დრო იყო თავი ყველაზე ბედნიერ ადამიანად მიმაჩნდა და ეს მხოლოდ ოჯახის წყალობით. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ ეს ჩემი „ბედნიერება“ არც ისე დიდხანს გაგრძელდა. 9 წლის ვიყავი დედაჩემი მეორედ რომ დაფეხმძიმდა, ექიმები სულ იმას ეუბნებოდნენ რომ აბორტი უნდა გაეკეთებინა (ამის მიზეზი არ ვიცი მაშინ პატარა ვიყავი და ასეთ თემებზე ჩემთან არ ლაპარაკობდნენ) თუმცა დედაჩემი ამას ყოველთვის აპროტესტებდა. მალე ამან შედეგიც გამოიღო და დედაჩემი მაკა მურვანიძე მშობიარობას გადაყვა, დემეტრე გადარჩა და ოჯახში ჩემი ადგილიც დაიკავა. ახლა ის იყო საყვარელი შვილი, ამ ყველაფრის მიუხედავად ძმა არ შემძულებია. რა მისი ბრალი იყო მამას გვარის გამგრძელებელი და კომპანიის პრეზიდენტი თუ უნდოდა.
დედის სიკვდილის შემდეგ დაიწყო ჩემი ტანჯვა–წამება. ყოველ საღამო ერთი და იგივეს მოსმენა: შენ რომ ბიჭი ყოფილიყავი დედაშენიც ცოცხალი იქნებოდა. სანამ შემეძლო ვითმენდი, როგორც ფიზიკურ ასევე სულიერ შეურაწყოფას ბოლოს ბებიამ გაიგო ყველაფერი და ჩემთან მოკარება აუკრძალა. მამაც იმის შიშით რომ საყვარელ ცოლთან ერთად ქონებასაც დაკარგავდა საერთოდ არ მენახებოდა. სამწუხაროდ ბებიაც მალევე დავკარგე და სულ მარტო დავრჩი.

დღეს კი „გათხოვილი ქალი“ და ერეკლე ბურდულის „ცოლი“ დამერქვა. ახლა ოთახში კუკლასავით გამოწყობილი ვზივარ დიდ თეთრ კაბაში და ვფიქრობ მე ალექსანდრა დადიანი 17 წლის წინ რატომ არ დავიბადე ბიჭად. ჩემს უკვე ქმარს არც კი ვიცნობ, მისი გაცნობის სურვილიც არ მაქვს. ხელის მოწერის ცერემონიალზე რობოტივით ვიყავი, ახლა რომ ვიხსენებ ისიც არ მახსოვს როგორი იყო ჩემი „ქმარი“.