დღე იყო ცივი,იმდენად ცივი
რომ არ უჩანდა მზეს ერთი სხივიც..
ჩვენ მივყვებოდით ნაწვიმარ ქუჩებს
და გვიხაროდა წვეთები წვიმის.
შენ მყავდი გვერდით საოცრად ტკბილი,
მითბობდი ხელებს დაშაშრულს ყინვით,
და შენი ღიმილი უზომოდ თბილი
კურნავდა ყველა ჩემს ძლიერ ტკივილს.
მერე უჩუმრად მიკრავდი გულში
და ჩახუტება გვგვრიდა ჩვენ ღიმილს,
ირგვლივ სამყარო ქრებოდა წუთში
და შენი სუნთქვა მესმოდა მშვიდი.
შენ გვედით მყავდი იმდენად ჩემი
რომ ვერ გაგიშვი წამითაც ხელი
რომ ვერ გაგიშვი ვერ მიგატოვე,
თუმცა კი შანსი გამაჩნდა ბევრი.
დღე იყო ცივი საოცრად ცივი,
შენ მყავდი გვერდით,ჩემი და ტკბილი.
ახლა კი მარტო მივყვებით ბილიკს,
მე და შენ ცალკე...
ვერ ვუძლებ ტკივილს...
ანა ზეიკიძე