დილით გარიჟრაჟზე ძლივს გავახილე თვალები მისუსტებულმა..
-დილამშვიდობისა პატარავ (დემე) როგორც ჩანდა ჩემამდე დაუღვიძია ვაჟბატონს და იდუმალი თვალებით მომშტერებოდა, რომ შევხედე ძალიან შემრცხვა, ადიელაში ჩავმალე თავი და იქედან ამოვძახე
-დილამშვიდობისა (მე)
გავიგე როგორ ჩაეცინა
-ვიკა ამოყავი თავი და შემომხედე (დემე) სიცილით მეუბნებოდა და ადიელას მხდიდა მაგრამ გაჯიუტებული ბავშვივით ვიფარებდი ისევ
-რა პატარა ხარ შენ ხომ არიცი (დემე) ხითხითებდა ისე რომ მინდოდა მიმეხჩრჩო
-კაი ტო რა გჭირს... ვიკააა... (დემე) უცებ ადიელა მოისროლა და გაშმაგებით დამაშტერდა ზემოდან
-დემე რასაკეთებ (მე) დამორცხვებულმა იმითი რომ ჩემი სრულიად შიშველი სხეული ისევ არ ჩაეთვალიერებინა ზედ მივეკარი და გავინაბე
-წუხელ... (დემე) რაღაცის თქმა დააპირა მაგრამ პირზე ხელი ავაფარე
-სანამ რამეს იტყვი გაითვალისწინე რომ მრცხვენია ძალიან (მე) ამოუხედავად ვუთხარი და საშუალება მივეცი გაეგრძელებინა
-შენ ჩემი არ უნდა გრცხვენოდეს მითუმეტეს მას შემდეგ რაც ჩვენს შორის მოხდა, ისეთი საოცარი იყავი, არა ეხლაც საოცარი ხარ მაგრამ ისეთი ვნება გამოძრავებდა, ვიკა არ მინდა რომ რამეზე ნერვიულობდე, ვიცი კარგად აანალიზებ რაცმოხდა წუხელ და საერთოდ ეგ გვერძე გადავდოთ, შენს გარეშე არ შემიძლია, არ ვიცი როგორ და რანაირად მაგრამ მთელი არსებით შემიყვარდი. რაღაც მინდა გთხოვო (დემე) თავი ამაწევინა და თვალებში ჩამაშტერდა
-მთხოვე (მე) ისეთი ხმით ვუპასუხე თითქოს ხმა ჩამვარდნოდა
-ჩემთან გადმოდი საცხოვრებლად, არ მინდა მარტო იყო.. (დემე)
-მერე ის... (მე)
-ის ცოტა ხანიც და წავა, თუარადა პირობას გაძლევ რომ ყველაფერს გავაკეთებ რომ წავიდეს, მე ის ჩემი ძმის თურმე არარსებული შვილის გამო წამოვიყვანე და შვილი არ ყავს ამიტომ ვერავინ ვერაფერს იტყვის და იტყვიან და ამჯერად მოვაგვარებ. (დემე) მშვიდად მესაუბრებოდა
-დემე, სახლში წავიდეთ, აქ ძალინ კარგი მაგრამ ტანსაცმელიც არ წამომიღია მარტო შენი მაისურით ხომარ ვივლი (მე)
დემეტრე ჩამეხუტა და სულ დამიკოცნა სახე.. ცოტა ხანი იქაურობით დავტკბით და მალევე თბილისის გზას დავადექით, შუადღისთვის უკვე სახლში ვიყავი
-მიდი აქ დაგელოდები თუ რამეშ დახმარება დაგჭირდა დამიძახე (დემე) კარებშ გადასულს მომაძახა
-აქ რატომ დამელოდები? (მე) გაკვირვებით ვუპასუხე
-ბარგი ჩაალაგე ჩემთან მიმყევხარ(დემე)
-ეხლა? (მე)
-ხო აბა რას ვუცადო (დემე)
-კარგი (მე) სახეზე ბედნიერება გამომესახა მაგრამ თან იმაზე ფიქრი მაღიზიანებდა ის გოგო რომ უნდა ამეტანა იქ. ცოტა ხანში დემემ ამომაკითხა და ბარგის ჩატანაში მომეხმარა, მანქანა ჩავჯექი და ადგილს წამში მოვწყდით
-როგორი გოგოა? (მე)
-ვიკა დედაჩემის გასაცნობად კიარ მიმყავხარ(დემე) სიცილი დაიწყო
-ხო მაგრამ მასთან ერთად უნდა ვიყო და მაინტერესებს საქმეს გაართულებს თუ მშვიდად იქნება (მე)
-საქმეს თუ გაართულებს მე მივხედავ,შენ ზედმეტს ვერავინ ვერაფერს გეტყვის, ყველას დედას მოვუ***ავ (დემე)
მალევე მივადექით დიდ სახლს, მანქანა ეზოში გააჩერა და კარიდან გადავედით თუარა სახლის კარიც გაიღო
-დემუკაააა მართალია შენზე გაბრაზებული ვარ მაგრამ არაუშავს გპატიობ (ლანა) კარიდან ჩრირივით ლოყებჩავარდნილი შავგვრემანი გოგო გამოვიდა წიწკინით, რათქმაუნდა მივხვდი ვინ იყო, ჩემს დანახვაზე კი წარბები შეათამაშა და ალმაცერად გამომხედა
-ეს ვინღაა?(ლანა)
-გამარჯობათ (მე) ირონიულად ვუთხარი ნამდვილად აღსაზრდელ გოგოს რომელიც დემეტრესკენ მიდიოდა უკანალის ქნევით, დემეტრემ ლანას გვერდი აუქცია და ჩემთან წამოვიდა
-ვიკა ეს ლანაა, ამ სახლში სტუმრადაა მალე მიდის (დემე) თვალი ჩამიკრა და სახლისკენ წამიყვანა, ლანას სახეს რომ შევხედე ცეცხლი ედო სადაცაა აფეთქცედობა.
სახლშ შევედით და უკან შემოგვყვა
- მე დემეტრეს ცოლი ვარ, და დემუკაა ამიხსენი ეს ვინარის ? ან შენი მაიკა რატო აცვია???(ლანა)
-ლანა მოეშვი მაგ დემუკას, ეს ჩემი გოგოა, რომელიც ამ წამიდან ამ სახლის დიასახლისია, ვიკა ეს ლანაა რომელმაც ამ წამიდან უკვე უნდა იზრუნოს აქაურობის დატოვებაზე და გადასვლაზე, იმედია ეხლა უფრო კარგად გაგაცანით ერთმანეთი (დემე) კმაყოფილი სახით მიმოავლო თვალი არემარეს და მერე მე მომიტრიალდა
-პატარავ, მე აბანოში უნდა შევიდე და არ წამოხვალ? (დემე)
-კი დემე, მიდი და დაგეწევი (მე) დემემ კიბეები აიარა თუარა ლანას მივუტრიალდი
- თქვენს სიტუაციაში საკმაოდ ჩახედილი ვარ, ამიტომ არ მინდა დაძაბულობა, შეგიძლია დარჩე რამდენი ხანიც გინდა ლანა, მაგრამ როგორცკი ჩემსა და დემეტრეს ურთიერთობას შეეხები, მერე სხვანაირად დაგელაპარაკები ჩემო კარგო, ასერომ სასიამოვნოა შენი გაცნობა.(მე)
-და თქვენ რა გგონიათ ამას ესე დავტოვებ? ვიღაც კა**ას მოიყვანს სახლში და მე რომელიც მისი ცოლი ვარ არაფრის უფლება არ მაქვს? ხომ იცით რომ ეს ესე არ დარჩება (ლანა)
-მადლობ საყვარელო კომპლიმენტისთვის მაგრამ ისიც კარგად იცოდე რატომ ხარ დემეტრეს ცოლი, ისიც ეგ მარტო საბუთებში, ეხლაკი უნდა დაგტოვო, დემეტრე მელოდება (მე)
კიბეები ავირბინე და ღია კარისკენ მივაშურე, დემეტრე იხდიდა
-ვაიმე დემეტრე გაჩერდიი (მე) თვალებზე ხელი ავიფარე და შევტრიალდი
-აუუ რაიყო ტო რას ნახავ ისეთს რაც წუხელ არ გინახავს (დემე)
-დამცინი კიდეც? სულარ ვიბანავებ შენთან ერთად (მე) გაბუტულივით გამოვბურცე ტუჩები და კარისკენ წავედი გასასვლელად როცა მუცელზე ძლიერი ხელები ვიგრძენი, მისკენ მიმწია და შემომატრიალა
-გამიშვი! (მე)
-ეგ მაიკა ძალიან მიყვარდა (დემე) თითქოს დანანებით თქვა
-რა? ვერ გავიგ.... (მე) სიტყვა არ მქონდა დამთავრებული რომ მაიკა ტანზე შემომახია
-რასაკეთებ დემეტრე! გიჟი ხარ! (მე)
-შენ გამაგიჟე! (დემე) სხეული აათვალ-ჩაათვალიერა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა, მალე უკვე დუშის ქვეშ ვიდექით და ერთმანეთს ვესიყვარულობოდით.

საღამოს კარზე კაკუნი მომესმა, საბედნიეროდ ლანა თვალში არ მხვდებოდა, კარი გავაღე და ოდნავ ხანში შესული 2 კაცი შემოლაგდნენ სახლში ისე რომ არც მომსალმებიან და დამეტრეს დაუძახეს
-დემეტრეეე !!!
-უკაცრავად დემესტერ ძინავს, რა ვინ ხართ ან რა გნებავთ?(მე)
-მოსამსახურეებს უნდა ვაბარო აჩოტები? წადი გააღვიძე მითხრა ერთერთმა
-გეშლებათ მე მოსამსახურე არ ვარ (მე)
-აბა ვინ ხარ?
-მე... მე... (მე) უცებ დავიბენი არ ვიცოდი რა მეპასუხა და კიდევ კარგი დემეტრე გამოჩნდა კიბეებზე
-რამე პრობლემაა ბატონო ალექსანდრე და ბატონო ნიკოლოზ? (დემე)
სახეზე ცინიკური ღიმილი აიკრა და წინ დაუდგა
-პრობლემა? ეგ ვინარის? (ალექსანდრე) საკმაოდ აგდებულად მიუთითა ჩემზე
-უი ვიკა მოდი ჩემთან (დემე) ხელი ჩამკიდა და მის გვერდით დამაყენა -გაიცანი ალექსანდრე-მამაჩემი და ნიკოლოზი ჩემი ტყუილი სიმამრი, ეს კიდევ გაიცანით, ვიკა-შეყვარებული და ჩემი ოჯახი (დემე) ირონიულად ჩაიცინი და ხელი გადამხვია.
არ ვიცოდი რა მეთქვა ამიტომ არაფრის თქმა ვამჯობინე და ავიშმუშნე.
-როგორც ვიცი ოჯახი გყავს დემეტრე! ანუ ლანას არ მოვუტყუებივარ.ბგასაგებია ყველაფერი. მაგრამ იცოდეთ: ამ წამიდან თქვენი მტერი ვარ. (ნიკოლოზი) ეს თქვა და განრისხებული გავარდა კარიდან.
-გიორგი, შვილო გამაგებინე რა ხდება? ან ეს გოგო ვინარის? საიდან? (ალექსანდრე)
-რაც სათქმელი მქონდა უკვე ვთქვი.ასერომ დატოვე აქაურობა. გაყევი შენს პარტნიორს. (დემე)
-როგორი თავხედიც იყავი ისეთი ხარ, მე შვილი აღარ მყავს მორჩა.(ალექსანდრე)
-როდის გყავდა? შვილი თუ გყავდა შენი ბიზნესის გამო დაუნგრიე ცხოვრება? ესარის მამობრივი სიყვარული? მიმიფურთხებია თქვენი აქციებისთვის. (დემე) დემე კარისკენ წავიდა და კარი გააღო
-შეგიძლია გახვიდე.(დემე) ესეთ მდგომარეობაში არასოდეს მინახავს, ისე იყო გაცეცხლებული კიდევ ხმა რომ ამოეღო ალექსანდრეს არვიცი რა მოხდებოდა, ალექსანდრე გიჟივით გავარდა გარეთ და დემე კარი მიაჯახუნა
-ამის დედას შევ**იიი..!! (დემე) გაავებული ავარდა კიბეებზე,მეც უკან გავეკიდე და ლანას ოთახის კარი კიარ შეხსნა შეამტვრია
-გამოეთრიე შე არაქალო!! ქალი ხარ ხელი როგორ დაგარტყა თორე დაგშლიდი ძვლებში ეხლავეე! (დემე) ყვიროდაა ოთახში მაგრამ როგორც ჩანს ლანა სახლში არ ბრძანდებოდა, როგორციქნა დავაწყნარე და ოთახში გავიყვანე, წამოვაწვინე და ჩაეძინა...
1კვირა იყო გასული, ლანა არ მოსულა მას შემდეგ თუმცა არც დემეს არ მოუკითხავს და მითუმეტეს მე.არავის არ შევიწუხებივართ ამ ერთი კვირის განმავლობაში, ვსეირნობდით, ვერთობოდით და ნუ მოკლედ სიცოცხლით ვტკბებოდით. დაახლოებით 3 საათზე, როდესაც ვსადილობდით კარზე ზარი გაისმა
-ეხლავე მოვალ (მე) დემეს ტუჩებში მოწყვეტით ვაკოცე და კარისკენ წავედი...
-გამარჯობათ. თუ შეიძლება ბატონ დემეტრეს თხოვეთ. აშკარად პოლიციელი იყო, რომელსაც გვერდით ლანა ედგა და ნიკოლოზი, ლანას ისეთი სასიამოვნო ღიმილი ქონდა აკრული სახეზე რომ ცოტა არიყოს შემეშინდა კიდეც.
-დემეე... მოდი შენ გთხოვენ (მე) დემეტრეს კარიდანვე გავძახე და რამოდენიმე წამში დემეტრეც ჩემს გვერდით იდგა
-გამარჯობა, რაშია საქმე? (დემე)დემეტრე პოლიციელს მიესალმა, იმ ორისთვის კი არც შეუხედავს, მივხვდი რაღაცაში ვერ იყო კარგად საქმე
-თუ შეიძლება უნდა გამოგვყვეთ, თქვენზე საჩივარია შემოსული (პოლიციელი)
-ვა ვა ვაა მოასწარით უკვე? (დემე) ირონიულად გაიცინა და მამა-შვილს გადახედა
ისინი კიდევ შეტრიალდნენ და წავიდნენ.
-კი ბატონო ბაზარი არაა ეხლავე მოვალ.(დემე)
ხელი მომკიდა და ოთახში ამიყვანა, მე ისეთი გაფითრებული ვიყავი რომ სახეზე ფერი არ მედო
-მისმინე ვიკა, შენ არ ინერვიულო, ამ დედა მოტ****ებმა მაყენონ ჩემს სახლის კარზე პოლიციები? ამათ მოვ***ნავ დედებს!! იცოდე შენ არ ინერვიულო კარგი? (დემე)ჩემი სახე ხელებში მოიქცია და ცხვირზე მაკოცა
-დემე ჩემს გამო რომ... (მე) ვბლუყუნებდი და ცრემლები მადგებოდა თვალებზე
-ჩჩჩჩ... არ თქვა ეგ,და შენს თვალზე ცრემლი არ დამანახო, არასოდეს! გაიგე? ეხლა წავალ და მალე მოვალ ჩემო ფერია (დემე) ტუჩებში მაკოცა და დაბლა ჩავიდა, ადგილზე გავქვავდი, თითქოს გავიყინე, მალე მანქანის ხმაც გავიგე და ირგვლივ ყველაფერი დადუმდა, თითქოს ვეღარ ვნახავდი, თითქოს სულ ესე დადუმებული იქნებოდა ჩვენი სიცილით და სიყვარულით გაჟღენთილი სახლი, თვალებზე ცრემლები ჩამომეყარა მაგრამ იმ წუთასვე მოვიწმინდე
-არა არ ვიტირებ! დემემ არ იტიროო.. დემეე მხოლოდ ცოტას ვინერვიულებ.. სულ ცოტას, ვერ გადავიტან რომ არ დამიბრუნდე ჩემო სიცოცხლე, ვერ გადავიტან. ნერვიულობაში ჩამძინებია, საღამოს ტელეფონი აწკრიალდა
-გისმმენთ(მე)
-ვიკა მე ვარ, მისმინე, ჩემო პატარა ყველაფერს მოვაგვარებ, მე ცოტა ხნით აქ მტოვებენ, ხვალ შეგიძლია მოხვიდე, მოგიყვები ამ ნაბიჭვრებმა რა შემომტენეს. ყველაფერს მოვაგვარებ იცოდე(დემე)
-დემეე! მენატრებიიი, იცოდე არ მიმატოვო, მანდ როგორ უნდა იყო (მე) მოგუ ლამის ამომივარდა და ავსლუკუნდი
-არ იტირო გთხოვ, ეხლა უნდა წავიდე მეტი დრო აღარ მაქვს, ხვალ გელოდები იცოდე, მიყვარხახრ და ძალიან ბევრს გკოცნი მაგ ლამაზ და ტკბილ ტუჩებზე (დემე)
-მეც, მეც დემე(მე)
ტელეფონები გავთიშეთ, და დავწექი, პირველად დავწექი დემეს გარეშე ამ უზარმაზარ სახლში, სული მეყინებოდა ვფიქრობდი....ვფიქრობდი ათას რამეზე და ამ ფიქრებში ჩამეძინა.
დილით ადრიანად გამეღვიძა სააბაზანოში შევვარდი და რამოდენიმე წუთში გამოვედი, ჩავიცვი და სახლიდან გავვარდი, მალე უკვე ციხეში ვიყავი
-დემეტრე დადიანთან ვარ! (მე) მივმართე ბიჭს რომელიც კართან იდგა , კარი გამიღო, ხელი მომაწერინა და დიდ ოთახში შემიყვანა სადაც მალე დემეტრეც გამოიყვანეს, ისე ჩავეხუტე როგორც არასდროს, სახე დამიკოცნა და დავსხედით.
-პატარავ დიდ დროს არ მოგვცემენ ამიტომ უცებ მოგიყვები, ნიკოლოზმა მისი სააგენტოს გაკოტრებაში დამდო ბრალი (დემე)
-კიმაგრამ შენ რა შუაში ხარ  ???
-არაფერში რათქმაუნდა, ამით უნდა ჩემზე შური იძიოს, ყველაფერს დავამტკიცებ და შემდეგ დასრულდება ჩვენი წამებაც.(დემე)
-იმედია(მე) იმედიანი თვალები მივაპყარი და გავუღიმე
-წუხელ ხომარ შეგეშინდა ? (დემე)
-არა, მაგრამ შენთან მინდოდა, მენატრები ყოველ წამს(მე)
-აი ნახავ ყველაფერს დავამტკიცებ პრინცესა(დემე)
-დადიანი გავდივართ ძმაო. ამ დროს დარაჯიც მოვიდა
-ეხლავე ძმაო ეხლავე (დემე) შემდეგ ისევ მე მომიბრუნდა
-ეს ჩემი სკოლელი აღმოვაჩინე აქ მუშაობს, (მიმითითა დარაჯზე) წავედი ფერია მე და აბა შენიცი, იცოდე ნურაფრის ნუ შეგეშინდება (დემე) ძლიერად ჩამეხუტა და იქაურობა დავტოვეთ.
ყოველდღე ვნახულობდი, იმართებოდა სასამართლოები, ბოლო სასამართლო კი 3 დღეში დანიშნეს. 20 ოქტომბერს. არავინ იცოდა რა მოხდებოდა იმ სასამართლოზე რადგან ნიკოლოზი ბევრად ცუდი ადამიანი ჩანდა ვიდრე ეტყობოდა.