე მარია ვარ, 17წლის, ვცხოვრობ თბილისის ერთ-ერთ გარე უბანში, მყავს პატარა ძმა და მშობლები. არაფრით გამოვირჩევი და განვსხვავდები სხვებისგან, შემიძლია ვთქვა რომ ძალიან პატიოსანი და ჭკვიანი ვარ. სკოლაში არც ისე კარგი სახელი მაქვს მათი თქმით ^პირშიმთქმელი რეალისტი არარაობა ვარ^ დამცირება თანაკლასელთა მხრიდან ჩემს ცხოვრებას ყოველთვის თან სდევს, თუმცა ყველაფრის მიუხედავად მყავს მეგობრები რომლებსაც ვადარდებ. ეს სამსახური კი ძალიან მჭირდება და მნიშვნელოვანია ჩემთვის. რადგან მამას იაფასიანი სამსახური, თვიდან თვემდე არსებობის საშუალებას ძლივს გვაძლევს.. ოცნებები ბევრი მაქვს.. დღეს არ გთვლის საზოგადოება მის ნაწილად თუ არხარ გაჩითული ძერსკი ტიპი, მოდურად არგაცვია (ის რაც ყოველ მეორეს) და განსხვავებულად აზროვნებ. ამიტომ მთელი გულით მჭირდება ეს ვაკანსია, რომ გამოვიყენო ეს შანსი.
პს: მარია


* * *
ეს სივი გუშინ ვაკანსიის ერთ-ერთ გვერდზე გავაგზავნე, პასუხს სულაც არ დაუყოვნებია, აი დღეს შევდივარ მაილზე და ვხსნი ჩემს შეტყობინებებბს.
: მარია, გეძლევათ შანსი გახდეთ ჩვენი თანამშრომელი, მობრძანდით ხვალ 15:00საათზე, მითითებულ მისამართზე..
პატივისცემით:ერეკლე
სასწრაფოდ წამოვხტი და სიხარულისგანნ ფრენამდე ცოტა მაკლდა, უბრალოდ შოკში ვიყავი. მშობლებისთვის არც მითქვამს, სიმართლე გითხრათ ვერც გაიგებენ, იმდენად მიკიდებენ.

* * *
სკოლის 6 გაწელილი გაკვეთილის შემდეგ, უბრალოდ ჩანთას დავავლე ხელი და კიბეებზე მთელი სისწრაფით დავეშვი.მალე ახმეტელზე ამოვედი და ერთ-ერთ სერიოზულ კომპანიას მივუახლოვდი. შესასვლელში დაცვა დამხვდა, მე როგორც მოსიარულე პოზიტივმა, ჩემი სახელი გადავეცი და ვუთხარი რომ ვაკანსიაზე ვიყავი. სულ მალე ოფისში აღმოვჩნდი, სადაც გოგონა გამესაუბრა და თან უფროოსს დაუკავშირდა.
- მარია, ვფიქრობ მონდომებული და მიზანდასახული უნდა იყოთ, და ეს აქ ნამდვილად გამოგადგებათ, უფროსთან გაგიშვებთ, ვფიქრობ პირობებს აკმაყოფილებთ, მან თუ დაგამტკიცად ამ პოზიციაზე ნამდვილად მოგილოცავთ, რადგან ეს საკმაოდ რთულია.
სულ მალე უფროს "ერეკლესთან" აღმოვჩნდი 24 კაბინეტში. ოთახს მივუახლოვდი და კარზე ჩუმად დავაკაკუნე.
- მოდით!
მითხრა უცნობმა ხმამ და კარები შევაღე. ჩემს თვალწინ, სწორედ მაშინ გამოისახა თავდავიწყება, მივხვდი რომ ეს იყო ჩემებური კაცის იდეალი, რომელიც არასოდეს დამავიწყდებოდა.
მაღალი, ჩადგმული, კუნთებით, სწორი პატარა ცხვირით, დიდი ტუჩებით და მწვანე თვალებით, შეოქროსფერებული თმა თხლად, ძალიან ამშვენებდა. აშკარა იყო გავშტერდი. უბრალოდ ხმა ვეღარ ამოვიღე.
- დაჯექი!
მომმართა მან, სულ 19 წლის თუ იქნებოდა. ალბად მდიდარი მამიკოს, გათამამებული ბიჭია, გავიფიქრე ... და მისი ირონიული მზერა შევნიშნე.
- დაჯექი, რაიყო? კიარ შეგჭამ :დ :დ
აშკარა იყო დაბნეულობა დამეტყო, მინდოდა იქვე მოვმკვდარიყავი, როდესაც მისი ირონია სიცილში გადაიზარდა.
- ჰაა, მოყევი აბა ვინხარ
- მე მარია ვარ და ვერ ვხვდები კიდევ რამდენს უნდა მოვუყვე იგივე, რაც სივში დავწერე!
(ვთქვი ცოტა არიყოს გაბრაზებულმა ).
-მარია, უთქვამთ შენთვის რომ აქ ჩემს მოადგილეობაზეა საუბარი ??
მნიშვნელოვანია, ჩემი მოადგილის ბიოგრაფია.
-შეგიძლიათ სივს გადახედოთ ;) (უბრალოდ არ შემეძლო ამეხნა ამ განებივრებული ტიპისთვის რაიყო გაჭირვება და სადამდე შეეძლო მას ადამიანი მიყვანა.)
-კარგი, მაგრამ სიჯიუტე, ამ შენობის გარეთ დატოვე ხოლმე, თორემ გარეთ შენ დარჩები მაგის გამო. გასაგებია ?
ამაზე სულაც არ მიპასუხია. უხმოდ ავდექი და კონკრეტულად განვუცხადე: ეს ჩემი ნომერია, თუ გადაწყვეტილებას მიიღებთ, შემეხმიანეთ და დროებით, თუ არა და კარგად იყავით.
აშკარა იყო, გათამამებულ ბიჭუნას ეს ცოტა ეთაკილა, ალბათ არავინ მოქცევია ასე უხამსად. თითქმის 100 %ით ვიყავი დარწმუნებული რომ ეს ვაკანსია დავკარგე, მაგრამ იმასაც ვხვდებოდი რომ მისი ირონიისთვის პასუხი უნდა გამეცა.