მართალია პანიკაში ვიყავი, მაგრამ უცნობის მკლავებში თითქოს თავს დაცულად ვგრძნობდი. მისი ძალიან მადლობელი ვიყავი,რომ ამ მანიაკისგან მიხსნა . ერთიანად ვკანკალებდი,მციოდა ,ვცდილობდი ცრემლები შემეკავებინა ,მაგრამ ვერ ვახერხებდი. უცნობმა სკამზე დამსვა და თვითონაც გვერდით მომიჯდა,რომ შეატყო მციოდა პერანგი გაიხადა და მომაწოდა. მე უსიტყვოდ გამოვართვი და ჩავიცვი .
-კარგად ხარ ? ( უცნობ )
-კი კი კარგად ვარ , მადლობა -ამოვილუღლუღე მე
-შენ სახელს არმეტყვი ? (უცნობი)
-გვანცა
-ლამაზი სახელია.სასიამოვნოა შენი გაცნობა გვანცა, მე ალექსანდრე მქვია .
-ჩემთვისაც სასიამოვნოა. არვიცი მადლობა ,როგორ გადაგიხადო, შენ რომ არაა ის ის ... ხმა ჩამიწყდა და ობოლმა ცრემლებმა დაიწყეს თვალებიდან დენა.
-გვანცა,გვანცა გთხოოვ დამშვიდდი.ყველაფერი დამთავრდა.მე შენ გვერდით ვარ და ყოველთვის გქონდეს ჩემი იმედი. ჩემს ადგილას ყველა ასე მოიქცეოდა .. ალექსანდრემ ლოყაზე ჩამომისვა ხელი და ცრემლები მომწმინდა.
ლიზა და ბიჭები მთელი ამხნის განმავლობაში გვანცას ეძებდნენ.ბოლოს როგორც იქნა ირაკლიმ მოკრა თვალი სკამზე მჯდომ ჩახუტებულ გვანცას და ალექსანდრეს. ძარღვები ერთიანად დაეჭიმა, თვალებზე მრისხანება დაეტყო.
-აი თქვენი გვანცა სადაა, თქვენ მასზე ნერვიულობთ და ის კი ვიღაც ბიჭთან ჩახუტებული ზის და ერთობა-მიმართა გაღიზიანებულმა ირაკლიმ მეგობრებს .
როდესაც ლიზამ გვანცა და ალექსანდრე დაინახა ,ტაში შემოკრა ჩემ მეგობარს ბედი გაეხსნაო.იმის მიხედვით,რომ გვაცნას ბიჭების მიმართ ინტერესი საერთოდ არქონდა მართლაც სასიხარულო იყო ეს მისი დაქალისთვის.
სასიხარულო ამბავი კი სულაც არ გადახდომია გვანცას ,მაგრამ ამაზე ხომ მეგობრებს წარმოდგენაც არქონდათ. ლიზა და ბიჭები გვანცასთან მივიდნენ .
-ქალბატონო! იცი რამდენიხანია გეძებთ . შენკი აქ სხვის მკლავებში ნებივრობ- გაბრაზებულმა უთხრა ირაკლიმ გვანცას.
-მისმინეე ბიჭო ,ჯერ გაიგე რამოხდა და მერე ილაპარაკე გაბრაზებით , იცი გვანცას რა დაემართა საერთოდ ,მაშინ სად იყავი დახმარება ,რომ ჭირდებოდა - ალექსანდრე წამოენთო.
- მოიცა, გვანცას რამე მოუვიდა ? - შეშინებული მივარდა ლიზა გვანცას.
-არაფერი რაუნდა მომსვლოდა (გვანცა) ალექსანდრე აეს პასუხი გაუკვირდა,მაგრამ მიხვდა რომ არუნდოდა გვანცას ეს ამბავი ეთქვა და ამიტომ გაჩუმება ამჯობინა.
გვანცა ფეხზე ძლივს იდგა და სახლში წასვლა მოითხოვა.
-ვინმე მიმიყვანთ სახლში ? (გვანცა)
ირაკლისაც ხო მეტი არუნდოდა და მაშინვე გამოიჩინა ინიცატივა ,გვანცას მე წავიყვანო, მაგრამ გვანცასგან მტკიცე უარი მიიღო.
-მერომ წაგიყვანო წინააღმდეგი ხომარიქნები (ალექსანდრე)
-არა არვიქნები.შეგიძლიათ ჩემი ბაიკი ვინმემ სახლამდე მოიყვანოთ? (გვანცა)
-რათქმაუნდა ჩვენ წამოვიყვანთ -უთხრეს ბიჭებმა.
გვანცა სკამიდან ადგა და რამდენიმე ნაბიჯი გადაგა ,წონასწორობა დაკარგა და წაქცევას აპირებდა ,რომ ალექსანდრეს ძლიერმა მკლავებმა დაიჭირეს.მან მკერდზე აიკრა გვანცა და ისე წაიყვანა. გვანცა ფრთხილად ჩასვა მაქანაში და კარები დაუხურა ,თვითონ მანქანას მოუარა და საჭესთან დაჯდა.
მანქანაში არცერთს ხმა არ ამოუღია .გვანცას ლაპარაკის თავი საერთოდ არ ქონდა,ალექსანდრე კი მხოლოდ უყურებდა და ეღიმებოდა . გვანცას მანქანაში დაეძინა.ალექსანდრემ არიცოდა გვანცა სად ცოვრობდა ,ამიტომ თავისთან წაიყვანა.საწოლზე ფრთხილად დააწვინა ,პლედი დააფარა და შუბლზე აკოცა.
ალექსანდრე მარტო ცხოვრობდა , მისი ოჯახი საზღვარგარეთ იყო წასული საცხოვრებლად. მას მხოლოდ ერთი და ყავდა -ანაბელი .ანაბელი 15 წლის იყო . და-ძმას ძალიან უყვარდა ერთამნეთი.ანაბელი არდადგებეს სულ ძმასთან ატარებდა საქართველოში.არარსებობდა სურვილი ,რომელიც ანაბელისთვის ალესქანდრეს არ შეუსრულებია. ყველანაირი სიგიჟე გაუკეთებიათ ერთმანეთისთვის.
ალექსანდრე დაღლილი იყო .საბაზანოში შევიდა და წყალი გადაივლო .წყალი ცოტა დაეხმარა გამოფხიზლებაში. შემდეგ დასაძინებლად დაწვა .დაიძინება ვერ მოახერხა და გვანცას ოთახში შევიდა . გვანცას მშვიდად ეძინა .ალექსანდრე საწოლზე ჩამოჯდა და მძინარე გვანცას დაუწყო ყურება .
ალექსანდრე ცხოვრებაში დღევანდელმა დღემ თითქოს რაღაც შეცვალა, რაღაც საოცარი გრძნობა დაეუფლა,უნდოდა გვანცა სულ მის გვერდით ყოფილიყო,დაეცვა ,მისთვის გაეზიარებინდა ყველა ფიქრი და ოცნება .
ალესქანდე გვანცას გვერდით დაწვა ,პლედი გადაწია და გვანცას ჩაეხუტა.გვანცა შეიშმუშნა ,ალესქანდრეს მკლავებში კარგად მოკალათდა ძილი მშვიდად გააგრძელა .ალესქანდრემ გვანცას თმებით დაიწყო თამში და მალევე ჩაეძინა.