ერთი კვირა გავიდა მას შემდეგ რაც ყაზბეგში არიან.ერთი კვირაა რაც თავი მარტო არ მიგრძვნია.ერთი კვირაა რაც დემისთან ჩხუბი და ჩახუტება არ დამკლებია.ამ ერთ კვირაში ბევრი რამ მოხდა.ვიღაცას შეუყვარდა,ვიღაც დაშორდა,ვიღაცას ეტკინა,გაუხარდა,იტირა,გაიცინა.ბევრი მოგონება ჩაიტია ამ ერთმა კვირამ.ყოველი დღე ინახებოდა ჩემს გულში,გონებაში,სულში.არ არსებობდა ჩემთვის წუთი თათას,ლუკას და რაც მთავარია,დემის გარეშე.დღითიდთე ვრწმუნდებოდი რომ სწორი არჩევანი გავაკეთე.
დილა ჩვეულად გათენდა,განსხვავება არც ყოფილა,უბრალოდ ვხვდებოდი რომ ზედმეტად დაბნეული ვიყავი,თვალები სულ ფანჯრისკენ გამირბოდა თითქოს ვიღაცის მოსვლას ელიან,არა დემის,არამედ სხვის.სარკესთან ვიდექი მაგრამ თითქოს ჩემს თავს არ ვუყურებდი.რაღაცას ველოდი,ან საერთოდ ვიღაცას.
-მარიტა-ფიქრებიდან თათას ხმამ გამომიყვანა
-წამოდი დემი გელოდება-გაიღიმა თათამ.კარებში გასულს დემი შეგვეჩეხა.ფრთხილად შემეხო ტუჩებით შუბლზე.
-რაგჭირს?-ყურთან ჩამჩურჩულა.რაუნდა მეთქვა?არც კი ვიცოდი რა მჭირდა.
-არაფერი-გავუღიმე დემის და ხელი ჩავჭიდე.ორი გაკვეთილიდან არცერთს ვუსმენდი.უაზროდ ვხატავდი თუ ვჯღაბნიდი რაღაცას.კარი დამრიგებელმა შემოაღო.
-მარიტასთან არიან,გავიყვან თუ შეიძლება.
-ჩემთან?-გული ამიჩქარდა.ხელების კანკალი ძლივს შევიჩერე,რა მჭირდა და გიჟივით რატომ ვიქცეოდი?!
-დიახ,ახალგაზრდა მამაკაცს თქვენი ნახვა სურს-დემი წარბაწეული შებრუნდა მასწავლებლისკენ,დამრიგებელმაც გაიცინა და ოთახიდან გამიყვანა.ფეხები უკან მრჩებოდა.ჩემს წინ მაღალი მამაკაცი იდგა,უფალსტუხო სმოკინგში და რაღაცნაირ შავ კედებში ,რომლებიც საოცრად უხდებოდა მის ჩაცმულობას.მარიტამ მამაკაცს შეხედა.სახის ნაკვთები მეცნო,უფრო სწორედ თვალები მეცნო.ლურჯი,სადღაც მენახა.ნაკვთებიც ვიღაცას მიუგავდა.უაზროდ მომშტერებოდა და ცდილობდა თავიდანფეხებამდე შევესწავლე.არც ვნებიანი გამოხედვა,არც აღგზნებული.
-გამარჯობა,მარიტა-მალევე გაისმა მამაკაცის ბარიტონი.გამიკვირდა საიდან იცოდა ჩემი სახელი
-ჩემი სახელი საიდან იცით?-მამაკაცმა გაიღიმა,ნაცნობად გაიღიმა.მისი თვალები იყო ამღვრეული,ზღვას ჰგავდა.მე უბრალოდ ვერ ვიჯერებდი .არ შემეძლო.მთელი სხეული ამითრთოლდა და ძარღვებში სისხლის მოძრაობაც კი ვიგრძენი.
-როგორ გაზრდილხარ,მარიტა-მამაკაცი მომიახლოვდა.არა...შეუძლებელია.უკან დავიხიე.
-გარეთ გავიდეთ-გავყევი.ეზოში ჩვენ ორნი ვიდექით.
-იმაზე ლამაზიხარ ვიდრე წარმომედგინა
-ვინ ხართ?-კითხვა დავუსვი,მაგრამ პასუხს ვხვდებოდი.
-იცი ვინცვარ,როცა დამინახე მაშინვე მიხვდი.რატომ ვერ იჯერებ?
-აქ რაგინდა,ირაკლი?-ჩემს წინ ჩემი ძმა იდგა.ალბათ ათი წელი,ან მეტია რაც არ მინახავს.არ ვუძებნივარ.მაგრამ ის ჩემს წინ იდგა.მინდოდა მოვხვეოდი,მაგრამ არ შემეძლო.მინდოდა,მაგრამ არშემეძლო.
-გიპოვე.და დედას წერილიც მოგიტანე-ირაკლიმ წერილი მომაწოდა.არ გამოვართვი.
-დედა?მე დედა არმყავს-ვცდილობდი ტირილი შემეკავებინა.არმინდოდა სუსტი გამოვჩენილიყავი.მინდოდა მეყვირა,მეტირა,რაიმე დამემტვრია.მინდოდა მაგრამ არ შემეძლო.
-მარიტა აიღე და წაიკითხე!-ხმა გაიმკაცრა ირაკლიმ
-არ მჭირდება ირაკლი მისი თითქოს ტკივილიანი სიტყვები.ვერაფერს უშველის ეს ყველაფერი.მან მიმატოვა.მეც და მამაჩემიც.იცი ირაკლი,მამა მოკვდა.შენი მამა მოკვდა,ირაკლი.დაკრძალვაზე არ მოხვედი.მეკიდევ მოვედი დედას დაკრძალვაზე,შორიდან ვუყურებდი როგორ ასაფლავებდნენ ქალს,რომელმაც ჩემზე უარი თქვა,მაგრამ მაინც ყველაზე მეტად მიყვარდა.ირაკლი 14 წლიდან მარტო ვარ.და ეხლა,ეს ცარიელი სიტყვები ვერაფერს შეცვლის.მე დედა და ძმა მჭირდებოდა.-ვცდილობდი არ მეყვირა და არ მეტირა.გამომივიდა მაგრამ მთელი სხეული ტიროდა.ვხვდებოდი რომ ვკვდებოდი.
-მე გეძებდი.მთელი ამ დროის განმავლობაში და გიპოვე.დედას ძალიან აკლდი...-სიტყვა გავაწყვეტინე
-მაგიტომ არ მოვიდა ჩემს სანახავად?ირაკლი ტუ ვენატრებოდი ერთხელ მაინც მოვიდოდა.-მაინც ვიტირე.თავი ვეღარ შევიკავე და ვიტირე.ირაკლიც მომეხვია.ესიყო საოცარი შეგრძნება.მე ვგრძნობდი კავშირს ჩვენ ორს შორის.ის ჩემი ძმა იყო,21 წლის ირაკლი ქუთათელაძე.მივხვდი რა მაკლდა ამდენი ხნის განმავლობაში.მივხვდი რას ველოდი მთელი დღე.მას.ჩემს ძმას.
-რახდება აქ?-გაყინული,გაბრაზებული დემის ხმა.ცრემლები მოვიწმინდე და დემის გავხედე.დავინახე დაძარღვული,გაბრაზებული დემი.მასთან მივარდი და ხელი ჩავჭიდე.
-ესჩემი ძმაა ,დემი-ხმა მიკანკალებდა.დემი ჩემსკენ დაიხარა,ცრემლები მომწმინდა და გაიღიმა.
-ირაკლი-ირაკლიმ ხელი გაუწოდა,დემიმაც იგივე გააკეთა.
-დემი!
-მარიტა მინდა რომ წავიყვანო-მალევე უთხრა ირაკლიმ.მეც გამიკვირდა,დემიმ კი ჩაიღიმა.სდუმდნენ.დემიმ სიჩუმე დაარღვია
-არა!
-თქვენ უნდა შეგეკითხოთ,სად წავიყვან ჩემს დას?-გაუკვირდა ირაკლის
-მარიტა აქ ჩემთან ერთად წამოვიდა,და აქედანაც ჩემთან ერთად წავა.-გადაჭრიტ თქვა დემიმ
-ბევრკი მსმენია დემი ნაკაშიძეზე,მეთერთმეტე კლასელ ბიჭზე,მის ცხოვრებაზე,საძმაკაცოზე...-დემიმ შეაწყვეტინა
-აქ ეხლა მარიტაა!შენი და და ჩემი საცოლე!-გაკვირვებულმა გავხედე დემის,ირაკლიმ კი ჩაიცინა.
-ესეიგი მარიტას ვერწავიყვან?
-ვაფასებ იმას რომ და იპოვეთ,იმას რომ აქ ჩამოხვედით და ალბათ ყველაფერი აუხსენით,იმასაც რომ იცავთ და ზრუნავთ მასზე.მაგრამ დაგაგვიანდა.ერთ კვირაში აუცილებლად ნახავ!-დემის მშვიდმა ტონმა მეც დამამშვიდა.ამოვისუნთქე.თითქოს დაძაბულობაც აღარ იყო.მაგრამ ის რაც ირაკლიმ დემიზე თქვა დამამახსოვრდა და არც მესიამოვნა.
-კარგად,მარიტა-ირაკლი გადამეხვია და წავიდა.დემის გავხედე.მიხვდა რაც უნდა მეკითხა,და უარის ნიშნად თავი გააქნია.მეც უბრალოდ გავუღიმე.რატომ?ასე უნდა მოიქცე როცა დემი ნაკაშიძე გიყვარდება!ოთახში ავედი .თათას ყველაფერი მოვუყევი.
-ხშირად უჩინარდებიან ორივე ,როცა ვეკითხები სადხართთქო მიღიმიან,შენი საქმე არააო,ან "ნივიჟუს" მირტყავენ.მეც მივეჩვიე.კითხვებს აღარ ვსვამ.მაგრამ მაინც საშინლად ვნერვიულობ.მათი ძმაკაცები და კლანი.-თათა ყველაფერს მიხსნიდა.არც მან იცოდა ბევრი რამ.არც მე ვიცოდი.მეშინოდა.დემის დაკარგვის.
-ესეიგი ცეკვას აგრძელებ?-სიჩუმის დარღვევა ისევ თათამ სცადა.
-ხოო.ცოტა ვღელავ,შენ ფორტეპიანოზე დაუკრავ,ლუკა გიტარაზე,დემი იმღერებს მე ვიცეკვებ-გადავიკისკისე ხმამაღლა.თათას შეეძლო ჩემი კარგ ხასიათზე მოყვანა.
-ერთი კვირა და ისევ დამღლელი თბილისი.იცი საბამ დამირეკა,შენი ცოლად მოყვანა უნდა-გაიცინა თათამ
-საბას ვურჩევ ეგრე არ იხუმროს!-ოთახში თავი შემოყო დემიმ.მას ლუკაც მოყვა.გადამეხვია და თათას გვერდით დაჯდა.მიყვარდა ეს წყვილი.თათაა და ლუკა.უხდებოდნენ ერთმანეთს,ბედნიერები იყვნენ და ერთმანეთი უყვარდათ.
-ჯერ შუადღეა,წამოდით ეზოში ნახეტ როგორ ყვირიან-გაიცინა ლუკამ და ოთხივე ეზოში აღმოვჩნდით.წრეშიბურთი.ჩემი საყვარელი თამაში.დემიმ დაწყებისთანავე განაცხადა რომ გოგონები უნდა დაინდონ,ცოტათი მაინც.ყველა ბედნიერი იყო.ყველა ბავშვობაში დავბრუნდით.მეკი მიხაროდა ცხოვრება.ირაკლი დაბრუნდა,დემიმ მიპოვა,თათა და ლუკა ვიპოვე.მე ბედნიერი ვარ.ჯერჯერობით მაინც
-----------------------------------------------
ბოდიში ამდენი ხნით დაგვიანებისთვის.იმედია მოგწონთ <3 ყველას ვინც კითხულობთ დიდი მადლობა.ერთერთმა მკითხველმა მთხოვა პირველ პირში დამეწერა და მაეც შევცვალე.
-M