ზუსტი მეცნიერება.
ნაწილი 2.
ცხოვრებაში, ალბათ, მთავარი მაინც იმის შეგრძნებაა რომ ჯანმრთელად სუნთქავ, ჯანმრთელი სუნთქვა კი თავის მხრივ მარტო ჯანმრთელობას არ უკავშირდება.

*11*
– მე შევალ ოთახში, თორემ ირაკლის ძმაკაცების ყაყანის ატანა არ მაქვს, – საწყლად ამოიკნავლა თათამ და პლედიანად შეალაჯა თავის საძინებელში.
მშვენივრად იცოდა, რომ გაციება არ ასცდებოდა, კარგი გვარიანი თანაც, მაგრამ იმხელა სიამოვნებას ანიჭებს პირადად მას სეირნობა, განსაკუთრებით ასეთ ამინდში და ასეთ გარემოში, რომ უარს ნამდვილად ვერ იტყოდა და დარწმუნებულია რომ, ვერც ვერასდროს ვერ იტყვის. რა სჯობს, როცა შენთვს, წყნარად, მშვიდად მიაბიჯებ და თან გსდევს ისეთი სიმღერა, ძარღვებში სისხლს რომ გიჩქროლებს. გიმონებს და მთელს მის ძალას გახვევს, ბურუსში გხვევს და უბრალოდ გაიძულებს, მოსწყდე გარე სამყაროს, გამოეთიშო, გახდე მისი მორჩილი, მისი მონა. გრილი, ყინულივით გრილი ქარი ქრის და ლამაზად გირხევს, გრძელ, კოხტა თმებს. ეს სურათი ერთ ნახვად ღირს და ალბათ ხვდებით, თუ რაოდენ სასიამოვნო იქნება, ამ ყოველივეს შეგრძნება.
ცხელი სითხე რომ მოედო გათოშილ ორგანიზმს, ამაზე ისე გააჟრიალა, რომ მეტიც კი არ შეიძლება. მიუხედავად იმისა, რომ ყელი საშინლად სტკიოდა ყოველი ყლუპის გადაყლაპვისას, იმდენად სიამოვნებდა ორგანიზმში გავრცელებული სითბო, ტკივილსაც არ ერიდებოდა.
– როგორ ხარ, პატარავ? – ჰკითხა, ოთახში რამდენიმე წუთის შემდეგ შემოსულმა ირაკლიმ.
– მე გავალ. – უცბად თქვა დარცხვენილმა მარიამმა და ოთახიდან ისე მალე გაქრა, თვალი ვერ მიადევნეს ვერც ერთმა მათგანმა.
– კარგად ვარ, იკა. – უპასუხა თათამ, პატარა ინტერვალის შემდეგ.
– დროა, ჩემო ლამაზო. დღეს დამირეკეს შენებმა.
ისე გააცხელა თათას ამ სიტყვებზე, რომ ჩაიმაც კი ვერ მოახეხა ამდენი.
,,დროა, დროა, დროა’’
,,დროა’’ – მონოტორულად ჩაესმოდა გონებაში ეს სიტყვები და თავისი ლამაზი თვალებიდან ჩამოსულ ცრემლებს სიმწრით იმენდდა.
– მეშინია იკა! ვიცი, ვერ გავუძლებ. როგორ უნდა ვიყო იმ ადამიანთან, რომელსაც მხოლოდ ცხრა წლამდე ვიცნობდი, შემდეგ კი დანახულიც არ მყავს? აღარც მახსოვს, როგორი იყო მაშინ. ასე ცხოვრება აღარ შემიძლია. თავს ვერ ვერევი. თავს ვახსენებ ისუნთქე–მეთქი, გულს ვახსენებ, იფეთქე–მეთქი. ეს მტკიცე ზამბარის გადაღუნვას ჰგავს: შენ ყველაზე უკეთ იცი, თუ როგორი სუსტი ვარ. შეიძლება არ მეტყობა, მაგრამ ვარ! შენ ხომ მაინც ხვდები რომ ვერ გავუძლებ, ჩამოვიფშვნები! – ცრემლმორეული საუბრობდა თათა და თან მთელი ძალით ჰხვევდა მის გაკნაჭულ მკლავებს, ირაკლის.
– როგორ გიშველო, ჩემო ანგელოზო...
ეძნელებოდა ირაკლისაც, მისი ასეთ სიტუაციაში ხილვა, მაგრამ რა უნდა ქნას? უძლურია, უმწეო, როგორც... როგორც ეს ცრემლები, ახლა მდინარეს, რომ ქმნის თათას ლამაზ სახეზე, შემდეგ კი უგზოუკვლოდ მიემართებიან უფსკრულისკენ, გზას იქით მიიკვლევენ, სადაც ვერავინ შეამჩნეს, ვერ მისწვდება და თავის საქმეს ბოლომდე გააკეთებინებს, გზას არ ააცდენს.
– ვერავინ, ვერაფერს ვერ შეძლებს. ერთადერთი ადამიანი, რომელიც ამას მოახერხებდა, ლაზარეა და ისიც ჩუმად არის. არაუშავს.
– თათა, შემომხედე! – ყბაში, ერთი ხელი ჩაავლო მამაკაცმა და ძალით ააწევინა თავი. – არ დანებდე, იბრძოლე. სუსტი არ ხარ, მებრძოლი ხარ და უპირველეს ყოვლისა, გახსოვდეს ვინ ხარ და რამდენი გამოიარე ზოგადადად და მაგ ადამიანის გამოც.
– შევძლებ? – თითქოს ირაკლის ჰკითხა, მაგრამ თავის თავს უფრო. ჰო, ალბათ ასეა.
– შეძლებ, ამასაც და სხვა ბევრ რამესაც! უნდა იწამო! – ბოლო სიტყვები იმ ღამეს.
შემდეგ, უბრალოდ ადგა ირაკლი და უკან მოუხედავად გავიდა თათას საძინებლიდან.
აგონიაში და სრულ მარტოობაში დატოვა გოგონა, თუმცა ბევრი გააკეთა ამით. უნდა იფიქროს, უნდა მიხვდეს რომ ის არ მიეკუთვნება იმ ადამიანების კატეგორიას, რომელიც ბედს ნებდებიან. ჰო, ბევრი ამბობს, რომ ცაში, იქ, სადღაც, იწერება შენი ბედისწერა, მაგრამ პირადად მე არ მწამს ამის, აბსურდია სრული! შენ ბედს, შენ თვითონ წყვეტ, ყოველგვარი ,,ცაში არსებული მწერლის~ გარეშე. შენ გაქვს ალტერნატივა და არა იმ ,,მწერალს'', როგორც უმეტესობა ამბობს. ეს არის ბავშვის, დიახ, პატარა ბავშვის ფანტაზიის გასამდიდრებლად თქმული, უმწეო სიტყვები, რომელიც მას ისედაც არ აკლია. შენ გიჭირავს შენი ცხოვრება და შენ, უბადრუკმა ადამიანმა, უნდა შეძლო და ისწავლო შენივე უბადრუკი ცხოვრების მართვა, ისე უნდა მართო, რომ უბადრუკი აღარ იყოს, არამედ რაღაც სხვა, უფრო კარგი, უფრო ფასეული.

*11*
– როგორია ჩემი მომავალი ქმარი? – ჰკითხა მარიამს თათამ, მამაკაცთან შეხვედრის დღეს.
– როგორია, ლაზარე? ძალიან მაგარი კაცია. 27 წლის, იურისტი. ძალიან ცნობი და მოთხოვნადი ადვოკატია ასაკისდა მიუხედავად. ნუ, მე, პირადად ასაკს არანაირ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ, მაგრამ ხო იცი ხალხის აზრი? ,,რაც უფრო ხანში შესულია, მით უფრო გამოცდილია'', არადა საერთოდ არაა ასე. ჰოდა, რას ვამბობდი. ამ ყველაფრისდა გათვალისწინებით, მთელი პრესა და მაღალი ელიტა ამ შეხვედრაზეც და შემდგომ ქორწილშიც მოიყრის თავს. დამერწმუნე, არც შენდ და არც ლაზარს არ მოგინდებათ მთელმა საქართველომ და აქვე დავამატებ, არა მარტო საქართველომ, იცოდეს თქვენი შეუღლების მთავარი და ყველაზე მნიშვნელოვანი მიზეზი.
– ანუ? – იმდენი ილაპარაკა მარიამმა, ცოტა გაუჭირდა ამ ყველაფრის გადახარშვა და გვარიანად გააანალიზება.
– რაღა ანუ? – გაკაპასდა გოგონა, – პროფესიით მსახიობი ხარ, არ გაგიჭირდება მსახიობობა, უბრალოდ ჩათვალე რომ თეატრში ხარ და შენ, მთავარი როლი შეგხვდა.
– და, როლი როგორი იქნება? – მძიმედ ამოიოხრა გოგონამ და უზარმაზარი სარკისკენ შეტრიალდა. – ღმერთო, რას მიგავს თვალები!
– კაი გამარჯობა შენი! კარგი, მაგ თვალებს მოვუხერხებთ რამეს, შენ მთავარი რამ გევალება, ეგ ჩემი საქმეა.
– აბა? – მშვენივრად ხვდებოდა თათა, რა ,,მთავარ საქმეზე'' იყო საუბარი აქ, მაგრამ თავს იშტერებდა და ელოდებოდა, როდის იტყოდა მარიამი ყველაფერს თავისი ენით.
– უნდა დააჯერო ყველას რომ ძალიან გიყვარს!
– მაგრამ, არ მიყვარს. – თავი რამდენჯერმე დააკანტურა და წითელი საღამოს კაბის ჩაცმას შეუდგა.
– კაი ერთი! ეგ მეც ვიცი, ლაზარემაც, შენიანებმაც და იმისიანებმაც, მაგრამ საჭიროა ასე მოქცევა.
– მნიშვნელობა არ აქვს, დავიღალე. – მშვიდად თქვა ეს სიტყვები და ასევე მშვიდი ნაბიჯებით დატოვა საძინებელი.



– მზად ხარ? მოვიდა ლაზარე. – მისაღებში შევარდა გულ ამოვარდნილი მარიამი და კარგად გვარიანადაც შეაფუცხუნა ჩვენი თათა.
– ჰო, ახლავე. – ,,ურეაქციოდ'' გავიდა მისაღებიდან და ერთად დამდგარ მარიამს და ირაკლის გაუღიმა. – ნუ ჩამოგტირით სახეები, არ ვკვდები, დავბრუნდები! – უნდოდა ეხუმრა, თუმცა ისე ჰქონდა ნერვები მოშხამული, რომელ ხუმრობაზეა საუბარი, ლაპარაკიც კი არ უნდოდა.
– იცოდე, ისე მაგრად უნდა ითამაშო, ლაზარემაც, რომ პირი დააღოს! – ეშმაკურად ჩაუკრა მარიამმა თვალი და ერთი ნაბიჯი უკან ნელა გადადგა.
– არის! – თათამაც იგივე ჟესტი გაიმეორა, ორივეს აკოცა და კარებიც გაიხურა.
ბევრი კი იტრაბახა, არ მაინტერესებს, არ მანაღვლებს, ესაო, ისაო, მაგრამ ახლა განახათ ნეტავ, როგორ უკანკალებს ფეხები, როგორ ასხავს ცივი ოფლი და ტუჩებს, როგორი გამეტებით იკვნეტს.
არ ახსოვს, თუ როგორ ჩავიდა დაბლა და როგორ მივიდა სამ მანქანასთან. დაბნეული შედგა იქვე და თვალების აქეთ-იქით ცეცებას მოჰყვა.
ამდენი ხანია უნდა, რომ თავისი მომავალი ქმარი უბრალოდ დაინახოს მაინც, მაგრამ ვერა და ვერ მოხდა ეს. რამდენჯერ გაუთენებია ღამე იმის ფიქრში, თუ როგორი იქნებოდა ,,ბატონი ლაზარე''.
ნელი, დინჯი ნაბიჯით წამოვიდა გოგონასკენ, მაგრამ მანამდე, ისე სექსუალურად გადმოვიდა მანქანიდან, კინაღამ გავგიჟდი, მეც და პირველ რიგში, თათია. როგორც გითხარით, დინჯი ნაბიჯებით წავიდა გოგონასკენ და არც არცია, არც აცხელა ისე წაავლო მის წვრილ წელს ხელი.

*11*
ხელოუუუ, როგორ ხართ?
დავდე მეორე ნაწილი და დიდი იმედი მაქვს, რომ ოდნავ მაინც გასიამოვნეთ და არ დაგტვირთეთ მეტისმეტი დრამებით.
მაბედნიერებს თითოეული თქვენგანი და ამისთვის უღრმესი მადლობა.