ძალიან ბევრი მელაპარაკა,იმაზე,რომ უაზროდ ვუყვარდი და ყველაფერს გააკეთებდ,რომ მის გვერდით თავი ბედნიერად მეგრძნო,დარწმუნებული ვიყავი,რომ შეეცდებოდა კიდეც,მაგრამ რაღაც მაინც არ მაძლევდა მოსვენებას,მაინც ნიკაზე მეფიქრებოდა და ვფორიაქობდი,ასე უცებ ადვილი ხომ არ არის სხვა წარმოიდგინო შენს გვერდით,მაგრამ მინდოდა ალეკოსთვის შანსი მიმეცა მერე რომ არ მენანა.გვიანობამდე ვისხედით ჩემი უბნის სკვერში,გაყინულ ხელებს მითბობდა და მეხუტებოდა,საოცრად ბედნიერი ჩანდა,ვერც ვერასოდეს წარმოვიდგენდი ასეთი ტიპის ბიჭს ასეთ მდომარეობაში.
-ხვალ ჩემს საძმაკაცოს გაგაცნობ,იცი როგორ უნდათ შენი ნახვა?
-მართლა?-გამეცინა
-იასნა,ჩვენი რძალი უნდა გავიცოთო-მითხრა სიცილით
-ჩემს ლიკას და თეკოს უკვე იცნობ
-დროა დათო და თემოც გამაცნო-ეს აზრი დიდად არ მომეწონა მაგრამ მაინც გავუღიმე. საოცარი ადამიანი იყო,რამდენი მომითმინა,რამდენი დამცირება და ცივი უარი აიტანა ჩემგან,ბოლოს მაინც მიაღწია თავისას.საოცრად ოპტიმისტი იყო,სულ იმას ამბობდა ჩემი შვილების დედა შენს გარდა სხვა ვერიქნებაო,ბიჭიმე დამემსგავსება გოგოკიდევ შენო,შენსავით ლამაზი თმები და ლამაზი ღიმილი ექნებაო,ბიჭს იმედია ჩემი თვალები გამოყვებაო.ხშირად ვლაპარაკობბდით მსგავს თემებზე,სულცდილობდა გავეხალისებინე,სალაპარაკო თემა არასოდეს გველეოდა,მიუხედავად იმისა,რომ მთელი დღე ვსაუბრობდით,მეგობრებიც ვიყავით შეყვარებულებიც და ჯგუფელებიც. ასეთმა ურთიერთობამ 1 კვირა გასტანა. არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ მასთან ვეღარ გავჩერდებოდი,ახლა რომ ვფიქრობ და ვიხსენებ ამ ყველაფერს ჩემი თავი მეზიზღება. ისევ ნიკა გამოჩნდა ჰორიზონტზე.
-ნია,უნდა გელაპარაკო
-არა ნიკა,შემეშვი!
-მიზეზი უნდა გითხრა ნია,რის გამოც ვერ გეხმიანებოდი
-მოიგონებ ახლა ზღაპრებს
-დედის სულ ვფიცავარ ნია
-ჰო კაი,აბა გისმენ
-მამაჩემს გულის ოპერაცია გავუკეთეთ,კინაღამხელებში ჩაგვაკვდა,დედის სიმწარე გამოცდილიმაქვს ნია და მამასაც რამე რომ მოსვლოდა მართლა ვეღარ გავუძლებდი,3 ადილას ვმუშაობდი,რომ ოპერაციის ფული მომეგროვებინა,არ მინდოდა გაგეგო და შეგცოდებოდი დაამიტომაც არ გითხარი ნია.
ხმა ვერ ამოვიღე,მხოლოდ ცრემლები წამსკდა,ისიც კი არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა,გული დამეწვა.
-ახლა როგორა მამაშენი?
-უკეთაა
ისევ ჩუმად ვიჯექი,ან რა უნდა მეთქვა.ვიცოდი როგორ სტკიოდა და ხმას ვერ ვიღებდი,დედა 3 წლის წინ დაკარგა და არ ვიცი მაშინ რა გადაიტანა,მაგრამ მაინც არ დანებებულა და აგრძელებდა ცხორებას.
აკოს მიმართ გავცივდი,სულ ვეუხეშებოდი გრძნობდა თვითონაც და გული საშინლად ტკიოდა,თუმცა ცდილობდა არ შეემჩნია.
-აკო,უნდა გელაპარაკო
-რა ხდება?-ისედაც იცოდა რა ხდებოდა
-ესე აღარ მინდა,ვერ შეგიყვარე და არც უნდა მეთქვა შენთვის თანხმობა-სიკვდილის ტოლფასი იყო ჩემთვის ეს სიტყვები
-რამე გეწყინა ნია? გეფიცები ვეცდები ყველაფერი გამოვასწორო-მისი თვალები უნდა გენახათ
-არა აკო,პრობლემა ჩემშია-თავი დავხარე
-თხოვ ნია,იქნებ კიდევ ერთი შანსიც
-არა აკო,აზრი არაქვს დამიჯერე,ჯობს დავასრულოთ სანამუარესად გაგრმავებულა
-ამაზე მეტად რაღა უნდა გაღრმავდეს ნია?სიცოცხლეს მირჩევნიხარ შენ არ გჯერა?
-მჯერა აკო,მჯერა მაგრამ რა ვქნა?მოგატყუო?
კიდევ ბევრიმეხვეწა,მაგრამ დავუმთავრე,მწერდა,მირეკავდა მაგრამვაინორებდი,გიგა და ლადო ცალკე მლანძღავდნენ რა უქენი ასეთი სახლიდან აღარ გამოდისო. ამან კიდევ უფრო გამანადგურა. საკუთარ თავში ჩავიკეტე.გაურკვეველ სიტუაციაში ვიყავი. ისევ იივე მდგომარეობაში დავბრუნდი,არავის ველაპარაკებოდი,უნიშიც სულჩუმად ვიყავი,სასტავს რომ დავინახავდი გვერდით გადავდიოდი არ მინდოდა მათთან მისვლა.რამდენჯერმე დამიძახეს,მაგრამ არ მივედი აკოც იქ იდგა. საღამოს გიგამ დამირეკა საქმე მაქვს შენთანო და გამოდიო . კაპიშონიმოიცვი და დაბლა ჩავედი,კორპუსის წინ იდგა,ეწეოდა
-როგორ ხარ?-გადამკოცნა,სერიოზული მეჩვენა
-რავი შენ?
-რა გჭირს შეგიძლია ამიხსნა?-თვალებში მომაშტერდა
-არაფერი,რა უნდა მჭირდეს?-გავიკვირვე
-ხო იცი როგორ მიყვარხარ და გაფასებ? ვერ ავიტანიმას,რო ჩვენგანშორს იყო ნია,მესმის როაკოსთან აღარ გინდა,მაგრამჩვენ რა დაგიშავეთ? აკოს გამო მეგობრობდი ჩვენთან?
-არა გიგა,ეგ რა შუაშია,მეც ძალიან მიყვარხარ,უბრალოდ ახლა ეს პერიოდი მინდა აკოსგან შორს ვიყო, საშინლად მოვექეცი და გულიმტკივა,არ იმსახურებს აკო ასე მოქცევას,ასე სიშორით უფრო დამივიწყებს
-ეგ შენით მოიფიქრე?
-კაი რა გიგა,ისედაც ცუდ დღეში ვარ საკუთარი თავი მეზიზღება და კიდევ მიმატებ?
-არიქცევი სწორად ნია, შენ არც კი იცი როორ უყვარხარ დანელიას,წარმოდგენაც კი არ შეგიძლია რამხელა სიყვარული შეუძლიათ ბიჭებს,მითუმეტეს ისეთებს როგორიც ალეკოა.
-ვიცი,გიგა ვიცი,მაგრამრა გავაკეთო?
-გეცადა ჯერ,ეგრევე რო დაადე ტიპს,არ ხარ მართალი ნია,ეს არ შეიძლება
-გეფიცები თავს მოვიკლავ გიგა!მეტი აღარ შემიძლია,ალეკოს თვალებს რო ვუყურებ გულიმიკვდება,მეზიზღება ჩემი თავი
-დამშვიდდი,ეცადე თავი ხელში აიყვანო,შენ გიყვარს ალეკო,უბრალოდ ამას ვერ ხვდები ჯერ
-ვითომ?
-ჩემო პატარა-გაეცინა
ჩმომეხვია,მეც თავი ვეღარ შევიკავე და ავქვითინდი.კიდევ დიდხანს მელაპარაკა და დამარწმუნა იმაში,რომ მათგან თავი შორს არუნდა დამეჭირა.
გიგას რჩევა გავითვალისწინე და ბავშვებთან დავიწყე ისევ კონტაქტი,ალეკო თავს მარიდებდა,ვერ ვუძლებდი მის დამწუხრებულ სახეს.ერთ დღეს მითხრა უნდა გელაპარაკოო დაწამოდიო,მეტროსკენ წამოვედით,იქვე სკვერიიყო და ხის გრძელს კამზე ჩამოვჯექით
-ძაან ვბურღავ ხო უკვე ტვინს?-გაეღიმა
-არა აკო,არა
-ვიცი რო ეგრეა,მაგრამ მართლა ვერ ვძლებ უშენოდ,იქნებ შეძლოდა შემიყვარო? ნუ მარიდებ თავს ეს უფრო მანადგურებს ნია
-აზრი არ აქვს აკო,არ გამოვა ეს ამბავი და ჯობს შეეგუო-დავემშვიდობე და მეტროსკენ გავუყევი გზას,გული უკან მრჩებოდა,არვიცი რატომმაგრამ ტავს საშინლად ვგრძნობდი,როგორმინდოდა მივსულიყავი და მაგრად მოვხვედოი,უნდა გენახათ იქ რა საცოდავად იჯდა იმიმედით რო მოვბრუუნდებოდი,მეტროში ჩავედი,ცოტახანში ისიც ჩამოვიდა.უცხოებივით ვუყურებდით ერთმანეთს,ცოატახანს იდგა ჩემს გვერდით მერე მოვიდა
-ანუ საბოლოოდ გადაწყვიტე?
-კი აკო-მტკიცედ ვუპასუხე
არაფერი უთქვამს სამასობაში მატარებელიც მოვიდა და შევედით.ჩემს წინიდგა და მიყურებდა.თავი მეზიზღებოდა,ნიკას შიშით და სიცოდვილით რომ ვერ ვახერხებდი მასთან ყოფნას. არცერთის დაკარვა არ მინდოდა,ჩამოუყალიბებელ სულელ გოგოდ ვიქეცი.მომდევნო 3 დღე ვტიროდი აკოს ტკივილს.ზომბად ვიქეცი არაფერი მახარებდა. უნივერსიტეტში ვიყავით,კარგიამინდიიყო,ბავშვებმა აიჩემეს ზოოპარკში წავიდეთო,არადა კრიტიკული დღეები მქონდა და ისე ცუდად ვიყავი ერთი სულიმქონდა როდის წავიდოდი სახლში,მაგრამაუარიც არ გამოდიოდა რაც არუნდა მომემიზეზებინა. ეზოში ვიდექი და ტკივილისგან ვიკლაკნებოდი,აფთიაქი შორს იყო იქამდემისვლასაც ვერ მოვახერხებდი მარტო, სალომე და ლადო ლექციაზე იყვნენ,მე გიგა და აკო ვისხედით ქვემოთ,რაღაცას მაიმუნობდნენ ერთმანეთს ეღადავებოდნენ.
-ნია ნახე აკოს რამხელატავი აქვს-სიცილით მითხრა გიგამ
-ნია ნახე გიგა რამსისქეა
სუ ძალით გავიკრიჭე სიცილის ტავიც არ მქონდა.არადა მართლა ძალიან სასაცილოები იყვნენ
-ნია,რა გჭირს?
-არაფერი აკო
-რამე გტკივა?
-არა-გავეკრიჭე,აბა ხო არ ვეტყოდი რაც მჭირდა
-აბა რა ჩუმად ხარ? იცოდე თუ რამე და მითხარი
-კაი აკო-გავუღიმე
სალომეს ვუთხარი,და აფთიაქამდე წამოგყვებიო,მარა ვინ დაგაცადა ტაქსი გააჩერეს ვაჟბატონებმა,ვიკლაკნებოდი ისე მტკიოდა სულიგამიმწარდა,ცოტაც და ბღავილს დავიწყებდი,ადგილზე ვცქმუტავდი,ვერ ვისვენებდი.ტაქსიდან ძლივს გადმოვედი.






___________________
ბოდიში ბეჭდვითი შეცდომებისთვის <3