პირველ საათზე დავხურე წიგნი და ჩემს სიყვარულის საიტში შევიჭყიტე.სოციალური ქსელიც გავხსენი და თვალები გამიფართოვდა,როცა გიოს მონაწერი დავინახე.
გიო:-მან ნაზ ბაგეებს არავინ შეხებია?
დეა:-არავინ..-ჩაფიქრების შემდეგ ვუპასუხე.აბა,იმ ბავშვური ახირების კოცნას არ ვთვლი.ის ხომ უბრალოდ სისულელე იყო.ეს ყველაფერი კი იმის ბრალი იყო,რომ შევხვდი ადამიანს,რომელმაც ჩემი არსებობის შესახებ არაფერი იცოდა.მაშინ ისეთი მარტოსული ვიყავი.ვიცოდი,რომ არსებობდა გრძნობა,რომელსაც ვერ ვამხელდი ან რა მექნა.ვტაკებოდი უცხო ადამაინს,რომელსაც არც ისე ხშირად ვხედავდი..ზუსტად იმ გაცნობის საიტიც გავიცანი ის მაქსიმე.დიახ,ვაკოცეთ და ეს ჩემთვის პირველი კოცნა იყო,მაგრამ რომ მკითხოთ,როგორიო,დავიმორცხვებ.ეს ხომ საზიზღრობა იყო.ვაღიარებ და მაქსიმე საერთოდ არ მიზიდავდა,ჩემთვის არანაირად არ იყო საინტერესო ადამიანი და არც ბიჭი.ეს უბრალოდ ახირება იყო და ამას მხოლოდ მერე მივხვდი.ისეთი საზიზღრობა იყო,რომ მკოცნიდა და რომ ვკოცნიდი რომ ვიხსენებ,გული მერევა.ამაზე საუბარი არ მიყვარს და კოცნადაც არ ვთვლით.აბა,თუ არ გსიამოვნებს,ეგ რა კოცნაა?
გიო:-მიკვირს-ჩემზე რაღაც-რაღაცები იცოდა,მათ შორის ისიც,რომ შეყვარებული არ მყადა-მინდა ჩემი შეყვარებული იყო?
დეა:-რატომ?-გულუბრყვილოდ ვუპასუხე და მეორე მხარეს დამახსოვრებული გაცნობის საიტი,სულ გამოვრთე.აქ ფეხის შემდგმელი აღარ ვარ..-გავიფიქრე და ლოგინზე დავეხეთქე.
გიო:რას მიწუნებ?
დეა:-უბრალოდ არ ღირს ამაზე ლაპარაკი-ბევრი სიცილის სმაილი მივაყოლე.
გიო:-ყავა მინდა,მომიდუღებ?
დეა:-მოვფრინავ,ახლავე..-მივწერე და გამეღიმა.
გიო:-ირონია..-ადრეც მომწერა იგივე ტექსტი.რა ირონია?-ჩავფიქრდი.იქნებ იმ იდიოტი ბიჭის ბრალია,რომელსაც თითქმის წლებია ვხედავ,მაგრამ..იქნებ არ შემიძლია სხვასთან თბილი ვიყო და იქნებ ყველასთან გავცივდი.შემდეგ რამდენჯერმე შევედავე.რამდენჯერმე მეხუმრა და რამდენიმე ხუმრობაც ვერ გავიგე,ამიტომ ვუთხარი,რომ ხუმრობა ხშირად არ მესმის და არც მიყვარს.
გიო:-გპირდები,გავითვალისწინებ..-მომწერა ბოლოს და მეც შევპირი,ასე მოვიქცევი-მეთქი.
შემდეგ დავემშვიდობე და მალევე ჩამეძინა.ძილის წინ მასზე არ მიფიქრია,სულ სხვა ადამიანზე ვფიქრობდი.ოს ჩემზე ხუთ წელზე მეტიცაა უფროსი.მართალია,რეალურ ცხოვრებაში საუკენეა არ ვხვდები,რადგან,სადაც მას ვხედავდი,აღარ დავდივარ ანუ ჩემს ინგლისურის მასწავლებელთან,რომელის საზღვარგარეთ გადავიდა საცხოვრებლად,მაგრამ მაინ ხშირად შევდივარ მის „ფეისბუქზე“ და თვალს ვადევნებ.მახსენდება დრო,როცა მისი დანახვაც კი ბედნიერებას მგვრიდა.ახლა ისე მინდა ნინო მასწავლებელი არ გადასულიყო,როგორც არასდროს.მეგონა,დრო ამ ყველაფერს გაანელებდა,მაგრამ ასე არ მოხდა,რაც ძალიან მიჭირს.
ნაუშნიკებგარჭობილს გამეღვიძა,ტელეფონს ვაწევდი ზემოდან.თბილი საბანი სულ სხვა ყოფილა-გავიფიქრე და გარეთ გავიხედე,არ წვიმდა,მაგრამ არც გრილოდა.ჟაკეტი გადავიცვი მაისურზე და თავის მოწესრიგების შემდეგ სამზარეულოში გავედი.
-ყავა არ არის?-ვკითხე თამუნას.
-არა,დამავიწყდა ყიდვა-მაშინვე მიპასუხა დედაჩემმა.
-კაკაოს დავლევ..-ჩავიბურტყუნე და პატარა თეთრ ჭიქაში შოკოლადის ფხვნილი ჩავყარე.მანამდე ოთახში გავედი და გაკვეთილი გადავიმეორე.წყალი ადუღდა თუ არა,დავისხი და რამდენიმე ყლუპი მოვსვი,ბოლომდე დასრულებაც ვერ მოვასწარი და სკოლისკენ წავედი.
-არავინაა..-დერეფანში ერთ-ერთი კლასელი დამხვდა.
-მოვლენ..-კლასში შევედი და ჩანთა მაგიდაზე დავდე.მათემატიკის წიგნი ამოვიღე და რვეული გადავშალე.პარასკევის გარდა სულ მათემატიკა გვაქვს პირველი.ცოტა ხანში რამდენიმე მოსწავლეც მოვიდა და გაკვეთილიც დაიწყო.

-იცოდე,მოემზადა..-გამაფრთხილა ანამ,რომელიც დიდი შოპაჰოლიკია.
-წამოდი მოლში,არ გინდა?-მისი სუსტი წერტილი ყოვეთვის ვიცოდი.
-კარგი..-სიხარული შევამჩნიე ანას ხმაში.გაგიმხელთ და არც მაინ იცის ჩემი უიმედო გამიჯნურების შესახებ.
ზარი დაირეკა.ჩემს ფიქრებზე გაღიმებული დავჯექი და გვერდით მჯდომ გოგონას კითხვაზე ვუპასუხე.
-გუშინ არ იყავით?-ქართულის მასწავლებელი შემოვიდა თოჯინასავით გამოწკეპილი.მართლაც ლამაზი ქალია.
-არა,დღეისთვის რა გვქონდა?-ჩემს წინ ზის და მის გამომეტყველებას მუდამ მშვენივრად ვხედავ.
შემდეგმა ორმა გაკვეთილმაც სწრაფად ჩაიარა,ისტორიამ გამომიძახა კიდე,მაგრამ იმდენი ილაპარაკა,რომ ნახევარი გაკვეთილიც კი ვერ მოისმინა.
გაკვეთილების მერე ნინიკოს გავუარე და სახლისკენ წამოვაპროწიალე.დედაჩემი სახლში დამხვდა.
-ეს საათები მცალია..-მოგვეგება შვილებს-არ მაკოცებ-ლოყა მომიშვირა-მთხოვნა შევუსრუე და ლოჯში გავედი.თათარას სუნი ისევ მეცა,
-დღეს ინგლისურში ორი ათიანი მივიღე..-დაიწყო ნინიკომ და ჩანთიდან წიგნები ამოალარა.
-თხილს აქ რა უნდა?-რაფაზე ნახევარი თბილი შევნიშნე და დედაჩემს გავკვირვებულმა ვკითხე.
-დღეს მოიტანეს.25 კილო,ალბათ,მეტი არ ჰქონდათ-ერთი კვირის წინ მიცემული შეკვეთა გამახსენდა.
-ბადაგში ასპირინის ჩაყრას მოვრჩი..-200 ლიტრა გამოგვივიდა წელს.იმას თუ არ ჩავთვლით,რომ დანარჩენი ღვინოდ ვაქციეთ და ერთიანად გავყიდეთ.
-არ მცალია,სამეცადინო მაქვს..-გავედი ჩემს ოთახში და რვეული გადავშალე,თეთრ კალამს რამდენჯემე დავაწექი და ფიქრი დავიწყე.წიგნიერება ღირსების უპირველესი საზომია?-ვკითხე საკუთარ თავს და რამდენიმეჯერ გადავიკითხე არგუმენტირებული მსჯელობის შესახებს.რას არ მოიგონებენ-მეთქი,წარბი ზემოთ ავსწიე და პირველი წინადადება დავწერე.სანამ ანა მოვა უნდა მორჩე-შევურიკინე საკუთარ თავს და თავი დავხარე.

-დავწერე ესე,ზოგი ისეთი სულელური,რომ გაგიჟდები.აბა,რაში მაინტერესებს საზღვაო გემები?-უცბათ გამახსენდა რაღაც სულელური ესე და გადავიხარხარე.
-გეყო,ამ ყველაფერზე საუბარი.ნუ ჩაიციკლები ხოლმე-ზოგჯერ ვაგიჟებ სწავლა-განათლების საკითხებზე ლაყბობით.ის ამას ხომ ლაყბობას ეძახის,ბავშვი ხარო.
-კარგი,საიდან დავიწყოთ?
-ლამაზი კაბები უნდა შევირჩიოთ.
-ვინ არის ის შენი მეგობარი არ მეტყვი?
-ადრე რომ გიყვებოდი,ჩემ ფაკულტეტზე სწავლობსო-გავიხსენე რაზე სწავლობდა ჩემი დაქალი.ფსიქოლოგია,ზუსტად ის,რასაც ჩემი ინტერნეტნაცნობი ურიკინებს.
-აჰა,გამახსენდა.ასეთი რა ახლო მეგობარია,რომ გპატიჟობს?-მხრები ავიჩეჩე და მაღაზიაში შევედი.
-რიტორიგული კითხვა იყო,არა?-გაეღიმა ანას და სარკეში საკუთარი სილუეტი შეათვალიერა.
ერთ მომენტში ისიც კი ვიფიქრე,გიო ხომ არ არისო,მაგრამ მალევე გადავიგდე მსგავსი აზრები თავიდან და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე.დიდხნიანი ხეტიალის შემდეგ,ბროწეულისფერი კაბა შევირჩიე,რომელიც საშუალო სიგრის იყო და ტანზე მშვენივრად მადგებოდა,ფეხსაცმელიც შევუწყვე.რა თქმა უნდა,მაღალი.აბა,ბალეტკები ჩემი სტიქია არაა.მგონი,ეს უკანასკნელი პირველ კლასში ვიყავი როცა მეცვა.
ანამაც შეარჩია სასურველი სამოსი და თვალები გადააატრიალა.
-რა ლამაზი ხარ!-გამიღიმა და გასასვლელისკენ წამაკონწიალა.არ ესმის,რომ დაღლილი ვარ.მომდევნო დღესაც სკოლაში ვარ წასასვლელი,მაგრამ ის რას გაიგებს.
გიო:-hug?-აციმციმდა ტელეფონი და სახე გამინათდა.არა,ეს უბრალოდ სულელური თამაშია და ეს უბრალოდ თავზე ძალის დატანებაა.არა,არ ვიცი,რა ხდება.მართლა არ მესმის რას ვშვრებოდი.
დეა:-yeah-დაუფიქრებლად მივწერე,მაგრამ თავადაც ვხვდებოდი,რომ ამას უემოციოა განაპირობებდა.მერე რა რომ გიო სიმპათიური იყო? მე ის მაინც არ მაინტერესებდა.
გიო:-kiss you-ესღა მაკლდა.ამ ბიჭმა არ იცის რა მომწეროს.მეც რომ სულელივით ვყვევბი.არა,სისულელეა.ანამ გაკვირვებული სახით შემომხედა.
-ვინაა?
-არარავინ,ერთი შტერი გოგოა,ინგლისურის კურსებზე დადის ჩემთან..-ვიცრუე და ისევ ტელეფონის ეკრანს მივაშტერდი.ანასთან ზედმეტ რამეებზე საუბარი ნამდვილად არ მიყვარს.ის მეუბნება,ბოლომდე ადამიანი ვერ ამოგიცნობსო.მეც ვეთანხმები,ასეა საჭირო-მეთქი.
დეა:-yes-გავუგზავნე შეტყობინება,მაგრამ..რა მაგრამ? რადა ეს დამალული ირონია იყო.ასე არაა?
გიო:-where?
დეა:-where you want--რამდვილი მაიმუნია-გავიფიქრე და ღიმილით გავუგზავნე შეტყობინება.
რამდენიმე წუთს არაფერს მწერდა.ალბათ,იფიქრა,იფიქრა ირონიააო,მაგრამ განა მეც ასე არ ვფიქრობ.სად არის ის? ისევ მასზე ფიქრებმა შემომიტია.წარმოვიდგინე როგორი სიმპათიური იქნებოდა დღე დის ქორწილში.მის დას ქორწილი აქვს და საიდან გაიგე? მის მთელი სოციალური ქსელი შესწავლილი მაქვს,აბა..გიჟი ვარ,ალბათ..
გიო:-I need your lips.love you sweet-შეტყობინება წავიკითხე და მხრები ავიჩეჩე,გულში გულიანად გადავიხარხარე.რას ნიშნავდა ეს? უბრალოდ ჟეშტია-მეთქვი-გავიფიქრე და პასუხისთვის მოვემზადე.
დეა:-u have so sweet lips-უნამუსო ვარ! ერთს ვფიქრობ და მეორეს ვაკეთებ,ერთი მინდა და მეორეზე ვფიქრობ.
ამაზე ნამდვილად ვიცი,რომ გულიანად გაეცინა.

სახლში მისულს ჩემი და შემომეგება.ეს როგორ იკითხებაო და ინგლისურის სახელმძღვანელო შემაჩეჩა.
-ნინიკო,ჯერ არ მოვსულვარ-ამ მდგომარეობაზე შეჩვეულმა თვალი ჩავუკარი და ჩემ ოთახში გავედი-გამოვიცვლი და მოვალ.თამუნა სახლშია?
-აქ ვარ,რა იყო?-დედაჩემი გამოემართა ჩემკენ-ვუთხარი,რომ დაბადების დღეზე მივდიოდი და გვიან დავბრუნდებოდი.
-აუ,უნდა ვინერვიულო.-ის ძლივს შეეგუა იმ აზრს,რომ გავიზრდე.არა,ჯერ კიდევ ვერ შეგუებია,მაგრამ რას იზამს.ყველა მშობელი კი ნერვიულობს შვილზე,მაგრამ დედაჩემი ამას „ნ“ ხარისხში აკეთებს.
ჩემი და მალევე მოვიშორე თავიდან და ლოგინზე დავეშვი.ლექსი ანაანურთან მქონდა სასწავლი ზეპირად,საათს დავხედე.ამისთვის საკმაოდ დრო მქონდა,ამიტომ გადავშალე წიგნი და კითხვა დავიწყე.
რა შორს წასულა მედიცინა.ადრე ფეხმოჭრილი ლოგინდებოდა,ახლა კი არიზონა პროტეზს იკეთებს-გავიხსენე გრეის ანატომიის სერია და თამუნია შემეცოდა.

-დეა,შენთან არიან..-მომესმა ხმა და კარებისკენ წავედი.
-ანა,შემოვიდა..-დაქალს ხელი გადავხვიე და ოთახში შევაგდე.
-ნინი,უკვე ისწავლე?-ამ გოგოს მშვენივრად ეხერხება ჩემი ფიქრების გამოცნობდ.თავი დავუქნიე და სარკესთან ავიტუზე.
-იცი,როგორ მეზარება.ახლა მინდა დავეხეთქო საწოლზე და...-ანამ გადამწყვეტინა და კაბა მომაზომა.
გამოწყობილები ეზოში ჩავედით და მხოლოდ მაშინ გამახსენდა ტრანსპორტის საჭიროება.
-ტაქსი?-ვკითხე ანას.
-არა,გამოგვივლის მანქანა.თავის მეგობარს გამოუშებდა.
-რა იყო? გოგო,რა ხდედა? ხომ არ უყვარხარ?-კიდევ დიდ ხანს გავაგრძელებდი დაქალის დაკითხვას,რომ არა შავი ჯიპი.
-გამარჯობათ,გოგონებო..-უცნობი მოგვესალმა და მანქანისკენ გვანიშნა.
-ეს დეაა-ნინიმ გაუღიმა უცნობს,რომელიც ჩქარობდა.

მეათე სართულზე ლიფტით ავედით.ეს თუ ასვლა იყო,იმ უცნობის სუნთქვა ნერვებს მიშლიდა.ალბათ,ცუდადაა-მეთქვი ვიფიქრე.ეს არც იქნებოდა გასაკვირი,რადგან ვირუსების პერიოდი იყო.
კარები ლამაზმა გოგონამ გააღო და ღიმილით შეგვიპატიჟა.ჩვენს წინ გრძელი დერეფანი გაიშალა.მარკვნივ დიდ ოთახში შევედით,სადაც ახალგაზრდებს მოეყარა თავი.პატარა მაგიდაზე რაღაც-რაღაცები ეწყო.
-რომელია იუბილარი?-გავხედე ანას,რომელიც მე არ მისმენდა,წინ გაიწია და მეც წამათრია,რადგან არ მივყვებოდი.
-ჰეი,ანა...-ანას მაღალი ბიჭი გადაეხვია.მისი სახე არ ჩანდა.გოგონამ დაბადების დღე მიულოცა და ხელში პატარა კოლოფიც დააკავა.
-ეს დეაა..-ამის თქმა და გაშტერება ერთი იყო.
___
მაინტერესებს თქვენი აზრი რას ფიქრობთ ან რას არ ფიქრობთ.იმედია,მოგეწონებათ.
და ბოლოს,აზრის გამოთქმა არ დაგეზაროთ,ჩემო ტკბილებო.