და ახლა?!
ვზივარ ჩემს საწოლზე და ვფიქრობ ყველაფერზე ერთად და თან არაფერზე.უკვე ამდენი დრო გავიდა და მე ისევ იმ ტკივილით ვცხოვრობ.ჰო ვიცი ჯერ კიდევ პატარა ვარ მაგრამ უკვე იმდენი რამ გამოვიარე,ჩემთვის ყველაფერი დრამატული ისტორია უკვე ნოლია.ოოროგორ შემცვალა..
...
8 ოქტომბერი.
პარასკევი.
საღამოს 8 საათი.
ლუკას დაბადების დღე იყო,რესტორანში უნდა აგვეღიშნა.მთელი სამეგობრო რესტორნის ეზოში ვიცდიდით.იუბილარს ანუ ჩემ ძმას ველოდებოდით.ჰო ლუკა იყო ჩემი ძმა და ალბათ ამ ქვეყნად მის გარდა არავინ მიყვარდა მაგრამ უნცროსი და ვიყავი და არ ვაღიარებდი..როგორც იქნა იუბილარმაც გვაღირსა მოსვლა და ჩვენც რესტორანში შევედით.შესვლისთანავე თვალში მომხვდა,ერთ -ერთ მაგიდასთან მჯდომი ბიჭი მაგრამ ყურადღება არ გავამახვილე.მაინც პატარა ვიყავი.ვიცეკვეთ.კარგადაც გავერთეთ მაგრამ იმ უცნობისთვის თვალი არ მომიცილებია.ისე მომეწონა ძალიან.!
-აუ მარიამ ნახე რაბიჭია - როცა ყველა საცეკვაოდ იყო გასული და მხოლოდ მე და ჩემი დაქალი დავრჩით მაშინვე გავუზიარე ჩემი ემოციები - სასწაულად მომეწონა - მასაც ჩემს მსგავსად თვალი გაეშტერებინა მოპირდაპირე მაგიდისთვის.
-გავებით ორივე კუს? - ღიმილით გადმომილაპარაკა და ისევ წინ გაიხედა.
-შენც?
-მეც.
კიდევ დიდხანს ვიყავით დაშტერებულები.არადა საერთოდაც არ ვყოფილვართ „ხამი“ გოგოები მაგრამ ისენი იყვნენ „მაგნიტები“.
...
ორი დღე გავიდა რესტორნის ამბიდან და ჩვენ და ბედად გაგვიმართლა.სკოლიდან გამოვდიოდით,წინ ნაცნობმა სილუეტებმა რომ ჩაგვიარა.ახლაც იგივე შემადგენლობით იყვნენ ოღონდ გოგოსგარეშე.
-გავყვეთ? - დაქალს ვკითხე და ისევ ბიჭებს გავხედე.
-ცუდ ადგილას მიდიან დიანა და რაიცი რახდება? - შეშინებულმა გამომხედა მარიამმა,როცა ბიჭებმა „რაზბორკისთვის“ განკუთვნილ ჩიხში გაუხვიეს.
-რაუნდახდებოდეს იჩხუბებენ და წავლენ....აუუგავყვეთ გთხოვ რაა - მარიამმაც ვეღარ მეუარა და ბიჭებს ავეკიდეთ.ვცდილობდით,უხმაუროდ გავყოლოდით უკან.როგორც კი მოვუხვიეთ ბიჭების დაჯგუფებაც გამოჩნდა.აშკარაგ ჯერ ლაპარაკით ცდილობდნენ მოეგვარებინათ ყველაფერი.დაახლოებით ხუთი წუთი ლაპარაკობდნენ,შემდეგ ყვირილი დაიწყეს და მალევე ხელჩართული ჩხუბი დაიწყეს.გული გამისკდა.როგორ გამეტებით ურტყამდნენ ერთმანეთს..მერე ვინანე რატომ წამოვედითთქო მაგრამ,უკვე აზრი აღარ ჰქონდა.გული საგულედან გამიფრინდა როცა წამოყვირება გავიგონე და ჩემი მოწონების ობიექტი ძირს მოწყვეტით დაეცა.სხვები გაიქცნენ დანარჩენებიც გაეკიდნენ მხოლოდ სამი ბიჭი იყო დარჩენილი და ცდლობდნენ მეგობარს დახმარებოდნენ.არვიცი რას ვფიქრობდი მაშინ მაგრამ დაუფიქრებლად გავარდი დაშავებულისკენ..აბა ისე რაგამაჩერებდა.
-დიანა მობრუნდი - უკან მომყვებოდა მარამიც და ცდილობდა გავეჩერებინე - დიანა მობრუნდი შარს აიკიდებ! - არც კი გამიხედას უკან.რომ მივუახლოვდი დავინახე ფეხიდან სისხლი როგორ მოსდიოდა.კიდევ ერთხელ გაფრინდა გული.სწრაფად დავიხაე და ფეხზე დავაკვირდი,ჯინსის შარვალი ხელს მიშლიდა გამერკვია რა ჭირდა.ჰო პირველადი დახმარების გაწევა ნამდვილად კარგად შემეძლო.
-გოგონა ვინხართ? - გაკვირვებლმა მკითხა ერთ-ერთმა და ხელი მხარზე დამადო,შეეცადა დაჭრილს მოეშორებინე.
-გინდათ ხო მემგონი რომ გადარჩეს და მკვდარი არ შეგრჩეთ ხელში? - გავბრუნდი და გამწარებულმა გავხედე ჩემზე მოშტერებულ სამ ბიჭს და დაბნეულ დაქალს.
-აუუბოდიში - მიპასუხა დაქალის მოწონების ობიექტმა და გონებაში მარიამის გემოვნება თან შევაქე თან გავაბითურე.ისევ დაჭრილს მივუბრუნდი.ჯინსი რაც შემეძლო მაღლა ავწიე მაგრამ მაინც ხელს მიშლიდა.
-დანა გექნებათ რომელიმეს - ბიჭებისკენ ხელი ისე გავიშვირე არც მივბრუნებულმარ,წამებში დამიმძიმდა ხელი რკინის საგნით.ვიცოდიირაა.შარვალი გადავჭერდი და შევეცადე სისცლი მომეწმინდა.ჩემი „საროჩკის“ ბოლო მოვხიე და სისხლის მოწმენდა დავიწყე,ცოტა რომ გავასუფთავე ჩანტიდან წყალი ამოვიღე და ჭრილობას გადავასხი მერე ისევ გავწმინდე.შარვლის ბალთა მოვიხსენი წელიდან და ჭრილობის ზემოთ ძლიერად შევკარი.სისხლის დენა ცოტა შენელდა.
-სავადმყოფოში მიიყვანეთ სანამ სისხლისგან დაცლილა - ფეხზე წამოვდექი და „ჩემ ბიჭს“ დავხედე - თავი გტკივა? -ისევ დავიხარე და გრძელ თმებზე ხელი გადავუსვი.სად მქონდა 15 წლის ბავშვს ამდენი გამბედაობა..
-ა....არაა..იიისე რაა - ენის ბორძიკით ძლივს მიპასუხა და ისევ თვალები მიელულა.
-გაითიშება თუ დროზე არ გადაუსხმათ სისხლს - ისევ ბიჭებთან დავბრუნდი და მათ სახეებს დავაკვირდი,გაოცებულები მიყურებდნენ.
-მამაჩემის სავადმყოფოში წავიყვანოთ არ გაა****ებენ მაინც - წამოიძახა ერთ-ერთმა და ძმაკაცისკენ დაიხარა.
-კარგით ჩვენ წავალთ და იმედია .... - სათქმელი „მარიამის ბიჭმა“ გამაწყვეტინა.
-თქვენ არავინ გახსენებთ ნუ შეგეშინდებათ - მალადეც მიმიხვდა სათქმელს - მადლობა!
-არაფრის - მარიამთან ერთად უკან მოუხედავად დავტოვე ჩიხი.