სალომე ქარბორბალასავით დაატყდა თავს სახლს და მეც ყოველი მისი ხუშტურის შესრულება მიწევდა.ჩემი ბატონიც უფრო და უფრო ღიზიანდებოდა მისი დანახვისას და მუდამ ცუდ ხასიათხე იყო.ხოლო პატრა დემტრე უფრო და უფრო იზრდებოდა დააყვარებდა თავს.
არ მესმოდა სალომესი,ქალი ჩვენთან გადმოსახლდა და ერთხელაც არ უკითხავს შვილი არ უნახავს არ მოფერებია.განა ის დედაა?მთელი არსებით შემზიზღდა ის ქალი და კიდევ უფრო დამდაბლდა ჩემს თვალში როცა ვნახე როგორ გამოდიოდა ნიკას ოთახიდან თავისი ატლასის ხალთით!ისე მომინდა თმებში ვცემოდი და იატაგზე გამეფინა ეს შაპკითადა გუასშით ათხიპნილი ბარბი რომ მზად ვიყავი სტრტზე გასასვლელად მაგრამ როცა დავფიქრდი მაშინვე უზუსტობაში გამოვიჭირე ჩემი თავი."-რატომ გაბრაზდი ქეთი როცა სალომე ნიკას ოთახიდან გამოსული დაინახე?ხომ არ ეჭვიანობ?"მაგულიანებდა ჩემი მეორე მე .
-ვერ ვცნობ მე საკუთარ თავს ბოლოდროს-ჩავილაპარაკე ხმამაღლა და სამზარეულოში შევედი რათა დემესთვის რძე გამეცხელებინა.
-სალათი მომიმზადე გოგონა-სამზარწულოში შემოვიდა სალომე.
-მე მხოლოდ დემეზე მევალება ზრუნვა ასერომ მოგიწოვთ თქვენით ისადილოთ-ვუთხარი ბოთლი ავიღე და სამზარეუკო კუსკუსით დავტოვე და დემეს ოთახში ავედი თვითკმაყოფილი იქ კიდევ ნიკა დამხვდა ხელში დემე ეჭირა და ორივე ერთმანეთს უღიმოდა.მათი შემხედვარე მეც გამეღიმა როგორც იქნა ყინულის ხელმწიფემ ლღობა დაიწყო.ჩემმა წვალებამ შედეგი გამოიღო და ნიკაში მამურმა ინსტიქტმა გაიღვიძა.
-საჭმელი მოვუტანე-ვთქვი ჩუმად.
-როგორი თბილია-მითხრა ნიკამ.
-ძალიან თბილია-ვუთხარი ღიმილით.
-რა სულელი ვიყავი-აღმოხდა მოწყენილს.
-მთავარია ეხლა აღარ ისულელოთ-
-აღარასოდეს-
-თქვენ აჭმევთ?-ვუთხარი დაზაფრულმა და წამში დავასერიოზულე სახე როცა სალომე გამახსენდა.
-კი მევაჭმევ-ბოთლი გამომართვა და დემეს ფრთხილად მიუტანა პირთან.მე სათამაშოების დალაგება დავიწყე თან პატრა კაცუნას ტანისამოს ვკეცავდი და ისევ დილანდელზე ვფიქრობდი."არა რაა აბა რას ელოდი!"შევუძახე ჩემს თავს და მგონი საკმაოდ ხმამაღლადაც კი გაკვირვებულმა ნიკამ დაეჭვებით გადმომხედა და კარგად ხარო მკითხა.
-არა კარგად ვარ-ვუთხარი დაბდღვერილმა.-შეყვარებულს უნდა შევხვდრ და ამიტომ ვარ ჩაფიქრებული- ვუთხარი ტყულილი ვუთომ ვაეჭვიანებ მეთქი და ჩემს სიდებილეზე მევე გამეღიმა.
-ვა შეყვარებული გყავს?-მითხრა დადაჟინებით ჩამაშტერდა თვალებში.
-მყავს-გავიჯგიმე მე.
- რავი არგეტყობა-მითხრადა დემესთნა თამაში განაგრძო.
-რაზე უნდა მეტყობოდეს ერთი-ჩავიბუზღუნე და ოთახიდან გავედი.სანამ დრო მქონდა ქალაქში უნდა გავსუიყავი ჩემი დანაზოგით ტანისამოსი და სხვა აუცილებელი ნივთები უნდა მეყიდა.ბესო ბიძიამ,ჩვენმა მძღოლმა წამომიყვანა.ჯერ ბანკში შევედი და ჩემი ანგარიშიდან ცოტაოდენი თანხამოვხსენი.ახალი ტანსაცმელები, ფეხსაცმელები და რაც მთავარია ტელეფონი ვიყიდე რომ არ გამოვჩლუნგებულიყავი.სახლში დაქანცული და მშიერი დავბრუნდი.ჯერ დემეს მოვესიყვარულე და დავაძინე შემდეგ ჩემს ოთახში შევედი ნაყიდი საქონელი გარდერობში შევალაგე.მერე შხაპი მივიღე და საწოლზე წამოვწექი ახლად ნაყიდი ტელეფონი ხელში შევათმაშე და სასწრაფოდ ავკრიბე ნომერი.
-გისმენთ-გაისმა ჩემი ნინიკოს მონატრებული ხმა.
-ნინიიიი-ვუთხარი გახარებულმა.
-ვაიმეეე ქეთუ შენხარ?როგორ ხარ?სად ხარ?-
-კარგად ვარ...შენ როგორხარ?-
-მეც კარგად ვარ.სად დაიკარგე იცი რადენი ვინერვიულე?-მითხრა მკაცრად.ნინის ყველაფერი მოვუყევი მასთან საუბრითაც გავძეხი და დავემშვიდობე იმ პირობით რომ ხვალ ისევ შევეხმიანებოდით ერთმანეთს.ტელეფონი ტუმბოზე დავდე და საათს დავხედე 12: 45 იყო.საწოლიდან წამოვდექი ხალათი მოვიცვი და აზარეულოსკენ დაბიძარი.მაცივარი გამოვაღე ჭიქაში ალუბლის წვენი ჩავასხი,შოკოლადის ტორტის მოზრდილი ნაჭერი თეფშზე გადმოვიტანე და სკამზე დავსკუპტდი.ჩემთვის გემრიელად ვილუკმებოდი როცა სამზარეულოში სალომე შემოვისა და ჩემი დანახვისას შეკრთა.
-გასუქდები მასე-მითხრა აგდებით.
-მეტი სადარდებელი ნუ მოგცეს ღმერთმა-ვუთხარი და მორიგი ლუკმა გავიქანე სასულეში და როა სალომეს გავხედე რომელიც ნერწყვით იხრჩობოდა გულიანად გადავიკისკისე.
-ჭამე შე ცოდო-ვუთხარი სალომეს.
-არ მინდა-მითხრა ამაყად და სამზარეულო კურტუმოს ქნევით დატოვა. "ეს ვერაა ხო?" გავიფიქრე ხმამაღლა.დასვრილი თეფში და ჭიქა გავრეცხე და მაძღარი დავბრუნდი ჩემს ოთახში.


***
დილით ადრიანად ავდექი ავდექი არა დემეს ტირილმა გამაღვიძა დილის ხუთ საათზე.ნახევრად მძინარემ მოვისხი ტანზე ხალათი და თვალდახუჭული გავუყევი დერეფანს და დემესოთახში შევედი.
-რაო ჩემო პრინცო ცუდი სიზმარი ნახე?-ვუთხარი ჩემს ბიჭს და ჩემი ოთახისკენ დავიძარი.-არ გეძინება დემე?-ველეპარაკებოდი და თან აღაჟღაჯებულ ლოყებს ვუკოცნიდი იციც მიღიმოდა და ბუთქუნა ხელებს სახეზე მისვამდა.
-იცი,უკვე ხო რო ძალიან მიყვარხარ?-ვესაუბრებოდი ჩემს საწოლში მძინარე დემეს და გული საგულეს აღარ მქონდა.საოცარი გრძნობაა როცა პაწაწინა არსების კანის სურნელს გრძნობ,ხედავ მის უმწიკლო სახეს და ეს მწვრილმანები გაბედნიერებს.ვიცოდი რომ მე არ ვიყავი დემეს ბიოლოიური დედა მაგრამ მას მაინც ხომ ვეყვარები როცა გაიზრდება?ბოლოსდაბოლოს მე ვზრდი და ნუთუ სულ ცოტათი მაინც არ შევუყვარდები?- რა სისულელეებზე ფიქრობ ქეთრინ!გავუწყერი ჩემს თავს და თვალები დავხუჭე იქნებ ჩამძინებოდა.


***
ფოტო აპარატის ჩხაკუნმა გამაღვიძა.თვალები რომ გავახილე ნიკა დავინახე ფანჯარასთან იდგა და გვიყურებდა თავიდან ვერ გავაანალიზე რახდებოდა მერე გამახსენდა რომ დემე რომ ჩემს ოთახში გადმოვიყვანე.საწოლიდან წამოვიწიე და თვალების ფშვნეტით შევხედე ნიკას რომელიც რაღაცნაირად საყვარლად გვიღიმოდა.
-დემეს გაეღვიძა მერე ვერ დავაძინედა აქ გადმოვიყვანე-ვუთხარი და მძინარე პრნცის გავხედე.ნიკა დაიხარა და გააზრებაც ვერ მოვახერხე ისე დამაცხრა ტუჩებზე.


ბოდიიიშიიი!იმდენი დავაგვიანე რომ აი არვიცი მრცხვენია..მინდა გთხოვოთ დააფიქსიროთ თქვენი აზრი ყველამ ძალიან მჭირდება თქვენი გამხნევება!