ზუსტი მეცნიერება.
ნაწილი 1.
– შენ ფიქრობ, რომ საქმე ძალიან სერიოზულადა? – დაეჭვებულმა თათამ ტუჩი ნერვიულად მოიკვნიტა და მოსალოდნელი საფრთხის საშიშროება სწრაფად გააანალიზა.
– კი. კი არ ვფიქრობ, დარწმუნებული ვარ. ასე უბრალოდ არავინ დაგიწყებდა ორი კვირის განმავლობაში უკან სდევნას.
– არ ვიცი... ორი კვირის განმავლობაში მოიმოქმედებდა რამეს, თუ, რა თქმა უნდა, რაიმე ჰქონდა განზრახვული.
– მართლა ვერ ვხვდები თათა, აქ რა ამბავი ტრიალებს, მაგრამ აუცილებლად უნდა უთხრა ეს ყველაფერი ირაკლის.
– ხო იცი, ირაკლი, როგორი ტიპიცაა! – შეახსენა თავისი ბიძაშვილის საშინელი ხასიათი დაქალს.
როდესაც საქმე თათას ეხება, ირაკლი, მაშინ თავის თავს აღარ გავს და იმ მომენტში ყველაზე საშიში და გასაკონტროლებელი პიროვნებაა, რომ უნებურად, სიბრაზისგან დაბრმავებულმა რამე, ან თუნდაც ვინმე არ იმსხვერპლოს. ამ დროს მხოლოდ თათას უჯერებს... ისიც მზადაა, სულ მის გვერდით იყოს გასაჭირის დროს.
– ვიცი, – უპასუხა მარიამი და ფინჯანი ჩაი ხელში დაიჭირა, – მაგრამ სხვა გზა არ არის. ეს ყველაფერი უკონტროლო ხდება. შეიძლება ჯერ არ ჩანს ის ადამიანი მკვეთრად ასპარესზე, მაგრამ არავინ იცის რა დროს მოუნდება გამოჩენა და თუ მოხდა ისე, რომ რაიმე დაგიშავა, რა ვქნათ მერე? ასე რომ, სჯობს ახლავე მივხედოთ მაგ საქმეს. – გაკაპასებულმა მარიამმა თვალები სასაცილოდ დააკვესა და მუხლზე მთელი ძალით დასცხო ხელი, თათას.
- მეტკინა! - სიმწრით მიაბჯინა ტუჩები ერთმანეთს და მთელი ძალით დააჭირა. ჩუმად ამოიკვნესა, რადგან ეს უფრო მტკივნეული აღმოჩნდა და მუხლის ზელვას მოჰყვა.
– რასაც გეუბნები ის გააკეთე, უბრძანა დაქალმა და გამარჯვებულის აღსავსე სახით შეხედა გამწარებულ თათას.
– ვერ გიტან.
– მეც ვგიჟდები შენზე! – სიცილით აკოცა გაბრაზებულ დაქალს, რომელმაც ისიც კი არ იცოდა, ახლა, ეტირა, თუ ეცინა.
– არა, მაინც რა სულელი მყავხარ – ღიმილით გადაუწია თათამ თმა მარიამს.
– რას ვიზამთ – მხრები უდარდელად აიჩეჩა გოგონამ და ისეთი სახით შეხედა, პირდაპირ რომ ამბობდა ,,არც შენ ხარ ჩემზე ნაკლები, ვისზე, რას ლაპარაკობო''

^^^
მიუხედავად იმისა, რომ ირაკლისთვის უნდა ეთქვა მომხდარი, ვერ უთხრა, რადგან შექმნილმა გარემოებამ შეუშალა ხელი. საღამოს ამოვიდნენ მამაკაცთან, მისი ძმაკაცები. იმის გათვალისწინებით, რომ თათას არ უყვარს ხალხმრავლობა, ცდილობს სულ თავი აარიდოს მსგავს სიტუაციებს. არადა, ირაკლი და თათა ერთად ცხოვრობენ და მამაკაცთან, თითქმის ყოველ დღე ამოდიან ძმაკაცები. ხომ ხვდებით რა სიტუაცია იქნება სახლში ამ დროს.
იმ პერიოდში, რასაც ნოემბრის სტანდარტი მოითხოვდა, გაცილებით ციოდა. სუსხი იყო ისეთი, რომ გასულიყავით გარეთ ლოლოებივით ხდებოდნენ სხეულის სხვადასხვა ნაწილები. ალბათ, წარმოგიდგენიათ უკვე ჩემს მიერ დახატული სურათი, ჰოდა, ალბათ იმასაც ხვდებით, თუ როგორი დაცარიელებული იყო ქუჩები ირგვლივ, დღისითაც კი. რა თქმა უნდა, ასეთ ამინდში გარეთ არავის არ გაესვლებოდა, თუ საჭირო არ გახდებოდა, თუმცაღა ყველაფერში არიან გამონაკლისები, რომელთაც არ აშინებს ეს სუსხი და ბურუსი, თანდათან რომ გყინავს და პირდაპირ, შიგ ძვალ-რბილში გადის.
ყურსასნებით და საყვარელი სიმღერის თანხლებით მიაბიჯებდა თათა ოთახში და საერთოდ არ ანაღვლებდა, პირველ რიგში ის რომ, საშინლად სციოდა და ზოგადად ციოდა, მეორე რიგში, თუ როგორი გაკვირვებული სახეებით უყურებდნენ ქუჩაში მოსიარულე ხალხი, მოსეირნე გოგონას, რომლებიც იძულებულნი იყვნენ გამოსულიყვნენ გარეთ და ნატრობდნენ იმას რომ, ახლა, ნახევარი საათით მაინც შეკედლებულიყვნენ თავიანთ თბილ კერას. როგორ ფიქრობთ, ადარდებდა ეს ყოველივე თათას? რა თქმა უნდა, სრულებითაც არა.
გიორგი ტიგინაშვილის – წვიმა, ჩართო და ნაბიჯი კიდევ უფრო შეანელა.
,,წვიმა წამოვიდა, შენთან ყოფნა მინდა'' – წაიმღერა და უნებურად გადმოსცვივდა თვალებიდან ცხელი ცრემლები.
ნანობდა იმას რომ დღეს, ახლა, სუნთქავდა, ცოცხლობდა, თუმცა ამას სიცოცხლე და ცხოვრება არ ჰქვია, რისი გავლაც გოგონას უწევდა. ბავშვობიდან დაენგრა ყველა კოშკი, რომელსაც თავისი მომავალი სიყვარულისთვის აშენებდა. იცით, როგორ ჩამოენგრა? ძალიან მარტივად, თითქოს არც არაფერი ყოფილა, თითქოს არც უწვალია ბევრი მის ასაშენებლად. სძულს მისი წარმოშობა თათას, სძულს ის, რომ სვანია, სძულს! ვერ ეგუება ამას.
ბევრი ცუდი რამ გაუკეთეს სვანებმა, მათ შორის ცხოვრების დანგრევაა. ცხრა წლიდან დანიშნულია თათა, ბაბუამ დანიშნა, იმიტომ რომ გვარებს შორის მტრობა შეწყვეტილიყო ბოლოს და ბოლოს. მაშინ ვერ ხვდებოდა საქმის არსს, მაგრამ დიდად არც აინტერესებდა, მაგრამ ამ ყველაფერმა მაშინ შეაშფოთა, როდესაც დედამ გაუგო, რომ 16 წლის ასაკში შეყვარებული ჰყავდა. იმის გათვალისწინებით, რომ, სახლში ხშირად კი არა, საერთოდ არ საუბრობდნენ თათას დანიშვნაზე, მაშინ როცა რამდენიმე თვის წინ სულ ეს ამბავი ეკერათ პირზე, იფიქრა, ალბათ მორჩა ყველაფერიო. აბა, სხვას რას იფიქრებდა. ერთ დღესაც, ასე მოულოდნელად შეწყდა ყველაფერი, ყველა სიტყვა, ყველა მინიშნება, რომ ის იძულებული იყო ლაზარეს გაჰყოლოდა ცოლად. ჰოდა, 16 წლის ასაკში გაუგო დედამ რომ შეყვარებული ჰყავდა, არ უჩხუბია, მაგრამ ცივილურად აუხსნა, რომ იმ ბიჭთან ერთად არანაირი მომავალი არ ექნებოდა და ჯობდა მალე შეშვებულიყო, თორემ შემდგომ უფრო დაიტანჯებოდა. აი, სწორედ იმ დღიდან შეიცვალ თათა, იშვიათად იცინოდა, იღიმოდა, როდესაც ბიჭი მოეწონებიდა და იმისგანაც ანალოგიურს გრძნობდა, ახსენდებოდა, რომ მას მომავალი ფიზიკურად, სხვა გასაქანი არ ჰქონდა და მან უბრალოდ აუკრძალა საკუთარ თავს ვინმესთან მეგობრულზე მეტი ურთიერთობა დაეჭირა.
ვინ იყო ლაზარე? თათას მომავალი ქმარი, რომელსაც კი არ იცნობდა, დანახულიც არ ჰყავდა. მხოლოდ პატარაობაში ნახა სურათზე, ეს იყო და ეს. შეიძლება, არც ლაზარეს უნდოდა ეს ქორწილი, მაგრამ არაფერს ამბობდა. არადა, თათას უთხრა დედამ, რომ იმხელა გავლენა აქვს, თავისიანებშიც, სვანეთშიც და მთლიანად საქართველოშიც, აქვე ავღნიშნავ, არა მარტო საქართველოში, რომ თავისუფლად შეეძლო წინააღმდეგობის გაწევა და ამ ამბისთვის საბოლოოდ დაღის დასმა, მაგრამ არადა არ აკეთებდა ამას. თათა ხანდახან ფიქრობდა – ,,ნუთუ არ უნდა სიყვარულით მოიყვანოს ცოლი, შვილები არ უნდა? ბედნიერი და სიყვარულით აღსავსე ცხოვრება არ უნდა?'' – მაგრამ პასუხს ვერ სცემდა ამ კითხვებს. ფაქტი კი ფაქტად რჩებოდა, თათა და ლაზარე დაქორწინდებოდნენ, არავინ იცოდა როდის, გარდა მამაკაცისა, მაგრამ მაინც დაქორწინდებოდნენ, ადრე თუ გვიან.
ახლა? ახლა 24 წლისაა გოგონა. მთელი მისი არსებით წუხს იმაზე, რომ არასდროს ჰქონია პირადი, საკუთარი ცხოვრება. ყოველთვის სხვისი ცხოვრებით ცხოვრობდა, ეს სტკენდა გულს ყველაზე მეტად. მხოლოდ სწვლა არაა ცხოვრების ერთადერთი, შეუცვლელი და განუმეორებელი დეტალი. ყველაფერი საჭიროა, რომ ცხოვრება უფრი ხალისიანი იყოს, თუნცად ის პატარ-პატარა ფლირტი. მშობლებზე ვერ ბრაზდება, იმდენად თბილები არიან და იმდენად განიცდიან, თავიანი ერთადერთი შვილის მომავლს, რომ მეტი აღარ შეიძლება, მაგრამ თავის დროზე ვერ შეეწინააღმდეგნენ ბატონი ზურაბის მამას. როცა საჭირო იყო და როცა უკან დახევის შანსი არსებობდა, მაშინ გამოიჩინეს სიმხდალე, თუმცა არც ერთი წამით არ საყვედურობდა მშობლებს თათა, იმისდა მიუხედავად რომ მათ ადგილას ის რომ ყოფილიყო, თავისი სიცოცხლის ფასადაც კი არ დაუშვებდა ამას. სამაგიეროდ ბაბუას აღარ ეკარება, რომელიც სვანეთში ცხოვრობს. მარტო ბაბუას კი არა, საერთოდ სვანეთს აღარ ეკარება. 16 წლის ასაკში დაიფიცა რომ ფეხს აღარ დადგამდა იმ ტერიტორიაზე, რომელმაც ამდენი ატკინა და ამდენი სიმწარე დაანახვა.
ისევ, ისევ აედევნა ის შავი ჯიპი უკან, უკვე კვირეები, რომაა თავს არ ანებებს. მიეჩვია უკვე ამას, აღარ ანაღვლებს, არანაირ მნიშვნელობას აღარ ანიჭებს ამ ყოველივეს, რასაც ვერ ვიტყვით მის დაქალზე. მარიამი სულ ეუბნება, რომ ეს ამბავი არ გავს ,,უბრალოს'', როგორც თათა ამბობს. სინამდვილეში, თავიდან გოგონასაც ძალიან შეეშინდა, მაგრამ მერე თითქოს მიეჩვია, შეეგუა. არ ვიცი ამ ყოველივეს, როგორ უნდა შეხვდე ყოვლად ურეაქციოდ და უმოქმედოდ, მაგრამ... უბრალოდ, როცა სხვა აღარ გრჩება, იძულებული ხარ შეეგუო, გინდა ეს შენ, თუ – არა.
– თათა შუკვანო, ახლავე მოეთრიე სახლში, შენთან ვარ. არა, მაცოდინა ერთი, რამ გაგაგიჟა ამ სიცივეში, რომ გატანტალდი გარეთ და სეირნობ? – აქოთქოთდა მარიამი, ისე საყვარლად რომ ღიმილი შეეპარა თათას ბაგეებს.
– მოვდივარ, – მხოლოდ ეს უთხრა, შემდეგ კი ტელეფონი სწრაფად ჩაიცურა ჯიბეში.
ხელები ერთმანეთს მიაწება და ასე განაგრძო სახლისაკენ გზა. კიდევ კარგი ძალიან შორს ვერ მოასწრო წასვლა, თორემ უეჭველად მოკლავდა მარიამი, სახლში რომ დაგვიანებით მისულიყო.
– ძლივს! – შესძახა გოგონამ, როდესაც კარში დამდგარი გათოშილი და კბილებ აკაწკაწებული თათა დალანდა. – ნახე, როგორ გაყინულხარ, მოდი დაჯექი აქ, – ანიშნა სავარძელზე, სადაც თბილი პლედიც იდო, – ეგ დაიფარე, ფეხსაცმელები და ქურთუკიც გაიხადე. ცხელ, ლიმნიან ჩაის მოგიტან ახლავე. – მზრუნველი ტონოთ განაგრძობდა საუბარს მარიამი, ამაზე კი თათას ბედნიერს ეღიმებოდა.
– გაიღიმე, გაიღიმე, რა გენაღვლება! – გაბრაზებულმა გადაატრიალა თვალები და უკან მოუხედავად გავარდა სამზარეულოში ლიმნიანი ჩაის გასაკეთებლად.
რა ეშველებოდა, რომ არა მარიამი? რაც თათას მშობლები წავიდნენ საბერძნეთში, იმის მერე მარიამი იქცა მის ზედამხედველად და ძიძად. პატარა ბავშვივით უვლიდა და მართლაც რომ ცივ ნიავს არ აკარებდა. ამაყობს თათა თავისი დით. დიახ, დით. მარიამს არ ჰყავს მშობლები, ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში გარდაიცვალნენ. თათასთან ცხოვრობდა გოგონა მაშინ, როცა ბატონი ზურაბი და ქალბატონი მარინა აქ იყვნენ და მართლაც, მართლაც შვილივით ჰყავდათ მარიამი, მაგრამ როდესაც საზღვარგარეთ მოუწიათ წასვლა, მაშინ გადაწყვიტა მარიამმა სხვა სახლში გადასვლა, რადგან თათასთან მისი ბიძაშვილი გადმოვიდა, მასთან ერთად კი ძალიან ეუხერხულებოდა ცხოვრება... მიუხედავად იმისა, რომ თათამაც და თვითონ ირაკლიმაც სთხოვეს არ გადაბარგებულიყო, მაინც გადაწყვიტა წასვლა.

°11°
დილა მშვიდობის... ბედნიერ და ხალისიან დღეს გისურვებთ...
იმედია, ისიამოვნებთ...