სუსხიანი ზამთარი იყო მეორე სართულის აივანზე ვიჯექი ცხელ ჩაის ვსვამდი და თბჰილ ფინჯანზე გაყინულ თითებს ვითბობდი,თოვდა...როგორ მიყვარს თოვლი ვიჯექი და ვფიქრობდი რალამაზია ირგვლივ ყველაფერი თეთრი... და წმინდა
მაგიდაზე დადებული დაკეცილი გაზეთი ავიღე და გადავშალე თვალი გადავავლე პირველ გვერდზე დაებეჭდათ ჩემი ფოტოები ცნობილი მოციგურავის კრახი გაზეთი დავხურე გვერდზე გავწიე ცრემლები მომადგა ინტერნეტ სივრცე ჩემი ფოტოებით იყო აჭრელებული პრესაც...ყველა არხზე ჩემ წარუმატებელ გამოსვლას აჩვენებდნენ... თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი

5წლიდან ტანვარჯიშზე დავდიოდი 8წლიდან ფიგურულსრიალზე 15 წლის ასაკში მამაჩემთან ერთად new york-ში გადავედი საცხოვრებლად რომ შეჯიბრებებში მიმეღო მონაწილეობა და ჩემი პროფესიით მეცხოვრა, 2წლის განმავლობაში ბევრი ვეცადე არიყო ადვილი 15წლის გოგოსთვის ამ გიგანტურ ქალაქაშიპრობლემებთან გამკლავება ბევრს ვვარჯიშობდი ძალისხმევას არვიშურებდი საკმაო პოპულარობით ვსარგებლობდი...ძალისხმევას არვიშურებდი რომ კარგად გამოვსულიყავი შეჯიბრებაზე რომელიც 5დღის წინ გაიმართა
ნომრის შესრულების დროს ფეხი გადამიბრუნდა და წავიქეცი... მერე ატირებული წამოვდექი ირგვლივ მიმოვიხედე ზოგიდამცინოდა ზოგი სურათებს მიღებდა ჟურნალისტები ყინულზე გადმოვიდნენ რომ ჩემთვის გოტოები გადაეღოთ... ფოიეში გავიქეცი ის დღე ჩემთვის ,კოშმარი იყო მასმერე სახლიდან არ გავსულვარ...არვიცი როგორ გამოვალ ამსტრესიდან ან როგორ შევძლებ ჩემი სახელის დამკვიდრებას
ცოტა ხანში მამაც შემომიერთდა
-ნია არგცივა?
-არა მამა... ვუთხარი თვალცრემლიანმა
-გაზეთი ნახე არა
-ვნახე
-შვილო ასეთი რამ შეიძლება ყველას მოუვიდეს პროფესიონალსაც კი ამის გამო დეპრესიში ნუ ჩავარდები
-კარგი რა მამა! ნუ ცდილობ დამამშვიდო... სახლში შევედი ჩემსოთახში ჩავიკეტე ლოგინზე დავწექი ბალიშში თავი ჩავრგე და ვტიროდი... ამდენი ხნის ნაშრომი წყალში ჩამეყარა დილით ადრე ავდექიბარგი ჩავალაგე მოვემზადე მამა ჩემს ოთახში შემოვიდა იმის სათქმელად რომ საუზმე მზად იყო, ჩემოდნები დაინახა და...
-ნია ეს რაარის?!
-მამა მივდივარ
-მიდიხარ? ტონი გაუმკაცრდა
ნია სად მიდიხარ ან რატომ არგსურს ამიხსნა?!
-მამა საქართველოში მივდივარ ვბრუნდები
-მგონი სულ გაგიჟდი არა არა შეიშალე?
-არა მამა! აქ დარჩენას რა აზრი აქვს სულ ტყუილად ვხარჯავ დროს მაინც აღარ ვაპირებ ყინულზე დადგომას ეს უბრალოდ სისულელე იყო შეცდომა ბავშვური გატაცება ვერნახე რამოხდა? მორჩა ყველაფერი დამთავრდა ჩემოდნებს ხელი მოვკიდე და კარი გავაღე
- და ასე ადვილად ნებდებდი? (მამა)
კარებში გავჩერდი
იცი მაინც რას აკეთებ იცი რას მიაღწიე 17წლის ასაკში
-კი კარიერა კრახით დავასრულე (მე)
-არა მამამ დამიყვირა... შენ შეძელი აქ ჩამოსვლა 15წლის გოგომ new york-ში ჩამოხვედი შეჯიბრებებში მონაწილეობა მიიღე ეს არაფერს ნიშნავს? 2წლის განმავლობაში დილიდან საღამომდე ვარჯიშობდი და ვხედავდი როგორ ცდილობდი, მევიცი რომ შეგიძლია
-მე ვერ შევძელი
-შენ შეძლებ ყველაფერი გამოგივა, იცი რატომ აჭრელდა შენი ფოტოებით ქალაქის პრესა? ხალხი შენს წამოდგომას ელოდება... ისინი ელიან შენს წინსვლას და შენ? შენ რას აკეთებ ასე უბრალოდ დგები და მიდიხარ?ამდენი ხანი იმიტომ იშრომე რომ უბრალო შეფერხებას ვერ გაუძლო? ყველაფერს ქარს ატან? ამით ამტკიცებ რომ სუსუტი ხარ რომ არ შEგიძლია რომ დამარცხდი! ხალხს იმედს უცრუებ... კიბატონო წადი მაგრამ ინანებ რომ ასე მოიქეცი მერე ხალხი ზურგს გაქცევს
მამა ოთახიდან გავიდა
მე საწოლზე ჩამოვჯექი... მამას სიტყვაზე ვფიქრობდი
რამდენიმე წუთში მანქანის ხმა გავიგე ფანჯრიდან გადავიხედე მამა წავიდა ,
სარკესთან მივედი და ჩემსთავს ვუთხარი უნდა შევძლო კარადიდან თბილი სვუტერი და ბუგები გამოვიღე ჩავიცვი, ქუდი დავიხურე და სავარჯიშოდ წავედი დარბაზში რომ მივედი ფეხსაცმელები გამოვიცვაე და ყინულზე გავედი... მამაც იქ იყო ბავშვებს ავარჯიშებდა, მეც ბავშვებს შევუერთდი ყველას გაუკვირდა ჩემი დანახვა, არშევიმჩნიე ... მამას გავხედე მან თვალი ჩამიკრა და მანიშნა რომ მაგარი ვარ ... ბევრი ვივარჯიშეთ ბოლოს მე და მამა დავრჩით
-არ გადაიღალო გეყოფა
მეც გავჩერდი და გასახდელისკენ წავედი გამოვიცვალე და მედა მამა სახლში დავბრუნდით გზაში ხმა არ ამოგვიღია სახლში მისვლისას მამამ მითხრა
-მიხარია რომ სწორი გადაწყვეტილება მიიღე ოდნავ შევჩერდი და სახლში შევედი... მამამ მანქანა მოაბრუნა და სადღაც წავიდა
სახლში შევედი სინათლე ავანთე პალტო შესასვლელში საკიდზე დავკიდე...
ტელევიზორი ჩავრთე... სამზარეულოში გავედი წვენი გამოვიტანე პიცა შევუკვეთე
ნახევარ საათში კარზე ზარის ხმა გაისმა