თავი 2
ბარბარე
რამოდენიმე წამი ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით შემდეგ მე შემრცხვა და თავი დავხარე ამას მისი ჩუმი ჩაცინება მოყვა რამაც გამაწითლა მარიამს გავხედე ის უკვე გამოფხიზლებულიყო და ჩემს სახეზე ფხუკუნებდა.
-რა გაცინებს მარიამ?-ვკითხე ოდნავ მკაცრი ხმით.მარიამმა კი გადაიხარხარა და შემდეგ მე მომიბრუნდა.
-ბარბარე შენ არ იცი რა სახით უყურებდი იმ ბიჭს,ასე გეგონებოდა ახლა თვალებითი შეჭამსო-დაასრულა და ისევ აკისკისდა მე უფრო გავწითლდი და მარიამს ხელი გავკარი რომ გაჩუმებულიყო რადგან ახლა უკვე ყველა ჩვენ შემოგვცქეროდა.მარიამიც უცებ დასერიოზულდა ამ დროს კი სამზარეულოში უფროსი შემოვიდა და დაიწყო
-ბავშვებო რომ მორჩებით ადით და თბილად ჩაიცვით რადგან შემდეგ სასეირნოდ უნდა გავიდეთ-დაასრულა მან და მის წინადადებას მხიარული შეძახილები მოყვა მეც არანაკლებ გახარებული ვიყავი რადგან სვანეთი ძალიან მაინტერესებდა.მალევე მოვემზადეთ და გავედით სასეირნოდ მე ჩავიცვი მუქი ჯინსი ნაცრისფერი ფეხსაცმელი და კრემისფერი თბილი ჟაკეტი და ხელში შავიჩანთა დავიჭირე მიუხედავად იმისა რომ ზაფხული იყო მაინც ძალიან ციოდა და გარეთ რომ გავედით შემცივდა მაგრამ უნდა ვაღიარო რომ სვანეთის სილამაზე ჩემს შეცივებად ღირდა.სასეირნოდ რომ გავედით მწვანეთვალება და მისი ძმაკაცებიც წამოგვყვნენ გზაში მათთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია რადგან არ მინდოდა ისევ კმაყოფილი ირონიული მზერით შემოეხედა რადგან როდესაც ასე მიყურებდა ძალიან მრცხვენოდა მაინც არ მესმოდა რა უნდოდა ჩემგან? რას მერჩოდა? რამე დავუშავეე? მაგრამ ამ კითხვევზე პასუხი არ მქონდა.
-აუ მარიააამ,წამო მაღაზიაში გამომყევი სასუსნავები ვიყიდოთ რაა საღამოსთვიის-ვთხოვე მარიამს
-აუ ბარბი არ გეზარება ეხლა მაღაზიაში წასვლა?-მკითხა უკმაყოფილოდ
-მიდი რა მარიკო წამოო-მიხვდა რომ ვერაფერს გახდებოდა ერთი ამოიხვნეშა და მაღაზიისკენ გამომყვა მაღაზიაში უამრავი შოკოლადები და ჩიფსები ვიყიდეთ და ფული უნდა გადაგვეხადა რომ მაღაზიაში მწვანეთვალება შემოვიდა მე რომ დამინახა ამდენი შოკოლადებით და ჩიფსებით ერთი ჩაიფხუკუნა და სიარული განაგრძო ამან მე კიდევ ერთხელ გამაწითლა დარცხვენილმა ვიყიდე სასუსნავები და სახლისკენ წავედით საღამოს ბევრი ვჭამეთ და დასაძინებლად წავედით.რომ დავწექი მწვანეთვალებაზე ფიქრი დავიწყე არც მე ვიცი რატომ მაგრამ მასზე დიდ ხანს ვფიქრობდი შემდეგ ჩემს თავზე გავბრაზდი და თავს მასზე ფიქრები ავუკრძალე საათს რომ დავხედე უკვე 2 საათი სრულდებოდა დაძინებით ვეღარც დავიძინე ამიტომაც თბილი პლედი შემოვიფარე და აივანზე სავარძელში ჩავჯექი ისე წავედი ფიქრებში ვერც გავიგე როგორ გამოვიდა ჩემს გვერძე აივანზე მწვანეთვალება.
დემეტრე
რამდენიმე წამს მიყურა თვალებში შემდეგ შერცხვა და თავი დახარა მე ამაზე ჩამეცინა და მგონი გაიგო კიდეც რადგან ჭარხალივით აწითლდა ისეთი საყვარელი იყო აწითლებული მომინდა მივვარდნოდი ჩავხუტებოდი და მთელი სახე დამეკოცნა მაგრამ უცებ მივხვდი რომ მასზე ვფიქრობდი და თავს გავუბრაზდი,რითია ის გამორჩეული?არაფრით ისიც სხვებისნაირია და რაც არ უნდა გააკეთოს ამ აზრს ვერ შემაცვლევინებს გადავწყვიტე მკაცრად ჩემი ადგილი დავიკავე და ჭამა დავიწყე როდესაც სამზარეულოში ბანაკის უფროსი შემოვიდა და გამოაცხადა რომ სასეირნოდ უნდა გავსულიყავით დიდად არ მესიამოვნა რადგან ნამგზავრი და დაღლილი ვიყავი მაგრამ მაინც გავემზადე და წავედით სასეირნოდ.
-აუ დემე მიდი რა ძმურად ლუდები ამოიტანე,ჩვენ დავიღალეთ და ოთახში ავალთ-მომიბრუნდა თემო მეც თავი დავუქნიე და მაღაზიისაკენ წავედი როდესაც მაღაზიაში შევედი ისევ ის გოგონა დავინახე შოკოლადებს და ჩიფსებს ყიდულობდა ამაზე გამეცინა და გავიფიქრე ასეთი გამხდარი რანაირად არის თუ ამდენს ჭამს მეთქი ისიც ჩემსკენ იყირებოდა და რომ დაინახა გამეცინა ისევ აწითლდა მის გაწითლებაზე მე გამეღიმა რადგან ამ დროს ძალიან საყვარელი იყო შემდეგ ჩემს ფიქრებზე გავბრაზდი მე ხომ გადავწყვიტე რომ ყურადღებას აღარ მივაქცევდი მაგრამ იმასაც ვხვდებოდი რომ მის მიმართ სიმპათიებით ვივსებოდი და ეს უფრო მაბრაზებდა.მალევე ვიყიდე ლუდი და ჩიფსები და სახლში ავედი ბევრი დავლიეთ და გავერთეთ მაგრამ ბოლოს ძალიან დავიღალე,აივანზე გავედი და ჩემი გოგონა დავინახე
--------------------------------------------------------------------------------
თავი 3
ბარბარე
-რატომ არ გძინავს?-მომესმა სააშინლად სასიამოვნო ხმა და შიშისგან კინაღამ მესამედან გადავვარდი.გვერძე რომ გავიხედე მწვანე თვალება მედგა რაღაცნაირად გავბრაზდი მისი ძველი ქცევები გამახსენდა და ძალიან მომინდა ყველაფერი გამერკვია ჩვენს შორის რადგან ეს ირონიული მზერები უკვე ყელში იყო ამოსული.
-ჩემგან რა გინდა?-ვკითხე ისეთი მკაცრი ხმით რომ მე თვითონ ვერ ვიცანი ჩემი ხმა.
-რა უნდა მინდოდეს შენგან?-ირონილად გამომხედა მან.
-რამე დაგიშავე?რატომ იქცევი ასე სულ ირონიულად მიყურებ განა რამე დასაცინი გავაკეთე? მე შენთვის არაფერი დამიშავებია და იმასაც კი ვივიწყებ ორი დღის წინ ძირს რომ დამტოვე და არც კი წამომაყენე,ამას ვივიწყებ მაგრამ დაცინვები არ არის საჭირო რადგან არ გეგონოს მე ვალში დაგრჩები და თავს დავიჩაგრავ ამიტომაც აქვე გთხოვ რომ დაამთავრო ეს ყველაფერი-დავასრულე ჩემი ნათქვამი და განრისხებული მზერით გავხედე მას ძალიან გაუკვირდა ჩემი პასუხი და გაბრაზდა კიდეც მომიბრუნდა და მითხრა.
-შენ თუ გგონია შენდამი უფრო დიდ ყურადღებას ვიჩენ ვიდრე სხვა გოგოებისადმი ცდები შენი თავი განსაკუთრებული ნუ გგონია რამდენსაც მინდა იმდენს ვიცინებ და დაგცინებ ეს მხოლოდ ჩემი საქმეა და ამიტომაც არ გინდა ზედმეტი ტლიკინი-არც ის იყო ნაკლებად განრისხებული-მინდოდა წესიერად დაგლაპარაკებოდი თუმცა ალბათ შენნაირებთან ეს არც ღირს,ზედმეტად იფასებ თავს და ეს არ გამოგადგება-დაასრულა და პასუხიც არ დამამთავრებინა ისე შევარდა სახლში მე კი მის პასუხზე უფრო გავბრაზდი და სახლში ბრახუნით შევედი ჩემს ბრახუნზე მარიამს გამოეღვიხძა და გაკვირვებული მომაშტერდა
-მოვკლავ..ნაგავი...დამპალი-ვბურდღუნებდი ჩემთვის მარიამი კი მოთმინებით შემომცქერიდა როდის დავწყნარდებოდი და მოვუყვებოდი ყველაფერს მაგრამ ბოლოს მოთმინების ფიალა აევსო მომვარდა ხელები დამიჭირა დათვალრბში ჩამაშტერდა.
-ბარბარე რა მოხდა მომიყვები თუ მე უნდა გამოვიცნო?-მკითხა გაბრაზებული ტონით მე კი უცებ მოვეგე გონს და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი მარიამი გაშტერებული მიყურებდა მერე კი უცებ მოეგო გონს და ჩემი დამშვიდრბა დაიწყო რადგან სიბრაზისაგან უკვე ცრემლები მდიოდა.
-ბარბი კარგი დამშვიდდი მაგის გამო არ იტირო შენი ცრემლების ღირსი არავინ არ არის გაბრაზდა ალბათ რომ შეეპასუხე და ამიტომაც გეჩხუბა არ ინერვიულო კარგი?-მითხრა მან მეც ნელ-ნელა დავწყნარდი და თვალები შევიმშრალე ტირილისგან და უძილობისგან თვალები დამსიებოდა.
დილით ადრე გაგვაღვიძა უფროსმა და ძლივს წამოვიზლაზნეთ,ჩვენ რომ ჩავედით უკვე ყველანი დაბლა იყვნენ სამზარეულოში რომ შევედი მწვანეთვალებას მზერას შევეჩეხე ისევ ირონიულად მიყურებდა მაგრამ ჩემი თვალების დანახვიას თვალებში სინანულის სხივმა გაუელვა აშკარად გაკვირვებაც ეტყობოდა მალევე ვისაუზმეთ და უკვე ოთახში ავდიოდით რომ მწვანეთვალება შემეფეთა
-შეიძლება დაგელაპარაკო?
დემეტრე
-რატომ არ გძინავს?-ვკითხე ჩემ გოგონას და ძალიან გამიკვირდა და გავბრაზდი როდესაც გალანძღვა დამიწყო ჩემს ირონიაზე და დაცინვებზე მაგრმ არც მე დავაკელი და კარგად გამოვლანძღე შემდეგ პასუხიც არ დავაცალე ისე შევვარდი სახლში რადგან ჩემი გაბრაზება პიკს აღწევდა და კიდევ რამე რომ ეთქვა ალბათ ჩემს თავზე კონტროლს დავკარგავდი.ბიჭებმა ჩემი განრისხებული მზერა რომ დაინახეს ძალიან გაუკვირდათ და მომვარდნენ მეც ყველაფერი მოვუყევი ახლა გიგა გაბრაზდა იმიტომ რომ გოგოებს ძალიან დიდი პატივს სცემდა და არ უყვარდა მათ რომ ამცირებდნენ მომიბრუნდა და მითხრა.
-რას ერჩი იმ გოგოს გინდა რომ გაუმწარო ეს დრო რაც აქ იქნებიით?უბრალოდ შეეშვი რატომ არ შეგიძლია ამჯერად მაინც წესიერად მოიქცე?-თანდათან უკვე ტონს უწევდა და ყვირილში გადასდიოდა მეც არ დავაკელი გაბრაზება
-რა ვქნა შ. ჩ...ვერ ვეშვები ვცდილობ მაგრამ არ გამომდის სულ მეფიქრება ხოლმე მაგ გოგოზე და ვცდილობ ჩემი მიჯაჭვულობა ირონიით გადავფარო მაგრამ ასე უარესს ვშვები და თავს ვაძულებ და ეს მე ნამდვილად არ მინდა,ასე რომ ჯობია ყვიილს და ჩხუბს რამე წესიერი რჩევა მაინც მიცეთ ადამიანს-დავამთავრე გაბრაზებულმა და ძმაკაცების გაკვირვებულ მზერას ყურადღება არ მივაქცუე ოსე გავედი დასაძინებლად.რათქმაუნდა გაუკვირრებოდათ პირველად ვლაპარაკობდი გოგოზე ასე მათ არასოდეს აღვიქვამდი სერიოზულად.მალევე ჩამეძინა.მეორე დღეს დილით ადრე ჩავედი სასაუზმოდ ჩემი გოგო და გიგას მარიამი ჯერ არ ჩამოსულიყვნენ. ათის ნახევარი იყო როდესაც ისინი შემოვიდნენ სამზარეულოში თავიდან ირონიულად ვუყურებდი მაგრამ მისი დასიებული თვალები რომ დავინახე სინანული და. გაკვირვებ ვიგრძენი მივხვდი რომ ამ გოგოში შევცდი რომ ვიფიქრე ისიც სხვებისნაირიაო,შევცდი რომ დავამცირე და ძალიან მომინდა მას დავლაპარაკებოდი.როდესაც ოთახში აპირებდნენ ასვლას უცბად მივედი და ვკითხე
-შეიძლება დაგელაპარაკო?