მისი სახის გამომეტყველების ცვლილება არ გამომპარვია.დავინახე როგორ დაეჭიმა ვენები და ნიკაპი ნერვიულად აუმოძრავდა.
-თქვენ იცნობთ?-ანამ გაკვირვებული სახით შემომხედა ჯერ მე და შემდეგ ბიჭს.
-შენ დეა არ ხარ?-გიომ წარბი ზემოთ აზიდა და ხელი გამომიწოდა.
-იცნობთ?-ისევ დაეძაბა სახე ანას.
-ჰო,გაცნობის საიტზე გავიცანით ერთანეთი-სიტყვა წამაშველა გიომ.შემდეგ მუსიკა უფრო მაღალ ხმაზე დაიწყო სიმღერა.თითქმის ერთმანეთის ხმა არ გვესმოდა,მაგრამ ვიცი,რომ მივულოცე დაბადების დღე,შემდეგ კი ტორტობანა და სხვა რამეები დაიწყო.
სკამზე დავეშვი,როცა ცოტა დაწყნარდა სიტუაცია,შემდეგ აივანზე გავედი და ცას დავაკვირდი.უმთვარეო ღამე იყო,მაგრამ ცის ყურება მაინც მესიამოვნა.გიოზე გამიკვრიდა,დამთხვევების ხომ არასდროს მსჯეროდა.ეს მაინც და მაინც არ მადარდებდა,მე უფრო მასზე ვფიქრობდი.ისევ ის სახე მიტრიალებდა თავში,ისევ მასზე ფიქრები.თანაც ვნახე,რომ ვარცხნილობა შეეცვალა,ახალი შტრიხი შეეტანა მასში,ყურის გასწვრივ აეპარსა და მშვენივრად გამოიყურებოდა.ისევ მინდოდა წარმომედგინა როგორ ცეკვავდა ქორწილში შარვალითა და ლამაზი ბაბოჩკით,როცა უკნიდან ხმა მომესმა.
-დამთხვევითობაა..-ეს გიო იყო,ტუჩებს ამჯერად აღარ „ამარიაჟებდა“.ყოველ შემთხვევაში მე ასე ჩავთვალე.
-რა ვიცი,აბა..არც მე გელოდი.
-დღეს ოცდაერთის გავხდი თოფის შენახვის უფლება მაქვს..-ირონიით დაიწყო და თვალი ჩამიკრა.
-ეს რა შუაში იყო..-პირდაპირ ვუთხარი და თვალი მოვაშორე-უმთვარეო ღამეა..-ისევ ავხედე ცას და გამეღიმა.
-ხომ გითხარი,რომ არ ვიცი რამდენად რომანტიკოსი ვარ..
-თორე?
-შემთხვევა არ მომცემია..-თავისი განაგრძო,როცა დაუძახეს და უკან დაიწია-გამიხარდა,შენი ნახვა..-აბა,მე მკითხოს? ახლა ისე ცუდად ვარ.მის გახსენებაზე რაღაც საშინელი ტალღა გადამივლის ხოლმე.იმის გახსნენებაზე,რომ ისისც შავგვრემანია,ანდა იქნებ იყო?
-დეა,აქ რას აკეთებ?-ანამ გამიყვანა ოთახში,სადაც გაცხარებულ სმაში იყვნენ.ცოტა მეც დავლიე.საერთოდ მსმელი არ ვარ.არც არასდროს დავმთვრალვარ.
-ეს ყველაზე ნორმალურია,მგონი-ჩემკენ გამოაპარა თვალი გიომ,მაგრამ მისი რეპლიკისთვის ყურადღება არც კი მიმიქცევია.სულ არ ვიყავი ამის ხასიათზე,ტელეფონით ისევ მისი გვერდი შევამოწმე,ახალი ფოტო ხომ არ უდევსო,მაგრამ არაფერი იყო.

ადრე გამეღვიძა.საათს დავხედე და შვიდი იყო.დღეს პარასკევია-მეთქი-გავაშუქე გონებაში და საბანი თავზე დავიფარე.ადგომას ასე ადრე ნამდვილად არ ვაპირებდი.ნახევარი საათი ვინებივრე და შემდეგ ტელეფონი ავიტაცე ხელში.მის გვერდზე შევედი თუ არა,ახალ ფოტოს წავაწყდი,ნამდვილად ვიკინგს ჰგავს-გავიფიქრე და უფრო დავაკვირდი მისი შავ თვალებს.ნამდვილად შავია-გამოვიტანე დასკვნა და დაცრისფერ ფერზე შევაჩერე მზერა.აშკარად უხდება-მეთქი.მის გვერდით გავიხედე,შემდეგ ყველა ფოტო დავათვალიერა და დავასკვენი,რომ მარტო იყო წასული.მეწვილე არ ჰყავს-მეთქი-გამიხარდა და მისი გევრდი დავხურე.
მას სანდრო ჰქვია.სასაცილოა,მაგრამ ერთხელად არ გამოვლაპარაკებივართ ერთმანეთს,მაგრამ მაინც მომხიბლა,თუმცა რითი დღემდე არ ვიცი.ვერ გამიგია რაა ისეთი ამ ბიჭში,რაც მაგიჟებს.თუმცა რაღაც ბიჭი კაცი 25 წლის ხდება.ვაღიარებ და უმცროსი ბიჭები არასდროს მომწონდა,უფროსები ჩემი სუსტი წერტილია.ის ხომ ასეთი მამაკაცურია.მგონი,რომ სხვას ვერასდროს შევხედავ და ამას გიოსთან ურთიერთობაც ამტკიცებს.მისი ნახვაც რომ არ გამხარებია.ნამდვილად მიხვდებოდა,რომ გულიდან ამოსულ სმაილებსა და ეტყობინებებს არ ვგზავნიდი.დეა,უკვე მიხვდა..-გამეღიმა საკუთარ სისულელეზე და ფანჯრიდან გავიხედე,ოდნავ წვიმდა.
გიო:-წვიმს-ტელეფონის ეკრანი აციმციმდა.
დეა:-ჩემი ნომერი საიდან?-გამიკვრიდა,თუმცა რა გასაკვირი იყო.ალბათ,ვინმემ მისცა.
გიო:-ჰმ..პასუხის გარეშე.რას შვრები? ემზადები სკოლისთვის?
დეა:-ჰო,შენ?-ძალით მოვიკითხე და საწოლიდან ავდექი.ამჯერად ნინი მარტო წასიდა სკოლაში,გამასწრო და არ დამელოდა.მე კი ზლოზვნით გავუდექი ბილიკს და თან ტელეფონის ეკრანს უაზროდ მივჩერებოდი,თითქოს მის მოწერილს ველოდი,მაგრამ სანდრომ ხომ ჩემზე არაფერი იცოდა.მას მხოლოდ რამდენჯერმე ვყავდი ნანახი,ეს იყო და ეს..გული ჩამწყდა.ეს გრძნობა ჩემთვის საკმაოდ ნაცნობი იყო.
გაკვეთილებმა თავისით ჩაიარა.მესამეზე გაბერილმა სასწავლო ნაწილმა გვაცნობა,რომ სამის მერე მივდიოდით.ქართული მასწავლებელს დედა ცუდად გაუხდაო.არანაირი რეაქცია არ მქონია,ისე მოვკიდე ჩანთას ხელი და კიბეებს ჩავუყევი.ჩემი ორი მერხის მეგობარიც არ მოსულა იმ დღეს და დავალებების წერაში ვიყავი გართული.ახლა კი სკოლიდან შემართებით გამოვედი და არკისკენ ავიღე გეზი.ოდნავ ციოდა,მაგრამ ეს მხოლოდ სასაიმოვნოო იყო და მეტი არაფერი.აპარატთან კაცი რკინის ფულს გამალებით ყრიდა,მეორე კი ელოდებოდა,ოღონდ ცოტა განზე იდგა.
-თქვენ ხართ?-ვკითხე მოხუცს და მან თავი დამიქნია.უკან გავიწიე და გულშ დათვლა დავიწყე,თითქოს რაღაცას ველიდი.ბოლოს,როგორც იქნა,ჩავრიცხე და ანას დავურეკე.ვიცოდი,რომ იმ დღეს ლექცია არ ჰქონდა.მასთან ავედი და ცოტა გავერთეთ,გიოზე რაღაც-რაღაცები მოვუყევი და დამცინა კიდეც.
-ისე კარგი წყვილი იქნებოდით..-დიდი ენთუზიაზმით მითხრა და გამიღიმა.
-კარგი რა..-არა,სანდროზე მართლაც ვერ ვეტყვი.მის არსებობს ხომ მუდამ გულით ვინახავ.მგონია,ვინმე რომ გაიგოს,ყველაფერი დაიმსხვრევა.თუმცა რა არის რო?-ეს კითხვას მიჩნდება და საკუთარ სისულელეზე ძალიან მაგრად მეცინება.
-დღეს ცურვა მაქვს ექვსზე.პირველი გაკევთილია და არ უნდა დამაგვიანდეს..-გავაფრთხილე დაქალი და მის ლოგინზე წამოვიშოტე.
-რამეს გამოვიტან..-ფეხზე ადგა და თვალი ჩამიკრა.

დიღმის საცურაო აუზი ახლა უფრო არ მომეწონა.ბავშვობაში კიდევ ლამაზად მეჩვენებოდა.ახლა კი გასახდელი და საშხაპე რომ დავინახე მაინც და მაიცნა რმოვხიბლულვარ,უფრო სწორედ,საერთოდ არა.საშხაპე ისე იყო მოწყობილი,რომ ცხელი და ცივი წყალი ერთდროულად უნდა გაგეშვა და ისე დარეგულირებინა.რა იდიოტიზმია-მეთქი-გავიფიქრე და აუზის კიბეზე ფეხი დავდგი.წყალი ცივი იყო,მაგრამ მალევე შევეჩვიე.
-ეს შენი ტრენერია-შუა ხნის კაცი მოიჩინა ქალმა,რომელმაც ჩემთან ერთად გამოიცვალა და გამიღიმა,წარმატებებიო.
-ცურვა იცი?
-არა-თავი გავაქნია.-უფრო სწორედ,ცოტა..
-ცოტა?!-კაცმა წარბები აზიდა.
გაკვეთილი ფიცრით ხელში დავსძლიე და ერთსაათიანი წყლის შემდეგ,საშხაპეში შევედი.თვალები დავხუჭე და თბილ წყალს მივაგებე სხეული.

სახლში მისულს მამაჩემის ძმაკაცი დამხვდა და ხასიათი გამიფუჭდა.არ მიყვარს მისი სტუმრობა,ტლიკინა კაცია და ლექციების ჩატარებაზე აბოდებს.ოთახში შესვლის საშუალება არ მომცა და ერთსაათი ლექცია დაიწყო.ხომ ვერ ვეტყოდი,არ მაინტერესებსო,ამიტომ დავმორჩილდი ბედს და სკამზე დავეშვი.
-სად აპირებ ჩაბარებას?
-ფილოლოგიურზე-მაშინვე ვუპასუხე.
-ფილოლოგიურზე? რა არის ფილოლოგიური? ისეთ რამეზე უნდა ჩააბარო,რომ პერსპექივა ჰქონდეს? ანუ უნდა გაჰყვე ასე ბაკალავრიატი,მაგისტრატურა,დოკტორატურა..-კიდევ ათასი რამ თქვა.ისე აბურდულად ლაპარაკობდა,რომ ნორმალურადაც არ მახსოვს,ხან რას მიედებოდ და ხან რას..-უცხოეთთან კავშირი უნდა გქონეს და ენები იცოდე..-ისევ დაიწყო და ბოლოს ამ თემას წერტილი დაუსვა.
-საქართველოში ვის აქვს რო ხელფასი-რიტორიკული კითხვით ჩავიღიმე და საზურგეს მივეყრდენი.რატომ გინდაო,რომ მკითხა ვუთხარი,რომ მაინტერესებს.აღარ დავწყე ახსნა,ან რა მისი საქმე იყო.არ მიყვარს უცხოებთან საკუთარ გრძობებზე,ემოციებსა და შთაბეჭდილებაზე საუბარი.უცხო არაა,მაგრამ..მოკლედ,არც ჩემი მეგობარია..
კიდევ იმდენ რამეს მიედ-მოედო,რომ ყურები ლამის იყო თვალამზე ამსვლოდა.
-აბა,რას ნიშნავს ბიზნესი?
-საქმის კეთებას ადრე თქვით-გამეღიმა ამ კითხვაზე.საუკუნის წინ მართლაც თქვა.ბავშვობაშიც მესაუბრებოდა თავის აზრით ზოგადსაკაცობრიო თემებზე.

ისევ სოციალურ ქსელს მივეკედლე.გამახსენდა,რომ მესამე კლასიდან ყურებამდე მვიყვარდი შეყვარებული ჩემს კლასელზე და გამეღიმა.ახლაც ასეთი სისუელეა და მერე გამეღიმება-მეთქი-ძელებურად ვიმშვიდებდი თავს და ბალიშს მივშტერებოდი.-ახლა დაიძინებ-ვუმეორებდი საკუთარ თავს,მაგრამ განა მინდოდა ეს.ვერც კი გავაცნობიერე როგორ დავკარგე მისდამი ინტერესი,მას დათო ერქვა და ჩემს წინ იჯდა ხოლმე.საკმაოდ დიდ ხანს მომწონდა თუ მიყვარდა,ხან ერთი მეგონა და ხან მეორე.ფაქტიურად მთელი ბავშვობა მასზე ვიყავი გაგიჟებული,მაგრამ ეს დღემდე არავინ იცის.როგორ მცოდნია საიდუმლოს შენახვა,ახლაც ასეთი ვარ.საკუთარ უიღბლობას დაქალსაც კი ვუმალავ.მერე ხომ ვიცი მეტყვის,უთხარიო.ჩემი აზრით,მსგავს გრნობას არ უნდა კივილი,რადგან გაუმხელელია და არც სხვას უნდა გაანდო.არ ვიცი როგორაა სწორი,მაგრამ მე ასე ვფიქრობ.
ბევრი ფიქრობს,რომ მეგობრისგან არაფერი უნდა ჰქონდეს დამალული,უნდა გადაუშალოს გული და ასე შემდეგ,მაგრამ მე მათ რიცხვს არ მივეკუთვნები.არსებობს ისეთი რამეები,რა მხოლოდ მე ვიცი.მაგალითად ის,რომ,როცა მესამე კლასში ვიყავი,მასწავლებლის უჯრაში არსებული კალამი ჩემსაში გადავცვალე.მართალია,მისი არ იყო და მხოლოდ ბავშვებისგან ჩამორთმეულ ნადავლს წარმოადგენდა,მაგრამ მერე სინდისის ქეჯნა ისე მაწუხებდა,რომ მას შემდეგ სხვისი არაფერი არასდროს ამიღია.
იმ საღამო ლოგინზე დავეშვი და საათს ავხედე.ჯერ კიდევ ადრე იყო,“მაიკროსფორდის“ პლანშეტი ჩავრთე და გრეის ანატომიის სეირა გავუშვი.შემდეგ დღე მაინც შაბათი იყო და რა მანაღვლებდა,სკოლაში წასასვლელი ხომ მაინც არ ვიყავი.
დილას მაღვიძარის წრიპინმა გამაღვიძა.ეს ხმა უკვე საშინლად შემძულდა.“დისმისს“ ღილაკლს დავაჭირე და ლოგინიდან წამოვდექი.შაბათ-კვირას მაინც შემიძლია დილის ჰაერით დავტკბე.სასწრაფოდ გადავიცვლი სპორტულები და კარები გავაღე.დილის სიო სასიამოვნოდ მიწეწავდა თმებს,რაც ძალიან მსიამოვნებდა.

შუა მეცადინეობაში ვიყავი,როცა ჩემი დაქალი შემომიხტა ოთახში,მე მივეცი ნომერი გიოსო.
-ვიცოდი და არ გინდა ეს მაჭანკლობა..-ჩავხედე ისევ ესეს,რომელსაც ვწერდი და სათაური ხმამაღლა წავიკითხე-წარსულის გაიდეალება აწმყოსა და მომავლის გააზრებაში ხელს გვიშლის..-ამაზე წარბი ზემოთ აზიდა ანამ.
-აუ,შენ რა ხარ.ნუთუ,არ მოგწონს გიო?
-აუ,შეგვეშვი.უბრალოდ ვმეგობრობთ-ბოლო სიტყვა მძიმედ წარმოვთქვი და რვეულს ჩავხედე-გვიშლის,არა?-ცნობისმოყვარედ შევხედე დაქალს.
-აუ,დეა..
-ანა.იცი,რა ცოტა ხანს შეწყვიტე მასზე საუბარი,კარგი?-თვალებზე ხელები ავიფარე და საათს დავხედე-სადმე გავისეირნოთ,არ გინდა?-შევთავაზე ანას,რომელსაც ამაზე სახე გაუნათდა.
კინოში წავედით,რაღაც საშინელება ფილმი გადიოდა და ანამ დაიჩემა,უნდა ვნახოთო.რომ გამოვდიოდით,გიო შეგვხვდა.
-სალამი გოგონეს-გაბადრული სახით შემოგვხედა და მზერა ჩემზე გააჩერა.
-გამარჯობა-ერთხმად ვუპასუხეთ მე და ანამ,რომელმაც თვალით რაღაც ანიშნა ბიჭს და გაგვეცალა.უკვე ვეღარაფერს შევცვლიდი და გიოს გავუღიმე.შემომთავაზა მთაწმინდაზე ავიდეთ,ლამაზი ხელია,მეც აღარ შევეწინააღმდეგე.დედაჩემი ღამის ცვლაში იყო და ესეც არ მეღობებოდა წინ.ის პედიატრია და ამ მხრივ გაგვიმართლდა მე და ნინიკოს.
-მგონია,რომ ჩემდამი ცივი ხარ..-დაიწყო ბიჭმა და მანქანის კარი გამოაღო.
-არ გვინდა ამის განხილვა-მკაცრად ვუპასუხე.ვიცოდი,რომ ეს სიმართლე იყო და სულაც არ ვაპირებდი ამის უარყოფას.
არაფერი უპასუხია.მივდიოდით და ის განაგებდა გზას.ბოლოს სადღაც ჩამოვჯექით.
-ლამაზი ხედია-დაარღვია უხერხული სიჩუმე და ცას ახედა,ისევ უმთვარეო ღამე იყო-ახლაც არაა მთვარე-შემომხედა და შემატყო თუ არა ჩაფიქრება,ხელი ხელზე ჩამკიდა.
-გინდა ჩვენს ბავშვობაზე მოვყვეთ-გამოვერკვე რეალობაში და ბიჭს შევხედე.ასე მტკივნეულ თემებს ავუვლიდით გზას და ეს საშინლად მაწყობდა.
-შესანიშნავი იდეაა-აღტაცება დავიჭირე მის ხმაში.ცოტა ხანში რაღაც კაფეში შევედით.რა ვიცი კაფე იყო თუ რესტორანი,მაგრამ ლამაზი ხედი კი ჩანდა.ღია ცის ქვეშ ვისხედით და წინ წითელი ღვინო გვედგა.
-არ სვამ?-შემატყო,რომ მხოლოდ ცოტა დავლიე და ისიც ზრდილობისთვის.
-წელს რამდენიმე ტონა ღვინო მქონდა და იცი რამდენი დავლიე?
-რამდენი?
-საერთოდ არაფერი-გავუღიე და ერთი ყლუპი მოვსვი.გადასწია ჭიქა და თვალი ჩამიკრა,პატარა ხარო,მეც გადავიხარხარე.
-კოქტეილი მოუტანეთ ანანასის..-დაუმახსორვების მაშინ რა დავლიე-არც მე მაქვს ცუდი მეხსიერბეა.
-არ დამივიწყო..-გადავიხარხარე და ისიც ამყვა.მისი სიტყვები,რომლებსაც „ჩათში“ მწერდა საკმაოდ სასაცილოდ წარმოვთქვი.
ღამის სამი საათი იქნებოდა,როცა მთაწმინდიდან ჩამოვედით,მანქანა მიქროდა და ქარი ძლიერად მიბერავდა.როცა სახლში მიმიყვანა,მანქანის კარი გამიღო და თვალებში მომაშტერდა.ვგრძნობდი,ახლა რაც მოხვდებოდა,მისი ბაგეები კრთოდნენ.
__
მიხია,რომ მოგწონთ.მიყვარხართ ყველანი და გკოცნით ბევრს.
არ დაგეზაროთ კომენტარის დაწერა,მაინტერესებს რას ფიქორბთ.