თავი ზემოთ წამოვწიე და ჩვენ მანქანასთან გაჩერებულ მანქანას გავხედე, შავი ტოიოტას ჯიპი იყო, გაკვირვებულმა გავხედე ნატას და მერე ისევ ჯიპს, ცოტახანში კარი გაიღო და გადმოვიდა ბიჭი ასე 35 წლის, ბიჭი არა კაცი დაცემა, ხმამაღლად შემეძლო მეთქვა მაგრამ ახლა და ამ მომენტში არავითარ ყურადღების ღირსად არ ვთვლიდი რადგან სხვა რამეზე ვიყავი გაბრაზებული, არა გაბრაზებაც არ იყო უფრო ნაწყენი.
-გამარჯობათ გოგონებო.- ისეთი ღიმილით და თავაზიანობით თქვა რამის დავდნი
-გაგიმარჯოს(ნატა)
-ვიფიქრე მანქანა გაუფუჭდათ გაჩერებულები რომ იყავით, შემიძლია დაგეხმაროთ?- ინტერესით მომაპყრო მზერა
-არა არ გაგვფუჭებია, ისე.- უცბად მივაყარე და მზერა სხვა რამეზე გადავიტანე
-კარგით, მაშინ დაგტოვებთ სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა, თუ თქვენთან ალაპარაკი, ნუ მოკლედ ამას არსებითი მნიშვნელობა არ აქვს, კარგად.- ისევ ის ღიმილი და მაშინვე მოსწყდა იმ ადგილს. თვალს რო მოეფარა ნატამ სიცილით გამომხედა
-ცოტა აკლდა ხო?
-შენ რა გესმის ნატა კაცების კი არ აკლდა მაგარი ვიღაც იყო.- თვალები ავაწაპწაპე და ტუჩები გამოვბზიკე
-წეღან ერთი ქალბატონი ერთ კაცბატონზე ტიროდა ახლა კიდე უკვე ახალი ბოიფრენდი უნდა
-ნატა დაგსჯი იცოდე რა შუაშია ეგ.- თითის ქნევით ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი
-წავიდეთ თორე გამიცივდა საჯდომი აქ ჯდომით.- არადა პაპანაქება სიცხე იყო
-შენც კარგად გაკლია რა.- ქოქოლა მომაყარა ნატამ და ისიც შარვლის ფერთხვით წამოდგა, მანქანას შემოურა და ჩასკუპდა.
***

დარჩენილი ერთი კვირა თორნიკეს მარტო სკოლაში ვხედავდი ისიც სამასწავლებლოში ორი წუთით შემოიქროლებდა და გადიოდა არც ერთი სიტყვა არც ერთი შემოხედვა უნამუსობა იყო ასეთი საქციელი, მხოლოდ ის მიკვირდა, მანქანით არ დადიოდა სკოლაში, სკოლის ბოლო დღეს ვიღაც ბავშვი გამოაგზავნა ჩემთან ჩამოვიდეს დარბაზშიო, მეც რას ვიზავდი თვით თორნიკე ჩუბინიძემ გამომიძახა ჩათა ავიღე და კიბეები ჩვირბინე, კარზე დავაკაკუნე და შემოდიო გავიგე, ძაან ჩვეულებრივად დავჯექი და ინტერესით გავხედე
-რაზე დამიბარე?
-მოკლედ ეს აქამდეც უნდა გამეკეთებინა.- და მაგიიდის უჯრა გამოაღო, წინ თეთრი კონვერტი დამიდო, ვერ მივხვდი რა მოხდა და ისევ კითხვა დავუსვი
-ეს რა არის?
-ეს შენია, მოკლედ მანქანა გავყიდე და ფულს გიბრუნებ, თუ შენთან არ ვიქნები ფულიც არ მინდა
-მე არ მითხოვია ეს.- ზიზღით გავხედე და თან ცრემლები მომადგა თვალებზე, რომ არ დაენახა ჩანთას ხელი დავავლე და გამოსვლას ვაპირებდი
-მონიკა მოიცადე რაღაც უნდა გითხრა
-არ მაქვს მე შენთან სალაპარაკო, ამდენი დამცირების მერე!
-მოიცადე.- ცრემლები მისგან შეუმჩნევლად მოვიწმინდე და ისევ ჩმოვჯექი
-მოკლედ, მაშინ ის ესემესები შენ დას არ უნდა წაეკითხა.- მაშინვე გონება ამერია ოხ ნატა ამას დაუნახი ის კიდე უტვინო გოგოა რა
-მერე?.- თავაწეულმა გავხედე
-რა და ის რომ მეტიჩარაა, და მაგ ყველაფრის მერე მომიწია შენთან დაახლოვება თორე უტვინო და ქარაფშუტა გეგონებოდი, იმიტომ რომ ვიცოდი შენ რაც გინდოდა, მეც ვიფიქრე გვექნებოდა რაღაც და მერე დავშორდებოდით, მაგრამ მერე დაემატა შენი ნათქვამი მიყვარხარო, არადა მე ამ დროს სხვა მყავდა ხო ის მაშინ რო ველაპარაკებოდი.- მინდოდა რაც ხელში მომხვდებოდა ყველაფერი თავზე დამელეწა ასე ასე რო მომექცა მინდოდა მომეკლა, ყველაფერი საშინელება წარმოვიდგინე ამდენი ხანი ასე უტიფრად მატყუებდა
-ჰო და იმ დღის გამო ისიც დამშორდა, მე კი ეს ყველაფერი იმიტო გავაკეთე რომ შენთვის ის სიტყვები მენანებინა.- სკამზე გადაწვა და დამცინავი ზერით გადმომხედა
-მაშინ არ შევმცდარვარ თორნიკე, შენი სიმპატიური გარეგნობის უკან უტვინო, ლაჩარი და მართლაც რომ კაცუნა პიროვნება დგას რომელსაც ეშინია სიყვარულის და ქალის, ჰო ჩემნაირი სუსტი ქალის, არაკაცი ხარ უბრალოდ არაკაცი!- ბოლო ხმაზე ვუღრიალე და იქიდან გამოვედი, მთელი ასების მძულდა ასე როგორ მომექცა, ან მე როგორ მოვიქეცი ასე უტვინოდ რატომ შემიყვარდა უნამუსო, ლაჩარი, მანქანაში ჩავჯექი და სახლისკენ ავიღე გეზი, ცრემლები მომდიოდა, არ ვიცოდი რა მექნა სად წავსულიყავი, მხოლოდ ერთი მინდოდა, მინდოდა ისე ერთი ეპიზოდი ამოშლილიყო ჩემი ცხოვრებიდან სადაც თორნიკე ერია სადაც ის არაკაცი იყო და სადაც ის აფათურებდა ჭუჭყიან და ბინძურ ხელებს...
მთელი სისწრაფით მივდიოდი, ტელეფონზე ვიღაცამ დამირეკა სანამ მოვძებნე და გავსწორდი უკვე გვიან იყო, ყველაფერი შვმა მოიცვა...

----------
-ესეც შემდეგი თავი, ისეთები მოხდება წინ იმედია მოგწონთ <3