– ჰოო კიდე! დაშლილი თმები მაგრად გიხდება! – მითხრა და წავიდა
მე გაშტერებული ვუყურებდი ლაშას სანამ ჩემი თვალთა ხედვიდან გაქრა.
ვფიქრობდი მის კოცნაზე, კიდევ ნიძლავზე, არა... მისთვის რომ არ ეკოცნა ოთხ დღეში მომიწევდა ბაჩოსთვის კოცნა და ამას ნამდვილად მირჩევნია ლაშას ვაკოცო. ისე არ ვიცოდი ასეთი სასიამოვნო თუ იყო კოცნა.
ამდენ ფიქრში სულ დამავიწყდა რომ წვიმაში ვიდექი და ვსველდებოდი. მაშინვე ჩემი კარვისკენ გავიქეცი. კარავში შევედი და სველი პიჟამა გავიხადე, შემდეგ მშრალი ჩავიცვი და თმაც შევიმშრალე და პლედში გვეხვიე.
ლაშას საქციელი და ნიძლავი არ მასვენებდა. რატომ მაკოცაა? იმიტომ რომ გავესულელებინე და ერთი თაყვანისმცემელი კიდებ შეემატებინა თავისი თაყვანისმცემელთა "ხროვისთვიიის"? მართალია თითქოს რაღაც ვიგრძენი მისდამი ამ კოცნის შემდეგ მაგრამ რგორც ყველა ისე არ გავისულელებ მის წინ თავს, მისთვის ეს კოცნა ალბათ არაფერია მაგრამ ჩემთვის ბევრი რამაა და არ მინდა ჩემი გრძნობები ვინმემ მასხრად აიგდოს. ალბათ კიდევ ვერ მიხვდა რომ მე ესეთი არ ვარ როგორიც თვითონ ვგონივარ... ბოლოს ძლივს დავიძინე.
დილით როგორც ყოველთვის ადრე, შვიდზე გამეღვიძა. წამოვდექი. ჩავიცვი: ნაცრისფერი მოკლემკლავიანი მაისური, მოკლე ჯინსის შორტი და თეთრი ბოტასები.

თმა ჩავიწენი. ხელპირი ბოთლში ჩასხმული წყლით დავიბანე და დანარჩენებთან გავედი.
– სამი საათის სავალიც და მთის თავზე ვიქნებით! – თქვა ჩემი გასვლისთანავე ლუკამ.
იქ ლაშაც იყო. მე რომ გავედი დამცინავი ღიმილით შემომხედა და პირის მოძრაობით მითხრა "ნიძლავი" ლიზა ისევ ეტენებოდა საშინლად, მე კი თავს ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი. ცოტა შევჭამეთ და გზას გავუდექით.
* * *
მართლაც დაახლოებით სამ საათში მთის თავიდან გავცქეროდი ამ სილამაზეს... ამ ენით აღუწერელ... ამ ამაყ და ეშხიან სვანეთს. როგორ მეამაყება სვანობა... უკვე12 საათი იყო.
მე ძალიან დაღლილი ვიყავი ასეთი შეუჩერებელი სიარულისგან და გადავწყვიტე ცოტა დამეძინა. კარავი გავშალე და შიგ დავიძინე.
* * *
რომ გამეღვიძა 15:00 იყო. მაშინვე ავდექი და დანარჩენებთან გავედი რომლებიც ბურთის თამაშით ირთობდნენ თავს, მე ფეხი უკეთ მქონდა. მათთან მივედი.
– მიდი ლილე შენც ითამაშე! – მომაძახა ნიკამ
– მე არ მინდა! – ღიმილით გადავძახე და როგორც კი მოთამაშე ლაშაც დავინახე, მივხვდი რომ არაჩვეულებრივად მოვიქეცი უარი რომ ვთქვი.
მე მათი თამაშის განმავლობაშ სპეციალურად წამოღებული წიგნით ვირთობდი თავს. დაახლოებით 18:00 – ისთვის მორჩნენ თამაშს და მეც ჩავათავე წიგნი.
ბევრი რამით ვირთობდით თავს, ხან რას ვაკეთებდით ხან რას, ბოლოს კი დაახლოებით 21:00 – სკენ გადავწყვიტეთ ისევ ხელბურთი გვეთამაშა კოცონის შუქზე.
ვთამაშობდით კიდეც მაგრამ ლიზას ნასროლი ბურთი ტყეში შეგვიგარდა.
– რაღას უყურებ შედი და გამოიტანე! – შეახსენა ნინომ ლიზას, რომელიც შიშისგან კანკალებდა იმდენად არ უნდოდა ჩაბნელებულ ტყეში შესვალ.
– მე შევალ! – ვუთხარი ნინოს რადგან შემეცოდა ლიზა, თითქოს მადრიერი მზერით გამომხედა ლიზამ
– რატომ? თვითონ ვერ შევაა? – ისევ შემეწინააღმდეგა ნინო
– არა! შევალ მე! არ მეშინია! – ვუთხარი და ტყისკენ წავედი.
ბურთის ძებნაში ვერ მივხვდი რამდენად შევტოპე ტყეში. ბოლოს რომ ვიპოვე ხელი ვტაცე და გასვლა დავაპირე როდესაც მივხვდი რომ გზა ამებნა. ბურთი ძირს დავაგდე. ძალიან შემეშინდა. უკვე იცით შიშზე რაც მემეართება. ქალის კივილის ხმა ნელნელა მიახლოვდებოდა და მიახლოვდებოდა, უკვე ვეღარ ვუძლებდი. ტყეში სიბნელე იყო და ახლა დამატებით თვალებში დამიბნელდა.
– არა! არა! გაჩუმდი! – ვიყვირე და ყურებზე ხელები ავიფარე მაგრამ ამით არაფერი შეიცვალა, ქალი ისევ ისე კიოდა... არა უფრო მაგრად. ფეხები მომეკეცა და ძირს მუხლებით დავენარცხე, ხელებს არ ვიშორებდი ყურებიდან. ქალი ისევ კიოდა განუწყვეტლივ... გაუჩერებლად... ცოტაც და გავგიჟდებოდი, მე კი მწარედ ვტიროდი და ერთიდაიგივეს გავიძახდი:
– არა! გაჩუმდი გთხოვ! – მაგრამ შედეგი არ იყო.
რამოდენიმე წამის შემდეგ მხრებზე ძლიერი შეხება ვიგრძენი, მაშინვე უკან გავხტი დენდარტყმულივით. თვალები რომ გავახილე ლაშა იყო და ისე გამიხარდა დაუფიქრებლად მივახტი ტირილით და მაგრად ჩავეხუტე, თითქოს ძალიან გაუკვირდა მაგრამ ბოლოს მანაც მომხვია წელზე ხელები. მე ვტიროდი და ვიძახოდი:
– ისევ კიოდა!... ისე კიოდა!... გესმოოს! კიოდა... არ ჩუმდებოდა და კიოდა! ვთხოვე მაგრამ არ გაჩუმდა! – სლუკუნით ძლივს წარმოვთქვამდი სიტყვებს, ქალის კივილი კი აღარ მესმოდა, აღარ მეშინოდა
– ვიცი!... ვიცი!... ეგეც მოგვიყვა ნინომ! – მშვიდად მითხრა ლაშამ.
დიდიხანი არ ვშორდებოდი, შემდეგ ცრემლები მოვიწმინდე და მოვშორდი.
– წავიდეეთ? – მკითხა სევდიანი ხმით. მე მხოლოდ თავი დავუქნიე.
ლაშა წინ წავიდა. მე იმ გზას ეჭვით გავხედე საითაც ლაშა მიდიოდა და ცრემლები თავიდან წამომივიდა. ლაშა ჩემსკემ მობრუნდა და ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა ჩემთან მოვიდა ხელი მაგრად მომკიდა და მითხრა:
– მე აქ ვარ და ნუღარ გეშინია აწი! – მითხრა და გზას გაუყვა, ისე რომ ჩემთვის ხელი არ გაუშვია, მეც პატარა ბავშვივით მივყვებოდი ხელმოკიდებული. ბანაკამდე რომ მივედით ყველა ჩვენ მოგვცვივდა
– ჩემო ანგელოზო! – ნინომ ნამტირალევი სახით როგირცკი დამინახა მაშინვე ჩამეხუტა, იცოდა რომ აუცილებლად შემეშინდებოდა და შესაბამისი შედეგებიც მოჰყვებოდა ამ ყველაფერს.
– ნინო! კარგად ვარ! – ვუთხარი და ცრემლები მოვიშორე სახიდან
– გინდაა დაიძინოო? – ახლა ლიკა ჩამეხუტა, მე თავი დავუქნიე.
– მარტო ხომ არ შეგეშინდებაა? – ახლა ლიზამ მკითხა თბილად რაც მართლა ძალიან გამიკვირდა, მე ღიმილით გავუქნიე თავი და ჩემი კარვისკენ წავედი
გამოვიცვალე და პლედში გავეხვიე. ისევ მესმოდა კივილი, ისევ მეშინოდა. არვიცი რა უნდა მექნა. მოვიკუნტე და ყურებზე ავიფარე ხელები. არ მეშინოდა ტყის.... არ მეშინოდა ტყის სიბნელის... ვიცი ტყე ადამიანს არაფერს დაუშავებს თუ ადამიანი იქნება ჭკუით, მე გამოვჩერჩეტდი და ვიცი.... ვიცი ეს ყველაფერი ჩემი ბრალი რომ იყო. ლაშასმიმართ რაღაცას ვგრძნობდი მაგრამ სიყვარულს არ გავდა... რაღაცას რასაც სახელი არ აქვს და ვერც მე დავარქმევდი ამას რამეს. როგორციქნა დიდი წვალების შემდეგ ჩამეძინა.
დილით ვიღვიძებ და ვხვდები რომ ვიღახაზე ვარ ახლართული. ვიღაცას ჩემს ყელში ჰქონდა თავი ჩარგული და წელზე ხელებს ძლიერად მიჭერდა, მე კი მის ყელში ჩამერგო ცხვირი. ვაღიარებ ამ ვიღაცას ძალიან სასიამოვნო სურნელი ასდიოდა. თვალები გავახილე და ხელში ლაშა შემრჩა.
– ვაიმეე! – წავიკივლე და გვერდზე წავხტი. ლაშამ მაშინვე ჭყიტა თვალები
– რა გაკივლებს გინდა ძილშივე მომკლაა? – გაკვირვებულმა შემომხედა
– შენ როდის მოხვედი აქ... რატო გძინავს აქ! – ისეთი ხმა მქონდა თითქოს მკლავდა ვინმე
– ასე თუ არ გინდა გავალ! – თქვა მშვიდად და წამოდგა
– კი! წადი! – შეშინებული ხმით ვუთხარი და თავი დავუქნიე, ისიც მაშინვე გავიდა
მე გამოვიცვალე. ჩავიცვი: ჯინსის მოკლე შორტი, შავი მოკლემკლავიანი მაისური და შავი ბოტასები. თმა ისევ ჩავიწენი და კარვიდან გავედი. კარავი დავშალე, ზურგჩანთას მივამაგრე და სხვებთან გავედი
– ლილე უკეთ ხაარ? – მკითხა ნინომ
– ხო ცუდად ხომ არ ხარ? – ახლა ნიკამ მკითხა
– არა! არა! კარგად ვარ მადლობა! – ღიმილით ვუთხარი და მათთან ჩამოვჯექი. შევჭამეთ და დაღმართისკენ გავუყევით გზას
დიდ ხანს მივდიოდით მაგრამ დამღლელი ნამდვილად არ იყო. გვიბნელდებოდა მაგრამ შეჩერებას არ ვაპირებდით, რადგან სწრაფად მივდიოდით და ცოტაღა გვიკლდა. მე ტყის თვალიერებაში ცოტათი ჩამოვრჩი დანარჩენებს და უკან მოვდიოდი. დავინახე ლაშა ჩემს წინ გაჩერებულიყა და მგონი მე მიცდიდა. რომ დავეწიე საუბარი პირველმა წამოიწყო:
– ამ არეულობაში რაღაც ხომ არ გავიწყდება? – მკითხა ეშმაკური ღიმილით
– რაა? – გულუბრყვილოდ ვკითხე
– ნიძლავი! – შემახსენა და ხასიათიც გამოფუჭა
– მისმინე... – ვერ მოვასწარი თქმა დაღმართზე ფეხი რომ ამისრიალდა და ინსტიქტურად ლაშას ჩავავლე ხელი მკლავში, თავი მანაც ვერ შეიკავა და ერთმანეთზე გადახლართულებმა დავიწყეთ დაღმართზე გორვა. სულ როგორ უნდა მივგორავდე დაღმართისკენ... ბოლოს ლაშან რაღაც დაბლა ჩამოქაჩულ ხეს ხელი წაავლო და თავი შეიკავა, მაშინვე მეც მტაცა წელზე ხელი და მეც გაამაჩერა, ისე მოხდა რომ მას ზემოდან ვაწექი
– მოემზადე... – მითხრა ლაშამ და ისევ ტუჩებში მაკოცა. რა უნდა ჩემგან? სხვით გაერთოს! მაშინვე მოვიშორე თავიდან და ფეხზე წამოვდექი. დაბღვერილმა გავხედე და წინ წავედი, თვალზე ცრემლები მომადგა, ის მეთამაშებოდა... უნდოდა ჩემში რამე გროძნობა დაენახა და გამქრალიყო შემდეგ... უნდოდა ჩემთვის ეტკინა გული... ამას ვგრძნობდი... ვგრძნობდი რატომ იქცეოდა ასე და მართლა გული მტკიოდა. მალევე წამომეწია ისიც. არაფერი უთქვამს, ან რა უნდა ეთქვა ის ხო უბრალო ნარცისია... რჩეული... თავს რატომ დაიმცირებდა ჩემთვის ბოდიშების ხდით? უბრალო, სოფლელ და ღარიბ გოგოსთვის... როდესაც მის გარშემო მდიდარი და მომხიბვლელი გოგოების ქარიშხალი ტრიალებს. ცოტახანში დანარჩენებსაც დავეწიეთ.
დიდიხნის სიარულის შემდეგ როგორღაც ჩავაღწიეთ მესტიამდე, ცოტაც და სიარულში ჩაგვეძინებოდა.
* * *
სახლში შევედი. უკვე 24:30 იყო. ჩემსა და დედას ოთახში შევედი, ზურგჩანა ძლირს მოვისროლე და დაღლილობისგან ყოველგვარი გგამოცვლის გარეშე დავეგდე საწოლზე.
* * *
დიილით რომ გამეღვიძა საწოლზე ზლანზვით წამოვჯექი და გახუნებულ კედელზე დაკიდებულ ძველ საათს ავხედე რომელიცშუადღის თორმეტ საათს მიჩვენებდა. მაშინვე წამოვდექი. ძველი ჭრიალა კარადიდიან გამოსაცვლელები ავიღე და სააბაზანოში შევედი. მთლიანად გავთავისუფლდი მტვერისგან და ჩავიცნი: თეთრი წელამდე ტანზე მოდგმული და წელიდან მუხლებამდე დაშვებული თეთრი კაბა, ასევე თეთრი ბოტასები და თმა გაშრობის შემდეგ ნაწნავად ჩავიწენი. ამ ყველაფრის შემდეგ სამზარეულოდან დედას ხმა შემომესმ:
– ლილე! გიო! მოდით დროზე! – ხმაში ეტყოგოდა რომ ღელავდა, მეც მაშინვე სამზარეულოსკენ გავიქეცი, მე და გიო ერთად მივედით მანდ და დავინახე კაცი ზუსტად ჩემნაირი ქერა თმით და გიოსნაირი მწვანე თვალებით. ძალიან გავდნენ ერთმანეთს ეს კაცი და გიო. კაცმა გამოგვხედა და ძალიან დიდი სევდიანი თვალები მოგვანათა, შემდეგ კი კეთილად გაგვიღიმა.
– გიო! ლილე! ეს დათოა მამათქვენი! – გვითხრა დედამ აკანკალებული ხმით

– – – – – – – – – – – – – – – – –
დიდი! დიდი! მადლობა ყველას ვინც ამ ისტორიით დაინტერესდით და კითხულობთ <3 ♥ყველანი ძალიან მიყვარხართ სათითაოდ! <3 დიდი ბოდიში ცოტა დაგვიანებისთვის და ცოტა პატარა თავისთვის! <3 <3 ♥იმედია დღეს მაინც არ შემიცვლიან პიტოს და გაჩვენებთ ლილეს და ლაშას <3 დიდი მადლობა ყურადღებითვის და ასეთი თბილი კომენტარებისთვის!