მუხლებზე ვდგავარ სასაფლაოს კარის წინ, უკან შეკრული ხელებით და ვხვდები, რომ სიკვდილამდე ცოტა დრო მრჩება.
ჩემს წინ, ჯიბეგამოხეული და დაძონძილშარვლიანი 20 წლის ბიჭი დგას, რომელსაც ხელში ჩემი იარაღი უჭირავს და ლულა ჩემს შუბლთან აქვს გასწორებული. ერთმანეთს არ ვიცნობთ.
შეიძლება ეს ამბავი დიდად განმეცადა სახლში ცოლი ან შვილი რომ მელოდებოდეს, მაგრამ მე არც ცოლი მყავს და არც ჭყიპინა ბავშვები, რომლებიც ნევროზს ამკიდებდნენ. ყველასგან დავიწყებული კაცი ვარ და ყველა დავიწყებულია ჩემგან. მე არავინ ვარ, ასეც მქვია ა რ ა ვ ი ნ!
„ცხრა“
რა თქმა უნდა, ვიცი რამდენი წამი დამრჩა სიკვდილამდე - ცხრა. ალბათ გაინტერესებთ კიდეც, რატომ ვარ ახლა აქ, რატომ მაქვს შეკრული ხელები და რატომ აქვს უცხო ბატონს ჩემი იარაღი ჩემივე წინააღმდეგ. თქვენი აზრი არ მაინტერესებს, ამას მე მაინც მოვყვები. სიკვდილის წინ მინდა ყველაფერი ვთქვა, რამაც ჩემი ცხოვრება ასე თავდაყირა დააყენა, თქვენ კი მოგიწევთ ამის მოსმენა.
„რვა“
მე მქვია არავინ, ვარ 30 წლის. ბავშვობა უდარდელი და ტკბილი ნამდვილად არ მქონია, დედაჩემი ჩემი გაჩენიდან ორი წლის შემდეგ გარდაიცვალა, როგორც მითხრეს მე მოვკალი. ნერვიულობას გადაჰყვა. მამაჩემი კი 9 წლის ვიყავი, როცა ბევრი სმისგან მოკვდა, თუ ამას სასმელს დავაბრალებთ. მთვრალმა თავისი საყვარელი იარაღით თავი მოიკლა. ბავშვობის ოცნებები გამიუფერულდა, წარმოსახვაში აშენებული სასახლე დამენგრა და ვირწმუნე, რომ მომავალი არცთუ ისე კარგი მექნებოდა. ვერ ვიტყოდი, რომ ჩემს ცხოვრებას ბედნიერად, საყვარელი ქალის კალთაში დავასრულებდი. მე ხომ არავინ ვიყავი, მაშასადამე ჩემი ადგილი აქ არ იყო.
„შვიდი“
ვხედავდი ჩემს ირგვლივ, როგორ იცვლებოდა გარემო. ხეებს ფოთლები სცვიოდათ და გაყვითლებულები მიწაში იმალებოდნენ, შემდეგ ვხედავდი როგორ იზრდებოდა ტოტებზე ნელ-ნელა მწვანედ შეფერილი ღეროები და შემდეგ ხეებზე ჩიტებიც იკეთებდნენ ბუდეებს. და ასე დაუსრულებლად. თავს ვარიდებდი ყოველ სულიერს, ამ უზარმაზარ პლანეტაზე მარტოდმარტო დავრჩი, არავინ მყავდა, საერთოდ არავინ. მამაჩემმა სიკვდილის წინ, რაც მითხრა ყველაფერი კარგად დამამახსოვრდა და დღესაც კი თავში მიტრიალებს ის სიტყვები. ჩემს წინ იდგა, იარაღს ხელში ატრიალებდა, ბარბაცებდა და მეუბნებოდა. „შენ მოკალი დედაშენი, შენ იყავი მისთვის სატანჯველი და მას შენ მოუღე ბოლოო“. მერე თოფის ლულა პირთან მიიტანა და ისროლა. მის უკან კედელი წითლად შეიღება და ამან სააღდგომო კვერცხი გამახსენა. ყველას და ყველაფერს გავეცალე, მამაჩემის იარაღი, რომელიც ასე ძალიან უყვარდა სულ თან დამქონდა. წლების განმავლობაში ქუჩაში ვათევდი ღამეს და იარაღის გამო იყო, რომ მშვიდად მეძინა, თუმცა წლების მერე ამომიტივტივდა გონებაში კვლავ ძველი ჭრილობა. ყველაფერს სხვა თვალით შევხედე და ცხოვრება ახლიდან დავიწყე. ისეთი შეგრძნება მქონდა, როგორც გენიოსს, როცა ახალი იდეა დაებადება თავში. მხოლოდ ერთი მჭიდი მქონდა, რომელშიც 16 ტყვია ეტევა, მაგრამ მამაჩემის სიკვდილის შემდეგ 15 იყო დარჩენილი. თავს დაცულად ვგრძნობდი, როცა ის ხელში მეჭირა, ან ჩანთაში მქონდა დამალული და მასზე თავი მედო.
„ექვსი“
ჩემი პირველი მსხვერპლის სახელი არც ვიცი. არც დავინტერესებულვარ. მაშინ შემომაკვდა, როცა იარაღის წართმევას ცდილობდა. პოლიციელი იყო, მაგრამ ვერავინ დაინახა, რომ მოვკალი. ქუჩის ბნელ კუთხემდე მსდია და იარაღს სტაცა ხელი, მაგრამ არ მივეცი, ვერ წამართვა. გავისროლე და ახლაც მახსოვს, იმ სისხლის გემო, რომელიც სახეზე შემესხა და ტუჩებამდე ჩამოვიდა. მაშინ თორმეტი წლის ვიყავი და პირველად გავიგე ძალაუფლების გემო. ხმა შეიძლება ვინმემ გაიგო, მაგრამ სანამ დასახმარებლად მოვიდოდნენ მე უკვე იქ აღარ ვიყავი.
ფულს მარტივად ვშოულობდი იარაღის დახმარებით. ვერც წარმოიდგენთ როგორ ეშინია ხალხს მისი. ასე დავიწყე იმ იარაღის ჩემს სასიკეთოდ გამოყენება. აღარ მიწევდა მთელი დღე შიმშილობა, გარეთ თხელი ტანსაცმლით დაძინება. ჩემმა ცხოვრებამ აზრი შეიძინა, თუმცა ყველასთვის ისევ არავინ ვიყავი. მეორე მაშინ მოვკალი, როცა პოლიციაში დაბეზღებით დამემუქრა. სრულიად გააზრებულად ვესროლე თავში და სისხლის დანახვაზე სიამოვნებისგან ჟრუანტელმა დამიარა. მე, როგორც ყოველთვის მივიმალე, სახელი კი არ ვიცოდი. შიშის კვალიც არ მეტყობოდა სახეზე და შემეძლო ყურადღება არ მიმექცია ხალხის. ისინი ვერც მამჩნევდნენ, ეს თავისთავად ნიჭია. ერთხელ კი სამი შეძლებულად ჩაცმული ახალგაზრდა გოგო დავინახე. ეს იმ ამბიდან რამდენიმე წლის შემდეგ მოხდა, როცა 24 წლის ვიყავი და ისევ ქუჩაში ვცხოვრობდი. ცდუნებამ მძლია და მათთან მივიჭერი, იარაღი ჩუმად დავანახე, ხალხი მაინცდამაინც ბევრი არ ტრიალებდა. აქა-იქ თუ გამოჩნდებოდნენ და კვლავ ქრებოდნენ ქუჩის კუთხეში. თავიდან წინააღმდეგობა არ გაუწევიათ, მემორჩილებოდნენ მაგრამ ერთ-ერთმა იარაღს მოკიდა ხელი, მაშინვე გავისროლე. ამას კიდევ ორჯერ გასროლა მოჰყვა და მე ძვირფასეულობებით და ფულით მაშინვე გავეცალე იქაურობას. კარგია, როცა ვერავინ გამჩნევს, სისხლი მწყუროდა და მომწონდა კიდეც, რომ არ მემორჩილებოდნენ. უმიზეზოდ მხოლოდ ერთადერთხელ ვესროლე ჭაღარა კაცს, რომელიც კოჭლობით მიდიოდა გზაზე. მაინტერესებდა რა მოხდებოდა, როცა გავისროდი. ვხვდებოდი რა იღბლიანი ვიყავი და გავრისკე, ზურგით მიმავალს ვესროლე. შორი მანძილიდან ერთი ავაცილე, ხოლო მეორე ზუსტად მოხვდა და ძირს გაგორდა. ამას მანქანების სწრაფი გაჩერება მოჰყვა, ერთმანეთს შეეჯახნენ კიდეც, გინებაც გავიგონე. მათ კი არ მოიკითხეს ის, ვინც გაისროლა, ტყვიის გავარდნის ხმას მაშინვე იცნობ, მაგრამ მათ ყურადღებაც არ მიუქცევიათ ამისთვის. ადამიანები ხანდახან როგორი ბრმები არიან.
„ხუთი“
იარაღი მხოლოდ იმისთვის არ მყოფნიდა, რომ ხალხი შემეშინებინა და ამით გამეძარცვა. მიხდებოდა ადამიანების ხოცვა, მე კი ისევ უცნობ მკვლელად ვრჩებოდი, რომელზეც არავინ არაფერი იცოდა.
„ოთხი“
ეს თამაში არ იყო, უფრო გადარჩენისთვის ბრძოლა იყო. იარაღით თავი უბრალო მათხოვარი ბიჭი კი არა, ღმერთი მეგონა. ღმერთი, რომელიც თავის მისიას ასრულებს და წყვეტს, ვინ იცოცხლებს და ვინ მოკვდება. თავი უჩინარიც კი მეგონა, რადგან შეეძლოთ აქამდე დავეჭირე პოლიციას და ამდენი მკვლელობაც არ მოხდებოდა, მაგრამ ვერ მამჩნევენ მე ხომ არავინ ვარ. ცხოვრება იარაღმა მასწავლა, ქუჩაში ამდენხანს ვერ გაძლებ, აქ სასტიკი კანონებია და თუ არ მოერგე იმაზე მალე გაქრები სამყაროდან, ვიდრე წარმოგიდგენია. შეიძლება ჩემზე მალეც.
„სამი“
მე მკვლელი ვარ, მე ადამიანები დავხოცე. როგორც ქალები ისე კაცები. გუშინ ბავშვების მოკვლა მომიწია, არა თავს არ ვიმართლებ, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. ისინი ერთ დროს, რომ ვუყურებდი მამაჩემის სიკვდილს, სწორედ იმ ასაკში იყვნენ. არ ვიტყვი იმ გაცვეთილ სიტყვას, რომ მე ვნანობ რაც ჩავიდინე. არ ვნანობ, ამას სიამოვნებით ვაკეთებდი. ახლა კი იმავე სიტუაციაში ვარ როგორშიც იყვნენ ისინი, ან ნებისმიერი სხვა ვინმე მათ ადგილას. ბავშვებამდეც მოვკალი ერთი ულამაზესი გოგო. სიცოცხლით სავსე, ვნებიანი გამოხედვა, ვარდისფერი ტუჩები და ცისფერი თვალები. მართლა ძალიან ლამაზი იყო, მაგრამ არ მეყო ძალა შემეჩერებინა მისი მოკვლის სურვილით შეპყრობილი ჩემი მეორე მე.
„ორი“
გუშინ პირველად გავიგე სხვისი დახმარების ფასი. და რასაც ვნანობ სწორედ მისთვის გაწვდილი დახმარების ხელია. ქუჩაში მათხოვარი დავინახე და მისი დახმარება გადავწყვიტე, დაძონძილი შარვალი ეცვა და სულ ჭუჭყიანი იყო, თითქოს ტალახში იგორავა. რატომ მომინდა მისი დახმარება არ ვიცი, ეტყობა ჩემი თავი დავინახე მასში. ბევრი ფული მივეცი და გვერდზე დავუჯექი კარგად გასაცნობად. ღამე იყო, ძილი მერეოდა და მეც დავიძინე. დილით სასაფლაოს კართან გამოვიღვიძე, ხელებშეკრული ვიყავი. მუხლებზე დამაყენა და იარაღი მომიშვირა. მე ვარ დამნაშავე. მე დავუშვი შეცდომა, ამ ქვეყანაზე ადამიანს ვენდე. ახლა სიკვდილს ვუყურებ თვალებში, მაგრამ არ მეშინია. იცით რატომ? ვიცი, რომ იარაღში ტყვია აღარ დევს.
„ერთი“.