დილით 14 ბავშვიი დირექტორის კაბინეტში იყვნენ გამწკრივებულები და და ოქმებზზე ხელს აწერდნენ.. როგორც ხდება ხოლმე დამრიგებელმა გალანძღაა.. საკმაოდ დიდი ტექსტი გამოუვიდა, რომელიც დაახლოებით ამ შინაარსის იყო: " რომელი კლასი იქცევა ასე?? მაინცდამაინც მე უნდა შემარცხვინოთ!? ამოვიდა ყელში დირექტორის საყვედურები რახართ ასე ნადირები !!!! "
სანამ მასწავლებელი შემოვიდოდა ელენემ გადაწყვიტა დალაპარაკებოდა ბავშვებს.. თავიდან ცოტა შერცხვა რადგა ერეკლეც იქ იყო და გაკვირვებული უყურებდა მათ.. თუმცა ისიც ზომ მის კლასელებში გადიოდა და გაბედა..
საკლასო ოთახის კარები გადაკეტა და მასწავლებლის მერხზე ავიდა..
მერხზე ფეხი დააბრახუნა და ბავშვებმა სიცილი შეწყვიტეს..
- მოკლედდ სულ რამდენიმე დღეა დარჩენილი არდადეგებამდე და გავარკვიოთ ყველაფერი.. ვინ წამოვაა.. და ა.შ..
ფურცელი და კალამი მოიმარჯვა.. და განაგრძო: - აწიეთ ხელი ვინც უეჭველი მოდიხართ წერა დაიწყო: ერეკლე, ნუცა, მაშო, ანდრია, საბა, გოგა, გიორგი, თეკლა, ლიკა, გეგა, ლექსო და მე?????
- კაითრა.. მე მთელი კლასი მინდოდა..
მოიღუშა ელენე და მასწავლებლის მერხზე ჯამოჯდა.. ფეხები მოკეცა და კომფორტულად მოეწყო..
- დაიკიდე რა ელეე ვინც წავალთ წავალთ... კაი სასტავივართ და გავერთობით.. გამოაცხადა გოგამ..
- ხო მაგრამ..
- მაგრამ არუნდაა.. რამდენიც არუნდაავიყოთ მაინც წავალთ !!! პროსტა ეს რო ჩაიშალოს გავაფრეენნნ !!!
აწიკვინდა მაშო..
- კაიი მაშინ როდაგვითხოვენ მეორე დღესვე წავიდეთ..




^^^
3 დეკემბრის დილას, დილის 6 საათზე, ოთახებში მოსიარულე ელენე ნუცუბიძის სიმღერის ხმა სასიამოვნოდ ისმოდა..
ჩემოდანში ბოლო ნივთი ჩადო და ჩემოდანიც ელვისებური სისწრაფით დაიხურაა, ელვა შესაკრავის მეშვეობით..
მერე საწოლზე ლამაზად მიწყობილ ტანსაცმელს გახედა და ჩასაცმელად მოემზადა..
შავი ჯინსი ამოიცვა, რომელიც მის წვრილ ფეხებს უფრო სუსტს აჩენდა.. შავი "ბათინკები" ჩაიცვა.. ზემოდან თეთრი ნაქსოვი თხელი მაისური გადაიცვა.. შავი შარფი მოიხვია ყელზე, მოცისფრო დუტის ქურთუკიც მოიცვა.. თეთრი ქუდი დაიმხო გაშლილ თმაზე, ლურჯ მინიანი რეიბანები ქუდზე დაიმაგრა.. პატარა შავი ტყავის საზურგე ჩანთა მოიკიდა, ფლეიერი, ყურსასმენები, ტელეფონი ჯიბეში ჩაიწყო და მისაღებში გააგორა დიდი ჩემოდანი..
მამიდამ გაუღიმა და სადარბაზოში გავიდნენ..
მაიამ მიიყვანა სკოლამდე, მანქანიდან გადმოვიდნენ, ბავშვებს მოეხვია, მაიამაც მოიკითხა ყველა, კარგი დასვენება უსურვა და მხოლოდ მაშინ გადაწყვიტა სახლში წასვლა, როცა თეთრი ავტობუსი თვალს მიეფარა..

მთელი კლასი ვერ წავიდა, მიუხედავად იმისა, რომ ყველას უნდოდა წასვლა.. თავიანთი სურვილი აისრულეს და დიდი ავტობუსით წავიდნენ.. იმხელა ავტობუსშიი ბოლო სკამები იყო მხოლოდ შევსილი..
ელენე ბოლოდან მეორე სკამზე იჯდა ანდრიასთან ერთად, მათ უკან, ერეკლე, გეგა, გიორგი და მაშო..
ელენეს და ანდრიას წინ ნუცა და საბა.. მათ გვერდით სკამებზე ლექსო და ლიკა.... ხოლო გუგა და თეკლაც იქვე ისხდნენ ერთმანეთზე მძინარეები..
რამდენიმე საათშიი.. სამ სართულიანი მყუდრო სასტუმროს წინ გაჩერდა ჩვენი ავტობუსი და ყველანი დაბლა ჩავედით..
ჩემოდნები ავიღეთ და სასტუმროში შევედით.. ძალიან მყუდრო და გემოვნებიანად მოწყობილი სასტუმრო იყო..
მესამე სართული დავიკავეთ.. ერთ ოთახში გოგოები მეორეში ბიჭები..
ცისფრად იყო შეღებილი კედლები..
დიდი ფანჯარა იყო.. შავი ფარდებით... მეხუთე საწოლი კუთხეში იდგა, მყუდროდ.. სწორედ ის ადგილი დავიკავე.... საწოლის გვერდით მდგარ ტუმბოზე დავდე პლეიერი, ყურსასმენები.. და ჩაემოდანი იქვე მივაგორე და საწოლზე გავწექი..
გოგოები იმაზე კამათობდნენ ვინ სად დაწვებოდა.. მე კი სიცილით ვუყურებდი მათ..
საკმაოდ დიდი ოთახი იყო.. ერთ კედელთან იდგა ორი სავარძელი და მინის მაგიდა.. სრულიად საკმარისი იყო.. მყუდრო და ლამაზი ოთახი იყო..
როგორც იქნა გოგოები დამშვიდნენ..
მალე ოთახში ბიჭები შემოცვივდნენ.. გვერძე მომიგორდა ანდრია კომფორტულად მოეწყო..
- არ ჩავიდეთ საჭმელად? რათქმაუნდა წამოიძახა საბამ..
- ჯერ დრო არარის.. 4ზეა სადილი ნუხარ ღორი
გამოეპასუხა მაშიკო..
- უიი მე მაქვს რაღაცეები.. მაიამ გამომატანა გზაში ჭამეო..
ჩანთისკენ წავედი და დიდი პარკით საჭმელიამოვიღე..
- დამაჯახე ეგრევე ტოო..
ყველანი პარკსმოცვივდნენ და მადიანად შეექცნენ მაიას გამომცხვარ ლობიანებს..
- ვაახ ტოო ვეხუტუნე მაიას ხელებშიი - თითებისწმენდით წამოიძახა საბამ და კიდევ ერთი ნაჭერი ამოაცურა პარკიდან..
- აუუ მართლა რა გემრიელიია - დაიძახა ლიკამ..
- საღამოს არ წავიდეთ სასრიალოდ? - გეგა
- კარგი იდეაა მაგრამ არ ჯობია დღეს ამოვლაგდეთ, დავისვენოთ, ერთად ვიყოთ.. და ხვალ წავიდეთ სასრიალოდ? - თეკლა
- მგონი ნაღდია ! - ლუკა
- ვისაც უნდა წავიდეს და ვისაც არა ის დარჩეს.. ჩვენ ნებაზე რატოუნდა იაროს ყველამ.. ვისაც რაუნდა ისქნას.. - ლიკა
- ხორაა და იტოკში საღამოს ჩავუსხდეთ ! - საბა
- უეჭველი ტოო - ერეკლე
- ვინ წამოვა აბა სასრიალოდ - გეგა
- ელეე შენ მაინც წამოდი - თეკლა
- კაი წავიდეთ - მე..

ყველამ უარი განაცხადა.. დავისვენებთ და საღამოს ჩავუსხდეთო.. მხოლოდ გეგა თეკლა და მე წავედით.. მე სრიალი არ ვიცოდი, ამიტომ გეგამ მითხრა რომ მასწავლიდა.. თეკლა კი კარგად სრიალებდა.. ყოველ ორნაბიჯზე ძირს ვიყავი გაშოტილი და გეგა დამცინოდა, მე კი ვბრაზდებოდი, თან მეცინებოდა..
ცუდი ბიჭი არ ჩანდა, მხიარული და ისეთი, თავისებური იყო..
- გეგა გეყოფა რა.. ნუ დამცინი და მომეხმარე ავდგე...
- სასაცილოხარ ტო.. ერთი საათია თხილამურზე დგომა ვერ გასწავლე..
- გეყორა..
წამოდგომა ვცადე, თუმცა გეგასაც ფეხი აუსრიალდა და პირდაპირ მე დამეცა.. სიცილით წამოყო თავი და სახეზე დამხედა.. მეკიდე გაუნძრევლად ვიყავი ერთადგილს მიყინული და ვერც იქით მივდიოდი ვერც აქეთ..
ნელა წამოსწია თავი ჩემი სახისკენ.. კარგად ვიცი რომ შემთხვევით არ წაქცეულა და ისიც ვიცი, რასაც აპირებდა.. ხელით შევაჩერე და ვთხოვე ამდგარიყო..
ძლივს წამოვდექი და ვუთხარი:
- გეგა ცოტა შემცივდა .. ჯობია წავიდე.. შენ თეკლას დაელოდე და ერთად წამოდით..
სიტყვის თქმა აღარ დამიცდია და წამოვედი..
" შესანიშნავი პირველი დღე"
გავიფიქრე და სახეალეწილმა შევაბიჯე ჰოლში... გოგოების ოთახისკენ მივდიოდი, რომ დერეფანში ერეკლე შემეჩეხა..
კედელთან მიმაყუდა და სიგარეტი გააბოლა:
- რა გჭირს?
სიტყვა წამოჭრა ერეკლემ..
- არაფერი !
- ელენე რა გჭირს !
- უკვე გითხარი !
- ნუ მატყუებ
- არ გატყუებ.. და საერთოდ.. გაიწიე მეჩქარება..
თავის განთავისუფლება ვცადე თუმცა უკანვე დამაბრუნა
- კაი აღარ გავა**აკებ მარა ამსაკითხს დავუბრუნდებით..
- ახლა გამიშვი
- მოიცა ! ნუ ჩქარობ !
რაღაცნაირი მომეჩვენა ერეკლე, რაღაცნაირად ცივი და უხეში..
- არ მსიამოვნებს ანდრიას რო ყოველ წუთში ეხუტები და "ჩაკონილები"დადიხართ.. გაითვალისწინე შემდეგში..
- შენ გარეკე?
- წესიერად
- რაგჭირს ვერგავიგე? რა ეჭვიანობის სცენებს მიმართავ ააქ?? თან ვისზე??
- ამის დედას შევ**ი როგეუბნები გაიგე რა..

სწრაფად მომშორდა და კიბეებისკენ დაიძრა..
გახევებული ვიდექი და ვერგამეგო რა ხდებოდა.. რა დაემართა..
" ეს რახდება ელენე ! იქნებ ჯობია თბილისში დაბრუნდე !?" გაიფიქრა გონებამ და ოთახში შევედი...


საღამოს ქეიფი დაიწყეს, იმის გამო, რომ ბიჭების ოთახში უფრო დიდი ადგილი იყო მაგიდა იქ გაშალეს.. ყველა მხუარულობდა და ერთობოდა.. ნასვამი ბიჭები და გოგონები ერთმანეთს ეხუმრებოდნენ.. ასე გაილია ღამე და ისე დაათენდათ თავზე, რომ ვერ გაიგეს.. ყველა ერთობოდა გარდა მაშოსი და ელენესი...
მერე კი ეს მხიარულება "მწუხარებამ" მოიცვა.


***
- მაგიდას ვაწყობდით ყველანი. გარდა მაშოსი.. ისე დავიწყეთ ქეიფი მაშო არ გამოსულა.. 12 სრულდებოდა.. ბავშვებს ბოდიშიი მოვუხადე და მაშოს შევაკითხე..
საწოლზე იწვა გახევებული, პლედი ეფარა და ხელებს მაგრად უჭერდა:
- მააშიკო რა გჭირს?
საწოლზე ჩამოვჯექი და ხელი გადავუსვი
- არვიცი.. ბრმანაწლავი მტკივა მგონი..
- გამაყუჩებელს მოგიტან და გაგივლის .. ორ წამში მოვალ..

სწრაფად ჩავირბინე სასტუმროს კიბეები.. ქუჩას დავუყევი და პირველივე აფთიაქში რაც კი ჰქონდათ ყველა გამაყუჩებელი ვიყიდე.. სირბილით წავედი სასტუმროსკენ და კიბეები სწრაფად ავირბინე...
მაშოსთან შევედი, ბოთლიდან ჭიქაში ჩავასხი წყალი და მაშოს გავუწოდე წამალთან ერთად..
- მაშო სასწრაფოსთვის ხოარ დაგვერეკა?
- არა არაა.. არმინდა სასწრაფო.. გადი შენც ბავშვებთან.. გამივლის მე და იქნებ ჩამეძინოს.. გადი შენ..
- კაიმარა ისევ შემოვალ.. შეეცადე დაიძინო..
შუბლზე ვაკოცე და ბავშვებთან დავბრუნდი.. ერეკლემ გაბრაზებულმა შემომხედა და ერთი კათხა ლუდი გამოსცალა, მერე კი ისევ გიორგისთან საუბარი განაგრძო..
მთელი ღამე გავატარე წინ და უკან სირბილში, რაც ვიყიდე ყველა გამაყუჩებელი იმ ღამეს დავალევინე მაშოს.. თუმცა ტკივილი თანდათან უძლიერდებოდა.. ოფლის წვეთებით ენამებოდა სახე და ფერმიხდილი, ტკივილით მუშტებსკუმავდა..
დაჟინებით მთხოვდა სასწრაფო დახმარება არ გამომეძახა და არავისთვის არაფერი მეთქვა..
უკვე თენდებოდა.. ბავშვებთან ვიყავი.. ერთმანეთზე მიწოლილ ბავშვებს მშვიდად ეძინა.. ფეხზე წამოვდექი, რომ მაშო მენახა.. თუმცა თეკლამ მე შევალ შენიყავიო და ის გავუშვი..
მალე შემობრუნდა უკან და მითხრა:
- მაშო გეძახის.. მარტო ელენე შემოვიდესო..
სწრაფად წავედი ოთახისკენ, თეკლაც უკან მომყვებოდა..
ოთახში შესულმა ვიგრძენი, რომ ცუდად ვიყავი.. თუმცა როდესაც ჩემს წინ მდგარი მაშო და სისხლის გუბეში მოცურავე პატარა არსება დავლანდე მაშინვე ბნელმა მოიცვა ყველაფერი..


***
მდენი ხანი მაშო ყველას უმალავდა, რომ ორსულად იყო.. მუცელიც საგანგაშო ზომის არ ჰქონდა, თუმცა როდესაც ცხრათვის ხარ და კონსულტაციაც კიარ გაგივლია ბევრი საშიშროება არსებობს.. ამ ამბავმა ყველაზე იმოქმედა, განსაკუთრებით ელენეზე.. მომხდარმა და ნანახმა, გააოგნა, შოკშიჩავარდა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით..
მეორე დღეს მარშუტში ჩაბარგდნენ და ყველა თბილისისკენ წავიდა.. მაშოს და თავისი ბავშვის გამოკლებით..
სიჩუმე იყო, ლაპარაკს არავინ იწყებდა.. ან რაუნდა ეთქვათ? ყველა შოკირებული იყოო განსაკუთრებით ელენე.. ზომბივით იყურწბოდა ფანჯარაშიი.. გვერდით ერეკლე მიუჯდა და ელენე მიიხუტაა..
- უკეთესად არხარ?
- არვიცი
- დაივიწყე რაცმომხდა დაა სხვარამეზე იფიქრე
- რაზე ვიფიქრო ერეკლე.. შოკშივარკიდე..
- ჩემზე
- მაგის დროა?
- მაგის დრო ყოველთვის არის..
- გეყოს..
- დედასვფიცავაარ შენ რო დაგინახე ძირს "გაშოტილი" გადამეკეტა ტოო.. აიპროსტა რა აღარვიფიქრე.. დედა მომიკვდეს კიარ ვაზვიადებ და რაღაც ტოო.. შენ რო დაგინახე ისე აი ყველა და ყველაფერი დამავიწყდა ვაფშე..
- მთავარია რო ყველა კარგად ვართ..
- გიორგი მაგრად შემეცოდა ტოო.. ტიპს სახე წაეშალა ვაფშე როგაიგო..
- მაგაზე მაშინ ეფიქრაა.. მაშოაცოდოო, გოგო მთელი ღამე დაიტანჯა რასაცქვია.. გიორგის რა?? ერთობოდა და პროსტა გაიგო რო მამაგახდა.. არცარაფერი გაუგია, არც ტკივილი და სხვარამე..
- ნუ იცავ რამაშოს.. მთავარია ბედნიერად იყვნონ ორივე..
- პროსტა 9 თვე ვერაფერი როგორ ვერ გავიგეთ?? როგორ მალავდა.. ვაიმე საწყალიმაშოო..
- ისე ზატო მეც მინდა შვილი.. საკაიფოა ტოო..
- გიორგი და მამა?? ვერწარმომიდგენია..
- დამშვიდდი რაა.. ყველაფერს ეშველება.. მთავარია რო კარგადარიან.. მაშოს მალე გამოწერენ და წავა გიორგისთან დაინიშნებიან იი ვსოო რა..
ჩვენ რავქნათ თორე..
- ჩვენ რაუნდავქნათ?
- ორიწამი მოვალ..
მძღოლთან მივიდა, მანქანა გაადაყენა ახოვანმა კაცმა და მანქანიდან გადავიდახ საბარგულის კარი გააღო და ორი ჩემოდანი ძირს დადო.. ჩემთან კი ერეკლემოვიდა და მითხრა:
- წამო
- რა?
- წამო წამოო მალე
- გაგიჟდი?
- ვიგიჟოოოთ ! სიყვარულს უხდება!!
ხელი მომკიდა და შეეცადა სკამიდანავეყენებინე
- ერეკლე გაჩერდიი
- მაგიჟებ შენ.. წავედით..
ხელი მაგრად მომკიდა და მანქანის კარისკენ წამაპონწიალა..
- ერეკლე რას შვრები??!
- ჩვეენ ტოო ! ყველას გვჭირდება ერთი გაქცევაა !! ვიპარებით ელეე.. წამომალე..
გაუაზრებლად გავყევი უკან.. და მაშინ დავუბრუნდი სააქაოს ჩვენი მარშუტი რომ თვალს მიეფარა, ერეკლემ ხელის ქნევა შეწყვიტა და გულშიი ჩამიკრაა..
კიდევ ერთხელ გამიმეორა:
- ჩვენ ყველას გვჭირდება ერთი გაქცევა !
და მაკოცა...



ბოდიშიი რო ასედავაგვიანე.. მგონიარმოგწონთ ხოო :დდ მალე დავამთავრებ ამ ისტორიას..
მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ <333333