მე მია ამირეჯიბი ვარ 14 წლის ვცხორობ თბილისში მყავს დედა რომელიც ცნობილი ადვოკატია მამას კი საკუტარი კლინიკა აკ მშვენივრად ვცხოვრობთ მოკლედ რომ ვთვათ არაფერი არგვიჭირს მაგრამ ....
დილთ ძლივს ავდექი აბაზანაში შევედი და ამ დროს ტელეფონმა დარეკა რათქმაუნდა ნუკი იყო ის და ბიჭები დაბლა მელოდებოდნენ როგორც ყოველთვის მე გვიან ვდგები მომზადებას დიდ ხანს ვანდომებ და სულ მათ უწევს ლოდინი მაშინვე ჩავიცვი არც კი მისაუზმია დედას ფული გამოვართვი და სახლიდან გავიქეცი კიბებზე როგორც იქნა ჩავედი
-ეღირსა -გაუხარდა სანდროს
-ხო მალე წავიდეთ თორე თუ დავაგვიანეთ ლინა გარეთ გვაყურყუტებს-გადაიკისკისა ნუკიმ
როგორც იქნა სკოლამდე მივაღწიეთ და შესასვლლელი ლიკუნა შემომეგება მაღრაძე სულ მეტენებოდა ეს გოგო და ვერ ვხვდებოდი რატომ
-აბა წარმატებები - თვალი ჩამიკრა სანდრომ და წავიდნენ
-ვაიმე ჩემი გოგო როგორ ხარ მომენატრე ძაან-შემომახთა ლიკუნა
-არამიშავს ლიკ შენ?-ვკიტხე მოვალოების მოხდის მიზნით
-კარგად იცი ჩვენ სკოლაში ვინ გადმოვიდა?-მკითხა და თვალლები გაუბრწყინდა, მაშინვე მივხვდი ვინმე ,,მაგარი ტიპი’’ იქნებოდა
-არა ლიკუ ვინაა?-ვკითხე მე
-ვიტო მაჩაბელი აზზრზე ხარ აიი შოკია ყველა მაგაზე გიჟდება
-ვა კაია კაი წავედი -დავემშვიდობე და წავედი
გზაში ვიღაცა იდიოტს შევეჯახე ჩანთა და წიგნები ძირს დამივარდა დავიზარე რომ ამეღო იმ იდიოტმა კი ბოდიშიც არ მოიხადა ნაგლურად მომაშტერდა და მეერე გაიარა , როგორც იქნა წიგნები ავიღე და ინსტიკტურად ჩემს ხელს დავხედე
-ვაიმე ჩემი სამაჯური დემეს სამაჯური სამაჯური...-და ეს სამაჯური იმდენად ძვირფასი იყო რომ ტირილი დავიწყე წიგნები კლასსში დავყარე და სადაც წიგნები დამივარდა იმ ადგილას დავბრუნდი ვეძებე ვეძებე მაგრამ ვერვიპოვე იქვე რაფაზე ჩამოვჯექი და ტირილი დავიწყე ის ჩემი გარდაცვლილი ძმისგან ერთადრთი ნივთი იყო ერთადერთი და ისიც დავკარგე რა დებილი ვარ ღმერთო და უარესად ავტირდი
-შენია ეს სამაჯური?-მკითხა ბოხმა ხმამ
ცრემლიანი თვალებით ავხედე ის იყო ის უნამუსო ვინც დამეჯახა და ბოდიშიც არმოიხადა
-ჩემია-ვუთხარი უხეშად და სამაჯური გამოვართვი
-მადლობასაც არმეტყვი?-გაიღიმა ირონიულად
-აუ მიდი რაა-ვუთხარი უხეშად და კლასსსში ავედი ფიზიკა გვქონდა
სამაჯური ხელზე გავიკეთე და უსაზღვროდ გახარებული ვიყავი რომ ვიპოვე
კლასსში შევედი ბოლო მერზზე დავვჯქი სანდროს გვერდით სანდროს ლევანს და ნუკის მეერე მასწავლებელი მოვიდა და მე ყურსამენები გავიკეთე მასწავლბელს არაფერი არ უთქვამს მიჩვეული იყო ისიც და სხვა მასწავლებლებიც ჩემი ძმის სიკვდლის შემდეგ ასე ხშირად ვიქცეოდი .
თითქოს ყელში დიდი ბურთი მქონოდა გაჩხერილი და სადაც იყო ისტერიული ტირილი ამივარდებოდა თავს ძლივ ვიკავებდი. როგორჩ იქნა ზარი დაირეკა და მე და ნუკი კლასიდან გავედით და იქვე რადიატორს მიივეკარით გვციოდა ნუკის დაუძახეს და კლასსში შევიდა მე კი ჩემ ფიქრებს გავყევიფირებიდან ბოხმა ხმამ გამომარკვია
-დემეტრე ამირეჯიბის და ხარ ხო?-მკითა იმ უნამუსომ სამაჯური რო მომცა და წიგნები რო დამაყრევინა
-ხო მერე?-ვკითხე მკაცრი ტონით
-რალამაზი და ყოლია დემეტრეს-თქვა და ირონილუად გაიღიმა-მე ვიტო მაჩაბელი ვარ 17 წლის სასიამოვნოა-შენ ალბათ მია ხო? რამდენი წლის ხარ?
-14-როარმეპასუხა უკვეა სოფლელობა გამოდიოდა-ბიძიათი მოგმართოთ? ვკიტხე და დიდი იროონით გავუღიმე
და ამ დროს ზარი დაირეკა მე კლასში შევედი და ფიქრი დავიწყე ფიქრი ყველაფერზე.......... ყველაფერზე
იმედია მოგეწონებათ თუ მოგეწონებათ შემდეგ თავსაც მალევე დავდებ <3